Zachodni stok

First topic message reminder :

MG

To tutaj swoją podróż miała rozpocząć gildia Dead Head Caucus. Waszego mistrza gildii tutaj nie było, nie mieliście pojęcia co mieliście zrobić. Tak więc to już od was zależy jak się zorganizujecie i co postanowicie zrobić. Najlepiej chyba zebrać się do kupy i wyruszyć do góry. Wasze morale bez mistrza mogły jednak dosyć szybko podupaść. Powodzenia

--

Członkowie DHC są zobowiązani napisać tutaj post będący zapisem do eventu. Mają czas do 13-stego. Poza postem zapisującym możecie sobie pisać swobodnie do tego czasu. Możecie się poznać, zaprzyjaźnić i w ogóle. Nie ma kolejności i możecie pisać po kilka postów.

- Ani mi się śni. - Odparł
- Jeśli się poddamy, oznaczać to będzie, że cała droga, którą dotychczas przeszliśmy, pójdzie na marne.
Gdy padła komenda do dalszej drogi, Chłopak ruszył dalej, spojrzał po kryjomu na dziewczynę przed nią, po czym lekko się uśmiechnął, że Oharo, również nie miała podkulić ogona i wycofać się. Śnieg choć z małymi przerwami, prószył praktycznie przez całą ich podróż, więc krajobraz spowijała gruba, biała pierzyna. Szedł krok po kroku, za swoją towarzyszką, co chwila spoglądając na krajobraz, na Oharu i ponownie na krajobraz. Była to jedyna czynność, jaką mógł zająć myśli, by zapomnieć o doskwierającym zimnie i bólu mięśni ud, podczas żmudnego marszu. Przynajmniej jedna rzecz sprawiała mu radość - stwierdził, kierując swój wzrok z powrotem na Młodą dziewczynę.
"Naisu bodi." - Pomyślał zboczeniec.

MG

- W sumie… Myślałem, że skoro jesteście magami, to będziecie w stanie to przyśpieszyć…
Widocznie pokładał w nich zbyt duże nadzieje. Następnym razem z pewnością się nie przeliczy, choć może oni mieli jakieś specjalne zdolności, tylko głupi nie zapytał wcześniej czy potrafią ot tak teleportować się na szczyt samej góry. Winę mógł w gruncie rzeczy zwalić tylko na siebie, że nie przeprowadził wcześniej wstępnego wywiadu. Zresztą teraz nie był przydatny za bardzo. Zbyt słaby fizycznie, nie posiadający magii. Jego przeznaczeniem były wręcz wszelakie książki… Po co w ogóle zgodził się na wystawienie nosa poza swój przytulny gabinet…
- Słyszeliście jakieś opowieści o tej górze?- zapytał nagle w trakcie wędrówki. Mimo wszystko nie potrafił znieść takiego milczenia i nawet gdyby miał się bardziej zmęczyć, wolał przełamać jakoś ciszę.

- W sumie nic straszne, jedyne co, to że jest niebezpiecznie się wspinać, bo jest tu dużo zdradzieckich miejsc... Ale to wszystko.
Tak, niewiele było mi wiadomo na temat Góry Hakobe... Zostałam wynajęta jako ochroniaż a nie szerpa... Mimo to ciągnęłam za sobą dwóch maruderów a w głowie ciągle zapalała mi się moja antyhentaiowa lampka... Któryś z nich myślał o mnie zbereźne rzeczy. Gdy tylko dowiem się który, krew z jego nosa bynajmniej nie będzie spowodowana ekscytacją czy niskim ciśnieniem.
Szliśmy i szliśmy i szliśmy... a mnie się wydawało, że wcale nie zbliżamy się do celu...

Wiatr ucichł, jak gdyby spełnił wyznaczone zadanie oczyszczenia nieba ze starych chmur i uznał, że pora przenieść się gdzie indziej, dając chwilę ulgi. nie trwało to długo, gdyż moment później ponownie nastąpił tęgi mróz.
- Magowie to nie cudotwórcy, nie potrafimy wszystkiego. Ja nie nadaję się do tego, by przyspieszać podróże. Lecz co się stało to się nie odstanie. Prędzej czy później dojdziemy do wyznaczonego celu.
Kroczył przed siebie z zamulonymi oczami, przy takiej wędrówce, mróz nie był najbardziej uciążliwy. Najgorsza była nuda. Nic się nie działo, a monotonność marszu niszczyła chłopaka od wewnątrz.
- Ja niedawno opuściłem rodzinne strony, nie znam żadnych opowieści i plotek, o których mówią ludzie w miastach.

MG

No proszę. Nawet jego marna próba pobudzenia towarzyszy do jakiejś rozmowy spełzła na niczym. Naprawdę nie nadawał się do tego życia na zewnątrz. Nie miał jednak co się smucić. Nie było na to czasu.
- W sumie szkoda… Ja też za wiele nie słyszałem, ale…
No własnie? Jakie „ale”? Nie dane to było nikomu do słyszeć, bo oto niespodzianie przewodnik wyprawy w postaci Oharu poczuł, że nagle podłoże zapada się pod jej nogami, a ona sama zaczyna powoli lub nie spadać. Zgodnie z wszelakimi zasadami fizyki spadać też zaczęli pozostali członkowie drużyny, gdyż zostali w końcu do siebie przywiązani. Nie wiadomo, co czekało na dole. Ciemność otaczała ich z każdej strony. Wyglądało to na jaskinię ukrytą pod lodową czapą… Ciekawe tylko jak głęboka była i czy to przeżyją…

~MG~

Eiji w tajemniczy i tylko sobie znany sposób usłyszał o szermierzu, którego cięcia znacznie przewyższały umiejętności nawet najbardziej znanych mistrzów w Fiore, do których sam mógł się już zaliczać. Plotki mówiły o tym, że swoimi cieciami przecina nawet magiczne twory, że jego cięcia są w stanie zranić nawet smoki, przeciąć góry na połowę. Ile prawdy, a ile przesady było jednak w tych słowach dopiero miałeś się dowiedzieć, gdyż jeszcze nie spotkałeś tego mężczyzny. Plotki mówiły, że osoba ta żyje na świecie znacznie dłużej niż żyć powinna i tylko dlatego posiadła tak olbrzymie, nieludzkie umiejętności. Nikt tak naprawdę nie potrafił jednak określić jak ten legendarny szermierz miał wyglądać, udało Ci się jednak poznać jego obecną lokalizację.

Dowiedziałeś się, że obecnie mieszkał w okolicach zachodniego stoku góry Hakobe w małej, drewnianej chatce koło wodospadu. Dotarłeś tam bez problemu, mniej więcej koło południa, stok był w miarę bezpieczny ze względu na porę roku. Wokół chatki dało się zobaczyć jeszcze ślady resztek większych partii śniegu, ale widoczna była również piękna, górska roślinność. Jakbyś się przypatrzył na górę wodospadu zobaczyłbyś stado kozic nawet. Dookoła panowała błoga cisza. Woda wodospadu opadała o ziemię w akompaniamencie dźwięków wydawanych przez ptaki. Stałeś teraz przed drewnianą chatką o wymiarach około 8x8 metrów, dość małą, parterową, ze skośnym dachem, o wyglądzie takim typowym jak na góry. To w środku miała znajdować się osoba, która uchodziła za najlepszego szermierza na świecie. Według plotek.

Ostatnimi czasy niewiele interesujących rzeczy w życiu się dzieje. Brak wszelkich skonkretyzowanych zleceń, więc mogę się cieszyć ogólną swobodą. Żeby jednak podróżować po świecie, to też nie ma większego sensu, no bo niby po co. Sława po igrzyskach niby jakaś jest, ale cóż po niej? Nikomu do niczego i tak zbytnio potrzebny nie jestem. Jedynie tyle co rudemu wróżkowi, któremu to robię poniekąd za przewodnika, ale dokąd to też miałbym go zabierać? Nie mam pojęcia o wróżkowych artefaktach, ani ogółem o wróżkach. Nie jestem w stanie mu zbytnio pomóc. Skoro nic nie działa, to pozostaje szukać, a poszukiwania kończą się zazwyczaj jakimś znaleziskiem, lepszym, lub też gorszym.
Posiadanie swojego mistrza i nauczyciela zawiera w sobie takie korzyści, że jest co robić, można szkolić się pod czujnym okiem, a potem tę wiedzę można albo wykorzystywać, albo przekazywać dalej. Co do tego drugiego, to niezbyt mi się uśmiecha, ale jeśli istnieją jakieś techniki walki mieczem, których nie zdołałem jeszcze pojąć, to chyba to jest najlepsza ku temu okazja. A co potem? Sława, tysiące zleceń i dostatek, a za tym idzie spokój i niemalże beztroska. Czym się niby miałbym się przejmować, kiedy stałbym się niepokonanym?
- Jesteś pewien, że chcesz ze mną iść? - pytam Prince'a, kiedy już jesteśmy na miejscu. Miło z jego strony, że ciągle mi towarzyszy, ale nie chciałbym go na nic narażać. - Jakby jednak nie patrzeć, to całkiem ładne miejsce. Może sam bym tu nawet zamieszkał... Albo też nie... - stwierdzam, rozglądając się po okolicy.
Jest także i domek, mający należeć do mistrza mistrzów miecza. Ciekawe jaką osobą jest ten człowiek. Zapewne niebawem przyjdzie się o tym przekonać.
- Lepiej będzie jak tu chwilę zaczekasz - zwracam się do wróżka, zatrzymując się dziesięć metrów od chatki. Różnorakie mogą być temperamenty takich samotnie mieszkających osób. Siebie może bym jeszcze jakoś wybronił, a czy jego by mi się udało, to nie wiem.
Tak czy inaczej, ostrożnie podchodzę do drzwi i pukam do nich trzykrotnie, po czym od razu się odsuwam, będąc gotowym na to, iż mogłyby się z hukiem otworzyć, a jakiś miecz nie pozbawi mnie zaraz głowy. W takiej sytuacji prędko bym się uchylił, bądź też odskoczyłbym do tyłu, zależy jak wygodniej. W ostateczności aktywowałbym Mōdo hi busshitsu [D], ale może nie będzie takiej konieczności. Aczkolwiek stresik i presja trochę jest...

Męczące i upierdliwe. Z pewnością tego typu górskie wędrówki nie należały do najprzyjemniejszych aktywności w mniemaniu rudzielca. Ten jednak postanowił zbytnio nie narzekać na to wszystko. Zupełnie tak, jakby wewnętrznie radowała go bliskość natury. Ba! Po kilku ostatnich przeżyciach, ta wydawała się nad wyraz piękna. Żaden budynek nie postanawia nagle, że się zawali komuś na głowę, a do tego nie było tutaj tej przytłaczającej, złowieszczej aury. Zdawało się, że jakoś atmosfera nawet stała się lżejsza, a przynajmniej wróżek jakoś tak się rozpogodził.
- Naprawdę musisz szukać tego jakiegoś mistrza? Po co Ci kolejny? - zadał dwa, niemalże egzystencjalne pytania, które trapiły jego osobę. Ponadto na jego twarzy dało się odczytać ewidentne niezrozumienie. Dlaczego niby człowiek preferował taki ascetyzm? Znaczy... być może dostrzegł głupotę mas ludzkich i wyróżniał się tym z tłumu, jednak wszystko to wyglądało dość komicznie w perspektywie wieków cywilizacji. - Nie wystarczy Ci Moja Osoba, hm? - nie potrafił sobie darować tego pytania. Co prawda, nie potrafił władać mieczem, jednak we wszelkich rankingach książę, czy król znajdywali się wyżej, aniżeli jakiś mistrz, prawda? Do tego całe te upodobanie. Mistrz gildii. Mistrz miecza. Mistrz kuchni, albo też tam jej szef. Mistrzowie znajdywali się na każdym zakręcie, a Książę? Ten prawdziwy, najprawdziwszy Prince był tylko jeden, chociaż świat miał się dopiero o tym dowiedzieć.
- Skoro tak wolisz... Jakbyś czegoś potrzebował to będę em... gdzieś tam... koło drzewa, czy coś - mruknął jedynie, aby pod koniec swojego miniaturowego wypowiedzenia, ziewnąć, jakby na znak znudzenia taką wersją zdarzeń. Z pewnością lepsze byłoby już poznanie tego całego mistrza, ale co poradzić. Skoro tak miało być lepiej, to Orchidaes postanowił skupić się na roślinkach, czy ich rozwoju, czy zadbaniu o to, aby okoliczna roślinność na pewno rozwijała się zdrowa, co też miał jakoś względnie zamiar skontrolować swoją magią, jakby przesyłając zwyczajne, kontrolne impulsy, czy aby to drzewka nie mają wewnątrz siebie jakiś nieznanych mu nieprawidłowości, czy wynaturzeń.

~MG~

O dziwo nie było żadnych fajerwerków, których pewnie spodziewaliście się wchodząc do siedziby legendarnego mistrza miecza. Gdy jeden z was zapukał do drzwi otworzył je dość zwykły mężczyzna, dzierżący jednak przy pasie miecz. Wyglądał mniej więcej tak -> klik. Nie wiedzieć czemu, chociaż zdawał się wyglądać przeciętnie od razu poczuliście coś w rodzaju aury zagrożenia z jego strony. Chociaż nie przejawiał wrogich zamiarów po plecach mógł przelecieć wam dreszcz, że chwila i stracicie głowy. Dziwny człowiek odgarnął włosy, a następnie spojrzał na was. Nie powiedział nawet jednego słowa, nie wiedząc czemu. Po prostu stał i patrzył się na was. Dojrzał również Prince'a, który w tej chwili był w nieco dalszej odległości. Po chwili z charakterystycznych rzeczy mogliście zauważyć, że osobnik ten należy do jakiejś gildii, a jego znak znajdował się na jego ciele i wyglądał o tak -> klik. Może poznacie czym była ta gildia.

Wydawać by się mogło, że rudzielec zajęty był swoimi sprawami. Z pewnością nikt by się nie pomylił, stwierdzając właśnie taki fakt. O wiele bardziej ciekawiła go okoliczna natura. Zarówno fauna, czy flora były wiele wspanialsze, aniżeli uganianie się za jakimiś mistrzami. W końcu on sam nie potrzebował żadnego mistrza, czy mentora. A phy. Mimo wszystko, nie oznaczało to, że nie zwracał uwagi na to, co działo się nieopodal. Spoglądał raz po raz w tamtym kierunku, jakby chciał się upewnić, że Timowi nic nie jest, ani nie jest w żaden sposób zagrożony. Co zaś z symbolem gildyjnym nieznanego typka? Tego raczej nie mógł rozpoznać, a przynajmniej te mu i tak wiele nie mówiły, więc nic by z tym nie dał rady zrobić. Takie już życie wróżka. Dlatego też jeśli najemnik byłby zagrożony, wtedy spróbowałby spętać nogi ów zagrożenia za pomocą Dringwar(D) i liczył, że to jakoś pomoże chłopakowi, a sam zachowywałby dystans.

Słysząc słowa Prince'a uśmiecham się lekko. Zdążyłem już nieco przywyknąć do jego wyniosłego nastawienia, które jakoś nie jest szczególnie przeszkadzające.
- No wiesz... To po to, żeby się nauczyć tego co umie on, a potem go przewyższyć. Ciebie i choćby za tysiąc lat by mi się nie udało - odpowiadam z lekką ironią, zaśmiewając się krótko. - Zresztą... Sam rozumiesz. Żeby móc wszędzie się dostać trzeba mieć odpowiednią siłę. Jak będę odpowiednio silny, to takie kmiotki jak te spod Kardii nie będą dla nas żadnym problemem. I nie będziesz się musiał przejmować uzurpatorami - dopowiadam prześmiewczo, a potem już pozostaje dowiedzieć się kim przyjdzie mieć do czynienia.

Po mistrzu miecza spodziewałbym się raczej jakiegoś niepozornego staruszka, ze starą, rdzewiejącą kataną u boku, który to zasypywałby tysiącami mądrości i wykazywałby co chwila swoją wyższość wieku i doświadczenia. Zaś po kimś takim, to nie mam pojęcia czego mógłbym oczekiwać. Może robi tu tylko za służącego, u takiego staruszka. Chociaż jego aura... Służący też mogą mieć niezwykle silną aurę. Na gildyjny znak większej uwagi nie zwracam, jaką to zresztą robiłoby różnicę skąd pochodzi? Raczej liczy się to co potrafi.
- Ekhm... -  odchrząkuję niepewnie, zastanawiając się jakie słowa byłyby stosowne do danej sytuacji. Wymyślam je bardzo na prędko, żeby nie wyszło, iż nie mam pojęcia po co tu przyszedłem. - Szukam sławiennego mistrza miecza, mieszkającego gdzieś w okolicy. Może wiesz, gdzie taki mógłby przebywać? - pytam, lecz zdaję sobie sprawę, że mówienie o mistrzu miecza mistrzowi miecza, jako o osobie trzeciej, mogłoby wzbudzić w nim lekkie oburzenie, stąd też gotowym na atak należałoby być.
W takim wypadku, szybko sięgnąłbym lewą po Furrashu, by odbić jego miecz, jakby tylko spróbował go wyjąć, a jednocześnie odskoczyłbym od niego, wyciągając przy okazji Kagayaki, by w razie czego móc się przed nim bronić. Aczkolwiek o wiele lepiej byłoby ciosów jego unikać.
Gdyby jednak nie zachowywał się agresywnie, to miło z jego strony. Jednakże ostrożności nigdy za wiele.

~MG~

Mężczyzna spojrzał na Ciebie chłodnym spojrzeniem, które nie przejawiało żadnych emocji tak jakbyś rozmawiał z kukłą. Nie podjęła jednak żadnych wrogich działań. Przynajmniej tak się wydawało. Akurat mrugnąłeś, kiedy nagle zobaczyłeś, ze przed tobą nie ma już osoby, która mogła być sługą tutejszego mistrza miecza. Poczułeś też dziwną lekkość tam, gdzie powinien Kagayaki. Odwróciłeś się odruchowo i zobaczyłeś dziwnego gościa z twoim mieczem w ręku. Nie zauważyłeś totalnie niczego jak to się stało. Trzymał on twój miecz w ręku i oceniał go. Po chwili zamachnął się nim, a woda na tafli jeziora, do której wpadał wodospad delikatnie zadrgała jakby coś nad nią przeleciało. Jeziorko było jakieś 100 metrów od was. W następnym ruchu oddał Ci miecz, który przyjąłeś lub nie. Ostrze tej broni rozsypało się w kawałki po jakiś pięciu sekundach.
- Podejrzewam, że to o mnie chodziło w tych opowieściach, chociaż nie tytułuje siebie żadnym mistrzem miecza. Po prostu trenowałem i to wszystko, nie spoczywałem na laurach. Jestem naprawdę przeciętnym szermierzem, może nie najgorszym, ale na pewno nie najlepszym. Mam na imię Silence. Znowu musze gadać. Jeśli chcieliście herbatę to nie mam, żarcia też nie mam. Bierzcie co, chcecie i się wynoście.

No nie zamierzał was atakować. Wydawał się dość zmęczony. Znajdujący się bliżej Eiji usłyszał jednak jak szeptem mówi "K*** będę musiał go jednak trenować".

Niby całkiem imponujące, ale jednak... Spoglądam na rękojeść pozostałą po Kagayaki i smutno spuszczam wzrok, zaciskając zęby i powieki z rozwścieczenia. Jaki kurwa był sens naprawiać Furrashu, skoro kurwa teraz Kagayaki kurwa trafił szlag! Noż kurwa, no!
- No zajebiście, naprawdę - mówię wystarczająco poirytowany jego zachowaniem. - Mogłeś to sobie darować... - dopowiadam jeszcze.
Niby super, ekstra, tnie wodę na odległość, jest szybki, ale zniszczył jeden z moich ulubionych mieczyków... Po tym jak nie tak dawno straciłem wszystkie oszczędności na naprawę drugiego. Jeżeli ma się okazać, że przyszedłem tu tylko po to, żeby ostatecznie zadłużyć się na konieczności naprawy mieczy, to będę bardzo zawiedziony. Lecz to nie powód, żeby się wycofywać...
- Zapewne bardzo długo musiałeś się uczyć, albo miałeś jakieś bardzo ciekawe metody. Ja ćwiczę prawie całe życie i do tej pory wszystkie moje miecze pozostawały w miarę całe, a jeśli nawet coś się w nich psuło, to nie z mojej winy. Nie przyszedłem tu po herbatkę, czy też ciastka, więc nie licz na to, że tak łatwo się mnie pozbędziesz - oznajmiam stanowczo, ściskając rękojeść Furrashu, żeby do tego miecza również przypadkiem się nie dobrał. Zapewne ciężko byłoby go pokonać... Pieprzony jest szybki... Ale czy ma w sobie coś prócz tego? Cóż... Z taką prędkością, to zapewne by nie potrzebował...

~MG~

Na słowa o zniszczonym mieczu Silence wzruszył ramionami.
- Jeśli szybko nauczysz się tego, czego mam cię nauczyć to naprawię Ci miecz. Pewnie z trzy miesiące tutaj spędzimy. - powiedział rozglądając się po okolicy - Powiedz mi wierzysz w przepowiednie?
Dość dziwne pytanie prawda, chociaż widać, że szczere. Nie wiedziałaś zapewne, dlaczego, ale widać było, że chociaż Silence strasznie nie chce mieć ucznia to mimo to ma zamiar Cię uczyć. Dość dziwne podejście.
- To nie od cięcia zniszczył się miecz, mam w zwyczaju szanować dobre miecze - powiedział - Zniszczyłem Ci go moją magią po to, aby czegoś Cię nauczyć. Od dzisiaj do końca treningu będziesz trenował tylko tą pozostałą rękojeścią. Z tego co mi wiadomo już dorównujesz największym mistrzom miecza. Jeśli chcesz ich przewyższyć jak ja musisz zapomnieć o tym, czego uczyłeś się do tej pory. Każdy do tego momentu w którym jesteś wierzył, że może dokonać mieczem tylko tego co zwykłą stalą. Jak na mój gust nawet jeśli chwycisz jeden ze świętych mieczy dalej będziesz wymachiwał nim jak zwykłym bokkenem. Tutaj sprawimy, że nieco zmienisz to myślenie. Dlatego zniszczyłem twoje ostrze. Liczę, że wkrótce zrozumiesz czego od ciebie wymagam. Wtedy szybciej skończymy trening. Cholera nie umiem nauczać, z dupy ze mnie mistrz.
Potem spojrzał na ukrywającego się nieco dalej chłopaka.
- A to, co z tobą przyszło, co to jest? - zapytał - Jeśli każecie mi jeszcze to czegoś nauczyć to pierd*** całą przepowiednię i idę w cholerę.