Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Gdy zdrzemnąłem się na chwilę w wyniku panującej na trybunach nudy śniła mi się Stella i moje dzieciństwo, naprawdę nostalgiczne wspomnienia, których nie spodziewałem się obudzić w tym miejscu. Budząc isę jednak szybko o nich zapomniałem, przeciągnąłem się i w pierwszej kolejności sprawdziłem czy jakiś głupi człowiek nie wpadł przypadkiem na pomysł zabrania mi mojego wyposażenia. Nikt jednak nie okazał się, aż na tyle głupi, aby dobrowolnie popełnić taki bezsensowny błąd. Chociaż może to i szkoda, może rozerwałoby to trochę moje stare kości, gdybym miał możliwość rozerwania się nieco w tym nudnym miejscu. Zastanawiałem się czy mroczni magowie, albo członkowie DHC znajdują się na trybunach.

Chyba zaczynała się gubić...
- Moment. Podsumujmy jedną rzecz. Mam się udać w podróż - na wschód - by im pomóc, ale pomóc mogą tylko sami sobie albo moje nastawienie? Czyli podróż ma zmienić moje nastawienie? Czy coś pokręciłam...?... Wiesz, wolałabym nie musieć patrzeć na ich nieszczęście i umieć z tym żyć. Jestem za nich odpowiedzialna. Muszę zrobić wszystko, co jest w mojej mocy, by im pomóc. Skoro oni nie mogą sobie pomóc, to chcę to zrobić ja...
Bo Alezje są jak krowy: ciężko w nich coś zmienić, jeśli mają wątpliwości, czy chcą zmiany...
Po chwili zaciekawiła ją kolejna rzecz (pomijając, że mentalnie rozbawiło ją, że dzieciak to Dziewiąty. Ona jest też Dziewiąta, jeno jako miszcz gildyji)...
- OK, w jaki sposób może się to odbić na tobie? Co masz z tym wspólnego?...

Musiał wrócić się jeszcze raz, bo gdy przyszedł to wcześniej, to oczywiście z kieszeni wypadły mu fajki. Fantastycznie. Tym razem jednak na jego szczęście swoją zgubę szybko odnalazł, a potem wraz z nią wyruszył w kierunku wyjścia z trybun, lecz jego wzrok przyciągnęła jedna z panien stojąc nieco samotnie na uboczu. Odruchowo wręcz ruszył w jej kierunku, a gdy znalazł się blisko uśmiechnął się do niej szarmancko i z miejsca zaproponował drinka. Spodziewał się odmowy, tak powinna była bowiem zrobić dziewczyna z głową na karku - odmówić tak bezpośrednim zalotom. Ta jednak wydawała się aż nazbyt chętną do pójścia z nim na alkohol, a to z kolei sprawiło, że Enzo zaczął zastanawiać się bardziej nad tym, do kogo właśnie wycelował. Nawet on w pewnej mierze cieszył się z wyzwania, które przychodziło z wyrywaniem lasek - zdobywanie ich ot tak, nie było niczym zabawnym, nawet jeśli potem miał dużo przyjemności. Przyglądając się jej dokładnie ocenił jej wiek na około 17 lat. Ubrana była dobrze, wręcz za dobrze, a mówiła z pewną dziwną manierą, dodatkowo często w jej głos wdawała się dość apodyktyczna nuta. Enzo postanowił porozmawiać z nią przez chwilkę, aż w pewnym momencie dziewczyna wydała się być nad wyraz zniecierpliwiona i zaczęła go poganiać do pójścia na wspomnianego drinka. A to Enzo już nie do końca przypadło do gustu. Z uśmiechem modela pochylił się nieco w jej kierunku i wyszeptał jej do ucha kilka słów, które przyprawiły ją o rumieniec na policzkach, a następnie przekazał jej do ręki kilka klejnotów. Pójdzie sama na drinka. On dzisiaj nie był w nastroju na tego typu towarzystwo, znajdzie sobie na wieczór kogoś innego.

[z/t]

//pialsane z komórki, aby zaliczony został dzień adwentowy

Obserwowałem nadal walkę zgodnie z radą mojego przywolanego demona, ale z czasem każdy, przynajmniej będąc człowiekiem w końcu poczuje głód, który będzie musiał zaspokoić. To z tego powodu zatrzymałem przechodzącego obok chłopaka zjedxieniem, zapłaciłem za napój, hot-doga i naczosy, aby móc w pełni sił oglądać dalsze walki tytanów fiore. Walka z pewBoscia mogła sporo nauczyć. Poza tym jedzenie, było bardzo smaczne, bardziej niż się spodziewałem. W około dało się słyszeć rozmowy, trochę żałowałem że nie mogłem się do nich przyłączyć.

Luthien stała na trybunach, trochę nieobecna, jakby właściwie myślała o czymś, co całkowicie wyłączało ją z otaczającej ją rzeczywistości.
Rozmawiając w dwójką asystentów radnych, wspomniała o Minstrelu i o Luriel.
Wróciła myślami w przeszłość, do lat dziecięcych, kiedy razem z siostrą biegały po obszernych ogrodach posiadłości, bawiły się w chowanego i ganiały za motylami.
Na tą chwilę nie widziała Luriel od kilku, jak nie kilkunastu miesięcy.
A teraz ludzie wspominają o tym, że jej siostra uczestniczy w Igrzyskach Magicznych. Oczywiście dowiedziała się o tym, gdy tylko weszła na teren Domus Flau, co i tak było wielkim zaskoczeniem.
Po chwili wróciła do rzeczywistości i kontynuowała dalszą rozmowę.

//Resz, Bjorn, prawdziwy post z rozmową jest wcześniej.//

*siorb siorb*
Dziewczyna szybko straciła zainteresowanie walkami. Przeniosła się na wyższe poziomy trybuny. Siorbiąc swój napój przechadzała się miedzy rzędami, obserwując sobie ludzi. Euforia jaką wywoływały magiczne igrzyska była wielka, choć sama Kajitsu nie podzielała jej bardzo.
*siorb siorb*
Ach, sama już nie mogła się zdecydować, czy chce już początku następnej misji, czy jednak nie.

Tak nietypowo, zacznę od końca dziś:
To, co się tutaj dzieje jest NIEOBOWIĄZKOWE. Jeśli nie macie ochoty, nie musicie uczestniczyć w tych mikro/nano eventach. Zwykle, będą się one pojawiały po północy, jeśli jednak ktokolwiek wyrazi chęć kontynuowania pisania częściej, nie widzę problemu, bym dla takiej osoby miał nie odpisywać wcześniej. Liczę, że będziecie się dobrze bawić no i... zapraszam.


Pace:
Młody mag się relaksował, popijając drinka i wykorzystując ten czas do relaksu. Nie licząc harmideru na trybunach, było tu całkiem przyjemnie. I nagle tą ciszę... ten spokój przerwał pewien jegomość... dość niski i znacznie młodszy od maga wody jegomość. Dzieciak, chłopiec, by być dokładnym. Miał może z 10 lat i miał niewielkie wypieki na twarzy. Ubrany w ciepłą bluzę (choć obecnie rozpiętą), a pod nią sweterek, trzymał mocno w łapkach niewielki notesik i długopis. Patrzył się na maga Lamii, jakby lekko się bojąc, a po chwili cichutko zapytał:
-P-przepraszam... p-p-pan Pace? Mó-mógłbym prosić o-o-o a-autograf? - spytał cichutko, wystawiając w jego kierunku notesik i długopis. Chyba lekko go ta sytuacja krępowała, ale z drugiej... był tylko młodym chłopcem.

Akiko:
Dziewczyna popijała sobie soczek, chodząc to tu, to tam po górnych partiach trybun. Już jakiś czas temu straciła zainteresowania wydarzeniami tego dnia. Może dlatego, że ciągnęły się wprost w nieskończoność? A przynajmniej ten dzień? Możliwe. Może też czarodziejka związana z owocami zwyczajnie nie gustowała w tego typu atrakcjach. Lub po prostu stwierdziła, że spacer z napojem nie jest aż takim złym pomysłem. W sumie, w miejscu, gdzie obecnie była, było w miarę cicho i spokojnie. Większość kibiców wolała siedzieć bliżej i starać się samemu dostrzec zmagania zawodników, aniżeli korzystać z rozlokowanych niemalże wszędzie ekranów z lacrymowizji, pozwalającej oglądać przebieg zmagań na żywo. I pewnie byłby spokój, gdyby nie pewne wydarzenie...
-POMOCY! ZŁODZIEJ! - krzyknęła staruszka, a Akiko dostrzegła, że w jej stronę biegł właśnie jakiś mężczyzna z damską torebką pod pachą. Miał jeszcze do niej jakieś pięć do siedmiu metrów, ale biegł dość szybko, starając się uciec ze swoim łupem.

Salomon:
Mag zamówił sobie jedzenie, które zaczął sobie spokojnie konsumować. W międzyczasie nadal oglądał ostatnią tego dnia walkę... walkę, która mogłaby zdecydować o tym, kto będzie w finale. Właściwie to obecnie losy trzech osób o pierwszą ósemkę się tam rozgrywały, choć w obecnej chwili... nikt z pretendentów do tytułu finalisty nie toczył tam batalii. Yugata wszak niedawno odpadła, ale jeszcze jej partnerka tego dnia mogłaby pomóc jej dostać się do zmagań dnia jutrzejszego. I pewnie by tak oglądał, gdyby nagle nie usłyszał delikatnego, kobiecego głosu.
-Przepraszam. Nazywam się Natalie Winch i przeprowadzam ankietę dotyczącą jakości naszych usług kulinarnych. Widzę, że zakupił pan hot-doga i nachosy dostarczane przez nas. Czy byłby pan skłonny poświęcić mi kilka minut na zadanie panu kilku pytań? - spytała grzecznie średniego wzrostu blondynka, o długich, prostych i spiętych włosach, które opadały jej na plecy, kilka centymetrów ledwie powyżej pasa się kończąc. Ubrana była w biały sweterek oraz jeansy, dodatkowo natura obdarzyła ją dużym biustem. Twarz miała delikatną, a jasnobłękitne oczy spoglądały na maga z cudnym uśmiechem. W rękach trzymała drewnianą podkładkę, a w dłoni miała długopis. Czekała, spoglądając na maga.

Gaspar:
Po pobudce i odkryciu, że nic mu nie zaginęło, ponownie mógł pogrążyć się w nudzie. Może i spokój zdawały się być dla wielu czymś relaksującym, ale z drugiej strony, niektórzy bardzo nie lubili, jak nic się nie dzieje. Do jakiego typu należał owy mag? Cóż, pewnie nikt, albo prawie nikt nie wiedział o tym wśród osób obecnych na trybunach. Było wszak tu zdecydowanie zbyt wielu ludzi, że nawet jeśli ktokolwiek znałby Gaspara, to wciąż, przedstawiony w statystyce taki osobnik bądź osobnicy, pewnie prezentowaliby swoją wartość poniżej setnej promila. Ale ta nuda bądź też spokój, został zmącony.
-Przepraszam... mogę zająć panu parę minut? - rozległ się męski głos, a jego źródło było łatwe do zlokalizowania. Mężczyzna, odziany w kurtkę bez kaptura i eleganckie spodnie i buty. Włosy miał krótkie, a na nosie okulary, zaś za samymi szkłami patrzyły na maga brązowe oczy. -Chciałbym przedstawić panu niesamowitą ofertę naszego sklepu: Magic Beauty sp. z.o.o. Byłby pan zainteresowany? - spytał kulturalnie. W rękach zaś trzymał plik ulotek. Spoglądał na maga dość neutralnym wyrazem twarzy.

Tami:
Młody mag marionetek, bawiąc się miniaturową lalką poganiał mentalnie swoją znajomą do zakończenia batalii. Choć ona sama już odpadła, pewnie jeszcze przez moment zatrzymają ją w ambulatorium. Wszak lepiej, by wyszła poskładana w całości i nie obolała, by mogła delektować się pysznym posiłkiem w towarzystwie swojego drogiego towarzysza z gildii. Dobrze byłoby, gdyby wiele osób miało tak pozytywne nastawienie jak młody mag. Niestety, nie każdy przyszedł tu z czystej chęci kibicowania. A Toshiro właśnie widział takiego jednego. Mężczyzna po trzydziestce, jakieś kilka metrów przed nim, właśnie ukradł pewnemu panu portfel z tylnej kieszeni jego spodni. A okradany mężczyzna nawet nie zareagował. Jakby tego było mało, ochroniarze, choć obecni, byli daleko i tak niepozornego zdarzenia nie zauważyli... w przeciwieństwie do maga wróżek.

Mag sam na moment się wyłączył, wszak nie przeszkadzał kobietom w rozmowie, choć mu w głowie była tyko jedna... jedyna cudowna, najukochańsza, najinteligentniejsza, najdoskonalsza, najpiękniejsza, najsilniejsza i wszystkie inne naj- Alv. Tak, tak. Mistrzyni Fairy Tail dla Bjorna była czymś co można byłoby porównać do cudu następującego raz na tysiąc, jak nie na dziesięć tysięcy lat. Była chodzącym ideałem, obrazem, którego nie dało się ograniczyć, samoświadoma, sama w sobie perfekcyjna i idealna. Co tu wiele mówić... ups. Chyba sam na moment się wyłączył, aczkolwiek zdążył w sam raz się ogarnąć, by wysłuchać wypowiedzi Luthien, która niezmiernie go zaciekawiła. Kiwnął delikatnie głową.
~Więc tradycja... tak?~ pomyślał, po czym spojrzał na Luthien i zdecydował się przedstawić swoją teorię -Może więc Luriel zdecydowała się także i poznać magię innych osób? Odkryć, jak ją wykorzystują i poczuć to na własnej skórze? - zaproponował. Poza tym miał wrażenie, że Luriel była tu z kimś też ważnym, ale jednocześnie... sam średnio się akurat tym interesował. Bardziej obchodziła go pewna wróżka, która z pewnością znajdowała się obecnie gdzieś na trybunach...

Ogrom ludzi zdawał się przytłaczać wróżka. Ten w pewnym momencie zniżył pułap swojego lotu, coby przyjrzeć się nieco bardziej twarzom ludzi, jednak w pewnym momencie nastała ta chwila, kiedy but rudzielca wylądował na cudzej twarzy. - Pojebało Cię?! - zakrzyknął tylko jakiś mężczyzna, jednak wróżka niezbyt to obchodziło. Tamten westchnął jedynie ciężko po głowie, wracając do rozmowy z kolegą. - W mandze... - dosłyszał jeszcze tylko Prince, który miał teraz ważniejsze sprawy, toteż nie przysłuchiwał się o tym jak ktoś rzuca określeniami w stylu: 'Pojebało Cię? W mandze'.

Jamie też akurat miał okazję być w pobliżu mężczyzny, który krzyczał tego typu rzeczy, które zauważył Prince, choć samego chłopaka nie widział. Odruchowo jednak zanotował, że ludzie traktują mangi bardzo poważnie i potrafią się o nie kłócić zdecydowanie nie przebierając w słowach - być może użyje tego znowu jako materiał do swojego radia? Może to nie był najgłupszy pomysł? Tak czy siak Jamie nie zamierzał podążać akurat za tym tropem, zamiast tego przysiadając na jednym z siedzisk przygotowanych na trybunach i spokojnie spoglądając w kierunku areny walk. Tym razem postanowił się akurat skupić na walce, tak dla równowagi, bo wcześniej robił wszystko tylko nie to. Czy kibicował komuś konkretnemu? Nie, raczej nie. Jamie był stosunkowo bezpartyjny, a jego gildia już nie istniała, co sprawiało, że niejako nie miał komu kibicować. Ale i taką sytuację mógł docenić. Mógł na przykład nauczyć się czegoś nowego od obecnych uczestników igrzysk. Ot, choćby. Dlatego teraz się wpatrywał.

No i wygrał - choć jak na arenie, coś mu w tym nie pasowało. I teraz mógł się nad tym pogłowić, bo czasu miał aż nadto. Nie dał rady przejść do finałowego starcia z powodu braku wymaganej ilości punktów i tak o. Znaczy ogólnie cieszył się, że wygrał swój ostatni pojedynek, ale najwyraźniej jego przeciwniczka sobie odpuściła. Albo coś innego zaprzątnęło jej umysł i nie zareagowało na ataki Silasa. Również i 24 się poddała, nie próbując walczyć do końca. Nie mógł jej za to winić, ale no.
Blondyn postanowił zawitać na trybuny, ówcześnie odwiedzając punkt medyczny, gdzie przysposobili go w kilka plasterków i maści na obolałe ciało. Nie dość, że jego ryj i tak był przesłonięty przez turban i maskę, to teraz jeszcze przybyło mu kilka plastrów, które sprawiały, że wygląda jak prawdziwy dziwak. Ale zbytnio nie oponował.
Wybrał sobie jakieś randomowe miejsce, gdzie było najmniej ludzi i zasiadł na trybunie, rozglądając przy okazji kątem oka w poszukiwaniu jakiś znajomych twarzy. Choć zbyt wielu takowych nie znał. Z wyjątkiem tych, z którymi walczył i tych ze swojej gildii - ale i tu nie było tego dużo. Tylko Nanaya, gdzieś mu tam mignęła, ale nie miał zamiaru jej głowy zawracać.
- Zobaczmy... - westchnął, wyciągając gdzieś z połów ciuchów swoją drewnianą fajkę, którą nabił, a następnie odpalił. Nie pozostało mu nic innego, jak posiedzieć tu sobie i pooglądać walkę, która była dogrywką do finału.

*siorb siorb*
Akiko, zaskoczona czyimś krzykiem upuściła swój napój. Osoba, która wyglądała jej na złodzieja (facet biegnie z damską torebką pod pachą, kim innym mógłby być?), zmierzała prosto na nią i była już dość blisko.
Dziewczyna bez zastanowienia rusza do przodu, wykonując yoko-geri*, proste kopnięcie w brodę uciekającego. Miała nadzieję, że chociaż go tym zatrzyma. Mimo swojej drobnej postury, dobrze wykonana technika dziewczyny powinna być skuteczna... Choć troszkę.

---

*Yoko-geri

Podczas relaksowania się przy jedzeniu nazywanym powszechnie fast gipsem, charakteryzujacym się szybkim czasem przygotowania, prostotą oraz zawartością niemalże żadnych pozytywnych substancji odżywczych podeszła do mnie atrakcyjna dziewczyna pragnaca zrobić ze mną wywiad na temat tutejszego jedzenia. Ponieważ mogłem pomóc dziewczynie wykonać jej zapewne dorywcza pracę z uśmiechem na twarzy postanowiłem wykorzystać wolną chwilę.
- Mam na imię Salomon i jestem bezgildijnym magiem. Oczywiście chętnie odpowiem na wszystkie pytania - powiedziałem z uśmiechem - mam sporą chwilę więc postaram się udzielić jak najwięcej odpowiedzi. Jakie jest pierwsze pani pytanie.
Po tych słowach czekałem na możliwość podzielenia się swoją szczerą opinią, a miała być ona jak najbardziej pozytywna. Jedzenie było naprawdę dobre, poza tym nie chciałbym komuś zrobić niepotrzebnych problemów przez tą ankietę. Mój demon w tym czasie stał obok i wyraźnie obserwował moją rozmowczynie, ale nie odzywał się jeszcze.

Tak sobie leżałem, popijając drinka i mając dosłownie wszystko w głębokim poważaniu. Swoją drogą, mango było niezwykłym owocem. Pewnie niektórzy spytaliby, dlaczego tak myślę. Otóż... przede wszystkim jest smaczne. Można z niego zrobić alkohol, sałatkę, użyć jako dodatek do pizzy.
Niektórzy powiedzieliby "ale to samo można robić z innymi owocami". Ale ja im odpowiadam. Mango. Jest. Epickie. Właśnie tak. Dlatego ten owoc jest tak wyjątkowy. Bo jest epicki. Dokładnie.

Rozmyślając tak nad cudem, jakim jest ten pomarańczowo zielony owoc, usłyszałem jąkający się potok słów, w którym usłyszałem swoje imię.
Rozejrzałem się, ale niczego nie dojrzałem. Zniżyłem troszkę wzrok i napotkałem przestraszone spojrzenie małego chłopca z notesikiem w ręku. Prosił mnie o autograf. ON PROSIŁ MNIE O AUTOGRAF. KTOŚ PROSI MNIE O AUTOGRAF.
To pierwszy raz w życiu, kiedy ktoś prosi mnie o autograf...
Cholercia, to jest prawda, chłopiec prosi mnie o autograf.
Uszczypnąłem się w ramię. Dzieciaczek naprawdę prosił mnie o autograf.
Uśmiechnąłem się do niego i pogłaskałem po głowie, biorąc od niego notesik i długopis.
-Oczywiście Mały. Jak masz na imię?-
Spytałem oczywiście, wszak widziałem już, jak się składa autografy. Najpierw prosi się o podanie imienia, by ładnie to zadedykować. Trzeba wszak zachować wszelkie procedury z tym jakże odpowiedzialnym zadaniem, jakim jest rozdawanie autografów.