Kochany pamiętniczku~

Umarłaś, tak jak wszyscy. Umarłaś, gdy byłaś mi najbardziej potrzebna. Nie chronisz mnie przed demonami. Nie ochronisz już nigdy więcej. Zdradziłaś mnie.
Jestem tu już trochę czasu, wśród tych wszystkich ludzi, którzy mówią zbyt dużo i robią zbyt mało, albo na odwrót - nie mówią nic, a wszystko pokazują przez czyny. Nie rozumiem chyba do końca tego, co się wokół mnie dzieje. Zdaje mi się, że świat gdzieś się zatrzymał, a potem zmienił kierunek, w którym najpierw szedł. Nawet ONA już przestała się do mnie odzywać. Miałem nawet szansę zginąć, choć... nie, miała rację. Wciąż żyję. Wciąż. Klątwa czy dar?

Poznałem dziwnych ludzi. Pierwszą osobą, z którą miałem niewątpliwą przyjemność rozmawiać, a raczej słuchać jej głosu, była Nanaya. Tak, poznałem ją z imienia i może też z nazwiska... nie pamiętam już. Przeznaczenie, a może raczej moja głowa sprawiła, że znaleźliśmy się na tej samej misji. Nie dane mi było zbyt długo nacieszyć się jej towarzystwem. Przypomina mi się od razu chwila, w której trafiłem do Onibus, by poprawdzać trochę rzeczy, a skończyłem w karczmie, by sę nieco zabawić. To nie był ostatecznie taki zly pomysł. Wracając jednak do misji, poznałem jeszcze czterech innych magów, Finny'ego (posługiwał się czymś dziwnym, co mnie kopiowało, czułem się nieswojo), Sethora (lód, lód i do tego dość kiepska walka mieczem... noale, każdy ćwiczy się w czymś innym, ja sam niewiele bym tym cackiem zrobił), Yoshimaru vel. Zerefa (nie pamiętam go prawie) i Murtagha (o tym, to już naprawdę nic nie wiem). Nie wiem, jakim cudem udało nam się wszystkim przeżyć, ale chyba zawdzięczam ten fakt kobiecie, co jest dość osobliwe.

Czas płynie szybciej, aniżeli bym chciał. Sprawy się ponakłądały, a wampiry... wampiry nie mają dla mnie żadnego znaczenia. Miło było znów spotkać niektórych ludzi, ale potem oni szybko zniknęli.
Była ta dziwna wiedźma... albo raczej ten dziwny wiedźma. Afuro? Tak, chyba tak się zwał. Zapamiętam go chyba do końca świata i jeszcze dłużej. Tacy ludzie nie powinni chodzić po ziemi. Jakaś wrodzona naiwność. Nie umiem tego określić.

Miałem jakieś dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. Ten facet w sklepie z bronią wyglądał prawie jak ja - jedyną różnicą były oczywiście ubrania, broń, oczy i włosy. Ale ta sama twarz! Jak to się stało? Nazywał sie Pheam Darksworth. Warto zapamiętać. Matko? Czy ja o czymś nie wiem?

No i stało się coś... nie do końca spodziewanego. Spotkaliśmy się po raz pierwszy od dwóch lat. Minęło trochę czasu. Nie wiem, czy mi wybaczy.
Nic nie wiem.

A teraz niezwykły odcinek superdramy:

1. Konieczność wybrania nowego imienia - wybrano imię Abel.
2. Brak pamięci na temat Kirino Ayame, a wszelkie próby zbliżenia się do tych fragmentów pamięci przysuwają tylko na myśl opisany wyżej w poście kolor, z rzadka zdarzy mu się zobaczyć w myślach przebłysk falujących różowych włosów.
3. Opuszczenie DHC i brak pamięci na temat pobytu w gildii.
4. Mocne przywiązanie do Szpitala i pozytywny stosunek do tegoż (w razie potrzeby gotowość jego obrony).
5. W przypadku kontaktu z elektrycznością (w różnej postaci) konieczność zastosowania reakcji obronnej, która może przybrać bardzo przypadkowy wymiar (ale wciąż muszą być w jakiś sposób obronne - MG może zasugerować w poście jakie, przy czym w zależności od natężenia elektryczności reakcje te mogą być bardziej paniczne lub mniej).