Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Seria siarczystych określeń została rzucona. Niekoniecznie ludzie mogli zrozumieć rudego wróżka, jednak ten na kilka znanych mu sposobów złorzeczył przeklętym tłumom, które usilnie zmierzały przed siebie, stanowiąc przeszkodę dla karzełka. Gdyby jeszcze uważali na ważniejsze od nich istoty, albo starali się w jakikolwiek sposób przeprosić za wyrządzone szkody, ale nie... Oni umieli tylko przeszkodzić mu w wędrówce i poszukiwaniach. Banda idiotów, których idealnie podsumowywało jedno słówko - baka.

Na całe szczęście MG był tylko dla Alezji, bo inaczej miejsce dla Jamiego do nabijania durnych postów na rzecz kalendarza adwentowego, o którym sam biedny chłopak rzecz jasna nie wiedział, zostałoby totalnie zbezczeszczone. No ale! Jamie mógł przyglądać się dalej zmaganiom na arenie nie przejmując się tym czy ponadnaturalny dla tego świata byt właśnie wpływał na losy niektórych postaci. A może właśnie powinien czasem nad tym pomyśleć? O'Sullivan właściwie nie był do końca pewien tego w co wierzy. Wierzył w ludzi, tak przynajmniej lubił myśleć i mówić, mając po trochu nadziei, że właśnie tak jest. Koniec końców to właśnie ludzie stanowili zawsze dla niego najważniejszą wartość i to właśnie ludzi ukochał sobie najbardziej, dla nich tworząc radio i ku ich radości zapełniając je plotkami. Tak było. Totalnie. A jak było teraz? Po tym jak doświadczył śmierci kilku ze swoich towarzyszy na misjach w sposób bardziej bezpośredni lub pośredni, Jamiemu tak naprawdę trudno było dokładnie sprecyzować to w jaki sposób się czuł. Na pewno nauczył się tego jak ulotne było życie ludzkie. Choć starał się nie okazywać tego po sobie, nie na swojej twarzy ani w swoich ruchach, jednak w głębi serce odczuwał to, że zawód którego się podjął wiązał się z utratą życia. I ze smutkiem. Być może dlatego, jeszcze mocniej niż wcześniej starał się prezentować ludziom świat (i samego siebie) z tej dobrej i wesołej strony. Gorzej, że czasami można było to odczuć. Swego rodzaju wymuszenie. Tylko czasami jednak. Teraz na przykład pozwalał wiatrowi na swobodne obmywanie jego twarzy, a samemu czuł się całkiem dobrze. Być może po prostu... dojrzewał pod kątem tego jak wyglądało życie? Mogło tak być.

Wtem coś w otoczeniu się zmieniło. Ludzie i atmosfera zmienili się. Alezja czuła się jeszcze bardziej jak Duch. Aż kusiło ją, by to przetestować przez podstawienie komuś nogi i sprawdzenie, czy przez nią przeniknie, czy... no... nie. Wtedy to ujrzała chłopca z rogiem na czole, który chyba wołał kogoś za jej plecami. Odwróciła się, ale nie widziała, by ktokolwiek zareagował na wyciągniętą rękę rogacza juniora. Czyli to było do niej? Zdziwiła się. Wskazała pytająco na siebie, czy to o nią chodzi. Jeśli w jakiś sposób miała się dowiedzieć, że tak, podchodzi do chłopca...
- W czym mogę ci pomóc? Zgubiłeś się?...
Tarik dalej spał w kapturze. Nie zapowiadało się, żeby miał się obudzić w przeciągu najbliższych chwil...

Chain westchnęła i odwróciła się z powrotem do barierek...
-Ah... mogłam się spodziewać... Pan Idealny zawsze ma plan- mruknęła Białowłosa na tyle cicho, że Tora nie powinien nic usłyszeć...
-Może i Yugi nie idzie najlepiej, ale... nadal ma szansę... Nie przekreślaj jej tak szybko...-
Facet miał zwyczajnie skłonności do wyjaśniania wszystkich niewiadomych na początku... Jakby to było w ogóle możliwe...
Chain znowu westchnęła.
Chłopie, podtrzymuj rozmowę! To ja tu powinnam stać, uśmiechać się i czekać na twój krok.
-Miałbyś na coś ochotę? Nie ma co stać tutaj, skoro nic się nie dzieje...-
Chain zasadziłaby sobie soczystego facepalm'a, gdyby właśnie nie stałą w tłumie ludzi...
Czy ona właśnie zaproponowała randkę? Oby tylko znowu nie zburaczała... To byłaby klęska całkowita...

Cóż, Chain coś mruknęła, ale z pojedynczo usłyszanych słów średnio dało się zrozumieć pełne znaczenie jej wypowiedzi. Cóż, najwyraźniej nie chciała by wszystko słyszał, a Tora jakoś musiał to zrozumieć.
-Z tego co widzę, teraz wszystko zależy od jej partnerki dzisiejszego dnia. Życzę jej jak najlepiej, ale mało osób jest w stanie przeciwstawić się dwóm przeciwnikom na raz. - skomentował spokojnie, po czym lekko się uśmiechnął słysząc słowa Chain i dodał -Zawsze można obserwować i do końca trzymać kciuki za drużynę Yugi. - skomentował, jednak po chwili dodał -I tak miałem zamiar zaraz poszukać Sama i Nevera. Możemy ruszyć razem ich poszukać, a potem pójść coś zjeść. Co ty na to? - zaproponował na spokojnie, starając się połączyć przyjemne z pożytecznym, wszak... przed wyruszeniem na finał należy zebrać drużynę! A czemu ta drużyna nie miałaby być taka, jak Tora to obmyślił. Ufał zarówno Samowi, jak i Neverowi. Z Ejjim walczył teraz i widział co potrafi. A Dax i Yugi? Toż to wróżki, które zna od dawna. Nawet, jeśli ten pierwszy oficjalnie już nie nosi symbolu gildii. A najlepiej mieć w teamie osoby, którym się ufa... prawda?

Po tym jak się podniósł ze swojego wcześniejszego miejsca ruszył szybkim krokiem w kierunku wejścia. Jakoś nikt się nie napatoczył, żeby go akurat zaczepić. Trudno, trzeba było zająć się czymś innym niż robieniem zamieszania, a coś takiego miał właśnie zamiar znaleźć koło wejść. To właśnie głównie tam znajdowały się wszelkiego rodzaju stoiska z jedzeniem i napojami. Było w czym wybierać: słodycze, chłodne napoje, coś gorącego jak kawka czy herbatka i jakieś fast-foody. Zdecydował się na to ostatnie, bo był trochę głodny. Nie, żeby konał z głodu, chyba bardziej z nudów ustawił się w kolejce, która topniała powoli. Ale to dobrze, przynajmniej mógł się przyjrzeć co tam oferują i coś wybrać.

Sam nie wiem czego konkretnie od niego w tej chwili wymagam, a dostaję bułkę. Dość ciekawie wyglądającą bułkę. Skoro mówi, że jest jadalna, to pewnie musi oznaczać, że nie wszystkie bułki są w porządku nie wnikam w to bardziej. Przyjmuję ją, ale nim przychodzi mi ją spróbować, zauważam jeszcze bliznę na jego ramieniu. Jeżeli to Makbet i stara się jakoś ukryć, że to faktycznie on, to jakoś nie wychodzi mu to najlepiej.
- Co ci się stało w rękę? – pytam stanowczo, wskazując na bliznę. To chyba najlepszy sposób, by zweryfikować co tak naprawdę się z nim dzieje. Albo wymyśli jakąś historyjkę na poczekaniu, powie jak było, albo nic nie powie... Jednakże z pewnością coś da o sobie znać. Może i rodzą się ludzie wyglądający tak samo, wątpię, żeby mogły mieć blizny w tych samych miejscach. No bez przesady!
Przy okazji przysuwam bułkę do twarzy, wpierw ją wąchając, a dopiero później gryząc. Cały czas uważnie obserwuję czarnowłosego, którego nawet nie spytałem o imię, ponieważ mam wrażenie, że je znam, tylko chyba on nie jest do końca tego świadom. Nie rozumiem tego. To wszystko wydaje się być zarówno takie proste, a zarazem tak trudne i niemożliwe. Choć chciałbym mieć już pewność, że to on, to jednak boję się o to. Boję się usłyszeć czegoś, czego usłyszeć bym nie chciał. Czegoś, z czym zupełnie nie wiedziałbym co zrobić. Czegoś co sam na chwilę obecną nie wiem czym mogłoby być. Trudno rozmawia się z kimś, kto według informacji powinien nie żyć. Rozmawiać z kimś bliskim, kiedy ten ktoś mnie nie poznaje...

Mężczyzna lekko się zdziwił pierwszymi słowami Resh, ale dość szybko wyjaśniła, czemu tak niewiele o tym słyszała. Więc była zza granicy? To wiele wyjaśniało. I nie chodziło teraz tylko o wiadomości z kraju, ale także i o znajomość tutejszej kultury i odmienność zachowań. Na twarzy czarnoskórego maga pojawił się nieznaczny uśmiech, zobrazowany poprzez nieznaczne uniesienie kącików ust.
-Rozumiem. - krótko podsumował, po czym postanowił wyjaśnić -Z winy organizatorów, nie było odpowiednich zabezpieczeń i jeden z uczestników stracił życie. Nieszczęśliwe to było wydarzenie - ~Zwłaszcza, dla Alv~ dodał jeszcze w myślach Bjorn, myśląc, jak to Inu mogła cierpieć z powodu oskarżeń rzucanych na jej kolegę z gildii. Pewnie ją podrywał, więc w sumie dobrze, że go oddzielili od Gergovii, no ale mimo wszystko, musiała się po czymś takim czuć fatalnie. Niestety. Jednak skupmy się teraz na czymś mniej ważnym, czyli rozmowie z obecną rozmówczynią, która Alezji nawet i do pięt nie dorastała. -Niekoniecznie. Myślę, że lepszym rozwiązaniem byłoby zobaczenie powtórki z jednego bądź dwóch dni i po ocenie występów zawodników stwierdzenie, który w Twojej opinii najlepiej pasuje na zwycięzcę. I niekoniecznie chodzi tu o punktację. Może ci się podobać fizycznie, z powodu magii, z powodu charakteru, jaki pokazał lub po prostu metodą na chybił trafił. I dopiero wtedy można próbować dać się ponieść emocjom dla tego jednego zawodnika. Ja takowego nie mam. Jestem raczej biernym obserwatorem. Wolę obserwować i analizować co się dzieje na arenie, jednocześnie poznając niejako potencjał tego pokolenia magów, aniżeli skupiać się na głośnym krzyczeniu, by wygrał ten i tamten. - skomentował spokojnie, uważnie spoglądając na Resh, która jednak zdecydowała się teraz poświecić więcej uwagi kobiecie, która jakiś czas temu zgubiła pod nogami Bjorna notatnik. Niestety, ale słaby cel na podryw sobie wyrwała. BJ miał już bowiem swoją wybrankę od lat upatrzoną, więc inne go nie obchodziły. Mimo wszystko kulturalnie stał i oczekiwał na rozwój wydarzeń.

Przypatrywał się uważnie dziewczynie, a może pomarańcza po prostu czuła się zażenowana jego dociekliwością i nie chciała mu powiedzieć co pichciła, lecz postanowiła milczeć ze względu na maniery i dobre wychowanie?
"Meeh." - Pomyślał rozczarowany. Szkoda, mogłoby być naprawdę zabawnie. A tak to nie wie co powinien teraz począć ze sobą. Często łapało go to nieznośne uczucie, gdy przebywał w tłumie ludzi.
"Coo teeraz...? Nie wie nikt." Chłopak skrzyżował ręce na piersi i zastanowił się intensywnie i szczegółowo nad losem makaronu w misce ramen, gdy się do niej dobierze, zaraz po wyjściu z trybun.
"Drżyjcie przed głodnym Tamim" - Pomyślał.

Ta sytuacja była tak niezręczna, że chyba oboje nie do końca wiedzieli, jak na siebie zareagować. Czy byłoby łatwiej w październiku? Możliwe, że tak by było, w tedy może wiedzieliby, jak do siebie podejść lub o czym powiedzieć. A tymczasem Nanaya złożyła bardzo niezapowiedzianą wizytę, zaskakując zarówno siebie i Fina. No cóż... Chwyciła własne przedramię, nie do końca wiedząc, co zrobić z własnymi rękami.
- Gratulacje - powiedziała po chwili tej niezręcznej ciszy, która zapadła między dwójką magów. - Z powodu drugiego miejsca, znaczy się. To naprawdę wyczyn - stwierdziła, uśmiechając się delikatnie w jego stronę. O czym tu rozmawiać? Sama do końca nie wiedziała. Chyba najlepiej było poczekać, może temat sam wypłynie... Miała nadzieję.

Jedno pozornie proste słowo, które wywołało w niej prawdziwą burzę. Śmierć. Poczuła ponownie zapach palonego ciała i duszącą woń obrzędowych ziół. Spojrzała pustym wzrokiem w przestrzeń, mrucząc pod nosem modlitwę w swoim ojczystym języku. Zacisnęła dłoń na woreczku, który miała na szyi. To co zostało z Titusa wydawało jej się pulsować. To pewnie tylko jej wyobraźnia nic innego.
– Czy organizatorzy ponieśli z tego powodu jakiekolwiek konsekwencje? Przecież tutaj wina leży bardziej po ich stronie. – spytała, gdy tylko otrząsnęła się z poprzedniego zawieszania.
Odgarnęła kilka niesfornych kosmyków z twarzy, próbując sobie przypomnieć kiedy będzie miała odrobinę wolnego czasu, aby nadrobić wszelkie zaległości z nauki o Fiore. Jej aktualny plan dnia wypełniony był poszerzaniem informacji o wszelkich krajach, skupiała się bardziej na państwach sąsiadujących z Fiore, ale nie zapominała o innych. Chciała jak najlepiej być przygotowaną na wszelkie ewentualności i niespodzianki jakie mogą ją spotkać pracując na tym odpowiedzialnym stanowisku. Z nauką innych języków na razie się wstrzymała dobrze wiedząc, że nie da rady ogarnąć tylu rzeczy jednocześnie. Później gdy tylko sytuacja się nieco uspokoi zajmie się tym jak należy. Przynajmniej taką właśnie miała nadzieję, chociaż nigdy nie wiadomo co dla niej zgotuje los. Bogowie wobec niej bywają strasznie przewrotni i nieprzewidywalni.
– Gdybym miała więcej wolnego czasu na pewno bym tak zrobiła. Prawdopodobnie kogoś bym doceniła albo chociaż uważniej obserwowała jego występ na Igrzyskach. Jednak nie mieszam się w takie sprawy, wolę zostać uważnym obserwatorem, który dokładnie analizuje każdy krok przeciwnika. Dzięki temu można zebrać sporo cennych informacji. – odpowiedziała w zamyśleniu, poprawiając ramiączko od sukienki. Zdecydowanie nie należała ona do najwygodniejszych. – Widzę, że mamy podobne zdanie na ten temat. – dodała cieplejszym tonem, próbując być przyjacielską. – Przygotowujesz się w jakiś sposób do roli asystenta? – spytała na sam koniec, nie będąc pewną czy mogła o takie coś spytać.

Ponieważ Tami odizolował się od otoczenia (co dziewczyna wywnioskowała z jego mowy ciała), Pomarańczka powróciła do rysowania pomarańczki. A nawet więcej. Zaczęła rysować koszyczek, a potem w jego wnetrzu przeróżne inne owocki: Winogrona, kiwi, banany, arbuza, melona, cytrynę i inne. Koszyczek był całkiem spory, więc wszystkie się w nim miesciły.
Rysując, Akiko nuciła sobie cichutko pod nosem.

Sam wyciągnął sobie bułeczkę, żeby coś zjeść. Nastąpiła już pora sporego głodu, więc trzeba było czymś napełnić żołądek. Wypieki gospodarza naprawdę były zjadliwe. Szybko wchłonął pieczywo i oblizał palce ze słodkiej posypki. Słone bywały lepsze. Często mówił o tym swojemu pracodawcy, ale ten jakoś nieszczególnie chciał go słuchać i robił jeszcze więcej lukrowanych słodkości. Niektórzy chyba po prostu nie rozumiał, że coraz większa liczba ludzi choruje na cukrzycę i trzeba będzie niedługo zaniżyć wskaźniki cukru, by Rada Magiczna się nie doczepiła. Chyba że ktoś tworzy magiczny cukier, który nie będzie powodował tego typu schorzeń.
Zdziwił się, kiedy jego rozmówca spytał go o bliznę na dłoni. Przyjrzał się jej, po czym odparł:
- Nie wiem. Mam ją, odkąd pamiętam - odparł, wzruszając ramionami. Spojrzał na nią jeszcze raz. Było w niej coś nadzwyczajnego? - A coś się stało?
Pytanie pojawiło się ze względu na czystą ciekawość.