Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Mężczyźnie nie umknęły nieznaczne gesty, wykonane przez Reshehederę po nowinach, dotyczących Wielkiego Turnieju Magicznego. W sumie fakt. Zareagowała poprawnie. Nikomu się tamto wydarzenie nie podobało.
-Uciekli od odpowiedzialności. Zrzucili winę na uczestnika, że celował i walczył mieczem. Powinni byli o czymś takim pomyśleć wcześniej. - skomentował, choć w jego głosie słychać było pogardę dla czynności, jakie wykonali tamtejsi organizatorzy. Owszem nie spodziewali się. Ale gdy do walk dopuszczono broń ostrą, winni się spodziewać, że nie skończy się tylko i wyłącznie na skaleczeniach. Nawet na twarzy Czarnego pojawił się grymas, który jasno wskazywał, że nie podobała mu się tamta akcja. Bo Alv przez nią cierpiała. Po chwili wysłuchał jeszcze kolejnych słów innej asystentki i skomentował -Dobrze wiedzieć, że zgadzamy się chociaż w tej jednej kwestii. Obyśmy na obradach równie dobrze się rozumieli. - rzucił spokojnie, po czym spojrzał na arenę. Jedna walka jeszcze trwała. Przedłużała się i to strasznie. Czegoś takiego nie było w poprzednich dniach. Cóż... niespodzianka. Po chwili jednak wrócił spojrzeniem na Resh, która zadała mu jedno pytanie -Niezbyt. Nie przyszedłem tu z myślą, a przygotowaniu się do roli asystenta. Jako asystent ministra kultury i zabytków, przygotowywałem się do tego przez całe życie. Teraz wykorzystuję chwilę czasu, by zobaczyć takie wydarzenia na własne oczy. - ~No i oczywiście... porozmawiać z Alv~ dodał jeszcze w myślach.

...bladego pojęcia. Kompletnie nie miał pomysłu, co powinien teraz zrobić. Właśnie to do siebie miały wszelkie, niezręczne sytuacje. Mieli spotkać się w październiku, jednak zdradziecki czas chciał inaczej. Rzeczywistość postanowiła wszystko zweryfikować właśnie w przedostatni dzień igrzysk. Na domiar złego - nie potrafił teraz nawet zebrać myśli. Jasna ocena sytuacji zniknęła hen daleko, a blondyn mógł jedynie oczekiwać tego, co miała do powiedzenia rudowłosa. Spodziewał się jakiegoś skarcenia, czy czegokolwiek, co można by nazwać rutyną ich znajomości. Nic takiego nie nadeszło. Słysząc jej słowa, zamrugał kilkukrotnie, a chwilę później nieco sposępniał. Chciałoby się rzec, że atmosfera mu towarzysząca nieco stężała, jednak nie w tym rzecz. - ...nie musisz. Naprawdę... - nazbyt spokojne, a zarazem puste w swoim przekazie słowa padły ze strony chłopaka, który spuścił nieco głowę w dół. Przydługie włosy przesłoniły jego twarz, a gdyby nie herbatka, zacisnąłby pewnie dłonie w pięści, co mimowolnie dało się dostrzec. - ...to tylko znaczy, że jest ktoś lepszy - ciche, ledwo słyszalne zgłoski w końcu się rozległy, a zaraz po nich Finn zamilkł, jakby zastanawiał się nad jedną kwestią. W końcu - skoro nie mógł sobie poradzić teraz, to jak miał sobie poradzić później. Nie tego miał się nauczyć. Westchnął jedynie ciężko, wracając spojrzeniem do Nanayi, aby zapytać o jedną rzecz. By w końcu zmienić temat, a ten nie ciążył mu zanadto. - Nie byłaś jeszcze w Erze? - ciut losowe pytanie, które nawiązywało oczywiście do siedziby kwiatów. Wkradło się w to niemałe zamyślenie, a i odrobina zakłopotania. W końcu... Nie miał pewności, że to co zrobił kiedyś tam jakkolwiek się opłaciło, jednak wypadało się dowiedzieć, czy ktoś już jakoś zauważył coś, co miało być hm... prezentem.

Rudzielec nic nie widział. Długą chwilę zajęło mu stwierdzenie, że tłumna masa głów nie posiadała żadnych imion. Zero znaków szczególnych, czy poszlak, które pomogłyby mu odnaleźć Tima. Prychnął tylko pod nosem, zmniejszając nieco pułap lotu, pozostając w dalszym ciągu poza ludzkim zasięgiem. Śmignął raz w jednym, a raz w drugim kierunku. Przez chwile mógłby przysiąc, że złotawe tęczówki dostrzegły podobny kontur, jednak zwykłe mignięcie przed oczami nie stanowiło dostatecznego dowodu. Nijak mógł uznać to za punkt wyjścia, czy dalsze wyjście z zaistniałej sytuacji. Westchnął jedynie, wracając do upierdliwych poszukiwań w ludzkim ulu...

Sama sobie dziwiła się, że pozwoliła ot tak chwycić się za rękę chłopcu i bez słowa dać się prowadzić jak szczeniaczek. Gdy ludzie rozstępowali się na boki, patrzyła na nich ze zdziwieniem. Skąd oni wiedzieli? Jak oni widzieli, nie widząc?...
Ale rogaty chłopiec nakazał ciszę, więc Alezja - o zgrozo - wciąż pozostała mu posłuszna. Jednak gdy wspomniał o cieniach, z niepokojem rozejrzała się wokół siebie. Czy powinna się tych cieni obawiać?...

Jamie obserwował kątem oka dyskusję między Finnianem, a Nanayą, a choć nie do końca świadom był tego jakie słowa w jej trakcie padały, to zdecydowanie łatwiej przyszło mu zauważanie pewnej niezręczności w zachowaniu obojga. Zupełnie jakby coś nienamacalnego było nie tak, jak gdyby czegoś brakowało, coś było nie na miejscu, choć nawet sam Jamie nie był w stanie odgadnąć cóż takiego było kością niezgody... choć nawet o niezgodzie ciężko było tu mówić. Tak czy siak wciąż podążał za ich rozmową, jednocześnie kątem ucha (w Neverbeen tak się mówi!) usłyszał rozmowę na temat bezpieczeństwa na igrzyskach. No tak. Gdyby tu coś takiego się stało, gdyby tu ktoś zawalił w ten sam sposób co ostatnim razem, to zapewne chaos jaki wynikłby z tej sytuacji byłby za duży do opanowania przez KOGOKOLWIEK. Mało tego, osobie odpowiedzialnej za tego typu wtopę zgotowałoby się bardzo niemiłe konsekwencje, tego Jamie był pewien. I od teraz zaczął uważniej przyglądać się arenie zmagań. Bo i Jamie wtedy dołoży swoją cegiełkę w słusznej sprawie wymyślając odpowiednio słodką plotkę na temat takiego dyletanta, który uznałby np. wyłączenie jakiejkolwiek technologii, która chroniła uczestników przed śmiercią. To musiałby być totalny debil. Oczywiście o ile ktoś taki mógłby istnieć. No przecież nikt dla zabawy czy nawet z jakiegokolwiek "mądrego" powodu nie pomyślałby o wyłączeniu takiego zabezpieczenia, a już na pewno nikt z ludzi zarządzających IMami, prawda? To byłby czysty kretynizm. Debilizm. Nikt przy zdrowych zmysłach by tego nie przepuścił.

Ledwo co zdążyłem ugryźć swoją bułkę, a ten wsunął już całą. Chyba znowu coś ze mną nie tak się robi. Jego beztroska i spokój aż boli... Czuję jakby mnie ignorował i robił to wszystko na złość. Odruchowo zaciskam pięści, lekko zgniatając bułkę. Normalnie bym mu przywalił za to, że tak sobie spokojnie siedzi i jakby nigdy nic pyta, czy coś się stało. Powinien rozumieć o co mi chodzi, tak jak zawsze rozumiał. Teraz jest kimś, kim nie powinien być! I to mnie najbardziej irytuje, jakbym stracił go po raz drugi. Nie potrafię już dłużej tego trzymać w sobie. Nie może być tak, że go spotykam, a on mi po prostu wyjeżdża z jakimiś bułeczkami!
- Kurwa, Makbet! Co się z tobą stało?! – słowa same wyrywają mi się z ust. Nieco za głośno niż powinny. Milknę żałując, że je wypowiedziałem. Najzwyczajniej poniosły mnie za bardzo emocje. Znowu… Zaciskam żeby, jakby dzięki temu mógłbym cofnąć swoją wypowiedź. Najchętniej skurczyłbym się teraz do niewyobrażalnie niewielkiego rozmiaru i po prostu bym zniknął. Jednak jest już na to wszystko za późno. Stało się… Nerwowo przekładam bułkę z ręki do ręki, coraz bardziej się nią brudząc. Wpatruję się w czarnowłosego pustym wzrokiem, obawiając się trochę jego nagłej reakcji. Teraz to ja wyjdę na kogoś nienormalnego... Zdecydowanie za dużo tego wszystkiego…

Westchnąłem i w ciszy szamałem corndoga. Swoją drogą smaczne danie...
Niby nazywa się corn, czyli powinien być z kukurydzy, ale jest to dość dziwna parówka w musztardzie.
Ale cóż, jak już mówiłem, całkiem smaczne.
Rozejrzałem się po trybunach. Ostatnio tak często się po nich rozglądam, że powoli zaczynam dostrzegać rotację tych samych ludzi...
Tam przejdzie białowłosa, tu stoi jakiś niebieskowłosy... Hej, zaraz, to przecież Tizzar.
Meh, teraz i tak nie mam ochoty mu przeszkadzać...

Luthien skinęła głową Bjornowi, kiedy ten oddał jej notatnik.
Zdziwiły ją natomiast słowa blondwłosej kobiety. Dziewczyna nie była przyzwyczajona do tego, że ktoś interesuje się jej pochodzeniem
-Pochodzę z Minstrelu. Przyjechałam do Fiore, by zdobywać wiedzę na temat wszelkich form magii-
Odpowiedziała Luthien, wiedząc, że niemile jest dawać komuś czekać na odpowiedź, nieważne, jak głupie byłoby pytanie.
-Proszę o wybaczenie, nie przedstawiłam się. Luthien Meili-
Brązowowłosa podała najpierw dłoń kobiecie, dziewczynie, zaś później zwróciła się do Bjorna.
W duchu westchnęła. Pierwsze formalności za nią... W zasadzie to pierwsza znajomość jaką nawiązała, choć w zasadzie dopiero nawiąże, będąc tutaj, we Fiore.

Dziewczyna go całkowicie zlała bez powodu, mimo, że próbował z nią rozmawiać, no nie było to miłe, ale chłopak nie dawał za wygraną. Zatem Tami postanowił dosłownie wepchnąć swój nos do jej notesu.
- Oho! Owoce. Tego można było się po Tobie spodziewać. Powiedz, jeszcze, że zamierzasz upiec owocowe ciasto, to będę w niebie~. - Uśmiechnął się automatycznie. Co może być lepszego od pysznego tortu owocowego i to w dodatku zrobionego przez Akiko? W f-f-fartuszki!
Chłopak zarumienił się mocno, ale otrząsnął głowę i poklepał się parę razy po policzku, by nie przesadzić, bo jeszcze krew mu zacznie z nosa lecieć.

Skończywszy rysunek, Akiko schowała notes oraz ołówek do torby, a ich miejsce zajęła niezbyt gruba książka. Dziewczyna zajęła miejsce na trybunie i zaczęła czytać. Ksiązka opowiadała o przygodzie niewysokich wojowników, którzy wyruszyli w towarzystwie pewnego maga, by odzyskać skarby ukryte w górze. Złota, klejnotów i innych drogocenności strzec miał groźny smok.
Jeden z niewysokich bohaterów, w trakcie podróży natknął się na magiczny klejnot, którego przywdzianie dawało mu moc niewidzialności. Akiko pomyslała, że bardzo wygodnie byłoby mieć taki pierścień.

Oho, Jamie usłyszał jakieś głośniejsze krzyki. Ciekawe. ...Makbet? Ktoś darł się o jakimś Makbecie? Wzrok Jamiego momentalnie powędrował w kierunku, z którego dobiegł go ten głos. Niech to, w ostatnich chwilach sporo się działo i blondyn nie wiedział na czym skupić swoją uwagę. Na Finnianie i kobiecie z nim? Czy na tym nowym emocjonalnym wykrzyknieniu? Hmm... chyba powinien był jednak choć trochę dać swej atencji tym nowym odgłosom, a nuż okażą się bardzo ciekawe. Nie mógł też przecież faworyzować swojego kumpla, musiał być fair wobec innych plotkowych możliwości. Dlatego delikatnie przemieścił się w kierunku, z którego dobiegł go ten okrzyk i począł z dystansu, tak by nie rzucać się w oczy i też nie przeszkadzać, kątem oka zerkać na to co się działo tam, tam, a jednocześnie mieć też na względzie arenę i zdarzenia na niej zachodzące. Oczy dookoła głowy, tak właśnie należało działać. Oczywiście wszystko warte uwagi notował, momentalnie.

Chłopak obok niego krzyknął. Abel odwrócił się, żeby uważnie przyjrzeć się wyrazowi twarzy towarzysza. Nie mógł powiedzieć, że nie czuł się zaskoczony. Wręcz przeciwnie. Odniósł wrażenie, jakby coś w nim drgnęło, mimo że normalnie się tak nie działo. Uczucie było jednak tylko chwilowe. Potem wszystko wróciło do normy. Może to dlatego, że nikt jeszcze nie krzyczał mu tak blisko ucha? Trudno stwierdzić. Wpatrywał się jeszcze przez moment w chłopaka, po czym przeniósł wzrok na memłaną przezeń bułkę. To było skierowane do niego? W sensie, ten komentarz. Rozejrzał się, ale nikt nie reagował. Może jego rozmówca mówił do siebie, a Makbet to jego zwierzątko? A może nazwał już tak bułkę? W końcu jednak stwierdził, że chyba jest nawet ciekaw, o co chodziło.
- Makbet? - Pytanie wyskoczyło wręcz z jego gardła. - Kto to Makbet?
Ton głosu wskazywał na to, że naprawdę nie rozumiał, o kogo mogło chodzić. Gdyby Ejji szukał jakiegoś potwierdzenia w oczach swojego towarzysza, zapewne znalazłby tam jedynie coś niezwykle zimnego i obcego, a jednocześnie coś, co doskonale znał.
Abla w tym czasie zastanawiało, co odczuwa człowiek, który wyglądał tak, jak chłopak siedzący obok niego. Co oznaczał taki krzyk? Wyczuwał w nim jakąś dziwną nutkę wzburzenia, na co mogło wskazywać nieparlamentarne słownictwo młodziana. Czasem gospodarz też używał takich słów, kiedy Abel przypiekał bułki. Hmm... Czy można było w jakiś sposób połączyć ten okrzyk z przypiekaniem bułek? Zmarszczył brwi, zastanawiając się poważnie nad tą kwestią. Emocje wciąż wydawały się być dla niego jakimś progiem nie do przeskoczenia.

Są pewne słowa, które walą z taką siłą, jak porządny prosty w brzuch. Takimi słowami właśnie posługiwał si,ę zdaniem Nanaś, Fin. Co prawda nie były skierowane bezpośrednio w jej osobę, byłby jednak dość mocne, by poczuła, jak na sam ich dźwięk skręcają jej się kiszki w złości. Zacisnęła mocniej dłoń na swoim ramieniu. Było naprawdę niewiele rzeczy, które irytowały Nanayę w obecnym stanie, a jedną z nich było właśnie takie podejście do siebie. Westchnęła jedynie, nie skomentowała, choć na usta cisnęły jej się różne słowa.
- Nie byłam w Erze. Tu jestem tylko przejazdem, jednak z powodu tej imprezy zostałam trochę dłużej. Pewnie jutro wyjadę - odpowiedziała zgodnie z prawdą, nieco przymykając oczy. Troszkę się wydarzyło i niewątpliwie zamierzała odwiedzić Erę, jednak to chyba jeszcze nie była ta pora. Były inne rzeczy do zrobienia, a Kwiaty mogły poczekać. Teraz już mogły... - W każdym razie nie sądziłam, że zobaczę cię tak szybko. - Choć, może źle to ujęła. Gdyby chciała mogła zrobić to wcześniej. Wytyczne znała... a w najgorszym wypadku mogła zapytać na komisariacie. Mimo to nie zrobiła tego. Czyż nie była pokrętną kobietą? W końcu sama postanowiła wyjść z cienia. Gdyby wciąż siedziała na trybunach niczym zwykły obserwator, Jerome prawdopodobnie nie miałby pojęcia, że tu jest. Rozmowa jednak kiepsko się kleiła i może faktycznie byłoby lepiej wycofać się do jakiegoś bardziej ustronnego miejsca.
- Dobrze widzieć, że odnosisz taki sukces - dorzuciła jedynie po czym, nie wiedząc, co dalej, po prostu skłoniła głowę w pożegnaniu. Było jednak za wcześnie. Odwróciła się i zaczęła iść w stronę Re. Ciastko i kawka. A później, w najdalszym przypadku jutro, z powrotem do domu... Brzmiało jak plan.

Shinji czekał w kolejce aż nadejdzie jego kolej. Przez ten czas przyglądał się co takiego można nabyć, a i przy okazji widział też odchodzących klientów i to jak prezentowało się ich jedzonko. Wiedział już co zamówi dobre kilka minut zanim w końcu pojawił się przed sprzedawcą.
- To mięso w bułce z sałatką. I koniecznie ostrym sosem! - zakomunikował opisując danie, a potem kiedy sprzedawca nie do końca wiedział o co chodzi długowłosy był zmuszony wskazać palcem na jeden z obrazków u góry. Kilka chwil i jego niezdrowe danie było gotowe. Zapłacił grzecznie i oddalił się. Wgryzając się w bułkę nieco sosu wypłynęło bokiem i upadło na ziemię, ale on nawet tego nie zauważył.