Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Nie wie… Albo udaje… Albo po prostu nie wie… Mam wrażenie, jakbym mówił z drzewem.
Powinienem był się już pogodzić z tym, że go nie będzie. Żyć dalej, nie zważając na przeszłość. A jednak nie potrafię… Nie umiem zaakceptować tego, iż umarł. Tego, że najzwyczajniej mnie opuścił. Nie potrafię go sobie przywrócić. Nie jestem nawet w stanie znaleźć żadnych właściwych słów. Jeżeli tylko udaje, to powinien już przestać. Acz nie widzę w tym żadnego sensu. Czuję jak coś ściska mnie w gardle. Powinienem wziąć się w garść, a nie rozczulać się nad takimi rzeczami. Spoglądam szybko w stronę areny, akurat kiedy zostaje zmasakrowana moja przeciwniczka z dnia poprzedniego. Sam chciałbym dokonać tego, co właśnie zrobił mag cienia… Właśnie to jedyne co mi pozostało. Dalej walczyć… Do niczego innego chyba się nie nadaję. Zwłaszcza, że wychodzi na to, iż jednak mam jakąś szansę, aby znaleźć się w finałowej ósemce.
Skoro Makbet, który chyba już nie jest Makbetem, zdecydował się żyć jako roznosiciel bułeczek, to nic z tym chyba nie zmienię. Nie jestem kimś, kto potrafiłby tego dokonać… Nie umiem… Nie ja… Może z czasem coś się zmieni... Może nigdy więcej go już nie spotkam… Nie wiem… Nie potrafię tego określić… Czarnowłosy z pewnością ma jakieś ważniejsze rzeczy na głowie, niż przejmowanie się nieznanym sobie chłopaczkiem i jego odczuciami.
- Makbet? To chyba… Nie jest nikim ważnym… - odpowiadam, jakby całe zajście nie miało swojego miejsca w czasie. Przygryzam bułkę. Długo ją przeżuwam, a ta i tak z trudem przechodzi mi przez gardło. – Całkiem dobre macie te bułki… - zmieniam temat, by nie drążyć dalej tego, co jest wyłącznie moim smutkiem. Odwracam wzrok w stronę walczących. Niezbyt mnie interesuje co dalej się będzie tam działo… Po prostu chcę uniknąć za bardzo znanego mi spojrzenia.

Tora spoglądał w wyczekiwaniu na Chain, która chyba... nie była zbyt skora do automatycznej odpowiedzi. I kto tu mówi, że da się zrozumieć kobiety? Przychodzą, rozmawiają, strzelają focha, że im się nie przeszkadzało, potem idzie się rozmawiać, ignorują, a pewnie jeszcze strzeli focha, że Tora dał jej czas do namysłu. Ech, i jak tu żyć? Dobrze, że nigdzie się nie śpieszył, bo jeszcze pewnie doszedłby do listy fochów, foch o pośpieszenie się. Dlatego wróżek oparł się spokojnie o barierki i spoglądał na ostatnią, a być może i przedostatnią walkę przed finałem. Szkoda, że Yugi odpadła przed chwilą. Teraz jej partnerka ma znaczne problemy, jeśli ma zamiar wygrać lub chociaż zremisować tę walkę. Wszak zostało jej dwóch przeciwników. I jak liczył, że Yugacie pójdzie jak najlepiej, tak no niestety... teraz pozostało mu trzymać kciuki za ową nieznajomą. A jeśli zawiedzie? Dax z Ejjim będą musieli zawalczyć raz jeszcze o oto, kto będzie w finale. W sumie, po pewnym podsumowaniu, to Tora nie chciał być w drużynie, której kondycja jest znacznie lepsza... wolał być w drużynie, której ufa, a która może i posiadać mniej MM. Cóż... zawsze coś. Pozostało tylko dogadać się z resztą osób. Ale to poczekajmy... może Chain jeszcze się odezwie?

Tup tup, tup tup, tup tup...
Zaczynałem się niecierpliwić, więc bezwiednie zacząłem tuptać sobie nogą.
Damn, Evan albo złapał zawieszkę, albo doła.
Wstałem z ławki i podszedłem do barierki. Jak Evan oprzytomnieje, to mnie zawoła.
A na arenie nic się nie działo. Przeciwnicy nic nie robili i chyba czekali, aż skończy się czas.
Westchnąłem... Dlaczego tu było tak cholernie nudno?
Przydałoby się trochę rozrywki. Zaczynam myśleć nad przywołaniem jakiegoś yokai, żeby sobie ze mną pogadał...

Chłopak wydumał policzki. Co to miało niby być. Dziewczyna bez słowa się oddaliła, a teraz go ignoruje. Ech i co zrobisz, jak nic nie zrobisz?
- Ech.. - Wzdychnął przeciągle. No nic tu po nim. Chłopak podrapał się po głowie i nie wiedząc co ze sobą zrobić, odwrócił się, by zostawić pomarańcze samą sobie. Usiadł na pierwszym wolnym miejscu i zaczął oglądać co się dzieje na arenie. Jego powieki zdawały się stawać coraz cięższe, a w walce z sennością towarzyszyły często ziewnięcia.

Wróżek dalej egzystował w swym nieszczęśliwym losie poszukiwacza. Nigdzie nie widział chłopaka, a tam gdzie ktoś mu przed chwilą mignął, znajdywała się kobieta z brodą. Najpewniej jakiś krasnolud, czy jak ich tam nazywali. Cóż - ludzie byli dziwni. Sytuacja powoli jednak stawała się krytyczną, bo sam wróżek miał coraz to bardziej dość, aż w końcu nawet postanowił użyć własnych strun głosowych. - Tim! - zakrzyknął tylko, jednak wszystko zagłuszył tłum świętujących kibiców, a Orchidaes mógł jedynie ponowić próbę, jednak zbierał siły, aby to krzyknąć głośniej, dobitniej, chociaż... może jakoś zostanie usłyszany...

No i Chain nadal milczała... i milczała... i milczała... Tak milcząco. No cóż... Smuteczek, że tak go trochę olała. Ale za to mógł chociaż popatrzeć na ostatnią walkę tego dnia. W ciszy... choć specjalnie podszedł by porozmawiać. A Chain? Wykazała zainteresowanie, a w chwilę po tym po prostu... nic. Ot, cisza. Może się obraziła? Tylko o co? Miał coś na twarzy? A może potrzebowała naprawdę duuuuuuużo czasu do namysłu? Więc Tora nie poganiał. Wszak, jak już było mówione, on sam się nie śpieszył.
-Co sądzisz o pogodzie? Dopisała na igrzyska, czy może wolałabyś jakąś inną? - rzucił jeszcze po chwili w eter, choć liczył, że może te dwa w sumie pytania jakoś rozbudzą dziewczynę. Tak trochę smutno mówić do ściany. Tak... nijako. I nierozmownie. I nieciekawie. A co gorsza, istniała szansa, że będzie nuda. A Tora wolał się nie nudzić. Ale jednocześnie był cierpliwy. Więc sobie tak stał, opierał o barierki, oglądając walkę i kątem oka obserwując, czy byś może Chain się obudziła z tego dziwnego stanu, jaki ją dopadł.

Czarnoskóry mężczyzna popatrzył na młodą dziewczynę, której jakiś czas temu oddał notatnik. Więc była z Minstrelu? Interesujące. Po chwili się przedstawiła, a następnie wystawiła dłoń w geście powitania. Mag Run ujął ją delikatnie i skinął jej głową na powitanie, samemu także po chwili się przedstawiając, pierwszeństwo w tym jednak oddając Resh. Poza tym... jakoś wolał jej nie przedstawiać.
-John Bjorn Christensen, w skrócie może być i Bjorn. - powiedziałby spokojnie w chwilę po jego koleżance z pracy. Ale coś mu nie dawało spokoju. To nazwisko było mu znajome... kojarzył je skądś... tylko skąd? Przyjrzał jej się uważnie, po czym kątem oka spojrzał na arenę i tablicę wyników. I wtedy go olśniło. -Jesteś spokrewniona z Luriel Meili, reprezentantką Minstrelu na Igrzyskach Magicznych? - spytał po chwili, choć na jego twarzy nie malowało się zbyt wiele emocji. Ot raczej spokój i opanowanie. A i jednocześnie była to próba rozmowy. A takie zawsze warto nawiązywać... nawet jeśli kocha się tylko i wyłącznie Alezję.

Mejiro szedł sobie całkowicie koncentrując się na swoim jedzonku, bo wcale nie łatwo było iść i jeść tak, aby się nie upaćkać tym sosem. Było go tyle, że przy każdym gryzie trochę go wypływało. I dwa razy niemal skapnęło go trochę na bluzę czy spodnie. Szczęśliwie jednak na razie obeszło się bez takich atrakcji. Tylko, że koncentrując się na bułce Shinji nie patrzył na to gdzie idzie. I w ten sposób właśnie wpadł na jakiegoś jegomościa. Znaczy prawie wpadł, bo w ostatniej chwili udało mu się go ominąć, niestety przypłacił to najwyższą ceną - sos spadł na jego bluzkę. I wyraźnie to go zdenerwowało czego nie próbował ukryć.
- Ej cholera, uważaj ja... - zaciął się wskazując palcem na gościa z niezłą szramą na facjacie. Żyłka zniknęła z jego czoła, bo kojarzył go. - Zaraz, ty byłeś... Liang! Liang nie? - zapytał, aby się upewnić. Kiedyś był z nim na misji, ale to było dość dawno... - Sorki. To była moja wina. - rzucił przepraszająco po czym się skrzywił kiedy ponownie zerknął na plamę.

Tymczasem Jamie, dalej przysłuchując się rozmowom innym, uslyszał ciche miauknięcie dochodzące z okolicy jego własnej klatki piersiowej. Ach tak, to jego kotek wymagał uwagi od niego. Kto by pomyślał, że tak wiele rzeczy może naraz w pewien sposób domagać się atencji blondwłosego chłopaka? Tak czy siak kot miał pierwszeństwo. Swoją drogą... powinien kiedyś wymyślić mu jakieś imię, ładne, odpowiadające akurat temu kotowi imię. Na pewno nie Andrzej. To musiało być zdecydowanie bardziej dumne i niesamowite imię. Nie to, żeby Andrzej było złym imieniem, nie, nie o to chodziło, po prostu akurat Andrzej nie pasował do tego kota. Cholera, Jamie będzie musiał się nad tym bardzo poważnie zastanowić, bo przecież imię w pewien sposób zwykło odzwierciedlać duszę danego człowieka. Szkoda tylko, ze O'Sullivan tak właśnie myślał, a jednocześnie nie znał znaczenia własnego imienia, kolejna rzecz, którą powinien sprawdzić. O kurczę! Genialna myśl! A gdyby tak na łamach radia zrobić kącik imion? Na przykład co tydzień podawać znaczenie trzech wybranych imion? Oczywiście "znaczenie", które sam Jamie wymyśli... to dopiero była myśl! Musiał to zanotować.

Ale najpierw pogłaskał kotka po czerepku i podrapał delikatnie za uszkami, a gdy usłyszał mruczenie, wiedział, że to co zrobił było dobre.

Chain stała i stała i faktycznie, myślała nad tym, co powiedzieć Brązowowłosemu. Z jednej strony dobrze byłoby z nim pogadać o niektórych sprawach, chociaż...
Nie, nic nie powie...
W końcu po dość długim czasie odetchnęła głęboko i z powrotem odwróciła się do Tory...
-Tak, możemy zrobić jak chcesz... Ale jest jeszcze coś...
Myślałeś nad tym, co zrobisz, jeśli złożysz sobie drużynę z więcej niż połowy uczestników? Mam wrażenie, że nie myślisz... jakby to ująć... szerokokątnie. Wybierasz jedną drogę, nie zważając na inne ewentualności i starasz się wyrobić swój pomysł ponad normę...-
To nie było dobre myślenie... Ucieka wtedy zbyt wiele rzeczy...
-Załóżmy, że namówisz przykładowo cztery osoby... Będzie was piątka... Z trójką poradzicie sobie szybko... Co później? Z trzema, czy dwoma towarzyszami zawiążesz kolejny sojusz? A później kolejny? To nie jest uczciwe Tora... Robisz sobie wrogów...-
Chain ruszyła do wyjścia z trybun...
-Chodź, Never mignął mi ostatnio w holu...-
Dziewczyna westchnęła i poczekała na chłopaka... Sama przecież nie będzie z tym Neverem rozmawiać...
I pogodziła się z sytuacją, że kiedy tylko znajdą osoby, której szukają, znowu zejdzie na drugi plan...

Stałem sobie oparty o barierki, kiedy nagle o mało co nie wpadł na mnie jakiś chłopak.
Odwróciłem się do niego, widząc, że się upaprał, chcąc przeprosić i podać chusteczkę, ale zobaczyłem, że owym nieznajomym jest Mejiro, do którego kilkanaście minut wcześniej machałem.
-Mejiro! Hej! Kiwałem ci jakiś czas temu, ale chyba mnie nie zauważyłeś! Jak tam leci? Minęła kupa czasu od kiedy się ostatni raz widzieliśmy!-
Wyciągnąłem materiałową chusteczkę z kieszeni i podałem ją białowłosemu.
-Wytrzyj. Mam wrażenie, że ten sos jest tak ostry, że zaraz przepali ci ubranie-
Poczekałem, aż chłopak zajmie się sobą, po czym odebrałem upaprany materiał, zwinąłem i z powrotem schowałem do kieszeni.
-No, i co porabiałeś w tym czasie? Trening, ćwiczenia i tak dalej?-

Ksiązka szybko się skończyła i Akiko zmuszona była znaleźć sobie nowe źródło rozrywki. Wyjęła z torby jedną ze swoich kłódek i na zmianę otwierając ją i zamykając, zastanawiała się nad swoim losem.
Zadłużenie, niebezpieczeństwo, dziwni ludzie naokoło...
- Sama już nie wiem co robić.- Westchnęła, niemal niedosłyszalnie.

Dziwny kraj, jeszcze dziwniejsze obyczaje i prawo. Wydawało jej się logicznym, że winę za wszelkie niepowodzenie czy też katastrofę na tak wielkich wydarzeniach społecznych ponosili organizatorzy. Co zawinił biedny uczestnik, który był przekonany o tym, że każda walka jest uważnie obserwowana i zabezpieczona przed kłopotami?
– Czcze gadanie. Po prostu chcieli koniecznie znaleźć osobę, na którą można zrzucić całą odpowiedzialność, aby móc uniknąć kary. Igrzyska są pod tym względem lepiej zabezpieczona? – spytała na końcu, próbując zrozumieć jak można być aż tak naiwnym. Zero wyobraźni. Zadumała się na moment, układając w głowie listę książek, które będzie musiała koniecznie przeczytać, aby wszystko zrozumieć. Każde wyjście w tak tłoczne miejsce może być dla niej ogromną nauką. – Zależy to bardziej od sprawy, jaką w danym momencie będziemy omawiać na obradach. – odpowiedziała dalej tkwiąc w swojej zadumie. Tyle pracy jeszcze przed nią.
Odgarnęła włosy na plecy, poprawiając niewygodnie wpijające się w ramiona ramiączka od sukienki. Nie wszystkie ubrania, które nosiła były praktyczne i niekoniecznie wygodne. Spojrzała przez chwilę na swoje buty, tłok im nie służył. Całe zostały ubrudzone i lepiły się. Nie chciała nawet wiedzieć dokładnie czym to było. Czasami lepiej nie niszczyć swojego życia.
– Wybacz, nie zadałam tego pytania za precyzyjnie, ale taka odpowiedź też mnie zadowala.
A później cały jej świat staną na głowie. Interesujące dziewczę pochodziło z Minstrelu i dodatkowo była córką ważnego Lorda. Wyprostowała się jak struna, po czym głęboko ukłoniła się Luthien. Musiała szybko naprawić złe wrażenie, jakie zrobiła na niej na początku. Nie chciała urazić tak znakomitego gościa. Wtedy jej praca jako asystentki skończyłaby się tak szybko za nim dobrze zdążyła zacząć.
– Proszę o wybaczenie, panienko Luthien, nie wiedziałam, że mogę tutaj panienkę spotkać. – uścisnęła delikatnie dłoń, po czym szybko się przedstawiła. – Amatullahimititahllamis Izz ad-Din al-Qassam Harari, proszę się do mnie zwracać po prostu Reschehedera. Asystentka pana Hare. Jeżeli kiedykolwiek będzie potrzebowała panienka pomocy proszę się do mnie śmiało zwrócić. Zawsze z największą przyjemnością pomogę.
Zachowywała profesjonalny spokój i opanowanie. W końcu Luthien była dla niej ważną personą zza granicy, musiała zaprezentować się jej jak najlepiej potrafiła.

Wstał gwałtownie na nogi, jak oparzony. Chyba mu się przysnęło. Na szczęście trwało to tylko parę minut. Odetchnął spokojnie i usiadł.
"Nie mam tu nic do roboty, chyba zaraz wyjdę, zwłaszcza, że kiszki grają mi marsz rutecki Beethovena." - Pomyślał. Chłopak wyjął z kieszeni mini Doku i zaczął się nim bawić jedną dłonią. Raz to ją podrzucał, a raz patrzył na nią w milczeniu.
- Ciekawe, jak to byłoby być lalką. - Ziewnął.
Dzień rozciągał się w nieskończoność.
- Dawaj Yugi wykończ ich i chodźmy na pyszne ramen.

Chłopak lekko się uśmiechnął słysząc, jak Chain szuka dziury w całym. Czy nieuczciwym było to, że nie zabroniono umów między zawodnikami? Mogli z tego korzystać, umawiać się i walczyć. Wszak chyba nie było osoby, która nie chciałaby wygrać. Dlatego jedyne co Tora oferował, to szansę na znalezienie się po tej stronie barykady, która ma szanse znaleźć się wyżej w rankingu. I to właśnie planował powiedzieć koleżance z gildii, gdy ta skończy swój wywód.
-O to się nie martw. Chcę by była nas czwórka. Czterech na czterech. Przy czym to bardziej pakt o nieagresji. Skupimy się najpierw na wyeliminowaniu pozostałej czwórki, a potem... sojuszu nie ma. Zostanie każdy na każdego z czwórki. Proste. - pokrótce wyjaśnił z lekkim uśmiechem na twarzy. Nie planował nic ponadto. Żadnych sojuszów dalszych. -Widzisz, nie planuję cały czas kombinować, by wykorzystać innych do zwycięstwa. To byłoby nieuczciwe. Jedyne co planuję, to umocnić swoją pozycję i pomóc osobom, które uważam, że są godne walki o pierwsze miejsce. - dodał, po czym uradował się, gdy Chain mu powiedziała, gdzie ostatnio widziała Nevera. -Pójdziemy więc? - spytał kulturalnie, po czym gestem dłoni zaprosił ją do podróży do holu. Tam, gdzie była kolejna osoba, z którą chciał podyskutować.

z/t x2 (Tora i Chain)