Aiuola Mondo

First topic message reminder :

MG

Miasto niedaleko stolicy Bosco. Dużo by się rozpisywać o jego infrastrukturze, więc z ważniejszych kwestii - jest to miasto które rozbudowywane było pierścieniowo. Kolejne "Warstwy" narastały dookoła starszych. Tak więc obrzeża miasta są całkiem nowe a w centrum znajduje się tzw. Stary rynek. Aktualnie w centrum rynku znajduje sie ogromna kamienna arena. Wysoka na 3 metry od ziemi kamienna bryła ma średnicę 20 metrów. Na życzenie zarządcy miasta otoczona została drewnianymi trybunami przekształcając się w coś na wzór stadionu. Dookoła jak zwykle tłoczą się różne stragany i straganiki. Tylko teraz ze względu na turniej, jest ich więcej. Zapisy znajdowały się niedaleko wejścia na arenę. Przy drewnianej budce siedział nieco grubszy mężczyzna w białym fraczku, który notował "Imiona" każdego uczestnika. Do turnieju zostało jeszcze kilka minut, mimo że zapisy miały trwać jeszcze trzy dni. Kolejka była długa, stało w niej jeszcze pewnie ze sto osób. Osoby te z nieskrywanym zainteresowaniem, przyglądały się innym uczestnikom. Część tych którzy dali radę się zapisać, krążyła już po straganach, a część siedziała na trybunach. Co uważniejsza osoba mogła dostrzec tutaj nawet takie sławy jak kapitan magicznej policji, Erre czy sama Persefona Wyrmbane. Tak więc jakąkolwiek formę miał mieć turniej, wybicie się na nim nie miało być prostą sprawą.

//Termin: 30.02 -> Żart, 02.03, ale nie będę wam pisał terminów. Zawsze macie 72h na post. Czasem może być więcej, ale nie będzie mniej. Zapisy zapisami, ale liczę tylko osoby, które napisały chociaż jeden post. Dopóki chociaż ten jeden post się nie pojawi, zakładam że się jeszcze nie pojawiliście na turnieju. Możecie założyć jak wam wygodnie że albo nadal stoicie w kolejce, albo już się zapisaliście. Na trybuny wstęp darmowy, nawet bez zapisu do turnieju.//

MG

I tak oto Ejji uzyskał około 20 kulek, w jednym rożku. Powstała z tego niewielka, dość niestabilna wieża, więc chłopak musiał uważać żeby jej nie upuścić i wszystko zjeść. Smaki od samej góry były takie: Waniliowy, śmietankowy, cytrynowy, czekoladowy, cynamonowy, miętowy, kokosowy, marcepanowy, jagodowy, truskawkowy, grejpfrutowy, sorbet arbuzowy, guma balonowa, wata cukrowa, zielona herbata, jabłkowy, malinowy, pistacjowy, bananowy oraz na samym dole mango.

Gang Hocio-Torowy zaś odnalazł Samaela. Ale to nie wszystko, ponieważ nie tylko odnaleźli Samaela, ale również w końcu, po tylu unikach, Pheam i Hotaru stanęli twarzą w twarz. Był to dość ciekawy reunion i na pewno jeden z tych niespodziewanych. Red przyglądała się różowowłosej z zaciekawieniem, tym bardziej że po minie Fema można było wnosić, że on i różowowłosa się znali. Kto wie, może to jego była?

-Potwory z pierwszej rundy to, można by rzec, dominująca rasa w naszym świecie. Choć te które widzieliście, to najsłabsze z gatunków. Ostatnio postanowiliśmy pozwolić wam, pomóc sobie w oczyszczeniu naszego świata. Ten turniej ma sprawdzić, czy sobie poradzicie.-W skrócie tak wyglądała sytuacja. Mężczyzna westchnął jeszcze, bo powiedział całkiem sporo a mówić zdecydowanie nie lubił.

Walka z gorączką nie była łatwą sprawą, zwłaszcza gdy bolało udo. Przenosząc się na lewą stronę przeciwniczki, ta od razu niemal odskoczyła, Cassandra w swoim stanie było zdolna wykonać tylko jedno wystarczająco szybkie cięcie, rozcinając lewe ramię przeciwniczki. Ta zamachnęła się włócznią w prawej dłoni, ale Cass udało się sparować pierwszy atak. Rzecz w tym że dziewczę szybko przeszło do pchnięcia, w kierunku podbrzusza Cass

Cassandra: -6 sztyletów. 90MM. Gorączka. Prawe udo napuchnięte, boli i cuchnie.
Ejji: Nie widzisz na lewe oko.
Pheam: Bolą cię plecy i ogólnie masz problemy ze schylaniem.

To zbyt piękne żeby mogło być prawdziwe... Tylko w jaki sposób się do tego zabrać, żeby dać radę wszystko zjeść, niczego nie upuścić i jeszcze zdążyć zanim się rozpuszczą? To już jest szaleństwo! A zarazem spełnienie marzeń... Żal by było utracić choć jedną kulkę... Zatem muszę wykazać się ogromną determinacją, odwagą i siłą woli, aby podołać całej górze lodowej! Co jak co, ale z lodami nie mam najmniejszego zamiaru przegrywać! Choćby miało się to skończyć bólem brzucha z przejedzenia, chrypą z powodu zimna, to wszystko wytrwam, dla wypróbowania tych wszystkich smaków!
Chwytam oburącz rożek i skupiam swą siłę woli, aktywując jedno ze swych najsilniejszych zaklęć. Żeby ze wszystkim zdążyć, aktywuję Jikan o teishi suru mōdo [A]. Z jednej strony czuję, że może się to źle skończyć, ale... Nie mogę się powstrzymać! Opuszczam wafelek możliwie najniżej, nieco przed sobą. Ostrożnie i powoli, starając się zachować jego równowagę. Balans jest najważniejszy, czy jakoś tak to było... I zacząłbym jeść od górnej kulki. Chyba nie ma na to czasu, aby się zbytnio delektować lodami... Trzeba więc je gryźć, by jak najszybciej je spożyć! Zapewne wymagałoby to ogromnej wytrwałości i siły woli, ale czyż nie jestem wytrwały, a ma wola nie jest silna? Zmierzyłem się już z tyloma niebezpieczeństwami! Pokonałem wielu potężnych wrogów! Takie lody, to nic w porównaniu z nimi... Dam radę... Zjem je wszystkie...

- Jak wyglądają najsilniejsze? W waszym świecie? - proste pytania padły ze strony brązowowłosego, zważywszy na fakt, że nie każdy mag potrafił sobie poradzić z zadaniem dnia pierwszego. Nie czuł przez to jakiejś wyższości, czy przewagi nad resztą, jednak na swój sposób mogło to jakoś zawieść oczekiwania mistrza kaczuszek względem uczestników. Zwłaszcza, że nawet w jego walce nie obyło się bez pewnych trudności. - Te walki są wtedy niepotrzebne - wyraził swoją opinię względem potyczek magów. Walka z potworami mogła okazać się sensowna. Tak samo batalia przeciwko osobom zmagającym się z potworami. Jedyne, co aktualnie mogli wyciągnąć, to ta sama wiedza, co ze strony Williama. Wiedza o potencjalnych przeciwnikach i ich możliwościach. Owszem, mogli poznać ich zdolności w walce, ale dla brązowowłosego nie miało to zbytnio przełożenia. - Wiedza wydaje się lepsza, niż to - dopowiedział jeszcze w kwestii własnej opinii, spoglądając na aktualne walki i czekając, kiedy te dobiegną końca lub pokażą coś, co mogłoby go bardziej zaciekawić.

- Tss... - syknęła płomiennowłosa na marny efekt swojego ataku. Chociaż właściwie mogła się spodziewać tego, że ta sama sztuczka nie podziała na jej przeciwniczkę po raz kolejny. W końcu przecież Ropucha przeszła pierwszą rundę, Cass chyba po raz kolejny ją zlekceważyła. I mogło się to bardzo szybko na niej odbić, ale udało się jakoś zablokować atak tamtej, tylko że jej zamach szybko przeszedł w pchniecie. Dusthert nie wiedziała czy uda się jej to zablokować, dlatego spróbowała uniku. Odbiła się sprawną nogą od ziemi w bok jednocześnie starając się odepchnąć włócznie w kierunku przeciwnym mieczem. Bądź sztyletem, zależy którą łapką miała do włóczni bliżej. Wiedziała czym może zakończyć się kontakt z bronią Ropuchy dlatego wykorzystała wszystkie swoje zdolności, aby włóczni uniknąć ( Skrytobójca 2|Szermierz 2). Wylądować również starała się na zdrowej nodze, aby nie nadwyrężać tej, w którą oberwała. Zanim jednak zetknęła się z podłożem w drugiej łapce (tej, której nie wykorzystała do zbicia włóczni) podmieniła broń na dwa noże. Od razu też nimi cisnęła obierając za cel gardło i nogę przeciwniczki. To pierwszy raz kiedy próbowała zabić, ale wcale o tym nie myślała, zadziałała odruchowo. Co by się jednak nie stało to o ile uniknęła włóczni na koniec starała się odskoczyć w tył, aby stworzyć między nimi dystans. A jak nie uniknęła to... to koniec. Nie było sensu dalej walczyć. W takim wypadku zdecydowała się poddać, aby czym prędzej poszukać kogoś kto ją połata. I tak nie miałaby większych szans jeśli brzuch zacząłby gnić tak samo jak noga. Właśnie, z tym też musiała coś zrobić...

To dopiero było spotkanie. Teraz to jeszcze Sam do nich dołączył. Dziewczyna uśmiechnęła się od razu. Co by tu mówić? Dobrze jest widzieć członków gildyjnej rodziny po rundach, które się tu odbyły. Brakowało tylko Daxa. Różowowłosą ciekawiło, gdzie on właściwie się znalazł. Wszystko już było ustalone. Jedzenie, ciastka, kebaby to, to co miała w głowie. Wszystko się wywróciło o 180 stopni, gdy tylko zobaczyła go. Nie miała żadnych wymówek. Stanęli twarzą w twarz. Z początku wpatrywała się w twarz Pheama. Czy to naprawdę on? Chciała mieć stuprocentową pewność. Od razu spojrzała, czy miał na sobie płaszcz. Zawsze miał go na sobie. Nie wiedzieć czemu, przez ułamek sekundy utkwiła wzrok w jego oczach. Ta czerwień, ten spokojny wzrok. Decyzja była szybka - przytuliła go. Nie chciała go puścić. Musiała zrobić, tylko jedno by się upewnić. Jednak od razu to wyczuła - zapach dymu. Wszystkie wątpliwości rozjaśniły się, to był on. Pheam Darksworth, ten który uratował jej życie. Serce biło coraz mocniej z każdej sekundy na sekundę. Nie rozumiała, co robiła. Przytulała go, czuła jego ciepło, ale gdy w końcu pomyślała o wszystkich osobach dookoła jej, odsunęła się. Cała jej twarz pokryta była czerwienią. Wstydziła się. Chciała coś mu powiedzieć, ale brakło jej tchu. Czuła się przytłoczona całą tą sytuacją. Przełknęła ślinę i spojrzała mu prosto w oczy. Osobie, którą kocha, której ufa, która kiedyś była dla niej wszystkim.
- Tęskniłam - powiedziała cicho. Nie była w stanie wykrzesać z siebie więcej. Oczy pokryły się jej łzami. Tak bardzo się cieszyła, tak bardzo chciała spędzić z nim więcej czasu. Czas dla niej stanął. Chciała usłyszeć jego głos. To jedyne czego w tej chwili potrzebowała, reszta nie liczyła się.

Tora towarzyszył Hotaru, aż do momentu gdy znaleźli Samaela, ale także i... Pheama Darkswortha, dawnego maga Fairy Tail, mężczyznę, który pozbawił życia członka Lamii Scale na Wielkim Turnieju Magicznym. Byakuton go znał. Zanim opuścił tymczasowo wróżek, był członkiem ich rodziny przez bite 5 lat. Gdy Hotaru go przytuliła, nie przerywał im. To nie był odpowiedni moment, dopiero, gdy ta się od niego cofnęła, ten uśmiechnął się przyjaźnie, jakby próbując przełamać pierwsze lody.
-Hej, kopę lat. - powiedział, choć nie było to do końca prawdą. Spotkali się przecież u Tory-zakonnika w opuszczonym świecie. Prawdopodobnie, z nagromadzonych tu osób był jedną z niewielu, którzy widzieli miecznika ostatnio i znali jego sytuację lepiej od pozostałych. Przynajmniej tak mu się zdawało, bo mimo to coś mu mówiło, że jeszcze jest wiele niewiadomych w tej sprawie. -Przedstawisz nas sobie? - zapytał po chwili uśmiechając się szerzej do Fema i wskazując na Red, z którą był tu obecny.

MG

Potęga zaklęcia Ejjiego pozwoliła mu szybko i sprawnie zjeść całe lody. Nie było strachu, te przetrwały szturm i nie spadły na ziemię. Inaczej się miał mózg i zęby Ejjiego które zdawały się błagać go o litość i tak też przemrożony Ejji aż usiadł na pobliskiej ławce. Kto by pomyślał że lody mogą być aż takim wyzwaniem? Ciekawe jak się to wszystko na nim odbije kiedy zaklęcie minie, ale czego się nie robi dla lodów prawda?

Mężczyzna odchylił się nieco do tyłu, nie patrząc nawet na Willa.-Bardziej jak ludzie.-Zresztą całkiem ciężko opisać wygląd demonów, biorąc pod uwagę że całkiem mocno różnią się między sobą wyglądem. Mężczyzna znów przerzucił spojrzenie na arenę.-Zmniejszamy jedynie waszą ilość, już pierwsza runda wiele pokazała, w ostatniej chcemy jedynie najsilniejszych, więc zmniejszenie waszej liczby o połowę, było akceptowalnym rozwiązaniem-W końcu, komu by się chciało toczyć walki z armią podobnych siłą minionów? Dlatego postanowili zmniejszyć ich liczbę o połowę i walczyć z tymi lepszymi. Nawet jeśli nieznacznie

Cassandra odepchnęła włócznię, samej odskakując w bok. Jednocześnie przyzwała dwa sztylety którymi rzuciła w przeciwniczkę. Nie miały one zbyt wielkiej siły przebicia na tak nie wielkiej odległości. Dziewczyna zasłoniła się ręką, tak że jeden ze sztyletów zranił jej lewe przedramię a drugi zranił jej lewe udo. Teraz Cassandra miała jedynie miecz w swojej ręce i wyeliminowaną w zasadzie prawą nogę. Z drugiej strony, przeciwniczka zdawała się mieć wyeliminowaną lewą rękę a i prawa nie wyglądała najlepiej. Na dodatek wyglądało na to że była zmęczona. Obie w zasadzie były, teraz był to pojedynek na kondycję.

Fem aż zaniemówił z wrażenia, kiedy to Hotaru go przytuliła. Nic jej nie odpowiedział, widocznie nie mogąc wykrztusić z siebie głosu. Inaczej miała się spawa z Red, która postanowiła Torze sama odpowiedzieć, dalej jednak kątem oka obserwując Hotaru.-Red-Przedstawiła się, wyciągając dłoń w kierunku Tory. Tak całkiem normalnie, w końcu to byli koledzy Fema i raczej nic jej nie zrobią. Poza tym tego tutaj chyba skądś kojarzyła.

Cassandra: -8 sztyletów. 90MM. Gorączka. Prawe udo napuchnięte, boli i cuchnie.
Ejji: Nie widzisz na lewe oko.
Pheam: Bolą cię plecy i ogólnie masz problemy ze schylaniem.

To chyba nie był najrozsądniejszy pomysł, żeby jeść na raz tyle lodów, w takim szybkim tempie. Jednak wygrałem z nimi! Zjadłem wszystkie! Dwadzieścia kulek! To może mieć złe efekty, ale jakie by nie były... Warto było... A co mnie nie zabije, to z pewnością uczyni silniejszym. Bo raczej umrzeć od zjedzenia tylu lodów byłoby głupio... A co jeśli jednak? Gdybym miał teraz umrzeć?! Byłaby to chyba najpiękniejsza śmierć, o jakiej tylko mógłbym pomarzyć... Śmierć od lodowego przejedzenia... Brzmi to dość absurdalnie, ależ czyż takie rzeczy już się nie zdarzały? Cóż zatem powinienem zrobić? Wiem! Mistrz na pewno coś poradzi! On umie w leczenie, medycynę i tak dalej! Tylko gdzie teraz znaleźć tego dzieciaka? Niech to szlag... Nie brałem pod uwagę, że mógłbym potrzebować jego pomocy... Zwłaszcza z powodu lodów... W co ja się najlepszego wpakowałem... Tak czy inaczej, należałoby zacząć go szukać! W tym celu powinienem się chyba udać na trybuny... Tam gdzie był dnia poprzedniego. Bo gdzież indziej miałby teraz być?

Białowłosy już myślał, po znalezieniu dwójki jego towarzyszy z gildii uda się im dostać do jakiegoś baru lub innego podobnego miejsca dostać szybko. Jednak te plany musiały zostać przełożone na później, gdyż gdy mieli się właśnie gdzieś udać pojawić się ktoś o kim słyszał, że jest tutaj. Ktoś kto był dawnym Wróżkiem z kim jednak Sam nie miał okazji wymienić jakieś większej ilości zdań lub napić się czegoś mocniejszego w gildii lub w innym miejscu. Widział reakcję swojej koleżanki z gildii, słyszał również to co powiedział do niego Tora, tak więc mag błyskawic również postanowił w jakiś sposób przywitać się z nim. Jednak on nic nie powiedział, jedynie podniósł swoją prawą rękę na przywitanie, wolał obserwować Fema oraz tą osóbkę która była z nim. Co nieco słyszał o tym magu, także trochę różnych plotek, a niektóre z nich nie były zbyt ciekawe, tak więc na razie postanowił mieć się na baczności.

Cass udało się wyjść z tarapatów. Co prawda sytuacja nadal różowa nie była, ale przynajmniej nie dostała tą przeklętą włócznią w brzuch. A i udało się jej trafić przeciwniczkę nożami. I to na tyle skutecznie, że jej lewa łapka wyglądała na bezużyteczną. W sumie i prawa ręka Żaby nie wyglądała za ciekawie, można więc uznać że straciła możliwość ataku. Albo przynajmniej zostało to bardzo ograniczone. Sama Dusthert miała wyłączoną nogę i o dalszym skakaniu mogła już raczej zapomnieć, ale przecież wciąż miała swoje sztylety, którymi mogła ciskać powstrzymując ataki tamtej. I nie tylko sztylety. Tak, miała coś jeszcze. Mieczyk, który trzymała zniknął, a w jego miejsce pojawił się szpikulec z hakiem na kilkumetrowym łańcuchu (Shoge Mnicha [D]), a na jej ciele pojawił się komplecik składający z napierśnika, naramienników i butów (Wings Armor [C]).
- Nie możesz się poddać Żabko? Po co mamy się bardziej uszkadzać? - zapytała Cass zaczynając kręcić ostrzem z hakiem w powietrzu trzymając łańcuch mniej więcej w połowie jego długości. W drugiej łapce trzymała pierścień będący na drugim końcu łańcucha. Była gotowa posłać ostrze w kierunku przeciwniczki w każdej chwili gdyby ta zaatakowała. A nawet gdyby to jej nie powstrzymało wciąć trzymała za pierścień, aby zmienić tor lotu, w takim wypadku najlepiej byłoby trafić Ropuchę hakiem jakoś od tyłu czy boku zakręcając wokół niej łańcuch. Acz celowała w nogi, żeby nie wyrządzić jakichś poważniejszych ran. A jakby nie udało się tak Żaby złapać to trza było uciekać, bo mając w łapkach tylko Shoge nie miała możliwości obrony, a przynajmniej nie wtedy kiedy swoją bronią cisnęła. W takim wypadku ratować się trzeba było ucieczką. I tu właśnie miała zamiar wykorzystać właściwości przyzwanej zbroi - na plecach Cass miały pojawić się skrzydła, które uniosą ją w powietrze poza zasięg włóczni. Wtedy też spróbowałaby przyciągnąć do siebie ostrze na łańcuchu w taki sposób, aby zahaczyć o swoją przeciwniczkę.

Nastolatek spojrzał na swojego rozmówcę, zastanawiając się nad dokładniejszym sensem tego. Niby odpowiedź wydawała się logiczna, jednak pojawiał się problem w kwestii odróżniania ich od zwykłych osób. Pytające spojrzenie odmalowało się na jego twarzy. Krótki pomruk zrozumienia miał robić za odpowiedź w tej kwestii, a sam William postanowił poruszyć pozostałe sprawy.
- Niektórzy uważają ilość za przejaw siły. Takie Fairy Tail i ich... 'nakama' - powiedział mistrz kaczuszek, wzdychając przy tym stosunkowo ciężko. Po części chciał to rozumieć, jednak nie do końca był przekonany ów faktem. W końcu zdolności niektórych najlepiej eksponowały się przy kimś innym, aniżeli samotnie, albo polegały na wspieraniu innych. Mimo wszystko, jako najemnik sądził też, że wypada posiadać jakieś zdolności, aby poradzić sobie samemu. Poza tym pojawiła się jeszcze jedna wątpliwość. - Poprosicie o pomoc tylko zwycięzców? Co jeśli nie będą chcieli? Nie prościej zapytać zainteresowanych? - kolejna fala miarowo zadawanych pytań w akompaniamencie meczy odbywających się w tle.

Tora uścisnął delikatnie dłoń Red i samemu się przedstawił:
-Torashiro Byakuton, w skrócie Tora. - po czym uśmiechnął się sympatycznie i spytał -Jak się czujesz po wydarzeniach z Sanyi? - cóż, wtedy się spotkali i to w dość dziwnej sytuacji. I pewnie niezbyt komfortowej. Dlatego dobrze byłoby się tego dowiedzieć. Spojrzał kątem oka na milczącego Sama, ale w sumie obecnie bardziej był ciekawym słowami nowopoznanej Red. W tamtym zniszczonym świecie niezbyt gadali. Bardziej oglądał, jak drugi Tora pozbawia ją płodności. Trochę kiepski początek znajomości...

Darksworth przeżył w swoim życiu wiele stresujących sytuacji, często zaglądał samej śmierci w oczy i strach który wtedy odczuwał, nie mógł się równać emocjom, które teraz nim targały. Wiedział, że prędzej przy później na siebie wpadną, ale miał nadzieję, że będzie to raczej później... Chociaż po cichu modlił się, aby w ogóle do takiego spotkania nie doszło. Widział ją już wcześniej w Sanyi i wtedy był gotowy do działania... Gdyby nie te cholerne orły, to pewnie wszystko by załatwił! Pobiegł tam, gotowy do działania, chciał z nią porozmawiać, wyjaśnić sytuacje... Pamiętał, jaką radość sprawiła mu sama wiedza o tym, że Hotaru żyje. Do tej pory był przekonany, że zginęła w trakcie walki z inkwizycją... A przynajmniej to sobie wmawiał. Ale kiedy zobaczył ją w Sanyi, nie mógł się dłużej okłamywać. Ale spotkał wtedy Jeana i rzeczy potoczyły się tak a nie inaczej... Potem miał sporo czasu, aby o tym pomyśleć i trochę ochłoną. Pogodził się z faktem, że dziewczyna ułożyła sobie życie bez niego... Ale wciąż zadawał sobie jedno pytanie - dlaczego go nie szukała? Może nie wiedziała o tym, co się stało? Może nie pamiętała? A może zaklęcie inkwizytorski nie przestało działać i dalej o nim nie pamiętała? Albo to wszystko przez WTMy? Może ona również się od niego odwróciła przez tą sytuacje z turnieju? Nie wiedział. I wolał nie pytać. Stał teraz i patrzył na nią. Zaschło mu w ustach, poczuł jak po całym jego ciele przeszedł dreszcz. Czas się zatrzymał. Uciekaj.-podpowiedział mu mózg.-Odwróć się i spierdalaj. Darksworth faktycznie miał ochotę to zrobić. Ale zanim zdążył chociaż kiwnąć palcem, ona go... przytuliła. To było niespodziewane posunięcie i Pheam nie wiedział co zrobić. Unik? Odskok? Był zupełnie otępiały. Ale... ciepło ciała dziewczyny uspokoiło go trochę. Nie pamiętał, aby kiedykolwiek go przytuliła. A przecież tyle razem przeżyli. Przez chwile powróciło do niego uczucie, które darzył ją... wtedy. Miał ochotę ją przytulić, pocałować, zabrać ją stąd i pobyć na osobności. Ale zaraz to minęło. Tamte czasy minęły. To było kiedyś. Teraz Darksworth był inny... I chociaż to dawne uczucie drzemało w jego sercu, w tym momencie wyparł je. Kiedy się od niego odsunęła, uśmiechnął się niepewnie.
-Też tęskniłem.-odparł. Przyjrzał się jej uważnie. Zmieniła się od kiedy ostatni raz ją widział...  Zaraz... Jeśli dobrze pamiętał to... Odgarnął jej włosy z prawego ucha. Czyli jednak. Straciła wtedy ucho. No tak. Wszystko powoli do niego wracało. Wspomnienia z czasów inkwizycji, które wyparł z siebie kiedy był w psychiatryku. Serce uderzyło mu mocniej.... I wtedy odezwała się Red. Świat Darksworth zawirował. Znalazł się między młotem a kowadłem. Właśnie zdał sobie sprawę z tego, że ostatnio bardziej polubił Red, tym czasem wróciła jego dawna miłość i w tym momencie nie był pewien, czy czasem dalej jej nie kochał. Nie wiedział. Zatrzymał dłoń przy jej twarzy. Co miał do jasnej cholery zrobić?!

MG

Dramatyczna szopka między Hotaru i Femem toczyła się w najlepsze. Samael się jej w ciszy przypatrywał, natomiast Red, niejako pozostawiona sama sobie, musiała zająć się rozmową z Torą, co nie specjalnie jej pasowało bo go nie kojarzyła i chociaż był miły, to mówił o Sanyi, więc mógł być wrogiem.-Przepraszam, chyba mnie z kimś pomyliłeś.-Powiedziała w miarę odważnie, ale mimo wszystko chowając się nieco za Fema. Może i był zajęty jakąś cycatą-wcale-nie-ładną dziewczyną, ale zawsze mógł robić za żywą tarczę, gdyby ten cały Tora próbował zaatakować.

Cassandra posłała ostrze swojej broni gdy tylko dostrzegła że Ropucha wcale nie zamierza się poddać. Rzecz jasna kobiecie udało się zbić atak Cassandry, ta jednak wzleciała w powietrze, zahaczając bronią o dłoń ropuchy i rozrywając jej nadgarstek prawej dłoni. Dziewczyna widząc że Cassanda jest nad nią, rzuciła włócznią, niestety nie trafiając przez osłabione ręce. Broń upadła a sama Ropucha wraz z nią, tracąc przytomność. Nagle wszystkie rany zniknęły, a Cass poczuła przypływ sił. Z trybun dobiegły ją wiwaty. Ledwo, ledwo, ale wygrała. I zapewniła też najwięcej emocji w dzisiejszych walkach, więc było czym się pochwalić.

Rozmówca spojrzał na Willa i wzruszył ramionami.-Oczywiście że nie. Wszystkie zadania miały po protu pomóc nam określić wasz przeciętny poziom. Pokazać tych najlepszych... gdybyśmy poprosili o pomoc każdego, pojawiły by się niepotrzebne ofiary. W końcu mogliście być na żałosnym poziomie. Jednak nie jest tak źle. Grupowo poradzicie sobie z niektórymi stworami. Bardziej jestem teraz ciekaw, czy zabilibyście niektóre w pojedynkę?-Chłopak koniec końców wstał i pokiwał Willowi odchodząc. A Ejji? Ejji dostał porażenia mózgowego w jakiejś alejce, siedząc i śmiejąc się do ściany, nie znajdując tego popołudnia Willa.

No i tak nastał kolejny dzień, ludzie sobie pogadali, pohihali porobili rzeczy ale no. Nowy dzień, nowe wyzwania! A jak powiedział staruszek na zakończenie poprzedniego dnia, była to ostatnia runda. Mieli walczyć z jego "Championami" a być może nawet z nim samym. Żeby "Zwyciężyć" starczyło poważniej zranić, wyrzucić poza ring lub pokonać swojego przeciwnika. Tym razem arena miała jedynie 5 metrów promienia. Pary również zostały ogłoszone dzień wcześniej:
- Samael Hiro vs Sam Hiroshi
- Torashiro Byakuton vs Tora Mahou
- Eddie Blue vs Edward Blackmoon
- Pheam Darksworth vs Makbet
- Cassandra Dusthert vs Daxia Danon

Willowi nie pozostało nic innego jak oglądać. Zwłaszcza że dzisiaj nie było już zakapturzonych postaci. Te zdecydowały że wezmą udział w walce. Teraz zaś zawodnicy musieli wyjść na arenę.

//walczycie wszyscy na raz, ale wiadomo. Fabularnie, czasowo nieco inaczej//

Cassandra: -8 sztyletów.
Ejji: Nie widzisz na lewe oko.
Pheam: Bolą cię plecy i ogólnie masz problemy ze schylaniem.

Żyję? Jestem cały? Oddycham? Nie jest już zimno? Takie rzeczy to chyba sobie trzeba darować, biorąc pod uwagę, że jednak nie przybyłem tu po to, aby umierać od przejedzenia lodów, tylko po to, aby walczyć. I pieniążki zdobywać. Już tyle udało się zarobić! Przynajmniej w teorii... Bo skoro za pierwszą rundę powinno być dziesięć tysięcy, to za drugą na pewno coś więcej. Więc za trzecią powinny już być grube tysiące! Dlatego trzeba zebrać się w garść, doprowadzić do porządku i jakoś przygotować się na walkę. Ale jak zwykle, nie wiadomo z kim, gdzie, co i jak. No dobra... Wiadomo może trochę gdzie i co, a nawet też jak. Ale jak zwykle nie wiadomo z kim. Jeszcze się okaże, że ten Edward jest kobietą, tak jak Sasha okazał się być mężczyzną. O ile faktycznie nim był... Mniejsza już płcie, ważne żeby walczyć, żeby wygrać i tak dalej. Ale tytułu Siepacza, to już się raczej nie pozbędę... A niech to szlag...
Zatem czym prędzej udałbym się na miejsce walki, spotkania, przeznaczenia, czy jak kto by wolał to zwać, niech tak zwie. Żeby zobaczyć, co tym razem jest przeciwnikiem i może też można będzie podjąć jakieś działania, obmyślić plan starcia, czy też przynajmniej jakiej płci jest przeciwnik. Tylko czy to aby na pewno ważne? I tak i tak będzie trzeba takiego pokonać, więc pozostaje tylko kwestia tego, jakiego to wymagać będzie wysiłku.