Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Z początku Alezja miała wrażenie, że Endy próbuje odwrócić od czegoś jej uwagę. Spojrzała się na niego badawczo. Natomiast w pierwszych sekundach po pytaniu o smoki patrzyła w twarz maga pocałunków próbując rozgryźć, czy sobie z niej żartuje. Na nieszczęście, Endzik wyglądał śmiertelnie poważnie, co tym bardziej zbiło Alva z tropu. Ale pytanie jej o smoki... Czy coś wie... To trochę jak spytać randomowego wenecjanina: "Przepraszam uprzejmie, słyszał pan może kiedyś o gondoli?". Jednak to, co borykało Endymiona zdawało się być poważną kwestią. Z mistrzowskim połkerfejsem Inu skinęła głową, że tak, coś wie...
- Co dokładnie chciałbyś wiedzieć?... - odparła równie konspiracyjnym szeptem...
Specem nie była ale, a nóż coś wie. A widelec...

Na początku Pomarańcza nie zwróciła uwagi na czerwonookiego kota przybliżającego się do niej po barierce, oddzielającej arenę od trybun. Chwilowo dała też spokój obserwacji nieznajomych, którzy (przynajmniej na razie) nie sprawiali kłopotów. Obserwowała poczynania zawodników Igrzysk, przede wszystkim innych członków gildii.
- Witaj.- Powiedziała do (jak myślała) zwierzęcia, gdy udało mu się zwrócić jej uwagę. Przez chwile walczyła ze swoimi kociarskimi zapędami, jednak najwyraźniej przegrała, gdyż spróbowała pogłaskać białą sierść kotki. Najpierw delikatnie, tylko po łebku, ale jeśli kotu się spodoba, to powoli zacznie przejeżdżać dłonią przez całą długość jej ciała.
- Co taki śliczny kiciuś jak ty tutaj robi?- Zapytała znów, nie oczekując od zwierzęcia odpowiedzi.

To była bardzo poważna sprawa! Wiele lat zajęło mu to, by wreszcie odważyć się o to zapytać. Przecież smoki nie istnieją, a Smoczy Zabójcy plotą farmazony o swojej magicznej mocy i przeszłości. Endymion nigdy nie widział smoka, więc smok nie ist- Chwila, Boga też nie widział, a jednak... mniejsza. Smoków nie było. Nigdy ich nie było. To legendy. Koniec, kropka. Nie ma gadania.
Problem był jednak taki, że Lena, gdy rozmawiał z nią po raz ostatni, mówiła o leżu smoka. Smoka, który, oczywiście, nie istniał. Potem zaginęła i od tego momentu działy się już głównie złe rzeczy. Endymion szukał jej wiele dni. Codziennie od wczesnego ranka do późnych godzin nocnych przechodził przez cały las, szukając śladów, które wskazywałyby na miejsce, z którego mogła być porwana. Gdy znalazł chyba to rzekome leże, nie wywołało na nim szczególnego wrażenia. To nie mógł być w końcu smok.
Smoki nie istnieją.
Wracał potem późną nocą, padał na łóżko i budził się przed świtem, by zrobić sobie coś do jedzenia i wyjść czym prędzej z domu. Spał może po godzinę lub dwie dziennie. Skończyło się to oczywiście szpitalem i totalnym wymęczeniem, a potem długimi dniami spędzonymi w wyciemnionym pokoju, gdzie młody Blackheart obwiniał się o zniknięcie Leny. W końcu przestano we wsi myśleć o niegdysiejszej przybłędzie, co także dodatkowo podłamało Endymiona. Dlaczego nikt nie pamiętał...? Dlaczego...? Jemu było o wiele trudniej przejść do normalnego życia. Potem jeszcze ten wypadek w domu. Blizna i uraz pozostały, ale to także dało światło do wyruszenia z domu. Musiał gdzieś pójść. Gdzieś, gdzie każde miejsce nie będzie mu przypominało o osobistej porażce.
- Wszystko, co wiesz - odparł. Jego głos rzeczywiście mocno się pogłębił; był teraz trochę jak dudniące w studni echo. Wahał się, czy nie uściślić swojego pytania. Widać to było w jego oczach, które przez chwilę błądziły po ziemi, jakby sprawdzał, czy na pewno nie chce tego zrobić. I tak pewnie wyszedł już na głupka albo... cóż, nieważne.
- Czy smoki... porywają dzieci?
Pedosmoki porywają małe dziewczynki (te z warkoczykami i bez - przyp. autora, żarty z cenzopapą wkraczają na forum).

Alezja dobrze znała to spojrzenie i tę minę. Uśmiechnęła się pocieszająco widząc, jak Endzik się męczy...
- Kto pyta ten błądzi. Czy jakoś tak... - rzekła pół żartem, pół serio. Nieznacznie spoważniała - A co do smoków: historyczne gady. Dieta: różna, głównie mięso. Wielkość różna, od kilku centymetrów do kilkudziesięciu metrów wzrostu czy długości. Niemal każdy z wielkich smoków posiadał magię. Tę samą, którą uczono Smoczego Zabójcę. od dawna rzadnego nie widziałam. Kiedyś chodziły po tych krainach. Jeśli słyszałeś kiedyś o Natsu, Wendy i Gajeelu, smoczych zabójcach pierwszej generacji z naszej gildii, to oni od dziecka byli wychowywani przez smoki. Nie wiem, w jaki sposób krzyżowały się drogi dziecka i smoka, choć jakoś nie wydaje mi się, żeby to było porwanie. Te smoki szczerze ich kochały. Z drugiej strony, początki kontaktów "człowiek vs smok" były dość krwawe i to dość długo. Ludzie byli tym, czym dla nas np. jest kurczak. W pewnym momencie smoki podzieliły się na te, które wolały dogadać się z ludźmi i żyć z nimi we względnej harmonii, oraz na te bardziej tradycjonalistyczne. Te złe - z naszego punktu widzenia - pewnie nie raz porywały ludzi, lub nawet od razu ich pożerały. W zależności od smoka, czasów i sytuacji smoko-politycznej...
Przez chwilę myślała, co jeszcze dodać tak najogólniej, bo smoki to jednak temat-rzeka. Wtem sobie coś przypomniała - Jestem w trakcie badań nad życiem pewnego dawno nieżyjącego maga, który wsławił się badaniem tych bestii dla obrony ludzkości. Jak wrócimy do Magnolii, to się machnę po notatki i książki... - a to już dodała "na poły" tajemniczo, znów z lekkim uśmiechem - Możesz zapytać Torę, co wie na temat smoków. Jest dużo lepszym źródłem informacji niż ja...

Chłopak wysłuchał słów Chain i się uśmiechnął. Zwłaszcza jak się rumieniła, co go niezmiernie bawiło, choć nie było to w tym negatywnym odcieniu. Ot tak po prostu poprawiało mu to humor.
-Nie zrozum mnie źle. Żałuję swoich wyborów, ale to nie znaczy, że straciłem nadzieję. Po prostu będę musiał w inny sposób się dogadać. - rzekł wyraźnie rozbawiony, przysłuchując się przy okazji słowom Sama, które wyraźniej przedstawiły mu obecna sytuacją gildii. Kiwnął tylko głową na znak zrozumienia, po czym rzucił do zielonowłosego -Jak myślisz, w jakiej konkurencji przyjdzie nam się jutro zmierzyć? - po czym znów wrócił koncentracją na Chain, szerzej się uśmiechając słysząc jej słowa -Spokojnie. Poradzimy sobie - rzucił patając dziewczynę delikatnie po główce.

Nori postanowiła wpaść na igrzyska... no bo jednak tutaj występowali jej koledzy z gildii, prawda? Mimo że każdy osobno, nie reprezentował w teorii gildii, to i tak bardzo mocno im kibicowała. Spod krótkiego rękawka wystawał bandaż, który zasłaniał jeszcze gojącą się skórę po wycięciu znaku Grimorie Heart. Chciała w sumie już od jakiegoś czasu opowiedzieć o tym pani Alezji, która wciąż nie znała "ciemnej" strony Norki, a wiedzieć powinna. No i w sumie to powinna się pokazać, jeszcze nie miała z nikim okazji się spotkać po powrocie do Fiore. Po półrocznej nieobecności w sumie wypadałoby dać znać, że się żyje.
Weszła na trybuny. Bez problemu odnalazła swoich... a raczej to udało się jej zrobić tylko dzięki Alv... no i może Endymiona, którego pewnie przed swoim wyjazdem raz czy dwa widziała, ale nigdy nie miała okazji z nim pogadać czy coś.
- Cześć wszystkim. Wróciłam, żyję, jestem cała. Tęskniliście? - zapytała i uśmiechnęła się szeroko. Trochę się zmieniła od tamtego czasu. Urosła, dojrzała z wyglądu. Ale jedno pozostało w niej takie same - długie, czarne włosy, z którymi nie potrafiła się pożegnać, mimo że w planach miała ściąć je i za farbować, by przypadkiem nie być tak łatwo rozpoznawalną... ludzie z GH wiedzą jak wyglądała, więc mądrze byłoby coś zmienić w swoim wizerunku, ale trudno było się jej od tak pozbyć ukochanych kłaków, z którymi się wręcz utożsamiała.

Piwo było dobre, towarzystwo było dobre, cały dzień od same początku można było uznać za dobry, tak jak wynik dzisiejszej walki, która była dość krótka.  Opierając się o barierkę i wlewając w siebie kolejne ilości trunku z kufla, przyglądał się temu co się dzieje obecnie na arenie jak i to co robią oraz mówią Tora oraz Chain.
- Szczerze ? Widząc to jakie konkurencje do tej pory były, można się spodziewać dosłownie wszystkiego... Szukania igły w stogu siana, łapania czegoś w dziurawą siatkę, też coś takiego jest możliwe... Fajnie byłoby znać myśli organizatorów i prowadzących, człowiek wiedziałby na co się przygotować... A w sumie to szybko poszła ci twoja dzisiejsza walka, moje gratulacje - zielonowłosy powiedział do Tory, po czym obrócił się w stronę osoby, której głos dotarł do jego uszu, a który znał.
- Cześć Nori - powiedział krótko w stronę Wróżki, która właśnie dotarła na sektor najlepszej gildii we Fiore. Wypowiadając słowa w kierunku znanej mu osoby, podniósł jednocześnie rękę w której nie miał piwa, na znak przywitania. A przywitać warto było, znał dziewczynę, chociażby ze wspólnej misji w Crocus, podczas której wspólnie walczyli ramie w ramię i wykonali powierzone im zadanie. Gdy już to zrobił, opuścił rękę, obrócił się ponownie w stronę areny, po czym wypił do końca to co miał w swoim kuflu.
- Dobre, naprawdę dobre... To co,  może po jeszcze jednym ? A może ty chcesz coś Chain ? Mogę skoczyć - powiedział Sam po opuszczeniu ręki z pustym już kuflem do dwójki znajdujących się przy nim towarzyszy z gildii.

//Bieszczady są super, ale nie wypada nie odpisywać Alv <3

Początkowo Alezja wpadła w znany mu ton - to był ton naukowca. Nie było co się krzywić, przekazywała po prostu wiedzę w nieco inny sposób, bardziej ją porządkując, a mniej bajając. Smoczy Zabójcy... czy ktoś to w ogóle potwierdził? On nie byłby zbytnio o tym przekonany. Moc otrzymywana od smoków - chyba raczej przy bliższym spotkaniu było się pożeranym. Nie, nie, nie. Trzeba powstrzymać swoje uprzedzenia. Trzeba otworzyć umysł, choć wydawało mu się, że wszystkie opowieści o smokach są zgoła nieprawdopodobne. W końcu Gergovia dotarła do momentu, który interesował go najbardziej i popierał część z jego obaw. Smoki dzieliły się na dobre i złe, a skoro nie porywały dzieci, to... Szlag. Potwierdzanie swoich przypuszczeń w ten sposób... No i chwila. Przecież to niekoniecznie musiał być smok.
- A widywano je tak jakoś... przed dziesięcioma laty? - spytał, niezbyt będąc pewnym, co do tego, czy właściwie chciał o to pytać. - Zaś, co do książek, chętnie je przejrzę. I tak nie mam nic lepszego do roboty.
To prawda, ostatnio wszyscy byli czymś zajęci, więc Endymion zwyczajnie się nudził. Jak mops. Prawdziwy mops. Potrafił przeleżeć i przebimbać cały dzień, wydając pieniądze lub włócząc się za jakimiś panienkami, gdy udało mu się wydźwignąć z pozycji leżącej do siedzącej, a następnie stojącej. Niełatwe jest życie prawie bogatego maga.
- A tak poza tym, jak się czujesz? Wszystko u ciebie w porządku? Bardzo dawno cię nie widziałem - stwierdził, odchodząc chyba już zupełnie od tematu smoków. Zresztą, Tora prędzej by go pobił jeszcze raz, niż opowiedział o smokach. Taki już los Blackhearta.

- Dziesięcioma...?... - spytała ni to Endymiona, ni to w eter, "smakując" problem. - Hmm... Natsu szukał swojego smoczego ojca, który zniknął kilka lat wcześniej. Ale nie wiem, gdzie Igneel i inni rodzice Smoczych Zabójców Pierwszej Generacji się podziali. Niby w przyrodzie nic nie ginie, a nikt nie miał pojęcia, gdzie wcięło dość spore smoczyska. Z drugiej też strony mogły wchodzić w grę jakieś palimpsesty wymiarów czy światów...
Próbowała wykminić rozwiązanie pytania, ale za dużo było pytań badawczych. Wzruszyła lekko ramionami - Smoki to kwintesencja magii, a czysta magia jest trudna do przewidzenia... - spojrzała na Endymiona badawczo - A czemu pytasz?...
Pytanie o samopoczucie jakby ją zdziwiło. Przekrzywiła po psiemu głowę z ciekawości. I musiała przyznać, że na usta cisnęło jej się wiele, niekiedy sprzecznych odpowiedzi. W końcu poddała się. Z przepraszającym niemrawym uśmiechem odrzekła - Obawiam się, że moje samopoczucie ocenią dopiero historycy...
No tak, to oni stwierdzą, czy sobie poradziła, czy jej opieka nad gildią to jednak poroniony pomysł był...

- Nyaaaa - miauknęła zadowolona łasząc się do głaskającej ją ręki. Zawsze była bardziej zwierzęciem niż kotem wiec naturalnie uwielbiała takie pieszczoty. Nawet w ludzkiej postaci kiedy ktoś pogłaskał, czy poklepał ją po głowie to była właściwie sprzedana. Przez chwilę sama przysuwała głowę pod rękę "głaścicielki", a kiedy ta zadała pytanie nie spodziewając się, ze uzyska od kotki odpowiedź, Abri obróciła się tak, aby pokazać jej symbol gildii na tylnej części swojego lewego ucha i znowu miauknęła. Mogłaby się teraz przemienić w człowieka, ale czy był sens sie pokazywać publicznie? Nie bardzo chciała, aby obcy magowie wiedzieli ze potrafi zmieniać się w kota i w inne zwierzęta...

No tak, znowu pojawił się problem Smoczych Zabójców. Dobrze. Zostańmy przy tej bai, lepszej i tak nie znajdzie. Zresztą, znał się na smokach, jak tylko on mógł się na nich znać, czyli ni w ząb, więc cóż tu roztrząsać jego wątpliwości dotyczące tego, czy Smoczy Zabójcy są Smoczy, czy też nieco inni. Ważne, że dostał informację zwrotną i nie musiał pytać się Tory. Pytanie do Tory = cios w zęby. Idealnie, i to składa się z trzech członów, i to. Cóż za zbiegi okoliczności.
- Palimps-co? - uniósł jedną brew, wpatrując się w Alezję z miną kogoś, kto nie bardzo rozumiał tak podstawowe pojęcia. Mógłby się nieco dokształcić, w końcu wiek ma już znaczny, wiedzę też przydałoby się do tego dodać, nie wspominając już o mądrości. Mądrość to osobna kwestia na zupełnie innego posta.
Smoki to czysta magia... To magia jest brudna? Nie, nie, proszę się powstrzymać od tego typu żartów, natychmiast! To nie przystoi przy damach. I przy ludziach. Przy kimkolwiek nie przystoi. Gorzej zareagował na pytanie o swoje motywy.
- Cóż... Ten temat w pewien sposób interesował mnie od dawna - Jego twarz zastygła w fałszywym uśmiechu. Widać to było na kilometr, ale nie mógł teraz zdobyć się na jakąkolwiek prawdziwszą minę. Po chwili jednak skupił się na uroczych reakcjach Alezji. Z trudem powstrzymał chichot, widząc jej wyjątkowo psie reakcje. Aż miał ochotę założyć jej obrożę, zapiąć smycz i wyprowadzić na spacer. Czy gdyby rzucił kij, to by po niego pobiegła...? Nie, koniec tego dobrego. Następnym razem kupi psie przysmaki i sprawdzi reak- stop. Koniec. Endymionie, twojej głowie nie przystoi myśleć w ten sposób. Nie o mistrzyni, która, owszem, wyglądała teraz niezwykle uroczo, ale w żaden sposób nie była zwierzęciem. NAPRAWDĘ.
- Historycy nie za bardzo mają szansę na określane czyjegoś zamierzchłego samopoczucia, chyba że teraz zgrywają sobie twój umysł na jakąś lacrymę - stwierdził, robiąc prawie mądrą minę. - Rozumiem, że nie jest w takim razie ani dobrze, ani źle. To przynajmniej oznacza, że jest jakaś dobra strona, a to już zawsze coś.
Wyszczerzył się w swoim prawdziwym, colgate'owym uśmiechu, obdarzając cały świat lśnieniem swoich perłowych zębów. Ach, patrzcie i podziwiajcie. Cieszcie się, że te zęby co jakiś czas składane są na nowo z pomocą pewnej wspaniałej pani stomatolog. Powinny stać się narodowym skarbem Fiore. A może jednym z iluśtam cudów?

Z roztargnieniem ale przyjaźnie pomachała Nori. Ten lefrex. Pytanie o termin spotkało się z natychmiastową odpowiedzią:
- To termin zaczerpnięty z fotografii. Palimpsest ma miejsce, gdy nakładają się na siebie 2 lub więcej obrazów. Czyli palimpsest wymiarów miałby miejsce przy chwilowym styku, przemieszaniu się 2 światów czy wymiarów...
Jak to dobrze, że Alezja nie posiada telepatii. Ciężko przewidzieć reakcję, jaka by nastąpiła. Gdyby rozbawiona zaczęła lizać Endzika po twarzy, prawdopodobnie któregoś wieczora w pewnej ciemnej uliczce doszłoby do bolesnego spotkania z "aniołem stróżem" psiny. Jednak bardziej prawdopodobne - na szczęście dla Endzika - że Alv by go po prostu spróbowała udusić. Czy coś. Z naciskiem na "czy coś". Ale plus tej historii, że Endymion nawet nie podejrzewa, jak zgubny wpływ na mistrza jego gildii mogą mieć psie chrupki. Jak dobrze, dobrze, bardzo dobrze, że tego słabego punkt... NIECH NIKT NIE SPRAWDZA. A przynajmniej nie publicznie!...
Po ostatnich słowach maga pocałunków spojrzała na niego ciepło, z delikatnym uśmiechem. Kiwnęła głową w stronę wesołej gromadki Wróżek:
- Tak długo jak to jest, nie może być mi źle...
A się ckliwie zrobiło, psia mać...

Słuchała słów Bakatory z zawzięciem na twarzy... Nie skomentowała tych słów. To jasne, że trzeba przeć przed siebie. Jak można bezczynnie stać w miejscu? Hmm? No normalnie, nie można.
Kiedy na trybunach zjawiła się Nori, Chain pomachała do niej wesoło.
Kiedy zaś Samael spytał, czy dziewczyna nie miałaby ochoty na kufel, pokiwała głową
-Jeśli będziesz tak miły, to z chęcią się napiję-
Nie do końca lubiła piwo, ale nie będzie gorsza! Za zdrowie Fairy Tail wypije zawsze i wszędzie.
Po chwili nieuwagi, wróciła do kolejnych słów Tory.
-Jesteśmy Fairy Tail, nie mogłoby być inaczej-
Na patanko po główce, lekko się zaperzyła. Lubiła takie "pieszczoty" ale nie przy wszystkich.

Gdy Pomarańcza zauważyła znak na uchu kotki, natychmiast przestała ją głaskać, a zamiast tego, zaczęła ją nerwowo przepraszać, nie do końca wiedząc, czy popełniła przestępstwo (molestowanie seksualne) czy nie (w końcu druga osoba była kotem... Z wyglądu przynajmniej.
- Więc też należysz do gildii?- Zapytała, gdy już wreszcie emocje opadły. Wciąz jednak musiała się powstrzymywać przed ponownym głaskaniem kota (ach te kociarskie zapędy!).

Wiecie, co było smutne? Że wróżki ją ignorowały. Wiedziała, że metr sześćdziesiąt z hakiem to nie powalający wzrost, tylko że nikt specjalnie nie przejmował się rudowłosą dziewczyną, która próbowała w jakiś sposób nawiązać kontakty z ich gildią. Czy jeżeli zacznie krzyczeć "Hej, chcę dołączyć do Fairy Tail!", to któryś z jej członków łaskawie zwróci na nią uwagę? Westchnęła ciężko. Jedynie ich mistrzyni przejawiała jakieś resztki komunikatywności, ale była zajęta rozmową z Endymionem i nie wypadało im przeszkadzać. Podparła lewą rękę na biodrze i potarła czoło, jakby głęboko się zastanawiając nad sensem dalszego pobytu na trybunach... Rozmowa z mistrzynią mogła być ciekawym doświadczeniem, więc chociaż na to warto byłoby poczekać, jednak cała reszta "wysoko wykwalifikowanych magów, zarówno w walce jak i obyciu osobistym" (obecnie przemianowanych na hołotę) całkowicie gasiła jakikolwiek zapał do nawiązywania relacji. Po prostu nie i koniec.
Kto by pomyślał, że Fairy Tail jest tak chłodnym skupiskiem...
Tylko, że w zasięgu wzroku Byakushitsune pojawiła się osoba, której w żadnym możliwym scenariuszu nie spodziewała się tu spotkać. Nori. Dziewczyna aż otworzyła oczy ze zdumienia. Po prostu... nie. Szybko wróciła jej mina poirytowanej baby przed PMSem, szybko też dłoń rudowłosej spoczęła na twarzy, niczym wyraz jej całkowitej bezradności. Westchnęła ponownie. Najlepiej byłoby się nie wychylać, bo jeszcze zrobi się problematycznie. Na usta kobiety wskoczył krzywy uśmiech. Jeszcze do tej sytuacji brakuje jakiegoś wyskoku i będzie to doprawdy "idealny" dzień. Dlatego też rudowłosa dała za wygraną i usiadła na jakimś wolnym krzesełku. Bycie przyjacielskim versus bycie jędzą - zero do jednego.