Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Dalej drzemałem. Na chwile obudziłem się, ponieważ ktoś przechodząc obok trącił mnie łokciem i zachwiałem się na ławce. Jednak, kiedy rozjerzałem się po arenie, zdałem sobie sprawę z tego, że nie dzieję się nic ciekawego, więc naciągnałem sobie kaptur płaszcza na głowę, założyłem dłonie na klatce piersiowej i zamknąłem oczy. Tkwiłem w letargu i po chwili znowu zapadłem w niespokojny sen. Śniło mi się coś bardzo dziwnego, jednak nie byłem w stanie przypomnieć sobie co dokładnie, kiedy już się obudziłem. Nie mniej, siedziałem i spałem. Dziwne, bo wolny dzień na Igrzyskach Magicznych spędziłem na spaniu. Nigdzie nie widziałem Lianga i trochę mi było smutno z tego powodu. Spałem dalej.

Po długich godzinach zastanawiania się nad tym, czy to aby na pewno dobra decyzja, Fem zdecydował się na obejrzenie Igrzysk Magicznych. Nie pewnie wszedł na trybuny i rozejrzał się, aby uniknąć spotkania znajomych twarzy. Nie chciał widzieć ani nikogo z Ft, ani z LS, aby Policji Magicznej. Miał złe wspomnienia. Nie znalazł wzrokiem nikogo, kogo mógł kojarzyć, więc usiadł na jednej z ławek i patrzył w dal. Trochę było mu smutno, na te wszystkie wspomnienia. Ale musiał sobie z tym jakoś poradzić. Chyba. Przynajmniej tak mu się wydawało.

Akiko wyciągnęła rękę, blokując staruszce możliwość dania jej pieniędzy.
- Nie robiłam tego dla nagrody Proszę Pani. Nie musi mi Pani nic płacić.- Powiedziała cofając jej wyciągniętą dłoń z nagrodą.- Jeśli jednak Pani nalega...- Wzięła jeden klejnot i uśmiechając się, pokazała go staruszce.- Tyle starczy mi za symbol Pani wdzięczności.
Niedługo potem zaczepiła ją jakaś kobieta, pytając czy nie zechciałaby udzielić wywiadu. Wywiad? Z nią? Myśli w głłowie dziewczyny zaczęły pędzić zbyt szybko, by mogła za nimi nadążyć. Czemu wywiad?
- T... Tak, dobrze...
Zgodziła się nie do końca świadomie.

Salomon:
Ankieterka poprosiła jeszcze Sajr, by ta pomogła jej ułożyć Salomona na krześle, by nie przeszkadzał on zbytnio nikomu, ale także, by samo jego ułożenie ciała w razie czego nie było dla niego kłopotliwe. Dziewczyna głęboko odetchnęła, po czym spojrzała na przywołaną istotę maga.
-Długo się znacie? - spytała wyraźnie zainteresowana, po czym dodała kolejne pytanie -Dużo zwiedziliście? - chyba naprawdę ją to interesowało, choć błądziła wzrokiem gdzieś na posadzce, obwiniając, a przynajmniej głupio się czując, za zaistniałą sytuację.

Pace:
Mag na moment popadł w samozachwyt nad sobą i alkoholem. A dzieciaki? Były zainteresowane i zbliżyły się do czarodzieja z Lamia Scale, będąc nadal ciekaw tego, czy odpowie on im na ich pytania. Wszak wcześniej okazał on im uwagę i nawet troskę, toteż... po prostu nie chciały uwierzyć, że ot tak mógłby zacząć ich olewać. Gdyby tylko znały prawdę, że alkohol był wyżej na liście priorytetów (perypetiów), ponad jego najmłodszymi fanami, pewnie byłoby smutno. I to bardzo. Ale nie wiedział tego.
-P-proszę pana? - spytał lekko zaskoczony takową stagnacją Packa Ed.

Akiko:
Staruszka była wzruszona tak bohaterskim zachowaniem, że tylko kiwnęła delikatnie głową i jeszcze raz poczęstowała. A potem cóż... wreszcie dotarliśmy do momentu, gdzie miała udzielić wywiadu, czego zbytnio się nie spodziewała. No, ale trzeba by zacząć. Kobieta wyprostowała się, delikatnie ręką poprawiła włosy, po czym spytała Akiko:
-Najpierw, chciałabym dowiedzieć się kilku rzeczy, żeby łatwiej dało się prowadzić wywiad. Jak pani się nazywa, jest pani czarodziejką, należy pani do jakiejś gildii? - spytała, wcześniej zdobywając bardzo istotne informacje, dzięki którym mogłaby lepiej poprowadzić tenże krótki artykuł telewizyjny.
Akiko: +1 , jeśli dodałeś sobie 500 klejnotów wcześniej, po prostu odejmij 499.

Kirino wpadła na trybuny tylko po to, by zorientować się w kwestii tego, kto walczyć miał w dogrywce do finałowego starcia, do którego sama się zakwalifikowała. Nie interesowało ją tyle, kto wygra pojedynek dogrywkowy, a bardziej kto w ogóle w nim uczestniczy, bo nie zwracała najmniejszej uwagi na tablicę wyników i nie wiedziała nawet kto w niej przewodzi. Nie miała to najmniejszego znaczenia dla dziewczyny, która zaraz po tym jak tylko zobaczyła dwóch walczących "dogrywkowiczów" momentalnie skierowała swe kroki z powrotem w kierunku wyjścia z trybun. Była tu tylko w celu informacyjnym i informacje jej potrzebne zyskała. Teraz mogła już stąd wyjść.

[z/t]

Tymczasem Jamie wreszcie postanowił wyjść tak naprawdę, a nie tylko na niby. Swój kapelusz poprawił sobie jeszcze dwa razy nim uznał, że wreszcie leży na jego łepetynce doskonale. Następnie sprawdził, czy z jego kotkiem wszystko jest w porządku, a gdy nieśmiałe miauknięcie odpowiedziało na jego drapiące za uszkami zabiegi, mężczyzna uznał, że z jego towarzyszem wszystko ok. Następnie ostatni raz spojrzeniem objął trybuny i postanowił się ewakuować, starając się nie przeszkadzać nikomu w obserwacji walk i idąc tak, by jak najmniej rzucać się w oczy. W swoich czasach nie mógł się tak incognito pojawiać w trakcie takich imprez. Ciekawe czy teraz mógłby? Czy w Neverbeen jeszcze o nim pamiętają? Interesujące, może kiedyś to sprawdzi.

[z/t]

Rozglądałem się po pomieszczeniu, w którym zostałem zamknięty celem zebrania wystarczającej liczy materiałów do opracowania mającego szanse powodzenia planu ucieczki. Było to w mojej ocenie dość realne po usunięciu wystarczającej liczby prętów w kracie więzienia. Jednak samo otwarcie drzwi byłoby tylko początkiem planu ucieczki, ciągle pozostawał strażnik lub strażnicy oraz konieczność odzyskania swojego ekwipunku, którego nie zamierzałem tutaj zostawić. Kiedy poszukiwałem poszlak, które mogły mi pomóc usłyszałem z nicości propozycję o udzielenie pomocy w zamian za odpowiednie odwdzięczenie się. Nie ukrywam, że obietnice nie były dla mnie zbyt wiele warte, ale za pomoc ucieczki mogłem mu takową pomoc przyrzec, czy ją wykonam planowałem podjąć decyzję po uwolnieniu i usłyszeniu o co chodzi.
- Gorzej chyba nie będzie - oznajmiłem zgodnie ze swoim przekonaniem mówiąc dość cicho, aby stróż nie usłyszał, w stronę głosu jeśli udało mi się go zlokalizować - Dobra zgadzam się na pomoc. Jeśli pomożesz mi stąd uciec i odzyskać cały ekwipunek jak najbardziej Ci pomogę w twoim zadaniu.
Po tej deklaracji pozostało mi czekać na reakcję nieznajomego głosu. Obietnica jak już wspomniałem nic dla mnie nie znaczyła, ale jeśli prośba nieznajomego będzie mogła przynieść mi jakieś korzyści lub po prostu dobrą zabawę, bardzo prawdopodobnie podjąłbym się jej z przyjemnością. Teraz jednak pozostało mi czekać

Sajr chyba powoli przekonywała się do ankieterki i zaczęła z nią rozmawiać jak z osobą, którą co najmniej tolerowała. Jej odpowiedzi nie były co prawda długie i wymowne, ale mój demon Goecji nie był po prostu osobą, która lubiła dużo mówić, a preferowała rzetelne odpowiadanie na zadane pytania.
- Pochodzimy ze Stelli - oznajmił demon - Razem zwiedziliśmy prawie pół świata.
Cały czas zapatrzona była w swojego mistrza, który poczuł się nieco słabiej, ale po chwili zaczął dawać pierwsze oznaki życia, świadczące o tym, że ulega przebudzeniu. Po chwili otworzyłem oczy i zobaczyłem dwie osoby, które patrzyły się na mnie z wyraźną troską. Sajr odłożyłą mnie na krzesło i odeszła kawałek.
- Nic Ci nie jest? - zapytała?
- Nic to chyba przez to, że nie piłem nic od dawna i mój organizm nieco się odwodnił - skłamałem, aby nie martwić Sajr [/b]

Wszystkie wspomnienia powracały. Te emocje związane z zawodami, stres kiedy wchodzi na arenę i zobaczył swojego przeciwnika. Moment w którym wygrał i stało się to. Westchnął. Jednak to było za dużo. Zrobiło mu się zimno i przeszedł go dreszcz. Przymknął oczy i spróbował się uspokoić. Wstał i powoli skierował się ku wyjściu. To jednak było za dużo. Odwrócił się plecami od tego wszystkiego. Postanowił, że musi się dzisiaj napić. I to dużo.
(Zt)

Sny bywają czasem bardzo dziwne. Ja jednak miałem bardzo spokojny sen. W mojej głowie pojawiały się obrazy z dzieciństwa. Trochę zaniepokoiło mnie to, że były to wspomnienia z lat młodości w Smoczym Siedlisku. W tym życie zdażyłem już zapomnieć o tym, że żyłem tak długośc i pod tyloma wcieleniami. Jednak jak do ten pory najbardziej podobało mi się to wcielenie. W koncu była to moja ostatnia szansa na normalne życie. I ciekawe. Fajne. Interesujące. Magiczne. I jak do ten pory wszystko szło dobrze... Tyle lat na mojej duszy. Zdążyłem już wczuć się w Evana i zapomnieć o tym wszystkim. Teraz jednak wspomnienia zalały mój umysł. Tego było za wiele. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Lianga, aby się z nim pożegnać. Pomachałem mu ręką po czym wyszedł em. Pora odespać w domu. Albo może pójdę do pracy? Albo nie ale Don jest super i najlepszy. Kimkolwiek jest Don.
(Zt)

Luthien w końcu postanowiła, chociaż tymczasowo opuścić trybuny.
Pamiętała jeszcze, że musi pożegnać się ze swoimi rozmówcami. Najpierw skinęła głową Resz, następnie Bjornowi i tako rzekła...
-Będę się już zbierać. Dziękuję za pomoc i notatnik. Oby gwiazdy świeciły nad wami do dnia naszego kolejnego spotkania...-
Pożegnała się starym, minstrelskim powiedzeniem i ruszyła do wyjścia... Dziewczynie pewnie przyjdzie jeszcze odwiedzić to miejsce, wszak został już tylko finał... A to trzeba obejrzeć...
Obserwacja jest ważną częścią nauki. A po to właśnie Brązowowłosa przybyła do Fiore...
[z/t]

Stała bez ruchu, wtulona w ramę chłopaka. Dookoła niej rozgrywały się inne mniejsze lub większe ludzkie dramaty, jak przegrany zakład, pobicie w imię "wyłonienia" najsilniejszego maga, czy cała feta związana z całym festiwalem, idąca w miliony klejnotów kampania i szczyt komercjalizacji. Nie była jednak w nastroju na komentowanie rozgrywających się igrzysk, bo oto powstała jej własna mała drama, chwiejąca podstawami całego świata, w zasadzie na własne życzenie. Mogła całkowicie zignorować znajomą blond czuprynę, a mimo to zrobiła krok do przodu i obecnie wszystko zdawało się walić. Jej poczucie stabilności (jako takie, bo z tą różnie bywało), poczucie przynależności, poczucie bliskości i zrozumienia. Mogło się wydawać, że to mało, jednak Nanaya nie miała wielu osób przy sobie, a już z pewnością "bliskich" osób. Teraz już nawet nie wiedziała, jak powinna się w stosunku do Finna czuć. Nie uważała, by kiedykolwiek byli szczególnie blisko, ale nie potrafiła się o niego nie martwić. Nieszczególnie wiele o nim wiedziała i vice versa, ale świadomość, że mogłaby stracić kogoś, kto rozumiał pewne sprawy była kojąca. Powoli układała sobie pewne rzeczy i nie chciała, żeby się zmieniały. Mogły zostać właśnie takie - nieco chaotyczne, ale kojące...
- ... To nie jest kwestia gildii... Ani ratowania kogokolwiek... To kwestia zabijania, Finn... - powiedziała cicho, gdy jej pierwszy szok względem jego słów minął. Nie, tu właśnie nie chodziło o przynależność gdziekolwiek. Może i członkostwo w tej nielegalnej gildii od razu stawiało człowieka z rubryczki "raczej nie zabije" do "prawdopodobnie zabije", jednak wciąż pozostawała to decyzja jednej osoby, która... w jej przypadku często tylko wypuszczała strzałę. - I naprawdę nie chciałabym musieć zabić też ciebie... - dodała, puszczając uścisk i cofając się o krok, jednocześnie ocierając twarz z resztek łez. Przez chwilę zielone oczy dziewczyny były wbite w sylwetkę policjanta, po czym spoczęły na medalionie. Nie chciała się na to godzić. Żeby wszystko tak zakończyć? Od tak? Sięgnęła do szyi i ściągnęła srebrny wisior. Był tak samo ciężki, jak pamiętała. W środku wyryty był napis, miejsce ich pierwszej wspólnej misji. Westchnęła ciężko, zamykając medalion w dłoni, a następnie schowała go do sakiewki przy pasie.
- Rozumiesz, o czym mówię...? - zapytała na tyle głośno, by ją usłyszał. Miała nadzieję, że zrozumie, choć po jego wcześniejszych słowach, nie wiedziała. Nie była już niczego pewna.

Gaspar:
-Dobrze... - usłyszał tylko głos z nicości, a strażnik podszedł bliżej krat i rzucił z wyraźną kpiną w głosie:
-I co? Z obawy zaczynasz szeptać modlitwy? Haha, nic tu po tym. - rzucił patrząc na Gaspara i rzucił jeszcze przez zaciśnięte zęby -Resztę swojego nic nieważnego życia spędzisz za kratami gni... ją... c... - ostatnie słowo bardziej wypluł razem z krwią, gdy ostrze wyszło ze środka jego klatki piersiowej.
-Witaj więc w ekipie... - rozległ się znajomy już Gasparowi męski głos zza martwego już strażnika, którego ciało opadło na dół. -Od razu mówię. Nie próbuj mnie oszukać. Pomożesz mi, zyskasz wielkie wpływy w podziemiu, oszukasz mnie, skończysz jak strażnik. To jak... gotów zabić finalistów Igrzysk przez ręce organizatorów? - rzucił mężczyzna, który był wysoki, acz nic poza tym nie dało się zorientować. Długi płaszcz z kapturem skutecznie utrudniał określenie jakichkolwiek innych cech.

Salomon:
Mag ocknął się, choć wciąż trochę kręciło mu się w głowie. Ankieterka uśmiechnęła się do niego sympatycznie i z wyraźną troską, wcześniej kiwając głową do Sajr, dziękując jej tym samym za informacje. Po chwili więc dodała:
-Słyszałam, że zwiedziliście kawał świata... jak tam jest? - spytała tym razem Salomona, wyraźnie zainteresowana, a potem, jakby coś sobie przypomniała! Wzięła więc jakiś plik kartek pod pytaniami z ankiety i przekazała je Salomonowi -Jestem ci coś winna za ankietę - dodała lekko zakłopotana i zaczerwieniona, że musiała przekazywać mu tylko i wyłącznie kupony rabatowe na określone zestawy. Chyba było jej głupio z powodu takiej... "nagrody".
Salomon: +3 karty bonów jednorazowych do fast-foodów. W sumie 60 kart obniżających ceny w takich miejscach.

Nie spodziewałem się tak szybkiej reakcji i śmierci strażnika, która nastąpiła w mgnieniu oka, ledwie zdążyłem zgodzić się na propozycję nieznajomego. Krew ściekała z przeciwnika, który prawdopodobnie nie mógł już zbyt wiele tutaj zrobić. Normalnie podziwiałbym mojego wybawcę, ale po pierwsze nie byłem tego typu człowiekiem, a po drugie nie mieliśmy również nieskończonej ilości czasu na działanie. Aby pokazać nieco swoje zdolności usunąłem zaklęciem rangi D "Attempt to Destroy Matter" blokująca mi wyjście kratę. Jeśli były to zwykłe pancerne drzwi wystarczy zapewne jedno zaklęcie, w wypadku kra usuwam, albo całą kratę za jednym zamachem, albo usuwam maksymalnie trzy kraty, aby przecisnąć się między nimi i wyjść na zewnątrz. Jeśli jednak pochłonęłoby to zbyt wiele magicznej mocy potem poproszę o otwarcie mojego wybawcę, jakby na to nie patrzeć. Nie podobało mi się nazywanie kogokolwiek w ten sposób. Lepiej zostańmy przy tymczasowych wspólnikach.
- Szybko sobie z tym poradziłeś - pogratulowałem nieznajomemu - Miło poznać. Wpływy w podziemiu i wywołanie chaosu w sumie zrobiłbym to nawet bez wcześniejszego uratowania mnie, podoba mi się ta koncepcja. Powiedzmy więc, że to zrobię bezinteresownie, a za uratowanie mnie postawię Ci piwo, gdy skończymy to zadanie. Oszukiwać, gwarantuję, że nie zamierzam, wykonam robotę i nie zrobię Ci krzywdy. Ale też nie dam się oszukać i nie licz, że będę ufał Ci do końca. Jeśli ty spróbujesz na koniec pozbyć się mnie to też nie licz na taryfę ulgową.

Jeśli nie udało mi się usunąć drzwi od celi dodaję.
- Masz może klucz od tej celi?

jeśli drzwi się tylko otworzą rozejrzę się po pomieszczeniu w poszukiwaniu zarekwirowanego ekwipunku, który powinien gdzieś tutaj być.
- Potrzebuję broni, najlepiej swojego wyposażenia. - powiedziałem do nieznajomego - Widziałeś go, gdzieś może
Jeśli był gdzieś w pobliżu staram się go odnaleźć i zabrać ze sobą, jeśli był w zamknięciu przeszukuję strażnika w celu odnalezienia kluczy. Zabieram mu też Taser jeśli posiadał go tak jak jego koledzy z trybun. Będę miał pamiątkę z tego zdarzenia.

- Dobra jaki jest plan? - zapytałem mojego wspólnika - Przypuszczam, że przy takiej akcji jest jakiś konkretny plan? Wdrożysz mnie w szczegóły?
Potem słucham dokładnie jego słów analizując sytuację. Jeśli zacznie mnie gdzieś prowadzić idę za nim, jeśli wskaże miejsce, do którego mam się udać zmierzam w tamtą stronę.

Gaspar:
Mężczyzna przyglądał się temu, jak mag unicestwił kraty i przez nie przeszedł. Kiwnął głową... z uznaniem bądź zrozumieniem. Trudno to określić. Mimo wszystko po chwili łaskawie się odezwał:
-Podziemie obecnie jest słabe. Podzielone. Samemu jeszcze nie masz szansy za wiele osiągnąć, musisz zyskać poparcie. Mogę ci je zapewnić. Zaczynając od Igrzysk... - powiedział spokojnie, po czym wskazał na drzwi za nim -Tam jest schowek na rzeczy zatrzymanych. Weź co chcesz. - powiedział, po czym poczekał, aż Gaspar się przygotuje i w końcu powiedział -Proponuję ci do nas dołączyć... do Szczurów. Jak zniszczymy lacrymy zabezpieczające, zyskamy ogromną ilość popleczników, a także i sławę... no i zrobimy chaos w Fiore. Znam mniej więcej lokację miejsca, gdzie mogą być owe lacrymy. Zniszczenie pojedynczej średnio nam pomoże. Zniszczenie dopiero około połowy z nich pozwoliłoby nam skutecznie zmusić magów do rzezi. Ku uciesze gawiedzi. - rzucił z wyraźną satysfakcją w głosie do Gaspara, po czym wystawił do niego rękę z kilkoma przedmiotami. Mianowicie jakąś maską i czymś, przypominającym pieczątkę. -To jak... wchodzisz w to? - powiedział spokojnie, nie przejmując się groźbami w niego skierowanymi.