Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Siedziałem tak i gawędziłem, rozmyślając nad wydarzeniami ostatnich tygodni... Kiedy Evan zapytał o rekrutację, pomyślałem, że chłopak czyta w myślach.
Uśmiechnąłem się i pokiwałem głową.
-Owszem, aplikowałem- podrapałem się po głowie -Powiem więcej, dostałem się. Jestem teraz asystentem, nie uwierzysz, ale Collete Carter-
Cóż, nie mniej, uważam, że misja w Biszmalu trochę mi w tym pomogła, wszak znajdowała się tam rzeczona wcześniej, moja przyszła pani szefowa.
-Co prawda, to prawda... Jestem ciekaw czy gdyby dostał w głowę, to daliby radę go z tego wykaraskać...-
"Dostał w głowę"... Moja twarz spochmurniała. W myślach powróciłem do przykrego zdarzenia z poprzednich igrzysk. Nie obwiniałem chłopaka, który to zrobił. Obwiniałem organizatorów. Byłem zły na Fairy Tail i Lamię, za to, że nie potrafili spojrzeć racjonalnie na zaistniałą sytuację... Ale trudno było się dziwić... Emocje zawsze biorą górę w takich sytuacjach...
-No cóż... Ja właściwie specjalnie zakończyłem wszystkie misje i zrobiłem sobie wolne, by tu przyjść...-
Evan jednak nie wydawał się jakoś szczególnie zainteresowany sparingami...
Zmieniłem więc temat...
-Jak tam trening? Nauczyłeś się czegoś nowego od kanałów?-

Chłopak w ciszy przyglądał się dwójce rozmówców, uważnie analizując obecną sytuację. Tim zdawał się lekko nieobecny i średnio zainteresowany czymkolwiek... pewnie także był w gorszym humorze z powodu obecnych wyników igrzysk. No cóż, nie można się tym aż tak przejmować, ale jednocześnie Tora nie czuł się w pozycji, by mu to wypominać. Lekko się uśmiechnął, słysząc wymianę zdań pomiędzy Chain i jego niedawnym kolegą z duetu. Ale potem... był zaskoczony ostatnią wypowiedzią Tima. Cóż, nie spodziewał się. Lekko zakłopotany podrapał się w tył głowy.
-No cóż... dziękuję. - rzucił po chwili z zakłopotanym uśmiechem, a po chwili ciszy dodał -Mimo wszystko, co powiesz na to, by spróbować zostać ostatnią dwójką na arenie? Wciąż masz szanse na finał. - zaproponował uważnie spoglądając na Tima.
Plan czas zacząć...

Po skończonej walce Dax czuł, że jest blisko, miał pewność, że wyczuwa jego obecność. Rozglądał się po całych trybunach, ale ciężko było go wypatrzeć. Instynkt skakał jak oszalały cały czas słysząc tylko w głowię to, co zwykle mówił. To nie mógł być zbieg okoliczności. Uważanie lustrował okolicę swoimi błękitnymi oczami szukając, jakby gdzieś tutaj był ukryty skarb, który go nawołuje. Wiedział, że jeśli coś mu zrobili pod jego nieobecność to ich wszystkich rozniesie w powietrze, kogokolwiek kto mu dokuczał czy coś innego. ŻODYN NIE BĘDZI GROZIŁ JEGO PIEROGOWI... Tak, Dax cały czas wyczuwał obecność Pyzy w pobliżu, jego "matczyny" instynkt działał niczym ten pajęczy Spider-mana i buzował niczym gotująca się woda.
- Gdzie jesteś cholerniku... - powiedział cicho do siebie...

-PUCIUUUUUUUUUUUUUUUUU~! - odgłos czystej radości i miłości rozniósł się po stadionie, gdy nasz ukochany drożdżowy bycik ruszył wprost w matczyne objęcia. To, że podświadomie użył Dog Beating Attack (D) to inna sprawa. To była po prostu miłość. Zwykła, dziecinna, może i naiwna, ale zdecydowanie jedna z najpiękniejszych miłości. Czysta miłość, którą może obdarzyć rodzica tylko i wyłącznie dziecko. Niezależnie od wieku potomka. Może i Pyza była w miarę już samodzielna, chodziła na misje i w ogóle, ale jednak co mamusia to mamusia i tam też jest najlepiej. No tak to właśnie Pyzunia leciała by whugać się w Daxia! Po prostu już od dawna nie zyskała porządnej porcji matczynej troski i miłości. I potrzebowała tego. Gorąco bowiem jej kibicowała podczas zmagań na arenie! Niech walczy dzielnie dalej! Niech pokaże, że mamusia jest silną i niezależną kobietą! A przy okazji najbardziej kochającą matką na świecie! Oczywiście, przy tym wzruszającym locie w kierunku Family Reunion nie mogło zabraknąć łez ciastowatej latorośli, wycelowanej prosto w klatkę z piersiami mamusi.

Odwracając się od razu w stronę Pyzy otworzył szeroko ręce jak ma w swoim zwyczaju rodzic widząc swoje dziecko, które biegnie (a w tym przypadku leci) do niego. Poczuł ból z uderzenia Pyzy, ale to nie to u niego wywołało męskie łzy, tylko fakt, że jego syn się z nim w końcu spotkał, by stworzyć nierozerwalną więź między dzieckiem, a rodzicem. Od razu go uściskał i przytulił do twarzy z łzami w oczach.
- Dobrze cię karmili?! Ktoś był dla ciebie nie dobry? Tatowi możesz powiedzieć, to wpierdoli jak będzie trzeba *Chlip, chlip* -powiedział do swojego kochanego "Obiadku", po czym od razu położył go sobie na łbie wycierając łzy w koszulkę - A teraz idziemy po popcorn - powiedział Dax kierując się w stronę stoisk drapiąc Pyzę po... plecach? Chyba tak to można nazwać.

// Sorry Tarko, coś mi się rzuciło na oczy i wydawało mi się, że to co było w narracji było w dialogu. Wybacz.

Nie wydawałem się zdziwiony faktem, że również Lianga próbował się tam dostać. Wiele osób rzuciło się na te stanowiska jak głodne psy na kawałek mięsa. No cóż, to była atrakcyjna oferta i w ogóle. Ale mi średnio pasowała.
-Oh, do Colette?-zapytałem zdziwiony, po czym lekko się uśmiechnąłem.-Gratulacje... No to będziemy się częściej widywać. Zostałem reprezentantem Policji Magicznej w Radzie...-dodałem, chociaż z mojej miny można było wyczytać, że raczej średnio mi to pasowało. Nawet nie wiedziałem dokładnie dlaczego akurat ja. Ale cóż.
-Wydaje mi się, że tak. Drugi raz nie dopuściliby do czegoś takiego.-odpowiedziałem, wzruszając jednocześnie ramionami.
-Będziesz mi przez resztę życia wypominał te kanały, co?-zapytałem z lekkim rozbawieniem, ale zaraz moja twarz wróciła do zwyczajowego poker face'a.-Właściwie to niczego nowego od czasów Biszmalu... Niestety.-spochmurniałem.-A jak tam sytuacja twojej gildii? Poprawiła się?... Słyszałem o was... dość kiepskie opinie.- zapytałem, znowu spoglądając na arene.

Długowłosy ziewnął sobie w łapkę, bo chociaż pokonał kawałek trybun to nie trafił na żadną znajomą twarz. A przynajmniej na nikogo z kim widział się więcej niż dwa razy w życiu (zawodów nie liczył) więc i nie zdecydował się do nikogo podejść czy zagadnąć. Zamiast tego nie mając nic lepszego do roboty zasiadł przy samych trybunach, aby poobserwować co się dzieje na arenie. Odbywała się chyba ostatnia walka tego dnia. Mejiro zerknął też w poszukiwaniu jakiejś tablicy czy czegoś w tym stylu, aby dowiedzieć się czy uda mu się załapać na ostatni dzień zawodów czy jednak braknie mu kilku punktów. Chętnie wziąłby udział, ale wcale nie był pewien czy zgromadził dostatecznie dużo oczek.

Lamijczyk w końcu oswobodził się z ramion próbującego go uwolnić Matta. Czy raczej tamten znudził się i zwyczajnie sobie poszedł. Wakamiya sam nie wiedział, bo chyba stracił przytomność. W końcu przedtem nie siedział na jednej z wyższych trybun zwrócony w kierunku areny. Widocznie ktoś usadził go na tym miejscu i zostawił, aby spokojnie doszedł do siebie. A skoro już się to stało to... to Wakamiya podniósł się i z ponurą miną ruszył w kierunku wyjścia. Nie miał już ochoty oglądać zmagań magów. Nie rozumiał jak można z własnej nieprzymuszonej woli okładać się po gębach, po co to? Tego chyba nigdy nie zrozumie. Opuścił trybuny nie mając zamiaru już tu wracać.

z/t

// Spoko, uznałem, że to pytanie z nieba xD

Obok nas przechodził właśnie sprzedawca napojów, więc szybko ściągnąłem mu z ramion dwie puszki coli, odliczyłem klejnoty i jedną podałem Evanowi.
-Dzięki i tobie też gratuluje...-
Miło było wiedzieć, że nie będę sam pośród wielu nieznajomych osób. W spotkaniach, chociaż pewnie nie we wszystkich, uczestniczyć będzie też Evan... Ucieszyłem się na tą wieść...
-Pewnie będę też częściej bywał na posterunkach. Jeśli mnie pamięć nie myli, radna Carter też często u was bywała w sprawach wagi państwowej. Przygotuj się, że kiedyś odwiedzę twój posterunek-
Poklepałem Evana po plecach, by trochę się rozchmurzył. Zawsze wydawał się taki smutny... Trochę śmiechu i radości by mu nie zaszkodziło. A wręcz przeciwnie, z pewnością poprawiłby się jego wizerunek wśród innych.
-A jakże, w końcu tam się poznaliśmy. Nie można zapominać o takich rzeczach. Chociaż tamten "wypadek" to już przeszłość, nie ma co nad tym dumać-
Białowłosy praktycznie zasypał nas wtedy żywcem w kanałach, ale wyszliśmy z tego cało, więc nie ma o czym gadać...
Rozglądając się po trybunach, zauważyłem także kolejną znajomą gębę. I Evan też go pewnie znał.
Toż to Mejiro Shinji, nasz kumpel z kanałów.
Jeśli mnie zauważy, pomacham do niego, chyba powinien mnie jeszcze pamiętać, w zasadzie zakumplowaliśmy się wtedy, podczas tamtej misji.
Kiedy Evan zszedł na temat gildii, nieco zrzedła mi mina, choć zaraz potem ponownie wrócił mi uśmiech... Wszak mimo tego, że wylądowaliśmy na północy, teraz naprawdę czuję więź z Lamią. Dzięki trudnej sytuacji wszyscy stali się sobie bliżsi. Słabi odeszli, zostali Ci, dla których więzi naprawdę coś liczą.
-Shirtosume to dość zaściankowe miasteczko... Wiesz jak to mówią. Sukces ma wielu ojców, a porażka tylko jednego. Kiedy coś zaczęło się nie udawać, całe Shirtosume zaczęło nas obwiniać. Nikt już nie pamiętał ile dobrego dla nich zrobiliśmy. Jedynie najstarsi nadal darzą nas szacunkiem. A na Północy? Jest nam dobrze... Zaprzyjaźniliśmy się już z okolicznymi mieszkańcami i pomagamy sobie nawzajem. Co dziwniejsze, mamy chyba więcej aktywnych członków niż wcześniej. Tak jakby nasza sytuacja zmobilizowała wszystkich do ciężkiej pracy-
Zdecydowanie jestem dumny z Lamii za to, że tak dobrze sobie radzimy. Wszyscy myśleli, że gildię będzie trzeba rozwiązać, a prawda jest taka, że teraz działamy jeszcze lepiej i jeszcze skuteczniej...
-No i mamy Klautha. On wydaje się mieć plany co do nas...-
Pokiwałem w zamyśleniu głową...
-Właściwie, na jakim posterunku stacjonujesz?-
Zakończyłem pytaniem, popijając zimną colę...

Chłopak przebiegł w myślach to co zrobił. Niby żart i bardzo często się tak zachowuje, lecz zawsze po tym upewnia się czy przypadkiem nie przesadził. A co jeżeli tym razem Akiko będzie na niego naprawdę zła? Na przykład, bo może naprawdę ma okres? Ale mimo wszystko zakończenie przyjaźni z tego powodu, byłoby niemałą przesadą, prawda? Tak czy inaczej lepiej dmuchać na zimne.
- Gome Akiko. - Podrapał się za głowę.

Zamrugała kilka razy, zauważając jaki zamęt i tłok panuje na trybunach. Co chwilę ktoś na kogoś wpadał, potrącał i uderzał. Pokręciła głową widząc jak zła organizacja panuje na tak popularnej imprezie. Trzeba będzie kolejną usprawnić, bo ta okazała się szwankować w kilku ważnych kwestiach. Ciekawe czy pojawił się ktoś z zagranicznych gości, to ją najbardziej interesowało w tym momencie. Resztę była w stanie jeszcze przełknąć.
– Naprawdę, nie musisz się niczym martwić. – odpowiedziała, uśmiechając się dobrodusznie, z wdzięcznością przyjmując kolejną chusteczkę. – Przecież nie zrobiłeś tego umyślnie, dlaczego miałabym cię winić za coś, co nie stało się z twojej winy? – dodała wycierając delikatnie włosy.
Widocznie jej dzisiejszym przeznaczeniem było odnalezienie kolejnego rycerza z nadmiarem chusteczek. Dzisiaj los wyjątkowo się do niej uśmiechnął. Spotkanie współpracownika w tak zatłoczonym miejscu graniczyło z cudem, ale widocznie dla niej i pana Johna nie było rzeczy niemożliwych. Z ulgą przyjęła kolejną chusteczkę, ponieważ poprzednia, którą dostała od Finna szybko przemokła. Wycierając wodę z włosów przeczesywała je palcami, aby zniwelować wszelkie brzydkie i nieestetyczne sklejki. Okropność!
– Chusteczka w zupełności mi wystarczy. – odpowiedziała z uśmiechem i skinęła głową jako podziękowanie. – Amatullahimititahllamis Izz ad-Din al-Qassam Hariri, asystentka Hare. W zupełności wystarczy mówienie na mnie Reschehedera. – płynnie wypowiedziała swoje imię i nazwisko, dodając do tego mocny akcent. Dopiero później zdała sobie sprawę, że powinna coś dodać. – Byłam po prostu ciekawą jak wyglądają takie wydarzenia. Zwykle nie przepadam za aż tak tłocznymi miejscami. A co do samych Igrzysk niestety nic nie mogę powiedzieć. Dopiero niedawno się tutaj pojawiłam. – dodała szczerze, z lekko wyczuwaną niechęcią w głosie.
Cieszyła się z jednej strony, że zdąży poznać jednego ze swoich przyszłych współpracowników. Przynajmniej nie będzie czuła się yizolowana.

Mamusia też tęskniła! Musiała! Bo Pyzunia też tęskniła. I wspólne łzy, zarówno rodzica jak i dziecka! To jest prawdziwa miłość. Miłość, za której okazaniem drożdżowa istotka tak bardzo tęskniła. Tak bardzo. Wtulała się teraz w cycki swojej matki, dążąc do uzyskania hurtowych ilości atencji od swojego rodzica. Tak bardzo Pyza tęsknił.
-Pu...pupuciuuu~! - wyłkała w klatkę z piersiami Daxia z tęsknoty. *Chlip, chlip*. Pyza tak bardzo tęskniła. Tak bardzo. Bardzo bardzo. A mamusia się martwiła. -Puciuuu~! - w końcu wyrzuciła z siebie, a łzy polały się potokiem. Tak bardzo tęskniła. A co robi dziecko, jak już wreszcie spotka się z rodzicem po długiej rozłące? -Pu, pu puciuu! Ciuu~ Puciuuu~ Ciuu~ Puuu~ Pupuciuuu~ Ciu~ Puciu~ Puuuuciuuuuuu~ Puciuciu! Puciu~ Puuuuuuciuuuuuuuuu~ CIUUUUU~ PUUUUUU~ PUPUCIUUU~ PUUUUCIUUU~! - wszystko ładnie zreferowała ta oto niewielka latorośl, po czym z radością wtuliła się w główkę mamusi całym swoim ciałkiem, cicho... "popuciowując" z okazji drapania, jakie to przyprawiła mu mamusia. Jak on ją kochał no. I jeszcze idziemy po papu! -Puciu!~ - rzuciła wesoło, jak kierował się razem z mamusią w stronę stoisk z jedzonkiem.

Właściwie był mocno zadowolony, że spotkał się z swoim dzieciakiem, w końcu tyle go nie widział... Tak jakby nagle to piorun z jasnego nieba go pierdolnął dając mu uczucie błogiego spokoju. Zadowolony jedynie zaczął iść po schodach rozglądając się za jakimiś przekąskami. Pierwsze co mu się rzuciło w oczy to popcorn, po który miał iść, więc podszedł do stoiska i wziął największy z solą i dodatkowym masłem, który zajadał sam podają co drugi Pyzie. Przystanął na moment przy wyjściu z trybun spoglądając na arenę. Zastanawiał się tylko czy powinien odwiedzić gildie czy też nie, było to trochę jak katorga, że nie mógł tam na razie przyjść, czas... do tego ostatnia sytuacja, ale z tego co mu się wydawało to Takano nie było już w gildii... Jedynie zamyślony spojrzał lekko w górę kładąc rękę delikatnie drapiąc ją po łebku. Jedynie zauważył stoisko ze słodyczami, do którego podbił niczym dres do frajera i wziął trochę słodyczy jak dropsy, czekoladki i tak dalej i pochował po kieszeniach.
- idziemy dalej? - spytał jedynie idąc ze swoim dzieciakiem w stronę holu.

[z/t x2 Dax i Pyza] -> Hol

Poddenerwowany wróżek przedostał się w końcu na trybuny. Tłumy gapiów robiły swoje i dodatkowo wzbudzały irytację u Orchidaesa. Ten liczył, że wypatrzy tutaj jedną osóbkę, którą jakoś potrafił zdzierżyć. Ba! Zgarnął nawet po drodze coś, co oni wszyscy nazywali sokiem, mimo że już sam wygląd napoju pozostawiał wiele do życzenia. Dlatego wróżek - ku utrapieniu części widzów - lewitował sobie to tu, to tam - mając w nosie ich zdanie, a i zajmując się swoimi poszukiwaniami Tima.

Chociaż sytuacja krytyczna na chwilę obecną wydawała się zażegnana, blondyn mimo wszystko poczuwał się winnym. Nie wiedząc dokładniej, co może w obecnej chwili zrobić, przysiadł jedynie obok. Nie chciał naruszać przestrzeni osobistej osoby, która w dodatku była usytuowana na stołku w radzie, a zwłaszcza, że w niedługim czasie dołączył do nich jeszcze inny, ciemniejszy jegomość. Trzeba było przyznać, że nie za często miał do czynienia z ciemnoskórymi osobnikami, toteż lekkie zaskoczenie odmalowało się na jego twarzy. Nie komentował jednak tego w żaden sposób, a jedynie z początku milczał. - Finnian Jerome z posterunku w Magnolii - przerwało jedynie ciszę z jego strony, bo skoro reszta się przedstawiła, to wypadało dopełnić formalności. Może nie byli jego radnymi przełożonymi, jednak byli z nimi powiązani, a za samą rolę wypadało okazać chociaż ten minimalny szacunek. Nikt tu nie mówi o specjalnym kłanianiu się, ale jednak... podstawy dobrego wychowania i takie tam wypada przestrzegać. - Właściwie... może pójdę po jakieś napoje. Jakby nie spojrzeć ja swój straciłem, a może i państwo chcą coś do picia... - rzucił w powietrze, wcinając się nieco w rozmowę, bo jakoś nie widział na chwilę obecną siebie, komentującego Igrzyska Magiczne. Czy otrzymał odpowiedzi, czy nie - postanowił się chwilowo ulotnić, kierując się do najbliższego stoiska z napojami.

To tylko tak, byście mogli na razie popisać ze sobą, czy coś, gdy ja będę focusował Finnem inny temat