Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

Zaśmiał się pod nosem, przyglądając się całemu zajściu. Mimo wszystko odczuł jakąś ulgę, a na jego twarzyczce zagościł uśmiech, który towarzyszył mu przez dłuższą chwilę. Cały gwar i zamieszanie nie działały jednak zbyt dobrze na chłopaczka, dlatego w niedługim czasie skorzystał z nieuwagi członków gildii, aby to ulotnić się w tłumie i pójść zaczerpnąć nieco więcej świeżego powietrza. Dlatego też kiwnął tylko głową jakby na pożegnanie, przemieszczając się w kierunku wyjścia. Ba! Być może zajdzie nawet do jakiegoś sklepu i kupi sobie jakąś wodę, czy coś?

zt

Chłopak westchnął. Niby nie przegrał, niby nie wygrał, ale czy dla niego miało to jakieś znaczenie? Od początku dzisiejszego dnia wiedział, że będzie w finale, niezależnie od wyniku. Czemuż więc się starał, zamiast od razu się poddać? Cóż, chciał eksperymentować, próbować, a także i pokazać, że nie potrzebuje tylko i wyłącznie jednego zaklęcia, by wygrać te igrzyska. Był magiem, ale czuł się także i wojownikiem. Więc mimo ran i tego, że pewnie podczas finału nie będzie w perfekcyjnym stanie nawet był usatysfakcjonowany... swoim wystąpieniem. Ale czy mógł to samo powiedzieć w perspektywie całego zespołu? Tim był na początku szóstego dnia ósmym zawodnikiem. Punktów potrzebował. A Tora niejako mu to utrudnił. Teraz nie miał on aż takiej szansy jak wróżek, by dostać się do finału. A Byakuton nie wiedział, czy szermierz miałby mu to za złe. Westchnął siadając gdzieś na pograniczu części trybun obleganej przez wróżki i ich fanów. Kochał tę gildię i w ogóle, ale teraz zastanawiał się, czy przypadkiem nie zawiódł nieznanego mu dotychczas towarzysza. Z Samem się znał, więc nie czuł tego problemu... zwłaszcza, że wygrali. A teraz? Remis. Cholera. Dlatego też, na potrzeby tych rozmyślań (ale także i wypatrywania Tima) usiadł bardziej na poboczu... by nikt mu nie przeszkodził. Westchnął ponownie i rozejrzał się. A nóż, gdzieś dostrzeże swojego towarzysza dzisiejszej walki?

Mając kolejny dzień zmagań za sobą, Jerome postanowił przysiąść na trybunach. Liczył, że da radę zobaczyć jeszcze jakieś zmagania dnia dzisiejszego, jednak to nie one głównie zajmowały jego myśli. Po części zamęt w głowie chłopaka wywołany był jego ostatnią walką, której ani nie wygrał, ani nie przegrał. Nawet nie uważał, że przyczynił się jakoś do remisu. Ot miał szczęście i tyle. Zastanawiało go też po części to jak wygląda teraz sytuacja jego przeciwników, a i czy z Duchami na pewno wszystko w porządku. Westchnął tylko, rozgladajac sie po najbliższym otoczeniu, jakby miało to jakoś pomóc, a zarazem jakby chciał w tym tłumie wypatrzeć znajomą twarz, która nie tyle co dodałaby jakiejś otuchy, co zganiła za niepotrzebne myśli. Wszystko jednak na próżno, a nawet jesli... Mieli sie spotkac dopiero za jakies pół roku.. Trudno, zostało oglądać resztę zawodów...

I po raz kolejny, jak to już chyba weszło w jakąś tradycję… Wszystko się spieszyło… Naprawdę jestem beznadziejny… Beznadziejnie beznadziejny…  Jak skończony frajer… Czuję się, jakbym został zmieszany z błotem… Całkowicie upokorzony i wyśmiany… Wiem jednak dlaczego tak się stało… Ponieważ jestem słaby, głupi i naiwny… Słaby, bo nie dałem rady. Głupi, bo podjąłem się tego wszystkiego. Naiwny, bo myślałem, że mogę cokolwiek osiągnąć…  Ale chyba nic na to nie poradzę… To jak widzę samego siebie, nie może jednak wpływać na to jak widzą mnie inni… Wszystko jest tylko i wyłącznie moim problemem. Moim własnym! Jeżeli nawet jestem kimś słabym, nie mam zamiaru tego ukazywać przed kimkolwiek!
Znajduję sobie miejsce w samotnym, najsmutniejszym sektorze, gdzie prawie nikogo nie ma… Jak na ironię znajduje się on niedaleko zatłoczonego, radosnego sektora wróżek…  Czy robi mi to jakąś różnicę? Niezbyt… Nie dzisiaj… Mogą się cieszyć ile chcą, z czego tylko chcą. Nieważne jak głośno będą, nie mam zamiaru zwracać na nich uwagi… Siadam jedynie na krzesełku, podpierając ręką głowę. W drugiej trzymam pół pustą butelkę z sokiem jabłkowym. Wpatruję się w betonową podłogę. Teraz to pozostaje jedynie czekać… Właśnie po to tu przyszedłem, żeby od razu wiedzieć jak to się skończy… To prawie jak czekanie na pieprzony wyrok, którego ostateczny wynik i tak będzie żałosny. Albo dyskretnie powiedzą „spierdalaj, jesteś do niczego”, albo będzie to coś w stylu „Gratulacje! Witamy w finale nieudaczniku! Podziękuj teraz tym, dzięki którym tu trafiłeś, ponieważ samemu nigdy byś tego nie osiągnął!”... Tak to wszystko odczuję… Spieprzyłem wszystko, co tylko dało się spieprzyć... Pozostaje jedynie liczyć na to, że pojawi się szansa, aby to naprawić. Chociaż czuję, że i tak jej dobrze nie wykorzystam… Tak jak każdej szansy w moim życiu… Jestem do niczego...

Chłopak czekał i czekał. Aż w końcu się doczekał. Średnio liczył, że na tak ogromnym stadionie uda mu się dostrzec Tima. A tu proszę. Szczęśliwie, hałaśliwość wróżek sprawiała, że dookoła ich części trybun było mniej osób. Ot, nie każdy lubi taki harmider i chaos. Ale przynajmniej za to, obok było niejako... spokojniej. Mniej osób, które chciałyby cię o coś wypytać. I tego chyba szukał jego dzisiejszy partner w batalii. Tora uśmiechnął się lekko pod nosem, po czym ruszył spokojnym krokiem w stronę Tima. W końcu, gdy znalazł się w zasięgu głosu rzucił:
-Hej, jak tam? - zaczął spokojnie, zbliżając się bliżej Tima, coby nie trzeba było krzyczeć po czym wskazał wolne miejsce po jego lewej stronie -Wolne? - spytał, uważnie spoglądając na niego i oczekując jego odpowiedzi. Chciał chwilę pogadać, ale najpierw wypadałoby jednak jakoś tę rozmowę rozpocząć.

Nie wiedziała dokładnie co ją podkusiło, aby udać się zobaczyć chociaż przez chwilę zmagania magów. Nie przepadała za tłumami, ale skoro już podjęła taką decyzję nie mogła się z niej wycofać. Rozglądała się za jakimś ustronnym miejscem dla siebie, gdzie chociaż przez chwilę będzie mogła uniknąć zgiełku tego miejsca. Dostrzegła je przy blondynie, który wydawał jej się zamyślony. Idealnie! Ruszyła spokojnym krokiem w jego kierunku, a nieprzyjemny odgłos uderzających obcasów na szczęście zlał się z ogólną kakofonią.
Przysiadła się, kątem oka spoglądając na swojego sąsiada. Nie kojarzyła go, czemu wcale się nie dziwiła. Wszak nie pojawiała się za często w miejscach tłocznych, gdzie można było nawiązać jakieś bliskie kontakty z kimkolwiek. Usiadła wygonie, zakładając od razu nogę na nogę i obserwując wydarzenia ze średnim zainteresowaniem czy też jego ogólnym brakiem.
Westchnęła, po czym wydęła wargi w brzydki sposób.
– Jednak tutaj jest nudno. Co mnie podkusiło… – powiedziała sama do siebie, po czym kolejny raz westchnęła.

Sam zastanawiał się, co właściwie tu robił. Kiedy jego stopa stanęła w hali, musiał ustalić jakieś fakty. Co właściwie tu robił, w jakim celu tu przyszedł... Czy była to jedynie forma rozrywki, czy też swego rodzaju badanie. Powrót do społeczeństwa po długotrwałym pobycie w szpitalu nie zapowiadał się łatwo. Trzeba było na nowo poznać reguły rządzące tym światem, nauczyć się ludzi i ich zachowań. Abel wiedział, że ma na imię Abel i skończył kilka dni temu 23 lata. Poza tym umiał posługiwać się włócznią i... i tyle mu z pamięci zostało. Ach, jeszcze nie przepadał za urządzeniami elektrycznymi, bo to jednak złe rzeczy były. To chyba na tyle? Mężczyzna zastanawiał się, jak to jest pamiętać coś więcej. Czy to w ogóle jest możliwe? To nie wszyscy chodzili z taką głęboką luką w umyśle? Trudno było w tym momencie korzystać ze swojego doświadczenia. Podstaw nauczył go szpital, więc przynajmniej nie korzystał ze swojej broni w sposób nierozważny i generalnie krzywdzący przypadkowych ludzi. Wiedział również, jak się witać. Nikt jednak nie nauczył go uważania na słowa czy jakiejś podstawowej wrażliwości. Ciągle nie umiał rozmawiać z ludźmi. Płacił pieniędzmi za jedzenie, za mieszkanie i na szczęście te pieniądze często uciszały wielu ludzi i nie musiał zamieniać z nimi ani słowa. To było poniekąd budujące. Nikt nie kazał mu otwierać ust, nie musiał przed nikim udowadniać, kogoś, kim nie był. Dobre też okazało się pytanie za kogo właściwie Abel się uważał.
Może za zagubiony element ludzkiego świata?
To miało nawet jakiś sens.
Niektórzy po prostu nazwaliby to błądzeniem dziecka we mgle. Rzeczywiście, gdyby Abel wiedział o tym, jak zachowuje się dziecko, pewnie przyznałby im rację. Słabo się jednak na tym znał. Przechodząc przez hol, widział wielu ciekawych ludzi. Nigdy by nie przypuszczał, że może być ich aż tylu. Co jakiś czas zatrzymywał się, żeby lepiej im się przyjrzeć. Mogli wtedy na niego i krzywo spoglądać, ale on niespecjalnie się tym przejmował. Musiał poznawać świat. Przy okazji - co oznaczało krzywe spojrzenie? Tego też nie rozumiał tak do końca.
W końcu udało mu się wejść na trybuny. Głośno. Strasznie tłoczno, duszno i głośno. Abel zaczął odczuwać pewien dyskomfort, ale chciał sprawdzić, co tak spora liczba obywateli robi na wydarzeniu takim jak to. Igrzyska. Słyszał o nich coś w radiu, czytał w gazetach. Kazano mu czytać te wszystkie nudne jak flaki z olejem relacje, żeby wreszcie mógł zrozumieć ten świat. Powoli przedzierał się do jakiegoś mniej zatłoczonego miejsca. Wpadł do sektora, który wydawał mu się najmniej zatłoczony. Stał, obserwował, patrzył na to, co dzieje się na arenie. Czy wolno mu było tam zeskoczyć i bić się razem z nimi? Co by na ten temat powiedział Pan Lis? Dlaczego świat ludzi musiał być tak skomplikowany...? Tuż obok swojego sektora dostrzegał wesołą grupkę magów, która chyba kibicowała swoim zawodnikom. Czy powinien do nich podejść i spytać się, co się tu właściwie odbywa? Może lepiej nie? Wyglądali dość... dziwnie. I było ich za dużo. Doszedł do wniosku, że lepiej będzie, jak zajmie tu miejsce i poobserwuje. Sam może dojdzie do wniosku, o co się to wszystko rozchodzi.

Otaczającą pustkę przerywa znajomy głos. Podnoszę głowę szybko się rozglądając do kogo mówi. Nie chcę przypadkiem odpowiedzieć zamiast kogoś innego. Trochę wydaje mi się dziwne, żeby ktoś chciał teraz ze mną gadać. Jednak w moim najbliższym otoczeniu nikogo nie ma, a typek w żupanie siedzi trochę za daleko, aby to do niego były skierowane te słowa. W ogóle co to za dziwaczny strój? Kim jest ten gościu? Kogoś mi on chyba trochę przypomina, lecz nie potrafię konkretnie stwierdzić kogo. Mam wrażenie jakbym go już kiedyś gdzieś spotkał, aczkolwiek nie pamiętam, żebym znał kogoś, kto tak się ubiera. Zresztą, nieważne…
- Wolne… - mówię, odwracając się do Tory. Nie mam pojęcia po co do mnie przyszedł i czego chce. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebuję to próby pocieszania, czułości i bezsensowne gadanie. Jakby nie wystarczyło to, że bez tego sytuacja i tak jest do dupy. I jak niby miałby mi teraz pomóc? Jego słowa nic nie zmienią… Nie potrzebuję czyjegokolwiek współczucia! Jednak gdybym powiedział, że nie chcę z nikim gadać, wtedy jeszcze bardziej bym się zdołował. Robienie z siebie ofiary nie przyniesie żadnego pozytywnego rezultatu. Mogłoby jedynie pogorszyć całą sprawę.
- Hej… To co zawsze. Nic się nie zmienia i nie mam nic ciekawego, czym mógłbym się w tej chwili podzielić… - odpowiadam standardową formułką, pozbawioną jakichkolwiek uczuć, wyrażającą tyle, co pusta kartka. Jakby te słowa wyrażały moją całą chęć na rozmowę z kimkolwiek.
- A u ciebie? Nie świętujesz wraz ze swoimi radosnymi towarzyszami? – pytam lekko od niechcenia, acz w sumie to dość zastanawiające, czemu woli spędzać tak radosną dla siebie chwilę z takim nieudacznikiem jak ja…

- Hę? - Zdziwił się i spoglądał panicznie pod nogi, gdy przestał czuć stały grunt pod stopami.
- NANJA KORYA?! - Krzyknął ponownie z powodu tego samego osobnika. Lecz, gdy ten przebijając wzrokiem zadał pytanie, chłopakowi przeszły dreszcze po plecach.
- Cz-czy jeżeli odpowiem źle na pytanie, zostanę pożarty na obiad? - Zapytał przełykając nerwowo ślinę. Przecież ten dzik, mógłby go przerzucić na drugą stronę trybun, gdyby chciał. Jakaś dziwna podświadomość podpowiadała młodemu lalkarzowi, że nauka latania to nie jest przyjemny temat.
- Uff. - Ulżyło mu, gdy Pan Góra odłożył go na ziemię.
- Miło poznać, jestem Toshiro Tami. A to moja znajoma Akiko. - Wskazał towarzyszkę. Chłopak za bardzo nie wiedział co jeszcze mógł dodać do rozmowy. Nie przywykł do bycia podnoszonym przez obcych.
- Etto... Zjadłbym coś.

Luthien wkroczyła na trybuny, nie bardzo wiedząc, po co się tu znalazła... Obrzuciła spojrzeniem ludzi znajdujących się w najbliższej okolicy, po czym znalazła dla siebie miejsce. Usiadła, uważając na swoją sukienkę, by się nie pogniotła i przystąpiła do nudnej czynności, jaką było obserwowanie bezsensownej walki magów.
Wszak było to w kwestii jej... powiedzmy obowiązków, gdyż obserwacja była jedną z metod uczenia się i wzbogacania wiedzy...
Luthien podparła się na prawej dłoni i głośno westchnęła. To będzie długi dzień...

Akiko oddaliła się trochę od grupki wróżek. Cieszyło ją, że wszyscy sa radośni, jednak tłumy trochę ją oniesmielały. Potrzebowała czasu dla siebie, czasu na przemyślenie sobie kilku spraw. W końcu, nie co dzień podejmuje sie kredyt, prawda?
- Czy naprawdę tego potrzebuję?- Zapytała sama siebie.
Tak, na najbliższe zadanie musi być dobrze wyposażona. Brak jakiegokolwiek z tych przedmiotów może ją kosztować więcej niż odsetki z pozyczki...
- Oby tylko wszystko poszło dobrze...

Siedział spokojnie. Nie zwracał uwagi na to jak ludzie przechodzą w te i we w te. Przed zielonymi oczyma przewinęli się wszyscy konkurenci, czy też znajomi z posterunku w Magnolii. Kilku nawet się z nim witało, jednak teraz zajmował się czymś innym. Jego myśli były daleko stąd i jedynie butelka wody malinowej, którą popijał, trzymała go jakoś przy tej rzeczywistości. Ziewnął przeciągle, wstając z miejsca i już chciał ruszyć w bok, kiedy zderzył się z jakimś przechodniem, a odkręcona butelka wypadła mu z ręki spadając na Amatullahimititahllamis. Biedna dziewczyna z pewnością była tym zaskoczona, a jedyne co zdziwiony chłopak wydusił z siebie, podając chusteczkę, to: - Przepraszam...

Chłopak usiadł spokojnie obok Ejjiego, zachowując mimo wszystko częściowy dystans między nimi. Wszak przestrzeń osobista i te sprawy. Kiwnął głową, na znak przyjęcia informacji, udzielonych mu przez Tima z lekkim "mhm", po czym z lekkim uśmiechem musiał skontrować jego pytanie.
-A jest co? To tylko remis... niestety. - rzucił z westchnięciem, po czym dodał -Wybacz, że nie wystawiłem wszystkich kart w tym pojedynku. To był test, a potem cóż... wiesz jak to jest, gdy nagle nie możesz atakować. - rzucił z lekkim przekąsem, po czym postanowił poczekać na jego reakcję. Wiedział, że przez Torowe eksperymenty Tim stracił dość dużą szansę na finał. Wciąż ją ma, acz może się to zakończyć dla niego mniej ciekawie. Chociaż wciąż... miał jeszcze pewien temat do rozmowy.

Głowa Pomarańczki puchła od wszystkich wyliczeń. Co prawda liczby nie były jakieś trudne, ale samo podjęcie decyzji ich dotyczącej było dla dziewczyny... Frustrujące.
- Co ja mam zrobić...
Według jej wyliczeń, będzie potrzebowała przynajmniej pięćdziesięciu tysięcy.
Wyjęła notatnik i zaczęła w nim coś zapisywać. Już nie cyfry. Musiała chwilkę od tego odpocząć.

Chain ruszyła przez trybuny, szukając znajomych, którzy mogli by jej troszkę umilić czas.
Od razu wypatrzyła Torashiro, który rozmawiał z jakimś niebieskowłosym chłopakiem.
Podeszła do dwójki, uśmiechając się lekko do obu.
-Hej Tora, nie przeszkadzam wam w rozmowie?-
Dziewczyna miała nadzieję, że faktycznie nie przeszkadza i będzie mogła troszkę pokonwersować z chłopakami.
-Może przedstawisz mnie koledze?-
Zwróciła się do brązowowłosego, czekając na jego ruch, po czym wyciągnęła rękę do drugiego towarzysza rozmowy
-Miło cię poznać-