Obóz Wojskowy

First topic message reminder :

Obóz wojskowy ustawiony na południe od Maple Coraggio w związku z zaistniałą sytuacją wyjątkową, gromadzący spore siły, składające się głównie wielu różnych najemników oraz magów, choć kilka namiotów zdaje się rozmiarami przypominać kilkupiętrowe budynki. Tak czy inaczej, zbierają się tu dość spore siły.


Podróż do Bosco trwała w sumie tydzień. Razem z piątką magów podróżowało... ze stu innych? Pociąg wlókł się powoli, również z powodu kilku różnych opóźnień, takich jak doczepianie wagonów, które ostatecznie dowiozły magów do obozu wojskowego. Tam razem z dwudziestką innych osób dostał czerwoną przepaskę na rękę z numerem 2, po czym zostali oddelegowani do namiotów z czerwonym obramowaniem drzwi. Prawdziwy podział na grupy uderzeniowe. Namioty były pięcioosobowe i piątka magów z Fiore znalazła się właśnie w jednym z nich, który najwyraźniej miał być dla nich domem na najbliższy czas. Resztę informacji mają podobno uzyskać potem od jednego z posłańców.

...dalej więc spędzał czas w obozie. Jedynymi atrakcjami zdawały się być przygłupie rozmowy jego otoczenia, które chwaliło się destrukcyjną siłą co poniektórych osób. Westchnął tylko dość ciężko, rozglądając się dookoła, a i czekając na jakiekolwiek inne zdarzenie, aniżeli rozmowa białowłosej z jej dzieckiem, czy potencjalne, inne ploteczki wśród ich oddziału. Na dodatek za pomocą swojej podstawy magii - Bustani - spróbowałby w jakiś sposób wytworzyć jakieś jabłko, czy gruszkę, jeśli było to możliwe, aby chociaż hm... zagryźć nudę. Aż dziw, że tak wygląda ta cała ich misja i praca...

Przeszukiwanie górnej szkoły zdawało się dosyć sprawnie zmierzać ku końcowi. Czyli póki wszystko działo się dokładnie tak, jak pragnęła tego Lily. Nie dość, że dostała ten przydział, który chciała, to jeszcze nie natrafiła na nic, co mogłoby sprawiać problem. I oby tak zostało do końca.
Podejrzany ruch, który Lilith zauważyła, czy raczej wydawało jej się, że zauważyła, może odrobinę ją zaniepokoił, ale nie planowała nic robić w tej sprawie. Może inni "żołnierze" zaraz pędziliby składać meldunki, jednak dziewczyna zaliczyła podejrzany ruch jako zwykłe przywidzenie. Przez chwilę pojawiła się u niej myśl, że w okolicy, w której w każdej chwili zza rogu może wypaść wielkie monstrum żądne krwi jest to złym pomysłem, ale szybko minęła. Jednak cały czas miała to gdzieś "z tyłu głowy", gdyż na kolejnym piętrze przy każdym oknie, wyrwie w ścianie, czy czymkolwiek podobnym mimowolnie wypatrywała kolejnych ruchów w okolicy. O ile oczywiście akurat znajdowała się po odpowiedniej stronie szkoły. I do tego dążyła, starała się odwiedzać raczej klasy po stronie przeciwnej do obozowiska reszty grupy zostawiając przeciwne pozostałym przeszukującym. Cały czas pilnowała się tego samego schematu - trzymała się raczej z tyłu i nie wchodziła nigdzie pierwsza. Nie wiadomo było cóż mogło czaić się za rogiem, a własne bezpieczeństwo uznawała za wiele bardziej warte niż kogokolwiek innego z całej grupy. Ba, całej tej armii, kraju, a prawdopodobnie i świata.

Yugata uśmiechnęła się szerzej do chłopca. Najwyraźniej takie dzieci nie łapały metafor, ale to nic. Postanowiła, że wyczerpująco odpowie na choćby najgłupsze pytanie Kenseia.
- Straszy innych, bo jego marionetka do najpiękniejszych nie należy i wręcz wywołuje dreszcze! A on to wykorzystuje - zaczęła dziewczyna. - Właściwie to nie wiem. Może dlatego, że jest to efektywne?
Tygrysica zachichotała. Najbardziej upierdliwe zaklęcie wszech czasów. Ale nie było sensu wykładać tego w ten sposób chłopcu.
- Mówiąc, że jest czołgiem, miałam na myśli, że jest niezwykle wytrzymała i nigdy się nie poddaje. Prze do przodu wbrew przeciwnościom. Zupełnie jak czołg - dodała miękko, a po chwili zaśmiała się, słysząc następne pytanie chłopca. - To zupełny przypadek. 
- Myślę, że uda ci się, jeśli będziesz wystarczająco chciał i ciężko ćwiczył, żeby to osiągnąć. Ale jestem też pewna, że nikt w Fairy Tail nie odmówi ci pomocy, kiedy o nią poprosisz - zakończyła białowłosa, uśmiechając się szeroko. No, no, no - czyżby jakiś nowy mag miałby wyrosnąć pod skrzydłami gildii Wróżek? To nie pierwszy raz, jak Fairy Tail miałoby zająć się dzieckiem, które nikogo nie ma. Podobnie przecież było z Abi, którą do gildii przyprowadził Pheam. Jeśli Kensei zostanie, z pewnością będzie miał z kim się bawić, z kim rozmawiać i z kim trenować.

- Ale ja nie jestem żołnierzem, w żadnym wypadku. Jestem najemnikiem i patriotą, chociaż znając możliwości naszego wojska o wiele lepiej wyszkolonym niż przeciętny żołnierzyk. - odparł spokojnie Tsu, rozkoszując się tą nutką irytacji w głosie oficera. Na tym jednak zakończył tą jakże przyjemną wymianę zdań z mężczyzną, skupiając się na przeszukiwaniu piwnicy a następnie piętra, jeżeli zdołają na nie dotrzeć bez jakichkolwiek wypadków losowych. Jeżeli znajdą coś ciekawego to Tsu oczywiście poinformuje o tym owego oficera lub kogokolwiek innego o wyższym stopniu, jednak bez zbędnych grzeczności czy szczegółów. A jeżeli coś postanowi ich zaatakować to cóż... Miejmy nadzieję, że uda się w porę zareagować i magia wykrywająca nie zawiedzie. Albo nos, bo on też do wykrywania służy.

Uhh, no proszę jaka twarda bestyja, miecz nie zrobił na niej najmniejszego wrażenia, Andree przeklęła samą siebie w myślach, jednak nie pozwoliła by ta porażka jakkolwiek nią emocjonalnie zachwiała, wszak walka dopiero się rozpoczęła. Nasza rycerz nie może sobie pozwolić, by jakaś szkarada rzucała nią jak szmacianą lalką, dlatego też nastąpiła drobna zmiana w taktyce dziewczyny, szybko zmieniła swą zbroję na Arktyczną łuczniczkę(C) i naciągając cięciwę wypuściła pierwszą z strzał w plecy stwora, nowy plan zakładał nieco myślenia z strony naszej posiadającej sierść magini. Pierwsza faza polegała na naszpikowaniu czerwonego strzałami po całych plecach, może też zwrócenie jego uwagi by reszta mogła działać, ciekawe czy strzały w ogóle zrobią na jego grubym cielsku jakieś wrażenie... Gdyby ostatecznie Andree dała radę zdobyć uwagę potwora, jeśli tak to ta póki co spróbuje utrzymać stały dystans w razie możliwości wypuszczając kolejne strzały i uważając na te jego ogniste kule, od nich lepiej trzymać się z dala.

Prince:
Wrózek chciał gruszkę. Albo jabłko. Na zdolności tworzącej powoli kwiatki. Coś poszło nie tak, bo po pewnym czasie oczekiwania dostał... kwiatek. Yaaay. Ale przynajmniej był to bratek. A są one jadalne.

Lilith:
Przeszukiwanie piętra szło w miarę sprawnie, byli już blisko końca, nic im nie groziło, ale Lilith wtedy coś dojrzała. Szarą, skuloną postać, powoli zbliżającą się do budynku szkoły. Z jej odległości, wydawała się jeszcze niewielka, ale porównując ją do budynków przy niej... zdecydowanie była to bestia, podobna do tej, pokonanej przez kapitanów. A teraz... ta zdawała się na coś czekać. Oglądając szkołę, acz raczej jej parter, aniżeli piętra. Nagle padły jakieś słowa od kogoś z grupy, najwidoczniej do dowódcy, który dość szybko dopadł do okna, dostrzegł także bestię i gestem nakazał wszystkim się schylić.
-Trzeba poinformować drugi oddział. Oraz grupę po drugiej stronie szkoły. - tłumaczył jeden z żołnierzy polecenia dowódcy -Trzeba zachować ciszę i nie pokazywać się za bardzo. Najlepiej, jakby nas nie wykryli. - dodał po chwili.

Yugata:
Chłopiec z wypiekami na policzkach słuchał słów Yugaty, z uśmiechem dodając:
-To będę dzielnie ćwiczył! Ej, ej, jest tam ktoś w moim wieku? - rzucił jeszcze wyraźnie zafascynowany własnym pomysłem, gdy nagle lekko zadrżał, jakby delikatny powiew wiatru wywołał u niego chwilowe dreszcze i gęsią skórkę -Brrr.

Tsubaki:
No i Tsubakiemu i jego zespołowi udało się wreszcie zbadać piwnicę. Nic ciekawego tam nie znaleźli i właśnie wychodzili na piętro. To też trzeba było przeszukać, a potem mieli wykonać patrol po terenach zielonych szkoły, a więc i boiskach, trawie i dziedzińcu, skrytemu przed grupą odpoczywającą samym budynkiem. No, ale byli już na piętrze i przeszukanie tego piętra szło powoli.

Andree:
Problem był jeden. Jak i zbroję się podmieniło, tak bestia pojedynczymi strzałami się nie przejmowała. Dla niej, było to najpewniej jak jakieś niewielkie ugryzienie komara. A miała większe problemy. Ot natarcie sporej ilości magów i ich zaklęć wycelowanych prosto w nią. Ale... jej ogień dawał radę się z tym uporać, choć była unieruchomiona i skupiona na kontrowaniu pocisków. Jeśli wiedziała o Andree, to nic z tym nie robiła.

Andree: 70 MM | Ogromny ból w klatce piersiowej, wygnieciona Kocia zbroja, uwiera | Kocia Zbroja 2/3, Arktyczna Łuczniczka | Proszę, dodaj też ekwipunek postaci do banku, żebym nie szukał potem po KP, a mogę tego nie uznać, jak tam nie będzie.

Termin: 17.10.2015 godz. 15.00

Zdobywanie pożywienia zdawało się być skomplikowanym zajęciem, a wytworzenie go... jeszcze trudniejszym. Nie wyszło? Mówi się trudno i żyje się z tym jakoś dalej. Przecież nawet najwspanialszy okaz humanoida, czy też raczej wróżka ma prawo do pomyłek. Niewielkie niedociągnięcie skwitował tylko westchnieniem, zastanawiając się, co zrobić z całą tą nudą. Nie, żeby spokój i cisza mu przeszkadzały, jednak zdawały się być dość... nużące. Z tego też powodu miał zamiar się rozejrzeć po obozie, czy najbliższej okolicy, aby zobaczyć czy nikt nie potrzebuje jakiejś pomocy, albo czy ktoś z pozostałych w obozie nie robi czegoś pożyteczniejszego, niż rozmawiająca z dzieckiem białowłosa lub... czy ktoś w końcu nie wraca ze zwiadu, bo póki co to mieli chyba nieudolne i ślamazarne ruchy, że jeszcze nie dostali żadnej informacji o niczym. W ostateczności ulokowałby się pewnie gdzieś w pobliżu potencjalnych zapasów żywności, czy jakiegoś miejsca na wygodniejszy wypoczynek, chyba że by coś zauważył, bądź odnalazł.

I stało się. Lily gdzieś tam czuła, że cały spokój nie może potrwać długo. Że przecież nie może pójść tak łatwo. A jednak nadal była zawiedziona, kiedy w dole zobaczyła niewyraźny szary kształt, w którym szybko rozpoznała krwiożerczą bestię podobną tej zabitej wcześniej przed dowodzących. Cały zawód prędko jednak minął, dokładnie w momencie, w którym dziewczynę przeszył impuls wpierw strachu, a następnie ekscytacji.
Posłusznie usłuchała rozkazu dowódcy przetłumaczonego przez jednego z żołnierzy i schyliła się starając się ukryć za resztką ściany, czy czymkolwiek, co na to pozwalało. Cały czas jednak wychylała się by móc obserwować bestię. Słysząc kolejne polecenia dowódcy, odnośnie informowania pozostałych grup wahała się. Dosyć długo, bo co najmniej kilkadziesiąt sekund, w których sytuacja mogła odmienić się o 180 stopni. Czyli tak długo, że prawdopodobnie już inni zostali do tychże zadań wydelegowani. W takim wypadku Lilith pozostałaby na swoim miejscu oczekując na rozwój wydarzeń. Jednak jeśli nadal potrzebny był ktoś, kto wróciłby do pozostałych grup, Lilith zgłosiłaby się, najlepiej do wybrania się do drugiej grupy przeszukującej szkołę. Jeśli nie byłoby to możliwe, wystarczyłaby jej grupa na zewnątrz. Sama nie mogła nawet określić cóż nakłoniło ją do takiej decyzji. Dobrze wiedziała, że najlepiej byłoby zostać z grupą, siedzieć z dala od niebezpieczeństwa, a jednak zgłaszała się do zadania. Może to resztka ekscytacji, którą odczuwała wcześniej jakoś zadziałała podjudzając czarodziejkę do akcji? Wyruszyłaby tą samą drogą, którą dotarła na ostatnie piętro kierując się po prostu niżej. Potem w zależności od rozkazów - albo w kierunku piwnic, albo na zewnątrz, gdzie chciała znaleźć dowódców grup i złożyć meldunek o nadciągającej bestii.


/Mam nadzieje, że dobrze zrozumiałem o co Ci chodziło xD

Była zadowolona, że udało jej się poprawić nastrój chłopca. Yugata uśmiechała się do niego szeroko. Czy był tam ktoś w jego wieku?
- No pewnie - odparła. - Wróżki mają to do siebie, że zawsze każdemu pomogą i zaoferują mu dom. Dlatego w gildii jest wiele dzieci. Fajry Tail to jedna wielka rodzina!
Tygrysica uśmiechnęła się na samą myśl, bo przywiodło to jej wspomnienia. Znów miała dziesięć lat i była pierwszy raz w mieście... Przypomniało jej się, jak pomógł jej pewien mag z Fairy Tail i zaprowadził ją do gildii. Jak wszyscy natychmiast przyjęli ją ciepło, z otwartymi ramionami, jak swoją. Dziewczyna niemal czuła, jak jej serce ogarnia przyjemne ciepło.
Kensei natomiast musiał czuć się skrajnie inaczej, bo zadrżał nagle. 
- Co jest? Chłodno ci? - Zapytała Yugi zatroskanym głosem. Zaniepokoiła ją jego reakcja, bo pogoda była ładna i słoneczna. Nie wyczuła też żadnego powiewu zimnego wiatru, który mógłby sprawić, że chłopiec zadrżał. Coś mówiło jej, że nie było to z powodu klimatu. Postanowiła więc rozglądać się, nasłuchiwać i mieć się na baczności.

Przeszukiwanie piwnicy zakończone... I chwała bogu, bo siedzenie pod ziemią i przeszukiwanie pustych pomieszczeń było zadaniem co najmniej nudnym, żeby nie powiedzieć usypiającym. Nie dość, że tam ciemno, ciasno, to jeszcze zimno jak diabli bo to przecież piwnica, a miasto opustoszałe więc ogrzewania tam raczej spodziewać się nie ma co. No, ale teraz wychodzą na parter, gdzie przecież światło dzienne przez okna się przebija. Dobre, ciepłe światło... Aż by się chciało wyjść i opalać, cholercia. Ale nie ma tak dobrze, przecież misja jest i zadanie wydzielone. Może i te nieroby co zostały przed szkołą mogą się opalać, ale Tsu takiej możliwości nie ma bo przecież parter do przeszukania został, a tu o wiele wyższa szansa na atak potwora, bo do piwnicy to to cholerstwo przecież mogłoby się nie zmieścić. A inaczej sprawa wygląda na parterze, gdzie przez drzwi wyjść jeno i schować się w pomieszczeniu gdzie drzwi ogromne. Chociaż, tu może nie chodzić o kryjówkę, tylko o to, że potwory za głupie na wyjście są. Jak muchy, te przecież tak samo przez otwarte okno wylecieć nie potrafio, tylko w szybę głową uderzają bo głupie są. 
W każdym razie, Tsu parter przeszukiwał, w okna co chwilę zerkał w nadziei na to, że słoneczko dostrzeże i... W sumie tyle. No i oczywiście uważa na wszystkie pomieszczenia które mają duże drzwi. A przynajmniej na tyle duże, że potwór by przez nie przelazł. Albo na takie przejścia, gdzie widać ślady otarć wielkim cielskiem. Albo gdzie przypalone widać, bo przecież Rudi ogniem zionie. A jak takie coś znajdzie, to kogoś pierwszego do owego pomieszczenia puszcza, najwyżej ten ktoś kitę odwali.

Czyli strzały nic nie dadzą? Kuźwa, z czego ma to cholerstwo zrobione cielsko? Z Adamantium? No nic, trzeba było działać dalej, najwyraźniej bestia postanowiła zignorować naszą Andree, może nie uważała ją za zagrożenia? Możliwe, ale co by się nie działo dziewczyna i tak pozostanie przy swoim żelastwie a nie fajerwerkach i pokazach świateł z tyłka, którymi bawiła się większość magów. Skoro Zbroja lodowej łuczniczki nie działała, trzeba było po prostu wytoczyć cięższe działa! Nie zmieniając póki co zbroi dziewczyna zaczęła ostrożnie biec w kierunku potwora, cały czas pilnując czy ten czasem nie zamierza się znienacka obrócić i wypierdzielić z buzi kolejny smoczy płomień, nie ważne jak bardzo jest szybki - zwykle idzie zauważyć po ruchach stworzenia gdy te się obraca - no chyba, że nie ma kręgosłupa i może sobie obracać tułowiem niczym karuzelą. W każdym razie będąc już blisko stwora, Andree planuje szybko przemienić swą zbroję na Bojową szatę kapłanki i mocnym zamachem przypierdzielić monstrum z potężnego młota prosto w jego czerep, by następnie ponownie wycofać się do tyłu.

Prince:
Wrózek zaczął sobie latać, ale było cicho. Ot, nic ciekawego. Miasto lekko zrujnowane, ale wciąż widać było w miarę ładne. Widać było eleganckie elewacje, choć do dawnej świetności trochę im brakowało. Ale zapewne, jak misja się skończy, będzie tu pięknie. I nagle... donośny huk, a wróżek w ostatniej chwili wyczuł, jak jakaś bestia na niego skacze. Uniknął, znajdując się bliżej grupy.

Lilith:
Grupa dość szybko się podzieliła, a Lilith trafiła do tej, mającej powiadomić grupę Tsubakiego o niebezpieczeństwie. Szła zresztą razem z dowódcą jej oddziału, więc czuła się lekko pewniej. Mimo wszystko... musieli się przekradać. Na parterze na moment musieli się ukryć, a wtedy, dostrzegła Lilith Tsubakiego z częścią jego grupy.

Yugata:
Chłopiec delikatnie pokiwał głową i cicho powiedział:
-Nie wiem... stało się coś? Wyglądasz na spiętą siostrzyczko. - rzekł cicho, trochę smutny tym spięciem ze strony Yugaty. Po chwili przytulił się do niej i dodał -Nie musisz się bać. Jesteś silna. - dodał, jakby chciał ją pocieszyć, choć pewnie sam był znacznie bardziej zestresowany. I nagle... usłyszeli potężny odgłos, szkoła jakby zadrżała, a od strony kilku ulic dostrzegli nagle kilka potworów. Jeden z nich prawie spadł na wróżka, który cudem tego uniknął.

Tsubaki:
Grupa Tsubakiego spokojnie sobie przeszukiwała to piętro, gdy ten nagle dostrzegł... Lilith i kilku innych ludzi ukrywających się za filarem. I wtedy to poczuł... znajome i dziwne uczucie.

Andree:
Andree miała własne problemy, ale za to... bestia ją olała. Była zajęta innym natarciem, więc wyskok Andree, choć nie trafił bestii w czerep tylko w bok ją zdekoncentrował, co spowodowało, że kilkanaście magicznych pocisków wszelkiego typu uderzyło w bestię odrzucając ją do tyłu, zadając dotkliwe rany, sprawiając, że zaczęła krwawić, choć jeszcze się trzymała. Leżała teraz przy Andree wyraźnie wkurzona i próbująca trochę się podnieść po całej nawałnicy obrażeń, jakie dostała, może i zbierając siły, by zaatakować Andree.

Lilith i Tsubaki:
Fala czarnego ognia mknęła w kierunku rudzielca. Cała trójka osób, z którą tu był automatycznie odskoczyła jak najdalej, choć i tak... kilka osób dostało i ich krzyk z powodu palącego się ciała rozniósł się po pomieszczeniu. I dostrzegli teraz tą istotę wyraźniej. Szara, humanoidalna, powoli do nich podchodząca. Po chwili ryk dobiegł ich także i z drugiej strony, chyba odpoczywająca grupa też miała swoje rzeczy do zrobienia.

Prince i Yugata:
Trzy czerwone, grube istoty powoli się do nich zbliżały. Ich oczy zdawały się puste, a usta zdawały się być wykrzywione w jakimś uśmiechu. Chyba szykowały się do ataku, acz jeszcze... nie szarżowały.

Andree: 50 MM | Ogromny ból w klatce piersiowej, wygnieciona Kocia zbroja, uwiera | Arktyczna Łuczniczka, Bojowa Szata Kapłanki | Proszę, dodaj też ekwipunek postaci do banku, żebym nie szukał potem po KP, a mogę tego nie uznać, jak tam nie będzie.

Termin: 15.10.2015 godz. 13.00

Potrząsnęła głową.
- Nie, nie, nic. Nie przejmuj się - uśmiechnęła się lekko do chłopca. - Masz rację - jej uśmiech poszerzył się dwukrotnie. Właśnie! Była silna, nie było się czym przejmować. 
Niestety te próby uspokojenie się skutecznie przerwał nagły huk. Yugata odruchowo chwyciła mocniej Kenseia i zasłoniła go własnym ciałem. Trzy, wielkie, czerwone istoty zbliżały się w kierunku grupy. Dziewczyna zesztywniała. Z tego, co o nich wiedziała, nie były zbyt łatwe do pokonania. Jednak nie traciła wiary w siebie! 
Spojrzała po towarzyszach. Nie było ich wielu, ale miała nadzieję, że jakoś to będzie. Zlustrowała potwory. Wyglądały na wrogo nastawione, choć jeszcze się na nich nie rzuciły. Tygrysica jednak nie zamierzała czekać, aż to zrobią. 
Po pierwsze, rzuciła na Kenseia Quaerere |D|, a potem określiła odległość między sobą, a potworami.
- Trzymaj się za mną - szepnęła, przyjmując bojową pozycję. Gdyby potwory były mniej niż dziesięć metrów od niej, użyła Siderea Pulvis |C|. Teraz mogła wyczuwać i wrogów, i swoich sojuszników. Co z tego, że niektórym trochę ograniczyła widoczność, życie. Później, kiedy najbliższy potwór byłby od niej oddalony o koło pięć metrów, rzuca Regina Gravitatem |B| i używa jej w taki sposób, by dostosowywała się do jej ruchów, dzięki czemu byłaby szybsza i mniej siły wymagałoby wykonanie ich (Kumulacja Energii [3], Boost). Kluczem jest ciągłe znajdowanie się nie na wprost potwora. Dzięki Siderei powinna wyczuć, gdzie ten ma przód i mogłaby unikać bycia naprzeciw niego. Zamiarem Yukitory jest doskoczenie do boku potwora i wskoczenie/wspięcie się na niego przy pomocy Reginy tak, by rzucić jeszcze Nocte Cometae |C| i uderzyć go pięścią w złączenie karku z głową, najlepiej kilka razy (Bezszelestna [1], Walka Wręcz [1], Łamacz Kości [2], Kumulacja Energii [3], Boost). Miała nadzieję, że tyle wystarczy, by wyeliminować potwora. Jeśli tak się stanie, ponawia ów schemat postępowanie i atakuje następnego. 
Gdyby któryś z nich miał ją atakować, zwyczajnie wykonuje odskok w bok pomagając sobie grawitacją, zwłaszcza przy skrętach, kiedy jest w powietrzu i przyspieszając manewr (Skrytobójca [1], Kumulacja Energii [3], Boost) oraz wyczuwając nadchodzące uderzenie lub ruch swoją chmurą gwiezdnego pyłu. Stara się, by nie zwiększać znacząco odległości między nią samą, a potworem.

Słowa wróżka ugrzęzły mu w gardle, a w pierwszej chwili mogło się wydawać, iż ten stanął jak sparaliżowany, jedynie cudem unikając dość przykrych konsekwencji spotkania ów czerwonych monstrów. Z tego też powodu nie miał zamiaru czekać, a jakby protekcjonalnie, czy też asekuracyjnie skorzystał ze swojego zaklęcia - Naddion(C), aby to znaleźć się pięć metrów dalej od stworków. Nie chciał ryzykować tego, co mogłoby mu się przytrafić, gdyby te zaatakowały dlatego miał zamiar usunąć się z drobi walki, a i nie wadzić nikomu. Kiedy znalazłby się w bezpiecznej odległości, a przynajmniej bezpieczniejszej, wtedy spróbowałby uważać na to, co dzieje się dookoła, aby w razie czego zwiększyć możliwości swojej Lewitacji do tej z poziomu C, byle tylko uniknąć ciosu, czy innej formy ataku. Ponadto - widząc szarżę białowłosej miał zamiar nieco ją dopomóc, bo obierając Yugatę za centrum zaklęcia, zastosowałby pod nią Lea(D), aby to zwiększyć zwinność dziewczyny. Poza tym no... czuwa. Pilnuje, czy nie potrzebna jest jego pomoc, by w przypadku krytycznej sytuacji aktywować Elysees(A) gdyby to on, bądź Yugata, bądź ktoś w zasięgu tych kilku metrów od niego potrzebował uleczenia, bądź poparzenia czerwonego potwora płomieniami. Acz sam... jak to zostało opisane. Stara się trzymać poza głównym starciem i uważać, aby nie dostać niczym z rykoszetu, a tym bardziej frontalnie, licząc na to, że zarówno Druid, jak i Kontrola Przepływu Magii go jakoś dopomogą w działaniach.

Lily ruszyła za swoim oddziałem, kiedy tylko dowódca wydał rozkazy. Nie zmieniło się nic, a nic - tak jak wcześniej trzymała się na tyle, by w razie czego być jak najdalej od niebezpieczeństwa. Wcześniej na nic się to nie zdało z powody braku czegokolwiek zagrażającemu zdrowiu czy życiu, ale sytuacja zmieniła się zaraz po dotarciu do grupy Tsubakiego. Dziewczyna może i już była na tyle, ale widząc bestię odruchowo postąpiła kolejne parę kroków w tył. W pierwszej chwili zalała ją fala poddenerwowania, ale szybko uspokoiła się powtarzając sobie, że w tak dużej grupie magów i tak, i tak wszystko się uda. Bo tak było, prawda?
Słysząc krzyk palących się magów zadrżała. Automatycznie spojrzała w ich kierunku wzrokiem wyszukując Tsubakiego i mając nadzieję, że jego nie dosięgnął ogień. Potem przeniosła wzrok na cierpiących, prawdopodobnie umierających magów. Może podświadomie powinna im współczuć, czuć smutek, czy jakiekolwiek inne negatywne emocje. Ale Lilith się cieszyła. Cieszyła się, że nie jest na ich miejscu. Przez parę sekund jedynie wpatrywała się w nich czując ulgę. Jednak zaraz "ocknęła się" by wreszcie zacząć działać, wspomóc grupę.

Na początek szybko rozejrzała się dookoła sprawdzając, czy z któregoś korytarza nie zmierzają tu kolejne bestie. Co jak co, ale w ferworze walki nawet coś takiego mogło zostać przegapione. A taka nieuwaga mogłaby być tragiczna w skutkach. Następnie sama zbliżyła się do jakiegoś rogu, czy filaru, za którym mogłaby ewentualnie ukryć się w razie zagrożenia ognistymi kulami potwora, jednocześnie próbując oddalić się trochę i od bestii, i od reszty grupy. Miała nadzieje, że w całej walce nie skupi na sobie uwagi monstrum, ale wolała mieć pewność, że w razie czego będzie miała szanse na uratowanie życia. Przygotowała [D] się do walki tworząc trzy Sfery. Szybko oceniła odległość pomiędzy miejscem, w którym była, a monstrum. Lilith nie sądziła, by potwór w jakikolwiek sposób interesował się nią, czy jej otoczeniem mając obok siebie grupę innych magów, więc swobodnie obserwowała całą walkę będąc jednak gotową do ewentualnego ukrycia się za osłoną. W każdym razie próbowała naprędce ocenić jak porusza się bestia. Czy stoi w miejscu, czy zmienia położenie. Dziewczyna wyczekała na moment, w którym bestia na pewno będzie musiała się zatrzymać i szybko stworzyła Sferę Energii [C](Niszczyciel I, Kumulacja Energii I) tuż pod jej gardłem. Następnie odczekała chwilę, by zaraz Unieruchomić [C](Kumulacja Energii I)  ją wszystkimi czterema Sferami. Znała działanie zaklęcia na ludzi, ale nie miała pojęcia co stanie się po użyciu go na bestii. Potwór nie używał magii, więc według logiki Sfery powinny w najgorszym wypadku zostać rozrzucone dookoła po minięciu zaklęcia, a potwór najzwyczajniej da radę ruszać się mimo wszystko, może z trudnościami, ale Lily liczyła, że do tego "najgorszego wypadku" nie dojdzie, a wszystko pójdzie lepiej. Cały czas miała na uwadze, że jakimś cudem może stać się celem ataku potwora, więc była gotowa do szybkiego ukrycia się za wcześniej odnalezioną osłoną, a jeśli takowej jednakby nie było, to do rzucenia się w bok, na ziemię.