Obóz Wojskowy

First topic message reminder :

Obóz wojskowy ustawiony na południe od Maple Coraggio w związku z zaistniałą sytuacją wyjątkową, gromadzący spore siły, składające się głównie wielu różnych najemników oraz magów, choć kilka namiotów zdaje się rozmiarami przypominać kilkupiętrowe budynki. Tak czy inaczej, zbierają się tu dość spore siły.


Podróż do Bosco trwała w sumie tydzień. Razem z piątką magów podróżowało... ze stu innych? Pociąg wlókł się powoli, również z powodu kilku różnych opóźnień, takich jak doczepianie wagonów, które ostatecznie dowiozły magów do obozu wojskowego. Tam razem z dwudziestką innych osób dostał czerwoną przepaskę na rękę z numerem 2, po czym zostali oddelegowani do namiotów z czerwonym obramowaniem drzwi. Prawdziwy podział na grupy uderzeniowe. Namioty były pięcioosobowe i piątka magów z Fiore znalazła się właśnie w jednym z nich, który najwyraźniej miał być dla nich domem na najbliższy czas. Resztę informacji mają podobno uzyskać potem od jednego z posłańców.

Wracając do obozu, Tsubaki był głęboko pogrążony w myślach. To był koniec ich misji, więc teraz czas zadecydować co robić dalej. Żaden z towarzysz nie wyraził chęci towarzyszenia mu w podróży do rodzinnych stron, co więcej, okazali oni wręcz zażenowanie otrzymaną propozycją. No cóż, trudno, to ich decyzja. W końcu mają swoje życia, swoje cele i swoje zmartwienia, prawda? A mówiąc o zmartwieniach...
- Kensei, chodź no tutaj. - powiedział boscanin gdy byli już w połowie drogi do obozu. - Yugata wciąż jest nieprzytomna i może się okazać, że ten stan jeszcze trochę potrwa. Zostawić Cię samego w obozie nie wypada, szczególnie gnojku, że Cię tam być w ogóle nie powinno. Dlatego zostanę z Tobą aż do momentu w którym się jej poprawi, a potem zobaczymy. Więc masz się mnie słuchać, zrozumiano? - Tsubaki mówił cicho, w zrozumiałym dla młodego języku. Miał nadzieję, że ten faktycznie będzie się słuchał. A jeżeli nawet nie słuchał, to chociaż nie sprawiał problemów. Taa... A podobno nadzieja matką głupich. No cóż, czas pokarze.

Gdy powrócili do obozu, Tsubaki zgodnie ze swoim słowem pozostał wraz z Kenseiem przy Yugacie. Troszeczkę niepokoił go fakt, że ta wciąż pozostawała nieprzytomna, ale no cóż, bywa. Przez owy czas, coby nie siedzieć na dupie i nie obrastać w kurz, Tsubaki czynnie udzielał się w obozowe życie. A tu gdzieś coś przetłumaczył, a to poszedł zanieść wiadomość, a to na zwiad go wysłali, ogólnie standard. W każdym razie raczej nie walczył, co też go odrobinę irytowało. Ale co począć, takie życie. Takie prace też ktoś musi wykonywać, a jego przecież i tak tu już być nie powinno,tak jak i pozostałych ludzi z Fiore którzy to z dnia na dzień zwyczajnie zniknęli, bez jakiegokolwiek pożegnania. Ani "do widzenia", ani "pocałuj mnie w dupę"... Nic. Banda niewychowanych ciulów.

I tak też, mniej więcej dwa tygodnie po zamknięciu wrót Tsubaki leżał sobie na swej pryczy, oczekując jakiegokolwiek zadania. Zaczynało mu się już nudzić, a Kensei jakoś tak rano zniknął więc nawet towarzysza do rozmowy jako takiego nie miał. Można by niby pójść sprawdzić co ze Śnieżynką, ale... Czy to nie będzie podchodziło pod narzucanie się?

MG:

W obozie było cicho. Dużo osób wyruszyło do walki z resztką sił, pozostawiając Tsubakiego jako wolnego tłumacza o jakichś zdolnościach bojowych w razie problemów. Kensei nawet był grzeczny przez ten czas. Choć bardzo go dużo rzeczy interesowało i zadawał dużo pytań. A Tsu nawet zauważył, że próbował się nauczyć czarów. Pewnie po to, by zaimponować Yugacie, jak ta się obudzi. Ale na razie bez efektów. Tak czy inaczej tego dnia Tsu czas się strasznie dłużył. Białowłosa czarodziejka trwała w swoim letargu, a Kenseia ani widu, ani słychu. Nagle jednak coś poczuł. Intensywny zapach Irysa dochodzący zza pleców. Kevan.
-Ojej, trochę mnie tu nie było, co? - mruknął uśmiechając się promiennie do Tsubakiego.

- Trochę? Jakoś ze dwa tygodnie - rzucił od niechcenia Tsub, podnosząc się do pozycji siedzącej. Westchnął cicho, wstrzymał na chwilę oddech i powoli się przeciągnął. Dopiero wtedy spojrzał na wróżkę, której jakby nie patrzeć trochę zawdzięczał. - Co tam? Wydarzyło się coś interesującego może? Gdzieś jestem potrzebny? Nawet nie wyobrażasz sobie, jak mi się tutaj nudzi. - narzekał patrząc przed siebie, po czym jakby od niechcenia zwichrzył czuprynę. Tsubaki był znudzony. Chociaż nie, to nie jest odpowiednie słowo. On wręcz umierał od nic nie robienia. Bycie tłumaczem, czy inne te pierdółki co to robił były niczym. Zero akcji, zero emocji, zero czegokolwiek. Zwykłe zabijacze czasu, no i samego Tsubakiego.
- Albo... w sumie, mam do Ciebie prośbę. Dasz radę kogoś uzdrowić?

MG:

Kevan uśmiechnął się, gdy Tsu się nawet zbytnio nie przejął jego obecnością. Zupełnie, jakby to była norma. Dla niego to było dość zabawne. Lewitował sobie spokojnie i tak podleciał dość blisko Tsubakiego spoglądając na niego.
-Właściwie, to możesz mi się przydać. Potrzebuję, byś uwolnił Balara. Niestety, nie wiem gdzie on teraz jest. - stwierdził spokojnie, uśmiechając się niewinnie, a następnie spojrzał na dziewczynę i pokręcił smutno głową -Z trudem ponownie przybrałem swoje ciało. A i tak na moment. Goni nas czas, a Balar jest mi potrzebny. Tylko on i Escanor są w stanie być materialni w tym świecie na długo. Ja i Deme niezbyt. A to może być problematyczne w przyszłości. - stwierdził spokojnie, obracając się dookoła własnej osi w powietrzu. -Co u dzieciaka? - spytał po chwili, spoglądając w oczy maga błyskawic.

- Balar, huh... - powiedział cicho Tsub, zastanawiając się nad całością wypowiedzi wróżka. Yugata jest mu potrzebna. A ten cały Balar może być luj wi gdzie, więc znalezienie go zajmie pewnie w luj czasu. Poza tym, przecież Tsu miał ojca szukać a nie jakiegoś Balara. Z drugiej strony, sam się zgłosił... Eh. No cóż, słowa trzeba dotrzymać.
- Kto to w sumie jest? - zapytał patrząc na Kevana, po czym rozejrzał się po namiocie w którym się przecież znajdowali. Znudzenie było powoli zastępowane przez ciekawość, może nawet nutkę ekscytacji. W końcu wróżek proponuje mu przygodę podczas której na pewno dowie się wielu ciekawych rzeczy, jak na przykład historii Escanora czy w ogóle całej tej jego wesołej gromadki, do której Kevan z pewnością należał.
- Widzisz, jest mały problem. - powiedział po minucie lub dwóch, które to dał wróżce na odpowiedź na zadane pytanie. - Ona jest mi potrzebna. Poza tym, Twoje zadanie raczej zajmie trochę czasu, a ja też mam pewny cel który to postanowiłem sobie spełnić. Poszukiwanie tego typa może zająć tygodnie, nawet miesiące. Ale mam propozycję. Jeżeli przekonasz Escanora do udziału w tej całej eskapadzie poszukiwawczej, a także nauczysz mnie czegoś przydatnego podczas podróży do wspomnianego już starego, z przyjemnością Ci pomogę. - odwzajemniając spojrzenie w oczy, Tsubaki przekrzywił delikatnie głowę na lewą stronę. Jeżeli ten się zgodzi, wciąż pozostaje kwestia Yugaty. No i małego. Chociaż, z nimi też da się pewnie coś zrobić. Jak na przykład zabrać ze sobą. Jakoś.

Ale jeżeli się nie zgodzi... no cóż. W tym wypadku Tsubaczek zwyczajnie zapyta, dlaczego Kevanowi tak zależy na znalezieniu owego Balara.

Kevan lewitował sobie w pobliżu Tsubakiego. Ach ci nastolatkowie z mocami.
-Gigantem! - odpowiedział pachnący irysem chłopak, a potem dodał -Ale większym od innych. Znacznie większym! Baaaaardzo większym! - przy okazji trochę pogestykulował, ale czternastolatkowe rączki nie miały za bardzo mocy przebicia, jeśli chodzi o pokazywanie dużych rzeczy. Wróżek jednak przypatrywał się chłopakowi, gdy ten mówił spoglądał to na Yugatę, a następnie zrobił minę, która raczej przywodziła na myśl, że ma coś dwuznacznego do powiedzenia. -Nieprzytomna ci nie odmówi! Bierz ją tygrysie! - rzucił rozbawiony, a następnie dodał -Żartowałem! Nie rób tego! Nie może się opierać! - rzucił, jakby Tsu zaraz miał przejść do rzeczy! A tak poza tym, spojrzał po chwili na rudzielca i westchnął -Escanor nie ruszy, a znalezienie Balora pomoże nam. Jeżeli go odnajdziesz, pomogę ci z twoją sprawą. Obecnie jednak nie mam mocy. Zbyt wiele zużyłem podczas tamtej bitwy. Ale ja za to mogę czegoś ciebie nauczyć... - stwierdził koniec końców, głośno się zastanawiając i beztrosko lewitując po namiocie.

- Głupiś. Ale chyba tylko w tym przypominasz Escanora. - westchnął rudzielec, po czym wstał. - Dobra, niech Ci będzie. Pomogę Ci znaleźć tego giganta. Ale musisz mi jakoś pomóc zabrać Yugatę i Kenseia, zostawienie ich tutaj byłoby nieodpowiedzialne i niebezpieczne. - powiedział spokojnie, po czym zaczął pakować swoje nieliczne rzeczy do plecaka.
Gdy tylko skończył, po raz kolejny rozejrzał się po namiocie, sprawdzając, czy aby na pewno wszystko zabrał. - Czego tak właściwie możesz mnie nauczyć? - zapytał otwierając przywieziony przez wróżkę bagaż, po czym wrzucił do niego pozostawione przez nią przedmioty należące do niej i Kenseia. W końcu młody przybył tu z nią. Gdy był już gotowy, przeniósł bagaże na swą pryczę i spojrzał na Kevana. - Chodź, muszę jeszcze pogadać z dowódcą tego obozu.

Chłopak sobie lewitował i słuchał Tsubakiego uśmiechając się wesoło. Jedynie na moment spojrzał zdziwiony na rudzielca, a następnie westchnął.
-Targanie ich będzie upierdliwe, ale skoro nalegasz... - stwierdził, po czym pstryknął palcami. Rzeczy zarówno Yugi, jak i Kenseia zaczęły lewitować i same się pakować, podczas gdy Kevan zaczął się nad czymś zastanawiać. -Hmm... wiele rzeczy mogę. Escanor jest lepszy jeśli chodzi o zdolności fizyczne, ja natomiast mogę bardziej ci pomóc z magią. Np. Mjolnira nauczyć. Ogólnie wielu magów elektryczności kojarzę. I wiele ich sztuk poznałem. - stwierdził po dłuższej chwili namysłu, natomiast na słowa o udaniu się do dowódcy obozu tylko kiwnął głową i powiedział -Będę czekał z rzeczami na północnym skraju obozu! - i w ten oto sposób pożegnał on rudzielca. A ten mógł się udać do szefa tych wszystkich tutejszych minionków. A jaki on był? Średniego wzrostu, trochę przy kości, ale był. Ogólnie sympatyczna osóbka. I gdy Tsu wszedł spojrzał na niego zaciekawiony.

- Później odpowiesz mi o tym Mjolnirze, bo brzmi ciekawie. - rzucił rudy obserwując latające przedmioty.  Sam miał ze sobą tylko plecak, więc dźwigania za dużo mu nie pozostało. Ale to dobrze, bo targanie tylu gratów faktycznie byłoby problemem. Jakby nieprzytomna wróżka i dzieciak już nim nie były.
Wchodząc do namiotu dowódcy tego zacnego obozu, Tsubaki przywitał się w boscano po czym... jeżeli Januszatorak (bo tak też nazywał się dowódca) siedział, to rudy też sobie na jakimś krześle spoczął. O ile jakieś tam oczywiście było. I o ile było mu wolno. Jeżeli stał, to przecież nie siądzie. Więc też będzie stał. 
- Mój czas w tym obozie nadszedł końca. Zanim jednak odejdę, muszę poprosić o pomoc. Jak wiesz, zostałem tu tak długo tylko ze względu na członkinię Fairy Tail i Kenseia. Teraz jednak, gdy muszę wyruszyć w dalszą drogę chcę zabrać ich ze sobą. Problem w tym, że wróżka jest nieprzytomna. Czy mógłbym dostać jednego jucznego konia do przewozu Yugaty? Potraktujmy to jako zapłatę za zadania wykonane od czasu zamknięcia wrót aż do teraz.

Tsubaki udał się do dowódcy, ten był natomiast zawalony papierami, które leżały wszędzie. Także na dwóch krzesłach dla petentów, więc rudzielec nie miał gdzie usiąść. Mężczyzna nawet nie podniósł głowy zza biurokracji tylko pokiwał głową:
-Ta, ta, może być. - i w sumie tyle. Więc Tsu był już chyba wolny. Tylko... gdzie ten koń? Jaki koń? Jak go odebrać? W ogóle typ go słuchał, czy był zbyt zajęty papierkową robotą by spojrzeć na Boscańczyka? Trudno było to określić, ale zdawał się skupiać na czymś zgoła innym. I spławianiu petentów.

- Aha... - westchnął rudzielec słysząc odpowiedź dowódcy. Z jednej strony - zgodził się. Z drugiej strony, taka zgoda była warta równie tyle, co nic. Niby mógł się spodziewać takiego potraktowania, ale to nie znaczy, że się na nie godzi. - A, zapomniałbym. Obóz został zaatakowany od północnej strony przez jakieś glutowate coś, brązowe to to i śmierdoli straszliwie. Tak przy okazji pomyślałem, że zawiadomię dowódcę. To do następnego spotkania~ - rzucił jakby od niechcenia, po czym spokojnie i z uśmiechem na ustach opuścił namiot głównodowodzącego. Czy ten jakoś zareaguje? Fajnie by było. Jakby nie patrzeć, Tsub właśnie doniósł o ataku na obóz, to chyba ważna informacja. 
Po wyjściu z namiotu Tsubaki staje po prawej stronie od wejścia do namiotu, ustawia się jednak tak, żeby ze środka go nie było widać. I stojąc tak, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach czeka na reakcję Janusza. Gdy ten opuści namiot, rudzielec z uśmieszkiem na ustach zapyta o szczegóły związane z obiecanym koniem, gdzie go dostanie, co to za koń i tym podobne. A jeżeli ten nie wyjdzie... No cóż. Rudy zwyczajnie uda się w miejsce, gdzie konie są w obozie przechowywane. Bo w końcu trochę już tu przesiaduje, a takie miejsce na pewno istnieje.

Mężczyzna zdawał się być znacznie bardziej zaaferowany biurokracją, jednak gdy Tsu "zażartował" on tylko odpowiedział:
-Nic takiego się nie dzieje, otrzymałeś pozwolenie, więc przestań gwiazdorzyć. Jeszcze jedna taka próba i nie dostaniesz nic. - mruknął nadal przeglądając papiery. Więc nawet nie wyszedł, więc Tsu musiał poszukać trochę, ale ku jego zdziwieniu, ktoś już wyszedł do niego z koniem. Przygotowanym do drogi. Mógł więc na spokojnie udać się do swojego teamu. Przy wyjściu z Obozu znalazł wróżka, Kenseia, bagaże oraz lewitującą w powietrzu Yugatę. Wróżek spojrzał zdziwiony na konia i spytał:
-Po co koń? - a Kensei podbiegł uśmiechnięty i poklepał konika po szyi. Ach te dzieci.

- Wolisz iść na nogach? Dobra, Twoja sprawa. Tylko mi później nie marudź, że jesteś zmęczony.  - zażartował Tsub, zakładając ręce na piersiach. 
Skoro koń już był, to teraz trzeba było na niego jakoś załadować bagaże. Eh, nawet jeszcze nie opuścili obozu a rudy już miał dość. 
- Najlepiej byłoby chyba to wszystko do niego przywiązać, co o tym myślisz? - rzucił do wróżka, po czym podszedł do strażnika (bo w końcu jakiś musiał tam być) w celu zapytania o linę. No, chyba że Kevan miał lepszy pomysł.

Kevan spojrzał zdziwiony na Tsu, nadal lewitując nad ziemią. Po czym pstryknął palcami, a wszystkie bagaże, dołączyły do Yugaty - latały.
-Mogę też je schować do innego wymiaru, coby nie zajmowały tyle miejsca. Więc nadal nie wiem po co ci koń. - stwierdził wróżek, a Kensei tylko takie "Łaaaaał!" z podziwu dla zdolności drugiego dzieciaka. A potem, jak to młody bachor, rzucił:
-Ale ja chcę podróż z konikiem! - i to tak pretensjonalnie. Chyba za bardzo został rozpuszczony szczyl jeden. Ale z drugiej strony... dziecku odmówisz?

Tak czy inaczej - ruszyli. Po chwałę, sławę, dziwki, koks i fajerfoks. Tak czy inaczej podróż była długa. A Kevan musiał jednak ich wkrótce opuścił. Powiedział jednak, że gdyby Tsu go wezwał - pojawiłby się lub chociaż wysłał kogoś, kto by mu pomógł. Jeśli takową osobę by znalazł. Tak czy siak, mag błyskawic kierunek już znał. Drogę znał. Znał wszystko, co było mu potrzebne do dalszej podróży, wraz z dzieciakiem i nieprzytomną wróżką. Kompletnie niepodejrzana ferajna na terenie kraju tak ogarniętym chaosem.

Tsu: z/t +5PD, ogólnie to przerywam, bo długo nie odpisujesz, masz pożyczkę do ogarnięcia i kolorek porzuconych. Jakbyś chciał wrócić - daj znać.