Obóz Uniwersytetu Artail

Dzień powoli zbliżał się do południa. Grupka magów zjawiła się w wyznaczonym na miejsce spotkania miejscu tylko po to, aby po chwili młody mężczyzna w białym kitlu przyszedł po nich, aby zaprowadzić ich do obozu. Nikt nie chciał przecież, aby magowie błąkali się po lesie bez celu. Spacer trwał blisko pół godziny, jednak nie robiło to większego problemu. Od czasu do czasu delikatny powiew ciepłego wiatru towarzyszył wędrującym, a drzewa zapewniały dostateczną ilość cienia w jeden z tych końcowych dni lata. Sami zaś magowie po dotarciu na miejsce mogli zobaczyć trzy namioty z czego jeden z nich zdecydowanie większy, aniżeli dwa pozostałe. Naprzeciw namiotów znajdowały się zaś schody. Środkowa ich część prowadziła do góry, gdzie znajdywało się stosunkowo spore wejście do budynku, który mógł być jakąś świątynią, czy zwyczajnie częścią jakiegoś niezbadanego im jeszcze kompleksu. Ponadto po lewej i prawej stronie od schodów odchodziły nieco podniszczone schodki prowadzące jakby pół piętra w dół do dwóch... zablokowanych kamiennymi drzwiami miejsc. Cóż poradzić... Co więcej, po całej okolicy krzątała się grupka około ośmiu osób w podobnej stylizacji ubiorowej, co ich przewodnik i każde z nich na oko miało blisko osiemnastu, albo może dwudziestu lat. Co jednak mieli teraz zrobić?

Nastoletnia dziewczynka zjawiła się na miejscu ogłoszenia widocznie jako pierwsza. Tak sądziła widząc, że nie było tu nikogo prócz niej. Czekając na pozostałych postanowiła przysiąść sobie na czymkolwiek co do siedzenia się nadawało. I tak właśnie by sobie czekała ściągając tylko wcześniej spiczasty kapelusz z głowy i kładąc go na kolanach, a laskę opierając gdzieś obok lub ewentualnie kładąc ją przed sobą. Zastanawiała się jak może wyglądać ta misja i cicho liczyła, że nie będzie obfitować w jakieś niespodziewane wydarzenia. W chwilowym przypływie pesymizmu pomyślała, że badania jakie mają przeprowadzić przywołają przed nich jakiegoś strasznego demona czy inne potworzysko. I nie bez powodu miała takie obawy. Skoro zwykła sprzedaż ciast, w której brała udział tak się wtedy pokomplikowała to i teraz coś mogło pójść nie tak.
- Niech już ktoś przyjdzie... - pomyślała sobie na głos licząc, że kiedy pojawią się kolejne osoby to przynajmniej nie będzie tak ponuro rozmyślać o tym co może pójść nie tak.
- Primrose Cynthiss - przedstawiała się każdej osobie z imienia i nazwiska. Oczywiście wstawała przy tym i nawet grzecznie kłaniała się przybyłym. Tak ją nauczono, że wobec starszych należy się zachowywać grzecznie, a że raczej niewielu zawodowych magów czy najemników było od niej młodszych czy chociaż w jej wieku to zdążyła się do czegoś takiego przyzwyczaić i robiła to niemal mechanicznie.
W końcu pojawił się też jakiś pan w kitlu, który zapewne był jednym z naukowców. Jemu oczywiście też grzecznie się skłoniła i przedstawiła.
- Długo już badacie to miejsce? Jak stare jest to miejsce? Znaleźliście coś ciekawego do tej pory? W czym konkretnie potrzebujecie pomocy? - pytała robiąc przerwy między każdą poruszaną kwestią tak, aby przewodnik mógł na nią spokojnie odpowiedzieć. Mogła się przy tym wydawać jedynie ciekawskim dzieciakiem, ale tak naprawdę miała sporą wiedzę o magii i tym co z nią związane. Więc jeśli tajemnicze znaki, o których mówiło ogłoszenie były jakoś powiązane z magią to dziewczyna nadawała się do tej pracy idealnie. Właściwie to dlatego się tu zgłosiła, bo zlecenie wydawało się nie być niebezpieczne plus dodatkowo mogło się jakoś wiązać z jej wiedzą.

Yukiko natomiast pojawiła się jako druga, na miejscu zastając tylko jedną osóbkę. Prawdę powiedziawszy, cały czas w drodze na miejsce spotkania obawiała się, że spóźni się, tracąc tym samym możliwość wzięcia udziału w misji, ale jak widać było - zostawiła sobie wystarczając duży zapas czasu, że pojawić się na miejscu o wyznaczonej godzinie. Nie znaczyło to jednak, że stres nie towarzyszył jej przy każdym kolejnym kroku, jaki to wykonała w kierunku dziewczyny, która już czekała. Ciemnowłosa wydawała się od niej parę lat młodsza, jednak prawdę powiedziawszy ona sama zapewne była przez nią odbierana zupełnie inaczej.
- Yukiko Date. - odpowiedziała Primrose takim samym ukłonem, uśmiechając się w jej stronę lekko niepewnie i nieśmiało. Nie należała w sumie do ludzi przesadnie towarzyskich i na samą myśl o tym, że właśnie będą musiały spędzić ze sobą parę długich minut nurzając się w niezręcznej ciszy, wcale nie napawał jej optymizmem. Usiadła więc sobie gdzieś kawałek dalej i z braku laku, podziwiała widoczki.
Pojawienie się jegomościa w kitlu przyjęła jednocześnie z ulgą i falą kolejnych wątpliwości. W końcu była to kolejna osoba, która zapewne oczekiwała od niej interakcji społecznych. Przedstawiła się więc tylko grzecznie, a potem ruszyła za mężczyzną i drugą dziewczyną, która też na całe szczęście postanowiła się odezwać i zadać pytania. Usatysfakcjonowana tym Kaczuszka postanowiła grzecznie poczekać na odpowiedź.

Nie wierzyła, że to robi. Znowu się zgłosiła na misję dla magów. No co jej przyszło do głowy by zrobić to po ostatnim razie?! Prawie zginęła w tym przęklętym domu i gdyby nie Marcel to by już od dawna wąchała kwiatki od spodu. Dlaczego więc znowu ryzykuje?
Potrzebowała pieniędzy. To na pewno był jeden z większych powodów, ale jeszcze nie wystarczający by tak ryzykować. Jeśli miałaby by obstawić... to robiła to głównie z zazdrości. Zazdrości do magów. Sama zawsze chciała jednym być, ale wszyscy mówili jej, że nie ma "potencjału". Nawet jej wizje podpowiadały jej, że nie będzie jej dane władać mocami Eterano.
Mikoto jednak w głębi duszy wiedziała, że kiedyś uda jej się ziścić to marzenie, dlatego też to robiła. A przynajmniej to byłoby najlepszym wytłumaczeniem.
Na miejsce dotarła ostatnia, koło obozu czekały już jej dwie nowe towarzyszki. Jedna z ubioru wyglądała całkowicie jak czarodziejka: miała szaty, kapelusz, pelerynę, magiczną laskę... aż dziwne, że zwykle nie widuje tak kononicznego wyglądu u magów. Wyglądała na dość młodą. Miejmy nadzieję, że sobie poradzi.
Druga wyglądała na odrobinę starszą i ubraną już w znacznie mniej magiczny strój. Byłą na swój sposób urocza, choć w jej postawie było coś takiego co sprawioło wrażenie nieporadności. Ale to mogło być tylko wrażenie.
Wyciągnęła z torby zakorkowaną butelkę grogu, sprawnie wyjęła zębami korek i wzięła porządnego łyka na odwagę. Dobry towar, w końcu sama uwarzyła. Zamknęła z powrotem butelkę i na jej miejsce wyjęła fajkę, załadowała jej wcześniej przygotowaną porcją Kisami, zapaliła ją i zaciągnęła się głęboko. Wypuściła pomału dym z ust, by lepiej posmakować tego wyselkcjowanego tytoniu. Od razu lepiej.
- Miło będzie mi razem z wami pracować, rodzice zwykli nazywać mnie Mikoto i tak już się przyjęło. Chciałabym na wstępie powiedzieć o dwóch rzeczach. Pierwsza: Ten kapelusz wygląda na tobie wybornie Prim. Druga: Jakiej magii używacie? Jestem ciekawa z kim przyjdzie mi dziś pracować. - Powiedziała opierając jedną rękę na biodrze, a drugą trzymając fajkę. Obserwowała obie dziewczyny z wyraźnym zainteresowaniem oraz lekką wyższością, bardziej wynikającej ze swojego wzrostu niż pychy. Ich pracodawcy póki co nie było widać, więc mogła się jakoś dogadać z dziewczynami. Kiedy jednak przyszedł "pan naukowiec", który pewnie był ich przełożonym na rzecz misji, uwaga wróżbitki zwróciła się ku niemu. Ciekawe co będzie im dane robić? Albo lepiej nie zadawać tego pytanie. Jeszcze jej durny "dar" odpowie i straci humor.

Podróż nie zajęła nader dużo czasu. Co prawda, mieli dzięki temu odrobinę by się poznać, jednak nie znaczyło to, że pytania dziewczyn zostaną zignorowane. Kiedy to piętnastoletnia czarodziejka skończyła zadawać kolejne pytania, mężczyzna przystanął na chwilę.
- Nieco ponad tydzień, chociaż zostały znalezione dobry miesiąc temu - spokojna odpowiedź zdawała się być uprzednio przemyślana. Mimo wszystko zdawało się, jakby to mężczyzna nie był do końca pewien tej drugiej kwestii. Co więcej, ruszył on ponownie, prowadząc dziewczyny do celu, a kiedy znajdywali się już nieopodal obozowiska, dodał jeszcze: - Szacuje się to na przynajmniej tysiąc... tysiąc pięćset lat przed Agalastem, ale lepiej jak opowie wam o tym więcej pani dyrektor. Powinna być teraz w swoim namiocie.
Skończywszy ostatnią wypowiedź wskazał w kierunku najdalszego z trójki namiotów. Czyżby o nim była właśnie mowa?
Warto też zaznaczyć, że jeśli dziewczyny zaczęły opowiadać o swojej magii, to sam mężczyzna wydawałby się nader zainteresowany tym faktem. Zupełnie tak, jakby sama magia, czy magiczne przedmioty mogły go fascynować. Cóż, jakby nie spojrzeć to ledwie dziesięć procent społeczeństwa było uzdolnionych w ten sposób. Niemniej jednak musiał ich zostawić, a samemu ruszył do jednego z większych namiotów. Co jednak miały zrobić one?

Prim nie musiała długo czekać na pozostałych śmiałków. Najpierw dziewczyna - jak Cynhtiss się zdawało - niewiele starsza od niej, która po przedstawieniu się usiadła sobie kawałek dalej. Niedługo później pojawiła się nieco starsza kobieta i ich przewodnik. Chwila między przybyciem trzeciej i czwartej osoby wystarczyła jednak, aby Mikoto sprawiła, że na twarzy Prim pojawił się szczery uśmiech. Nastoletnia czarownica nie mogła zareagować inaczej, w końcu nie bez powodu ubierała się właśnie w taki sposób. Była dumna z faktu, że stanowi niewielki wśród ludzi odsetek magów i podobne komentarze zawsze sprawiały dziewczynie wielką przyjemność. Nie zwróciła nawet uwagi na dym wydmuchiwany przez kobietę chociaż raczej nieprzychylnie patrzyła na ludzi z takimi nałogami. Oczywiście nie omieszkała pochwalić się swoją magią kiedy Mikoto się tym zainteresowała.
- Posługuje się magią odbicia. - zakomunikowała dumnie wypinając dziecięcą pierś. Stała tak przez kilka sekund, aby po chwili zaspokoić swoją ciekawość. - A pani? - zapytała wzrocząc wyczekująco na kobietę. Oczywiście słów Yukiko gdyby postanowiła pochwalić się swoją magią również wysłuchała z uwagą. W końcu wszystko co było związane z magią było dla niej ciekawe.
I gdyby tylko było to przypadkowe spotkanie, a nie zebranie przed misją zasypałaby jedną i drugą masą pytań. Niestety znalazły się tu w bardzo konkretnym celu i Prim wiedziała, że nie każdy był tak ciekawski jak ona. A poza tym zasypała już pytaniami przewodnika i ich też należało wysłuchać.
- Przed pierwszym magiem? - pomyślała na głos i już miała wyrzucić z siebie kolejną porcję pytań, ale ich przewodnik stwierdził, że jeśli chodzi o szczegóły lepiej było porozmawiać z panią dyrektor. Wskazał przy tym jeden z namiotów i odszedł zając się swoimi sprawami. Prim pożegnała go kłaniając się grzecznie i ruszyła od razu w kierunku wskazanego namiotu. Dopiero po kilku krokach zatrzymała się, aby spojrzeć na swoje towarzyszki.
- Nie idziecie? - zapytałaby gdyby Mikoto i Yukiko jeszcze nie ruszyły na spotkanie z panią dyrektor.

No i jak miło. Prim zacieszała się z pochwalenia kapelusza, a Yukiko póki co milczała nieśmiało. No cóż nikt nie popędza ją, byleby tylko jednak działała razem w grupie. Dziewczyny muszą trzymać się razem, jedność jajników itp.
- Magia odbić huh? Czyli co, ktoś w ciebie rzuci kamienie to go oddasz rzucającemu?
Czy może to działa innaczej? - Spytała zaciekawiona kwestią magii Primrose. Niezbyt wiele magów, których poznała w przeszłości były chętnych w opowiadaniu o swoim "prawdziwym" darze. Bo dar Mikoto to była zawodząca porażka, a nie niezwyłky dotyk bogini losu jak to mówił Janek. Nie wiedział co gadał pijany był. Zresztą ona też, ale to nie istotne. Istotnym było teraz dowiedzieć się jak najwięcej o dziewczynkach. Zapytana jednak o magię wzdrygnęła się delikatnie. No to co? Ta sama ściema co zawsze. Zaciągnęła się z fajki i pomału wypuściła dym z płuc odchylając głowę do góry. Następnie chrząknęła i wróciła spojrzenie do swoich rozmówczyń.
- Posiadam niezwykły dar spoglądania w nieprzebrane odmęty czasu i wyciąganiu z niej informacji na temat wszechświata. - Oznajmiła z dumą i wyższością, by jeszcze mocniej podkreślić swoje słowa. No bo co innego miała powiedzieć jak nie ma magii? Jest tylko wróżbitką od siedmiu boleści, która próbuje zarobić na życie udając maga. Czy to coś złego?
Niezależnie od odpowiedzi na ostatnie pytanie, trzeba było zacząć działać. Nie miała pojęcia o czym mówił facet w kitlu mówiąc o jakimś Agalaście, ale za to jasno zrozumiała gdzie znajdą namiot dyrektora. I tam też niezwłocznie się udała.

- Moja magia nazywa się Magią Tytanów. - odpowiedziała grzecznie, uśmiechając się do Mikoto lekko, zaraz po tym jak ta zadała pytanie i Primrose już na nie odpowiedziała. Nie chciała bowiem nikomu wejść w słowo, a też niezbyt taktowne było całkowite milczenie, które byłoby pewnie odebrane jako zignorowanie zadanego jej pytania. Z zainteresowaniem też wysłuchała tego, co miała do powiedzenia starsza kobieta w kwestii swoich własnych zdolności, a także sama Primrose, która okazała się użytkowniczką magii odbicia.
- Czyli widzi pani przyszłość? A może przepowiada ją? Czy takie wizje zawsze są wyraźne? A jak nie, to od czego to zależy? A jest też pani w stanie patrzeć w cudzą... przeszłość? - gdyby któraś z nich ją znała to pewnie domyśliłaby się dlaczego poszło to w takim, a nie innym kierunku. Yukiko miała problem i to dość spory problem, jeśli chodziło o przeszłość, więc siłą rzeczy ciekawiły ją takie rzeczy. Czy Mikoto mogłaby, na przykład, spojrzeć w jej przeszłość i powiedzieć o niej co nieco?
Kiedy zaś stanęli przed namiotem, najemniczka rozejrzała się dookoła, przyglądając się zarówno jemu jak i otoczeniu, ciekawa czy nie dostrzeże czegoś, co mogłoby być przedmiotem ich misji. Kiedy jednak wskazano im namiot, szybko porzuciła to zajęcie, posłusznie podążając do przodu, po wejściu witając się cichym dzień dobry z osobą, którą zastałaby wewnątrz.

Pogawędka trwała dalej i na swój sposób zmierzała w dość interesującym kierunku. Mimo wszystko, grupa magów dotarła w końcu do namiotu, co pozostawiało im niewiele czasu na wymianę zdań przed spotkaniem z głównym pracodawcą. Co jednak było interesujące? W samym namiocie panował mrok. Niemal idealna ciemność. Odcięty kompletnie od światła, czy też oświetlany wyłącznie w kilku miejscach stosunkowo bladymi promieniami lacrym. Samo wnętrze namiotu wyglądało nieco jak... korytarz w budynku? Tyle, że tutaj pokoje oddzielało coś na wzór płacht z materiałów. Mimo wszystko, przywitanie się sprawiło, że na wprost nich rozległ się odgłos spadających przedmiotów i jakieś ciche marudzenie, po czym spomiędzy białych połaci materiału wyłoniła się kobieta w białym kitlu.
- Zapewne... magowie? - zapytała rzucając ów pytanie w eter, jednak nie czekała zbyt długo na odpowiedź. - Wspaniale. Tego właśnie potrzebujemy. Ostatnio przypadkiem odkryto, że po przelani mocy magicznej w odpowiednie segmenty można uaktywnić pradawne pismo. Na razie jesteśmy w fazie odkodowywania go, ale... nie mamy tutaj magów, a rada nie życzy sobie, abyśmy niszczyli lacrymy świetlne w tym celu. Pytania? - powiedziała jeszcze, acz po jej głosie dało się poznać zmęczenie. Na domiar tego gdzieś na koniec wypowiedzi ziewnęła dość solidnie, a chociaż w namiocie panował półmrok, to dało się zobaczyć stosunkowo mocno podkrążone oczy.

Poglądowy wygląd.

    Prim pokiwała nieznacznie głową potwierdzając przypuszczenia Mikoto.
- Mniej więcej o to właśnie chodzi. - przyznała bez wcześniejszego entuzjazmu, bo co tu ukrywać - odbijanie kamieni wcale nie brzmiało fajowo. A to mniej więcej w obecnej chwili potrafiła. Co prawda wiedziała, że sama magia ma więcej możliwości i dzięki niej będzie w stanie działać nie tylko na obiekty jak rzucony w nią kamień, ale i na inne zjawiska czy nawet zaklęcia, ale obecnie potrafiła niewiele więcej niż przytoczony przez wróżbitkę przykład. I choć ogólnie lubiła się chwalić tak, aby spoglądano na nią z podziwem czy zazdrością tak teraz - w przypadku misji - byłoby to zwyczajne kłamstwo. I dziewczynka nie chciała się do niego uciekać, tym bardziej że nie wiadomo jak owa misja się potoczy...
    Kiedy zaś Mikoto pochwaliła się swoimi zdolnościami Prim przekrzywiła głowę przyglądając się jej. Prawdę powiedziawszy nie potrafiła wyczuć od niej magicznej energii, tak jakby w ogóle nie była magiem. Oczywiście przez myśl jej nie przeszło, że kobieta ją oszukuje, uznała raczej że potrafi się doskonale maskować i tyle.  
- Tytanów? - z resztą jak widać nie rozmyślała nad tym zbyt długo i zaraz odwróciła się w kierunku Yukiko. Widzenie przyszłości było ciekawe, ale magia tytanów? To dopiero coś, na pewno jej zaklęcia pozwalały robić jakieś  niesamowicie efektowne i fajowe rzeczy. Widać było wyraźnie, że Prim zżerała ciekawość i na usta cisnęło się jej pytanie, czy raczej masa pytań. Umiała się jednak powstrzymać, w końcu były tutaj nie aby plotkować tylko w sprawie misji, a właśnie znalazły się przed wskazanym wcześniej namiotem. Musiała więc zostawić zaspokojenie ciekawości na później i chwilowo skupić się na misji.

    - Mhm, dzień dobry. - przytaknęła na pytanie kobiety, która nagle pojawiła się przed nimi, zaraz też się przywitała. Słuchając kolejnych słów zleceniodawczyni spochmurniała. Jakby coś w jej wyjaśnieniu nie do końca się jej spodobało. - Czyli... mamy po prostu robić za takie lacrymy? - zapytała po chwili namysłu, aby się upewnić czy jej przypuszczenia są prawidłowe. I szczerze mówiąc wizja robienia za bateryjkę nie specjalnie się jej podobała.

Spojrzała się zaskoczona na Yukiko jak bardzo zainteresowała się tematem jej "magii". Zwykle ludzie albo wyśmiewają albo olewają gdy opowiada o swoim nieznośnym talencie.
- Hmm... tak mogę dostrzec przyszłość, ale mogę też ją przepowiedzieć. W sumie dla mnie to jedno i to samo. Nagłe wizje są jednak nieprzewidywalne i mają w sobie wiele symboli oraz znaczeń. W sumie jak cała przyszłość. To jedna plątanina możliwości, więc nie zawsze jest łatwo. Jeśli zaś chodzi o przeszłość... zdarzało mi się ją także postrzec. A czemu pytasz? - Odpowiedziała dziewczynie najbardziej precyzyjnie jak umiała. I nie skłamała przy tym. Nie zrobiła tego głównie ponieważ dla Yukiko nie wiedzieć czemu to zdawało się być bardzo ważne. Zobaczymy co z niego wyniknie teraz jednak docierali do namiotu zarządcy.
Przed wejściem do namiotu Mikoto zdążyła zaciągnąć się jeszcze raz z fajki po czym z niezadowoloniem zgasiła ją, opróżniła jej zawartość i schowała do torby. Widok zmęczonej dyrektorki wydawał jej się widokiem, którego raczej się spodziewała. W końcu to ona tutaj zarządzała, a oznaczało to, że miała masę obowiązków na głowie. Współczuła jej choć jednocześnie czuła pewien podziw. Musiała ciężko zapracować na to co ma teraz i zapewne robi coś co kocha, i może jej jeszcze za to płacą.
Kobieta w kitlu wyjaśniła im na czym będzie polegać ich zadanie i słysząc to Wróżbitka zbladła. No to świetnie się spisała, nawet jeśli miała całą tą moc magiczną nie miała zielonego pojęcia jak jej użyć. No i co teraz? Powiedzieć prawdę? Ściemniać dalej o tym że jest się magiem i liczyć na łut szczęścia. Kurde no co za pech.
Nie wiedziała o co się ma spytać i bała się powiedzieć coś czego by żałowała, bo by jej nie wypłacili kasy. Dlatego wyciągnęła z torby buteleczkę ręcznie robionej whiskey i pociągnęła solidnego łyka. Nie miała zbyt wiele opcji, więc musiała się posłużyć "tym". Przymknęła oczy i sięgnęła w głąb siebie by skorzystać ze swojego daru. Jeśli jakoś pomoże dzięki temu przy badaniach albo odkryje jak z tego wybrnąć to będzie warto(korzysta z Prekognicji).

Nie sposób jest opisać to, na czym dokładniej miało polegać ich zadanie. Kobieta z pewnością była zmęczona do tego stopnia, że równie dobrze mogła osunąć się na ziemię i zasnąć. Niemniej jednak postanowiła nieco naprostować sytuację.
- Powinno to wystarczyć, ale możecie też pomóc odszyfrować ich pismo. Tu są nasze dotychczasowe zapiski... - dodałaby jeszcze, wyciągając w kierunku zainteresowanej przedmiotem pani mag. Niemniej jednak tu liczyły się bardziej reakcje pozostałej dwójki. Yukiko zdawała się dość nieobecna, jakby obawiała się zacienionego namiotu, stojąc tylko nieopodal wejścia. Do tego też Mikoto zdawało się zakręcić w głowie, kiedy tylko obrazy pojawiły się jej przed oczami. Do tego wszystkiego głowa pulsowała, jakby ktoś zdzielił ją jakimś metalowym prętem, albo grubszym, solidniejszym kijem. Całkiem nieprzyjemne. Co jednak dostrzegła? Niekoniecznie to, co chciała. Niekoniecznie to, co mogłoby się jej spodobać. Wyglądało to tak, jakby stojąca przed nią pani naukowiec została... zabita przez swoją kopię? A może sama zabiła jej kopię? Wyglądało to tak, jakby dwie identyczne kobiety były u kulminacji walki, w wyniku której ta przybijająca drugą do ziemi zadawała właśnie ostatni cios, ostatnie pchnięcie nożem i tak jak twarz umierającej zdawała się wykrzywiona bólem, tak jednostka mordująca zdawała się wyrażać swoją postawą coś na kształt... błogości? Zadowolenia i spełnienia? Ciężko to ocenić. Całości w końcu towarzyszył mrok, ale... co mogło to oznaczać?

Notatki.

Prim zmarszczyła brwi słysząc, że faktycznie ich zadanie mogłoby się ograniczyć do robienia za bateryjki mające pomóc w badaniach. Nie brzmiało to ciekawie, kompletnie nie brzmiało to jak dobra przygoda. Z drugiej strony Prim szukała zleceń raczej prostych, bo te trudniejsze były dla niej... no zbyt wymagające. Nie mniej perspektywa bycia po prostu źródłem energii i nie robienia niczego poza tym była dla niej zawodem. Dlatego słysząc, że mogą też pomóc w rozszyfrowaniu pisma od razu wzięła notatki od pani naukowiec.
- Skoro już tu jestem to spróbuję pomóc. - powiedziała od razu. Rozszyfrowywanie pradawnych pism wydawało się o wiele ciekawsze. Co prawda nie można było tego nazwać ekstremalnym przeżyciem, ale na swój sposób na pewno było ciekawe. I jeśli dzięki jej pomocy udałoby się rozwiązać zagadkę szybciej to na pewno nastoletnia czarownica poczułaby satysfakcje. - W końcu to raczej nie powinno przeszkadzać w naszym głównym zadaniu. - dodała. W końcu przede wszystkim mieli dostarczyć naukowcom energii magicznej, to dlatego pojawiło się to ogłoszenie. Nie można było tego zaniedbać. Acz jak Prim wspomniała jedno zajęcie nie powinno przeszkadzać drugiemu. Zerknęła do notatek skoro powiedziała co do powiedzenia miała. Co prawda nieco dziwne było milczenie jej towarzyszek misji, ale jakoś nie zwróciła na to w tej chwili uwagi koncentrując się na notatkach. Wyglądało na to, że naukowcom udało się rozszyfrować znaczenie kilku znaków. Było ich raczej niewiele? Czy przeciwnie, trzeba było uznać to za sukces przy tak niedługiej pracy? Prim nie miała pojęcia o prowadzeniu wykopalisk i ciężko było jej odgadnąć czy był to dobry rezultat czy przeciwnie. Cały czas trzymając kartki w łapkach spojrzała na panią naukowiec.
- Więc... od czego powinnyśmy zacząć? - zapytała. Wciąż nie zorientowała się, że Mikoto i Yukiko milczą od dłuższej chwili.

Co za przydatna wizja, no normalnie wspaniale! Jakby mogła spodziewać się czegoś innego. Przęłknęła ślinę w przerażeniu po czym wyciągnęła z torby butelkę z Sake i opróżniła jej zawartość do połowy, bo tego nie dało się zdzierzyć na trzeźwo. Następnie oprze ręce na kolanach oddychając ciężko. Czyżby miała się powtórzyć historia z tego przeklętego domu? Kolejne sobotwory? Cholera nie mogła na to pozwolić. Podeszła bliżej na środek namiotu i z przerażeniem spojrzała się na ich pracodawczynie.
- Nie wiem dlaczego... ale za jakiś czas pojawi się twój sobowtór. Dojdzie do walki i któraś z was zgi....zginie. Wiem, że to brzmi jak bujdy, ale moje wizje jeszcze się nie myliły. - Powiedziała drżącym głosem, po czym postanowiła wypić jeszcze jednego łyka z butelki i usiąść na czymś w okolicy, najlepiej na krześle. Jej dłonie trzęsły się, a ona czekała, aż alkohol zacznie działać bo już na początku zaczęło ją to przerastać. Czemu te misje nie mogą obchodzić się bez... śmierci.