Fortuna grupa I

Tasia leżała. Właściwie nic innego jej nie pozostało. Leżę, więc jestem. A raczej leżę, to przy odrobinie szczęścia dalej będę. O odpoczywaniu i wylegiwaniu się w trumnie mogłaby napisać wypracowanie, stworzyć poemat, a nawet wykładać na USB. Leżała. Od niepamiętnych czasów, tylko leżała. Wylegiwała się i nikt jej nie miał tego za złe. Nie musiała nikogo bić, wysilać się, czy robić cokolwiek innego. Po prostu spała. Spała, i robiła to dobrze. Nie można zepsuć tak banalnej rzeczy. I co więcej - to była jej praca. Nie wiedziała, czy jest to proces edukacyjny. Czy spoczywając z zamkniętymi oczami zyskuje coś więcej niż regeneracja sił. Co prawda pewnie nowego zaklęcia nie opanuje, nie przebiegnie setki ani nie poprawi kondycji, ale teraz ją to nie interesowało. To nie było jej pracą. Jej pracą, jej zadaniem, było po prostu egzystowanie. W taki sposób, by nikogo nie zabić.
Słuchała. Słuchała krasnali, słuchała innych głosów. Cokolwiek nie powiedzieli, cokolwiek by nie zostało stwierdzone, ją to nie interesowało. Gdzieś w głębi zapewne by została poruszona, kiedy ktoś rozpaczał nad jej śmiercią. Ale wiedziała, że to wszystko to tylko gra, że ona żyje, a oni lamentują tylko dlatego, że tak jest scenariuszu. Scenariuszu, którego nie znała. I nie musiała. Znała swoje zadanie. Zadanie, które wykonywała dobrze. Nie musiała nic mówić, nie musiała śledzić wydarzeń. Nie musiała myśleć, ani oddychać. Miała tylko leżeć. Więc leżała. W końcu nic innego jej nie zostało. A właściwie nic innego nie musiała. Rola, którą każdy głupi by odegrał. Przy wybieraniu - dobrze trafiła. Mimo, ze nie wiedziała, czy dokładnie to miała robić. Nikt się nie czepiał, więc było dobrze. Tak przynajmniej chciała myśleć. Ona miała tylko czekać na księcia. Snowa. Nie sądziła, żeby nawet w połowicznym letargu, przegapiła jego pojawienie się. Więc leżała. Leżała i nie myślała o niczym innym. Znaczy, na pewno nie myślała o Snowie. Nie. Chociaż w pewnym momencie pojawiła się myśl, żeby się streszczał. Głównie jej myśli pochłaniało co innego. Gdzieś zebrało jej się na wspominanie przeszłości. Las. Ona też zgubiła się w lesie. Ale to była pieprzona bajka. W normalnym świecie nie znajduje się krasnoludków, nie ratuje cię książę. Jej nikt nie ratował, chyba, że ona sama. Robiła jednocześnie za Śnieżkę, krasnoludki, królewicza i Schwarzeneggera. Rambo w dziczy z genami McGyvera. Bear Grylls widzący żarcie w prawie każdym obiekcie leśnym. Gesslerowa, która dane obiekty oceniła i stwierdziła, czy na dłuższą metę nadają się do jedzenia. Tylko mniej wybrzydzała. No ok, kota nie zjadła. Kotów się nie je. A później sobie przypomniała Krug. Ah, to przeklęte Krug. Krug, gdzie była zdana sama na siebie. Nie licząc Hotaru. Hotaru liczyła na Tasie. I ten moment kiedy doszła do wniosku, że chyba jest dziwna. Moment, kiedy Hotaru zaczęła ronić łzy, spotkał się z niezrozumienie,. Bo przecież wtedy jeszcze nic się nie stało. Ot, po prostu wpadły i wysiało nad nimi widmo Śmierci. Zupełnie nic niesamowitego. I moment, kiedy straciła Kuro. Takiego przygnębienia nie czuła nawet, kiedy straciła rodzinę. Bo strata przyjaciela boli. Boli tak, jakby ktoś rozdzierał duszę na części. I walka. Walka, kiedy tak bardzo chciała ubić draństwo, a przez zwykłą głupotę nie dała rady. Oh, tak bardzo nie. I moment, kiedy zrobiła to znowu. I to tak nie dawno, bo na egzaminie. Jak dureń wpadła prosto na ostrze miecza. A mieli na niej polegać. Zawaliła. Jak zawsze Ah, tak bardzo można liczyć na Tasie. Miała chronić. Miała bronić. Miała doprowadzić misję do końca i zostać magiem S. Pokazać, ze jest coś warta. A tymczasem znowu pokazała jak bardzo jest bezużyteczna. Jak dziecko, które myśli, ze może zmienić świat. I wiedziała to. Ale wiedziała, że może, i nie przyszło jej do głowy, że może być to błędne rozumowanie. Wiedziała, że może. Że jak naprawdę będzie czegoś chciała, to świat stanie za nią murem. A jak nie, to zgnębi bardziej, ale jej nie zatrzyma. Bo takie zasady. Może zniszczyć, ale nie pokonać. Może załamać, ale nie złamać. Może zdołować, ale nie pogrzebać nadziei. Nadzieja matką głupich. Może jej jedyna. Ale ginie ostatnia. A najlepiej, by ginęła wraz z człowiekiem. A jeżeli jest to nadzieja osoby, która oszukuje co rusz własne przeznaczenie, to chyba tym lepiej. Mogłaby powiedzieć, ze jest beznadziejna, bo jest. Była tego świadoma i tak analizując to teraz mogła stwierdzić, ze jest nawet bardziej do niczego, niż sądziła. Ale w zasadzie... to dobrze. Gdzieś doznała przebłysku, ze skoro jest aż tak źle, to teraz może być tylko lepiej. Po prostu musi. Da radę. Albo zginie, ale wtedy raczej już ją to nie będzie interesować.
Leżała. Leżała i myślała, chociaż myśleć nie musiała. Myślała o tym, co zrobiła dobrze. Nie o tym, czego nie posiada, ale o tym co ma. Uznała, że tamten temat już przewałkowała. A ma na koncie nierówną walkę z inkwizycją. Walka w wieży. Gdzie pokazała klasę. Dlaczego nie może tak częściej? Potrafi. Umie. Jak chce, to jest w stanie co zrobić. Osiągnąć. Tylko dlaczego jej się to nie udaje. Tak bardzo nie myśli, chociaż się stara. Jakby wychodziło to na jej niekorzyść. Ale uczy się na błędach. Wiedziała, ze tak musi być. Tylko wolno. Popełniła ich wiele, ale chyba jej całość idzie opornie. Pechowo. Dalej jednak tliła się nadzieja, że wyrobi. No, i może wtedy przestała by w Kardii uchodzić za durnia.
W sumie doszła do wniosku, że chyba nie tyle jest głupia, co nierozgarnięta. Przeżyła w dziczy, przeżyła wiele. Uniknęła kilkakrotnie śmierci. Albo instynktownie potrafiła się wyratować, wiedząc, jak się zachować, albo miała ogromnego farta. Nie była pewna, czy jej obecność tutaj to nie zasługa obu, tak pół na pół. Ale była, żyła, miała się całkiem dobrze. Przegrała wielokrotnie. Ale jest tylko jedna możliwość wygrania przegranej partii - zrzucić wszystkie piony, postawić je ponownie i zacząć grę od początku. Inaczej się nie da. I jakoś po upływie czasu przyjęła wszystkie te porażki dość spokojnie. Tak położyć się i pomyśleć to całkiem ciekawa sprawa. Ale to może dlatego, ze było to tak odległe, że nie potrafiła się tym przejąć. Przeżyła walkę z ośmiometrowym wężem, solo z sukkubem, rage jakiejś pradawnej demonicy, trening u E, wypatroszenie... Traciła wiarę by znalazło się coś, co ją położy na dobre. Nie miała skilla, to wiedziała, ale wiedziała, że zamiast tego jest upierdliwa. Na tyle, ze nie była pewna, czy broń na miarę atomówki USA byłaby w stanie ją zdjąć. Mimo wszystko, wolała nie sprawdzać. Więc leżała. I to leżenie zaczynało ją, mimo wszystko powoli nudzić. Leżała i nic nie robiła. A właściwie robiła tak mało, ze do tego nie przywykła. Znaczy, jeżeli miałaby leżeć przez najbliższe miesiące to w porządku, ale wolała się nie przyzwyczajać do czegoś, co miało trwać góra kilkanaście minut. Przewróciła się na bok.
I wróciła dalej do tego, co robiła. Co prawda nie robiła nic, ale to już było coś. Samo egzystowanie to już to, a ona właśnie grzała trumnę. Mimo wszystko wolała myśleć, że to nie trumna, a po prostu nie najgorszej jakości łóżko. Mierząc skalą tasiową. Dla Tasi najgorsze łóżko to gołe kamienie zalewane strumyczkiem. Niewygodnie i zimno, A właściwie stoi na równi z piaskami pustyni. Niewygodnie i mrozi kości. A tutaj przynajmniej było ciepło chociaż miała co raz bardziej wrażenie, że kieca zmiażdży jej żebra. Znaczy się, nie dosłownie. W przenośni. Była świadoma tego, że złamanie jej czegokolwiek, to faktycznie było no... dość ciężka robota. Piła łańcuchowa może być niezbędna. A może nawet Tupolew. Taki w najgorszym wypadku gotowy by roztrzaskać się o Tasie jak o brzozę. Morderczą brzozę. No, w tym wypadku morderczą Tasię. To znaczy... Tasie nie są mordercze. Samo tak wychodzi. Kto normalny skacze pod czołg? Co prawda ciężka, aż tak, to nie jest, ale mimo wszystko zabijała. A czasem zabijała elementami defensywnymi odpowiednimi dla niewielkiej warowni. Takiej z lego. Musi popracować nad wymiarami swego spella. Tego naczelnego. Tylko jej. Symbol tasiowatości. Nic wielkiego, zwykła ściana, a jednak dzierży moc. Stoi i aż wydaje się krzyczeć "You shall not pass!" Ściana, którą trzeba wydziobywać łyżeczką z ziemi. Tasia ma w tym doświadczenie. O, wisi łyżeczkę szefowi. I drzwi Samancie. Ale to szczegół. Duży szczegół. Nic wielkiego. Właściwie sądziła, że już nikt tego nie pamięta. Stare czasy jeszcze sprzed inkwizycji. Znaczy Tasia pamiętała. Musiała. Pamięta o rzeczach, o których nie powinna.