Sala numer 69

First topic message reminder :

~~ Na oko zwyczajna sala pooperacyjno-rehabilitacyjna. Stały tu cztery łóżka, po dwa naprzeciw siebie. Po zewnętrznej stronie każdego łóżka znajdowała się mała szafka. Pościele, powleczone dość schludnie na łóżka aż zapraszały pacjentów. Jeszcze nowa i nawet pachnąca, w kolorze białym, nie zżółknięta. W sali znajdowało się okienko, bez klamek, by nikt nie wyskoczył. Otwierać można było je jedynie uchylnie, dźwigniami po lewej i prawej stronie tegoż okna~~

Kotomi po raz kolejny w krótkim odstępie czasu leżała w szpitalu. Na warunki postanowiła nie narzekać, przynajmniej dopóki nie obudzą się współtowarzysze. A zresztą... Teraz w pokoju były tylko osoby, z którymi ramię w ramię walczyła.
-Wstawać lenie, nie ma spania~!- zapiszczała głośno Kotomi, odrywając plecy od łóżka, by wydobyć wyższe tony. Jeszcze nie wyszła z wprawy, jednak jej złośliwość powoli zanikała... Była z tego powodu bardzo podirytowana, musiała na kimś poćwiczyć bycie niemiłym. Póki co jednak chciała jak najszybciej odbębnić wizytę w szpitalu i iść na kolejną misję. Wciąż chciała być silniejsza i pokonywać kolejnych Inkwizytorów, lub choćby pentakle. Obojętnie, cokolwiek by się nie napatoczyło, dziewczyna z odwagą w sercu stanie w szranki.

MG

Są momenty w których nawet Sugito ma ochotę przyjebać ścianą w twarz, ewentualnie na odwrót. To był jeden z tych momentów, kiedy po prostu załamywał się tą... tą... niewinnością? Finna. W gruncie rzeczy nie ma nic złego w byciu niewinnym, ba w zasadzie to nawet całkiem spoko. Ale nie w sytuacji kiedy jest się magiem! I to na dodatek Policjantem! To nie tak, że policjanci, obrońcy i stróżowie prawa, są nieskalani! Czasem trzeba robić... takie czy inne rzeczy. I takie czy inne rzeczy musiał teraz robić Finn, no chyba że woli umrzeć.-Tak, oszukać. Czasem musimy oszukiwać, bo inaczej umieramy.-Życiowe, przyda się Finnowi.-Umierają. Różnie umierają, wiesz czasem ktoś się udławi przy śniadaniu, innym razem ktoś się potknie i niefortunnie złamie kark... wypadki chodzą po ludziach.-Nie obchodziło Sugito czy Finn wyłapie aluzję, jeśli tego nie zrobi, to jego sprawa. Pora nauczyć się życia!-A bierz co chcesz.-Dodał jeszcze, co do kluczy. Przecież nikt Finnowi, nie kazał słuchać, prawda?-Poza tym polecam już ruszać. Każda zmarnowana minuta, to minuta mniej twojego życia... prawda?-Tak tylko zauważył. Dość trafnie zresztą.

W nocy, kiedy Sugito już spał i Finn też(Albo go nie było) to chłopaka podeszła Nanaya. Czy to dlatego e był zaspany, czy to na widok jej twarzy, Sugito złapał ją za dłoni przyciągnął delikatnie do siebie. Kiedy dziewczyna położyła się obok, pogłaskał ją po głowie, a następnie odwrócił się tak, by móc objąć ją w talii i tak spali, aż do rana~

- C-czyli... Czyli trzeba uważać na wszystko? - dopytał się niezbyt pocieszony takim biegiem spraw. W końcu łatwiej jeśli jest jedno jasne zdarzenie, którego trzeba się wystrzegać, a inaczej to wygląda w przypadku niespodziewanego. Co więcej, wracało w tym miejscu pytanie - czy rzeczywiście powinien brać klucze? Przecież jeśli coś mu się stanie, albo... albo jeśli tam umrze... porzuciłby ich w innym kraju, nie? Zupełnie same, bez nikogo, kto mógłby się nimi potem odpowiednio zająć. Zdecydowanie ta sprawa nie była zbyt przyjemna, a już na pewno nie łatwa do rozstrzygnięcia! Pewnie siedziałby tak dalej, dumając sobie nad tym fakcikiem, ale kolejne słowa raczej mogły dawać do myślenia, bo chłopaczek w jednej chwili spojrzał na okno, ażeby dodać: - Ruszać? - jakby nie był pewny, o co chodziło, jednak pora dnia sama mówiła za siebie i blondasek z niemałym mętlikiem w głowie zaczął rozglądać się po pomieszczeniu w poszukiwania jakiegoś wierzchniego odzienia, a dokładniej takiego tam jednego płaszcza. Rozglądając się tak przy okazji spróbował jakoś ubrać się do końca, a także - sięgnął po Suri, spoglądając na nią i biorąc na ręce, ażeby przygotować się do wyjścia. Ba! Nawet wciągając nieco pośpiesznie, spoglądając właściwie wszędzie, jakby nie mógł znaleźć jakiegoś celu, wciągnął owy płaszcz i skierował swoje kroki do drzwi. - Dziękuję. Do wi... - zaczął tylko, przystając w wejściu do pomieszczenia, niosąc kotkę, jednak dokończyć zbytnio chyba nie mógł, prawda? W końcu, jeśli się nie uda, to nie zobaczą się znów, nie? Zresztą tym bardziej, że zwracał się raczej do mężczyzny, lustrując przy okazji fakt, iż w międzyczasie Nanaya musiała najwyraźniej pójść spać - czy coś. Przez chwilę nawet przeszło mu przez głowę, czy nie zostawić jakiejś wiadomości... Nie zostawić jakiejś informacji, czy pożegnania, ale ostatecznie odwrócił się znów w kierunku drzwi, aby rzucić tylko: - Pójdę już... - cicho pod nosem i jakby nieco zmarkotniałym tonem, ale tak było najlepiej. Zostawić wszystko teraz, żeby mieć do czego wrócić, mieć kiedy wrócić? W końcu każda chwila się liczyła. Każdy moment. Dlatego też nie powinien tracić czasu? A mimo wszystko... zdawał się ociągać i przedłużać jakby wyjście stąd... Ale ostatecznie opuścił szpital i pójść do siebie, a może i przed siebie... Gdzieś.

zt x2

Chciała po prostu pozwolenia, zgody na to, by przez jakiś czas naruszyć prywatną przestrzeń drugiej osoby. Tymczasem otrzymała coś, o czym nawet nie była w stanie sobie wyobrazić. Pozwoliła się pociągnąć i ułożyła na podłodze. Nawet jeśli wcześniej o nią pytała, teraz było jej wszystko jedno, po prostu chciała być blisko kogoś żywego. Przyjemny zapach nieco ją uspokoił. Zamknęła oczy. Może teraz... przytuliła się mocniej do mężczyzny, jakby bojąc się, że faktycznie ucieknie.

Obudziła się, wtulona w tors Sugito. Przyjemny zapach... Nie do końca rozumiała, co się stało, że leży na podłodze, przytulona w bądź co bądź do swojego nauczyciela, ale mało jej to przeszkadzało. Przynajmniej było ciepło. Przynajmniej... Zamknęła ponownie oczy, chociaż na chwilkę nie chcąc się podnosić. Ale powoli dochodziło do niej to, że leży obok drugiego człowieka, dodajmy mężczyzny. Dlaczego? Nie pamiętała dokładnie. Wiedziała tylko tyle, że się bała. Ściągnęła brwi. To chyba... Ostrożnie podniosła się do siadu i ziewnęła. Bolały ją wszystkie mięśnie, ale, co zaskakujące, chyba pierwszy raz od dawna się wyspała.
- Dzień dobry... - rzuciła bardziej w przestrzeń, niż do Sugito. Wciąż była zbyt ospała.

MG

Sugito spojrzał na dziewczynę z podłogi, był już jakiś czas przytomny, czy dopiero się obudził? Dziewczyna obudziła się trzymając głowę na jego piersi, musieli się więc oboje w czasie snu wiercić. W każdym razie chłopak nie wyglądał ani trochę na speszonego.-Chyba śniło ci się coś niedobrego...-Zauważył spokojnie po czym ziewnął. W sumie on mógł jeszcze spać, ale ktoś niby musiał pilnować, żeby Byakushitsune sobie krzywdy nie zrobiła, w czasie trenowania.

Dziwne... Śniło? Skupiła się chociaż trochę, próbując zrozumieć to, co się wydarzyło w środku nocy. Jakoś nie wierzyła w magiczne moce lewitacji, które jakimś cudem położyły ją na podłodze obok niego. Sen, sen. Ah... Szybko zmarkotniała, przypominając sobie z każdym szczegółem to, co wybudziło ją ze snu siłą.
- Koszmar. Odkąd opuściłam Zori, lubi powracać - odpowiedziała, nie chcąc się rozwodzić nad tym tematem. Przypominał niemiłe momenty i dwie propozycje, z których nie chciała nigdy skorzystać. A teraz do wszystkiego dołączyła jeszcze ta przeklęta pijawka. Nowy elemencie moich snów, witamy na pokładzie... pomyślała cierpko wpatrując się w przestrzeń. Westchnęła i spojrzała na Sugito przepraszająco. - Wybacz, że obudziłam cię w środku nocy. Po prostu... - Co miała powiedzieć. Już sam gest świadczył o tym, w jak kiepskim była stanie aniżeli jakiekolwiek słowa. - Nie potrafię sobie z tym poradzić. Przepraszam za kłopot - uśmiechnęła się leciutko, po czym wstała, chcąc nieco rozruszać kości. Nie było chyba szans, by kiedykolwiek przyzwyczaiła się do spania na podłodze. Zimno. Zbyt zimno. Do tego wszystko później bolało, jakby się nie wiadomo jakie rzeczy robiło. Przeciągnęła się mocno, próbując pozbyć się nieprzyjemnego zastoju mięśni. I niby nikt nie musiał jej pilnować, ale po wczorajszych ekscesach dobrze by było, by sobie nic przez przypadek nie zrobiła. Bo może się skończyć różnie. Gdy już się nieco rozciągnęła, ściągnęła kołderkę ze swojego łóżka, opatuliła się nią i usiadła przy ścianie obok chłopaka, po czym powtórzyła to, co robiła wczoraj, pozwalając, by spokojnie, kropla po kropli energia magiczna napływała do oczu i przestać, gdy coś zobaczy. Zasadniczo chciała stąd wyjść jak najszybciej a pewnie czarnowłosy chciał tego samego.

MG

Mężczyzna patrzył na krzątającą się Nanayę z uśmiechem, nie przeszkadzając jej i nie mając jej za złe nocy.-Nie tylko ciebie męczą koszmary. Rozumiem co czujesz-Powiedział, by dziewczyna nie czuła się winna czy coś i począł obserwować jej zmagania z barierą. Znów zaczęła skupiać energię w oczach i... dopiero rozbudzona Nanaya zbyt późno "zakręciła" dopływ energii, mając biel przed oczami. Cóż, nie ma to jak ćwiczenie czegoś co w najgorszym razie może pozbawić wzroku.

Skuliła kolana i objęła je rękami, by ostatecznie zakopać również w tej pozycji głowę. No cóż, nie liczyła na szybki sukces. Przynajmniej tym razem nie bolało. Chociaż czy ćwiczenie w "ciężkich" warunkach nie mogło się dla niej skończyć niezbyt ciekawie? Westchnęła.
- Ciebie też męczą? - zapytała cicho. Niby to powiedział, mniej bezpośrednio, ale w sumie nie wiedziała, co więcej mogła powiedzieć. Ostatecznie cały czas wyglądało na to, że to ona chce jakieś rozmowy, a on niekoniecznie. Uśmiechnęła się nieco cierpko, jednak chłopak nijak mógł to zauważyć. Gdy tylko z jej oczami było już dobrze, wróciła do ćwiczenia, tym razem będąc bardziej ostrożną i skupioną na tym, co robi. W końcu miała już dość tego uczucia bólu. Starała się przy okazji określić, ile "kropli" wystarczyło, a ile było za dużo. W końcu granica była bardzo cienka.

MG

Oj tam od razu nie chciał rozmawiać, tak człowiek no. Przerzucił spojrzenie na Nanayę i zastanowił się na chwilę.-Czasami... a kogo nie męczą?-Zapytał retorycznie. Każdy przeżywał jakieś swoje koszmary.-Twarze tych których zabiłem, przykre rzeczy które spotkały mnie w przeszłości i to, czego obawiam się w przyszłości... przeplata się i nawiedza mnie czasem wieczorami... widziałem w życiu, naprawdę okropne rzeczy, Nanayo.-W zasadzie ile razy Sugito powiedział do niej po imieniu? Raczej nie za często to robił. W każdym razie dziewczyna ponowiła trening, tym razem w porę zatrzymując przekazywanie energii. Widziała obraz zamazany, niedostrojony... teraz należało nauczyć się go dostrajać, tylko czy uda jej się bez pomocy mistrza?

Zastanowiła się nad tym. Czy istniały osoby, które nie miały koszmarów? Może... te najbardziej niewinne? Westchnęła cicho, zakopując się jeszcze głębiej w pierzynkę i własne kolana. Przyszłość...
- Współczuję ci... - powiedziała po chwili, uśmiechając się delikatnie. Była całkowicie pewna, że nie chciałaby obawiać się przyszłości tak, by wyobrażenia nawiedzały ją w koszmarach. Wystarczyła jej przyszłość. Bardzo nie chciała wiedzieć, co ma nadejść. - Ja widziałam tylko strach - mruknęła i prawdopodobnie zamilkła już całkowicie na dłuższy czas.
Obraz był zamazany. Dość... intrygujące. To był chyba ten moment, w którym powinna zapytać się co dalej, bo już nie pamiętała czy Sugito cokolwiek mówił o tym drugim etapie. Było coś o strojeniu i jakości energii. Tylko że mówiło jej to tyle, co nic. Spojrzała z nadzieją w stronę drzwi.
- Co teraz? - zapytała i ziewnęła, leniwym gestem zasłaniając usta kołderką.

MG

Czy było tu co współczuć wiedziała tylko Nanaya. Bowiem Sugito raczej nie bardzo widział cokolwiek, czego mógłby sobie współczuć.-Walcz ze strachem, bo mu nie wolno się poddać.-Odpowiedział dziewczynie i obserwował jej wysiłki, aż w końcu nadszedł moment kiedy i on musiał wziąć się do roboty.-Skoro umiesz już przelać energię do oczu i ją utrzymać, to teraz musisz w oczach zmienić ją w światło, bo to twój atrybut, a potem dopasować energię w oczach do tej, która znajduje się w pomieszczeniu... ale to może potem-Powiedział i poczekał aż Nanaś zrobi pierwszą z rzeczy.

Problem z walką ze strachem był taki, że robiła to nieustannie już od dobrych kilku miesięcy. Bez większych rezultatów, ale z typowym dla siebie uporem. Jednakże to co niemalże sprawiło, że zmarła na zawał w jaskini tylko wbiło kolejny gwóźdź do trumny. No cóż. Martwa pijawka powinna być z siebie dumna. Utrwaliła tylko jej koszmar. Nie powiedziała jednak nic.
Wysłuchała z uwaga jego słów. Zamienić w światło? Czy to przypadkiem... nie będzie boleć? Przełknęła nieco nerwowo ślinę, słuchając dalej. Raz kozie śmierć? Tym razem nie brzmiało to jakby miała coś sobie zrobić, ale... Odetchnęła. Nie było to nic trudnego, w końcu opierały się na tym jej zaklęcia. Odetchnęła ponownie. Raczej nigdzie się nie ruszą, jeśli tego nie zrobi. Po czym bardzo ostrożnie spróbowała zamienić energię w oczach na światło, całkowicie bojąc się efektu, gotowa przerwać, gdyby przeczuwała coś złego.

MG

Czy to zaboli? Pytałaś Nanaś sama siebie, jak dziecko przed szczepieniem. Odpowiedź nadeszła nader szybko - nie bolało. Że się udało - coś, Nanaś wiedziała bowiem kawałek podłogi tuż przed nią pojaśniał, jednak to nadal było nie to, wszystko wciąż było zamazane a Sugito... Sugito starał się stłumić śmiech, bo chociaż Nanaś tego nie widziała, jej oczy były teraz jak Lacrymy świetlne.-Przekieruj energię bardziej wgłąb oczu i na niej się skup, zignoruj całkowicie tą na oczach.-O tak, bo aktualnie Nanaś była latarką. Ale co tam praktyka czyni mistrza.

Hm? Co się działo? I czemu Sugito się śmiał? Zupełnie nie rozumiejąc, o co mu chodzi, spojrzała na niego pytająco, zapewne oświetlając i jego twarz. No cóż... Sama parsknęła śmiechem, kręcąc głową z rozbawienia. Bo najważniejsze to mieć do siebie dystans. Tuż po tym skupiła się na energii, próbując przekierować ją głębiej, już nie koncentrując się na oczach, a na samej energii, kierując się słowami nauczyciela. Do czegoś to ostatecznie miało prowadzić, choć ona do końca jeszcze tego nie pojmowała.

MG

Im dalej wgłąb gałki ocznej, tym mniej bolało - o dziwo. Na dodatek obraz zaczął się zmieniać. Wpierw zżółkł, ale chwilę przemieszczania energii i stał się zielony. Jeszcze trochę kombinowania i już, widziała normalnie - prawie. Teraz wyraźnie widać było coś, co przypominało biało-niebieskie serpentyny, owijające całe pomieszczenie. Na jej ramieniu wylądowała ręka, rozpraszając dziewczynę i uwalniając nagromadzoną moc.-Z czasem będzie ci to przychodzić szybciej i łatwiej. Nie utrzymuj jednak tego za długo bo możesz stracić wzrok. Moc ta ma w zasadzie 2 zastosowania. Pierwsze poznałaś teraz - Pokazuje ci uzewnętrznioną energie duchową, mówiąc prościej ludzkie dusze poza ciałem. Jest to możliwe tylko dlatego że posiadasz magię słońca... chociaż to wymaga dłuższych wyjaśnień... mniejsza. W każdym razie drugą z możliwości tej techniki jest ukazanie "Zamazania". To akurat po odpowiednim treningu potrafił by każdy. Zamazanie można też określić jako emisję energii. Jak pewnie wiesz, wasza magia to tak naprawdę Eternano. Osadza się ono w waszych ciałach, a co za tym idzie "Emitujecie" jakieś jego ilości. Im silniejsi jesteście, tym większe "Zamazanie" otoczki postaci. Pozwoli ci to określić siłę przeciwnika. Kurcze kiepski jestem w tłumaczeniach... zrozumiałaś mniej więcej?-Zapytał drapiąc się po głowie.

//
- 5 PD
+ PWM nr. 1 - Na 1 turę pozwala widzieć dusze i tym podobne rzeczy pozagrobowe. Można użyć raz na walkę/misję
+ PWM nr. 2 - Pozwala dostrzec siłę przeciwnika w postaci zamazanej przestrzeni wokół niego. Różnica między poszczególnymi jednostkami jest nieznaczna, mierzona w minimetrach dokładnie więc "siłę" przeciwnika (w formie słabszy/silniejszy) określić można dopiero przy sokolookim lvl 3. Normalnie pozwala jedynie określić rangę 0/S/SS oraz czy dana osoba ma aktywne drugie źródło. Nie da się odróżnić maga od człowieka czy innego cosia(też mają zamazaną otoczkę). Istnieją wyjątki, nie posiadające jej(np. wampiry), na dodatek jednostki wybitnie silniejsze od samego maga od razu mogą zostać zakwalifikowane jako "Silniejsze". Zaklęcie można wykorzystywać przez 3 tury(nie ważne czy po sobie, czy z przerwami) w czasie walki/misji
+ PWM nr. 3 - Możesz świecić z oczu światełkiem. Zasięg oświetlenia to 3m od Nanaś. Działa przez 2 posty. 5 postów przerwy między użyciami

Zmiany w widzeniu były przez ostatnie kilka godzin (z pominięciem snu, oczywiście) niemal istotą jej pobytu w szpitalu. Biel, ból, kolory, zamazania, łzy - wszystko składało się na ten cały czas, jaki poświęciła na zrozumienie tego, co próbował jej przekazać Sugito. I wciąż nie była pewna, czemu to miało służyć. Czy widzenie tego, co właśnie widziała, mogło jej w czymkolwiek pomóc? Drgnęła, gdy poczuła dłon na ramieniu i spojrzała na mężczyznę ze zdziwieniem, jakby właśnie ją obudził, a ona nie do końca była świadoma, czemu. Odruchowo przetarła oczy.
- Hm? - mruknęła, wysłuchując tego, co miał do powiedzenia. Energia duchowa? Niespecjalnie rozumiała. Dlaczego jej magia miała z tym cokolwiek wspólnego? Nie widziała powiązania między magią słońca a energią duchową, jednak kiwała głowa z mało ogarniętym wyrazem twarzy. Wciąż pozostawała w niejakim szoku, niezdolna zapomnieć tego, co przed chwilą widziała. Do tego dowiedziała się, że potrafi dostrzec emisję energii... Westchnęła. - Jako tako rozumiem... przynajmniej tą drugą część. Nie widzę związku między widzeniem duchów, a moją magią... Chyba że próbujemy podciągnąć to pod energię... - Ściągnęła brwi, ale szybko je rozluźniła. Zbyt wczesna godzina na trudniejsze myśli. Uśmiechnęła się w jego stronę. - Do tego wciąż nie wiem, co ma to wspólnego z tą barierą - dorzuciła, powoli podnosząc się z ziemi, wciąż opatulona w kołderkę. Ziewnęła. Nieludzkie godziny miały to do siebie, że były nieludzkie.