Sala numer 69

First topic message reminder :

~~ Na oko zwyczajna sala pooperacyjno-rehabilitacyjna. Stały tu cztery łóżka, po dwa naprzeciw siebie. Po zewnętrznej stronie każdego łóżka znajdowała się mała szafka. Pościele, powleczone dość schludnie na łóżka aż zapraszały pacjentów. Jeszcze nowa i nawet pachnąca, w kolorze białym, nie zżółknięta. W sali znajdowało się okienko, bez klamek, by nikt nie wyskoczył. Otwierać można było je jedynie uchylnie, dźwigniami po lewej i prawej stronie tegoż okna~~

Kotomi po raz kolejny w krótkim odstępie czasu leżała w szpitalu. Na warunki postanowiła nie narzekać, przynajmniej dopóki nie obudzą się współtowarzysze. A zresztą... Teraz w pokoju były tylko osoby, z którymi ramię w ramię walczyła.
-Wstawać lenie, nie ma spania~!- zapiszczała głośno Kotomi, odrywając plecy od łóżka, by wydobyć wyższe tony. Jeszcze nie wyszła z wprawy, jednak jej złośliwość powoli zanikała... Była z tego powodu bardzo podirytowana, musiała na kimś poćwiczyć bycie niemiłym. Póki co jednak chciała jak najszybciej odbębnić wizytę w szpitalu i iść na kolejną misję. Wciąż chciała być silniejsza i pokonywać kolejnych Inkwizytorów, lub choćby pentakle. Obojętnie, cokolwiek by się nie napatoczyło, dziewczyna z odwagą w sercu stanie w szranki.

MG

Mężczyzna wstał, wykonał dziwny gest dłonią a potem uśmiechnął się do Nanaś.-Reszta pytań potem. teraz ty musisz udać się na egzamin, a ja w inne jeszcze miejsce. Ale spotkamy się jeszcze... a tak, zdaj.-Zabrzmiało to bardziej jak polecenie niż prośba. W każdym razie zaraz po tym Sugito odwrócił się i wyszedł przez drzwi. A skoro Nanasi pozwalał wyjść... to znaczyło że bariera zniknęła~!

Hmm, wyglądało na to, że mogła wyjść. Przynajmniej w tym momencie. Uśmiechnęła się w stronę chłopaka wdzięcznie, dziękując nie tylko za możliwość wyjścia i trening, ale również za pomoc. Choć, czy był w stanie wyczytać to tylko z jej uśmiechu? Kto wie, czasami miała wrażenie, że potrafi czytać z jej osoby jak z otwartej księgi. Pokręciła głową, z rozbawieniem. Odłożyła kołdrę na miejsce. Och, a więc wiedział o egzaminie? Na swój sposób to dobrze. Z drugiej strony mógł jej powiedzieć... Chociaż nie, Fin nic na ten temat nie wiedział. I może było lepiej w ten sposób? Im mniej wiedział, tym większa szansa na to, że nic mu nie będzie.
- Do zobaczenia - rzuciła za zielonoookim z uśmiechem. Zdaj. Och, tak. Jej uśmiech się poszerzył. Zamierzała zdać. Niech świat stanie naprzeciw niej, z przyjemnością się z nim zmierzy. Rzuciła ostatnie spojrzenie na salę. A więc musieli się pożegnać... Uśmiech zniknął, a na jej twarz wskoczyło strapienie. Czy Fin da sobie radę? Miała nadzieję, że tak. W przeciwieństwie do niej będzie miał znacznie ciężej. Odetchnęła, wzięła banany z szafki i wyszła, mając ze sobą mieszane uczucia.
- Do widzenia.

zt