Plaża Główna

First topic message reminder :

Wielka, piaszczysta i zazwyczaj dość sporo zaludniona - oto najsławniejsza plaża na świecie! No może to przesada, ale wilu 'tubylców' właśnie tak reklamuje to miejsce, tylko po to by przyciągnąć jak największą liczbe person z pełnymi kieszeniami.
Jak się można domyśleć, jest tutaj sporo miejsca, a gdzienigdzie nawet znajdują się leżaki, na których można się opalać - zwłaszcza jak się zapomniało ręcznika, a nie chce się leżeć na iście gorącym piachu. Codziennie można tu ujrzeć gromady dzieci budujących zamki, dzielnych dorosłych pilnujących swych pociech i innych ludzi, którzy wybrali się na wypoczynek do owego miejsca.
Samo morze nie pozostaje dłużne - naturalnie jest większe niż sama plaża, ale zaspokaja pragnienia młodych serferów, tak samo jak malutkich brządców, którym wystarczy tylko dotknąć tej zimnej wody.

/by Colette

Wielkie i odważne słowa. Widać było, że mocny był tylko w gębie. Cofał się od niej, odsuwając się tym samym od ostrza, co Czarna wzięła do siebie tylko w jeden sposób. Bał się...Skąd mógł wiedzieć, że magia Asterii tak właściwie nic jej nie daje? Wydłuży ostrze? Zwiększy siłę i szybkość ataku? Może plunie ogniem, żeby nie uchodzić za maga który tak właściwie magiem nie jest. Asteria ni potrzebowała magii, aby się obronić. Potrafiła dobrze machać swoim cackiem.
Ale co jak co - chamstwa nie zniesie. Wyrzucane przez Falco pety do morza to był przy jego zachowaniu pikuś. Uczono ją, że najlepiej jest ignorować takie zachowania, więc tak właśnie Asteria zrobi. Nie chciała by jej cierpliwość pękła kompletnie. Nie przepadała za walką...
- Jeśli chcesz, to chodź. - rzuciła tylko krótko w stronę Jacq i ruszyła energicznie w stronę siedziby. Mijając Falco rzuciła mu krótko że wciąż może mu pomóc, o ile ten wciąż tej pomocy chce. Będzie chciał to ją znajdzie. Asteria przecież regularnie biega po plaży.
Oddaliła się...

[zt]

Jacqueline nigdy wcześniej nie miała do czynienia z takimi osobami, nie wiedziała jak się zachować. Nie chciała mówić niczego pochopnie co by jeszcze bardziej go rozwścieczyło, ale magów raczej nie lubił. Tak mogła wywnioskować z tego co mówił. Tylko dlaczego? Jacq z każdym kolejnym dniem spędzonym z dala od domu przekonywała się jak wygląda wspaniały świat magów jaki zawsze sobie wyobrażała. Teraz wie, że łatwo nie jest, dlatego musiała znaleźć miejsce gdzie będzie się czuła dobrze i bezpiecznie. Wzdrygnęła kiedy zwrócił się ponownie do niej, nie odrywała od niego spojrzenia. Trochę się go bała to prawda, ale nie chciała zareagować w podobny sposób i również grozić zabiciem. Wstała i otrzepała sukienkę z piasku
-Skoro sam potrafisz się sobą zaopiekować, to nie mam powodów by więcej przebywać w towarzystwie takiego gbura - nie mogła się powstrzymać. Często mówi to co myśli i nie boi się wytykać wad innych osób, nawet jeśli sama idealna nie jest. Spojrzała na Asterię, która odezwała się do niej. Przytaknęła i ruszyła za nią. W końcu to był jej cel, więc nie powinna się więcej przejmować i uznała jego gadki za jakiś żart. Tak mogła wyglądać z zewnątrz, ale jednak to co mówił trochę ją zaniepokoiło.

z/t

Wyszła z gabinetu Mistrzyni. Przed misją trzeba było potrenować, prawda? Nie chciała jednak zbyt daleko się udawać, dlatego postanowiła pójść na plażę. Nikogo na niej nie było, więc mogła ćwiczyć sobie do woli. Miała dwa zaklęcia, na samym początku postanowiła wziąć się za te pierwsze, a mianowicie pocisk wytwarzający zasłonę dymną. Jak na razie nie miała dla zaklęcia żadnej epickiej nazwy, ale nad tym się pomyśli później.
Przywołała broń za pomocą PWM Gun of modes, a potem zmieniła jego tryb na Mode: Twin Pistols. Zaklęcie te miało być do każdego typu broni, więc chciała je przećwiczyć na bliźniaczych pistoletach. Zamknęła oczy i użyła jeszcze zaklęcia Creation: Ammunition. Musiała się mocno skupić na tym, co chciała osiągnąć. Jednakże… jak do tego miała dojść? Skoncentrowała się i otworzyła oczy. Jej wrogiem stał się teraz znak, zabraniający skakać z mostku do wody. Musiała przed nim uciec. Z prawego pistoletu wystrzeliła pocisk, prosto w piasek… nic się jednak nie stało. Co ona do cholery niby miała zrobić, by podziałało? Najwyraźniej spróbować raz jeszcze. Tym razem jeszcze bardziej skupiła swój umysł. Z jej wyobraźnią było raczej cienko, ale starała się wyobrazić oczekiwany efekt, jakie powinno wywołać zaklęcie. Zacisnęła mocno palce na broni i nacisnęła spust po raz drugi. Znów celowała w piach, lecz znów z tym samym, marnym skutkiem. Miała dość treningu na dziś. Przyjdzie tutaj jutro.
•
Następnego dnia Lorie znów stanęła na plaży i powtórzyła schemat z wczoraj. Znów użyła tych samych zaklęć. Starała się nie denerwować, bądź co bądź złość nie pomoże jej w niczym. Znów zamknęła oczy i wyobraziła sobie pocisk, który rozpada się na kawałki, a w wyniku tego pojawia się zasłona dymna. Nie otwierając oczy wystrzeliła pocisk, celując w piach. Gdy otworzyła oczy tak naprawdę nic nie widziała. Tak jak planowała pojawił się dym, który po chwili zniknął. Teraz wystarczyło powtórzyć to, ale bez zbędnego wyobrażania sobie wszystkiego.
Guide wystrzeliła kolejny pocisk. Gdy zetknął się z piaskiem rozpadł się na kawałeczki i wydobył się po raz kolejny dym. Była z siebie zadowolona. Jednakże, by się upewnić, że opanowała zaklęcie wystrzeliła po raz kolejny. Znów z tym samym skutkiem. Trening mogła uważać za zakończony sukcesem. Uśmiechnęła się i wróciła do swojego pokoju w hotelu.

/zt/

Przybył na główną plaże, no jest ładna, woda piękna , czysta. Piasek jeszcze ciepły , tylko nie ma ludzi.. a tak jest wczesna noc. Rozciąga się i już czując zapach nocy związany z morską bryzą
- Złapałbym kogoś
Niuch niuch noskiem, tak teatralnie w końcu on po zapachu nikogo nie wyczuje, no chyba, że by ktoś się celowo nie mył. I tak patrzy w prawi pusto, w lewo pusto. Postanowił przejść się po plaży, po woli idąc tak myślał nad zmianą miejscowości, może nad znalezieniem gildii.. a nie to odpada, jest przecież słaaby.

Całkiem blisko wody, na rozłożonej przeciwdeszczowej kurtce, siedziało dziewczę, obok którego radośnie brykał nieduży psiak. Dziewczyna rzucała zieloną piłką, by zwierzak mógł po nią pobiec, i przynieść z powrotem. Zdecydowanie było widać, że obserwacja Shiba Inu sprawia jej przyjemność, odmalowując się na jej pogodnej twarzy. Wszak Rin, jak miał na imię psiak, to jej "oczko w głowie". Czasem na nią wpadł, brudząc zapiaszczonymi łapkami ciuchy, jednak wyglądem po zabawie z psem ani szarych spodni do połowy łydek, ani wełnianego, niebieskiego golfu, Arturia nie przejmowała się za bardzo...

Anulej idzie dalej sobie po plaży wypatrując przypadkowych ofiar. Ludzie czując zagrożenie.. nie nie mył się przecie niedawno wiec się odczepna, a wiec czując zagrożenie pochowali się w domkach. Przecież noc jeszcze młoda! Która to 23 w nocy? No i to miejsce powinno być pełne, no impreza impreza, impreza o pies... o człek. W sumie czy kobieta jest człowiekiem? Dobra, pismo mówi "Na początku szli ludzie, a za nimi woły, kozy, psy kobiety i dzieci..."
Tak czy inaczej Anulej spogląda na ten słodki ujmujący widoczek i stwierdza ze za dużo pojadł i to za miłe. Co innego gdyby to była słodka śliczna wiecznie bijaca go kijem Senchi.. tak to ze nas bije nie oznacza że nie kocha.
Mimo to nogi go bolą to tak sterczy i patrzy na psiaka, w końcu jakaś atrakcja, na laskę lepiej nie patrzeć, bo bywają zboczone mierzące swoją miarą i pomyśli ze jesteśmy upragnionym nocnym zboczeńcem. A to tylko we środy.

Wtem Arturia ujrzała dziwnego jegomościa. Przypatrującego się Rinowi. Niby normalne, była przyzwyczajona do przyglądania się jej psu. Ale ten gość po prostu stał i patrzył. Tak... dziwnie... A jeśli to jakiś podejrzany typ? No fakt, jej błąd, że się szwęda po Nocy jakimiś pustkowiami. ALE no chyba ona nie powinna być z tych, co widząc POTENCJALNE (czyli może tak, a może nie) zagrożenie idą do domu, a z tych, co wiecznie na służbie. No ale przecież nie wylegitymuje gościa. Bez przesady...
- Rin! Wracaj! - zawołała psiaka, a ten posłusznie do niej przybiegł. Zaczepiła smycz o obrożę, wyjęła kaganiec i trzymała w ręku z planem założenia go za moment na psią mordkę...
- Mam Nadzieję, że pana nie wystraszył. Jeśli tak, to przepraszam za niego. - odezwała się w stronę Anu...

Piesek biega, zimno się robi, a dziewoja liczy zdecydowanie że wszystko przeciągnie do środy, a ta już tuż tuż. Nekozuma tak perfidnie się nie gapił, w końcu jest ciemno on na ciemno ubrany to nie może aż tak się rzucać w oczy. Co prawda stoi z gracją rasowego elementu spod ciemnej gwiazdy, ale spójrzcie na tą poczciwą mordkę, no przecie widać że to nic normalnego, znaczy się złego.
Nagle tamto coś odezwało się w naszym kierunku używając słowa "per Pan". Anulej odwraca się sprawdzić kto tam jest za nim, a tu szuuu, szuu szuuu pusto, szuu szu wiaterek, szuu szuu pusto.
Lekko skrzypiąc bardzo po woli odwraca się w stronę, gdzie coś go namierzyło. Próba uśmiechnięcia się, wyszła tak że pokazał kły, od razu zasłonił. i tak łapka w górę mizi mizi i
- On nie, twa mordka tak
Teraz chwila przemyślenia, bardzo ważna z cyklu;
Ok odezwałem się, ale co powiedziałem? Czy na pewno powiedziałem to co chciałem "Pies mnie nie przestraszył ma miłą mordkę, ale panna owszem. Nie spodziewałem się usłyszeć pośrodku nocy takiego miłego głosu
Czy mu to się udało... patrząc że wiatr robi złośliwe ( wszyscy razem) szuuu, szuuu. Podejrzewamy że spec od kontaktów z ludźmi coś zawiódł. Chcąc się ratować z tej dziwnej sytuacji dodał.
- Już nie przeszkadzam
I tak po woli w bok, w końcu przedstawienie się skończyło.

Noc. Idealna pora dla kogoś z Oddziału Duchów. Nawet nie musiałem specjalnie się kryć, płaszcz który nosiłem bardzo dobrze mnie kamuflował. Zresztą, miałem to do siebie że i tak nie rzucałem się w oczy. Postanowiłem się przejść, w gruncie rzeczy ostatnio było mało roboty, nawet dla policjanta... Szczególnie dla Ducha. Zresztą, była noc. Ale przecież na służbie jest się cały czas, prawda?
Na plecach przytwierdzony do skórzanego paska wisiał nowy kij bo, trampki wydawały z siebie dziwny odgłos kiedy szedłem po piasku. Na wszelki wypadek założyłem kaptur. Raczej wątpiłem, aby ktoś kręcił się po plaży, a nawet jeśli to... pewnie nie robił nic złego. Ale Duch to Duch. Lepiej nie rzucać się w oczy. A moje białe włosy... trochę mi w tym przeszkadzały.
Spacer to dobra sprawa, muszę robić to częściej...
... spacer jest jeszcze ciekawszy kiedy widzisz kogoś znajomego.
Właściwie nie minęło tak długo od naszego ostatniego spotkania - pomyślałem i powoli zacząłem iść w stronę Arturii. Ale nigdy nie pomyślałbym, że ta może mieć psa. Oprócz niej był tam jeszcze jakiś facet, którego nie znałem. Może jakiś jej znajomy? Może coś więcej? I wybrali się na spacer z psem? A tam - pomyślałem. I po co gdybam? To do mnie nie podobne... Powoli szedłem w ich stronę. Bardzo powoli. W końcu wpadłem na pomysł. A może tak trochę urozmaicić nasze spotkanie i zmienić się w kogoś znajomego? Albo kogoś w potrzebie? Sięgnąłem ręką do maski pamięci, aby sprawdzić co ja tam miałem... Lianga... Nie. Mejiro... Nie. Raksha.... Byłoby ciekawie, ale nie. Sonia?... Może. Arturia...? Co?... Pomyślę nad tym. Ranna dziewczynka z misji? Było by ciekawie. Radny? Shao? Ktoś z pierwszej misji do Policji?... Sporo mi się tego nazbierało... Dobra, postanowiłem. Użyłem Maski osobowości, aby zamienić się w ... Arturie. Jednak zachowałem swój płaszcz [Czyli jak na mnie spojrzycie to zobaczycie Arturie, ale ubraną w Evanowy płaszcz z kapturem]. Po czym po prostu stanąłem sobie kilka metrów od nich, tak, aby moja znajoma mnie widziała. Kiedy na mnie spojrzała lekko się uśmiechnąłem. A jeśli będzie za ciemno... To przyzwę Maskę światła, która będzie oświetlać mi twarz. A raczej jej twarz. Hihi.

Okej. Tego się nie spodziewała. W pierwszej sekundzie zrobiło jej się głupio. I przykro. No ej. Co mogła innego odczuć, kiedy niby po ciemku wygląda się lepiej? Szczególnie, że nawet w normalnym świetle Arturia nie miała nigdy kompleksów względem swojej urody. No, nie, żeby uważała się za piękność. Po prostu jakiś wygląd miała, nie był zły, więc nie narzekała. A tu o zmroku ktoś jej mówi, że go przestraszyła, bo jest tak szkaradna. No ej! Miała święte prawo poczuć się "dotknięta"...
Może powinna buchnąć oburzeniem. Może powinna spoliczkować. Mooooże. Ona jednak postawiła na dyplomację...
- Odważny lub okrutny z pana człowiek, skoro nawet o zmroku potrafi dopiero co spotkanej dziewczynie powiedzieć, że jest szkaradna. - powiedziała pogodnie. - W takim razie to ja przepraszam za zrujnowanie spaceru traumą w mojej postaci.
Wtem coś (lub ktoś?) przykuło uwagę Rina. Pies najpierw znieruchomiał, wpatrując się tam, skąd nadchodził Evan. Natomiast kiedy chłopak pokazał się Arturii (i psiakowi), psiak najpierw zgłupiał, a potem zaczął warczeć. Wszak stał przed nimi ktoś, kto wyglądał na przyjaciółkę czworonoga, a Rin czuł wyraźnie, że ten gość wcale nią nie był. Samą Arturię początkowo wmurowało. Wiedziała, że siostry-bliźniaczki nie ma, a rzadko patrzy się na samego siebie inaczej jak w lustrze. Zaraz jednak zaskoczenie przeszło w groźną nieufność, zdecydowanie wyczuwalną w spojrzeniu, mimice i głosie...
- Kim jesteś?! - padło krótkie i mało przyjazne. Do nieufności w dużej mierze przyczyniła się reakcja Rina...

To nie tak, nie tak nieporozumienie
Nerwowo macza łapkami, otwarte dłonie do przodu i kółka w powietrzu. Do tego uśmiech mu zrzedł i widać ze mu tez głupio się zrobiło.  Nie wyczuł nawet, że zbliża się jakaś szkarada. Tak teraz musi coś wymyślić by to miało ręce i nogi. No i ... co tez moze powiedzieć? Łatka nadana łeb w dół i
- Tia
Teraz wyczuł obecność kolejnej persony, tak się składa ze mordka podobna. Tak gdzieś już takową widział, chwila moment... To szpetniejsza wersja tamtej, albo są takie same, bez dobrego oświetlenia ciężko stwierdzić. A tak serio z zacowania tej z psem i tak dalej odczytał iż coś jest nie tak. Jako że nie szuka guza a czuł ze jest tu nie miło widziany, ukłonił się po czym... Odbił się i przeleciał 50m w bok, w locie przybrał pozę "na Żyłe" znaczy sie było słychać
- Haha, buhaharacha... jaaaa ziemiaaaa"
I jeb, telemark. Tak i moze sobie spokojnie pójść dalej.

NMMT

//Co do niższej wypowiedzi.. ma magia powoduje ze skacze max na 60 metrów//

Nie będę wnikał jak Anulej przeleciał 50 metrów jednym susem.

Oj, pies chyba nie znał się na żartach. Dziewczyna chyba też nie bardzo. Albo po prostu jeszcze nie połączyła faktów. Najwidoczniej znała kilka osób, które potrafią zmieniać swój wygląd. Zanim zdążyłem zareagować, ten dziwny facet zniknął, zostawiając nas samych. No i co by tu... Westchnąłem.
-Jestem Duchem.-odpowiedziałem na pytanie Arturii i dezaktywowałem maskę osobowości. Odrzuciłem z głowy kaptur i spojrzałem pytająco na psa.
-Ten facet... nie wydawał Ci się jakiś dziwny?-zapytałem, kompletnie ignorując formy grzecznościowe czy inne tego typu rzeczy. No bo co, miał jej powiedzieć coś w stylu "... A więc przeżyliście. Fajnie"?

//W poprzednim poście strzeliłem faila. Evan nie wie jak Sonia ma na imię, a także o tym, że Arti dostała się do PM. Więc... gomen.

Pierwszym odruchem było:
- EVAN! - i radosny rzut na szyję Ducha. Rin klapnął na zadku i patrzył, niewiele rozumiejąc. Wtem odsunęła się od znajomego, jednak wciąż ręce trzymając na jego ramionach. - Moment... - zmarszczyła brwi, mrużąc oczy. Widocznie coś sobie przypomniała. I już po chwili Evan miał się dowiedzieć. Chwyciła go mocniej za ramiona, by się nie wymsknął, po czym podcięła mu nogi. Evan runął w dół, jednak Arturia trzymała go asekuracyjnie, żeby nic sobie nie zrobił. Tak czy inaczej przycisnęła kolanem delikatnie do piasku leżącego na plecach Evana. - Powinieneś oberwać za biały pokój wiesz? - spytała z wyrzutem. Po głosie jednak było słychać, że nie zamierzała go bić, czy inaczej wymierzać karę. Po krótkiej chwili zabrała kolano i Evan mógł normalnie wstać...
- I fakt, tamten ktoś był zastanawiający. Ale chyba niegroźny. Prędzej niegrzeczny. - Tak, wciąż pamiętała tekst o wystraszeniu Anuleja swoją "mordką"...

W życiu trzeba być przygotowanym na wszystko, ale w tej chwili nie spodziewałem się takiej reakcji. Znaczy, rozumiem, że mogła się cieszyć na mój widok, chociaż to również mnie zdziwiło, bo nie poznaliśmy się jakoś bliżej... Ale cóż, przeżywanie razem takich misji zbliża bardziej niż niejedno spotkanie. W każdym razie byłem na tyle zmieszany, że nic nie zrobiłem, nie zdążyłem też zareagować kiedy Arturia mnie podcięła. Leżąc na piaski odruchowo chwyciłem ją za kolana, którym przycisnęła mnie do piasku.
-... Wykonywałem tylko rozkazy...-mruknąłem i odwróciłem głowę, żeby nie patrzeć jej w oczy. Biały pokój nie był miła częścią misji... Stało się co się stało i nie mogłem na to poradzić. Wykonywałem rozkazy... Tak, po prostu robiłem to co miałem napisane w liście. Kiedy mnie puściła, po prostu wstałem i otrzepałem się z piasku. Może i mi się należało. Nie byłem na nią zły, ani nic...
-Niegrzeczny?-powtórzyłem po niej, patrząc na jej psa i zastanawiając się czy ryzykować pogłaskanie go... Nigdy nie obchodziłem się zbyt dobrze ze zwierzętami, a one za mną nie przepadały.
-... jak poszła misja?-dorzuciłem po chwili.

- Rozkazy z niepewnego źródła. - Dopowiedziała za Evanem Arturia, z wyraźnym, wręcz karcącym wyrzutem. Tak, ona dalej "twierdziła swoje", że technicznie to listom nie powinni byli ufać. Jednak widząc reakcję kolegi, próbę ucieczki wzrokiem - odpuściła. Machnęła ręką...
- Dobra, nie przejmuj się. Było, minęło. - odpowiedziała z uśmiechem. Chyba serio nie miała mu aż tak tego za złe. Albo nie chciała się bardziej pastwić nad Evanem. A może oba? Tak czy inaczej dodała po chwili - Misja skończyła się tak, że poszliśmy na bankiet a dalsza część została odwołana. Raksha ma się zgłosić na następną, Arię... tę niemą dziewczynę, radny kazał posłać do Kardii na nauki, a ja zostałam oddelegowana na przefarbowanie się na czarno-fioletowo do Oak. - choć mówiła normalnie, w końcówce brzmiała ekscytacja. Przy dalszych słowach jakby myślała na głos - Tylko Shao gdzieś wcięło. Na przyjęciu już się nie pojawił... Mam Nadzieję, że nie czekają nas z jego strony niespodzianki w postaci GH.
I odbiła piłeczkę:
- A co tam w zaświatach u Duchów? Chyba, że nie możesz mówić. - mrugnęła porozumiewawczo...
Kwestię "niegrzecznego" pominęła. Niezręcznie czułaby się, tłumacząc Evanowi, że tamten gość zakwestionował vesperkową urodę...
Rin ze swojej psiej perspektywy przyglądał się bacznie Duchowi. Niby Arturia nie czuła do niego agresji ale... przed chwilą ten gość wyglądał jak ona. A teraz wyglądał jak ktoś inny. Myśli dramatycznie biegały w psim rozumku, jednak póki co sam psiak tylko bacznie obserwował Evana. Jakby ten próbował pogłaskać, psiak zawarczy cicho, ostrzegawczo licząc, że przybysz odpuści i nie trzeba będzie gryźć...