Plaża Główna

First topic message reminder :

Wielka, piaszczysta i zazwyczaj dość sporo zaludniona - oto najsławniejsza plaża na świecie! No może to przesada, ale wilu 'tubylców' właśnie tak reklamuje to miejsce, tylko po to by przyciągnąć jak największą liczbe person z pełnymi kieszeniami.
Jak się można domyśleć, jest tutaj sporo miejsca, a gdzienigdzie nawet znajdują się leżaki, na których można się opalać - zwłaszcza jak się zapomniało ręcznika, a nie chce się leżeć na iście gorącym piachu. Codziennie można tu ujrzeć gromady dzieci budujących zamki, dzielnych dorosłych pilnujących swych pociech i innych ludzi, którzy wybrali się na wypoczynek do owego miejsca.
Samo morze nie pozostaje dłużne - naturalnie jest większe niż sama plaża, ale zaspokaja pragnienia młodych serferów, tak samo jak malutkich brządców, którym wystarczy tylko dotknąć tej zimnej wody.

/by Colette

Rozkazy z nie pewnego źródła. Może i miała racje. Ale kiedy tylko uwierzyłem, że ten list to prawda i po prostu wykonywałem polecenia, wszystko, cała ta gra w białym pokoju stała się o wiele łatwiejsza. Gdybym rozmyślał nad tym wszystkim tak jak inni, skończyłby ją o wiele szybciej i ze słabszym wynikiem.... Chwila, wynikiem? Ja nawet nie wiem, czy wykonałem wtedy te rozkazy. Ale racja... było, minęło.
-Oh.-wyrwało mi się, gdy usłyszałem o tym, jak potoczyła się misja.-Gratulacje.-powiedziałem z wyraźną aprobata w głosie. Nawet mi coś takiego się zdarzało.-Więc nasza grupa wykonała dobrą robotę... Skończyło się lepiej niż moja pierwsza misja do policji.-skomentowałem, chociaż nie powiedziałem nic o Shao. Nie słyszałem co się z nim stało, więc bardzo możliwe, że Arti miała racje i GH go dopadło i ukarało. Ale nie będę przecież za nim płakał.
-Nic ciekawego, naprawdę.-wzruszyłem ramionami.-Chyba jestem w tym oddziale za krótko, nie dają mi żadnych poważ-----urwałem. Nagle o czymś sobie przypomniałem. Przecież rano dostałem list od przełożonych. Kompletnie o nim zapomniałem! Szybko wyjąłem go z kieszeni płaszcza, rozerwałem kopertę i odczytałem. Spojrzałem na Arti.
-Mam towarzyszyć Colette Carter w delegacji do Króla Romerum.-powiedziałem z kamienną  twarzą. Sam się tego nie spodziewałem. Taka misja? I mnie na nią wysłali?... Musze jak najszybciej wracać i się na nią przygotować!
-Wybacz, a-ale muszę uciekać.-powiedziałem i zarzuciłem kaptur na głowę.-Nie zgiń.-rzuciłem jej jeszcze na pożegnanie, po czym szybkim krokiem zniknąłem w ciemności. Niczym Duch, którym byłem.

zt

//ZNIKĄD

Plaża o tej porze roku mimo wszystko dodawała mu otuchy. Sezon pomidorowy zakończył się kilka miesięcy temu, a on miał szansę jeszcze poczuć ostatnie promyki słońca, które nieśmiało spoglądały nań zza chmur. Były śliczne, temu nie mógł zaprzeczyć. W ogóle uwielbiał słońce. Podróż z Magnolii zajęła mu trochę czasu, ale musiał mieć teraz czas na odpoczynek po ostatnich miesiącach ciągłej pracy. Wziął Simona pod pachę i ruszyli obaj do ciepłego nawet w listopadzie Akane Resort.
Idąc po plaży, Pierre nie mógł spuścić z oczu biegnącego na swoich chwiejnych nóżkach brata. Wywracał się raz po raz, jednak to nie był specjalny znak do reakcji. To się zdarzało. Dzieci upadają, a jeśli to tylko piasek, to przecież nic się nie dzieje. Po części obserwując brata, a po części gapiąc się na morze, szli tak i szli... czas mijał, gdy w pewnym momencie...

- Otori? - Pierre nie ukrywał zdziwienia, gdy dostrzegł z niewielkiej już odległości dziewczynę, która wydawała mu się znajoma. Simon oczywiście pobiegł w kierunku prześlicznego pieska, czego Kamyczek nie miał zamiaru przerywać. Niech tam sobie biega. On sobie tylko stał. I stał. I patrzył się, starając się rozpoznać dziewczynę. Jeśli to ona to...
- Kopę lat! - zakrzyknął radośnie, uśmiechając się z pomocą swoich śnieżnobiałych zębów.

- Mhm. - i skinęła głową na potwierdzenie, że misja najgorzej nie poszła. Słuchała dalszych słów z uwagą, jednak większe zaciekawienie odmalowało się na jej twarzy, gdy wspomniał o misji z radną. Po czym zniknął nim zdążyła jakkolwiek zareagować...

Czas płynął, psiak wrócił do zabawy, a R2 do delektowania się otoczeniem. Gdy ujrzała, że jakieś dziecko biegnie w stronę Rina, miała tylko na uwadze czy się nie zdarzy coś nieprzewidywanego na linii "człowiek-dziecko vs pies", ale psu spodobał się nowy kompan do zabawy. Gdy usłyszała swoje nazwisko, gwałtownie odwróciła się w stronę dźwięku. I ona z kolei rozpoznała od razu...
- Ano, szmat czasu! - zakrzyknęła radośnie - PIERNIŚ!!! - i rzuciła się staremu kumplowi na szyję. Po chwili duszenie puściła, lecz nie minęła jej wesołość - O rany! Co ty tu robisz?
Wtem spojrzała na Simona...
- To twój syn? - wypaliła promiennie i wzięła dzieciaka na ręce i przyjrzała się buzi - Podobny do taty!

Kątem oka obserwował zabawy małego Simona ze zwierzakiem, wiedział jednak, że czas teraz skupić uwagę na kimś innym. I gdy dziewczyna tylko zapytała, on natychmiast i z radością odpowiedział:
- Jestem na czymś w rodzaju urlopu. Pracowałem teraz przy odbudowie Ery, ale skończyłem już swoją działkę i teraz czekam na wieści z Policji Magicznej. Mam nadzieję, że uda mi się wskoczyć do dalszego etapu rekrutacji - powiedział z pewną dozą rozmarzenia, ale jego słowa brzmiały wyjątkowo pewnie, można powiedzieć, że ciut twardo, ale również miło. Możliwe, że ten jego wiecznie nieprzystosowany akcent tak utwardzał wymawiane przez niego głoski. Przypatrzył się uważnie Arturii. Nie widzieli się już szmat czasu, jak oboje słusznie zauważyli, więc nie obyło się również bez zmian w ich wyglądzie. Dziewczyna sporo urosła. Nie sięgała mu już do połowy pachy, ale nawet mogli bez problemu rozmawiać, nie narażając jej karku na ciągłe wznoszenie ku górze. Pamiętał ją jako trzynastolatkę, gdy po raz ostatni widzieli się w katedrze tuż przed jego wstąpieniem do Hellhound. Zawsze była pełna życia i miała te światełka w oczach. O tak, to było coś, co miała tylko ona. I taką wewnętrzną radość, która biła (wszystkich po twarzy <3) z niej całej. Nie mógł się nie uśmiechać, myśląc o Otori. Nie mógł się też nie uśmiechać, gdy teraz na nią patrzył. Gdy chwyciła Simona w swoje ramiona i zadała to pytanie, Pierre tylko gromko się zaśmiał, po czym postarał się szybko wytłumaczyć lekkie nieporozumienie:
- Nie, nie! To mój młodszy brat, Simon. Ma cztery lata, więc nie miałaś okazji go poznać. Teraz żyjemy sobie we dwóch, ale jakoś nam leci - odparł spokojnie, choć na jego twarzy wciąż malował się uśmiech. Maluch za to chyba chciał potwierdzić wersję tego starszego, więc po prostu krzyknął:
- BŁACISEK!
No i teraz wszystko powinno być jasne. Pierre dotknął po chwili krzyżyka, który znajdował się pod jego koszulką i wyciągnął go na wierzch, pokazując go tym samym Arturii.
- Pamiętasz? Dostałem go od ciebie. Miał mnie chronić przed złymi duchami. To było na ostatnich rekolekcjach w katedrze, na których byłem. Chciałem ci podziękować, bo jak na razie żaden zły duch na mnie nie napadł i jakoś sobie radzimy - powiedział wesoło i spojrzał z pewną dozą rozrzewnienia na Simona. Dzieciak czuł się wspaniale w rękach Arturii. No tak, to kojące działanie kobiecej dłoni. To nie magia, to natura.

Dziewczę uważnie obserwowało starego kumpla, ale nie było to aktem nieufności czy czymś w tym rodzaju. Uważnie łapała każde słowo, by nie umknęło jej nic, co się działo przez ten czas z Piernisiem. Na wspomnienie o Policji Magicznej iskierki w oczach zatańczyły żywiej...
- Będę się modlić, by ci się udało. - powiedziała, nie rozwiając myśli...
Na słowa sprostowania nieporozumienia z Simonem, spojrzała raz jeszcze na małego, potem na Pierra, po czym znów na dzieciaka, po czym ucałowała chłopczyka w policzek, zmierzwiła mu czuprynę i odstawiła na ziemię, bo chyba przerwała coś bardzo ważnego, czyli zabawę...
Reakcja na krzyżyk mogła być tylko jedna:
- Mówiłam ci przecież. To nie ode mnie, a od księdza. Ja mu tylko o tobie opowiedziałam w przypadkowej rozmowie, a on sam, z własnej inicjatywy postanowił ofiarować ci ten krzyżyk zaraz po poświęceniu go. Ja ci go tylko przekazałam. - po czym dodała z wyraźną uglą - Cieszę się, że spełnia swoje zadanie.
W tem coś ją zastanowiło...
- A co z Hellhound? - i drugie, cięższe pytanie - Jak to "we dwóch"? Co się stało?
Czuła, że zaraz może usłyszeć opowieść o zdarzeniach, jakich nigdy by nikomu nie życzyła...


/Makbeć, jeśli musisz gdzieś wyjść postacią w ciągu następnych dni to "feel free", bo ja nie wiem, kiedy będę znów mogła odpisać...

O, chyba dobrze, że wspomniał o policji. Miał wrażenie, że w jej oczach pojawiło się coś żywszego.
- Proszę więc o tę modlitwę. Na pewno się przyda.
Simon wydawał się wniebowzięty. Kimkolwiek była znajoma jego brata, na pewno należała do grona aniołów i uspokajaczy. Tak bardzo chciał z nią spędzić jeszcze trochę czasu, ale zdawało się, że Pierre go jednak aż tyle nie miał, by mogli teraz pójść w jakieś miłe miejsce i porozmawiać na spokojnie o wszystkim.
- Odszedłem z Hellhound, miałem jakieś przeczucie, które ostatecznie się sprawdziło. Mój ojciec był bardzo chory i wkrótce potem zmarł. No i zostaliśmy sami - uśmiechnął się słabo, gdy Simon chwycił go za kciuk.
- Uch, Arturio... napiszę do ciebie niedługo, bo koniecznie chcę wiedzieć, co zdarzyło się u ciebie przez ten czas, gdy się nie widzieliśmy. Niestety, muszę lecieć, jest już nieco późno.
Simon pożegnał się z psem, a Pierre uścisnął mocno Arturię na pożegnanie.
- Liczę na to, że wkrótce się spotkamy!

[zt]

Wieści o ojcu przyjaciela zasmuciły ją. Nie chciała nawet myśleć, co czułaby, gdyby straciła swoich rodziców. Albo Merlina. Dobra strona była taka, iż wyglądało na to, że chłopaki sobie radzą we dwóch. To z kolei napawało ulgą i Nadzieją. Mocno przytuliła Piernisia, cmoknęła Simona w czuprynkę i chwilę patrzyła jak odchodzą. Jeszcze czas jakiś po tym zamarudzili z Rinem na plaży, po czym zabrali się w drogę powrotną. Ona też miała swoje obowiązki. Koniec z karmieniem lenia!...

-z/t-

MG

Plaża to miejsce często uczęszczane przez każdą osobę która lubi piasek, wodę czy też bikini, bo właśnie w te elementy plaże obfitują. No, co logiczne, obfitują też czasem w ludzi, ale nie dziś dzień, nie teraz. Tym razem na plaży pozostało jedynie kilku zatwardziałych wielbicieli sardynek i innych przedstawicieli fauny morskiej. Wiadoma sprawa, początek Marca to i za ciepło nie było, na dodatek, kurde, padało. Więc co jasne, na plaży zostalitylko rybacy i dwóch starych wielbicieli zimnych kąpieli. I to było normalne. Logiczne. Nie wzbudzające podejrzeń. Więc co wzbudzało ogólną konsternację miejscowych i zachwyt jego męskiej części? Otóż na plaży oprócz wyżej wymienionych indywiduów znajdowała się jeszcze jedna persona, samica będąc dokładniejszym! Owa długowłosa blondynka znajdowała się tam na dodatek w samej bieliźnie. Białe majtki i staniczek z kokardkami kryjący obfite piersi przyciągał napalony wzrok okolicznych samców, kilku nawet wychynęło z przy plażowych domowstw w celu zagadania do samicy i dowiedzenia się czy nie potrzeba jej przypadkiem pomocy lub no, kurde, schronienia przed deszczem. Dziwnym zbiegiem okoliczności żaden z nich nie miał w domu dodatkowego przyodzienia co by go dziwnej dziewczynie wręczyć. Chociaż chwila, małym niedomówieniem było by stwierdzić że jes znajduje się ona tam w samej bieliźnie. Będąc dosadniej szczerym - miała na głowie jeszcze kapelusz. I to nie byle jaki, szpiczasty kapelusz, a nie jedna starsza kobieta wiedziała, że szpiczaste kapelusze to same kłopoty(i nie miało to nic wspólnego z młodą i śliczną dziewczyną w samej bieliźnie). Dziewczyna dodatkowo trzymała w lewej dłoni miotłę z dębowych gałązek a dookoła niej, fruwał puchaty nietoperz. Kiedy męska delegacja wraz z morsami i częścią rybaków zbliżyła się do niewiasty na kilka metrów, udało im się usłyszeć przez świst wiatru dialog, chociaż osoby z którą dziewczyna rozmawiała, niewidzieli.-Mówiłem ci że to nie jest strój kąpielowy tylko bielizna.-Powiedział piskliwy, wcale nie brzmiący męsko głos.-Jesteś pewien?-Zapytała dziewczyna. Okazało się że ma dość cichy acz mocny głos, kojarzony raczej ze staruszką niż 16 letnią dziewczyną, bo mniej więcej na tyle wyglądała.-Tak, jestem. Poza tym spójrz, zwracasz na siebie niepotrzebną uwagę...-W tym momencie dziewczyna spojrzała na zbliżających się męzczyzn.-A chciałam tylko trochę popływać... Fiore to strasznie dziwne miejsce.-Przyłożyła wolną dłoń do podbródka i przechyliła głowę w lewo, widocznie nad czymś myśląc.-Tak, to przecież jasne że jest dziwne. Nie powinnaś była się wychylać nim nie spotkasz się z Igrid.-Odpowiedział jej głos.-Oj nie bądź nudny Filomenie. Skoro już tu jestem, to powinnam się zabawić. Do spotkania pozostało jeszcze nieco czasu...-uśmiechnęła się szeroko i ruszyła w kierunku zbliżających się do niej meżczyzn...

...wieści szybko się roznoszą, dlatego jeszcze tej samej nocy, późno bo późno ale jednak, do rady dotarły wieści o dziwnym magu na plaży w Akane Resort który sieje tam terror. Kilku mieszkańców zagineło w dziwnych warunkach a sama plaża porosła trawą i egzotycznymi kwiatami. Mag który za to odpowiada znajduje się gdzieś tam i z tego co powiedział czeka na śmiałków którzy odbędą z nim ciekawą rozmowę. Ostrzega jednak że zabije każdego, kto go znudzi.

Wygląd dziewczyny

Plaża to takie cudowne miejsce, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo aktualnie padało. Chociaż dla niego opad deszczu to Błogosławieństwo mimo wszystko, bo to oznacza, że ktoś tam go kocha i pewnie przyniósł mu wodę.  Otworzył pusty bukłak na wodę, po czym wystawił ręce wysoko ku niebu.
- Łapanie wody to jednak bardziej nudzące zajęcie niż mi się zdawało - mruknął pod nosem w swoim języku, po staniu kilku minut w tym deszczu. Jedynie wypił to co nakapało, ale to było tylko kilka kropel, a jemu się za bardzo pić nie chciało mimo wszystko. Spojrzał na rybaków, po czym zdał sobie sprawę, że nigdy nie był na plaży. Większość swojego życia spędził na pustyni, więc nic dziwnego, dlatego też od razu się ruszył ściągając buty.
- Ponoć plaża to miejsce z słońcem, piaszczyste i bardzo tłoczne z tego co słyszałem - pomyślał sobie rozglądając się swoimi czerwonymi oczętami dookoła z lekkim zawiedzeniem na pyszczku, które zaraz zniknęło, a ze swojej kieszeni Waam wyciągnął paczkę chipsów, o nazwie "Królewskie", idealne dla niego, w końcu to on będzie kiedyś panował w Dessertio! A przynajmniej tak mu powiedziała mama.
Zobaczył zbieraninę ludzi, który gromadzili się... dookoła czego? Kobiety? Tak mu się wydawało przynajmniej. Dlatego też dopchał się i spojrzał zza barków wszystkich innych na kobietę.
- To być wszystko? Waam myślał, że tu być jakiś harem - powiedział w miarę głośno jakoś nie za bardzo przyjmując się kształtami tamtej dziewczyny, która właściwie była prawie naga. On teraz zamierza tutaj stać czy co? Może wyjdzie z tego jakiś darmowy taniec brzucha czy coś.
Ale czapkę miała dla niego fajną, dlatego też przepchnął się bliżej.
- Ile chcieć za taka czapka? Wielki Waam pytać - powiedział dość nie wyraźnie jak to na obcokrajowca przystało.

MG

Wielki Waam był nieco przygłupawy, albo próżny i zapatrzony w samego siebie, w każdym razie piasek na który wszedł, porastała trawa, jak absurdalnie by to nie brzmiało. Mało tego, ludzie przez których się przepychał... pokryci byli mchem! Niczym figury zastygłe w geście zdziwienia powoli przemieniającego się w przerażenie. A tam przed nimi nawielkim paprotkowym tronie siedziała ona, kobieta w kapeluszu. Słysząc jego pytanie sięgnęła odruchowo ręką do kapelusza.-Wielki? W którym to miejscu?-Zapytała go nie wstając z miejsca, zamiast tego wgryzła się w soczyste jabłko które wyrosło na podłokietniku. Kolejne jabłko wyrosło z podbródka mężczyzny rosnącego sobie obok Waama.-Częstuj się, przedstaw...-Zasugerowała dziewczyna między kolejnymi kęsami owocu.

Chłopak jedynie podrapał się po podbródku - Całą swoją osobą - powiedział - Zwłaszcza tu na dole - dorzucił lekko strzelając gumą od gaci, by bardziej zobrazować to o co mu chodzi. Jednak jego mały móżdżek jednak nie przyjął do wiadomości, że się znajduje obok jakiejś wiedźmy, która robi sobie swój własny ogródek.
Gdy tylko wyrosło obok niego jabłko od razu je wziął kompletnie się nie przyjmując skąd się ono wzięło.
- Poczeka moment - rzucił Waam tworzą swojego żołnierza z PWM, któremu usiadł na głowie robiąc sobie z niego coś w rodzaju siedzenia. Jednak od razu powstał, po czym lekko skinął głową.
- Ja być Wielki Waam Arsh Amir, który przybyć do Fiore, by stworzyć własna armia i przyjąć należna mi władza w Dessertio - po czym usiadł na swoim żołnierzyku, który nawet nie pisnął, bo nie umiał nic mówić. Zaraz po tym wziął gryz jabłka - To ile taka czapka? - zapytał nawet nie przełykając tego, co ma w ustach, dopiero pod koniec to zrobił - Ty mieć dobre jabłka - powiedział biorąc kolejny gryz.

NPC

Hinata
Hinata nie przepadała za deszczem, chmurami i ogólną wilgocią w powietrzu. Zdecydowanie bardziej wolała ciepło domowego ogniska (w dosłownym sensie) oraz kubek wyśmienitego espresso w dłoni, najlepiej w jakieś dobrej kawiarni podczas słonecznego, bezchmurnego dnia. Tymczasem w Akane Resort, które powinno słynąć białych, piaszczystych plaż i wyśmienitej pogody, by wskoczyć w bikini i całymi dniami leżakować z dobrą książką w dłoni, pogoda się popsuła, całkowicie rujnując plany Hinaty na wspaniały odpoczynek. Po prostu cudownie.
Do tego dochodziły jakieś pogłoski o zaginięciach, o dziwnej plaży, o nieznanym magu. To wszystko sprawiło, że Okusachi niechętnie opuściła swój apartament i z parasolką w dłoni ruszyła opustoszałymi uliczkami na plażę, chcąc zaspokoić swoją własna ciekawość. Przezornie wzięła ze sobą swój ciężki oręż. Sam fakt porośniętej plaży... Czyżby był tu ktoś z Ziemi? Szczerze w to wątpiła. Na samą myśl aż prychnęła z pogardą.
Po dłuższym, nieprzyjemnym spacerze dotarła na plażę i przyjrzała się uważnie dziwnemu zjawisku, jednak nie wyglądała ani na zdziwioną, ani zaciekawioną. Plaża, jak plaża, trawa, jak trawa. Sprawczyni całego zamieszania pewnie tam siedziała. Westchnęła ze znużeniem i zeszła na plażę. Może chociaż rozmowa będzie ciekawa. Dlatego też, gdy przeszła między mszastymi statuami i stanęła przed kobietą, zapytała:
- Czy możesz zmienić pogodę? - Całkowicie zignorowała fakt, że tuz obok był ktoś niższy od niej i już prowadzi konwersację z kobietą.

MG

Doprawdy dziwny był chłopak który dopiero co przybył, siadając na swym piaskowym "tronie" próbował pokazać że jest równy rozmówczyni. Słysząc przechwałki Waama dziewczyna zaśmiała się.-Udowodnij.-Powiedziała doń wprost. Po chwili jednak postanowiła łaskawie odnieść się do dalszej - interesującej ją - części wypowiedzi chłopaka.-Dziękuję. Dessertio, gdzie to? Opowiedz mi o nim.-Rozkazała nie znoszącym sprzeciwu tonem, kiedy to na horyzoncie pojawiła się jeszcze Hinata.-Nie kontroluję pogody, nawet gdybym to potrafiła, to miejsce należy do Igrid, nie ingerowałabym w jego strukturę aż tak bardzo.-Zmarszczyła brwi.-Kim jesteś i dlaczego przeszkadzasz mi w tej pogawędce?-Zapytała niepewna nowej osoby, której sposób bycia konfundował dziewczynę dużo bardziej niż sposób bycia Waama. Który w zasadzie był po prostu nieco głupawy.

- Waam nie musi niczego udowadniać, tłumaczenia być dla tych, którzy kłamać - Wstał kładąc ręce na biodrach i wypinając męsko swoją lichą klatę. Szybko jednak wrócił na swoje siedzenie i zaczął myśleć swoim prostym rozumiem jakby mógł opisać prosto czym jest Dessertio. Jednak wtedy przyszła jakaś kolejna dziewczyna, co właściwie było mu na rękę, bo właściwie to zaczęła gadać z cycatą dziewczyną w fajnej czapce.
- Dessertio to być taka ogromna piaskownica, tu chyba nazywać się to pustynia. Gdzie nie spojrzeć być piasek, nawet tam gdzie słońce nie sięga - rzucił Waam - A ja pewien dzień być władca tej piaskownicy, ja będzie mówił kto ma prawo stawiać babki. Sam kraj być daleko, daleko od Fiore, kompletnie różni się od tego co być tutaj. A przynajmniej tak go zapamiętać jak być ostatni raz, ja stwierdzić, że po kilku setkach lat życia tam trzeba w końcu zabrać własna dupa i zdobyć siła, by wziąć należyta władza - niczym stary człowiek powiadał, chociaż pewnie i tak nikt nie miał ochoty go słuchać, ale i tak mówił mimo wszystko.

NPC

Historia, która właśnie się rozgrywała przed jej oczyma była zarówno tragiczna, jak pełna komedii. Jak to nie można było zmienić pogody? Ano tak to. W sumie nie oczekiwała zbyt wiele, ale i tak westchnęła ciężko, słysząc odmowę ze strony kobiety. Światło słońca zawsze było lepszą alternatywą od tej okropnej pogody.
- Nie przerywam. Przecież ten mały wielki odpowiedział na twoje pytanie. Nawet nie weszłam mu w słowo! - odpowiedziała agresywnie na zarzuty dziewczyny. Ona przyszła tylko zapytać o to, co chciała i zasadniczo zamierzała sobie pójść, skoro nie było szans... Szans... - Hinata - przedstawiła się krótko. Całkowicie zignorowała kurdupla nieopodal, który opowiadał o Desserio łamanym językiem. - Czy można porozmawiać z Igrid?