Pomieszczenie z celami

First topic message reminder :


W tym ponurym miejscu znalazła się czerwonowłosa wiedźma. Pozbawiona swojego kota, pozbawiona miotły, a i być może jakiś pokładów dumy. Przegrała z nędznymi policjantami i teraz miała odczekać dzień, bądź dwa, aż zostanie wezwana przed sąd i osądzona jak zwyczajny śmiertelnik. Jakby tego było mało - zabrali także jej wisiorek, który miał ją uratować z poważniejszych opresji. Przynajmniej teoretycznie... Jakby tego było mało, dookoła panowała cisza, jakby tylko ona znajdywała się w tym miejscu. Kiedy zaczęło się ściemniać, mogła stwierdzić, że jest już głodna, a zarazem, że w celi numer dwa - bo właśnie w tej, a nie innej była dziewczyna - światło zza kratek przestaje dochodzić. Jedynie kroki niesione echem i dość radosne pogwizdywanie oraz brzdęk naczyń w oddali zdawały się przerywać bezkres ciszy. Tylko... co miała zrobić teraz?

Starcowi nie trzeba było nawet polecać by usiadł. Sam był zbyt słaby by ot tak długo utrzymać się na nogach, więc trochę nawet wyprzedził to polecenie. Spojrzał na policjanta przepraszającym wzrokiem i odpowiedział:
-Niestety, podczas ataku uległa ona zniszczeniu. - to mówiąc wskazał na swoje bandaże i kroplówkę, z którą tu przybył. -Girian Darhk. Zostałem wynajęty do ochrony łuku w muzeum. I wprowadzony przez pana Filcha... świeć Sukue nad jego duszą. - dodał wyraźnie przygnębiony. Jakby naprawdę było mu szkoda mężczyzny. -Gdy przybyłem na miejsce, znajdował się tam Dax, mag Fairy Tail, widział pan co on robił na Igrzyskach? Szkoda, że nie wygrał. Oraz... Adam Arclight. Gdy się tam pojawiłem, miał on już strzałę w łuku. Nie jestem może doświadczonym medykiem, ale opatrzyłem mu tą ranę, by był w miarę możliwości gotowy do działania przeciw złodziejom. Spędziliśmy trochę czasu, gdy nagle głośny huk sprawił, że pan Dax wyszedł go sprawdzić. Zostaliśmy wówczas sami. Adam powiedział, że coś widzi, więc ruszyłem za nim do łuku. Chwycił strzałę i dźgnął mnie w dłoń. - tu pokazał ranę od Adama na wierzchu dłoni -A następnie zasłabłem. Najwyraźniej efekt strzały, bo też zachowywał się jakby był trochę słabszy. Przewróciłem go, gdy chciał opuścić pomieszczenie. Ten jednak szybko wstał i wyszedł. Ruszyłem za nim, a wtedy na korytarzu spotkaliśmy jakąś... istotę. Trudno mi to opisać. Wtedy Adam zaatakował mnie swoim zaklęciem. Miał je gotowe przez cały czas odkąd się pojawiłem. Pewnie chciał usunąć świadków, jednak byłem na tyle blisko, że on także się zranił. Chciałem go powstrzymać, ale pewnie współpracował ze złodziejami. Ten mężczyzna... ten duch, ruszył od razu do łuku i wraz z nim zniknął. A Adam ruszył na dół. Pewnie próbując uciec. Z dwojga złego... lepiej, że ja mogłem umrzeć. W końcu to młodzi, wspaniali magowie, tacy jak Dax są przyszłością tego kraju, prawda panie władzo? - ach, pewnie czegoś zapomniał w tej swojej bajeczce, ale spokojnie. Jak chce "prawdy", to z chęcią jej udzieli. Był w końcu tylko starym, słabym staruszkiem. Czy tacy mogli chcieć zrobić komuś krzywdę?

Jester zapisywał jakieś notki w swoim notesiku i patrzył na nagrywający dyktafon, bo i tak nie miał nic więcej do robienia, bo urlopik i tak przerwany, ajajaj. Tak czy siek popatrzył na Yamamoto z podejrzliwym wzrokiem, jak on mógł zniszczyć licencje maga? Nie ładnie, nie ładnie, ale cóż, nie jego to interes gdzie on to trzymał.
- Dlaczego pan przewrócił Adama i niby dlaczego dźgnął pana strzałą..? - w sumie to było dla niego dziwne, że zamiast strzelić z łuku to dźgnął go tą strzałą i to jeszcze w rękę. To przecież głupie, tak jak całe to wydarzenie.
- Czym była ta istota? - spytał, bo to robiło się coraz ciekawsze.

MG

Kiedy Yamamoto był przesłuchiwany w innym pokoju z jeszcze innego ktoś zawołał by sprowadzić Adama, który również był oskarżony o kradzież w muzeum. Zaproszony do pokoju mógł zobaczyć na wejściu starego pana z eleganckim wąsem i brodą ubranego w garnitur. Miał notes, dyktafon, pączki i jakąś oranżadę na stole. Czekał i pokazał mięśniakowi, że może usiąść. Odchrząknął.
- Więc pan Adam Arclight jak dobrze rozumiem? Niech pan siada, nazywam się Roger Johnes, będę pana przesłuchiwał - po czym wziął gryza jednego z pączków. Wszystko przygotowane, a pączki to z lukrem jakby ktoś pytał.

Może i niektórzy siedząc w więzieniu czuli się dobrze. Do mnie na szczęście bano się podejść ze względu na moje rozmiary, szybko ustanowiłem swoją władzę wśród współwięźniów, ale skrycie liczyłem na to, że biedny staruszek, który wyglądał na całkowicie niegroźnego już dawno został z cwelony w więzieniu przez silniejszych magów. Takich jak on to oni lubili mieć ze sobą, oj lubili, a jeśli ciągle pragnął zachować pozory biednego staruszka to pewnie przez dłuższy czas nie będzie mógł na niej usiąść. Taką miałem nadzieję siedząc w swojej celi.

Po pewnym czasie zostałem jednak wezwany przez jednego z policjantów. Nie słyszałem o nim wcześniej, a na znak, że mogę usiąść zrobiłem to bez żadnych problemów. Wygodnie rozsiadłem się na krześle oraz bez pytania wziąłem pączka. Więzienne żarcie z pewnością było ohydne, a te z lukrem wyglądały przepysznie.

Przede mną stał funkcjonariusz, który planował mnie przesłuchiwać. Pewnie niektóre cioty lizałyby dupę komuś takiemu, aby tylko kupił ich bajeczkę ja jednak byłem Bogiem i bynajmniej nie zamierzał korzyć się przed człowiekiem nawet jeśli był z Magicznej Policji. W sumie to byłem nieco wkurzony, że w ogóle mnie tutaj zamknęli na kilka dni. Będą musieli mi za to słono zapłacić.
- Zgadza się jestem Bogiem, Adamem Arclightem, najemny mag, tutaj moja licencja - pokazałem, udowadniając jednocześnie swoją nieposzlakowana opinię - Miło poznać, a pączki naprawdę wyborne. Dobra możesz śmiało zadawać pytania nie mam niczego do ukrycia, liczę że wkrótce mnie uniewinnicie. Przez wasze zarzuty nie otrzymałem wynagrodzenia za misję, mam nadzieję, że poniesiecie tego konsekwencje.
Potem czekałem na reakcję funkcjonariusza.

Starzec przeszukał swój płaszcz i wyjął resztki dokumentu, o który go wcześniej poprosili. No niestety, zaklęcie Adama tak zadziałało.
-Tylko tyle zostało z mojego dowodu tożsamości. - powiedział, a następnie spojrzał na policjanta. -Nie chciałem pozwolić mu uciec, po tym, jak mnie zaatakował. Musiał uznać, że to i tak jednak nie ma sensu, bo mnie zostawił potem. - westchnął smutno, a następnie spojrzał na policjanta -Bo zostałem przez to ostatnim strażnikiem eksponatu. Pewnie ruszył po wspólnika, gdy Pan Dax zajęty był czymś innym. - zarzucił smutno, rozmyślając nad tym, dlaczego by zaatakować starego, schorowanego starca? Girian zastanowił się. Czym była ta istota... dobre pytanie. -Jakimś... duchem... chyba. - powiedział po dłuższym zastanowieniu się. Wszak nie był ekspertem od spraw magii. Tak naprawdę to nią gardził. Byłoby spoko, gdyby zniknęła z tego świata. Raz na zawsze. I wszystkie jej dzieła. I efekty. Bo inaczej zwodziła ona ludzi na manowce i sprawiała, że ci cierpieli, zwiedzeni jej ułudami i kłamstwami.

Czyli jednak miazga, kto by się spodziewał takiego obrotu spraw. No cóż, nie jego broszka na to, co by się bawić w składanie go od kupy. Jednak niby jakiś duch... Chyba się musieli się czegoś porządnie naćpać w tym muzeum, pewnie zaraz mu powie jeszcze, że mumia wyszła z sarkofagu albo lepiej... 100 letni obraz wydawał się w końcu warty swojej ceny! Cholera jasna, to już zaczynało się pomału robić nudne, nie ukrywał tego w ogóle robiąc notatki.
- Dobrze... czyli spotkaliście ducha, a potem zaczęła się walka... Oj ludzie - jedynie skomentował bo to wszystko nie miało w sumie sensu jeden był złodziejem niby, a drugi chciał go powstrzymać, dios mios...
- Czy ten duch coś do pana mówił? Nie wiem... chciał sprzedać narkotyki? Bo aktualnie to brzmi jakby pan od niego coś kupił -


Funkcjonariusz wziął licencje Adama i kiwnął głową, że wszystko się na niej zgadza. Dobrze było mu słyszeć że pączki dobre i w ogóle fajnie. Zanotował na papierze wszystko co powiedział Adam.
- Niestety przykro mi z powodu wynagrodzenia, ale niestety, nie mogę z tym pomóc - a co ze swojej kieszeni miał tu zapłacić? - Ale dobrze... Niech pan mi opowie jak wywiązała się walka między panem a Girianem Darhkiem, i najlepiej jeśli zacznie pan opowieść od samego początku pracy - powiedział jedynie wąsacz opierdalając pączka ze smakiem.

MG

Do pomieszczenia wszedł starszy rangą policjant, z kawą w dłoniach. Omiótł spojrzeniem cele, Jestera i westchnął. Wysłuchał też co mają wszyscy do powiedzenia i westchnął jeszcze raz. Jester został odwołany od tego zadania. W innym pokoju funkocjonariusz po wysłuchanie historii Adama, również został odwołany. I tak resztę pobytu w więzieniu dwójka magów spędziła nieco się nudząc, aż w końcu nadszedł dzień wyjścia i tak oto Adam z Yamamoto(oddzielnie) zostali wywaleni z posterunku.

//Ogólnie pozwoliłem wam pisać, ale to była odsiadka. Odsiadka się skończyła - to wychodzicie. Chcecie sobie poflirtować z policjantami to zapraszam fabularnie.//

Cała trójka z/t

Najchętniej zostawiłby to zadanie komuś innemu. Nie mógł jednak polegać we wszystkim na innych, a na swój sposób zdawał się z tą sprawą powiązany w nieco większym stopniu. W końcu to on przyprowadził tutaj dziewczynę i to za jego sprawą mieli mieć dostęp do odpowiednich informacji. Na domiar wszystkiego, pozostawała jeszcze kwestia tego, jak zostaną one uzyskane. Nie czekając jednak na wylewniejszą wymianę zdań, skinął głowa stróżującemu funkcjonariuszowi, aby samemu udać się do odpowiedniej osoby, która mogłaby udzielić mu jakichkolwiek dokładniejszych informacji.
- Gdzie mogę znaleźć... ją? Kobieta z Ishvanu... - dopytałby się, naprowadzając ludzi na odpowiedni trop. Wszystko po to, aby nieco później dodać jeszcze jedno, całkiem istotne pytanie. Zważywszy na stan, w jakim została przyprowadzona do policyjnej placówki, nie mogło się bez niego obyć. Nie zmieniało to jednak faktu, że było dość problematyczne.
- Jak jej stan? Da rade mówić? - dodałby jeszcze białowłosy, czekając na odpowiedzi i odpowiedni kierunek, w którym mógłby się udać aby przesłuchać niewygodnego świadka. Nawet jeśli była nieprzytomna, miałby na to swój... pewien sposób. Prawda?

MG

Praca policjanta z pewnością czasami była nieco upierdliwa. Chcąc nie chcąc, Fin był we wszystko to wmieszany, a to oznaczało, że był pierwszą osobą, która winna przy sprawie robić. Policjant więc udał się tam, gdzie trzeba. Jeden z funkcjonariuszy uchylił policyjną czapkę przed Finem witając się z kolegą po fachu. Szybko też skierował kroki ku swego rodzaju recepcji. - Cela numer 5. Mówić da radę. Kwestia żeby chciała. - westchnął mężczyzna za biurkiem, wskazując jednocześnie drogę do przetrzymywanej. - Będziesz chciał z nią tak rozmawiać czy w pokoju przesłuchań? Najwyżej powiem reszcie, żeby ją lepiej skuli. - dodał, czekając na decyzję Finna w tej kwestii.

Nie należał do nazbyt wymagających osób. Aktualnie nie potrzebował wiele do szczęścia. Co prawda, kilka dni wolnego by z pewnością pomogło, jednak wypadało jakoś zamknąć to, co się zaczęło. Uważnie wysłuchał odpowiedzi ze strony odpowiedzialnej za to miejsce osoby, spoglądając w kierunku odpowiedniego pomieszczenia przez krótką chwilę.
- Niekoniecznie musi chcieć... - odpowiedział jedynie na pierwsze ze słów jego rozmówcy, przymykając przy tym powieki i uśmiechając się nieznacznie. Miał swój sposób na wypadek takiej sytuacji, jednak liczył na jakąś logikę, czy zrozumienie ze strony dziewczyny. Chociaż, ta nie wydawała się skora do współpracy wcześniej. Nie zmieniało to jednak kwestii numer dwa. Przystanął jedynie w drodze do celi, spoglądając raz jeszcze na strażnika. - Wystarczy raczej, że będzie zakuta, a jej szyja będzie odsłonięta, ale jeśli dla was to nie jest większy problem to z pewnością pomoże - dodał jeszcze, czekając na to, jaką decyzję podejmie jego rozmówca, aby samemu później udać się we wskazanym kierunku, by w pierwszej chwili sprawdzić reakcję dziewczyny na jego osobę. Wcześniej zdawała się dość wygadana, kto wie jak będzie teraz.

MG

Fin dość szybko powiedział, czego oczekuje, zaś mężczyzna za biurkiem spojrzał na dwóch funkcjonariuszy pod ścianą. - Słyszeli oficera? A teraz do roboty... - rzucił do nich, zaś ci szybko zasalutowali, po czym udali się w kierunku cel, z których co jakiś czas Fin był w stanie usłyszeć jakieś ciche warknięcie. Niebawem po tym dwójka wróciła, po czym poprowadziła Fina korytarzami aż do celi, o której wcześniej wspomniano. Ta zaś siedziała na krześle ze skutymi z tyłu rękoma jak i nogami. Szyja jej zaś była ozdobiona swego rodzaju "obrożą" doczepioną łańcuchem do ściany odsłaniając ją tym samym - wedle prośby policjanta. Ta zaś nie nie mówiła - jeno łypała groźnie na Jerome zdecydowanie niezadowolona ze swojego położenia.

Nie mógł zaprzeczyć, że widok ten wydawał się dość smutnym. Nie zmieniało to jednak faktu, że miał nieco inny cel tych odwiedzin, aniżeli bratanie się z kimś, kto próbował go nie tak dawno temu przemienić w ludzką marmoladę. Nie wiedział też dokładniej czemu, jednak pomimo delikatnego speszenia wzrokiem dziewczyny, ten wywołał na jego twarzy nieco większy uśmiech niż chwilę temu.
- Nie wydajesz się zbyt rozmowna... - mruknął jedynie rozbawiony, podchodząc do stołu. Nie usiadł jednak po drugiej stronie. Wątpił, aby okazało się to konieczne. Zważywszy na jej reakcję, mógłby spodziewać się teraz wszystkiego, ale mógł to w końcu rozegrać nieco spokojniej. - Co jeśli mam dla ciebie prezent? Nie pogryziesz mi jeśli dam go tobie? - dopytał się z nutką rozbawienia w głosie, a spokojną pogawędkę pewnie diabli wzięli. Zwłaszcza, że niejedna osoba by się tylko bardziej zirytowała na taką uwagę. Nie w tym jednak rzecz. Spojrzał więc z odrobinę większą pewnością we wzroku prosto w oczy dziewczyny. Aktywowałby nawet na sobie proste zaklęcie - Pride(C).
- Co takiego planuje Ishvan? - zapytałby się w końcu, jednak zależnie od całego przebiegu, rozważyłby nawet podejście do dziewczyny i założenie jej na szyję Posłańca. Wszystko tylko po to, aby wedrzeć się do jej umysłu, jeśli nie udzieliłaby bardziej składnych informacji, aniżeli zbywanie, powarkiwania, czy olewanie sprawy. W przypadku odmowy udzielenia informacji może jeszcze by się powstrzymał. Zależy jak by to w końcu zrobiła, nie?

MG

Rozmowa już z początku nie zapowiadała się dość owocnie. Fin zajął swoje miejsce, zaś dziewczyna dalej siedziała na krześle uwiązana bardziej niż pies przy budzie. Prychnęła na pierwszą uwagę nie odzywając się ani słowem aż do pytania Fina, które rzeczywiście nieco ją rozzłościło. - Prezent? Kpisz sobie ze mnie? - zapytała jakoś nie wierząc w jego szczodrość. Prezent? Po tym, jak ją tu wrzucił? Po tym, jak pokrzyżował razem z ta abominacją jej plany zgładzenia fałszywego boga? Nie miała zamiaru wierzyć w jakiekolwiek gruszki na wierzbie. Obecnie chyba jedyne co mógł jej dać, to ciepła cela w więzieniu. O dziwo jednak na pytanie Fina, odpowiedziała. - Nic. - rzuciła dość krótko, jednak nim Fin założył jej Posłańca, kontynuowała sama z siebie. Widocznie nie uważała tego za tajemnicę ani nic, co winna specjalnie kryć. Raczej zakładała, że to raczej coś powszechnie znanego. - Wybory nowego generała sił zbrojnych kraju starą metodą. Właściwie Ishvan nie ma obecnie pojęcia, co robimy. Mamy wolną rękę. - wzruszyła ramionami po czym wróciła do obserwowania Fina dalej niezadowolona.

Reakcja dziewczyny na swój sposób go rozbawiła. Byłoby w końcu zbyt łatwo, gdyby ta nagle zachciała współpracować. Całe pozyskiwanie wiedzy jak postąpić w takiej sytuacji poszłoby na marne. Mimo wszystko, nie zmieniło to zbytnio nastawienia białowłosego.
- Może odrobinę... - odpowiedział zgodnie z prawdą, nieustannie przyglądając się dziewczynie. W końcu została przywiązana, jednak środki ostrożności nigdy nie zaszkodzą. Nie zmieniało to jednak ich sytuacji w żaden sposób. Zarówno jego postawa, co odpowiedzi uzyskane podczas tej krótkiej rozmowy. Westchnął, spoglądając na wejście, jakby chciał się upewnić tym samym, że nikogo nie ma w pobliżu. Wszystko po to, by wrócić spojrzeniem do dziewczyny. - Czyli pogodziłaś się już z porażką? Gdybyś jednak była nieco bardziej... konkretna. Może nikt inny nie dałby rady wygrać - dopowiedziałby jeszcze, próbując tym samym jakoś nacisnąć na ambicję dziewczyny. Liczył, że to zadziała, bo jeśli nie dowiedziałby się niczego więcej, pozostałoby się posiłkować czytającym w myślach naszyjnikiem. Każda informacja mogła okazać się teraz istotna, prawda?

MG

Prychnęła słysząc odpowiedź policjanta. Jak śmiał? Blondyn zdecydowanie był wobec niej na tyle bezczelny, by został odnotowany. Niech tylko się stąd uwolni... Na kolejne jednak słowa nie była w stanie nie uśmiechnąć z politowaniem. - Mój obecny stan nie ma większego znaczenia. Jeśli nie wygram ja, to ktoś odpowiedniejszy. Serio sądzisz, że to... coś starczy, by mnie powstrzymać? Żałosne... - westchnęła cicho kręcac przy tym delikatnie głową. - Chcesz znać konkrety na jakiś temat - zadaj pytanie. Może odpowiem. Nie mam zamiaru rzucać nimi sama z siebie. - bo po co? Nie miała powodu, a mówiła tylko ze swoich własnych pobudek. Moze swoista "nagroda" za pojmanie jej?