Pomieszczenie z celami

First topic message reminder :


W tym ponurym miejscu znalazła się czerwonowłosa wiedźma. Pozbawiona swojego kota, pozbawiona miotły, a i być może jakiś pokładów dumy. Przegrała z nędznymi policjantami i teraz miała odczekać dzień, bądź dwa, aż zostanie wezwana przed sąd i osądzona jak zwyczajny śmiertelnik. Jakby tego było mało - zabrali także jej wisiorek, który miał ją uratować z poważniejszych opresji. Przynajmniej teoretycznie... Jakby tego było mało, dookoła panowała cisza, jakby tylko ona znajdywała się w tym miejscu. Kiedy zaczęło się ściemniać, mogła stwierdzić, że jest już głodna, a zarazem, że w celi numer dwa - bo właśnie w tej, a nie innej była dziewczyna - światło zza kratek przestaje dochodzić. Jedynie kroki niesione echem i dość radosne pogwizdywanie oraz brzdęk naczyń w oddali zdawały się przerywać bezkres ciszy. Tylko... co miała zrobić teraz?

I to tyle... Zaryzykowałem swoje zdrowie, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, aby tylko staruszka bez pośpiechu maznęła coś na papierze. To miejsce definitywnie potrzebuje zmian, lecz... To nie czas, aby je wprowadzać. To drobne starcie z biurokratyczną hydrą było wystarczająco wyczerpujące. Ale to już chyba koniec przynajmniej drobnej części problemów.
- Jeśli tylko go spotkam -mówię przez zaciśnięte zęby, wciąż wstrzymując udawany uśmiech. Ten jednak jest wyrazem kompletnej rozpaczy i zmęczenia. Teraz pozostaje już tylko się stąd jakoś wydostać. Skok z okna nie wydaje się złą opcją. Najlepiej to głową w dół, aby zakończyć swój marny żywot w miarę szybko. Któż jednak wtedy otworzyłby drzwi więziennej celi?
Oprócz zaklinowanej w drzwiach wściekłej Karyny, czeka mnie za nią jeszcze tłumek wściekłych urzędników. I jeśli nawet nie ona mnie pożre, to zrobią to oni. Dwa pięterka, to jednak nie tak dużo. Skłaniam się więc Karynce, staruszce, po czym otwieram swoją drogę do wolności. Wychylam głowę, by sprawdzić, czy nie dałoby się może zjechać po rynnie, a jeśli nawet nie byłoby rynny, to przynajmniej coś, czego dałoby się złapać, aby to upadek nie był tak bolesny. Gdyby jednak nie było tam niczego, to wybierając między bliższym spotkaniem betonem, a bliższym spotkaniem z rozwścieczoną Karyną, to zdecydowanie wolałbym beton!
- Rawr... - powarkuję sobie na pocieszenie, podczas skoku. I jeśli nie połamałbym sobie nóg, to wróciłbym do celi z zamkniętą w niej dziewczyną.

Bliższe spotkanie z betonem było często wybieraną opcją przez ludzi. O dziwo, zwykle kończyło się ono w szpitalu. Nierzadko rehabilitacją. Rudzielec wyskoczył więc na zewnątrz w idealnej chwili, w której framuga powiedziała, że już więcej nie wytrzyma i Karyna runęła na ziemię, wywołując mikro wstrząsy. Policjant najpewniej przez to źle wylądował, bo potem bolało go dziwnie kolano. Mimo to, pokuśtykał do pomieszczeń z celami. Nie było to łatwe wyzwanie, ale dał radę. Co jednak miał teraz zrobić i dlaczego żółw wyglądał tak, jakby zawisnął między prętami klatki, przysypiając? Zresztą sama dziewczyna siedziała z przymkniętymi oczyma, ale ona nuciła coś pod nosem, a sam generał futerko? Najpewniej zmęczony, znudzony i strwożony tym co widział rudy - poszedł uciąć sobie drzemkę. Taką z półgodzinną.

Zepsute kolano jest niczym w obliczu zepsutej psychiki. Wyłącznie z powodu silnej woli i przez wzgląd na świadomość, że ten koszmar niedługo się skończy, powracam do więziennego pomieszczenia. Po tym, co zobaczyłem... Po tym, co musiałem przeżyć... Nic mnie już nie zaskoczy i nie zdziwi. Nic już dzisiaj nie zdoła mnie bardziej wyprowadzić z równowagi. Czy to śpiący sobie Qilin...
- Rawr... - mruczy radośnie przez sen.
Czy też żółw wciśnięty w kraty. To nawet dość uroczy widok. Całkiem tu miło, w porównaniu z tym, co się dzieje na zewnątrz. Zwłaszcza po tym, jak to Karyna wyłamała już drzwi. A za nią pewnie wleciał wściekły tłum, domagający się darmowych pączków. A gdzieś z tyłu biedny okularnik musi zebrać swoje rozrzucone przeze mnie papiery. To chyba niezbyt w porządku, że pocieszam się myślą, iż inni też mogą mieć teraz źle. Ale oni sobie przynajmniej na to zasłużyli! Tak, czy inaczej, bez słowa do półeczki z kluczami, by wziąć z niego właściwy i otworzyć nim drogę do wolności fioletowłosej. Nie odzywam się, żeby nie przerwać jej nucenia, a Qilinowi i żółwikowi snu.

Nóżki bolały, ale żył. Do tego nie został zmiażdżony przez Karyne. Żyć, nie umierać. Czego mógł więcej chcieć? Najpewniej awansu się nie w tym rzecz. Kiedy tylko klucz przekręcił się w zamku, a kraty zaskrzypiały, dziewczyna spojrzała na niego. Milczała do momentu aż cela zostala w pełni otwarta.
- To już, czy tylko zmieniany pokój? - zapytała się, jednak ruszyła w kierunku wyjścia zza krat. W międzyczasie żółw magicznie przeniósł się w jej ręce, dalej smacznie śpiąc. Nawet kapał ciut swoją szczęka, jakby chciał coś powiedzieć. Niemniej kobieta przystanęła obok niego. - To idziesz z nami, czy raczej niezbyt obchodzi cię możliwość spotkania mistrza Genbu? - dodała, czekając jeszcze na odpowiedź. Problemem mogła jednak być jego praca, która trwała jeszcze przynajmniej trzy godziny.

Możliwe, że najgorsze mam już za sobą. Albo najgorsze mnie dopiero czeka... Wiem tylko, że jeśli dłużej tu zostanę, to wkrótce pojawi się kilkadziesiąt skarg od współpracowników, zażaleń, a oni sami również nie oszczędzą sobie złośliwości. Dlatego lepiej, żebym w tym czasie, był gdzieś daleko, a jeszcze lepiej, żebym sprawiał wrażenie takiego, co w dalekich krajach wypełnia swoje obowiązki. Tak... Zdecydowanie powinienem się czym prędzej wynieść z tego miasta, a kontakt z pracą zachowywać jedynie poprzez przesyłanie pełnych dramaturgii raportów, świadczących o moim zaangażowaniu w ważnej kwestii, jaką są stosunki międzykrajowe...
- Szczerze, to niezbyt mnie ten mistrz interesuje, ale jesteś zbyt ważną osobą, żebym mógł cię tam puścić samą - oznajmiam, uśmiechając się lekko, lecz po chwili uświadamiam sobie, że mogło to zabrzmieć odrobinę nieodpowiednio... - Ważną, w sensie prawnym. Jesteś w pewnym sensie wolna, ale poniekąd na mnie skazana. Ale tym się nie przejmuj. Postaram się zbytnio ci nie przeszkadzać Mam przypilnować, abyś bezpiecznie dotarła na miejsce i żebyś ani ty, ani żaden z wielkich mistrzów nie czuł urazy do naszych wspaniałych, zgranych, sprawnie działających służb porządkowych - ostatnich słów nie mogę jednak powiedzieć, bez przepełnienia ich sarkazmem. Następnie podnoszę z ziemi śpiącego Qilina, by ułożyć go sobie wygodnie na głowie.
- Rawr... - warczy cicho, chwilowo zaniepokojony zmianą położenia, lecz od razu znowu zasypia.

Dziewczyna wysłuchała go w spokoju. Mimo wszystko, nie skomentowała tego. Zupełnie bez słowa ruszyła w kierunku wyjścia tylko po to, aby przystanąć w nim i obrócić się w jego stronę.
- W takim razie ruszamy? - dodała z ciut wymuszonym uśmiechem, chociaż nie wyglądało to tak, że nie cieszyła się z jego towarzystwa. Raczej tak, jakby niekoniecznie miała w tym wszystkim wprawę, przez co mogła wyglądać ciut nieporęcznie. Niemniej, zaczekała aż podszedłby do niej, a wtedy dodałaby jeszcze tylko stosunkowo proste słowa, a dokładniej: - Wiesz, jak najszybciej dostać się do Calthy?
I tak miała się najpewniej zacząć ich wędrówka, czy podróż. Co jednak miało to wszystko przynieść? Najpewniej zależało już od policjanta i dziewczyny, której na dobrą sprawę imienia dalej nie znał.

Kolejna przygoda!
- Rawrr... - warczy bez entuzjazmu Qilin. Też mnie jakoś nie szczególnie cieszy konieczność opuszczenia domowego miasta, w poszukiwaniu dziwactw. Chociaż w chwili obecnej, każde dziwactwo wydaje się być lepsze, niż to skorumpowane i pełne spisków miejsce. Aczkolwiek wątpię, by tylko tutaj świat się na mnie uwziął. Pewnie po drodze czekają mnie różne straszliwe okropieństwa, lecz za późno już jest żeby się wycofać.
- Drogą prowadzącą przez góry - odpowiadam dziewczynie, uśmiechając się smutno. Na myśl o chodzeniu po górach już mnie zaczynają boleć nogi i nachodzi mnie nagły atak reumatyzmu. Nie... Góry to nie jest dobra droga... - Ewentualnie można tam dopłynąć rzeką - stwierdzam z nieco lepszym nastawieniem. W końcu, co złego może się zdarzyć na rzeczce? Toć rekiny w takich nie pływają... Chyba... Mniejsza już o to. Czas mi już ruszać w drogę! Nie zamierzam tu zostawać już ani chwili dłużej!

z/t