Pomieszczenie z celami

First topic message reminder :


W tym ponurym miejscu znalazła się czerwonowłosa wiedźma. Pozbawiona swojego kota, pozbawiona miotły, a i być może jakiś pokładów dumy. Przegrała z nędznymi policjantami i teraz miała odczekać dzień, bądź dwa, aż zostanie wezwana przed sąd i osądzona jak zwyczajny śmiertelnik. Jakby tego było mało - zabrali także jej wisiorek, który miał ją uratować z poważniejszych opresji. Przynajmniej teoretycznie... Jakby tego było mało, dookoła panowała cisza, jakby tylko ona znajdywała się w tym miejscu. Kiedy zaczęło się ściemniać, mogła stwierdzić, że jest już głodna, a zarazem, że w celi numer dwa - bo właśnie w tej, a nie innej była dziewczyna - światło zza kratek przestaje dochodzić. Jedynie kroki niesione echem i dość radosne pogwizdywanie oraz brzdęk naczyń w oddali zdawały się przerywać bezkres ciszy. Tylko... co miała zrobić teraz?

Czy kapitan futerko na pewno miał to na myśli? Żółw najwyraźniej miał naprawdę spory problem z kratami, a do tego chyba niekoniecznie potrafił zmieniać swój rozmiar, coby przez nie z łatwością przejść. Na domiar złego, dziewczyna nie wydawała się nader skora do pomocy jej kompanowi, a może zwyczajnie kraty blokowały jakoś jej magie? To by sporo wyjaśniało. W końcu to cele także dla magów.
- Jest jednym z czterech Master Guide. Nauczycielem dla strażników żółwiego potomka. A kraj... ostatnio byliśmy w Sin, aby spotkać Guide smoczego strażnika - odpowiedziała, używając przy tym raczej nieznanych mu określeń. Tylko, co miał smok do żółwia? Najwyraźniej sporo, bo nie wyglądało na to, że ta kłamała. Spojrzała też w kierunku swojego kompana, aby wyszeptać w jego stronę coś na kształt 'Dasz radę Xu', a przynajmniej tak kształtowały się jej usta.

Czasem, gdyby nie Qilin, to nie wstawałbym nawet z łóżka. Siła sprawcza, jaką to stworzonko posiada doprawdy jest ogromna. I nawet jeśli nie jest on tego w pełni świadom, to bywa tak, iż dzięki niemu zaczynam myśleć na nieco większych obrotach. Słowa dziewczyny, co prawda są chyba bardziej szczere, niż tego oczekiwałem, ale to może nawet lepiej... Smoczy strażnik brzmi trochę groźnie. W każdym razie, dość poważnie. Mam nadzieję, że na tyle, iż uda się to wykorzystać.
- Mówiłaś, że ten Gendu łatwo wpada w długi? Musi być więc sporo winien smoczemu strażnikowi... - mówię, bardziej sam do siebie, układając już sobie w głowie plan, jak to wszystko rozwiązać. - W porządku. Spróbuję cię stąd wydostać. W razie czego, bądź wzburzona, jakby od ciebie zależały losy tego kraju. A żółwika po zjedzonym owocu rozbolał brzuszek. Qilin, przypilnuj ich! Za chwilę wrócę.  
- Rawr! - warczy radośnie Qilin, podskakując z entuzjazmu. Po czym przybiera postawę przyczajonego strażnika i wlepia swój wzrok w żółwia i jego panią. Sam zaś ruszam szybko, by uratować tę niewinną niewiastę z tego okropnego miejsca. I nie tylko ją, ale również siebie!
- Hazel, śmieciu! Pozwól no na chwilę!

- Nie sądzę, aby... - zaczęła jedynie swoją wypowiedź, kiedy policjant postanowił jej pomóc. Cóż, nie było sensu więc drążyć tematu. Uśmiechnęła się tylko dość niepewnie, odprowadzając go wzrokiem i wzdychając przy tym. Czy mogło coś pójść nie tak? Owszem. Całkiem sporo. Chłopak zakrzyknął i... nic się nie stało. Nikogo na zewnątrz. Żadnej duszy. Nawet żywej. Cisza i spokój. Zupełnie tak, jakby każdy zapomniał o tym miejscu, a zwłaszcza Hazel. W końcu dumny, czerwono-pomarańczowy policjant nie traciłby czasu na błahostki.

Czyli nigdzie nie ma tego idioty? To może i nawet lepiej! W każdym razie prędzej, czy później będzie musiał zdać raport ze swojego zadania. To znak, że skoro nie z nim, to z jego przełożonymi trzeba będzie porozmawiać! I nie ma co na to tracić czasu, jak tylko czym prędzej ich odnaleźć i wyjaśnić im, w jak niezręczniej sytuacji się znaleźliśmy i jak możemy jeszcze zdołać przywrócić honor oraz wielkość Magicznej Policji!
- Rawr... - Qilin zaś na pewno dalej obserwuje sobie więźniów, warcząc od czasu do czasu, by dać znać o swoim istnieniu i obecności.

Karuzela śmiechu miała się dopiero rozpocząć. Jeśli czerwonowłosy myślał, że biurokracja jest prostą kwestią, to z pewnością się pomylił. Kolejki niczym do lekarza! I to w publicznym szpitalu. Przynajmniej dziesięć osób stało przed nim z jakimiś papierkami. Ba! Siódma osoba w kolejce miała całą stertę tych papierzysk. Najpewniej inny niewolnik archiwalnej zabawy. Czy to właśnie miało czekać też jego? Banda ludzi zajęta sobą i pilnująca swojego miejsca w kolejce niczym cerber Tartaru. A spróbuj tylko podejść za blisko to łypnięciem wzroku cię zabiją! Ale tradycyjnie...
- Xu... - powiedziała tylko dziewczyna w kierunku żółwia, najwyraźniej nie przejmując się obecnością futerkowego strażnika w celi. - Myślisz, że to oni? - dodała już, spoglądając na generała futerko, a sam żółw zaniechał jakichkolwiek ruchów, jakby dumając nad czymś z nietęgim wyrazem mordki.

No tak... Nagle każdy ma jakąś sprawę dla pana dowodzącego... Akurat teraz, kiedy sam mam do załatwienia bardzo ważną sprawę! Raczej nie mam co liczyć na otwarcie drugiej kasy... A jakoś przecież coś muszę wobec tego wymyślić! W końcu zobowiązałem się jej pomóc, to nie mogę jej teraz tak zostawić! Samej... W zimnej, ciasnej celi... Na kogo może liczyć, jeśli nie na mnie? Nawet Qilin nie zdołałby w tej sytuacji nic dla niej zrobić. Ale ja wciąż mogę... Jeszcze nie wszystko stracone! Biorę głęboki wdech i poprawiam krawat pod szyją.
- Ej! Słyszeliście, że Bogusław Precel zamyka swoją działalność i przez najbliższą godzinę rozdaje pączki za darmo?! - po usłyszeniu takich słów, każdy szanujący swój zawód policjant powinien rzucić wszystko, aby przebłagać słynnego Bogusława Precla, że jego pączki są najlepsze na świecie, żeby nie zamykał działalności, ale skoro już rozdaje pączki za darmo, to w sumie wypadałoby parę wziąć. I czy zebrani tutaj biedacy mogą sobie pozwolić na to, by się zastanawiać nad tą plotką? Czy mogą sobie pozwolić, aby ktoś ją sprawdził? Czy pozwolą sobie na to, by przepadła im okazja na wypełnienie brzuchów słynnymi pączkami Bogusława Precla? Jeśli nie, to nawet dźwigiem nie udałoby się ich stąd ruszyć... W tobie Bogusławie moja ostatnia nadzieja...
- Rawr?

Część problemów spadła z barków policjanta. Prawie, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Połowa kolejki rozeszła się, a kolejna osoba wkroczyła do pomieszczenia. Problemem był jednak fakt, że została jakaś przygłucha Karyna w rozmiarze dwóch X oraz osoba ze stertą kartek. Sam ten gościu zajmie pewnie z kilka godzin, ale kto go tam wie? Tymczasem cele były spokojne. Żółw dalej myślał, aż w końcu niepewnie kiwnął głową, odzywając się cichym, acz raczej pewnym: 'Chyba'.

Częściowo problem udaje się rozwiązać, ale pozostaje jego zdecydowanie większa część. I to naprawdę dużo większa! Jak ta poczwara w ogóle mieści się tutaj w drzwiach?! I jeszcze ten człowiek z papierami... Jeśli również ich się nie pozbędę, to wygnańcy zdążą tu wrócić, a złość ich będzie wielka, gdy zorientują się, iż wszystko to tylko kłamstwo. Muszę więc szybko wymyślić jakiś skuteczny plan, by dostać się do środka.
Wątpię, żeby wystarczyło wepchnąć się przed Karynę i powiedzieć, że to sprawa nagła, najwyższej wagi i wymaga natychmiastowego rozpatrzenia... Prędzej by mnie zjadła, niż pozwoliła mi wejść przed siebie...
Frontalny atak również nie wchodzi w grę. W walce z takim monstrum, nie zadawałbym żadnych obrażeń bez wsparcia Qilina. Zresztą jestem przecież w głównym posterunku! Jak w ogóle mógłbym pomyśleć o tym, by tu teraz z kimkolwiek walczyć?!
Brak czasu jednak zmusza do bardzo szybkiego myślenia. Może wystarczyłoby po prostu zaczekać? Aż to tłuste stworzenie zaklinuje się w drzwiach? Nie... Nie mogę tyle zwlekać! A, że Rudo-Rudy oddział zdolny jest do wszystkiego, to i tym razem sobie poradzi! Niezależnie od tego, co trzeba będzie zrobić!
Ostateczny plan wydaje być się tak złowieszczy, że aż dreszcz przechodzi mi po plecach na samą myśl o nim. Kimże jednak byłbym, gdybym nie był w stanie nic poświęcić dla tego, co robię?! Biorę jeszcze jeden głęboki wdech, zaciskam zęby i mentalnie przygotowuję się na zbliżający się koszmar...
Zaczynam od tego, że po prostu podchodzę bliżej nieszczęśnika z archiwalnymi papierkami i dyskretnie wysuwam nogę, by nadepnąć mu na sznurówkę i pociągnąć ją w swoją stronę.
- Ekhm... Chyba but ci się rozwiązał - mówię, wyciągając ręce po jego papiery, które chętnie jako miły kolega z pracy mu je przez chwilę przytrzymam. I kiedy zacznie już je przekazywać, nadejdzie moment, by przejść do najgorszej, najstraszniejszej, najobrzydliwszej, najohydniejszej wręcz, części tego złowieszczego planu. Wyczekałbym do właściwej chwili, w której miałbym całkowitą pewność, że ten plan się uda. Jeśli cokolwiek miałoby pójść źle, to wycofałbym się jak najszybciej, zwinąłbym się w kącie i nie ruszałbym się z niego przez najbliższe piętnaście minut, by ogarnąć swoje myśli na tyle, by móc jeszcze jakoś funkcjonować. Ale czymże wtedy stałoby się życie, jak nie kompletną porażką? Dlatego muszę wszystko zrobić perfekcyjnie! Idealnie zgrać w czasie każdy ruch! Wziąć pod uwagę każdą niedogodność, aby wszystko się udało!
Bowiem główną częścią planu jest... Muszę w nim... Korzystając ze swej ponadprzeciętnej szybkości zadawania ciosów... Musiałbym... Karynę... Uszczypnąć... W jej ogromny, tłusty półświatek... To znaczy pośladek... Bowiem skoro uszy o pączkach nie słyszały, to dupsko je musi poczuć... Ale tak szybko, żeby nikt tego nie widział! Nikt się nie zorientował się, że to ja! I po to właśnie też czym prędzej zabrałbym stertę papierów i cofnąłbym się dwa kroki, by wykazać, że nie tylko stałem za daleko, by cokolwiek podobnego zrobić tłustej Karynce, ale również miałem w tym czasie zbyt zajęte ręce, aby coś tak straszliwego móc zrobić! A ciężar całej winy spaść miałby na nieszczęśnika z papierami, który to w sumie nie miałby już przy sobie papierów i tylko pokazałby tym samym swoją postawą, że zbereźnik tylko czekał na okazję, by dać upust swego pożądania.
- Rawr! - Qilin z powodu łączącej nas silnej więzi, bez wątpienia powinien odczuć efekty tego strasznego działania, a jego futerko aż by się zjeżyło z przerażenia.
Lecz to nie byłaby nawet jedna setna wstrętu, który sam bym czuł w tej chwili. Ale może poskutkowałoby to tym, iż wywołałbym między Karyną, a tym nieszczęśnikiem tak niezręczną sytuację, że może udałoby mi się dyskretnie przekraść w okolicy jej wielkiego cielska, aby dostać się do pokoiku zgłoszeń, w którym to już o wiele łatwiej byłoby mi działać, niż na zewnątrz...

Życie było jednak jedną, wielką porażką. Tak jak plan ze sznurówką zajął trochę czasu, ale został w końcu wprowadzony w życie, o tyle gorzej miała się sytuacja Karyny. Kobieta wyglądała na taką, która nie ustoi w miejscu. Ruszała się z lewej na prawą, a sam rudzielec miał niemały problem z tym, aby motywować się do działania. Chwila ta jednak nadeszła, jednak spory półksiężyc ruszył się do przodu i skierował do drzwi. Wszystko po to, aby zaklinować się w nich przez chwilę, jako kolejna osoba. Na domiar złego, okularnik od papierów kończył już wiązać buty, a w oddali słychać było niepokojące odgłosy niezadowolonego tłumu. Masz ci los. Co jednak teraz mógł zrobić, kiedy to Karyna prawie wcisnęła się do pomieszczenia, zajmując je dosłownie i w przenośni?

Chyba... Nie wszystko poszło tak jak powinno pójść, ale chyba poszło lepiej, niż mogło. Brak pewności i szybkie przyjęcie przebywającego w pokoiku klienta sprawiły, że nie będę musiał do końca życia spoglądać na swoją rękę ze wstrętem. Tylko co to daje w mojej sprawie? Tyle, że niewiasta zaklinowała się w drzwiach i nie sposób jej teraz będzie ruszyć. A tłum wściekłych ludzi od pączków już się zbliża... Człowiek z papierami już je prawie zawiązuje...
Wątpię, żeby znalazł w sobie tyle siły, bym zdołał przepchnąć Karynę w jedną bądź drugą stronę. Skoro już jednak rozpocząłem walkę o dostanie się do środka, to powinienem doprowadzić ją do końca! I tak nie zdołam uciec przed wkurzonymi ludźmi, którzy zaraz zaczną się spierać, kto gdzie stał w kolejce. Ale wpierw każdy z nich wyrazi swoją opinię na temat Rudo-Rudego oddziału... Jest trochę beznadziejnie, lecz może jeszcze nie wszystko jest stracone.
Spoglądam szybko na Karynę, potem na okularnika, potem w kierunku drzwi wejściowych do komisariatu, a potem z powrotem na okularnika i Karynę. I już wiem co należy zrobić...
Prędko oceniam, jak wysoką osobą jest Karyna i czy zdołam się przecisnąć nad nią, bo obok to raczej nie. Następnie spoglądam na wiążącego but okularnika, który wydaje się być dobrym obiektem, aby wykorzystać jego plecy jako wyskocznię! Szybko obliczam szansę powodzenia i jeśli nie są one zerowe, to natychmiast przechodzę do działania! Rzucam papiery pod siebie, stawiam prawą nogę na barku okularnika, po czym wybijam się z niego, by wzlecieć pod niebiosa, lub w sumie wystarczyłoby ponad głowę Karyny, wciągam jak najbardziej brzuch, by bez problemu się prześlizgnąć, po czym swoje epickie przejście zamortyzowałbym przewrotem w przód. Na zakończenie wstałbym i z półobrotu kopnąłbym w drzwi, żeby zatrzasnąć je na Karynie, umożliwiając jej wypadnięcie z progu!
Gdyby jednak Karyna okazała się zbyt wielka, a przeskok nad nią okazałby się niemożliwy, to zawsze jeszcze pozostaje opcja wślizgu pod nią, pomiędzy jej nogami... Acz wtedy, na wszelki wypadek zamknąłbym oczy na czas, dopóki nie zatrzymałbym się po drugiej stronie. Zakończenie jednak byłoby takie samo. Kopnięcie z półobrotu w drzwi i pożegnanie Karynki i jej sprawy.
Lecz co jeśli ani górą, ani dołem się nie da? Cóż miałbym wtedy począć? Wtedy... Wtedy... Czyżby wtedy miałby mnie dopaść gniew tłumu? A-ale to przecież nie ja im blokuję drzwi! Zresztą, tak właściwie to ja tu nawet nie czekałem w żadnej kolejce! Od razu zacząłem kombinować jak ją minąć!
- Rawr.

Misja niemożliwa. Misja zbyt trudna. Misja dla leniwego członka rudego zespołu. Czy miał temu wszystkiemu podołać? Skok wydawał się kompletnie poza zasięgiem chłopaka. Nie ze względu na sam wzrost, a raczej niezbyt wysokie odrzwienie pomieszczenia. Pozostał więc wślizg. Coś jednak musiało pójść nie tak, a mianowicie... różowe majteczki z kotkiem i koronką. Nim zdążył przymknąć oczy, z rozgarnięcia wywołanego szybką akcją, oczy rudzielca spostrzegły coś, czego nie chciały. Najwyraźniej miało to stanowić karę i zemstę bogów. Ponadto udało mu się dostać, ale nie domknął drzwi, a na zewnątrz było słychać już kłótnię.
- W czym możemy pomóc? - monotonny, niemal senny głos zza lady dotarł do jego uszu, a sam policjant mógł dostrzec tam staruszka z połowę niższego od niego i najpewniej do tego z wadą słuchu i wzroku. No masz ci los. Do tego Karyna poczerwieniała i wyglądała tak, jakby miała na niego skoczyć razem z framugą w każdej sekundzie, jak tylko ta puści jej osobę.

- RAWR! - szok jest tak wielki, że nawet Qilin musi go w tej chwili czuć... Niestety... Choć udało się przedostać, to jednak ogromnym kosztem... Czy aby na pewno było warto? Zmęczonym wzrokiem spoglądam na staruszkę, opierając się o blat. To, co się dzieje na zewnątrz już nie ma znaczenia. Karyna może się szarpać i miotać, ale zdołałem wejść przed nią. Teraz pozostaje mi już tylko poprosić o nożyczki i wydłubać sobie oczy... Nie po to jednak tutaj jestem! Nie mogę teraz pozwolić, aby wszystko poszło na marne! Biorę się w garść, zasłaniając przerażający widok w głowie tańczącym Qilinem, żeby jakoś znieść najbliższe kilka minut i nie okazywać przy tym słabości!
- Rudo-Rudy oddział się melduje. Przychodzę w sprawie przyprowadzonej dzisiaj do celi, przez porządkowego Hazela młodej dziewczyny z żółwikiem. Czy wy wiecie jak ważną osobę zamknęliście?! Hańba wam i jemu! Ta młoda niewiasta przybyła tu, aż z Sin z bardzo ważną misją, od której mogą zależeć losy tego kraju! I radzę przeprowadzić dokładną inspekcję zdemolowanego przez tego żółwia stanowiska spożywczego, bo tak się składa, że żółw ten mógł uratować przed rozwolnieniem połowę miasta! - wyrzucam z siebie całą frustrację, podkreślając nią rangę zdanego raportu. - Przy okazji, chciałbym prosić o to, by mój karny dyżur w archiwum został zmieniony na odeskortowanie pokrzywdzonej do jej celu, aby nie zhańbić w jej oczach jeszcze bardziej dobrego imienia Policji Magicznej oraz by nie pogorszyć bardziej stosunków międzykrajowych. To tyle - dopowiadam już nieco łagodniej i wzdycham ciężko. Mam nadzieję, że mój urok osobisty oraz zdecydowanie sprawią, iż cały trud, by tu dotrzeć będzie opłacalny, a potem będzie już tylko coraz lepiej... Chociaż... Czy po tym co zobaczyłem, może być jeszcze gorzej?

Życie jest niesprawiedliwe. Nie ma w nim nic uczciwego, a zwłaszcza dla tych, którzy ciężko pracują. Czy mógł więc to przewidzieć? Staruszka prężyła się i wytężała słuch, jednak wszystko zdawało się nie robić na niej wrażenia. Albo też niekoniecznie słyszała to, co tak naprawdę mówił. Dopiero kiedy chłopak skończył, to minęło jeszcze dobrych pięć minut, jak ta zadumała się nad czymś.
- Ach, Hazel! Wspaniały chłopiec. Złapał kolejnego przestępce? Tak ciężko pracuje, na pewno niedługo dostanie kolejny awans - wydusiła z siebie swoim starczym głosem mędrca, robiąc sobie przerwy w wypowiedzi na złapanie wdechu i zanotowanie czegoś w swoich papierzyskach. Co jednak pisała? I dlaczego odebrała go niemal zupełnie inaczej? Ach, czyby rudy oddział właśnie przyczynił się do cudzego awansu?

W jakimże to okropnym świecie przyszło mi żyć, że na każdym rogu kolejne trudności tylko na mnie czekają. Z politowaniem patrzę na staruszkę, kiedy wspomina o tym idiocie i czekającym go awansie. Moja dłoń mimowolnie zbliża się do czoła, w geście kompletnego załamania. To musi być jakiś koszmar... Z którego to miło byłoby się w końcu obudzić... Chociaż... Nie wiem czy nawet najgorsze koszmary mogłyby mną tak sponiewierać...
- Rawr... - po tych wszystkich przeżyciach pozostaje już tylko poczucie beznadziejności, które nawet Qilinowi mogłoby odebrać chęci do życia.
Czy jednak miałbym się teraz poddać? Po tym wszystkim? Odciągam dłoń od czoła, by sięgnąć nią szybko po jakiś długopis, choćby i ten, który dzierży staruszka, a drugą wyjąłbym papier, który przyniósł mi Hazel z wezwaniem do karnego dyżuru i na odwrocie tego papierka, zapisałbym wcześniej wypowiedziane słowa, dopisując do nich jeszcze, że z wdzięczności za spełnienie mojej prośby, kupię pani czekoladki, po czym podsunąłbym ją tej głuchej prukwie, miło się przy tym do niej uśmiechając.

Cisza. Tyle odpowiedziało policjantowi. Dokładniej to kilka głębszych wdechów oraz odgłosy coraz to bardziej pękającej framugi. Czy właśnie to oznaczało jego koniec? Przynajmniej napisał kartkę, na którą kobiecina spoglądała zamglonym wzrokiem.
- Ach, chwilkę... chyba się wypisał - powiedziała, kiedy to spróbowała napisać coś złą stroną długopisu. Oj nie tędy droga. Przynajmniej zreflektowała się przy drugim i machnęła coś, co chyba było jej parafką. - Niech pan przekaże Hazelowi, że trzymam za niego kciuki - dodała jeszcze szczebiotając przy tym dość mocno i pozwalając mu wyjść. O ile Karyna go wypuści lub wyskoczy oknem z drugiego pięterka.