Pomieszczenie z celami

First topic message reminder :


W tym ponurym miejscu znalazła się czerwonowłosa wiedźma. Pozbawiona swojego kota, pozbawiona miotły, a i być może jakiś pokładów dumy. Przegrała z nędznymi policjantami i teraz miała odczekać dzień, bądź dwa, aż zostanie wezwana przed sąd i osądzona jak zwyczajny śmiertelnik. Jakby tego było mało - zabrali także jej wisiorek, który miał ją uratować z poważniejszych opresji. Przynajmniej teoretycznie... Jakby tego było mało, dookoła panowała cisza, jakby tylko ona znajdywała się w tym miejscu. Kiedy zaczęło się ściemniać, mogła stwierdzić, że jest już głodna, a zarazem, że w celi numer dwa - bo właśnie w tej, a nie innej była dziewczyna - światło zza kratek przestaje dochodzić. Jedynie kroki niesione echem i dość radosne pogwizdywanie oraz brzdęk naczyń w oddali zdawały się przerywać bezkres ciszy. Tylko... co miała zrobić teraz?

Miała wrażenie, jakby wszyscy bogowie zaczaili się na nią w jakiejś ciemnej uliczce niczym krakowskie dresy i wymierzyły jakąś swoją sprawiedliwość, chociaż Minerva niczego złego w sumie nie zrobiła. Przynajmniej we własnym mniemaniu. Jeżeli dla zwykłego człowieka spalenie żywcem to ogromny ból i cierpienie - dla wiedźmy było to... lepiej by na tym wyszła, gdyby ją poćwiartowano żywcem. ledwie kontaktowała, a z jej gardła wydobywały się jakieś dziwne jęki sugerujące, że jakby posiadaczka tego głosu miała więcej sił, to by krzyczała z bólu. Ten jednak mijał. Minerva straciła resztki animuszu. Patrzyła w ciemność nie rozumiejąc, gdzie jest ani co się dzieje. Umarła? Z trudem wstała, początkowo ignorując głosy. Była, widziała samą siebie - było tu światło. Jakiś głos, jakiś trójkąt jakiś stolik. Z trudem utrzymywała się na nogach. Zerknęła na swój ubiór, po czym smętnie stwierdziła, że dalej nie ma swojego kapelusza. A po za tym nie ma też wielu innych rzeczy na sobie prócz czarnego płaszcza. Dlaczego nie czerwony? Wolała czerwony. - Kkim je...steś...? - zapytała słabo, wpatrując się w trójkąt i nie bardzo wiedząc, co robić. Jakiś stolik z herbatką... Ale ona nie przyszła tu pić ani grać w szachy. W zasadzie wcale tu nie przyszła. Gdzie ona jest? Patrzyła na trójkąt kompletnie zagubiona w tym wszystkim.

...pytania. Z pewnością pytania pojawiały się w głowie czarownicy. Te jednak musiały poczekać, gdyż pan trójkąt pierw wlał herbatki do filiżanki. Dopiero potem upił jej łyk. Wszystko po to, aby w jego ręce potem pojawiła się czarna laska, a osobnik znalazł się tuż obok osłabionej kobiety. Uderzył dwa razy w głowę dziewczyny, jednak nie wywołało to bólu. Nie. Jedynie całe miejsce zatrzęsło się drastycznie, a w okolicy poniosło się echo, jakby ktoś uderzył w jakąś szklaną kopułę. - Jesteś taka okrutna. Widzieliśmy się już z trzy razy, chociaż dopiero teraz po raz pierwszy hm... osobiście - mruknął osobnik, a obok niego zmaterializowały się trzy bańki, które przedstawiały wewnątrz wspomnienia Minervy z znanym jej - acz nie z imienia - chłopakiem. - Możesz mnie w sumie nazywać jak chcesz. Tom, Bill, John? Acz ostatnio polubiłem imię Julian... - dodał zamyślony trójkąt, oglądając sobie inne bańki, acz dało się domyśleć, że znajdują się tam inne wspomnienia kobiety. Przez dłuższą chwilę panowała cisza, jednak stopniowo różnego rodzaju pomrukiwania zaczęły ją zagłuszać, aż oko trójkąta, a zarazem cały wielobok zmaterializowały się raz jeszcze przed twarzą Minervy, dodając pytanie, czy też stwierdzenie: - Nie sądzisz, że twoje życie to pasmo porażek?

Trzy razy? Nie przypominała sobie, żeby spotkała kiedykolwiek latający, czerwony trójkąt, a tym bardziej aż trzy razy. Straciła pamieć? A jednak wszystko zdawało jej się takie spójne. Nie, na pewno wszystko było w porządku. W każdym razie, kiedy zdradził swoje imię wszystko zdawało się być bardziej przejrzyste niż chwilę temu. Julian? Oh, jak uroczo... - Więc... jesteś latającym trójkątem? No to nieźle cię los skrzywdził... - wymruczała, starając się doczołgać do stolika i usiąść na krześle. Zignorowała bańki, nie przyglądając im się zbytnio. Ot, jakieś znajome obrazy. Kto by się tym przejmował? Musiałą odpocząć. Wrócić do siebie po tym niemiłym doświadczeniu sprzed chwili. Na pytanie Julka jednak tylko westchnęła. No i co ona ma mu odpowiedzieć? - Życie każdego składa się z porażek i... no, tego drugiego. Nawet jeśli, to pewnie ma to jakiś większy sens. Może mam wyciągnąć z nich wnioski? Nauczyć się czegoś? Kto wie, kto wie...~ Nie przeszkadza mi to. - odpowiedziała powoli, bawiąc się najbliższym pionkiem z szachownicy który wpadł w jej ręce. - Do czego jednak zmierzasz? - dodała, nie sądząc, że zapytał ot tak. Pewnie znowu czegoś chce. A ona chce kapelusz. O nim jednak póki co nie wspominała, jednak dalej pamiętała o zagubionej części garderoby. Przynajmniej o tej jednej, konkretnej części.

- Nie do końca ts, ts... - mruknął nieusatysfakcjonowany słowami czarownicy osobnik, przymykając pojedyncze oko. Obrócił raz laskę w pionie, robiąc nią efektowny młynek, aby następnie skupić ciut bardziej pogardliwe spojrzenie na kobiecie. - Mogę być wszystkim i niczym. Trójkąt, smok, a nawet cały wszechświat, ale... nie o tym powinniśmy rozmawiać - ukrócił swoje wywody, przerywając także odpowiednie demonstracje, które łączył jedynie czerwony kolor oraz umiejscowione gdzieś oko. Najwyraźniej potrafił także zmieniać swoje formy, ale z jakiegoś powodu pozostawał w tej, którą aktualnie widziała dziewczyna. Kolejne pytania pozostawił jednak bez żadnej odpowiedzi. Chciałoby się rzec, jakby to czerwonowłosa zatkała energetyczny byt, jednak ten dalej wpatrywał się w jej posturę, aż przeszły ją ciarki. - Martwi nie potrzebują ubrań, wiesz? Jakby to ująć... nie muszą się już martwić. Pytanie - jak myślisz, czy jeszcze żyjesz? - spytał się nagle, poddając egzystencje wiedźmy wątpliwością i najwyraźniej czekając na odpowiedź na te pytanie. Wszystko po to, aby wykonać w międzyczasie ruch pionkiem na szachownicy.

Wszystkim? I wybrał sobie bycie cholernym trójkątem? Dziwny czło... Byt. Trójkąt? No ona rozumiałaby jeszcze węża, smoka, kota, psa... Ale kurna, FIGURA GEOMETRYCZNA!? Ehh... Ale dobra, co kto woli. Machnęła tylko ręką nie widząc potrzeby ciągnięcia tematu. Przy jednak jego pytaniu kolejnym nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Żyje? Jest martwa? Skąd miała to wiedzieć? Została wyteleportowana do jakiegoś dziwnego wymiaru bez własnym ubrań. I co niby ma mu powiedzieć? Żyje? Nie żyje? A skąd ma wiedzieć? - Skoro martwi nie potrzebują ubrań, to po co mi płaszcz? - zapytała, doszukując się w tym fenomenie wskazówki. - Po za tym wszystko czuję. Tak jakbym żyła. No i dalej mam swoją świadomość. Żyję. Nie umarłam, jeżeli chcesz wiedzieć. - a jeżeli umarła, to jej obecny stan dawał jakieś okrojone możliwości powrotu. Nie wiedziała niby, jak, ale obecnie wydawało jej się to możliwe. Ale to by znowu oznaczało, że nie umarła. Przynajmniej nie na dobre.

- W sumie... mylisz się mając rację, Minervo - odparł Julian, upijając kolejnego łyku czerwonej herbatki. Wszystko wydawało się być już jasne, a przynajmniej dla niego, kiedy to ten wykonał kolejny ruch, jednak tym razem bez dotykania pionka. W dodatku poruszył on jednym z tych, które chyba powinny należeć do niej. - Co jeśli powiem Ci, że jesteś kotem? Ale nie takim zwykłym. Kotem Schrödingera... Chociaż, pewnie nawet o nim nie słyszałaś... Nie ten świat, prawda? - zadumał się, multiplikując się do trzech sztuk, które dawały się otoczyć dziewczynę. Wszystko po to, aby scalić się poza zasięgiem jej wzroku. - Powiedzmy, że znajdujesz się w pudełku, jednak póki nikt go nie otworzy - jesteś tak samo żywa, co martwa. Czyli żyjesz i nie żyjesz jednocześnie. Tak w skrócie... to wszystko zależy od ciebie, czy znajdziesz wyjście z tego pudełka, ale raczej nie jesteś zbyt skora do współpracy - dopowiedział tylko chłopak, a zaraz potem ponownie powielił się, jednak tym razem w ten sposób, że jego 9 jednostek otaczało czarownicę, zaś jedna z nich - ta naprzeciwko, wykonała ruch pionkiem. Wszystkie zaś czekały na to, co najwyraźniej postanowi dziewczyna.

Martwa i żywa. I jeszcze jakieś porównania do kota. Tylko, że Minervę to nie bardzo obchodziło. - Chcę stąd wyjść. Dlaczego po prostu nie wskażesz mi wyjścia, zamiast kazać mi szukać? - zapytała, bez wiekszego zainteresowania obserwując pionki. Nie miała zamiaru grać w jego durną grę. Chciała do domu. Tak najnormalniej w świecie do domu. Inna sprawa, że jej dom był daleko. W zasadzie trochę inaczej usytuowany w czasie ale to też ją nie interesowało Chciała stąd wyjść. - Wtedy, na tym wzgórzu... To ty przywołałeś tego demona...? - zapytała, jakby szukając winnych jej sytuacji. Innych, niż oczywiście ona sama. Nie przejęła sie nawet faktem, że było go teraz więcej niż na początku. Wiec jest jakimś wszechmogącym bytem. Świetnie. Fascynujące. Tak, definitywnie mało rzeczy ja teraz interesowało. Martwa, żywa... Czym jest, gdzie są... Chciała się stąd wydostać. I odzyskać kapelusz.

- Hm? Nie przypisuj mi zła całego świata. Po prostu wiedziałem, że tam się pojawi i będzie zabawnie. No, dla mnie - powiedział spokojnie pan trójkąt, aby pod koniec wypowiedzi ziewnąć, jakby ta go nużyła. Rozejrzał się po całej pustce, która ich otaczała, aby chwilę później pstryknąć palcami. W pustej przestrzeni za Minervą wypaliły się drzwi, na których widniała jej sylwetka przyozdobiona w 9 dziurek od klucza. Te rozmieszczone były mniej więcej na wysokości: czoła, ust, serca, obu ramion oraz ud, czy brzucha i podbrzusza. Wtedy też w pozostałych 'trzech ścianach' niematerialnego pudła wypaliły się kolejno po 3 drzwi. Z przodu przed samą czarownicą znajdywały się wejścia z symbolami fali, liścia oraz płomienia mieniące się odpowiednio kolorami niebieskim, fioletowym i czerwonym. Po jej prawej stronie widniały kolejno drzwi ze znaczkami starego zegara w kolorze indygo, księgę o pomarańczowej barwie oraz złotej klepsydrze. Z lewej zaś strony znalazły się przejścia, które przedstawiały jakąś bańkę, gwiazdy oraz ludzki umysł odpowiednio w odcieniach zieleni, czerni i bieli. - Śmiało, możesz wyjść tymi drzwiami za tobą, ale najpewniej bez kluczy wyjdziesz tylko ty. Twój umysł, czy serce pozostaną w tym ograniczonym w rozwoju pudle - dopowiedział, aby się zaśmiać, a laska którą trzymał w ręku zatoczyła pełny obrót, aby następnie stuknąć o ziemię. Decyzja należała do niej?

O rety rety! Co tu się zadziało. Kurczę, chciała wyjść. Ale cała. W komplecie. Minerva nie w komplecie ją w sumie nie interesowała. Bo co to wtedy za wiedźma? Znaczy teraz też była wiedźmą 2/10, bo KTOŚ jej zajumał kapelusz. O właśnie. Kapelusz. - Najpierw kapelusz. Bez niego nie idę. - zawyrokowała nie mając zamiaru porzucać tak ważnej części siebie. A ni ma, jej czapka. Anyway zostaje jeszcze problem klucza. A prawdopodobnie klucz był za którymiś z pozostałych drzwi, dlatego tez pierw skupiłaby się na tych z falą, liściem i płomieniem. Chociaż ten płomień jej się nie podobał. Kompletnie. Jak to czarownica - nie lubiła ognia. Tak też mogła tylko mieć nadzieję, że to tylko jakaś rysunkowa metafora czegoś zupełnie innego. - Klucze są za resztą drzwi, tak? - dopytałaby tylko, co by się upewnić. Głupio byłoby wyjść nie będąc tego świadoma i zostawić tutaj coś swojego.

Niektóre osoby nie potrafią uczyć się na własnych błędach. Nim dziewczyna sama zdążyła cokolwiek zrobić, odczuła, jakby to jej ciało przeszył ogromny pocisk. Wszystko po to, aby chwilę później bezwolnie osuwać się na ziemię, słysząc tylko, jak chłopak mówi coś w jej kierunku oraz widząc sporą wyrwę, która zajmowała przynajmniej z połowę jej klatki piersiowej. Jakim cudem jeszcze żyła? Najpewniej dlatego, że znajdowała się teraz zupełnie w innym miejscu, aniżeli w ludzkiej powłoce. Nie dane było jej jednak kontynuować konwersacji. Nie dane było jej już nic powiedzieć, bo niedługo później cały świat zdawał się poczernieć. Wszystko to za sprawą jednej osoby, której siła zdawała się wykraczać poza najśmielsze oczekiwania wiedźmy.


Ile czasu minęło? Jak długo jej świadomość szukała powtórnej drogi do tego czegoś, co można było nazwać ciałem? Te zdawało być wychłodzone do granic możliwości, a w dodatku odziane tak, jak w mentalnej wersji. Jedynie ciemna, czarna część materiału, która przesłaniała jej ciało i żadnej żywej duszy w pobliżu. Chłodna rosa, która dokuczałaby zwykłej osobie zwyczajnie się teraz nie liczyła, podnosząc się nieco, czerwonowłosa mogła dostrzec jej upragniony kapelusz, a obok niego - czerwony kryształ, który zdawał się emanować energią podobną jak krew bestii, którą nie tak dawno jeszcze posiadała. Jeszcze dalej, zwisając z jakiegoś drzewa, znajdywała się jej miotła. Tylko to, chociaż właściwie... czy w ten sposób nie była już wolna?

Wypadałoby dać zt. Poza tym +30PD oraz czerwony kryształ, który po dotknięciu przekształca się w DR - Devilish Relic. Właściwie nie różni się to niczym od zwykłego SR, poza faktem, iż będzie wyczuwalne przez osoby, które odczuwają demoniczne moce tak, jakby znajdywał się tam demon. Tak, wyklucza to posiadanie SR.

W sumie Minerva mogłaby zacząć liczyć, ile razy została zabita. Bo miała wrażenie, że już kilka razy co najmniej i nie mowa tutaj o jakimś okresie kilku lat czy miesięcy, ale prawdopodobnie o jakimś góra tygodniu. Po raz kolejny czuła ból, po raz kolejny czuła, że odchodzi z tego świata do innego i po raz kolejny jej organizm nakazywał jej krzyczeć. I pewnie by krzyczała, gdyby nie fakt, ze głos jej uwiązł w gardle. Definitywnie miała już tego dość. Dlaczego nie mógł jej odesłać w zwyczajny sposób, mniej brutalny, przez który nie musiałaby tyle cierpieć? Czy wszystkie te wyższe byty były takimi sukinsynami? Tymczasem znowu obudziła się w jakimś obcym jej miejscu, prawie naga, ale przynajmniej z kapeluszem i miotłą. I jeszcze czymś. Wszystko to w obliczu tych wydarzeń było bez znaczenia, a wiedźma trzęsła się z zimna zmęczona, obolała i mało chętna do życia. Życie oznaczało, że może umrzeć. A już zdążyła zrozumieć, co to oznacza. Nie mogła jednak tak leżeć w nieskończoność. Wiedziała, ze musi iść. Gdziekolwiek. Do domu. Z dala od tego wszystkiego. Otuliła się szczelniej płaszczem, przyodziała kapelusz. Chwyciła za kamyk nie bardzo spodziewając się, że zamieni się nagle z naszyjnik. Pamiątka po Julianie? Przynajmniej nic, co by ją chciało zabić, spalić, zjeść żywcem, przetopić na galaretopodobną substancję czy przedziurawić. Zaryzykowała i zawiesiła go na szyi licząc na to, że może będzie chociaż odrobinę przydatne. Zamarła na moment w bezruchu jakby oczekując, że ten zaraz wybuchnie i pozbawi ją głowy albo przewierci na wylot. Nic się jednak nie stało. Ha, tyle dobra. Nie mając nic więcej do roboty wsiadła więc na miotłę i odleciała. Jak najdalej stąd. Jak najdalej od Juliana i jego powalonych na łeb pomysłów.

z/t

No cóż, człowiek chce sobie zrobić wakacje w Erze, a tu taki chuj bo jakiś stary dziadyga postanowił zrobić jakieś napady na stare muzeum. Jester szybko się przebrał na codzienne ciuchy i wszedł do pokoju przesłuchać z lizakiem w gębie. Nie palił więc w sumie to normalne, że raczej będzie lizak. Przygotował sobie długopis i notes do tego dyktafon, by usłyszeć co on ma do powiedzenia. Spojrzał na jednego ze swoich "kolegów" z pracy.
- Przyprowadźcie tego... Girian Darhk czy jak mu to tam było, załatwmy to szybko i wracam do swoich zajęć - rzucił krótko i bez żadnych uczuć, nie chciało mu się tu być okropnie.

Girian Darhk... tak, właśnie tak się przedstawił i tak też był w więzieniu zapisany. Wciąż otrzymywał tu niezbędną opiekę medyczną, zwłaszcza jak tamta pizdeczka zdecydowała się na zaatakowanie go, samemu pozbywając się przy okazji nóżek. Cóż, frajer jak frajer. Szkoda, że przeżył. Przez większość czasu leżał, zabandażowany, podłączony do kroplówki, która mu pomagała. Dobrze, że nie próbowali leczyć ich magią. Zadźgałby ich wenflonem. Na szczęście tego nie zrobili. Bo musiałby zostać tu dłużej. Ale och! Przesłuchanie! Jak dobrze. Sprawiedliwości stanie się zadość. Niestety, do pomieszczenia musieli pomóc mu się wprowadzić. Był słaby i schorowany. A ponadto kuśtykał o lasce, którą mu zarekwirowali. No i miał kroplówkę. Więc miał trochę ogólnie problemów. Z ulgą usiadł i spojrzał na Jestera.
-Witam panie władzo. Girian Darhk. Czy jest coś, w czym mogę się przysłużyć sprawiedliwości? - spytał kulturalnie, a zarazem tak... przewrotnie. Oczywiście, nie dał tego po sobie poznać. To jego wszak tu... "zaprosili".

- Siadaj - powiedział krótko wskazując na miejsce po drugiej stronie stołu. Zaraz po tym sięgnął po dyktafon i włączył go, a następnie położył na środku stołu. Następnie sięgnął jeszcze po notes, w którym coś nabazgrał.
- Jakiś dowód tożsamości lub licencje maga można prosić? - spytał, a tak tylko by potwierdzić czy dobrą osobę tutaj wezwał. Tak czy siak wyciągnął lizaka i zaczął go obkręcać dookoła palców.
- No więc proste pytanie, co pan robił w muzeum, kto najął, kto lub co sprawiło, że został pan tak ranny oraz kto skradł łuk - same ważne pytanie przynajmniej według Jestera, który w tym momencie chciał jak najszybciej wyrwać się z tego miejsca. Niech się pucuje dziadyga.

Po odbyciu leczenia po nieudanej misji w muzeum w Clover trafiłem do Ery, do pomieszczenia z celami pod zarzutem współudziału w kradzieży. Policja w tym kraju naprawdę kiepsko działała skoro skazywała na więzienie niewinnych magów, którzy ryzykowali życiem w obronie sprawiedliwości. Cóż władze prawa widocznie były głupie i teraz trzeba było trochę tutaj posiedzieć, dobrze, że to tylko tydzień. Rozsiadłem się w celi i zacząłem nieco ćwiczyć. Jakieś tam pompki, jakieś podskoki. Nie lubiłem marnować czas, nawet jeśli możliwości jego wykorzystania zostały mi mocno ograniczone przez więzienne kraty. Oczywiście mogłem je zniszczyć, ale tydzień więzienia nie był zbyt długim czasem, abym jakoś specjalnie się tym przejmował. Przy okazji może minie tutaj efekt dziwnego fallusa, którego dostałem na święta.