Główna ulica

First topic message reminder :

Chyba najdłuższa ulica w całym mieście, nią można przejść przez całe miasto bez potrzeby chodzenia po mniejszych uliczkach. Jej szerokość to prawie 70 metrów, więc do małych nie należy. Można z niej dojść na rynek obok którego przechodzi oraz do Wielkiego Teatru



Zlecenie jak zlecenie, wszystko działo się powoli, aktorzy i ludzie zbierali się na ulicy w makijażach oraz ciuchach polanych ketchupem, sokiem malinowym oraz innymi mającymi przypominać krew. Właściciel teatru czekał na początku drogi i wypatrywał ludzi, którzy zechcieli podbrudzić swoje łapy podczas tej roboty. Był wysokim człowiekiem, miał na głowię elegancki kapelusz i twarz posmarowaną farbkami w białym i czarnym kolorze, nigdzie miały przypominać dziury w ciele. Ubranie miał lekko podziurawione. Od czasu do czasu patrzył na złoty zegarek swoimi brązowymi oczami (PS. był łysy). W końcu ludzie zaczęli do niego przychodzić, a dokładniej ci co wzięli misję.
- Oh, dzień dobry. Nazywam się Timur i ja prowadzę wydarzenie- tak się wam przedstawił - Panowie i pani do ochrony jak mniemam?- uśmiechnął się szeroko i ukłonił się.

MG

W ręce Fema wpadł wróżkowy pyłek, dzięki czemu mógł wrócić na powrót do sklepu z bronią. Tam czekała już Alba z Red oraz ten dziwny sprzedawca. Po wręczeniu mu pyłku, ten oddał Femowi ciasno związany pakunek, oraz pyłek!. Zwykła paczka, jak na prezent. Ciężko było wywnioskować co jest w środku.-Tylko uważaj. Niestabilne. Szaleniec, żeby kazał mi to modyfikować...-Zaklnął szpetnie.-Słuchaj uważnie chłopcze, obawiam się że to nie koniec twoich problemów a dopiero początek. Broń nie jest jeszcze... w pełni stabilna. Istnieje garść magikowali zdolnych przekuć tą broń. Ja zacząłem proces, ale nie jestem w stanie go dokończyć. Za miastem, w jaskini na północny-wschód, powinieneś spotkać osobę zdolną okiełznać magiczne właściwości tej broni. Jak nie on, to nie wiem kto.-Wzruszył ramionami i wskazał na pyłek.-A to łapówka, jak by nie chciał współpracować.-Spojrzał jeszcze na Albe.-I pilnuj koleżanek bo się nie dogadają.-I tak oto Fem dowiedział się, że tak szybko sobie nie wróci. Bo znów go gdzieś wysyłano. Tym razem za miasto

Darksworth przyjął paczkę i zdziwił się, kiedy zobaczył, że dostaje z powrotem pyłek. Kurde, to po co fatygował się na ten zaułek, skoro teraz mu go oddaje? Już miał się wkurzać, ale najpierw wysłuchał słów sprzedawcy i uspokoił się nieco. Co prawda dowiedział się, że to nie jest koniec jego podróży, ale z jakiegoś powodu nie zdenerwowało go aż tak jak powinno. Może to przez to, że w spokoju wypalił aż tyle papierosów, czekając na dilera? A może udzielił mu się humor imigranta ze Stelli? W każdym razie przyjął pakunek i ostrożnie schował go do torby, gdzie znajdowały się inne jego miecze.
-Jak ma na imię ten kowal?-zapytał jeszcze, po czym wręczył zapłatę sprzedawcy, podziękował i wyszedł.
-O czym mówił? Nie dogadujecie się?-zapytał Darksworth krzywiąc się przez ból gardła i patrząc najpierw na Red, potem na Albe. Chociaż i tak nie spodziewał się, że któraś mu odpowie. Najwyżej później przepyta dokładniej rudowłosą dziewczynę. Udał się we wskazanym przez sprzedawcę kierunku.

[Z.t?]

Lanelcia przemierzała wolnym krokiem główną ulice. Gdzie ją wywiało? Po ostatnich wydarzeniach nie wiedziała co z sobą począć, nie miała pewności do niczego. Musiała gdzieś wyjść, wyrwać się z sterowca, z otoczenia GH. To nie tak, że męczyli ją, po prostu musiała chwilę odetchnąć, poukładać w głowie to wszystko co się wydarzyło. Jej wybuch na sterowcu, Mejiro, który okazał się być naprawdę miłym człowiekiem, Nanayia.. Nawet siostra Mejira była życzliwa... Może Melody miała pecha trafiając na takich ludzi? Że to nie dobrzy są wyjątkiem, ale Ci źli? W końcu Mistrzyni tak bardzo zmieniła życie albinoski. Popatrzyła w okół zastanawiając się nad innymi. Chyba, chyba jest w stanie spróbować komuś zaufać. Kiedyś to zrobi, ale dopiero, gdy będzie silniejsza. Jednak do rozwoju musi stać się drapieżniejsza, so. Co ona ma robić? Co?

MG

Merodi szła sobie spokojnie ulicą kompletnie zamyślona. Zamyślona do takiego stopnia, że w którymś momencie omyłkowo nadepnęła na... coś. Była co czarna, włochatka kulka z rączkami i nóżkami niewiele większa od poduszki. Nawet nie wiedziała, czy to z pewnością istota żywa - kiedy raczej przy nadepnięciu przypominało to to pluszaka. Pluszaka z czarnymi oczkami, który wstał i wyciągnął szybko dwa cukierki - niebieski i czerwony. Oba podał dziewczynie uśmiechając się do niej. Chyba miała wybrać. Ale co to było i czym były te cukierki? Merodi nie miała kompletnie pojęcia. Ale w sumie to świat magii, kogo by dziwiło nadepnięcie na środku ulicy na jakąś niezidentyfikowaną formę życia oferującą za to jeszcze cukierki? Merodi jednak wiedziała, że ma wybrać tylko jeden. Tak po prostu, podświadomie.

Chyba nie powinna tyle myśleć, przynajmniej jak chodzi. Wtedy niewiele ogarnia co się dzieje w okół niej, a także bardzo łatwo wpaść jej na kogoś, albo coś. Tak też było w tym przypadku. Coś zgniotła, coś podobnego do pluszaka, ale to było czarne i miało rączki z nóżkami. Cofnęła się krok w tył szybko schodząc z tego czarnego czegość. To miało oko, i na dodatek się uśmiechnęło do Lanely. Nie zdążyła nawet przeprosić, a dostała dwa cukierki do wyboru. Czerwony i niebieski. Mogła wybrać tylko jeden, dlaczego? Nie wiedziała. Skąd miała to przeświadczenie? Też nie. Jednak pamiętajmy, że to świat magii, tutaj wszystko jest możliwe, więc jej aktualnym problemem był wybór. Czerwony nie może jej się dobrze kojarzyć, przywołuje wspomnienia, od których dostałą gęsiej skórki. W takich momentach niebieski wydaje się tą lepszą opcją, bezpieczną ostoją... Jednak nie byłą tego pewna. Dlaczego? Kolejne pytanie z przypuszczającą odpowiedzią. Była magiem krwi, członkiem GH. Od czerwonego nie ucieknie, to część jej. Chyba jednak bardziej pogodzenie się ze sobą sprowokowało ją do wyboru tego cukierka. Wzięła więc czerwony. Więc, teraz kolej zjeść? Chyba na to by wypadało. A jak umrze? To będzie nieżywa. Wtedy też będzie miała spokój, którego tak bardzo pragnęła. Rozwinęła więc papierek i zjadła zawartość, najpierw wkładając do buzi, a potem delikatnie kosztując go. Jak będzie niedobry to z całych sił zmusi się go połknąć, w końcu raz się umiera.

MG

Chwycenie za cukierka od nieznajomej formy życia i zjedzenie go zdawało się być najbardziej oczywistą opcją, jaka pozostała Merodi. Najbardziej logiczna, a wiec też nie miała większego problemu z decyzją, co z nim dalej zrobić. Widząc to stworek uśmiechnął się jeszcze szerzej ukazując ostre kiełki. Banan zajmował mu praktycznie całą szerokość twarzy. Tymczasem cukierek został zjedzony. Czy czuła się jakoś inaczej? Początkowo nie. Dopiero po chwili zrozumiała, że cały obraz przed oczami stopniowo jej ciemnieje, a z tyłu głowy zaczął kwitnąć dość srogi ból ostatecznie całkiem prędko pozbawiając dziewczynę przytomności.

Jednak nie umarła. Może i Melody miała niejako gdzieś tam w głowie takie drobne życzenie, to jednak nie mogło się ono ziścić. Było ciemno. Nie, nie była to noc - słońce z trudem przedzierało się przez gąszcz liści pozostawiając dziewczynę w półmroku. Drzewa... Ale moment, przecież była na ulicy! Teraz jednak leżała na liściach. Do tego zmęczona, jakby nie spała wieki. Każda jej kończyna była mocno przywiązana liną i dowiązana każda do innego drzewa nie pozwalając dziewczynie specjalnie się ruszać. A żeby tego było mało, czarny stworek wdrapał jej się na głowę, wpakował swoje małe rączki w usta i zaczął jej je rozciągać w ogromnym uśmiechu, zdecydowanie nienaturalnym dla ludzi. Czyżby miały tutaj nastać narodziny jakiegoś drugiego Jokera?

Merodi to geniusz. Mama zawsze mówiła, żeby nie brać cukierków od nieznajomych, a że ona nie za bardzo miała mamę, tym bardziej jeżeli chodzi o dobrą, wzięła i zjadła. W końcu czarna kulka nie wyglądała jak człowiek, a to w końcu ludzie są najpotworniejszymi potworami, zjadła. I w sumie no, zemdlała z tego powodu. A jednak chyba powinna przeprosić, a także nie jeść tego...
Jebut.
Ból głowy był ostatnim co pamiętała z tego zajścia. Ajjj. Wstyd i hańba, nie może teraz pokazać się Mistrzyni. Tym bardziej nie będzie mogła jej towarzyszyć w wyprawie do Romerum. Tylko by ich spowalniała swoją głupotą... Jednak pozostawiając na bok rozmyślania, przejdźmy do konkretów.
Ocuciła się w całkiem innym miejscu, niż w którym straciła przytomność. Czyli to małe cholerstwo miało albo magię teleportacji, magię iluzji, albo było cholernie silne, by móc przenieść dosyć daleko kilkukrotnie większą dziewczynę, chyba. Ewentualnie jeszcze inne dziwne magie, ale Lanelka to prosta dziewczyna., a te trzy rzeczy wydawały się jej najbardziej oczywiste. Później... Zmęczenie organizmu. Coś mocno go wymęczyło. Nie zemdlała z wycieczenia. Coś musiało się stać. Poruszyła delikatnie ręką sprawdzając poziom siły jaki może z siebie wykrzesać, a także siłę więzów. Ciekawe czy udałoby się jej uciec... Jest prawie tak samo. Jak wtedy. Ona przykuta, wymęczona. Nie mogła nic zrobić. Łzy napłynęły jej do oczu na wspomnienia tamtych chwil i na chwilę obecną. Jednak nie mogła pozwolić sobie na mazgajenie się. Popatrzyła hardo na tego stwora, który stwierdził, że śmiesznie chyba będzie pogrzebać jej w buzi. O ile będzie mogła dziabnie go zębami, albo użyje Pij jeżeli będzie to możliwe. Co to to nie... Nie będzie pozwalać sobie buzię Jokerową robić. W końcu kiedyś jeszcze jej się przyda.

MG

Sił na dobrą sprawę miała niewiele. Na tyle, by pociągnąć liny, ale z pewnością nie na tyle, by je zerwać czy czystą siłą się uwolnić. Sposób, w jaki się znalazła w tym dziwnym miejscu również podlegał wątpliwości, jednak rozwiązanie nie pojawiało się nigdzie w okół. Nie wyglądało to też na iluzję. Wszystko było tak rzeczywiste, takie prawdziwe... Kiedy stworek zaczął bawić się przy ustach Melodi, ta nie miała zamiaru pozostać dłużną i ugryzła go w rękę. Tę szybko odsunął od niej z piskiej patrząc na ranę, zaś dziewczyna mogła poczuć, jak część sił do niej wraca. Dalej to jednak było za mało. Stworek był zły. Bardzo zły. Zniknął jej nawet na chwilę może nawet na moment dając wrażenie, ze zostawia Merodi w spokoju - nic bardziej mylnego. Wrócił bowiem z małym kamieniem wielkości połowy piłki do pingponga. Za pomocą liny sprawnie dowiązał ją do głowy Merodi oba końce wbijając w ziemię obok tak, ze lina po obu stronach była solidnie naciągnięta. Kamień zaś siłą wepchnął Merodi pomiędzy zęby odbierając jej mozliwość gryzienia. Sam zaś ranny ze swego rodzaju furią zaczął znowu ciągnąć usta Merodi pomagając sobie innym, nieco ostrym kamieniem który powoli piłował skórę wampirzycy.

Udało jej się tego skurczybyka dziabnąć. Dreszcz satysfakcji i przyjemności z zadawania bólu przebiegł po jej ciele. W końcu, różnica, tutaj broniła się, nie tylko zamierzała, a także udało jej się zranić tą kulkę. Poruszała ustami pod jego nieobecność, by nieco dać im odpocząć. W końcu jak bardzo popapranym trzeba być, by innym buźki rozciągać. Miała nadzieje, że już sobie pójdzie. Jednak zostało to tylko nadzieją, a jej "oprawca" powrócił z kamieniem, który bez pytania wepchnął jej do gęby. Nie dość, że uniemożliwił jej mówienie, gryzienie to na dodatek tym razem używał innego kamienia do uszkadzania jej twarzy. Ból dawał dziewczynie jakąś dozę satysfakcji i ekscytacji, ale widok siebie z bliznami na twarzy nie przemawiał do niej. Spojrzała z furią i spróbowała szarpnąć głową, bądź wypluć kamień. Nikt nie będzie się nią tak bawił, NIKT. Zacznie poruszać nadgarstkami sprawdzając, czy ma jakąś szansę się uwolnić. Po chwili użyje Igiełki, by jeszcze bardziej dojebać małego gówniaka. Kilka igiełek pośle, by spróbować się uwolnić celując na więzy prawej ręki, w jedno miejsce. Reszcie każe nafaszerować jej czarnego oprawcę.

MG

Igiełki zdały się nie do końca zdać egzamin. Chociaż wbiły się w więzy, nie zrobiły im większej krzywdy. Chociaż trafiły w kulkę, ta z jeszcze większą furią zaczęła ciągnąć kamień, aż w końcu swym tępym narzędziem dała radę nieco bardziej poszerzyć uśmiech Merodi. Wyplucie kamienia zaś nic nie dało - był zbyt dobrze dowiązany, zaś sam kamień-nóż uniemożliwiaj jej specjalnie inne ruchy ustami. Zauważyła jednak jedną rzecz - im bardziej ciągnęła rączkami, tym bardziej jeden z końców liny wydawał jej się uszkadzać, obrywać i strzępić. Jednak mogła również stwierdzić, że aby faktycznie to zerwać będzie i tak potrzebowała dużo siły. Tylko czy aby na pewno jest w stanie tyle z siebie wykrzesać?

Warto było próbować. Chodź miała nadzieje, że uda jej się uwolnić, jednak jedynie jeszcze bardziej wkurzyła swojego oprawcę. Poniekąd miała z tego satysfakcję, niech cierpi. Jej wzrok był twardy, ma jeszcze inne pomysły jak się uwolnić... Znowu poruszyła rękami, a jej wzrok powędrował ku jednej stronie. Tam jakby można było zerwać? Tymczasem ból był coraz większy, jednak nie sprawiałby jej takiej irytacji. Jednak to, że to gówno związało ją, wepchnęło brudny kamień do gęby i niszczyło jej piękną buźkę, wprawiało wręcz w szał. Zacznie z całej siły ciągnąć liny dając upust swojej furii, poczuciu bezsilności. Wspomoże się jeszcze stworzeniem Butterfly [D] na więzach mając nadzieje, że wybuch oswobodzi dziewczynę. Nie ma z nią lekko, do tej pory nie umarła, a skoro to miało najpierw zbrukać jej ciało, stworzyć obleśną Melody wolała walczyć. Poza tym, nie mogła sprawić, że wysiłek Grimore Heart włożony w jej oswobodzenie z laboratorium poszedł na marne.

MG

Merodi nie zamierzała się poddać i chociaż szło opornie - walczyła dalej. Rana na jej twarzy z każdą chwilę powiększała się przyprawiając dziewczynę o ból. Motylki poszły w ruchy jeszcze bardziej uszkadzając linę, zaś szarpanie Merodi przyniosło efekt. Jedna z lin pękła uwalniając lewą rękę dziewczyny. Z tego wszystkiego przechyliła się nagle na prawy bok zrzucając stworka. Ten jednak nie zamierzał się poddać - rzucił się na Merodi ciągnąc mocno za włosy. I to wcale nie z małą siłą, bowiem ta miała wrażenie, że ten jej zaraz faktycznie wyrwie dość solidny pukiel.

Udało się. Te dwa słowa dźwięczały w głowie Melody wywierając na niej duży wpływ. Udało jej się. Oswobodziła się. Jakby pokonała swoją bezsilność z przeszłości, dokonała tego. Ból był nieważny, mimo iż w duchu krzywiła się, satysfakcja uwolnienia się była większa. Dużo większa. Jednak ten gówniak nie chciał dać za wygraną. Nie dał rady całkowicie zmasakrować mi buźki, to teraz włosów chce pozbawić? O nie, nie ma tak łatwo. Wolną ręką pomacam jak najszybciej po kieszeniach (ogólnie w ekwipunku), szukając sztyletu. Jeżeli uda jej się go znaleźć czym prędzej obcina sobie włosy, by palący ból z głowy zniknął. Kolejnymi celami będzie reszta lin. Jednak jeżeli nie będzie sztyletu, walnie piąstką w potwora, by po chwili wolną rączką próbować oswobodzić drugą, i tak dalej, i główkę też. Na razie nie będzie używać SR wierząc, że bez niej da sobie radę.

MG

Walka trwała dalej. Ciężka walka? Łatwa? Może raczej upierdliwa? Może nie? Obie strony nie dawały za wygraną. Merodi czując, jak jej białe włosy są brutalnie ciągnięte przez tak niepozorną istotę od razu chwyciła za sztylet część z nich stanowczo skracając. Ból jednak w tym miejscu ustał. Czy jednak dała radę ściąć resztę lin? Nic bardziej mylnego - stworek dość szybko wstał z powrotem po czym rzucił się na nadgarstek dziewczyny. Jego ostre kły wbiły się potężnie w nadgarstek dziewczyny tak mocno, że ta wypuściła oręż. Jednocześnie czuła, jakby ten przez ranę wpuszczał jej do krwioobiegu... coś. Coś chłodnego, a jednak wywołujący ból i pieczenie w lewej ręce rozchodzący się co raz dalej i dalej. Powoli, ale jednak.

Udało powstrzymać stwora przed bolesnym wyrywaniem włosów i sądząc po odczuciu, także ciągnięciem skóry głowy. Jednak to było na tyle z sukcesów, których udało się teraz dokonać, gdyż plan z przecięciem reszty lin nie wyszedł. Przez chwilę poczuła żal, ból, smutek z powodu obciętych włosów, ale i tak niedługo będzie musiała zmienić swoja fryzurę. To nie był czas na rozmyślania o tym, gdyż czarne coś rzuciło się na jej nadgarstek, a Lanely poczuła jego kły w swojej ręce. Musiała puścić, nie dała rady więcej wytrzymać, a sztylet wypadł jej z ręki. Tak jak jej poczucie satysfakcji i dumy z tego faktu. Jeszcze na dodatek jego ugryzienie najwyraźniej było trujące. Ból rozchodził się po jej ciele, a jej zostało tylko szamotać nią i próbować wyrwać, wykręcić. Zaciśnie zęby, zamknie oczy i szarpnie z całej siły, później drugi, trzeci. Do skutku.