Zachodnie wzgórza

First topic message reminder :

Zachodnie wzgórza okalające Clover niemal od wejścia do miasta, aż po wzgórza Teutunów. Nieco większe od swoich północnych pobratymców, znajduje się tu wiele nagich skał. Ta część miasta przeznaczona jest głównie do wypasu kóz i owiec, a czasami na biwak dla miejscowej młodzieży
~
MG

Droga Reno
Dużo już czasu minęło odkąd się widzieliśmy po raz ostatni... a może wcale nie tak długo? W sumie nie ma to znaczenia prawda? Przyjaciele powinni widywać się częściej. Na razie mam jednak dla ciebie i Kawki, pierwsze zadanie, a zarazem ogromną prośbę. W Clover, na jego zachodnich krańcach pojawi się w przeciągu najbliższych 48h specjalna osoba, od razu ją rozpoznacie. Proszę byście na nią zaczekały i się nią zajęły. Mam obecnie pewne sprawy w Magnolii do załatwienia i nie zdążę przybyć tak od razu. Powinienem jednak dotrzeć na miejsce w ciągu 3 dni. Dlatego proszę, zajmijcie się nią no i jeśli możecie, obrońcie. Trochę nawet zazdroszczę naszemu gościowi, kto by nie chciał być broniony przed takie dwie mądre, silne i odważne damy? Jestem pewien że poradzicie sobie z tym zadaniem! Liczę na was.
Baltazar

ps. Możecie wziąć sobie kogoś do pomocy

Rena po raz drugi czytała list od Baltazara, kiedy to wraz z Kawką i Ayumu, dotarli do Clover. List dostała wieczorem, teraz zaś był ranek, pewnie dochodziło do południe. Szybko udało jej się zorganizować ekipę, była więc z siebie dumna, teraz zostało jedynie wykonać zadanie Baltazara, jak się do tego zabrać? Kto wie. Niemniej jednak mieli jeszcze sporo czasu do przybycia gościa, oczywiście potencjalnie, nie było bowiem do końca wiadomo, kiedy ów osoba przybędzie. Tak czy siak, pora było brać się do roboty. Słoneczko lekko grzało, ale wiał dość zimny i nieprzyjemny wiatr, więc odczuwalna temperatura wynosiła koło trzynastu stopni.

Czas na odpis: 21.08 godzina 15:00

Zapachniało powiewem jesieni.
Z wiatrem zimnym uleciał słów sens
Tak być musi, niczego nie mogą już zmienić
Brylanty na końcach twych rzęs...

Co z tego, że jest środek lata. W końcu po wiośnie jest jesień, więc można o niej śpiewać, a zwłaszcza będąc w tak miłej i przyjemnej podróży. Zwłaszcza w tak dobranym towarzystwie jakim jest Sisi, oraz Pyza. Zaś ten łysy... No trochę jest niepokojący, ale cóż... Może taką ma już naturę. Ale cóż za niezwykła ekspresja gestów. Jestem zafascynowany... Też chciałbym tak umieć... Ciekawe ile przyszło mu nauczenie się tego.
- Dobrze. Więc możemy czym prędzej przejść do poszukiwań - oznajmiam radośnie. - A w sumie to jak ten kamień wygląda? - takie pytanko, żeby się nie okazało przypadkiem, że znajdziemy go nawet nie wiedząc, że to ten kamień. A to by było trochę przykre.
Wtem uszu mych dochodzi dźwięk. Niby zwykły szelest, ale jednak świerzbiący w ucho. Nic nie zabroni sprawdzić co to takiego. Podchodzę powoli do krzaczków, odruchowo kładąc dłoń na rękojeści mieczyka, no i nachylam się by zerknąć cóż to takiego. Tak z ciekawości. Przecież nikomu się chyba nigdzie z niczym nie śpieszy.

Iwo zaczął się bardzo mocno wpatrywać w Feelana. Ale tak bardzo, bardzo mocno. Wątpię, by ktokolwiek zetknął się przedtem z tak mocnym wpatrywaniem. A służący poczuł się chyba urażony pytaniem. Jak miał na to niby odpowiedzieć, nie używając mowy? Jego język ciała był na solidnym poziomie, pewnych rzeczy nie dało się jednak osiągnąć. Albo przynajmniej było to zbyt męczące, jak rozmawianie ze ślepym o kolorach. Łysy westchnął cicho, po czym zdecydował. Ugnie się tym razem, niech im wszystkim będzie. Ale nieprędko znowu to zrobi. Oj nie, będą go musieli następnym razem błagać na kolanach, a on może w swej łaskawości się zgodzi.

- Mały, niebieski - powiedział w końcu Iwo, dając magom szansę na poznanie jego głosu. A głos ten był, cóż... boski. Brzmiał tak melodyjnie, tak pięknie, że człowiekowi przypominały się najszczęśliwsze chwile jego życia. Pozytywne emocje aż wibrowały w powietrzu, przywołując na twarz każdego w okolicy błogi i szeroki uśmiech. Ten głos był zwyczajnie boski. Można było wsłuchiwać się w niego godzinami, a to wciąż było zbyt mało. To była zupełnie nowa definicja piękna. Delikatny, ale stanowczy. Melodyjny, ale męski.

Iwo zamknął usta, a na jego policzkach pojawiły się rumieńce... zawstydzenia? Cóż, jak się ma taki głos, to może faktycznie lepiej milczeć. Wnet rozległ się jednak ryk płaczu. Z krzaku, z którego dobiegł wcześniej hałas, wypadł tęgi osiłek. Był on taki wielki, że zdawać się mogło niemożliwym było jego ukrycie w małym krzaczku. Wysoki na 2 metry, szeroki na metr co najmniej. Ubrany był w czarny bezrękawnik i krótkie, czerwone spodnie. Stopy miał bose, nie miał też nic na głowie (poza włosami, rzecz jasna, w tym przypadku ciemnobrązowymi). Wizerunku dopełniał tatuaż na prawym bicepsie - trudno było od razu dostrzec, co przedstawiał, jednak po chwili patrzenia można było dojść do wniosku, że była to głowa krasnoludka. Ot, zwykła, brodata głowa krasnoludka, obowiązkowo w czerwonej, spiczastej czapeczce. A do tej głowy przymocowana reszta ciała krasnoludka. Czyli w sumie cały krasnoludek.


Był to widok nieco dziwny, taki osiłek z wytatuowanym krasnoludkiem. A dodać do tego jeszcze trzeba, że teraz wypadł z krzaków i leżał na ziemi, a z jego oczu leciały strumienie łez. Któż by się spodziewał, że kogoś takiego aż tak łatwo jest wzruszyć...

Ten głos jest niesamowity... Całkiem niezwykły... Nie rozumiem, dlaczego się z nim ukrywa. Tym co piękne powinno się dzielić z ludźmi, a nie zachowywać wyłącznie dla siebie! Lecz, może taka jest jego wola. To co wyjątkowe nie powinno być również na ogół dostępne, tak z reguły, żeby nie stało się czymś zupełnie zwyczajnym. Tak czy inaczej, zacny jest ten głos. A kamień niebieski! Trzeba więc będzie odnaleźć taki oto niebieski kamień. To już jedna ze wskazówek, teraz tylko należy odnaleźć odpowiednią drogę do niego.
A przy okazji, zająć się tym płaczącym... Dużym człowiekiem. Nie wygląda aż tak groźnie. Właściwie to nikt płaczący groźnie nie wygląda... Zwłaszcza mając wytatuowanego krasnoludka na ramieniu. Może ma jakieś kontakty z krasnoludami?! Nigdy żadnego co prawda nie spotkałem, ale z opowieści wiele o nich słyszałem!
- No już dobrze. Nie płacz - mówię na pocieszenie do osobnika, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Ja jestem Feelan, to jest moja cudowna, piękna, wspaniała gołębica Sisi, a to jest Kapitan Pyza. A ty kim jesteś? - pytam, próbując nawiązać rozmowę, a od czego lepiej ją nawiązać, jak nie od przedstawienia się? Poza tym, to trochę niezręcznie kiedy ktoś płacze. Nie mogę zostawić takiego płaczącego w potrzebie!

Pyza właśnie poznała kogoś, kto miał jej dar! Dar zaspokojenia boskich zmysłów! Patrzyła ze wzruszeniem na Iwo (z jego głowy). Jego głos koił słuch bogów! A smażone mięso Pyzy koiło ich smak! Tak idealny duet! Iwo wyrusza ze swoim kapitanem na podbój siedmiu mórz! I nie miał nic do gadania. Pyzuś go zabiera ze sobą! Mamusia będzie dumna z tak fajnego nowego nabytku. A po chwili... kolejny ochotnik! Taki duży, rosły! Przyda się do tachania beczek z rumem. Rumem? Pyza nie wiedział czym jest rum, ale piją go piraci, więc pewnie jakiś bardzo dobry soczek. A Pyza lubi soczek. Zeskoczyła z głowy Iwo i podskoczyła do mężczyzny, wpatrując się w niego z niemałym znakiem zapytania nad główką.
-Puciuu~? - spytał uroczo nasz drożdżowy postrach siedmiu mórz.

Ojejku! To jednak osobnik nie taki, jak się można było tego spodziewać! Gdyby tego otwarcie nie oznajmił i nie sięgnąłby po topór, zapewne bym się nie zorientował! A to nie dość, że zbir, to jeszcze kłamca! Chciał zapewne wziąć nas na litość i zaatakować z zaskoczenia! Lecz nie ma tak łatwo! Nie mam zamiaru wcale stać bezczynnie, podobnie jak i moja wspaniała, cudowna, ukochana Sisi, która jako pierwsza rzuca się na twarz Błyskającego Krasnoludka, by zapewnić trochę czasu na wyciągnięcie miecza i zablokowanie jego ataku. Trzymając miecz oburącz uderzyłbym z całej siły w... Szklany topór? Mniejsza o to z czego był wykonany. Tak czy inaczej taki cios powinien go trochę zdekoncentrować.
- Nie powinieneś z nami walczyć! Do niczego to nie prowadzi! Lepiej odpuść sobie! - tak bym mu rzekł, po czym zdzieliłbym go płazem miecza po twarzy, tak żeby mu krzywdy za bardzo nie zrobić, ale żeby go zabolało. No i żeby też przypadkiem nie trafić Sisi! - Skąd się tu wziąłeś? I czemu chcesz nas zabić? Nie wiesz, że tak nie można? Że to jest złe? Powinieneś się poważnie zastanowić nad swymi uczynkami! - tak bym mu jeszcze mówił, po tym jakby udało się go pokonać, ewentualnie podczas blokowania jego ataków. Jednakże... Bez powodu na pewno nas nie zaatakował. To musi być jakiś poważniejszy spisek...

O NJE! Ten płaczący Pan był zły! A Pyza nie lubiła zuych ludzi! Był wręcz oburzony takowym zachowaniem tego zuego Pana. A zua Pyza to duża pyza. Utwardzenie (C), Pierwotna Fermentacja (B), a następnie wpieprzenie się od boku/pleców w tego złego Pana. Wszak kto by atakował pierwotnie niewielką, drożdżową istotkę? Prawda? Zresztą on był uroczy i słodki, któż chciałby go zranić? No któż? Dlatego taki Dog Beating Attack (D) w plecy/bok dużą Pyzą i GG. I IZI. I ogólnie to nieładnie tak atakować pirackiej ekipy kapitana Pyzy. Dlatego Pyza chciała się wpieprzyć. I to mocno. I boleśnie. By wiedział, że nie atakuje się kamratów Pyzy!
-PUCIUU~! - i okrzyk bojowy! Bo Pyza jeszcze nie umiał w "yarrrrr!"

MG:

Akcja gwałtownie przyspieszyła. W twarz Ringo posłany został ptak, który skutecznie rozproszył go na ułamek sekundy. Ów mała pomoc wystarczyła, by Feelan mógł wyciągnąć swój miecz i sparować nim atak przeciwnika. Szklany topór i stalowe ostrze skrzyżowały się na kilka chwil, dając ich właścicielom szansę do szybkiego przetestowania się nawzajem. Przez twarz Ringo przeszło zdziwienie, gdy zdał sobie sprawę z siły Feelana. Mimo to wygrywał z nim jednak w tym aspekcie, spychając coraz bardziej do defensywy. Szklana broń również spisywała się nad wyraz dobrze - nie dość, że wytrzymała uderzenie o stal, to jeszcze pozostawiła w broni maga niewielką niedoskonałość, delikatne wgłębienie.

Ringo nie miał jednak szansy, aby skutecznie wykorzystać swoją przewagę w sile - oto bowiem od boku zaatakowała go wielka, twarda Pyza z Mięsem. Błyskający Krasnoludek wykazał się niezłą zręcznością, był bowiem zdolny do uniknięcia tego ataku na czas, odskakując kilka metrów w tył. Po wylądowaniu wystawił przed sobą rękę, a tuż koło jego dłoni pojawił się niewielki krąg magiczny, z którego po chwili wystrzeliło w kierunku Feelana kilka szklanych odłamków, długich na jakieś 10 cm.

Feelan: 100/100 MM
Pyza: 93/130 MM | Utwardzenie: 1/2 posty | Pierwotna Fermentacja 1/5 postów

Nie dość, że nic nie odpowiada, to jeszcze bezczelnie atakuje! A to zły człowiek z niego jest! Ponadto dość silny i niewątpliwie jest magiem. I to złym magiem, żądnym mordu! Ja jednak nie mogę dopuścić by ktokolwiek ucierpiał z jego powodu, czy też umarł. Gdyby nie był taki agresywny, ten problem można byłoby załatwić bez użycia siły, lecz ten człowiek nie pozostawia mi wyboru... Nie znoszę ranić ludzi, ale nie mogę pozwolić by ktokolwiek został zraniony... To dla dobra Pyzy i Sisi, muszę doprowadzić do tego, by zaprzestał walki.
Widząc lecące odłamki szkła natychmiast ruszam w kierunku Ringo, używając Błogosławionego lotu D, aby przeniknąć przez owe kawałki szkła i znaleźć się tuż przed nim. Raczej nie powinien się tego spodziewać, ale kto go tam wie. W każdym razie, będąc blisko niego, uderzyłbym go z główki, w twarz, lub tors, wykorzystując moment zaskoczenia, by mu po prostu tego zaskoczenia jeszcze więcej napatoczyć. Następnie ciąłbym po skosie od dołu, od jego lewej nogi, w górę, aż po bark, z zamiarem zrobienia jak najpłytszej rany, lub żeby tym ciosem wytrącić mu broń. Nie chcę go przecież zabijać, a jedynie doprowadzić do sytuacji, gdzie zorientuje się, że walka wcale nie będzie dla niego korzystna.

NO NIE! UNIKNĄŁ! Pyzuś był bliski płaczu na tak jawną niesprawiedliwość! TOTO NIE POWINNO SIĘ STAĆ!
-PUCIUUUUUUUUUUUUUUUUUU~! - Tak, nasza przerośnięta, drożdżowa latorośl zwyczajnie... się popłakała. I zaczęła skakać dookoła, bo by nie było jej fajnie. Wręcz przeciwnie było jej bardzo smutno. Aż zaczęła skakać dookoła walczących bo go oszukali! W sumie to jeden go oszukał. A Feelan zdradzał Pyzuś z Sisi. Tak być nie mogło. Było Pyzuni smutno. Bardzo smutno. Gdyby umiała ich zapłakać na śmierć to by ich zapłakała na śmierć. Ale nie potrafiła. Przynajmniej jeszcze. Ale cierpliwości, coś się nada. Dlatego tak skakała płacząc. I ewentualnie rozkojarzając. A gdyby coś w niego leciało, to by próbowała nie dostać, licząc, że jego utwardzone ciało mu pomoże, a następnie by użył trzypociskowego Machine Gun Meat (C) w tego zuego, co by go zaatakował. Bo przypadkiem przy wystawianiu języka tak by się stało.

Ojej... Co się dzieje się, to nie bardzo ogarniam. Chyba coś zadziałało na tyle niepoprawnie, że wyrzuciło mnie w inne miejsce. Albo do innego wymiaru... Albo też całkowicie zupełnie gdzie indziej. A może też nie? Sisi krótkim dziabnięciem w ucho, daje znać o zagrożeniu. A jednak on dalej nie ma zamiaru odpuszczać! Och... To szkiełko nad nim nie wygląda ciekawie... Wypadałoby najlepiej odbiec jak najszybciej na bok, w stronę Pyzy i Iwo, na wypadek gdyby to na nich miał się skierować ów promień. Nie mógłbym pozwolić na to, by kto ktokolwiek z nich ucierpiał! Stanąłbym między nimi, a Ringo, gotów przyjąć promień na karwasze, które nietanie całkiem były i raczej są dość wytrzymałe, zasłaniając rękoma twarz. I trzeba będzie to jakoś przetrzymać, o ile nie udałoby się tego uniknąć.
Następnie zaś skierowałbym w jego stronę ostrze, oznajmiając wyniośle.
- Poddaj się! Nic tu nie osiągniesz!
Lecz jeśliby nie miałby zamiaru się poddawać i przystąpiłby do kolejnego ataku, to na miecz bym go przyjął, by odepchnąć go i wyprowadzić dość niezdarną kontrę, po prostu zamachując się jak najobszerniej mieczem od prawej do lewej, a potem z powrotem.
Gdyby jednak złoczyńca zacząłby uciekać, wtedy wbiłbym miecz w ziemię, sięgnąłbym po łuk i jedną strzałę posłałbym mu celując w prawe kolano. Mógłby sprowadzić swoich pobratymców! Lub mógłby napaść kogoś innego! Nie mogę na to pozwolić, by takie zło pozostało bez kary! Toż to najzwyklejszy bandytyzm!

Pyzuś była zła. Planowała, gdy mężczyzna był zajęty tym gupim panem obskoczyć go z boku, z tyłu, by w niego wystrzelić z Dog Beating Attack (D), a gdyby jakimś cudem przeniosła się i leciała w stronę Feelana to krzyknąłby:
-ODBIIIIIJJJJJJ~ - swoim wysokim tonem, licząc, że Feelan odbije dużą Pyzę i będzie on mógł wykonać wówczas Double Kill (D). I tak dalej! Aż do penty. A nóż któryś trafi. Gdyby się zaś nie dało, to Machine Gun Meat (C) 3 pociskami wystrzelonymi w odstępie czasowym i przeskokiem, by nie leciały jeden za drugim. A przynajmniej tak by się nasz drożdż starał. No bo Ringo był gupi. Mamusia by mu spuściła lanie!

Uch... Było blisko... Na szczęście jest ze mną wspaniała, cudowna i kochana Sisi, która zawsze nade mną czuwa! I waleczny Pyza z Mięsem też tu jest i nie zostawia mnie w potrzebie! Chwała również jemu! Jednakże ten osobnik jest bardziej kłopotliwy, niżby się to z początku wydawało. Jednakże w swojej walce może mieć jakiś cel. Na pewno wie coś o kamieniach! Zatem należałoby wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji o nich i dowiedzieć się zarówno tego, dlaczego mielibyśmy ich nie zdobywać. Być może kryć się za tym jakiś sekret, tajemnica, albo coś innego.
Tak czy inaczej, korzystając z tego, że Ringo skupił się na Pyzie, wbijam mieczyk w ziemię obok siebie, sięgam po łuk i szybko wypuszczam dwie strzały, jedna po drugiej. Pierwszą celuję w dysk strzelający promieniami, żeby już więcej nie sprawiał problemów, a drugą w kolano Ringo, by odechciało mu się złych zamiarów i żeby w końcu zaniechał w końcu walki! No bo ileż można być takim złym?!