Dworzec kolejowy

Dworzec kolejowy z dwoma peronami. Znajduje się tutaj również w miarę sporawy budynek, który służy jako poczekalnia i biuro informacji o ruchu kolejowym. Naturalnie można tu kupić bilety na pożądany pociąg, a spragnieni, bądź głodni mogą skorzystać z znajdującego się tu sklepiku spożywczego. Przeważnie w tym miejscu jest niewielki ruch, choć są dni, że panuje także tłok. Dworzec znajduje się w okolicach centrum miasteczka.

MG

Chłopak i kot po dwudziestu minutach grzania się w słońcu, w końcu dotarli do miasta gdzie nie gdzie mogli znaleźć trochę cienia. Wędrując tak jeszcze z kwadrans w nieco milszych warunkach nareszcie dotarli do dworca. Cóż raczej byli już cali mokrzy i nieźle spragnieni. W budynku raczej zaskoczyły ich dwie sprawy jedna pozytywna druga negatywna. Plusem była magiczna klimatyzacja, dzięki której mogli się ochłodzić. Minusem natomiast grupa pięćdziesięciu osób, przez którą ledwie mogli znaleźć miejsce by spocząć. No, a pozatym należało sprawdzić kiedy pociąg i kupić bilety, chyba że jednak ktoś lubi jeździć na gapę.

No i niestety znowu czekał go spacer przez męczarnie. Jak i wcześniej całą drogę narzekał i marudził, lecz kiedy dotarli na dworzec trafił wprost do nieba. Gdy tylko poczuł chłód z klimatyzacji rozpłaszczył się na zimnej posadzce niczym naleśnik i oddawał się błogiemu uczuciu jakie dawał chłód. Jak dla niego mogli utaj zostać nawet na parę dni, jeśli tylko miałby dostarczane jeszcze jedzenie i coś do picia, a tak to pobędzie tutaj parę minut i znowu musi pchać się w upały. Cóż to iż były tłumy jako mu nie przeszkadzały, bo on jako kot zawsze znajdzie sobie miejsce by odpocząć, ale gorzej z jego towarzyszem lecz mało go to obchodziło. Jeśli on zdołał sobie znaleźć wygodne miejsce, to nic innego nie zaprzątało jego głowy, ale oczywiście wiedział o tym, że musieli sprawdzić pociąg no i jeszcze kupić bilety, lecz nie bardzo chciało mu się tym zajmować, a więc oczywistym było na kogo spadnie ta odpowiedzialność.
-A więc teraz trzeba podzielić zadania. Ja będę leżał i wypoczywał, a ty kupisz bilety i sprawdzisz pociąg. A i uważaj, żeby nikt cię nie okradł.
Jak dla niego podział zadań był jak najbardziej sprawiedliwy i racjonalny, bo jakim cudem kot miał kupić bilety? Przecież nie miał gdzie schować kasy na te bilety, a potem i samych biletów. Tak samo nie mógł pilnować towaru który mieli zawieść, bo ani go nie schowani ani nic, a kładzenie go przed nim na ziemi to niezbyt mądry pomysł. Leżał więc spokojnie i czekał aż Rei wszystko załatwi, lecz cały czas obserwował ludzi którzy byli na dworcu, bo być może ktoś będzie jednym z tych oszustów o których byli informowani.

Najpierw upały, później zapchane dworce kolejowe. Zastanawiające było, że nagle wszystkich więzło na podróże krajoznawcze i inne wycieczki, kiedy temperatura za oknem przekraczała trzydzieści stopni Celsjusza, wiatr był znikomy a podróż pociągiem w takich warunkach to czyste samobójstwo,jeśli nie jest się magiem lodu i non stop żre się lód. Co prawda Reia nie interesowały sprawy innych. Bardziej bolało go obecnie to, że z pewnością ktoś z tego tłumu będzie jechał do Hosenki i wpakuje się do pociągu razem z nim i Eustassem. Wiec gdy tylko zobaczył tłumy automatycznie pomodlił się o to, by w pociągu było miejsce siedzące i dla niego, i dla kota. Wyobraźcie sobie zaduch i gorąc w pociągu oraz kota na kolanach...
Przycisnął paczuszkę do własnej piersi i spojrzał na rozleniwionego, marudzącego jak stary dziad, kota i pokręcił w rozbawieniu głową, zgadzając się ze zwierzakiem. Co prawda ten mógł być niego żywszy, ale co zrobić. Towarzystwa się nie wybiera. Z drugiej strony to, co Rei teraz robił mogłoby wyglądać jak usłużne słuchanie poleceń kota! Wciąż przyciskając paczuszkę jak najbliżej siebie, ale uważając na zawartość, przeciskał się przez tłum, by spojrzeć na tablice odjazdów i zorientować się, kiedy będzie najbliższy pociąg do Hosenki. Za każdym razem słychać było tylko "Przepraszam!", "Och, proszę mi wybaczyć!", "Przepraszam panią bardzo!" i tym podobne, aż w końcu dotarł do tablicy i spojrzał na odjazdy. Za dziesięć minut? Raczej nie zdążą. Jemu też nie uśmiechało przeciskanie i krzyczenie tylko by zdążyć. Poprzedni spacerek był zbyt męczący. Po zorientowaniu się co i jak Rei, wrócił do futrzaka, przekazał wiadomość oraz...
- Eustassie, mógłbyś podejść do sklepu i kupić dwie butelki wody? Pociąg będzie za jakiś czas, a raczej nie chcesz skończyć jako zmumifikowany kot, prawda? Ja stanę w kolejce i kupię bilety - powiedział uprzejmie do kota, licząc na jakąkolwiek odpowiedź. Po tych wszystkich narzekaniach wątpił, by kot się zgodził, ale próbować zawsze warto. Spojrzał jeszcze na paczuszkę w swoich rękach i stanął w kolejce po bilet, cały czas zwracając uwagę na pakunek i posuwając się do przodu.

MG

Cóż panowie raczej w miarę byli zadowoleni z chłodu w dworcu, a Eustass się nawet przez to rozpłaszczył na podłodze. Heh, chyba było mu tam wygodnie. Tak czy siak dobrze, iż nie położył się przy wejściu bo ludzie uznaliby go za wycieraczkę do butów. Gdy kot podzielił zadania, a Rei udał się zobaczyć kiedy najbliższy pociąg. Jak się okazało najbliższy był za 20 min, a kolejny za 1,5h. Którym pojadą? Cóż to już zależało od dwójki naszych kurierów. Trzeba przyznać, że droga faceta nie należała do najprzyjemniejszych zwłaszcza, że zahaczył parę razy o ludzi, którzy delikatnie mówiąc mieli sporą przewagę fizyczną. Jednakże ten spacerek skończył się bez nieprzyjemności. Następnie to Eustassowi zostały podane instrukcje. Pan kot wypełni zadanie? A, może będzie tak dalej leżeć? Cóż to się pewnie okaże. Tak, czy siak niedługo po tym czworonóg usłyszał kawałek rozmowy.
- ...nik wskazuje, że ... jest fragment dysku Ob... - Zabrzmiał co chwilę zagłuszany żeński głos.
- Musimy to znaleść zanim znikną ci zł... - Odpowiedział jej gruby męski głos.
Niestety kot nie miał okazji zobaczyć rozmówców, którzy zapewne po chwili się oddalili. Tak więc teraz mógł pójść do sklepiku na dworcu i kupić dane produkty, albo olać sprawę.

Cóż nie musiał się martwić o to iż wskoczyłby mu na kolana czy coś, bo to robił tylko i wyłącznie jeśli były to kobiece kolana, bo męskie ciała nijak go nie pociągały.Czekał więc spokojnie aż Rei wypełni powierzone mu rozkazy, ale mimo wszystko nadal był czujny, bo po pierwsze mogli tu być ci oszuści, a po drugie ludzie tutaj tak łazili, że gdyby nie był ostrożny to już dawno miałby po ogonie. W pewnym momencie zdołał usłyszeć fragmenty rozmowy, które raczej nie należały do codziennych pogawędek, więc podniósł się powoli i starał się wypatrzyć tych którzy tą rozmowę prowadzili, ale był tutaj zbyt wielki tłum. Na pewno wiedział iż jedne głos był męski a drugi żeński lecz niewiele mu to dawało. Oby tylko jego partner nie dał się złapać, bo inaczej będzie musiał mu pomagać a to zbyt wielki wysiłek jak dla niego, zwłaszcza w taki upał. Kiedy Rei wrócił na szczęście miał przy sobie paczkę a to wielki sukces, ale nie ma się co zbytnio cieszyć skoro zostali namierzeni. Słysząc iż muszą nieco czekać na pociąg zamyślił się lekko, bo powinni się ulotnić jak najszybciej, ale z drugiej strony gdyby nagle wyszli szybko zostaliby rozpoznani przez tamtą dwójkę, bo nie dość iż był tutaj facet z kotem, to przyszedł tylko po wodę i odrobinę chłodu? Cóż a więc musieli być bardzo ostrożni. Widząc iż Rei stanął w kolejce najpierw podszedł do niego by zamienić parę słów.
-Ktoś tutaj chyba wie o tym, że mamy dostarczyć tą przesyłkę. A przynajmniej tak mi się wydaje, po tym jak usłyszałem fragment ich rozmowy. Nie widziałem ich ale to facet i jakaś babka.
Cóż był teraz zaskakująco milutki, ale musiał tak zrobić bo od tego zależało to, czy dostarczą paczkę czy nie. Następnie poszedł po wodę, by po chwili wrócić z dwoma butelkami, po czym jedną z nich podał Reiowi, a drugą sam opróżnił do połowy za jednym razem i nasłuchiwał czy nie usłyszy tych samych głosów co wcześniej.

Hmm... Ktoś tu był i wiedział o paczce? Stawiało to ich w dość nieciekawej sytuacji. Nieco się strapił i przytaknął Eustassowi. W tym wypadku czy nie lepiej byłoby zdążyć na najbliższy pociąg? Przytulił paczuszkę mocniej, nieco czujniej obserwując otoczenie. Kolejka była długa, a przeciskanie się przez nią z pewnością nie było rozsądne. W takich tłumach łatwiej stracić uwagę. Tak więc pomimo tego, że powinni się spieszyć na najbliższy pociąg, stał spokojnie w kolejce, jak gdyby nigdy nic, powoli posuwając się do przodu, wraz z innymi oczekującymi. Nawet jeśli nie zdążą na ten pociąg, poczekają na następny razem, pilnując paczki jak oczka w głowie. Może nawet na peronie, na którym tłumy będą mniejsze. Na razie pozostawało mu tylko czekać, może nawet liczyć na łut szczęścia, zakupić bilety i wtedy podjąć odpowiednie kroki, cały czas pilnując paczuszki, zerkając na nią od czasu do czasu i trzymając przy swojej piersi, oraz patrząc na najbliższych ludzi.
- Zobaczymy, czy uda mi się zakupić bilety zanim odjedzie ten pociąg. Jeśli tak, to pojedziemy nim, jeśli nie, poczekamy. Pasuje ci? - zapytał, choć nie patrzył na kota. Przesyłka mimo wszystko była ważniejsza. Wolał jednak nieco pocierpieć w tłumie i upale, niż gonić za jakimiś ludźmi, którzy zwiną mu paczkę sprzed nosa.

MG

Cóż kot przekazał wiadomość i wybrał się na zakupy, a chłopak jeszcze trochę postał w kolejce. Tak, czy siak obojgu załatwienie swoich sprawunków zajęło około 8 minut, więc musieli jeszcze poczekać mniej więcej z 12. Tym razem nie mieli już okazji usłyszeć żadnych zapadających im w pamięć kwestii. Eustass z kolei nie dał rady wychwycić już tych dwóch tajemniczych głosów. Tak więc człowiek i kot mogli uznać, iż przez najbliższy czas będą mieć spokój. Pozostała już tylko kwestia doczekania się wybranego pociągu. Cóż nasza dwójka mogła na swój środek lokomocji wyczekiwać dalej w dworcu lub już na peronie, gdyż w końcu 12 minut, to nie tak dużo. Tak pozatym na niebie zaczęło pojawiać sie cała masa chmur, być może na zewnątrz w końcu zacznie się ochładzać.

Cóż jak na razie wyglądało na to, że byli bezpieczni razem ze swą paczką lecz tylko do czasu. Ale pozostawała w sumie jeszcze jedna ważna kwestia. Owszem tamta dwójka wiedziała iż ktoś ma paczkę i jest tutaj, ale czy wiedzieli jak wyglądały te osoby? Nie wiadomo czy mieli informację, iż mają szukać człowieka i kota, na dodatek mężczyzny czy kobiety. A więc jeśli uwierzyć iż te informacje im uciekł mieli sporą przewagę, ale w tym tłumie mogli po prostu ich nie zauważyć i dla tego nie byli w stanie ich znaleźć. Było tutaj zbyt wiele niewiadomych i zbyt wiele pytań, ale nie można było na to nic poradzić. Westchnął tylko zrezygnowany, bo wyglądało na to iż wpakował się w coś poważniejszego. Znowu zaczął narzekać pod nosem, po czym skończył pić swoją wodę i spojrzał na Reia zastanawiając się co teraz. Mogą czekać w środku, ale kiedy przyjedzie pociąg dzięki tym tłumom mogą nie zdążyć do niego wsiąść.
-Lepiej chodźmy na pole, bo przez te tłumy baranów nie zdołamy się potem przebić.
Ruszył więc spokojnie na zewnątrz wymijając zgrabnie ludzi, jednak starał się nie zniknąć Reiowi, bo w końcu ten miał bilety dla niego a on nie zmierzał go potem szukać. Kiedy wyszedł na zewnątrz zauważył iż na niebie pojawiają się chmury co ucieszyło go lekko, bowiem oznaczać to będzie chłodniejszą temperaturę, ale co za tym idzie znaczne ochłodzenie i być może deszcz, a to też niezbyt dobre bo nie dość iż będzie mu zimno, to jeszcze zmoczy mus ie futro. A wiec jak widać dla niego i tak źle.

Bilety - kupione. Chociaż jeden sukces w tej ciężkiej i meczącej przeprawie miedzy ludzkim tłumem a upałem. Rei odetchnął, gdy już wydostał się z tłumu i ponownie stanął pyszczek w twarz z kotem. Peron... Pokiwał głową, uśmiechając się przyjaźnie do zwierzaka.
- Hai, hai - rzucił lekko, przymykając oczy i ruszył na peron, ostrożnie wymijając wszystkich przechodniów, ale uważając i na paczkę, i na bilety. W końcu wpadliby w niezłe tarapaty (w dodatku większe niż te, w których się właśnie znaleźli), gdyby zgubili któreś z tych dwóch. Woda nie była aż tak wielkim problemem... Choć jej utrata też zabolałaby młodego Ashikagę. No bo przecież... woda! W taki skwar i duchotę! Westchnął ponownie. Na odpowiednim peronie jego uwagę przykuło niebo. Ciemniało, zbierały się na nim chmury.
- Chyba będzie padać - rzucił oczywistą oczywistością, nie kryjąc swojego zadowolenia. Trochę chłodu. Choć z drugiej strony... czy nie będzie to "z deszczu pod rynnę"? Z upałów prosto w ulewę? Nie posiadał podręcznego parasola a wyciąganie go i tak byłoby kłopotliwe... - Trzeba będzie liczyć na to, że przejdzie, gdy będziemy jechać - zauważył, czekając na przyjazd pociągu, wciąż pilnując paczki i biletów.

MG

Cóż panowie uznali, iż lepiej wyjść na zewnątrz niż kisić się w tym tłumie. No, pomysł nie był najgorszy, gdyż na zewnątrz trochę się ochłodziło.Tak, czy siak musieli jeszcze trochę poczekać, lecz nim pociąg dojechał z lekka zaczęło kropić. Na szczęście nie była to ulewa a naprawdę lekka mżawka. Chwilę później natomiast udali się do pociągu, który raczył się zjawić. Jak się okazało poza nimi tym jeszcze 1/3 osób z dworca była zainteresowana tym pojazdem. Tak czy siak nasza dwójka znalazła wolną kabinę z sie dzieniami po przeciwległych stronach, którą mieli tylko dla siebie, a przynajmniej do czasu. Gdzieś po 5 minutach usłyszeli pukanie do drzwi, a w nich pojawiła się młoda brunetka o błękitnych oczach w białych spodniach i koszuli.
- Przepraszam. Można se przysiąść? - Odparła uprzejmym tonem.
Kotu mogło się zdawać, iż gdzieś już słyszał ten głos. W między czasie za oknem deszcz się nasilał.

Kiedy zaczęło kropić poczuł lekką ulgę, bowiem wreszcie minęła ta fala upałów, lecz mogło to oznaczyć jakąś nadchodzącą ulewę, a to też nie było zbyt przyjemnym doświadczeniem, bo jeśli będzie zbyt mocno zacinać to wszystkie ziarna z jego futra zostaną wypłukane, a nie chciało mu się tego wszystkiego zbierać od nowa. Na szczęście już po chwili byli w pociągu, no i na dodatek znaleźli wolną kabinę dzięki czemu nie musiał tłoczyć się z jakaś hołotą. Usiadł sobie wygodnie i gapił się znudzony przez okno, ciesząc się iż nie musieli iść na nogach bo wyglądałoby to na kiepski pomysł przy nasilającym się deszczu. Kiedy usłyszał pukanie obrócił się niezadowolony w stronę drzwi, ponieważ ktoś chciał się tutaj władować, a to niezbyt mu się podobało. Kiedy jednak zobaczył iż jest to młoda kobieta i do tego ładna szybko mu przeszło. Miał w tym momencie gdzieś decyzję Reia, bo natrafiła się okazja do macania czy też czego innego, a w razie kłopotów zwieje a Rei oberwie za niego. Plan był praktycznie idealny, gdyby nie to iż jej głos wydawał mu się jakoś znajomy. Na pewno nigdy wcześniej jej nie spotkał, a więc musiało to być niedawno skoro nie był w stanie go idealnie zapamiętać. Mogła to być ta kobieta z dworca, ale nie mógł sobie przypomnieć czy jej głos był podobny czy też nie. A więc w jego kocim łbie powstał niemały dylemat, czy zaryzykować i pozwolić jej wejść, a potem pozaglądać nie tam gdzie trzeba, czy odprawić ją i mieć spokój. Ale jeśli zostałaby odprawiona to kto wie jak to wszystko może się potoczyć, a więc pozwolenie jej by się przysiadła było najlepsze, bo będzie ją mieć na oku.
-Cóż ja nie mam nic przeciw temu.
Nie chciał lecz musiał teraz zgrywać miłego koteczka by nie wzbudzać jej podejrzeń lecz cały czas obserwował ją kątem oka.

Chłodek~! Tak, to było to, czego obaj potrzebowali. Trochę cienia, chłodu i odetchnięcia. Z drugiej strony zbierało się na porządną ulewę. Odetchnął głębiej wilgotnym powietrzem zwiastującym deszcz, przekonując się o tym, jak dobrze jest wyjść z tłumu ludzi i napić się chłodnej, przyjemnej wody. Szczęśliwie pociąg wkrótce przyjechał, jeszcze zanim rozpadało się na dobre. I do tego znaleźli wolny przedział! Coś a dużo tego szczęścia, ale kto by się przejmował? Czekała ich długa podróż, pełna spoglądania przez okno i pilnowania paczki, więc szczęście to to, czego potrzebowali. Rei usiadł naprzeciwko kota, kładąc paczkę na swoich kolanach i przytrzymując ją rękami, wygodnie opierając się o zagłówek. Odetchnął.
Wtem do środka zawitała brunatna główka kobiety. Chłopak zamrugał kilkukrotnie, po czym uśmiechnął się do niej, wskazując na wolne miejsca naprzeciwko siebie.
- Proszę, śmiało - odpowiedział miękko, dalej się uśmiechając, ale po chwili stracił zainteresowanie i tylko wpatrywał się w okno, przytrzymując paczkę obiema dłońmi. Ktoś wiedział, że tu są razem z paczką. Podejrzenia pojawiły się w jego głowie, ale nie dał po sobie poznać. W końcu był aktorem, prawda?

MG

Cóż gdy panowie siedzieli w wygodniej kabinie rozważali sprawę wagi narodowej. Mianowicie czy wpuścić miłą panią do siebie, czy też nie. Sprawa była na tyle poważna, że mogła się okazać wrogiem i ukraść pakunek. Ostatecznie jednak postanowili zaprosić panią do siebie i każdy z nich kierował się trochę innymi pobudkami.
- Bardzo dziękuję, jakoś ciężko znaleźć w tym pociągu wolne miejsce. - Odparła z wdzięcznością. - Pewnie mój znajomy wciąż szuka niezajętego siedzenia. - Rzuciła z lekkim rozbawieniem.
Następnie sięgnęła do swej torebki i wyciągnęła jakiś obiekt. Niestety nasi panowie nie mogli się przyjrzeć temu przedmiotowi, gdyż mieścił się on idealnie w dłoni kobiety. Dziewczę zerknęło na to coś po czym odłożyło obiekt z powrotem na miejsce.
- Ech, czemu złodzieje musieli wsiąść akurat do rak zapchanego pociągu. - Westchnęła pod nosem zrezygnowana.
Szybko jednak postanowiła zmienić temat.
- A, tak! Przepraszam, jeszcze się nie przedstawiłam. Mówcie mi Miriam. - Odparła energicznie.

Cóż on kierował się raczej pobudkami ukształtowanymi przez swą naturę, bo jedyne na czym mu zależało to obmacanie ciałka tej kobiety, ale przez swe podejrzenia nie mógł się na to zdecydować bo mogło się to źle zakończyć. Nie chodziło o to iż mogła mu dać w pyszczek i takie tam, bo z tym to się liczył, ale co by było gdyby nagle wpadli jej kumple czy coś? Szybko zostałby zamieniony w stek z kota w krwawym sosie a taki koniec niezbyt mu się podobał. A jeśli naprawdę chciała ich okraść, to gdyby przez jego akcję zaczęła krzyczeć czy coś, to wpadłby jej wspólnik i też nie byłoby wesoło, bo straciliby pakunek. A nawet jeśli byłaby złodziejem, to lepiej jest spokojnie obserwować co robiła a potem ją przechytrzyć. Na wzmiankę o znajomym nie pokazał po sobie żadnej rekcji ale troszkę to podejrzane, że szukali miejsca w pojedynkę, bo nawet jeśli jedno by znalazło miejsce, to jakim cudem się odnajdą? Nawet jeśli by po niego poszła, to nie ma gwarancji iż po powrocie będzie miała wolne miejsce. Coś zaczynało tutaj nie pasować ale nie ma co się spieszyć z jakimkolwiek działaniem.
-Cóż większość chciała schronić się przed nadchodzącym deszczem. A co do twego znajomego, to myślę iż znajdzie gdzieś wolne miejsce.
To zgrywanie miłego powoli mu brzydło ale musiał się tak zachowywać jeszcze przez jakiś czas. Widząc jak po coś sięgała starał się dojrzeć co to było, niestety było to na tyle małe iż jej dłoń zakryła cały obiekt więc tylko zrezygnowany cicho westchnął. Kiedy westchnęła starał się wyłapać to co powiedziała, lecz jedyne co dotarło jego uszu to coś o złodziejach, co sprawiło iż był coraz bardziej podejrzliwy. Kiedy zmieniła temat i postanowiła się przedstawić lekko zmrużył oczy ale postanowił iść tym torem.
-Ja jestem Eustass. Jeśli mogę wiedzieć Miriam. W jakim celu podróżujesz?

Byli w dwójkę. W sumie nie sprawiałoby to żadnych problemów, gdyby nie sytuacja, w której się znaleźli. Może gdyby nie to, że kot podsłuchał to i owo, nie przejmowałby się tak bardzo dodatkowymi pasażerami, a tak to pozostawał w stanie permanentnego skupienia. Doprawdy było to męczące. A jeszcze świadomość, że będzie tu kolejna osoba. Westchnął lekko, po czym spojrzał na brunetkę.
- Mam nadzieję, że szybko do nas dotrze. W końcu nie powinien pozostawiać tak uroczej damy samej - stwierdził łagodnie, z uśmiechem. I nie chodziło wcale o poderwanie kobiety, a po prostu skomplementowanie jej urody. Choć może nie był najlepszy pomysł, ale pewne nawyki się nie zmieniają niezależnie od sytuacji. Zerknął na jej dłonie, ale nic nie dostrzegł. Z kolei jej następne słowa wywołały nieprzyjemny dreszcz. Złodzieje.
- Skoro są tu złodzieje, to z pewnością Policja o nich wie. Nie ma się czym martwić i tylko rozkoszować podrożą, prawda? - zauważył lekkim tonem, próbując nieco rozładować atmosferę. Choć, czy to nie dziwne, że ona o nich wiedziała, a oni nie? Cała ta sytuacja wyglądała na co najmniej podejrzaną i bardzo nieprzyjemną. A przynajmniej dla niego. A może po prostu za bardzo się przejmował? Możliwe...
- Miło cię poznać, Miriam. Jestem Rei - przedstawił się, lekko skłaniając głowę. Pozostawało czekać, aż w końcu ruszą ze stacji i znajomy Miriam się odnajdzie. Choć chyba wolałby, by tu nie przychodził. Tak dla własnego spokoju ducha.