Dworzec kolejowy

First topic message reminder :

Dworzec kolejowy z dwoma peronami. Znajduje się tutaj również w miarę sporawy budynek, który służy jako poczekalnia i biuro informacji o ruchu kolejowym. Naturalnie można tu kupić bilety na pożądany pociąg, a spragnieni, bądź głodni mogą skorzystać z znajdującego się tu sklepiku spożywczego. Przeważnie w tym miejscu jest niewielki ruch, choć są dni, że panuje także tłok. Dworzec znajduje się w okolicach centrum miasteczka.

MG

Chłopak i kot po dwudziestu minutach grzania się w słońcu, w końcu dotarli do miasta gdzie nie gdzie mogli znaleźć trochę cienia. Wędrując tak jeszcze z kwadrans w nieco milszych warunkach nareszcie dotarli do dworca. Cóż raczej byli już cali mokrzy i nieźle spragnieni. W budynku raczej zaskoczyły ich dwie sprawy jedna pozytywna druga negatywna. Plusem była magiczna klimatyzacja, dzięki której mogli się ochłodzić. Minusem natomiast grupa pięćdziesięciu osób, przez którą ledwie mogli znaleźć miejsce by spocząć. No, a pozatym należało sprawdzić kiedy pociąg i kupić bilety, chyba że jednak ktoś lubi jeździć na gapę.

MG:
Jak się Mikazuki przekonał, to miał on ręce. Miał je i nawet potrafił nimi machać, żeby pływać w powietrzu. To jednak nie było na tyle gęste, żeby zdołał to zrobić. Może i jego rozum był na poziomie kluski, ale jakieś zasady w nim obowiązywały, na przykład taka, że bez odpowiednich zdolności to się spada. Mikazuki spadł, ale na szczęście czerwone na ziemi nie było twarde. Aczkolwiek trochę Mikazukiego to zabolało. Co natomiast robił stworek? Ano latał sobie nad Mikazukim, krążył na wysokości trzech metrów, zataczając kółeczka i poza tym, to nie robił nic szczególnie sensownego. Chyba, że może takie krążenie miało jakiś sens. Kto by mógł to wiedzieć?

Mikazuki nie był już glistosukim, ale wciąż brakowało mu kilku rzeczy do bycia Mikazukim. Ale na spokojnie, był progres ewolucyjny i tego progresu Mikazuki postanowił się trzymać. Spojrzał na znajdującego się w powietrzu stroka i pomyślał co zrobić... gdyby miał skrzydła, to nie byłoby problemu. Ale skrzydeł nie miał. A może miał? Sprawdził czy ma skrzydła lub czy może zrobić sobie skrzydła, jak nie, to było potrzeba innego planu. Raz jeszcze pomachał do stworka i krzyknął o pomoc(chyba), I jeśli stworek postanowi go porwać, to Mikazuki złapie go za nogi i będzie miał nadzieję że Stworek go udźwignie. A jak nie to cóż, rozejrzy się za schodami, lub zacznie chodzić w kółko, jak stworek. Przecież jego beczkowaty przyjaciel by go nie okłamał.

MG:
Okazało się, że Mikazuki nie posiadał skrzydeł. Nie umiał latać. Możliwe, że nie było mu to wcale potrzebne. W końcu latający nad jego głową stworek całkiem dobrze zrozumiał wołania Mikazukiego o pomoc. Zniżył swój lot, chwycił Mikazukiego, który chwycił stworka i tak oto razem wznieśli się w powietrze. Stworek leciał przed siebie, w czerwone, ale nie była to nieskończona czerwień. Nie trzeba było długo czekać, nim Mikazuki ujrzał, że wraz ze stworkiem leciał w kierunku czarnego. Czarnego, które Mikazuki mógł dobrze skojarzyć.

...Co za zdradliwa bestia. A on miał beczoperza za przyjaciela, a on go tak zdradziecko chciał potraktować?-Nie do czarnego, darmozjadzie-wrzasnął(!) Mikazuki na nietoperka. Złapał się też go mocniej. Nie planował puszczać, bo może kto wie, za czarnym znajdowało się coś wartego uwagi? Więc jeśli Beczkoperz wleciał w czarne, to Mikazuki z nim! Ale trzymając skurwysyna bardzo mocno, no nie puści drania. Niech nawet o tym nie myśli. Czasem było trzeba podjąć ryzykowne akcje i Mikazuki właśnie ryzykował. Nie ma że lekko, nie ma że boli. Dadzą radę. Jakoś. Mikazuki próbował jeszcze resztkami sił, wierzyć w Beczkoperza, że miał on jednak honor beczki i godność nietoperza.

MG:
Mikazuki znał pewne uczucia i to, które towarzyszyło czarnemu z pewnością nie należało do najprzyjemniejszych. Pobudzało ono do gwałtownych działań. Beczko-nietoperek być może je zrozumiał, ale jego łapy tylko mocniej zacisnęły się na rękach Mikazukiego.
"Trzeba" - taki był przekaz impulsywno-mentalny, który mógł zrozumieć Mikazuki, kiedy to stworek wleciał w czarne. Zaś w czarnym, niby poruszali się do przodu, ale z racji, że nie było tam nic oprócz tej czerni, mogło się wydawać, że wcale się nie przemieszczali. Jedynym wyznacznikiem tego mogło być oddalające się za ich plecami czerwone.

Więc... stworek był jednak przyjazny? Ej, to aż trochę przykro, że go tak brzydko wcześniej Mikazuki zwyzywał. Co prawda to mógł być podstęp, ale po co? Tak też Kamishirosawa jeszcze pewniej chwycił się stworka i czekał, aż dolecą tam, gdzie trzeba było dolecieć. Ciemności to się Mikazuki nie bał, bo był jej magiem, ale ta była jakaś dziwna budziła wątpliwości. Zaraz, zaraz, magiem ciemności? Czyżby Mikazuki przypominał sobie kim był i odzyskiwał swoje utracone Ja? Swoją drogą to ciekawe ile się błąkał po czerwonym i czy Pacek dalej śpi...

MG:
Może i lot przez czarne nie wydawał się najciekawszy, ale w trakcie Mikazuki zaczął sobie przypominać rzeczy, takie jak to, że miał magię, że gdzieś tam spał jakiś Pacek i chyba po coś to wszystko było. Nawet ujrzał w oddali kolejne czerwone, ale było to inne czerwone od poprzedniego. Stworek jednak tego czerwonego zdawał się nie dostrzegać i leciał dalej przed siebie, aż w końcu czerwone zamiast z przodu, znalazło się gdzieś daleko z prawej strony, a wszędzie dookoła było czarno.

O, kolejne czerwone. O, kolejne czerwone nie było ich celem. Hmm... Mimo wszystko Mikazuki dalej się mocno stworka trzymał. Na drodze do odzyskania pełni zdolności umysłowych, wciąż jednak leżało kilka przeszkód. Na przykład teraz, strasznie go bawiła jego "Droga" był niczym motylek! Z ameby, w glistę a potem w dużego Mikazukiego. Ewolucja! Darwin miał rację!-Nie powinniśmy polecieć w czerwone?-Zapytał Beczkoperza-Dokąd w ogóle lecimy?-To była istotna kwestia, bo gdyby mieli tak latać w nieskończoność, to w sumie też całkiem słabo. Dupa a nie rozwiązanie. Gdzie do cholery był Pace?

MG:
W dziwnych przestrzeniach ciężko określić działanie czasu. Być może wspomniany przez Mikazukiego Pace wciąż spał, albo po prostu tylko spał. Być może cała droga ewolucji Mikazukiego nie trwała dłużej niż przeciętna drzemka przeciętnego Pace, a może to Pace właśnie przesypiał wieczność w jakimś pociągu. Bądź co bądź, był on w zupełnie innym miejscu.
Na pytanie, które zadał Mikazuki, stworek odwrócił się w czerwone, lecz nie zmienił kierunku, co mogło oznaczać, że lecą jak chce stworek. Zaś dokąd stworek leciał, Mikazuki zrozumiał jako "dom". Stworek wszakże nie mówił, ale wysyłał bardzo wyraźne sygnały, w miarę zrozumiałe.
I tak po długim czasie lotu, na horyzoncie ukazało się drobne szare, które z każdą sekundą coraz bardziej się zwiększało, aż się okazało, że szare było rozległą ziemią. Tak rozległą, że nad nią znajdowało się żółte niebo z pomarańczowymi chmurami, a ziemia sama w sobie była skalista i pełna wzniesień. Pod niebem latało kilka innych stworków. Ten zaś, z którym leciał Mikazuki wylądował wraz z nim i stanął obok. Widocznie musiał odpocząć po tak długim locie.

No tak. Dom. Dlaczego by nie? Więc lecąc ze stworkiem, zastanawiał się co dokładnie ten miał na myśli. Aż w końcu Mikazuki to zauważył. Szara ziemia, żółte niebo. Wylądowali. Tylko co dalej? Będzie się tak błąkał w nieskończoność? Bez sensu chyba. Spojrzał na stworka i popatał go po łbie.-Dzięki przyjacielu.-Mikazuki rozejrzał się po okolicy szukając czegoś, co mogło być chociażby jakimś punktem zaczepienia w dalszej wędrówce, ale w sumie czekał na beczkotoperza.-Sprowadziłeś mnie tu w jakimś celu?-Bo mógł tak o, by mu pomóc, a mógł mieć ukryte motywy. Jak Mikazuki - będący już chyba w pełni Mikazkim - chciał się stąd wydostać, to chyba musiał zebrać informacje. Chyba, bo tutaj nic nie miało sensu. A skoro nic go nie miało, to myślenie z sensem, mogło wcale nie przynieść pozytywnych rezultatów. Na padake, działaj padaką.

MG:
Stworek emanował czymś w rodzaju szczęścia i dumy. Było to jednak bardzo swoiste w przypadku beczkostworka, gdyż nie wyglądał przez to wcale inaczej, ani nie wzmocniło to jego entuzjazmu. Ogółem szary świat wydawał się być taki szary i ponury.
Tu bezpieczny. Tu nie zniknie - przekazał Mikazukiemu stworek. - Tutaj jest silny i rządzi...
Kogokolwiek stworek miał na myśli, zaczął łbem popychać Mikazukiego, by ten ruszył przed siebie. W oddali bowiem dało się zauważyć coś jak przeogromne wzgórza, które z bliższej odległości mogły przypominać ogromne, prymitywne budynki, w których centrum stała szara, spiczasta, powyginana wieża.

No dobra, beczkotoperz był ziomeczkiem na sto dwa. No nie dało się ukryć że bez jego pomocy to by się pewnie jeszcze błąkał i błąkał po czerwonym. Nie to co ten parszywy niepomocny kot, na którego Mikazuki stracił mnóstwo czasu.-No dobra, więc chodźmy do silnego, sobie z nim porozmawiać.-Zasugerował Mikazuki, ruszając w stronę wierzy, gdzie zapewne silny rezydował. Nie sądził żeby tak prymitywna forma życia jak beczkotoperz potrafiła mu pomóc z jego problemem, więc nadzieja leżała w silnym. Silny mógł dać radę, nie tylko wrócić go do Fiore, ale też wykonać misje.

MG:
Wędrówka nie należała do najciekawszych, ani najprzyjemniejszych. Stworek już nie latał, tylko kroczył obok Mikazukiego na swych krótkich łapach. Zatrzymał się przed wieżą, do której nie ośmielił się wejść za Mikazukim. Wewnątrz było dość ciemno i unosił się tam intensywny zapach zgnilizny. Dekoracji nie było zbyt wiele. Ze ścian wyrastały kolce oraz przeróżne powyginane kształty. Na końcu okrągłego pomieszczenia na dziesięciometrowym tronie zasiadała istota, dokładnie takich rozmiarów, że wpasowywała się w ów tron z czarnozielonego kamienia. Istota miała wielką szarą głowę, przypominającą kształtem gigantyczne jajo. Lśniły na niej trzy pary ukośnych, złocistych oczu. Istota nie posiadała ani nozdrzy ani ust. Głowę miała opartą na masywnym, pofałdowanym cielsku, z którego wyrastały cztery łapy zakończone trzema szponami. Istota miała też nogi, cienkie, zginające się co najmniej w ośmiu miejscach i kończyły się kopytami. Zaiste majestatyczny był to stwór. Nachylił się on lekko nad Mikazukim, który poczuł w sobie wyraźny mentalny przekaz, aczkolwiek dość krótki. Jedno słowo rozbrzmiało w głowie Mikazukiego, niemalże ją roztrzaskując, a było to zaledwie drobne, spokojne "Mów".

No szef tego miejsca to ładny nie był, przynajmniej w ludzkich standardach, bo kto tam wie, jakie standardy miały te stworzenia? Tego niestety nie wiedział. W każdym razie kiedy stwór pozwolił mu mówić, Mikazuki przyklęknął na jedno kolano, spuszczając głowę.-To zaszczyt móc stanąć w twoim cieniu, o wielki.-Zaczął Mikazuki, chwaląc stwora. Rozsądek nakazywał okazać szacunek tym u władzy. Zwłaszcza tym u władzy od których się czegoś chciało.-O wielki przybywam z kraju zwanego Fiore. Przyjechałem tu pociągiem, ale chyba z niego wypadłem i oto jestem. Czy mógłbyś mi pomóc wrócić do domu? Czy mógłbyś sprawić by pociąg przez niego nie przejeżdża? O wielki i mądry czy leży to w twej mocy?-Zapytał Mikazuki, nie podnosząc głowy. W sumie to zapomniał o Packu...

MG:
-... - ponury pomruk zabrzmiał w odpowiedzi na grzecznościowe ukłony Mikazukiego. Wielki stwór pokiwał swą wielką głową, po czym lekko poruszył jednym ze swych szponów. Sam ten gest tak przytłoczył Mikazukiego, że nawet gdyby chciał, nie zdołałby unieść swej głowy. Całe jego ciało stało się okropnie ociężałe. Niemiłosiernie rozbolała go głowa od przelatujących przez nią szumów i warknięć. Trwało to przez kilka minut, aż szumy nabrały kształtu, które Mikazuki był w stanie zrozumieć.
- Dlaczego chcesz wrócić? - padło pytanie, męczące zarówno ciało, jak i też umysł Mikazukiego.