Dworzec kolejowy

First topic message reminder :

Dworzec kolejowy z dwoma peronami. Znajduje się tutaj również w miarę sporawy budynek, który służy jako poczekalnia i biuro informacji o ruchu kolejowym. Naturalnie można tu kupić bilety na pożądany pociąg, a spragnieni, bądź głodni mogą skorzystać z znajdującego się tu sklepiku spożywczego. Przeważnie w tym miejscu jest niewielki ruch, choć są dni, że panuje także tłok. Dworzec znajduje się w okolicach centrum miasteczka.

MG

Chłopak i kot po dwudziestu minutach grzania się w słońcu, w końcu dotarli do miasta gdzie nie gdzie mogli znaleźć trochę cienia. Wędrując tak jeszcze z kwadrans w nieco milszych warunkach nareszcie dotarli do dworca. Cóż raczej byli już cali mokrzy i nieźle spragnieni. W budynku raczej zaskoczyły ich dwie sprawy jedna pozytywna druga negatywna. Plusem była magiczna klimatyzacja, dzięki której mogli się ochłodzić. Minusem natomiast grupa pięćdziesięciu osób, przez którą ledwie mogli znaleźć miejsce by spocząć. No, a pozatym należało sprawdzić kiedy pociąg i kupić bilety, chyba że jednak ktoś lubi jeździć na gapę.

Prezencja króla beczkostworów, była oszałamiająca i Mikazuki nie specjalnie mógłby nawet w jakiś sposób próbować urazić jego potworność. Tak też nie opierał się a poddawał działaniu tej... "Magii". Gorzej że przez chwilę ciężko było zrozumieć stwora, a Mikazuki skrzywił się nieco słysząc ten dojmujący głos.-Dlatego że tam jest moje miejsce. Tam mam wciąż rzeczy do zrobienia. Tak jak ryba chce wrócić do oceanu, tak i ja chcę wrócić do mojego świata-Odparł Mikazuki, zastanawiając się czy taka odpowiedź jego ekscelencji wystarczy, czy też nie.

MG:
Konwersacja między bytem tak potężnym, a taką drobnostką jaką był Mikazuki, była dość trudna. Stwór jednak słuchał, lecz nie sposób było w nim dostrzec jakichkolwiek emocji. Jego wielki łeb nie wyrażał żadnej ekspresji. Gdy Mikazuki skończył swoją wypowiedź, znowu zabrzmiały szumy i trzaski, powoli formujące się w słowa.
Ryba należy do oceanu, ocean do ziemi, ziemia do wszechświata, a wszechświat należy do nas. Jakież sprawy mogą wydawać się istotne wobec miriardów wieków? Zdążyło już przeminąć tysiące takich światów. Cóż wyjątkowego mogło się znajdować w twoim? - zapytała łagodnie istota, co w jej przypadku wciąż było ciężkie do zniesienia, wielka bowiem była waga tychże słów, jeśliby wziąć pod uwagę, że wszystko co znał ze swego świata Mikazuki mogło już dawno przeminąć i całkowicie zniknąć.

Oj, to będzie trudna dyskusja. Widocznie byt był pradawny i potężny, a nawet ze swoją inteligencją, Mikazuki nie dysponował specjalnie dużą liczbą rozwiązań. Z każdym rozmawia się inaczej. Pozycja, charakter, płeć... te rzeczy wpływały na słowa które należało do rozmówcy skierować. Początkowo, Mikazuki zastosował taktykę na "Uniżonego poddanego", co działało na króli i władców. Ta istota jednak bardziej przypominała pradawnego obdarzonego ogromną inteligencją Boga. Jak się z takimi rozmawia? Ciężko ocenić, ale raczej nie wypada kłamać. Dlatego Mikazuki, będzie szczery.-Nic-Odparł spokojnie, nie podnosząc jednak ni głowy ni oczu, bez zgody potężnej istoty.-Mój świat, jest jak setki innych światów. W bezmiarze multiwersum nie jest wart nawet uncji twej uwagi o wielki. Ale to mój dom-Eh, rozmawianie z takim, to naprawdę był problem.-I jak każde zagubione dziecko chce wrócić do domu. Ty zaś jesteś niczym ojciec wszystkiego, więc to do ciebie kieruje swe kroki, zagubione dziecko, prosząc o pomoc-Czy to nie było zbyt... no. Trochę zbyt. Mógł przesadzić z końcówką, ale nic lepszego na razie nie wymyśli.

MG:
Ogromna prostota myśli jaką dysponował Mikazuki mogła się wręcz wydawać nienaturalnie prosta. Wskazał wyraźnie wielkiej istocie, że chce wrócić do siebie i tego się trzymał. Nie miał wobec tego jakichś wybitnych argumentów, ale tych które posiadał mógł się mocno trzymać. Przytłoczenie, które wywierał na nim stwór znacznie złagodniało.
Niepojęte, że tak drobna istota decyduje się na swą drobnostkowość. Nawet ja jestem drobnostką wobec Znudzonego Hragthaghra. Ostatecznie on wszystkich pochłonie, lecz nawet w obliczu tej wiedzy, jedyne czego chcesz, to powrotu do domu. Nic nie znaczącego kawałka ziemi. Wobec tego, odejdź...
Istota machnęła ręką i to dość gwałtownie. Taki ruch w jej wykonaniu był czymś niewyobrażalnie potwornym. Mikazuki poczuł się rozrywany na pojedyncze atomy. Palony, zamrażany, rozszarpywany, gwłacony, pożerany, kłuty, bity, roztrzaskiwany, miażdżony, gnieciony, łamany, a wszystko w jednej sekundzie.
W kolejnej się obudził. W pociągu naprzeciwko Packa, który to pociąg dojechał na stację w Erze. Było około godziny 6:13. Wszystko wydawało się być całkiem w porządku. Wszystko mogło się wydawać tylko snem, lecz czy to aby na pewno był tylko sen? Czy świat do którego wrócił Mikazuki był na pewno jego światem? I czy ogrom istot, które spotkał faktycznie istniały?
Gdy Mikazuki wyszedł z pociągu, podeszło do niego dwóch panów w garniturach, którzy wręczyli mu walizeczkę z pieniędzmi. Nic nie mówili, tylko szybko zniknęli. Pace był w tym zdarzeniu zaledwie randomowym pasażerem, jak wielu innych. Nawet nie miał pojęcia, żeby odbyła się jakaś misja. Nikt oprócz Mikazukiego nic o takiej nie wiedział. Co jednak w związku z tym? To już chyba zupełnie inna historia...

Koniec:
Mikazuki:
+ 75 PD
+ 50.000  

Pace:
+ 5 PD