Zachodnie wzgórza

First topic message reminder :

Zachodnie wzgórza okalające Clover niemal od wejścia do miasta, aż po wzgórza Teutunów. Nieco większe od swoich północnych pobratymców, znajduje się tu wiele nagich skał. Ta część miasta przeznaczona jest głównie do wypasu kóz i owiec, a czasami na biwak dla miejscowej młodzieży
~
MG

Droga Reno
Dużo już czasu minęło odkąd się widzieliśmy po raz ostatni... a może wcale nie tak długo? W sumie nie ma to znaczenia prawda? Przyjaciele powinni widywać się częściej. Na razie mam jednak dla ciebie i Kawki, pierwsze zadanie, a zarazem ogromną prośbę. W Clover, na jego zachodnich krańcach pojawi się w przeciągu najbliższych 48h specjalna osoba, od razu ją rozpoznacie. Proszę byście na nią zaczekały i się nią zajęły. Mam obecnie pewne sprawy w Magnolii do załatwienia i nie zdążę przybyć tak od razu. Powinienem jednak dotrzeć na miejsce w ciągu 3 dni. Dlatego proszę, zajmijcie się nią no i jeśli możecie, obrońcie. Trochę nawet zazdroszczę naszemu gościowi, kto by nie chciał być broniony przed takie dwie mądre, silne i odważne damy? Jestem pewien że poradzicie sobie z tym zadaniem! Liczę na was.
Baltazar

ps. Możecie wziąć sobie kogoś do pomocy

Rena po raz drugi czytała list od Baltazara, kiedy to wraz z Kawką i Ayumu, dotarli do Clover. List dostała wieczorem, teraz zaś był ranek, pewnie dochodziło do południe. Szybko udało jej się zorganizować ekipę, była więc z siebie dumna, teraz zostało jedynie wykonać zadanie Baltazara, jak się do tego zabrać? Kto wie. Niemniej jednak mieli jeszcze sporo czasu do przybycia gościa, oczywiście potencjalnie, nie było bowiem do końca wiadomo, kiedy ów osoba przybędzie. Tak czy siak, pora było brać się do roboty. Słoneczko lekko grzało, ale wiał dość zimny i nieprzyjemny wiatr, więc odczuwalna temperatura wynosiła koło trzynastu stopni.

Czas na odpis: 21.08 godzina 15:00

No i omnomnom. Było smacznie. Wręcz fenomenalnie. Nawet czuła się jakoś tak... inaczej. Nie tylko najedzona. Uśmiechnięty drożdż, od jednego boku do drugiego spoglądał na dwójkę majtków jego statku pirackiego.
-Puciuu? - spytał zaskoczony drożdż, nie do końca ogarniając czemu się tak na niego patrzą. Były cukierki, to je sobie zjadł. Prawda, jakie to proste? Zeskoczył więc z dołu i zaczął sobie skakać do Feelana, by ten wziął go na główkę. No bo co on będzie tak sobie skakał na górę, jak ma od tego przyjacielo-sługę, nie?

MG:

Iwo przypatrywał się całemu zajściu z szeroko otwartymi ustami. Był jednak dzielnym mężczyzną, musiał stawiać czoła wszelkim przeciwnościom losu i wszelkim dziwacznym zjawiskom. Jego szef kazał mu przynieść owe klejnoty, więc je przyniesie... w Pyzie albo bez Pyzy. Zresztą i tak Feelan nie mógł już namawiać ich do zostawienia Kamieni Fantazji na miejscu, bo przecież oznaczałoby to również zostawienie tu Pyzy, pod ziemią, samą... W pewnym sensie niespodziewana akcja drożdża oszczędziła im kłótni i, być może, walki.

- To... może chociaż wrócicie ze mną do rezydencji, wyjaśnić tą całą sytuację? - zapytał jeszcze Iwo, gdy cała trójka zdołała wygrzebać się na powierzchnię. Trudno było się oprzeć takiemu pięknemu głosowi, choć przecież mogli okazać bezduszność, każąc mu wracać z pustymi rękami do swojego pracodawcy... W słonecznym świetle skrzydła i aureolka przyzdabiające Pyzę zniknęły, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Czyżby Kamienie Fantazji zostały już bezpowrotnie strawione?

Zrobiłem to co mogłem, a Pyza zrobił to, co zrobił. Osobiście nie chciałem przykładać do tego ręki. Gdyby to ode mnie zależało, zostawiłbym te kamienie na miejscu. Jednakże już nic nie zmienię. Uśmiecham się, czując ciężar Pyzy na głowie. Doprawdy przemiłe to stworzenie jest. Jednakże czy jest sens, bym miał wracać do rezydencji? Jakby nie patrzeć, to trochę zawiodłem oczekiwania pracodawcy. Nie wiem z czego miałbym się przed nim jeszcze tłumaczyć. Po prostu zrobiłem to, co uznałem za słuszne, zatem nie mógłbym też za to przyjąć nagrody. Biorę Pyzę w dłonie i przekazuję ją Iwo.
- Wybaczcie, ale droga moja w inne miejsca prowadzi. Jeśli cokolwiek miałbym zarobić, chciałbym, żeby otrzymał to Pyza. Nie mógłbym przyjąć nagrody za to, czego bym nie zrobił. Zatem... Do zobaczenia! - oznajmiam, odwracam się i ruszam w dalszą drogę, w podróż, ze wspaniałą, cudowną, ukochaną Sisi u boku. Ciekawe jakie jeszcze czekają na nas przygody?

[z/t]

Pyza spoglądał to na Feelana, to na Iwo. Wszak ten drugi się odezwał. I to było takie woooow. Pyza więc tak tylko patrzył jak jest przehandlowywany z głowy do rąk. Tak więc drożdż niezbyt wiedział co zrobić. To było takie... no nie wiedział o co się rozchodziło. Kamienie? Jakie kamienie? Przecież tam nie było kamieni. Tylko cukierki. I je zjadł. A oni nie chcieli.
-Puciuu? - padło bardzo ważne pytanie, na które Daxowy syn musiał poznać odpowiedzieć. Choć był trochę śpiący. Jak to po posiłku. Więc tak sobie ziewnął. No bo... tak.

'Puuuciii Puciiii Puciuuu' - odparły brwi Iwa na pytanie Pyzy. Łysy człowiek w garniaku westchnął jeszcze za odchodzącym Feelanem, po czym pokręcił głową ze zrezygnowaniem. Nie mógł wszak zmusić nikogo do niczego. W zasadzie mógłby oskarżyć maga o współpracę z daniem mięsnym w zjedzeniu mienia prywatnego, jednak owe mienie nie było jeszcze wówczas prywatne, a rzeczonemu daniu mięsnemu nikt nie pomagał... Ruszył więc powolnym krokiem w stronę rezydencji, pozwalając Pyzie przejechać się na jego głowie. Przynajmniej wreszcie znalazł kogoś, kto doceniał jego błyszczącą glacę.

[z/t]

Dla Feelana na pocieszenie 15 PD, bo wytrwał tak długo, choć misji nie ukończył.

Skoro już zrozumiała jedną rzecz - że magiem światła to ona już, przynajmniej tymczasowo, nie jest - doszła do wniosku, że musi uzupełnić asortyment zaklęć po drugiej stronie medalu. I zaczęło jej coś wychodzić, ale mogła i poćwiczyć przy okazji spaceru. Szkoda by jej było nie wybrać się na pagórki, skoro już zajechała w rodzinne strony. Dlatego Reiko przechadzała się po mini-kotlinach, podziwiając jesień, możliwie daleko od jakichkolwiek ludzi. Po prostu ciesząc się tym że znowu może tu przyjść we w miarę normalnym stanie...

Położyła płaszcz na skraju skały i usiadła na nim, zawieszając nogi ze trzy metry nad ziemią. Na chwilkę się zamyśliła nad jedną z tysięcy istotnych rzeczy, a potem przypomniała sobie, że może zużyć trochę mocy, bo chyba dzisiaj kosmici już nie zaatakują. Zamknęła oczy i zaraz pojawiła się przed nią mała, ciemna kuleczka. Otworzyła oczy by się upewnić, że nikogo ani niczego nie zabije, i wtedy kulka wystrzeliła gdzieś w przód, kończąc to czarnym wybuchem w powietrzu, nie niszcząc niczego. Wybuchem bez ognia. - Ech... Tym nawet ściany nie zburzę...

Korzystając ze świetnej pogody oraz chwili wolnego, Ezra postanowił odpocząć nieco od wojennego zgiełku. Mag miał chwilowo dosyć wszelkich walk, ponadto nagła zmiana w jego życiu jaką była śmierć Depore zostawiła go w stanie...lekkiego rozchwiania psychicznego. Do tej pory odkładał ten moment w którym usiądzie sobie, żeby to wszystko przemyśleć. Ale nie mógł tego robić w nieskończoność.

Korzystając z tego, że przebywał w okolicach Clover, wykonując zlecenie dla GH, Al Sorna zboczył nieco z drogi powrotnej, zahaczając o samo miasto. Wynajął pokój w karczmie, a następnie wybrał się na spacer. Nie przejmował się zbytnio tym, że nie zna terenu, w końcu co za problem wybić się w powietrze i rozejrzeć za najbliższą drogą? Koniec końców trafił w okolice zasłane wzgórzami. Tam też usiadł na ziemi, opierając się o skałę i zamknął oczy, próbując uporządkować rozgorączkowane myśli. Do czasu.

Hm.

Szermierz otworzył jedno oko i spojrzał w górę. Jego oczom ukazała się para nóg, wystających zza głazu, pod którym się ulokował. Nadal milcząc obserwował pokaz mocy nieznanego maga. Który najwidoczniej miał okazać się być dziewczyną, przynajmniej sądząc po głosie. Ezra otworzył drugie oko i przeciągając się lekko, rzucił nieco znudzonym tonem:
- Po co niszczyć ścianę, jeśli wystarczy ją przebić i trafić tego kto za nią się chroni? - powiedział. - Jeśli zaś martwi cię siła zaklęcia to wystarczy czasem je zmodyfikować. Dobra dywersja też nie jest zła. Chociaż pociski nie są raczej moją działką. Mimo wszystko trochę się znam na magii jako takiej.

Przechylił lekko głowę, przyglądając się uważniej swojej przypadkowej towarzyszce.
- Możesz mówić mi Kitsune.

- Ha- - stęknęła i błyskawicznie poderwała nogi, słysząc czyjeś słowa. W przyklęku na skale, znowu zlustrowała wzrokiem okolicę, nadal słuchając... głosu z dołu. I wyszło na to, że po prostu w tym jedynym miejscu, gdzie nie spojrzała, ktoś po prostu był, i to cicho jak mysz pod miotłą. Z pewną dozą ostrożności wychyliła łeb, klęcząc na ugiętych nogach. I tam na dole zastała jakąś poharataną, przyglądającą się jej twarz. Chociaż pewnie jak kosmyki włosów jej zwisały na oczy, to i Kitsune nie widział za dużo. - Um...
Na chwilkę ją zamurowało, bo... No. Facet wyglądał odrobinkę niecodziennie. - Czarodziej, hę?... - mruknęła z niewyraźną miną i westchnęła, ale zaraz po tym uśmiechnęła się lekko. - Co rozumiesz przez dywersję... Wolałabym nigdy nie strzelać do czegoś żywego. Czasami to ściana jest problemem, bez kogokolwiek za nią. Poza tym... Na ranienie ludzi jest dużo tanich sposobów bez magii... A buldożer nie każdy nosi przy sobie - wymamrotała dziwną myśl, która ją naszła.

- Przeszkadzam w czymś? Myślałam, że nikogo tu nie ma. A nazywam się Reiko.
Mimo wymiany uprzejmości jakoś nie przyszło jej do głowy zejść na dół. Nie widziała problemu w takiej rozmowie, widząc twarz rozmówcy do góry dnem. Jeśli miał przy sobie miecz, to tym bardziej był straszny. Po co do niego iść? Ale nie oszukujmy się, spodobała jej się okazja na nową znajomość, bo to pierwsza szansa odkąd... cóż...

Mag wymruczał coś pod nosem, jednak na tyle niewyraźnie, że dziewczyna nie mogła go zrozumieć. Czy jej się wydawało, czy nieznajomy powiedział właśnie:
- Ja swego czasu miałem pod ręką do dyspozycji pięć takich...

Al Sorna wzruszył lekko ramionami, na jego twarzy naznaczonej ukośną cienką blizną pojawiło się coś na kształt rozbawienia. Odezwał się, tym razem głośno i wyraźnie:
- Dywersja to takie...odwrócenie uwagi. - rzucił lekkim tonem i tupiąc lekko nogą. Pod jego stopą pojawił się niewielki krąg magiczny, a sam szermierz wyskoczył, przeskakując nad Reiko i lądując za nią. Otrzepał ubranie z pyłu i odwrócił się do niej.
- Spokojnie, nie przeszkadzasz w niczym. Urządziłem sobie małą przerwę przed dalszą drogą.
Ezra nie miał przy sobie żadnej broni. Czy raczej nie miał jej na widoku, bowiem miecz i zbroję schował wewnątrz magicznej przestrzeni w pierścieniu. Przyjrzał się uważniej dziewczynie, a raczej jej...plecom, jeśli nie zdążyła jeszcze wstać.
- Więc... Reiko, tak? Jesteś magiem, to już o tobie wiem. Należysz do jakiejś gildii, czy tak jak ja jesteś samotnikiem?

Mimo dobrego słuchu nie wychwyciła sensu z mruczenia, które musiało dotyczyć pewnych niesławnych ostrzy. Zaraz facet ją troszkę nastraszył swoją akrobacją. Takie skakanie chyba nie jest normalne? Obróciła się natychmiast i odsunęła lekko w bok, witając go w nie do końca słowiańskim przykucu gdy wylądował za nią. Chyba bała się, że wyląduje na niej. Wysłuchała reszty, przyglądając mu się nieco uważniej, ale bez kontaktu wzrokowego. Przy tym podniosła swój płaszcz i zaczęła go ubierać, zarazem wstając. Paradoksalnie ona była pozornie bardziej uzbrojona, jeśli ktoś wiedział że w małym pojemniku przy jej pasku są trzy shurikeny. Zawsze jednak miała wrażenie, że w prawdziwej bitwie to one byłyby niczym zabawkowe, więc to się nie liczy.

- Znam słowo... ale nie wiem, co sugerujesz. Ach! Że tamto zaklęcie przynajmniej nadaje się do odwracania uwagi? Pocieszające - wycedziła, udając lekkiego focha, z nieco przekręconą na bok głową. Odsunęła się trochę od krawędzi skałki, żeby stać mniej więcej w tej samej odległości co mężczyzna, wyraźnie trzymając od niego niemal dwa metry dystansu. - Tak, Reiko - samotna, oczywiście. Sama "dywersja" nie starczy do gildii. A ty co, wykonujesz teraz jakieś zadanie? Czy twoja droga to jakieś metaforyczne pojęcie...
Niezbyt wiedziała co myśleć o gościu ani czemu naszło ją na takie poniżanie się. Ogólnie dla niej to była sama prawda, że do niczego się nie nadaje, ale w tej chwili sobie żartowała i najpewniej było to widać. Nie było w jej głosie jakiejś opryskliwości, ale nie uśmiechała się też. Obdarzyła Kitsune takim neutralnym, lekkim wytrzeszczem oczu.

Al Sorna, czy też na chwilę obecną Kitsune, wysłuchał słów dziewczyny w spokoju, nie przerywając jej. Jednakże w tym samym czasie oceniał ją swoim wzrokiem. Cóż, przyznać trzeba było, że nie wyglądała na zbyt silną... Mimo wszystko nie ma co oceniać ludzi po pozorach, mogło okazać się, że nieznajoma coś jednak potrafi.

Ezra wzruszył lekko ramionami:
- Ty to powiedziałaś, nie ja. - powiedział. Reiko cały czas utrzymywała od niego dystans, co nie uszło jego uwadze. Nie dziwił się jednak dziewczynie, w końcu natknęła się na kogoś w miejscu, gdzie szanse na spotkanie drugiej istoty żywej były raczej niewielkie. - Jak dla mnie dywersja jest całkiem przydatna. Możesz rozproszyć uwagę przeciwnika, a wtedy twoi sojusznicy się nim zajmą. Możesz też w tym czasie zająć się ewakuacją postronnych osób. Zawsze się jakaś trafi. Opcjonalnie ktoś z gildii oberwie i będzie trzeba zaciągnąć go w bezpieczne miejsce. Sama się ograniczasz, o ile mogę wyrazić swoje zdanie. Ale mniejsza z tym.

Mag przeciągnął się lekko, a następnie znów odpowiedział:
- Można tak powiedzieć. Mam do sprzedania wysokiej jakości magiczny pancerz i broń. Nie znasz czasem jakiegoś dobrego sklepu w mieście? Nie znam okolicy, a ty wyglądasz mi raczej na osobę tutejszą. Mógłbym poprosić cię o oprowadzenie? Nie za darmo oczywiście. Powiedzmy, że postawię ci obiad, co ty na to?
Cóż, Al Sorna był dzisiaj w wyjątkowo gadatliwym nastroju. Może i zazwyczaj gardził towarzystwem innych ludzi, jednakże od czasu śmierci Depore, doskwierała mu stale samotność. Jeśli przez 6 lat toczyło się większość rozmów z demonem zamieszkującym twoje ciało, który nagle znika, to możesz czuć chęć rozmowy o czymkolwiek, byle tylko nie rozmyślać o nagłej pustce w swojej głowie. A kto wie, kiedy przyda się wiedza o danym mieście?

Koleś miał wywalone na jej narzekania i chyba nie miał zamiaru owijać w bawełnę. Uśmiechnęła się ciepło, dając sobie spokój z ironią. - Mniejsza... - mruknęła po nim, kiedy ją skwitował.

Potem się lekko zamyśliła, bo wziął ją za kogoś obeznanego... Jak by go wyprowadzić z błędu i nie wyjść na durną? Nawet jeśli coś wiedziała o Clover, to już znacznie mniej bo z pewnych powodów te mniej istotne zdarzenia jej się w pamięci zatarły znacznie bardziej niż powinny.
- Hmm... - teatralnie dotknęła sobie palcem podbródka - Jest kłopot. Dużo więcej spędzałam czasu w krzakach, niż w miasteczku, więc nie kojarzę miejscówek. O naszym największym sklepie magicznym wie chyba każdy mag w kraju, ale nigdy nie zastanawiałam się czy prowadzą tam skup, a innych nie znam... - Westchnęła smutno. - To się nie przydam. Możemy się przejść, może po prostu nie zwracałam nigdy uwagi, co dokładnie mijam. Ale za taki spacer nie należy się obiad. - Bezradnie rozłożyła ręce. - To idziemy?

Jak się mimo wszystko zgodzi, niezależnie od tego jakie ma zdanie na temat zapłaty, to Reiko zerkając na niego uważnie zacznie iść najkrótszą, ale odludną drogą do miasta. Droga nie była długa, ale teren tutaj tak ciekawy, że kilkaset metrów od zabudowań można mieć wrażenie, że jest się gdzieś w głuszy. Zagadnęłaby go jeszcze.
- Po twoim gadaniu i bliźnie można sądzić, że swoje przeżyłeś... To ja się już nie wymądrzam. A można spytać na czym ten magiczny pancerz polega? Może nawet ja bym kupiła, eh-heh... Choć no nie, nie udźwignę, mniejsza. - Machnęła ręką. Podobnie jak Kitsune chciała jednak się wyluzować, dopóki nie idzie na jakąś misję. Na misjach wypowiadała się i zachowywała inaczej. A tutaj... jeśli gada bzdury, to najwyżej jej facet nie polubi i tyle.

- Mówi się trudno. - opowiedział . - Najwyżej pospaceruję trochę z tobą po mieście. Zawsze lepiej być na nieznanym terenie z kimś, kto ma chociaż blade pojęcie gdzie jest.

Ezra ruszył za dziewczyną, w międzyczasie obczajając ją od tyłu. Tak, Reiko zdecydowanie nie była żołnierzem. Gdyby chciał, mógłby bez problemu zaatakować ją właśnie teraz i wbić jej przywołany w mgnieniu oka miecz w plecy. Albo obezwładnić, a potem... W każdym razie nie po to przybył do Clover. Jak na razie niczym mu nie podpadła, a on naprawdę miał dobry humor. Al Sorna uśmiechnął się krzywo słysząc jej komentarz, maskując swoje myśli lekkim, przyjaznym tonem:
- Można powiedzieć, że otarłem się kilka razy o śmierć. A to wymusza w człowieku naukę pewnych odruchów. No i trzeba dosyć szybko uczyć się tego jak się obronić i jak zaatakować. Jakby twoje życie od tego zależało. - mag kontynuował odpowiedź, zupełnie mimochodem rzucając sucharem twardym niczym głaz. - Jeśli zaś obawiasz się o ciężar pancerza, to nawet ktoś mizernej budowy ciała powinien być w stanie go nosić. Wykonany jest z czarnej skóry, której nie przebije żadna broń nie wzmocniona magią.  Kołnierz chroni szyję, a para metalowych butów nogi od stopy do kolan. W dodatku buty pomimo tego że są z metalu, nic a nic nie ważą.

Al Sorna zrównał się z dziewczyną, idąc niespiesznym krokiem i podziwiając teren. Ciekawe, że tak gęsto zalesiony teren znajdował się tak blisko miasta... Można by tu ukryć całkiem spory oddział...
- W każdym razie o ile stać cię na zakup, to mogę ci ją sprzedać. O ile masz do dyspozycji jakieś 100 000 klejnotów. W końcu ja też muszę coś zarobić.

Prychnęła ledwie słyszalnie pod nosem, po krótkiej chwili od usłyszenia suchara. Nie skojarzyła zbyt szybko, i za śmieszny też nie był. Ale nawet błyskotliwy. Prócz patrzenia przed siebie i pod nogi, zerkała cały czas na Kitsune, jeśli nie z obawy to z grzeczności. I reszty wysłuchała w ciszy, wyglądając na zamyśloną. Tylko kiwała głową. Nawet jak rzucił propozycję i skończył mówić, parę sekund jeszcze milczała.
- Rozumiem... Dla mnie brzmi jak niezła cena, ale jaa nie znam się na tych cudach. Jeśli znajdziemy sklep w którym ocenią co to jest i ile warte, to po prostu od nich odkupię w razie czego.
Nie mogło jej przeszkadzać, że idzie dość blisko niej, skoro już się zgodziła na ten spacerek. I tak uważała, że jeśli mówi prawdę, to pewnie mógłby ją zabić w dowolnej chwili. Kusiło ją trochę sprawdzić jego poziom mocy, ale raczej by się zorientował... I mogłoby wyjść źle. Nie warto.
- No w każdym razie widzisz, ja tam bym nie chciała się ocierać o śmierć. Także bycie takim magiem jak ci z gildii to chyba trochę nie dla mnie, nie? Bo rozumiem że przy zadaniach się tak narażasz... Czy magowie robią w ogóle coś, co nie jest niebezpieczne?

Do miasta jeszcze kawałeczek, więc ze dwa zdania się zdąży zamienić jeśli będzie o czym. Ale można też milczeć.

Kitsune skinął lekko głową na słowach o odkupieniu zbroi.
- Nie wszyscy magowie podejmują się misji gdzie trzeba narażać życie. Są też prostsze misje, niezwiązane z walką.
Mag zerknął na nią ukradkiem, jakby oceniając jej wygląd.
- Zdarzyło mi się kilka razy walczyć w większych bitwach, ale nic spektakularnego. Na pewno nie piszą o mnie w gazetach. - zaśmiał się. - Zaś co do gildii... Jeśli nie lubisz walki, ale chcesz się do jakiejś zapisać, to słyszałem że Syrenki znowu rekrutują. Z tego co się orientuję prowadzą działalność głównie reklamową, może tam spróbuj?

W ten sposób dotarli do miasta. Jednakże nie dane było im dłużej pospacerować, bowiem do Ezry zbliżył się niczym nie wyróżniający się mężczyzna średniego wzrostu. Al Sorna odszedł z nim na bok i po krótkiej wymianie zdań wrócił do Reiko, zaś nieznajomy oddalił się szybko.
- Wygląda na to, że nie dane będzie nam jednak zwiedzić miasto. Jeden z moich stałych współpracowników wzywa mnie do siebie. Wygląda na to, że ktoś go prześladuje i potrzebuje pomocy... - mag zmarszczył lekko brwi, a w jego tonie słychać było zdenerwowanie i irytację. Cokolwiek usłyszał, wyprowadziło go to z równowagi. - Wybacz mi, jeśli będę jeszcze kiedyś w mieście, to spróbuję cię odnaleźć. Wygląda na to, że koniec końców i tak będę ci winien obiad w ramach przeprosin. Przemyśl może kwestię Syrenek, kto wie może ci się spodobają? Żegnaj.

[z/t]