Sala główna

First topic message reminder :

Ogromna sala do której wchodzi się zaraz z Magnolii i właściwie większość gości tylko w niej przebywa. Ma długość 50m i szerokość 20m. Dach znajduje się jakieś 45m nad głowami, a 40m nad głowami zaczynają się Belki stropowe. Podłoga wyłożona jest białymi kafelkami a ceglane ściany obwieszone licznymi obrazami przedstawiającymi świętych. Do ołtarza prowadzą cztery rzędy ław, dwa po lewej i dwa po prawej. Drzwi główne są wielkie i dębowe, podwójne. Te wschodnie i zachodnie mimo że podwójne są znacznie mniejsze, dlatego ich zamykanie i otwieranie nie powinno być problemem. Prócz tego za ołtarzem znajdują się małe, ciemne drzwiczki, z początku nawet nie zauważalne. Okna znajdują się nad drzwiami frontowymi oraz nie wielkie po bokach katedry.

Miał nadzieję, że krzesło przeżyje jego kamienne cosie. Kamyczki spadały tu i tam, gdy Pierre wyciągał z torby dokumenty, które otrzymał na komendzie. Spotkanie zastępcą dowódcy przebiegło szybko i bez zakłóceń, tu jednak sytuacja mogła się nieco zmienić. Lerdoun sprawdził, czy w papierach na pewno jest wszystko to, czego potrzebował, po czym położył je na stole przodem do radnej. Gdy zadała pytanie, nie musiał się zastanawiać zbyt długo. Poruszył jeszcze ustami, by przynajmniej część kamienia odpadła. Gorzej, że musiała spaść akurat na biurko, robiąc jeszcze więcej bałaganu.
- Mój ojciec, człowiek, którego bardzo szanowałem, pracował w Policji Magicznej w oddziale fioletowo-czarnych we Fiore. Uwielbiał tę pracę, czuł się w niej dobrze i zawsze działał dla dobra publicznego. Wcześniej nie sądziłem, że kiedykolwiek pójdę w jego ślady, ale gdy zacząłem pracować w służbie publicznej, to jest w straży pożarnej, i zauważyłem, że praca dla innych jest czymś, co chciałbym robić, to właśnie wejście w ojcowską skórę oceniłem jako najlepszy pomysł. Chciałem zawsze znajdować się blisko ludzi i pomagać im tak, jak mogę, czyli za pomocą magii. Chciałbym ich bronić przed niebezpieczeństwami oraz przyczyniać się do łapania "tych złych". No i jestem naturalną tarczą, a sądzę, że typowo przyda się ktoś nastawiony typowo obronnie w oddziałach. - Uff, rozgadał się. Przez cały czas starał się obserwować reakcję radnej, by przypadkiem nie zrobić złego wrażenia jakimś słowem, czy czymś, co mogłoby się jej nie spodobać. Na podłogę spadł większy kawał kamienia, rozpadając się z hukiem na kilka części. 
To na pewno nie sprzyjało rozmowie.

MG

Kawałki kamieni spadały i niszczyły zorganizowaną przestrzeń biurka i podłogi w tymczasowym, ale wciąż własnym, biurze radnej. Ta, choć tego nie okazywała otwarcie, wyraźnie byłą z tego powodu niezadowolona. Drobne gesty jak mrugnięcie, lekko opadający kącik ust, większe spięcie... Najlepiej było uciekać stąd jak najszybciej. Dlatego też Kaine tymczasowo dała spokój. Powinna przetestować petenta czy chociażby go złamać pytaniami, jednak miała coraz bardziej dość tej szopki i tylko słuchała i kiwała głową. Ostatecznie westchnęła. Kamienie. Kto je później posprząta? Kłopotanie ministrantów miało swoje granice.
- Oddział niebiesko-białych w Magnolii - powiedziała bez chwili namysłu. Czy to dobry pomysł? W zasadzie im szybciej się to skończy, tym lepiej. - I proszę posprzątać te... kamienie... - dodała na koniec radna. Szybko poszło. Wypełnieniem formularza zajmie się... później.

Uhm, no tak, to prawie tak wstydliwe jak mocne pocenie się w miejscach publicznych, ale cóż poradzić. Pierre nieco niespokojnie czekał na werdykt radnej, który okazał się nadejść szybciej, niż się spodziewał. Podniósł gwałtownie głowę na wzmiankę o przydziale do oddziału, o który się starał. Uśmiechnął się szeroko, ale po uwadze radnej szybko zdał sobie sprawę, że nie czas tu na uśmiechy, a raczej na pozyskanie miotły i szufelki. Ukłonił się jeszcze przed radną nim uciekł po narzędzia do sprzątania. Gdy tylko odnalazł jakiegoś ministranta, który obdarzył go raczej zdziwionym spojrzeniem. Hmm, nie ma co, wiedział, gdzie jest składzik, w końcu sam kiedyś służył przy ołtarzu. Zastał w nim jeszcze bardziej zdziwionego ministranta, który naprawdę nie rozumiał, co się stało.
- Niech będzie pochwalony - rzucił szybko i wskazał na stojącą w kącie miotłę. - Mogę?
Młody chyba nie ogarnął do końca tego, co się właśnie działo, ale z milczącym przyzwoleniem dał znak, że chyba Pierre mógł skorzystać z usługi zamiatającego narzędzia. Wrócił szybko do sali, czyniąc swoją powinność i zbierając każdy możliwy kamyczek. Wszystko wyrzucił do śmietnika znajdującego się także w składziku, odłożył narzędzia, racząc wciąż skołowanego ministranta prostym "dziękuję". Wrócił jeszcze przed ołtarz, by chwilę się pomodlić i podziękować za dzisiejszy sukces, po czym udał się do domu, by obwieścić radosną nowinę Simonowi i jego aktualnej opiekunce. Zostają w Magnolii, to dobrze wyrokowało na przyszłość.

*zt*

Po wyjściu ze sklepu, będąc jeszcze w Magnolii dostrzegam ogromny budynek. Bardzo wielki, wyglądający na świątynię. To chyba ta słynna katedra! Tyle się o niej słyszało, a oto pojawia się okazja, by do niej wstąpić i zobaczyć ją od środka!
- Sisi, idziemy tam? –uzgadniam jeszcze tę sprawę z moją ukochaną gołębicą. Kiedy z jej strony nie pojawiają się żadne oznaki sprzeciwu, uśmiecham się do niej i ruszam radosnym krokiem w kierunku katedry.


Powoli, spokojnie i cicho otwieram boczne drzwi, nie chcąc zaburzać sakralności tego miejsca niepotrzebnym hałasem. Zaglądam do środka. Ale ładnie… Wchodzę, zamykając za sobą drzwi, najdelikatniej jak tylko się da. Jakie to wszystko jest ogromne. To święte miejsce napełnia serce spokojem i radością. Od razu robi się jakby bezpieczniej i lżej.
- Spójrz Sisi na te obrazy… - mówię do niej półszeptem, wskazując na wizerunki świętych. To musieli być dopiero zacni ludzie... Potem jeszcze głaszczę ją po główce i wkraczam do nawy głównej. Będąc pod ogromnym zachwytem tego wspaniałego, majestatycznego miejsca prawie zapominam o tym, co jest tutaj najważniejsze. Jednakże nie całkowicie! Temu też zatrzymuję się na drodze do ołtarza, przyklękam na jedno kolano i skłaniam lekko głowę. W ten sposób witam się z tym, z kim trzeba, okazując Mu w pełni należyty szacunek. Po chwili powstaję, by móc dalej podziwiać piękno katedry, wraz z Sisi, cały czas czuwającą na ramieniu.

Oprócz wspaniałości samej konstrukcji, uwadze nie może ujść również postać rycerza. Wygląda iście bohatersko i szlachetnie, niczym wyjęty z opowieści. Z pewnością musi stanowić wspaniały wzorzec. Jego czyny podobnie muszą wzbudzać zachwyt. Mamy z Sisi ogromne szczęście, napotykając kogoś takiego na naszej drodze. To miejsce naprawdę jest niezwykłe! Tylko, że czuję się lekko speszony, kiedy do mnie podchodzi. Początkowo patrzę na niego lekko zdziwiony i na wszelki wypadek spoglądam za plecy, upewniając się, iż mówi do mnie, a nie do kogoś za mną. Chyba na to nie wygląda… Jeszcze wskazuję na siebie palcem, aby nie mieć co do tego żadnych wątpliwości. Uśmiecham się lekko, trochę niezdarnie, z powodu zaistniałej sytuacji.
- Po prostu Feelan, Feelan Koei… – przedstawiam się, ale wtem orientuję się, że to jednak może być najprawdziwszy rycerz. Należy mu się odpowiedni szacunek. Od razu prostuję swoją postawę, stając niemalże na baczność i  delikatnie pochylam głowę w ukłonie. - …Mój panie – dodaję z pełnym szacunkiem. Unoszę nieco wyżej czoło, by na niego spojrzeć. To dla mnie ogromny zaszczyt, że zwrócił na mnie swoją uwagę. Czuję się szczególnie wyróżniony.
- A to jest Sisi – dopowiadam jeszcze wskazując na moją cudowną gołębicę. Nie mógłbym przecież o niej zapomnieć! Jest dumą mojego serca, więc ją również należałoby przedstawić!

- Łał… - nie jestem w stanie ukryć zachwytu, spowodowanego zainteresowaniem rycerza. Najprawdziwszego Szkarłatnika! Jakby tego było mało, to należącego do wspaniałej Królewskiej Siódemki. Już samo brzmienie tych szlachetnych tytułów robi ogromne wrażenie. Czuję się w porównaniu z nim zarówno taki prosty, jak i równię niezwykle doceniony. Aż przez chwilę nie mam pojęcia jak zareagować. W końcu stoję właśnie przed żywą legendą Fiore! Jednakże nie wypada nic nie odpowiedzieć tak zacnemu rycerzowi.
- Zaszczytem dla mnie jest móc poznać ciebie, panie – mówię z podziwem.
Rozluźniam się nieco, kiedy zostaję nazwany przyjacielem. Oprócz szlachetnego, Sir Altair sprawia wrażenie również miłego i przyjaznego. Niepotrzebnie chyba się tak stresuje.
- Tak się złożyło, że przybyłem do Magnolii, więc przy okazji postanowiłem tutaj wstąpić – odpowiadam, uśmiechając się nieco pewniej i radośniej. – Wierzę w to, że On jest cały czas ze mną i mnie prowadzi właściwą drogą. Jednakże dobrze jest czasem znaleźć się bliżej Niego, w miejscu takim jak to.
Choć swoją uwagę skupiam głównie na Sir Altairze, to jednak zauważam, że nasza rozmowa wzbudza zainteresowanie pozostałych osób w katedrze. To wszystko zdaje się być tak nieprawdopodobnie niezwykłe!

Podziwu zebranych pewno nie zbrakłoby przez najbliższych kilka dni, jednak rycerz zachowywał swoją powagę. W chwili, w której usłyszał słowa Feelana, uśmiech pojawił się na jego twarzy. Zupełnie tak, jakby duma rozpierała go od środka, a nadzieja jaką pokładał w przyszłe pokolenia znalazła swoje ujście w blondynie. - Słusznie prawisz młody przyjacielu - odparł Altair, spoglądając w kierunku ołtarza. Wszystko po to, aby ostatecznie przyklęknąć i nakreślić prawą ręką znak krzyża. - Wybacz mi drogi chłopcze, jednak czas nagli. Jeśli byłbyś skory dokończyć naszą rozmowę - możesz odwiedzić nasz Zakon w Crocus. Ktoś z tak czystym sercem z pewnością będzie tam mile przyjęty - dopowiedział jeszcze rycerz, a następnie skinął głową, ruszając w kierunku wyjścia. Najwyraźniej młody heros musiał jeszcze cierpliwie zaczekać, aż dołączy do jakiegoś zakonu rycerskiego. Wszystko w swoim czasie...


Sorki za takie zakończenie, ale Tasia poprosiła, bym skończył. Jeśli byłbyś zainteresowany dalszą fabułą - możesz stawić się w Crocus. Z tego co słyszałem Abri byłaby skora poprowadzić to jakoś dalej, acz pewnie wolałaby dać swoich NPC. Możesz z nią ustalić kto ma założyć temat, etc. Poza tym po napisaniu zt będziesz wolny. Do tego jeszcze +8 PD.

To brzmi trochę jak zaproszenie, choć mogę lekko wyolbrzymiać słowa Sir Altaira. Jednakże wyczuwam w tym ogromną szansę! Rycerze zakonni często muszą pomagać innym ludziom i im służą. Mógłbym się od nich naprawdę wiele nauczyć, jeśli tylko bym się do nich udał. Szkoda tylko, że nie udało się dłużej porozmawiać ze Szkarłatnikiem, ale tacy jak on muszą mieć naprawdę od groma obowiązków. Jednakże jego słowa są mocno pokrzepiające. Mam nadzieję, iż jeszcze kiedyś będę miał okazję go spotkać i z nim porozmawiać. Jest przecież tyle interesujących rzeczy, które chciałbym wiedzieć na temat zakonu! Ale tych powinienem może się dowiedzieć już w samym zakonie.  
- Rozumiem – odpowiadam, również skłaniając głowę. Spoglądam jeszcze za nim z podziwem, jak opuszcza katedrę. – Sisi, mamy nowy cel dla naszej wspólnej podróży! Crocus jest ponoć pięknym miastem, najpiękniejszym w całym Fiore. Czyż nie wspaniale będzie je zobaczyć? – oznajmiam gołębicy, która kiwa lekko głową na potwierdzenie.
Wyczuwam w niej ogromną radość, podobną mojej. Ona jest taka cudowna i wspaniała! Tak bardzo się cieszę, że mam ją przy sobie. Odruchowo wręcz uśmiecham się do niej i głaszczę ją po główce. Jeszcze trochę czasu spędzamy w katedrze. W końcu jednak przychodzi czas,  aby ją opuścić. Cały świat jest przed nami, w zasięgu naszych rąk! Wystarczy jedynie wyciągnąć po niego ręce i ruszyć przed siebie! A wszystko jakoś i tak się ułoży!

z/t

Kardia wyglądała na nietkniętą w całym tym chaosie. Jedynie tuż przed ołtarzem ułożono ogromne krzesło, choć po jego zdobieniach bardziej można by nazwać je tronem. Siedział na nim mężczyzna. Na jego sylwetkę padał cień, przez co nie dało się dostrzec szczegółów jego budowy. W świetle jedynie znajdowała się lampka czerwonego wina i jego dłoń. Jasny brąz. Sam osobnik miał w sobie coś tajemniczego i przerażającego... coś demonicznego. A mimo to wydawał się być on rozluźniony, spokojny...

Arisu:
Odrzwia katedry otworzyły się z głośnym skrzypnięciem, gdy do środka wpatoczyły się dwie pijane dziewczyny. Grunt, że nie planowały tu rozrabiać, choć w ich stanie trudno byłoby cokolwiek zniszczyć.
-Och, nareszcie ktoś się tu pofatygował! - rozległ się głos tajemniczego mężczyzny. A Arisu znała ten głos. Właśnie ten sam rozległ się w jej głowie, gdy zjawiła się w Magnolii. Tym razem jednak dobiegał od tronu. Od mężczyzny tam usadowionego i wolno popijającego wino. Wydawał się być zadowolony z takiego obrotu spraw. O dziwo.

Dobrze, że ruszyły się z miejsca. Jednak kiedy tutaj szły, a raczej próbowały nic nie widziały ani nikogo. Kiedy w końcu dotarła na miejsce pchnęła drzwi mocno by się otworzyły i obie weszły do środka.
-Chyba nikogo tutaj nie ma - powiedziała na głos w pierwszej chwili nie dostrzegła mężczyzny na tronie. Za bardzo była zajęta podtrzymaniem chorej wersji Ari. Kiedy usłyszała znajomy głos podniosła głowę. To ten sam głos.. to było dość podejrzane.
-Znam Twój głos. Co tutaj robisz? - zapytała marszcząc brwi. Nie podobało jej się to. Ten tron chyba tez wcześniej tutaj nie stał, ale nie mogła być tego pewna. Spojrzała na Ari v2. Co ona miała z nią zrobić? Nie zamierzała walczyć, nie potrafiła i nie miała ofensywnych zaklęć. Spięła się widocznie zdenerwowana. Obie dotarły tu pierwsze? Chyba tak, nikogo innego nie widziała po drodze. Ma nieciekawą sytuacje.

Arisu:
-Ja? Siedzę! Jako władca tego miasta. Ale spokojnie moja droga. Niedługo przybędą kolejni. - to powiedziawszy upił łyk wina, wciąż nie wychodząc z cienia. -Widzę, że twoje Oblicze nie do końca wypełniło swój plan, choć ciebie tu zaprowadziło. Dobra robota Arisu! - to powiedziawszy pijana dziewczyna skłoniła się troszkę kiepsko (bo pijana) i się przewróciła. Ale nic się jej nie stało. I... chyba zasnęła. -Och, chyba wygrałaś z nią w karty. Szkoda, że tak mało odporna. Gdybyś ważyła więcej, może byłaby bardziej odporna.

Arisu i Abri:
Drzwi do katedry się nagle otworzyły i weszła przez nie Abri.
-Och! Cudownie, kolejna! Hm? - powiedział, po czym dostrzegł, że wróżka przybyła tu sama. Obie dziewczyny mogły się też kojarzyć. Z gildii. Ale to tak poza tym. -Ech, chyba twoje Oblicze niezbyt chciało się czymkolwiek zająć. No trudno. Dołączy do nas później. - to powiedziawszy w miarę radosnym głosem obejrzał duet AA. -Ech, ale wasza dwójka nie dostarczy mi dostatecznej rozrywki. Szkoda. - powiedział dość zasmucony tym faktem, po czym upił kolejny łyk wina. -Przynajmniej wino mają dobre. Ludzkość zawsze miała smykałkę w trunkach. - powiedział z wyraźnym uznaniem.

Wygląd pomieszczenia: TU

-Władca? To już słyszałam. Chciałam poznać Twoje imię - powiedziała trochę zdenerwowana. Spojrzała na swoją kopię i kiedy się przewróciła przesunęła ją bliżej ściany  i oparła ją. Czyli Ari v2 mu służyła? Ciekawe czy jest takich więcej kopii. Słysząc otwierane drzwi spojrzała na kolejną osobę, która tu dotarła. Znała ją z gildii. Nareszcie! Jakiś plus. Mimo, że go słuchała to nie wiedziała co on kombinuje. Nie podobało jej się to. Wyprostowała się spoglądając na Abri, uśmiechnęła się do niej. Później spojrzała na ów władcę na tronie. Czy on czasami nie zbiera wszystkich magów w jedno miejsce?

Stanęła obok Arisu. Jej postawa była wyjątkowo agresywna, nawet jak na nią. Owszem może i mogła przypominać zjeżonego kociaka, jednak nawet te zawsze mogły dotkliwie podrapać. Nie była pewna, czego może się spodziewać po Nim, ani w ogóle kim On był, jednak kobieta w schronisku wyraziła się dla niej nad wyraz jasno - to Jego wina, ze miasto się stało... takie.
Jednak nie wszystko stracone. Jednak w tej kwestii kobieta się myliła - Fairy Tail nie uciekli. Stojąca tu obok Arisu była tego wystarczającym dowodem. Poczęstowała towarzyszkę lekkim uśmiechem, nieco niepewnym w tej sytuacji, jednak teraz nie była już sama. Przy niej stała Abri. No i oczywiście Bubu, który jak zwykle siedział dumnie na ramieniu białowłosej i wzroczył na wszystko swoim pogardliwym spojrzeniem.
Abri chciała zapytać koleżankę z gildii kim jest ten człowiek, jednak ze względu na jej pytanie, zrozumiała, że byłoby to nie na miejscu. Postanowiła więc poczekać na jego odpowiedź.
W głowie cały czas układała plan ewentualnej walki. Czego użyć? Czy powinna zmienić się cała, czy tylko częściowo? Nawet jeśli, którego stworzenia powinna użyć do walki z tym człowiekiem?