Plac wokół katedry

First topic message reminder :

Cała Kardia otoczona jest 20m szerokości pasem z kostki brukowej przy końcach której stoją olbrzymie żeliwne latarnie. Za terenami z kostki brukowej zaczyna się z powrotem dzielnica mieszkalna. Wejść do Kardi są trzy, zachodnie, wschodnie i główne. Dwa pierwsze zamykane są na noc.

Przygnębienie? No, można powiedzieć, że za dziewczyną chodziło nieraz. Czasami wynikało tylko i wyłącznie ze wspomnień jakimi się otaczała. Sama myśl o Inkwizycji wzbudzała u niej smutek, a myśl o awyrach płacz. Tęskniła za babcią. Mimo tego aura przy katedrze w pewien sposób przytłaczała ją. Za dużo tego całego smutku. Zdziwiła się. Przytuliła go i zaczęła głaskać po głowie. Co miała teraz zrobić?
- Ciii, co się stało maluchu? - spytała cichutku Hocia. Mówiła spokojnym, ciepłym i cichym głosem.

Dzieciak wtulał się w wróżkę popłakując, próbując zebrać w sobie siłę, by cokolwiek powiedzieć do, bądź co bądź, nieznajomej.
-Z-zgubiłem się. Nie wiem gdzie braciszek i siostrzyczka! - płakał, wyraźnie cierpiąc z tego powodu. Sam, w mieście. Które niedawno i tak bardzo mocno wycierpiało. W sumie... może w wyniku walk o Magnolię się zgubił? Minęło już trochę czasu, ale wciąż rany zadane miastu się odzywały. To nie tak, że mogły się one łatwo zagoić. A na razie Hotaru miała tutaj młodego chłopca do ogarnięcia.

Hotaru lubiła dzieci. Darzyła je swego rodzaju słabością. Nie potrafiła odmówić nikomu w potrzebie. Pewnie dlatego w tym momencie głaskała chłopca po głowie i pozwalała mu się przytulać. Uśmiechała się do chłopca. Nie był to prześmiewczy uśmiech, a taki pełen dobra, zrozumienia, ciepła.
- Ciii, powiedz mi, gdzie ich ostatnio widziałeś - powiedziała cichutko, nie chciała po przestraszyć - Pomogę Ci ich znaleźć, jestem Hotaru mag Fairy Tail.
Nie była żadnym sławnym magiem, jednak gildia Fairy Tail zrobiła tyle dobrego dla mieszkańców Magnolii i sława wyprzedza ich samych. W związku z tym dziewczyna nie do końca wiedziała, co ma powiedzieć chłopcu. Szybko jednak chwyciła po swoją torbę i podała chłopcu czekoladowe ciasteczko. Czekolada uśmierza każdy ból!

Chłopiec łkał i się wtulał, pozwalając Hoci się nim zająć. Pociągnął głośno noskiem i odpowiedział:
-W... w Bosco... - a po chwili spojrzał zdziwiony na czarodziejkę powietrza. Była maginią Fairy Tail? -M-moja siostrzyczka też jest z Fairy Tail! - obwieścił uśmiechając się szerzej, a ciasto? MRAU! Zaczął je jeść, już powoli powstrzymując się od płaczu. Trochę czekolady zostało mu na polikach, ale się tym nie przejmował, tylko dzielnie pałaszował, jednocześnie mówiąc -Jag siem nazywasz siostrycko? - naturalnie z pełnymi ustami. No bo jak inaczej. To dopiero dziecko.

Czyżby Gordwig sprawdziła się w roli pocieszaczki? Może nie miała tak wielkiego serca jak Kawachi Daikichi i nie przygarnęłaby sieroty, mimo to czuła, że w jakiś sposób pomogła dzieciaczkowi. Przeczucia dziewczyny były trafione, aż uśmiechnęła się sama do siebie. Mimo to Hotaru przez ułamek sekundy zastanowiła się, po co ludzie mieliby udać się do Bosco? Demony, stwory, może poszli łapać pokemony? W każdym razie nie Hotarci sprawa to nie będzie się tym przejmować.
- Hotaru Gordwig, kiedyś Hotaru Pachirisu, a ty nazywasz się? - w końcu musi wiedzieć jak zwracać się do dzieciaka. Oczywiście mogłaby zacząć się do niego zwracać po jakiś charakterystycznych cechach - blondyn, czarnoskóry, mały niski. Ewentualnie może zacząć nazywać go Bunny, albo stwierdzić, że przypomina jej pyzę.

Chłopak z radością zajadał, w międzyczasie zbierając się w sobie na odpowiedź na tak ważne pytanie.
-Kensei. Tak mnie siostrzyczka Yugi i braciszek Tsu nazywali. - powiedział, ponownie smutając wielce. I chyba znów miał płakać. Bo ciasto się skończyło. I co tu począć w takiej sytuacji, no co? Brawo różowowłosa! Pocieszyła i zasmuciła dzieciaka. Pełen komplet. Jeszcze tylko gwałt i oswobodzenie do pełni przeróżnych emocji. -W-widziałaś braciszka l-lub s-s-siostrzyczkę? - spytał po chwili dzieciak, gdy znów łzy zaczęły spływać mu po policzkach.

Uff, udało się jej. Może kolejną magię, której sztukę powinna opanować jest kucharska? Idealnie pasowałaby do jej serniczkowego stylu. Różowe włosy, niebieskie oczy, a w kieszeni pełna paczka własnoręcznie wykonanych ciasteczek. Nic lepszego nie mogło spotkać zagubionego chłopca, jak ta różowowłosa dama gotowa pomóc każdego. Chociaż gdy usłyszała o Yugatcie, od razu zmarszczyła brwi. Znała ją tylko i wyłącznie z widzenia.
- Kensei, bardzo ładne imię - od razu chciała pochlebić chłopakowi. W końcu imię akurat miał ładne. Jednak co zrobić, co zrobić? Najprościej byłoby udać się do gildii i tam popytać o Yugi... Co prawda tak, dziewczyna zasmuciła i pocieszyła chłopaka, jednak od gwałtów w Fairy Tail był inny specjalista. Zwłaszcza podczas pierwszego spotkania.
- Nie, ale możemy poszukać ich w gildii. Byłeś tam? Właściwie, co się stało że się oddzieliłeś od nich?- spytała grzecznie i pogłaskała chłopca po głowie. To była trudna sytuacja. Nigdy nie pomagała ludziom, znajdujących się w takiej sytuacji. Westchnęła cicho, jakoś musiała się zaopiekować chłopcem.

Chłopak pociągnął nosem, acz wzmianka o jego imieniu trochę mu humor poprawiła. No i grzecznie wysłuchał różowowłosej czarodziejki, a na jego twarzy malowało się zdziwienie.
-N-nie... nie byłem tam... - powiedział spuszczając wzrok, wyraźnie zawstydzony. Tym bardziej, że musiał jeszcze opowiadać co to się stało. -No bo... siostrzyczka była nieprzytomna. I był taki latający dzieciak. I wyszliśmy razem, też z braciszkiem poza obóz, a tam wtedy takie puf, komornicy czy coś i zabrali braciszka i ja skończyłem tu. - trochę abstrakcyjna historia, ale ton i stan dzieciaka raczej nie wskazywał na to, że zmyślał. Może, co najwyżej źle zrozumiał...

Słodki chłopaczek. Dziewczyna była zadowolona z tego co się działo. Można by ją nazwać nianią doskonałą. Szybko poprawił mu się humor. Opowieść była dosyć zawiła. Przez większość czasu dziewczyna wpatrywała się w chłopaczka z dużą intensywnością zdziwienia. Niecodziennie słyszymy historie gdzie coś pufa. Mimo że to była opowieść na poziomie Gordwig, nie do końca wiedziała jak powinna się do tego odnieść. Co więcej otworzyła buzie, ale nie wiedziała co powiedzieć. Westchnęła cicho i pogłaskała chłopca po głowie.
- W takim razie chodź ze mną tam, na pewno wszystkich polubisz... Jesteśmy najmilszą i najgłośniejszą gildią w całym Fiore. Poza tym zostawiłam tam chyba drugą torbę ciastek - odparła w końcu Hotaru. Sama jeszcze zastanawiała się jak zareagować na dalszą część. Mimo wszystko wprawiła ją w niezłą konsternacje. Co więcej dziewczyna martwiła się, czy chłopiec zobaczy jeszcze Yugi i Tsu. Wszystko przed nimi. Znają się parę chwil, ale chyba wszystko będzie w porządku, no nie?
- A po co byliście w tym obozie? Mieliście jakąś misje w Bosco? Może masz jakiegoś innego opiekuna poza Yugatą i Tsu? - pytać się o coś musiała w trakcie drogi do gildii. Musiała znaleźć jakiś konkretny punkt zaczepienia.

Chłopiec uśmiechnął się przez lekki smutek i radośnie odpowiedział:
-Tak! Chodźmy! - chyba naprawdę cieszył się, że wreszcie zobaczy gildię swojej siostrzyczki. W sumie to chyba był gotowy do ruszenia do boju. Ale też miał pytania do odpowiedzenia -No bo były tam potwory. I braciszek się tam wybierał. To się zakradłem i pojechałem z nim. I tam poznałem siostrzyczkę. I były potwory. I inny dzieciak. I jasne światełka. I wiaterek! I pioruny! I te bestie były kaput. A potem siostrzyczka spała. A potem już mówiłem. - idealny raport dla mistrza gildii. Nic, tylko odnotować i wysyłać do Rady Magii. -Braciszek Tsu się mną zajął, choć był też taki duży, miły i silny pan. Oraz taki blady. Dał mi coś niedobrego i gorzkiego do picia. Po tym chciało mi się spać i wymiotować. Ale przynajmniej zasnąłem. A oni się okazało walczyli z czymś! Dużym, grubym i czerwonym! - cóż, na pewno na brak wrażeń Kensei narzekać nie mógł.

Dużo, ogólnych informacji. Jak Hocia miała z tego wyjść w jakikolwiek sposób się połapać? Aż głowa by ją rozbolała. Dużo w tej opowieści było potworów, wiatrów, piorunów, bestii, znanych Hoci osób, ale co z tego? Nie miała zielonego pojęcia co zrobić z chłopcem i jak się nim zająć. Torze wystarczyłyby ciastka. Natomiast Kensei chciał czegoś więcej od życia - siostrzyczki i braciszka. Tyle zmartwieć na głowie biednej różowowłosej dziewczyny.
Z początku usłyszała kolejne niezbyt precyzyjne informacje. Oczywiście, pamiętała - błyski, światła, wiatr, bestie, potwory, śpiąca Yugata. Mimo wszystko dosyć prosta historia. Westchnęła cicho. Sprzedałaby własny przepis na sernika, jeśli chłopak przekazywałby jej informacje w bardziej składny sposób.
- Mógłbyś mi powiedzieć kim był ten duży, silny Pan? - spytała się Hotaru, a zaraz po tym dodała - A jak znalazłeś się tutaj?
Wątpiła w to, że chłopiec byłby pozostawiony sam sobie. Może z kimś przybył do Magnolii? Jakieś odpowiedzi musiała w końcu znaleźć.

Dziecięcy umysł to rzecz piękna, a zarazem niezgłębiona. To co się może tam czaić jest tajemnicą samą w sobie, dodatkowo, ich charakterystyczny punkt widzenia, niewinność i dbanie o szczegóły, które nie zawsze dotyczą dorosłych... to było prawdziwe wyzwanie. I właśnie przed nim stanęła właśnie Hotaru - znana czarodziejka z Fairy Tail. Dla Kenseia wszystko było proste i jasne jak konstrukcja cepa. Dlatego na dodatkowe wyjaśnienia zareagował zdziwieniem i zamyśleniem.
-Był... mężczyzną! I najemnikiem! I silnym wojownikiem! MIAŁ TYYYYLE SIŁY! - opowiadał, oczywiście odpowiednio przesadnie przy tym gestykulując -Wziął drzewo i nim walczył! - oj, było o czym opowiadać. Ale za to rumieńce się na dzieciakowej twarzy pojawiły, więc chyba progres jakiś był.

No i co miała powiedzieć, czy zrobić dziewczyna? No potakiwała jak głupia głową, bo nie do końca wiedziała, co powinna odpowiedzieć chłopakowi. Po prostu dalej szła z nim w stronę gildii. Jak miała zrobić coś konkretnego, skoro nie wiedziała co? Nawet nie wiedziała o czym powinna rozmawiać z malcem, albo jakie informację z tego co powiedział mogą wydać się jej potrzebne. Z tego co na razie usłyszała to żadne...

Dzieciaki nie koniecznie wiedzą czego chcą. Lub - jak coś przekazać. I to był zdecydowanie ten drugi przypadek. Kensei był zwyczajnie zbyt rozemocjowany swoimi opowieściami, a wcześniej - smutkiem ze zgubienia. Ale teraz kogoś znalazł, więc jak to dziecko - szybko przestał się przejmować czymkolwiek i znów był pogodny.

Tak też trafili do siedziby Fairy Tail. Jak zawsze - było tam trochę ludzi, ale też nikt za bardzo nie zwracał uwagi na Hocię i dzieciaka. Gdyby jednak kogoś zapytano o Yugi - nie widziano jej tu już trochę czasu. Całkiem sporo. Przez co Kensei znów posmutniał i wspomniał coś, że braciszek Tsu chciał chyba coś w Bosco załatwić...

Dziewczyna postanowiła dać chłopakowi czas na ogarnięcie siebie i jego myśli. Nie myślała o tym, by w jakikolwiek sposób wybierać się do Bosco. Nie widziała w tym większego sensu, aby wyruszyć z małym chłopcem, który coś słyszał. Czuła się z tym po prostu niekomfortowo. W końcu poznała go dzisiejszego dnia. Nawet Gordwig z swoją wyidealizowaną formą mesjanizmu postanowiła wpierw zająć się chłopcem i dać sobie, mu czas na chwilę wytchnienia. To było po prostu dla niej za szybkie...