Plac na Rozdrożu

Jak to się stało, że Aito postanowił wykonać przypadkową misję? Każdy musi jakoś zarabiać, a on nie miał domu, nie miał gildii, nie miał nic. Pieniądze wydawały się być najlepszym rozwiązaniem jego problemów. Chociażby miała to być mała kwota, uda mu się zapewnić pokarm czy chociażby zakupić trunek dla spędzenia miłego wieczoru. Co my tu mamy? Ludzie starali się nie zwracać uwagi na leżące kamienne posągi. Tak jakby była to codzienność. Co jakiś czas ktoś się potknął, ale jedynie klnąc pod nosem szedł dalej. Udając, iż była to krzywa płyta chodnikowa, patrząc w drugą stronę podążał przed siebie. Ich brak zainteresowania był nieco podejrzany, tak jakby nie tylko nie chcieli mieć z tym nic wspólnego ale nawet wiedzieli co jest grane. Był chudy, w miarę zwinny i gibki, więc z gracją przedostał się przez tłum, starając się nikogo przy tym nie popchnąć. Kiedy tylko zbliżał się do tego miejsca w jego uszach dudnił donośny głos starca, ostrzegający przed klątwą. Klątwa? Plis, to zapewne jakiś mag bawiący się w Boga kosztem niewinnych ludzi? A może miał jakiś wyższy powód i jako neutralny samotnik powinien się nie wtrącać lub nawet stanąć po jego stronie? Stanął naprzeciw dziadygi wpatrując się w niego niczym wilk obserwujący ofiarę. Miał dziwne wrażenie spotkać już kogoś takiego, zapewne w jego przeszłości nie raz napotykał się na starców mówiących historię, które potem okazywały się ich bujną wyobraźnią. Swym wzrokiem chciał jakby zmusić go aby zaprzestał biadolenia i przeszedł do konkretów. Jego przeklinanie każdego kto "tu" wchodził nie miało już większego sensu. Pajączek postanowił sprawdzić co jest grane.
- No dalej starcze, powiedz mi wszystko co wiesz. - Powiedział donośnym, lecz spokojnym głosem, coby pana nie spłoszyć.

Ludzie idący. Ludzie potykający się. Ludzie nie zwracający uwagi. Nope. Dziwne zachowania nie zostały zarejestrowane przez Heishera. Mimo iż sam mag wiedział, że posągi, które zajmują cenną przestrzeń placu są, a właściwie były, ludźmi, nie był specjalnie zszokowany. Jedyne, na co zwrócił uwagę to brak zainteresowania gawiedzi tym fenomenem. Znaczy to tyle, że wiedzą, co tu jest grane. I nic nie powiedzą, chyba że groźby staną się bliższe spełnienia niż te, które w swej ofercie mają zuole z urzędu skarbowego. Ale to zbyt kłopotliwe. Trzeba znaleźć człowieka gdzieś na uboczu, przystawić mu sztylet do szyi i agresywnym, lecz cichym i seksownym głosem wspomnieć, że jest ostry. Sztylet, nie człowiek. I tu pojawia się spory problem. Katana się do tego nie nadaje. Jest za wielka. A grożenie komuś pilnikiem do metalu nie byłoby zbyt... dostojne. Warto jednak zwrócić uwagę na inny szczegół. Drącego się starca, który albo coś wie albo po prostu (opcjonalnie) wypił tyle, że zamiast mózgu ma rozbełtaną kaszankę. Rozmowa z nim mogłaby być dość inwazyjna, więc najemnik wolałby jej uniknąć. Czeba obmyślić inną strategię działania... Choć nie! Cóż to. Ktoś właśnie zarywa do dziadygi. Gut. Teraz wystarczy podejść, udając jednego z tych zombie i udawać, że coś się stanęło z butem. Kay! Zróbmy to. No. Więc to robimy. Bogu przystojności zbliża się do prowadzących dialog, nie zapominając o manierze "nie chcę zwracać niczyjej uwagi nawet najmniejszym ruchem", którą zapewne kieruje się 99% przechodzącego tu mięsa, po czym zasłonić stopę lewą prawą nogą, udać wielkie zakłopotanie i przeszywający serce ból związany z tym, że robi się coś innego niż posuwanie się naprzód i przycupnięcie, co by momentalnie roz... roztegować buta. Zakładamy, że jego butki są na sznurówki. Toteż momentalnie je rozsznurowuje, co by nikt owej akcji nie zauważył. Chwile później są już zasupłane, co też sprawia, że jeszcze większe zakłopotanie wstępuje na zniewalający ryjek Heishera. Stara się więc zaczerwienić, subtelnie się rozgląda i kontynuuje grę aktorską. Że niby ma problemy z zasznurowaniem buta. Rzecz jasna i klarowna, że jest na tyle blisko, żeby słyszeć i na tyle daleko, co by specjalnej uwagi nie zwracać. I, co ważne, jest odwrócony do mówiących bokiem prawym tak, żeby dostrzeżenie jego oręża, przytroczonego do lewego boku, było jak najcięższe.

Sprawa zamieniania ludzi z naszego miasta w posągi była bardzo zastanawiająca. Ludzie mówili o klątwach, zemście boskiej i innych pierdołach. Skłaniał bym się bardziej ku temu, że to sprawka jakiegoś chorego maga. Tylko chory człowiek bowiem zabija ludzi w ten sposób. Myślę o zabijaniu, gdyż nie mamy pewności, że daje się odczarować tych skamieniałych biedaków. Trzeba go jak najszybciej znaleźć i się tego dowiedzieć. Jeśli uda się odczarować ludzi to tym lepiej, jeśli nie to przynajmniej nikt już nie ucierpi z powodu tego zwyrodnialca. Sporo ludzi i każdy zajęty swoimi sprawami, jakie to typowe dla mieszczuchów. Na całe szczęście była jedna osoba, która wyróżniała się z tego tłumu. Była to osoba, wyraźnie zirytowana daną sytuacją, gdyż swój wyżywała się na jakimś podrostku. Wydawało się, że wie coś o całej sprawie dlatego z braku laku była to jedyna osoba, która mogła nam coś o tej "klątwie" powiedzieć. Będąc już wystarczająco blisko zadałem pytanie jeśli trzeba przekrzykując rozmówcę. Wiedziałem, że ta rozmowa może być nieprzyjemna dlatego też wziąłem to na siebie.
- Dobry człowieku, możesz powiedzieć nam co tu się dzieje, zdajesz się wiedzieć coś o tej całej sprawie z zamienianiem ludzi w kamień. Jesteśmy magami Lamia Scale wysłanymi do zbadania tej sprawy. Im więcej nam powiesz tym szybciej uda nam się z tym uporać.
Czekając na odpowiedź krzykacza zacząłem lustrować dokładnie zarówno jego osobę jak i tego młodzika, który musiał słuchać jego wrzasków. Każdy szczegół jest tutaj ważny, gdyż oboje mogą być w to nawet zamieszani. Podejrzewam, że będę musiał bawić się tutaj w łysego Sherlocka Holmesa. Przynajmniej moja doktor Watson jest nieporównywalnie piękniejsza od oryginału...

No cóż, plac jak plac. Pełno ludzi, pełno zapachów, masa dźwięku. Ciężko było z tego wyłapać coś konkretnego, ale dziewczyna starała się jak mogła. Jakieś podejrzane zachowanie, dziwnie wyglądający ludzie, czy cokolwiek innego. Może charakterystyczny zapach? Albo dźwięk czegoś, co tylko osoba z wyczulonym słuchem mogła usłyszeć. Korzystanie z PWM w takim tłumie na pewno nie było łatwym zadaniem, dlatego też Rosalie szła w pełnym skupieniu, nie korzystając z możliwości konwersacji z swym łysym towarzyszem. Co prawda, pewnie byłaby to rozmowa ciekawa i na poziomie, ale powodzenie misji było teraz celem priorytetowym, więc mag zmysłów od samego początku postanowił bawić się w detektywa. Z pewnością jej uwaga szybko została skupiona na krzyczącym jegomościu. Zlustrowała wzrokiem, wyciągnęła wszelkie możliwe informacje i pozwoliła Huangowi się z nim bawić. Rosalie miała predyspozycje do ciekawszych i bardziej przydatnych czynów. Postanowiła przyjrzeć się posągom. Może w ich wyglądzie tkwił jakiś istotny szczegół.. Może postacie miały ze sobą coś wspólnego? Z jakiej klasy społecznej pochodziły, ile miały lat? Jaki wyraz zastygł na ich twarzach? Jednocześnie dotknęła któregoś z posągów. Może uda jej się rozpoznać materiał, z którego były wykonane. Zwykła skała, czy może jakiś specjalny kamień? Czy każdy posąg był z tego samego surowca? Dodatkowo starała się wychwycić jakiś zapach, który mógł się unosić w pobliżu. Słowem, bawimy się w detektywa i wyłapujemy szczegóły.

- ..skała wapienna..
Nic ciekawego, szczególnego, co by ruszyło ich misję do przodu. Nie ujrzała, ani nie wyczuła nic a nic. Lazurowooka westchnęła ciężko, ponownie rozglądając się po placu. Tym razem nie miała na celu wyparzenia czegoś, a myślenie na dalszymi czynami. Nie miała pojęcia, co robić dalej. Dowiedzieć się, kim byli, co ich łączyło, mieli jakiś wrogów..? Tak, chyba tak. No, może Huang na coś wpadnie, kto wie. W tym momencie też została zbesztana przez starucha. Uhh, nawet w spokoju nie można pracować. Dziewczyna poprawiła grzywkę, wsłuchując się w jego słowa.
- A cóż takiego zrobili, że spotkał ich taki los? Cóż jest ich grzechem? - zwróciła się do szaleńca sucho, prawdopodobnie przerywając konwersacje Huangowi. Ciekawy motyw, klątwa. Gdzież to słyszała..? Ah tak, jej matka, ona sama. Dlatego też tu racjonalizm Rosalie się chował, klątwy były dla niej naturalne jak magia. Pytanie za co, kto? Cóż, może dostanie jakąś konkretną odpowiedź.. Jak nie.. To Huang coś wymyśli.

// przy Mak nie da się pisać długich postów x.x

Nie ma to jak rozmawiać z jakimś psychicznym gościem. Na dodatek jego słowa zbyt dużo nam nie pomagały, dlatego też trzeba było troszkę przycisnąć a także doprowadzić gościa do porządku.
- Po pierwsze proszę nie krzyczeć na moją towarzyszkę. Druga sprawa to samo słowo klątwa nic nam nie mówi. Mógłby pan troszkę jaśniej? Proszę rozwinąć myśl przez odpowiedź na pytania mojej koleżanki.
Oprócz tego, że miał nierówno pod sufitem to jeszcze był jakiś przygłupi. Trzeba mieć jednak nadzieje na to, że uda się z nim jakoś dogadać. Inaczej może byc problem, gdyż ta osoba to chyba jedyne źródło informacji..


// Faktycznie ciężko się zmobilizowac na coś więcej... xDD

Oh. Informacja. "Piekarz brał tę nierządnicę do siebie! Dzieci pochodziły z nieprawego łoża". Czyli przynajmniej dwójka miała ze sobą coś wspólnego. A gdyby jeszcze te dzieci były ICH dziećmi, sprawa byłaby jeszcze prostsza.. Aż za prosta. W każdym razie, Rosalie miała całkowite prawo uważać, że cała piątka zawinęła komuś w swych poczynania. Może jakaś ukochana piekarza..? Oh.
- Czy piekarz miał żonę? - zadała pytanie staruchowi, sprawdzając swój tok myślenia. Oby coś na ten temat wiedział, będzie łatwiej. A jak nie, to niech chociaż wyjawi, kto wie.. - Czyje dzieci to były?
Co do karła, nic nie przychodziło jej na myśl. Może wisiał sprawcy kasę? W końcu chciwość jest jednym z grzechów głównych, tak samo jak nieczystość i zazdrość.. W razie, gdyby staruch nie znał odpowiedzi na któreś z pytań, dopytuje się:
- Czy wiesz, kto mógłby wiedzieć?
Póki co, Roza sobie wnioskowała, że ta skamieniała piąteczka naraziła się a) jakiemuś magowi, co ich pozamieniał w kamień bądź b) personie, co zesłała na ich klątwę. Czy zapłaciła komuś za wykonanie a/b.. Whatever. Czekała spokojnie na odpowiedzi.

Staruszek coraz bardziej denerwował naszego łysego bohatera. Bo ile można wrzeszczeć i gadać o pierdołach. Nic to, oprócz rozmowy z nim w tym momencie zrobiłem coś innego bowiem. Rozglądając się za sobą szukałem kogoś kto jest zainteresowany naszą rozmową. Oboje z Rose wyglądalismy "podejrzanie" na tyle by móc wziąć nas za magów dlatego tez ktoś zamieszany w sposągowieniu tych ludzi mógł by interesować się naszymi osobami. Mógł też być na placu jest wielu zbrodniarzy, którzy sycą się widokiem swoich ofiar. Szukam właśnie kogoś takiego. Dając spokojnie czas dziadowi na odpowiedzenie na pytania Rose. Potem sam się wtrącam by coś dodac od siebie.
- Może nie wiesz boś głupi lecz ja mam sporo do czynienia z Bogami i mogę Ci powiedzieć jedno. Klątwy to nigdy nie jest sprawa bogów. Oczywiście gdy źle czynisz to bogowie mogą odwrócić od Ciebie swoją fortunę i Ci nie sprzyjać lecz nigdy nie ześlą na Ciebie klątwy. Takie klątwy to albo gusła jakis starych bab, albo faktyczne potężne czary magów lub innych czarnoksiężników.
Nie sądzę by staruch pojął moje słowa lecz czułem, że w obowiązku moim jest sprostować jego słowa. W końcu od czegoś tym mnichem jestem prawda?