Sklep Magiczny

Chaos i nieuporządkowanie zagościły także w tym sklepie. Wiosenne porządki dopiero się zaczynały, jednak sklepowe witryny wpuszczały już do środka mnóstwo światła przez nieskazitelnie umyte szyby. Do tego podłoga non stop była zamiatana przez samo sprzątające miotły. Chłopak w międzyczasie mógł przejrzeć broszurki, kiedy ruda dziewczynka za kasą rozważała jego zamówienie. - Skomplikowane... - mruknęła pod nosem, aby chwilę później sięgnąć ręką do kartonu opisanego jako pudło rzeczy znalezionych. W międzyczasie do sklepu dotarła niedawna tylko-różowowłosa, która mogła śmiało stwierdzić, że już gdzieś spotkała sprzedawczynię. - ...posiada nieco silniejszy odrzut niż zwykła broń i ma miejsce tylko na pięć. Naładowanie go do pełna trwa cały post. Wystrzelone pociski nie zdają żadnych obrażeń, a każdorazowe trafienie pozbawia przeciwnika jednego MM. Żeby go naładować potrzeba odrobiny mocy magicznej [15 MM] - streściła pokrótce dziewczyna, aby potem wlepić spojrzenie w nowego klienta. Chwilę tak siedziała, jednak w końcu trybiki zaczęły pracować i pani sprzedawczyni wiedziała z kim ma do czynienia. - Dziewczyna od waty cukrowej! Znaczy... z igrzysk. Coś się stało, że zmieniłaś kolor włosów? To nie przez to, że ich próbowałam, nie? - zaczęła jedynie ruda, jednak nim Kirino mogła odpowiedzieć, ta zniknęła na zapleczu, skąd opadły tumany kurzu, a po chwili dziewczę pojawiło się z dwiema parasolkami. Zakurzonymi, jednak przypominającymi tę, o którą prosiła dziewczyna. - Trochę to waży, więc aby sprawnie jej używać trzeba mieć nieco siły - [Siłacz na poziomie przynajmniej 1]. Uderzenie taką parasolką na pewno zaboli, jednak może ona być albo odporna, albo móc razić prądem. W pierwszym przypadku jest w stanie osłonić przed słabszymi zaklęciami [ranga D] i osłabić działanie tych silniejszych w nieznacznym stopniu. Oczywiście nadmierne otrzymywanie obrażeń będzie wymagało renowacji parasola, ale wszystko możliwe! W przypadku rażenia prądem.. em... Chociaż to dość szokujące, przy każdym cięci ma 10% szans na delikatne porażenie. Szanse te można zwiększyć do 100% po przelaniu niewielkiej ilości Mocy Magicznej [5 MM], jednak nie częściej jak raz na jakiś czas [post]. Można przelać też odrobinę więcej energii [10 MM], coby wywołać nieco dotkliwsze porażenie [ranga D] - powiedziała, po czym czekała na decyzję dziewczyny oraz chłopaka. Ich zakupy, ich wybór.

Odliczył odpowiednią sumę pieniędzy i położył je na ladzie, by przejąć we własne posiadanie Sacred Relict. Jednakże w momencie kiedy sprzedająca dziewczynka opowiedziała o pistolecie, który miałaby mu wcisnąć, spojrzał na nią, a jego twarz nieskalana była jakąkolwiek myślą. Na krótką chwilę zaniemówił. Poczuł się trochę, jakby próbowano go wydymać. I to tak mocno, wzdłuż i wszerz, bez wazeliny, czy też znieczulenia. Pokręcił lekko głową, stwierdzając, że taki interes mu się kompletnie nie opłacał. Tudzież należało się zastanowić nad czymś zupełnie innym.
- Chyba jednak wezmę coś innego – stwierdził. Oczywiście zwrócił uwagę na nowo przybyłą dziewczynę. Jego prawy kącik ust uniósł się w lekkim, powitalnym uśmiechu i nieco pochylił głowę, zachowując pełnię wymuszonej kultury. Potem ponownie spojrzał na sprzedawczynię. – W sumie… Może zamiast tego, wziąłbym piłę, ale nie taką zwykłą. Znajomy jest drwalem, a zwykłą ciężko mu jest ciąć. Dobrze, gdyby była nie za duża, ponieważ ma dość daleko do tego lasu. Wystarczy taka, żeby się zmieściła pod płaszczem. I żeby działa w ten sposób, by sama cięła, co by zbytnio się przy niej nie wysilać. A te pnie to naprawdę, choć nie zawsze grube, to potrafią być czasem trudne do przecięcia.
Złożył szybkie zamówienie na podręczną piłę mechaniczną. Miał nadzieję, że tym razem zaoferowane zostanie mu coś lepszego. Coś co mniejszą krzywdę zrobi jemu, niż innym. Zaś posiadanie takiej piły wydawało mu się całkiem zabawne. Choćby dla samej satysfakcji z posiadania takiej chciał ją mieć.
Potem zaś jego uwagę ponownie przykuła dziewczyna o dość nietypowym kolorze włosów. Co prawda niewiele słyszał o igrzyskach. Tyle, co po prostu były, ale sprzedawczyni zdążyła już puścić wieść, że obok siebie miał właśnie taką sławną osobę, która wzięła w nich udział.
- Pani brała udział w igrzyskach? – dopytał z nieco wymuszonym zachwytem i nawet lekkim zszokowaniem. – To z pewnością musiało być niezwykle ekscytujące przeżycie. Może, mógłbym zaprosić panią na kawę? Oczywiście jeśli miałaby pani nic przeciwko. To zbyt wielka okazja, żeby móc porozmawiać z kimś takim. Nie wybaczyłbym sobie, jeślibym o to nie poprosił – zaproponował dziewczynie spotkanie, starając się przy tym wyjść jak najbardziej przekonująco. Miał przecież dużo czasu, tak mu się zdawało. Nie zaszkodziłoby więc mu spróbować. Oczywiście nie miał zamiaru jej do niczego zmuszać.

- A co, te ci się nie podobają? Niektórym przypominają lody, tak słyszałam. - dziewczyna uśmiechnęła się przyjaźnie do swojej rozmówczyni, która najwyraźniej zapamiętała jeszcze tamtą Ayame. Czasy poszły do przodu, ale jednak twarz ludzie kojarzyli. Nic dziwnego, a Kirino też nie była specjalnie zdziwiona. - Heeee? Trochę mało ta parasolka może jak na 50.000, wiesz? A nie miałbyś czegoś co potrafiłoby wytrzymać naprawdę sporo i przy okazji dzięki magii nie ważyło tak wiele? Chciałabym móc używać jej do ataku i defensywy jednocześnie, dlatego nie może być zbyt ciężka. Mogę nawet całkiem odpuścić te porażenia, porażę ich swoją osobowością. - zaczęła targować się dziewczyna, aczkolwiek nie była zirytowana, a jedynie wydawało się, że trochę zawiedziona. Wciąż jednak na ustach miała uśmiech, a jej różnokolorowe oczy połyskiwały radośnie od czasu do czasu.

Dziewczyna przekrzywiła lekko głowę spoglądając na Iglesa, a następnie i jemu posłała wesoły uśmieszek, w którym jednak wyczuć można było nutkę czegoś... drapieżnego? Zupełnie jakby cokolwiek kryło się w myślach dziewczyny było właśnie na tyle niebezpieczne by odbić się w jej spojrzeniu.
- Nie mam nic przeciwko, a nawet z chęcią się czegoś napiję. I owszem, brałam udział w tym o czym pan mówi, ale igrzyska to zdecydowanie za duże słowo. - nieco złośliwie zauważyła dziewczyna. Miała swoje zdanie na temat konkursu, w którym brała udział i nie wahała się go wygłosić. Mężczyzna musiał jednak poczekać aż Ayame zakończy swoje zakupy.

Zakupy dalej trwały. Najwyraźniej dwójce klientów nie spodobały się propozycje przedmiotów, toteż dziewczyna musiała rozegrać to inaczej. Zadumała się na chwilę nad kwestią lodów, uświadamiając sobie, że gdzieś na zapleczu znajdywała się maszyna do nich. Chciała przez chwilę tam pójść, jednak musiała poczekać na to, co zażyczą sobie klienci. - Hm... Takie coś? - mruknęła, wyciągając spod blatu piłę o ostrzu długości blisko 50 centymetrów. Ta miała ciemnoszarą, niemalże czarną barwę i jedyne zdobienia w białym kolorze widniały na rękojeści. Mogło to nieco przypominać rekina, jednak nie w tym rzecz. Ta zdawała się nad wyraz lekka i wygodna w uchwycie. Do tego przy rękojeści znajdował się ukryty guziczek, po którego naciśnięciu ząbki zdawały się poruszać dość szybkim tempem, co z pewnością ułatwiało cięcia. Do tego wyglądała na bardzo wytrzymałą. W międzyczasie sama podeszła do parasolki, aby to chwilę później coś urwać, coś przekręcić. Nawet w jej łapce błysnął śrubokręt, który niedługo potem z niej wypadł, wbijając się w pobliską ścianę i przelatując pomiędzy rozmawiającymi. - Sam parasol powinien teraz wytrzymać obrażenia magiczne do [rangi C] oraz większość fizycznych ciosów. Do tego po przelaniu mocy magicznej [5 MM] wytrzymałość ta wzrasta o poziom (na post). Za nieco większą ilość energii magicznej może wytworzyć kopułę dookoła ciebie [dodatkowe 10 MM, też na post]. - powiedziała, sprawdzając jak teraz to będzie wyglądać. Do tego trzeba było zauważyć, że parasol był lżejszy, niż przedtem.

- Tak, myślę, że teraz będzie doskonale. Dziękuję. - odpowiedziała dziewczyna, na ustach której rozkwitł piękny uśmiech. A więc to przy użyciu tego sprzętu będzie rozlewać krew tych, którzy staną na drodze między nią, a większą mocą. Stylowo. Elegancko. Dokładnie tak jak jej się podobało. Zastanawiała się tylko kiedy ponownie głos wewnątrz niej się odezwie, chciała bowiem prosić go o więcej mocy niż do tej pory miała. Sama nie była jeszcze pewna do czego ta miała być jej potrzebna, ale... czy to ważne? Liczyła się w tym momencie droga, a nie jej cel. Równie dobrze Ayame mogła przecież zdecydować by zniknąć z dnia na dzień. Póki co jednak podała kupon sprzedawcy, a sama odebrała swoją nową parasolkę. Teraz miała dwie, aczkolwiek jednak była znacznie silniejsza od drugiej. Co z tego? Nic. I tak zamierzała mieć przy sobie obie. Najwyżej będą nazywać ją parasolkową czarodziejką.

- Możemy już iść. Prowadź gdzie chcesz. - rzuciła do swojego rozmówcy sprzed chwili. On zapraszał, on pewnie znał odpowiedni lokal.

(pewnie zrobię z/t z Igles w jego następnym poście, jakby co to Ig wybierz nowy temat i zacznij tam pisać, a potem rzuć mi PW z linkiem czy coś)

Popatrzył na piłę, a następnie pokiwał głową zadowolony. Prezentowała się całkiem ładnie, a samo białe zdobienie było czymś na tyle specyficznym, że trochę rozbawiło Iglesa. Jednakże w żaden sposób mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Nadawało to tylko temu narzędziu swego rodzaju uroku. Przycisnął lekko guzik, trzymając piłę w bezpiecznej odległości, by sprawdzić czy działa.
- Taka jest w porządku – powiedział po krótkim teście, a następnie położył kuponik, oraz odpowiednią sumę pieniędzy. Miał już wszystko po co przyszedł. Piłę schował pod płaszczyk, do dość głębokiej, wewnętrznej kieszeni. Przyklepał ją i mógł ruszać dalej.
Widząc uśmiech dziewczyny odwzajemnił go na swój sposób, delikatnie unosząc prawy kącik ust. Może ten uśmiech mógł się wydawać lekko wymuszony, ale był. Zaś sam Igles odczuwał sporą satysfakcję z tego, że dziewczyna tak po prostu się zgodziła.
- No to chodźmy – rzekł i ruszył w stronę wyjścia. Przytrzymał drzwi, przepuszczając przed sobą Kirino. Spojrzał jeszcze w kierunku sprzedawczyni, skłoniwszy lekko głowę. Te wszelkie uprzejmości traktował jako zabawę. W pełni korzystał z tego co miał i z tego co mógł.  
- Do widzenia… - mruknął z uśmiechem i opuścił sklep, by poszukać jakiejś miłej kawiarenki.

[z/t x2]

MG

Green uznała że jednak Bane nie nadaje się do tego zadania, dlatego też wzruszyła ramionami i zostawiła go samego sobie, wraz z jego zakrwawionym okiem na ladzie. A potem bez słowa wyszła ze sklepu w celu znalazienia kogoś silniejszego niż kaleka niewidzialności, Bane. Tylko gdzie ona teraz znajdzie jakiegoś silnego maga, który akurat nie ma co robić? Może znów w gorących źródłach?

[NPC z/t]

Hajs się zgadza... Hajs się musi zgadzać... A jak jest hajs, to pojawi się też coś, na co można by ten hajs wydać. Tą myślą się kierując, Gonzales po raz kolejny skierował swoje kroki, w swoich Epickich Samograjach Biegu Po Tęczy, do sklepu magicznego, który był dla niego prawie jak dom. Bynajmniej, czuł się tam prawie tak jak u siebie w domu. W końcu znał tam każdego, każdy znał jego. Chyba... Tak mu się wydawało. Toteż bez większych ceremonii, wszedł, jakby nigdy nic, zostawiając wszędzie pełno różowych, połyskujących śladów. Miał już przygotowany swój futerkowy portfel, a futerkowym portfelu miał przygotowane pieniążki.
- To znowu ja! - oznajmił radośnie, ze swoim standardowym, złośliwym uśmieszkiem. - Przyszłem po artefakt! Otóż potrzebny mi jest niezbędnie taki przenośny muzyki odtwarzacz, taki, co muzyka z niego może lecieć. I powinien mieć taki naprawdę mocny bas, żeby jak zadudni, to wszystkich sąsiadów w okolicy miał obudzić. Hehehe... I wystarczy taki, co zmieściłby się w kieszonce. A muzyczkę do niego, to już jakoś sam załatwię. To jak kapitanie, będzie coś takiego na stanie? - zapytał i z podekscytowania a zaczął się cały trząść. Albo to już te bity dudniły w jego sercu, w rytmie szaleńczego dubstepu.

Sprawy wyglądały nieco inaczej, aniżeli ostatnio. Tym razem sklep wyglądał jak zwyczajny, posprzątany sklep. Ułożone lady, wypolerowane blaty. Do tego z zaplecza wyszła nieco inna osoba. Ruda dziewczyna miała nieco ponad 170 centymetrów wzrostu, a do tego nałożone na siebie jakieś ciemniejsze dżinsy, kremową bluzkę i szarą, luźną bluzę. Mimo wszystko, spory dekolt odkrywał, że pewne walory miała. Nie największe, jednak zawsze coś! Spojrzała jedynie chłodnym spojrzeniem niebieskich tęczówek w kierunku Gicka, odkładając na blacie pomarańczową kostkę wielkości tej Rubika. - 10 tysięcy. - powiedziała krótko, siadając na taboreciku. Kostka zaś wyglądała normalnie, acz może na nieco bardziej wytrzymałą. Do tego wszystkiego po włączeniu można było stwierdzić, że miała dość wysokie osiągi. Z pewnością stojąc dłużej przy włączonym urządzeniu te mogłoby uszkodzić chwilowo słuch, jak głośnik na dyskotece, czy coś.

Z ogromnym zafascynowaniem oraz nieukrywaną ekscytacją Gonzales popatrzył na kostkę. Chociaż to już nie była zwykła tam kostka, jako przenośnik muzyki. Był to Mistrzowski Rozgłośnik Puszczonego Basu i Genialnego Bitu, a w skrócie MRPBiGB (coraz to wymyślniejsze te skróty).
Aczkolwiek Gonzales nie był jeszcze w pełni usatysfakcjonowany. Poznawszy cenę tego legendarnego artiefektu doszedł do wniosku, że będzie go stać na jeszcze drugie tyle artiefektów. Ale czy to oznaczało drugą taką kostkę? Dwie takie kostki, to dwa raz większy rozgłos, dwa razy silniejszy bit i dwa razy więcej dubstepu! Ale Gonzales nie potrzebował aż tyle. Istniały jeszcze inne artiefekty, które były niezbędne mu w zdobywaniu świata, doświadczenia i poziomów epickości. Więc nadszedł czas na postawienie dalszych żądań.
- No spoko. To jeszcze oprócz tego, wziąłbym jeszcze taki flamaster, najlepiej o oczobijno różowej barwie, tak, że aż by świecił, oraz żeby nie dało się go tak łatwo zmazać. Coś trochę takie coś, jak robienie tatuażów. W sensie, że mocno trwałe. Ale całym fenomenem tego flamasterka miałoby być to, że rysowałby na odległość Wystarczyłoby z pięć metrów. Jest coś takiego na składzie? - zapytał, uśmiechnął się przemiło i przystanął z nogi na nogę.

Trochę to zajęło, jednak po dobrych dwudziestu i dwóch minutach spędzonych na zapleczu, kobieta wróciła z zwyczajnym, acz nadzwyczajnym flamastrem. Jego obudowa miała zaś tęczową barwę i różową końcówkę. Położyła ów przedmiot na blacie klikajac parę guzików za stołem. - 3 tysiące za każdy metr. Pięć metrów to piętnaście tysięcy - powiedziała jedyni, czekając na słowa chłopaka i ewentualnie dostrajając parametry pisaka.

Czekał bardzo cierpliwie, wypełniony po brzegi ekscytacją. Jego entuzjazm ani trochę nie zmalał przez te dwadzieścia dwie minuty, gdyż wiedział, że jego artiefekty będą warte wyczekania. Oczy mu zalśniły, kiedy dostrzegł Flarmasterek i usłyszał o jego możliwych możliwościach.
- Łaaaaaaaał! - wymsknęło mu się przeciągle. - Bierę to!
Zajrzał jeszcze do portfelika i obliczył jego zawartość. Dzięki zdolnościom jakiejś tam szczątkowej matematyki wyliczył, że stać go było wyłącznie na trzy metry zasięgu na Flarmasterku. Dobre i tyle.
- Niech więc będą tczy metry zagłady! - oznajmił wysypując odpowiednią sumę dziewiętnastu tysięcy klejnota, w drobnych na stół, zgarnął wszelkie niezbędne artiefekty, w których skład wchodził Flarmasterek i Mistrzowski Rozgłośnik Puszczonego Basu i Genialnego Bitu, a następnie przebiegł się w kółeczko, aby jego Epickie Samograje Biegu Po Tęczy zostawiły jak najwięcej połyskujących, różowych śladów, a następnie wybiegł rozradowany ze sklepu, śmiejąc się przy tym złowieszczo.

[Epickie z/t]

Tym razem Minerva miała zamiar ruszyć na wojnę uzbrojoną po zęby. Nie popełni dwa razy tego samego błędu. Z tego też powodu pożyczyła z banku trochę grosza a następnie udała się do sklepu magicznego. A co się będzie ograniczać! Odziana w czarną, nieco rozkloszowaną u dołu sukienkę, czarne buciki na drobnym obcasie i czarny, wiedźmowy kapelusz weszła do sklepu po czym spokojnie podeszła do lady, położyła listę rzeczy, które chce a następnie można było usłyszeć dźwięk uderzającej o lade sakiewki. - Znalazłoby się coś takiego? - zapytała uśmiechając się pogodnie do sprzedawcy chociaź definitywnie było z nim coś nie tak. Jakby chciał powiedzieć "Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego.".

LISTA:

MG:

Sklep wyglądał... no po prostu wyglądał. W sensie tak normalnie. Tak przynajmniej wyglądał i z zewnątrz i z wewnątrz. Od ulicy był to przeciętny budynek, który gdyby nie szyld zbytnio by się nie różnił od innych budynków umieszczonych przy tej samej ulicy. A w środku? Dużo towaru, gablot i lada. A za ladą mężczyzna w płaszczu z kapturem, choć ten akurat spoczywał na jego plecach obecnie, a nie na łbie, właśnie układał jakieś przedmioty, ale gdy dzwonek u drzwi zadzwonił, odwrócił się. Jego zmęczony wzrok utkwił w wiedźmie. Był to około 40letni mężczyzna, szczupły, acz jednocześnie nawet pod tym płaszczem nie dało się ukryć jego wysportowanej sylwetki. Kiwnął głową na powitanie, po czym dokończył szybko swoje sprawunki, tak, że mógł przyjrzeć się liście zakupów jego klientki i... westchnął.
-Czy mogłaby panienka pisać tą listę rozsądniej? Patrząc na to, co tu jest wymagane, sama miotła bez przyśpieszenia za sto tysięcy będzie wspaniałą ofertą. Tak samo, nie znam pojemności własnego wymiaru. Jedynie kuszę sensowniej panienka zdefiniowała. - stwierdził spokojnie, a Minerva usłyszała, jak z zaplecza dobiegają odgłosy. Czyżby ktoś tam... pracował?

Minerva westchnęła cicho słysząc słowa mężczyzny. Ej, jak nagle ceny za miotłę mogły aż tak bardzo skoczyć? Nie podobało jej się to. A do diabła z tym szermierzem. Jeszcze jej odda za tę miotłę. Zerknęła jeszcze raz na listę. - W takim razie niech będzie na manę. Tylko byłabym wdzięczna za jakieś rozsądne koszta, coś koło 5mm. Wymiar niech zmieści do 3 przedmiotów nie większych niż 0,5m^2. Tak, żebym zmieściła i miotłę i kuszę i mogła je wyciągać kiedy chcę i w jakiej zechcę kolejności. Szybko i sprawnie. W każdym razie chciałabym się ze wszystkim zmieścić tak w 110k. - stwierdziła nieco rozczarowana. Kurczę, a miała takie plany! Takie wizje! A tymczasem została sprowadzona na ziemię przez cennik. Oj, magia drożała. Ale może jej się to niebawem zwróci.