Sklep Magiczny

Sklep zdawał się opustoszały, przez co niebieskowłosy musiał stwierdzić jedną, prostą rzecz - oczekiwał czegoś innego. Spodziewał się, że miejsce będzie bardziej ruchliwe, jednak ostatnimi czasy najwyraźniej wszystko wyglądało inaczej. Westchnął tylko, nerwowo odsuwając się przed prawie-że-atakiem na jego osobę. Słuchał uważnie tego, co sprzedawca miał do powiedzenia. Mimo wszystko - postanowił wziąć sprawy w swoje ręce, coby nie przeszkadzać sprzedawcy. Sięgnął ostrożnie łapką po broszkę i przeskanował najbliższą okolicę za pomocą swojego zaklęcia. Wszystko miało na celu rozeznanie się w budowie tego miejsca i rozkładzie pomieszczeń. Wszystko też po to, aby wrócić w końcu uwagą do pana sprzedawcy. - Dałoby się oszczędzić nieco, gdybym zdobył odpowiednie przedmioty potrzebne do przeróbki, albo... pomógł przy jej wykonaniu? Poza tym... ile to by kosztowało? I ile kosztowałoby przerobienie tego na nadajnik i odbiornik w takich broszkach. Jedna potrafiłaby pokazać przybliżoną lokalizację osoby mającej drugą broszkę - dopowiedział jeszcze karzełek, czekając na odpowiedzi i szukając wzrokiem i umysłem potrzebnych przedmiotów.

MG:

Tak więc Sora odebrał z ręki sprzedawcy ten przedmiot z którym przybył do tego miejsca, po czym rozpoczął działanie. Młodemu magowi zajęło dłuższą chwilę, nawet ze swoim zdolnościami,  przeskanowanie najbliższej okolicy w celu rozeznania się w budowie tego budynku jak i rozkładnie pomieszczeń. Niebieskowłosy niektórych z nich nie mógł przejrzeć, jakby coś zbadanie jej uniemożliwiało, podobnie jak samo skanowanie nie należało do najlepszych, jakie wykonał w swoim życiu czarodziej. Tak jakby wszystko zostało utrudnione jak i zablokowane, aby dowiedzenie się niektórych rzeczy na temat tego sklepy nie był możliwy bez pomocy właściciela. On sam natomiast podniósł głowę, otworzył oczy, rozejrzał się po okolicy po czym zapewne jakimś magicznym sposobem przedmiot Sory nie był już u niego w ręce. Pojawił się on nagle na ladzie oddzielającej go od sprzedawcy, kulka leżała sobie spokojnie tak, że  linia dzieląca kolory przebiegała prostopadle do samego blatu. Mężczyzna natomiast sięgnął po coś pod ladę prawą ręką, po czym wyciągnął z tamtą zwykłą, jednak wyglądającą na porządnie naostrzoną siekierę. Wziął porządny zamach po czym uderzył nią w kulkę znajdującą się przed nim, powodując tym samym dużą ilość światła. Tak dużą, że nie można było patrzeć w tym kierunku, tak więc Niebieskowłosy odruchowo zamknął oczy. Gdy je otworzy, na blacie znajdowały się 2 półki poprzedniego przedmiotu, jedna cała czarna, druga cała biała.
-  Gotowe... Należy się 50.000 ... Jakieś jeszcze pytania ? - powiedział mężczyzna, ziewając porządnie co każde zdanie oraz kładąc sobie siekierę na prawy bar, oczywiście nie ostrą stroną.

...nie sądził, że tak to się potoczy. Nie miał pojęcia, że niektórzy ludzie potrafią odnosić się do innych taką impertynencką postawą, która na dodatek stawiała go teraz przed faktem dokonanym. Zupełnie tak, jakby nagle został pozbawiony wyboru, a jakakolwiek siła decyzyjna nie leżała w jego rękach. - Z pewnością wykonanie nie było taktowne, a cena przedmiotu, czy też tej prostej obróbki jest za droga. Nieakuratna do włożonej pracy - spróbował powiedzieć to na tyle spokojnie, na ile tylko potrafił. Przerzucił wzrok z jednej połówki na drugą, zastanawiając się, czy ten wysiłek byłby warty chociaż sto klejnotów. Niezbyt widziało mu się przepłacać po kilkaset kroć za podarunek. Nawet jeśli miał on zostać wręczony dla szczególnej osoby. Poza tym nie podobało mu się podejście sprzedawcy, przez co przygryzł jedynie wargę. - Aktualnie wolałbym sprzedać ten przedmiot. Zwłaszcza, że nie raczył pan nawet poinformować o jego właściwościach, a podzielić coś na pół potrafi każdy samodzielnie - dodał, stwierdzając, że wiedza potrzebna do krojenia była ogólnie dostępna, a za taką fuszerkę nie było co płacić. Więcej korzyści będzie jeśli zyska fundusze, aniżeli z tego, że dostałby lipny, przereklamowany i zdecydowanie nieopłacalny przedmiot, który spokojnie przy obróbce nabyłby za góra kilka tysięcy klejnotów.

MG:

Sprzedawca po słowach Wróżka przestał wyglądać na takiego, kto przed paroma chwilami podczas nieobecności klientów smacznie sobie spał. Teraz miał on oczy szeroko otwarte, wyraz jego twarzy również się zmienił, w ruch poszła również siekiera, która została oparta z impetem po drugiej stronie lady. Po tym mężczyzna porządnie uderzył obiema otwartymi dłońmi płasko w  ladę, która dzieli go oraz Niebieskowłosego.
- Słuchaj dzieciaku. To, że nie rozumiesz sztuki obróbki magicznym przedmiotów to dla mnie nic nie znaczy. Mało kto to rozumie, a jeszcze mniej jest istot w stanie nauczyć się tego. Jednak twierdzenie, że według ciebie obróbka była prosta, czyli że każdy coś takiego może zrobić oraz to, że cena za moją pracę za wysoka, tego nie mogę tak zostawić. Nic nie widziałeś co robiłem widziałem, że masz zamknięte oczy, więc nie wiesz co z tym zrobiłem - powiedział sprzedawca twardo, po tym gdy jedną rękę podniósł i palec wskazujący przyciskał podczas swojej wypowiedzi do czoła Sory.
- Nie skupuje przedmiotów, które sam przed chwilą wykonałem. 60.000 chce za swoją pracę - kolejne słowa zostały wypowiedziane przez mężczyznę, gdy jego ręka którą dotykał głowę młodego maga powróciła na blat.

Zrezygnowany niebieskowłosy mógł jedynie westchnąć. Z pewnością jego przedmiot został zniszczony bez jego woli, a prawo stałoby po jego stronie, jednak w niejednym źródle informacji potrafił doczytać się tego, że zwykle nie przejmowano się sprawami na małą skalę. Dlatego uspokoił swój umysł, nie obruszył się ani trochę, a następnie skierował swoje kroki do wyjścia. Nie kupował przedmiotu, ani go nie zabierał, toteż jakiekolwiek zapłaty były zbyteczne. Z tego też powodu z myślą o straconym artefakcie nie z własnej winy oraz czasie, który tylko zmarnował, musiał wrócić do rozważań w kwestii prezentu. Dlatego też rzucił ostatnie, stanowcze spojrzenie w kierunku lady, aby wymusić dość sztuczny uśmiech na twarzy, niczym ten pseudo-aktorski, dorzucając na siłę: - Do widzenia.

zt

Drzwi do sklepu magicznego się otworzyły.
Niesamowite prawda? Ten opis jest tak niezwykły, tak precyzyjny. Jedyny w swoim rodzaju! Bo kto otwiera w dzisiejszych czasach drzwi!? No chyba każda normalna osoba, dlatego też Kyle je otworzył nim wszedł do środka.
Blondyn rozejrzał się po pomieszczeniu. Nigdy nie był w tym miejscu, a słyszał o nim tyyyyyyyle dobrych, złych i ciekawych rzeczy, że aż grzechem byłoby w końcu nie przyjść tutaj jak jest się magiem.
W szczególności interesowała go jedna rzecz, jeden niezwykły, wyjątkowy magiczny przedmiot zwany...
- ...Sacred Relict. Byłbym zainteresowany kupnem tegoż przedmiotu. - Odezwał się do sprzedawcy, poprawiając swoje błękitne okulary przeciwsłoneczne.

Pierwszy problem pojawił się wraz z przekroczeniem progów sklepowych. Nikt nie stał w pomieszczeniu, które zdawało się być bezkresnym mrokiem. Nagle zapalił się reflektor, a jego światło padło na stojący po środku piedestał, na którym znajdował się pulpit z dwoma rysunkami. Oba przypominały plakaty sztuk teatralnych, jednak zamiast obsady widniały tam strzałki oraz działanie Sacred Relictów. Ponadto znajdywał się tam komunikat o uiszczeniu opłaty, przez co chłopak pierw musiał odłożyć odpowiednią kwotę do dziury wpustowej po środku pulpitu. Kiedy już to zrobił, kolejne dwa światła zapaliły się i po prawej chłopak mógł dostrzec coś, co przypominało uchyloną kurtynę, zaś po lewej coś, co wyglądało na bramę zamkową. Oczywiście otwartą. Którą drogę wybrał? To już zależało od niego samego...

Cóż, nie tego się spodziewał, to trzeba było przyznać.
Ale nie oznaczało to, że Kyle się czymkolwiek rozczarował, o nie. Tak było znacznie bardziej ciekawie. Poza tym cała sceneria przypominała mu trochę sytuacje w kinie lub też w teatrze. A to już było fascynujące.
Drapiąc się po podbródku zaczął czytać treści obu strzałek, chcąc wiedzieć co one oznaczają. W między czasie wyciągnął solidny plik pieniędzy o wartości 135.000 oraz bon zniżkowy o wartości 10% i wrzucił w przeznaczone ku temu miejsce.
Nie wiedział dokładnie co oznaczały obie czytane przez niego treści, jednakże to nic nie znaczyło. Wystarczyło wybrać to, co bardziej go przyciągało, coś co wręcz czuł, że powinien wybrać.
Dlatego też po krótkich przemyśleniach, blondyn uśmiechnął się promiennie, a następnie spokojnym i dostojnym krokiem ruszył w stronę bramy zamkowej.
Wnet poczuł, jak jego oczy zaczynają płonąć żywym ogniem, który z początku zdawał się mu sprawiać ból, ale po chwili uczucie zniknęło. Zorientował się, że ogień w jego oczach pozostał wraz z przedziwnym uczuciem dopełnienia w jego ciele. Czuł się dobrze... nad wyraz dobrze.
Zaskoczył go fakt, że nie znalazł się w sklepie po przejściu przez bramę, ale w centrum Ery.
No cóż... cokolwiek się stało, chyba dostał to co chciał i był w dobrym miejscu. Czas ruszyć dalej.

[z/t]

Do sklepu magicznego zawitał dość wysoki mężczyzna, cały ubrany na czarno. Dało się wyczuć bijący od niego mocny zapach papierosów. Zdjął kapelusz, odsłaniając kasztanowe włosy i twarz, którą szpeciła blizna przechodząca przez prawe oko. Skłonił się lekko na powitanie i uśmiechnął w niepokojąco miły sposób. Trzymając kapelusz w ręku wszedł głębiej do środka. Jego uprzejmość była tak wyrazista, że aż sztuczna i na pewien sposób groźna.
- Dzień dobry – powiedział spokojnie i wyraźnie. – Chciałbym kupić Sacred Relict. Byłaby taka możliwość?
Złożył swoje zamówienie, dodając do tego uśmiech. Od razu sięgnął wolną ręką do kieszeni po gotówkę, ale oprócz niej miał jeszcze jedną interesującą rzecz, którą miał zamiar wykorzystać. Igles nie pamiętał dokładnie skąd w jego posiadanie trafił dziwny kupon o wartości pięćdziesięciu tysięcy. Jednakże nie zastanawiał się długo na co go wymienić.
- Oprócz tego jestem zainteresowany wymianą tego kuponu na pewną zabawkę – wyraźnie podkreślił, że to ma być zabawka, a nie broń. – Nic nadzwyczajnego, zwykły pistolet. No, może nie do końca zwykły. Otóż broń palna jest bardzo niebezpieczna. Nic dziwnego, że potrzebne jest pozwolenie, aby ją posiadać. Lecz mi nie chodzi o prawdziwą broń palną. Chciałbym, aby pociski tego pistoletu zamiast czynić uszczerbki na zdrowiu, niszczyłby jedynie magiczną moc trafionego. Im więcej, tym lepiej. Oczywiście wszystko ma być w pełni bezpieczne dla zdrowia. Nie chcę przecież nikomu zrobić krzywdy – powiedział uśmiechając się w aż nazbyt miły sposób, dając BARDZO WYRAŹNIE do zrozumienia, że on nie chce niczyjej krzywdy i chodzi mu tylko wyłącznie o zabawkę. Zabawkę, do zabawy…

- Witam. -

Rozbawiony głos mógł dobiec sklepikarza ze strony wejścia do jego sklepu, gdy dziewczyna o nietypowym kolorze (kolorach) włosów przekraczała jego dobytek. Z nieco psotnym, ale na pewno pogodnym uśmiechem na ustach podeszła ona bliżej lady, omiatając krótkim spojrzeniem innych kupujących, nie poświęcając im jednak zbyt wiele czasu.

- Chciałabym dostać nową parasolkę. Wyglądać miałaby ona mniej więcej jak typowa parasolka, ale w kolorze lekkiego różu. W parasolce schowane miałoby być ostrze, składałam podobne zamówienie jakiś czas temu. Sama parasolka winna być jednak wykonana z tytanu - tak, by była w stanie zatrzymać spokojnie kule pistoletów, a także niektóre silniejsze zaklęcie. Chciałabym też, by ostrze zawarte w parasolce raziło raz na jakiś czas prądem elektrycznym w wypadku kontaktu z ciałem przeciwnika. I ostatnia rzecz - chciałabym za to wszystko zapłacić tym kuponem. - tu dziewczyna pomachała kuponem na darmowy przedmiot magiczny do sumy 50.000 klejnotów, a następnie z uśmiechem wpatrzyła się w sklepikarza. Właściwie tylko tyle od niego chciała.

Chaos i nieuporządkowanie zagościły także w tym sklepie. Wiosenne porządki dopiero się zaczynały, jednak sklepowe witryny wpuszczały już do środka mnóstwo światła przez nieskazitelnie umyte szyby. Do tego podłoga non stop była zamiatana przez samo sprzątające miotły. Chłopak w międzyczasie mógł przejrzeć broszurki, kiedy ruda dziewczynka za kasą rozważała jego zamówienie. - Skomplikowane... - mruknęła pod nosem, aby chwilę później sięgnąć ręką do kartonu opisanego jako pudło rzeczy znalezionych. W międzyczasie do sklepu dotarła niedawna tylko-różowowłosa, która mogła śmiało stwierdzić, że już gdzieś spotkała sprzedawczynię. - ...posiada nieco silniejszy odrzut niż zwykła broń i ma miejsce tylko na pięć. Naładowanie go do pełna trwa cały post. Wystrzelone pociski nie zdają żadnych obrażeń, a każdorazowe trafienie pozbawia przeciwnika jednego MM. Żeby go naładować potrzeba odrobiny mocy magicznej [15 MM] - streściła pokrótce dziewczyna, aby potem wlepić spojrzenie w nowego klienta. Chwilę tak siedziała, jednak w końcu trybiki zaczęły pracować i pani sprzedawczyni wiedziała z kim ma do czynienia. - Dziewczyna od waty cukrowej! Znaczy... z igrzysk. Coś się stało, że zmieniłaś kolor włosów? To nie przez to, że ich próbowałam, nie? - zaczęła jedynie ruda, jednak nim Kirino mogła odpowiedzieć, ta zniknęła na zapleczu, skąd opadły tumany kurzu, a po chwili dziewczę pojawiło się z dwiema parasolkami. Zakurzonymi, jednak przypominającymi tę, o którą prosiła dziewczyna. - Trochę to waży, więc aby sprawnie jej używać trzeba mieć nieco siły - [Siłacz na poziomie przynajmniej 1]. Uderzenie taką parasolką na pewno zaboli, jednak może ona być albo odporna, albo móc razić prądem. W pierwszym przypadku jest w stanie osłonić przed słabszymi zaklęciami [ranga D] i osłabić działanie tych silniejszych w nieznacznym stopniu. Oczywiście nadmierne otrzymywanie obrażeń będzie wymagało renowacji parasola, ale wszystko możliwe! W przypadku rażenia prądem.. em... Chociaż to dość szokujące, przy każdym cięci ma 10% szans na delikatne porażenie. Szanse te można zwiększyć do 100% po przelaniu niewielkiej ilości Mocy Magicznej [5 MM], jednak nie częściej jak raz na jakiś czas [post]. Można przelać też odrobinę więcej energii [10 MM], coby wywołać nieco dotkliwsze porażenie [ranga D] - powiedziała, po czym czekała na decyzję dziewczyny oraz chłopaka. Ich zakupy, ich wybór.

Odliczył odpowiednią sumę pieniędzy i położył je na ladzie, by przejąć we własne posiadanie Sacred Relict. Jednakże w momencie kiedy sprzedająca dziewczynka opowiedziała o pistolecie, który miałaby mu wcisnąć, spojrzał na nią, a jego twarz nieskalana była jakąkolwiek myślą. Na krótką chwilę zaniemówił. Poczuł się trochę, jakby próbowano go wydymać. I to tak mocno, wzdłuż i wszerz, bez wazeliny, czy też znieczulenia. Pokręcił lekko głową, stwierdzając, że taki interes mu się kompletnie nie opłacał. Tudzież należało się zastanowić nad czymś zupełnie innym.
- Chyba jednak wezmę coś innego – stwierdził. Oczywiście zwrócił uwagę na nowo przybyłą dziewczynę. Jego prawy kącik ust uniósł się w lekkim, powitalnym uśmiechu i nieco pochylił głowę, zachowując pełnię wymuszonej kultury. Potem ponownie spojrzał na sprzedawczynię. – W sumie… Może zamiast tego, wziąłbym piłę, ale nie taką zwykłą. Znajomy jest drwalem, a zwykłą ciężko mu jest ciąć. Dobrze, gdyby była nie za duża, ponieważ ma dość daleko do tego lasu. Wystarczy taka, żeby się zmieściła pod płaszczem. I żeby działa w ten sposób, by sama cięła, co by zbytnio się przy niej nie wysilać. A te pnie to naprawdę, choć nie zawsze grube, to potrafią być czasem trudne do przecięcia.
Złożył szybkie zamówienie na podręczną piłę mechaniczną. Miał nadzieję, że tym razem zaoferowane zostanie mu coś lepszego. Coś co mniejszą krzywdę zrobi jemu, niż innym. Zaś posiadanie takiej piły wydawało mu się całkiem zabawne. Choćby dla samej satysfakcji z posiadania takiej chciał ją mieć.
Potem zaś jego uwagę ponownie przykuła dziewczyna o dość nietypowym kolorze włosów. Co prawda niewiele słyszał o igrzyskach. Tyle, co po prostu były, ale sprzedawczyni zdążyła już puścić wieść, że obok siebie miał właśnie taką sławną osobę, która wzięła w nich udział.
- Pani brała udział w igrzyskach? – dopytał z nieco wymuszonym zachwytem i nawet lekkim zszokowaniem. – To z pewnością musiało być niezwykle ekscytujące przeżycie. Może, mógłbym zaprosić panią na kawę? Oczywiście jeśli miałaby pani nic przeciwko. To zbyt wielka okazja, żeby móc porozmawiać z kimś takim. Nie wybaczyłbym sobie, jeślibym o to nie poprosił – zaproponował dziewczynie spotkanie, starając się przy tym wyjść jak najbardziej przekonująco. Miał przecież dużo czasu, tak mu się zdawało. Nie zaszkodziłoby więc mu spróbować. Oczywiście nie miał zamiaru jej do niczego zmuszać.

- A co, te ci się nie podobają? Niektórym przypominają lody, tak słyszałam. - dziewczyna uśmiechnęła się przyjaźnie do swojej rozmówczyni, która najwyraźniej zapamiętała jeszcze tamtą Ayame. Czasy poszły do przodu, ale jednak twarz ludzie kojarzyli. Nic dziwnego, a Kirino też nie była specjalnie zdziwiona. - Heeee? Trochę mało ta parasolka może jak na 50.000, wiesz? A nie miałbyś czegoś co potrafiłoby wytrzymać naprawdę sporo i przy okazji dzięki magii nie ważyło tak wiele? Chciałabym móc używać jej do ataku i defensywy jednocześnie, dlatego nie może być zbyt ciężka. Mogę nawet całkiem odpuścić te porażenia, porażę ich swoją osobowością. - zaczęła targować się dziewczyna, aczkolwiek nie była zirytowana, a jedynie wydawało się, że trochę zawiedziona. Wciąż jednak na ustach miała uśmiech, a jej różnokolorowe oczy połyskiwały radośnie od czasu do czasu.

Dziewczyna przekrzywiła lekko głowę spoglądając na Iglesa, a następnie i jemu posłała wesoły uśmieszek, w którym jednak wyczuć można było nutkę czegoś... drapieżnego? Zupełnie jakby cokolwiek kryło się w myślach dziewczyny było właśnie na tyle niebezpieczne by odbić się w jej spojrzeniu.
- Nie mam nic przeciwko, a nawet z chęcią się czegoś napiję. I owszem, brałam udział w tym o czym pan mówi, ale igrzyska to zdecydowanie za duże słowo. - nieco złośliwie zauważyła dziewczyna. Miała swoje zdanie na temat konkursu, w którym brała udział i nie wahała się go wygłosić. Mężczyzna musiał jednak poczekać aż Ayame zakończy swoje zakupy.

Zakupy dalej trwały. Najwyraźniej dwójce klientów nie spodobały się propozycje przedmiotów, toteż dziewczyna musiała rozegrać to inaczej. Zadumała się na chwilę nad kwestią lodów, uświadamiając sobie, że gdzieś na zapleczu znajdywała się maszyna do nich. Chciała przez chwilę tam pójść, jednak musiała poczekać na to, co zażyczą sobie klienci. - Hm... Takie coś? - mruknęła, wyciągając spod blatu piłę o ostrzu długości blisko 50 centymetrów. Ta miała ciemnoszarą, niemalże czarną barwę i jedyne zdobienia w białym kolorze widniały na rękojeści. Mogło to nieco przypominać rekina, jednak nie w tym rzecz. Ta zdawała się nad wyraz lekka i wygodna w uchwycie. Do tego przy rękojeści znajdował się ukryty guziczek, po którego naciśnięciu ząbki zdawały się poruszać dość szybkim tempem, co z pewnością ułatwiało cięcia. Do tego wyglądała na bardzo wytrzymałą. W międzyczasie sama podeszła do parasolki, aby to chwilę później coś urwać, coś przekręcić. Nawet w jej łapce błysnął śrubokręt, który niedługo potem z niej wypadł, wbijając się w pobliską ścianę i przelatując pomiędzy rozmawiającymi. - Sam parasol powinien teraz wytrzymać obrażenia magiczne do [rangi C] oraz większość fizycznych ciosów. Do tego po przelaniu mocy magicznej [5 MM] wytrzymałość ta wzrasta o poziom (na post). Za nieco większą ilość energii magicznej może wytworzyć kopułę dookoła ciebie [dodatkowe 10 MM, też na post]. - powiedziała, sprawdzając jak teraz to będzie wyglądać. Do tego trzeba było zauważyć, że parasol był lżejszy, niż przedtem.

- Tak, myślę, że teraz będzie doskonale. Dziękuję. - odpowiedziała dziewczyna, na ustach której rozkwitł piękny uśmiech. A więc to przy użyciu tego sprzętu będzie rozlewać krew tych, którzy staną na drodze między nią, a większą mocą. Stylowo. Elegancko. Dokładnie tak jak jej się podobało. Zastanawiała się tylko kiedy ponownie głos wewnątrz niej się odezwie, chciała bowiem prosić go o więcej mocy niż do tej pory miała. Sama nie była jeszcze pewna do czego ta miała być jej potrzebna, ale... czy to ważne? Liczyła się w tym momencie droga, a nie jej cel. Równie dobrze Ayame mogła przecież zdecydować by zniknąć z dnia na dzień. Póki co jednak podała kupon sprzedawcy, a sama odebrała swoją nową parasolkę. Teraz miała dwie, aczkolwiek jednak była znacznie silniejsza od drugiej. Co z tego? Nic. I tak zamierzała mieć przy sobie obie. Najwyżej będą nazywać ją parasolkową czarodziejką.

- Możemy już iść. Prowadź gdzie chcesz. - rzuciła do swojego rozmówcy sprzed chwili. On zapraszał, on pewnie znał odpowiedni lokal.

(pewnie zrobię z/t z Igles w jego następnym poście, jakby co to Ig wybierz nowy temat i zacznij tam pisać, a potem rzuć mi PW z linkiem czy coś)