Wielka biblioteka

First topic message reminder :

Olbrzymi, start budynek znajdujący się we wschodniej części Shirotsume. Znajduje się tu gigantyczny księgozbiór, jeden z największych we Fiore, jeśli nie największy. Można tu znaleźć pisma nie tylko dotyczące magii, ale też i na każdy inny temat. Za przykład może posłużyć chociażby regał poświęcony w całości wyłącznie tematyce broni białej.

Melior tym razem by przeprowadzić trening postanowił wczesnym rankiem wybrać się do biblioteki. Cóż postanowił się dokształcić bo nie miał pewności w paru kwestiach, a tworzenie czarów na niepełnej wiedzy mogło prowadzić do niespodzianek, niekoniecznie mile widzianych. Tak więc studiując książki o imaginacji przestrzeni trójwymiarowej, matematycznej translacji oraz kreacji map, również tych trójwymiarowych spędził dobre kilkanaście godzin na próbie połączenia tej wiedzy w spójną całość. Naturalnie robił sobie przerwy na jakieś przekąski i inne potrzeby fizjologiczne, bo inaczej nie dałoby rady usiedzieć. Parę razy też wyjrzał przez okno, by się oderwać w innym wypadku zdawało mu się, iż mózg mu się przegrzeje. Tak czy siać w wcześniej wspomnianym terminie odniósł sukces, a przynajmniej od strony teoretycznej, ponieważ nim sprawdził to w praktyce zamykano już bibliotekę i musiał wrócić do siebie. Następnego dnia po porządnym śniadaniu wrócił do tego miejsca wiedzy, aby sprawdzić czy osiągnie sukces. Co takiego chciał zrobić? Ano na misji od rady stało się coś dziwnego z czarem Conteggio (z wł. Policzenie), niby wiązało się to z paroma nieciekawymi rzeczami, lecz sam efekt wydawał się ciekawy. Naturalnie chciał tego dokonać bez ducha i przyciemnienia, ale żeby za to wyświetlało mu wszystko co się w danym znajduje. Cóż może nie było to do końca z jego zakresu magii ale zawsze warto spróbować. Niby teorię już miał ale wiedza by zabrać się za to w praktyce to już inna sprawa, więc postanowił zacząć tak jak kiedyś trenował Conteggio (z wł. Policzenie). Usiadłszy wygodnie na krześle zamknął oczy, po czym począł skupiać się na drugim piętrze, a raczej tym co chciał tam dostrzec. Póki co ograniczał się do samych pomieszczeń, gdyż przedmioty i ludzie byliby tylko dodatkowym utrudnieniem. Naturalnie w próbę tej wizualizacji wkładał magię i kierował się opracowaną teorią, lecz przez pierwsze dwie godziny jedyne co widział to ciemność. Odrobinę zniechęcony postanowił wówczas zrobić sobie przerwę, bo w końcu ile można się męczyć, nie? Skonsumowawszy co nieco, naturalnie z deserem postanowił wrócić do ćwiczeń. Niestety marne byłe rezultaty przez pierwsze półgodziny, gdyż później pojawiły się pierwsze przebłyski obrazów, jednakże były one tak krótkie, że nawet nie dawało się stwierdzić kształtu. Taki stan trwał aż do popołudni, gdzie wizje zaczęły utrzymywać się do sekundy, co pozwalało już coś zobaczyć. Największy postęp, a zarazem szok nastał jednak pięćdziesiąt minut przed zamknięciem. Mianowicie wtedy udało my się utrzymać czar dłuższą chwilkę i obejrzeć wszystkie pomieszczenia na drugim piętrze, nawet te na ogół niedostępne dla czytelników. Zachęcony tym spróbował również dostrzec przedmioty i po chwili ludzi. Trzeba przyznać że sprawiło to trud, jednakże udało się to wychwycić w obrazie. Niestety problem nastał później. Mianowicie czar nie chciał się wyłączyć, a mana sama z siebie dalej się zużywała, na szczęście jednak nastąpiło zerwanie zaklęcia gdzieś przy połowie zasobów. Uznając to za wypadek z powodu zmęczenia siwowłosy postanowił na tym zakończyć trening i wrócić po przespanej nocy i dobrym śniadaniu. Gdy to się stało jeszcze cały poranek ćwiczył prawie opanowany czar, lecz obyło się już bez wcześniejszych niespodzianek, No po za tym, iż miał jeszcze przez jakiś czas problem z uchwyceniem ludzi na swej "mapce". Dlatego też jeszcze przez pierwsze 2 godziny próbował ich "złapać", a jak mu się udało, to przez następne kilkadziesiąt minut dopracowywał szczegóły, po czym uznał, że skończył trening i czas to uczcić. Niedługo później opuścił tą budowlę.

[zt]

'Okaz?' - zdziwił się Shi. Czy ten duch właśnie go obrażał? To brzmiało jakby był jakąś gąsienicą, motylkiem czy innym bzykadłem. Swoją drogą dziwny sposób na ubliżenie komuś. Więc to może jednak nie była próba zirytowania nekromanty, tylko coś innego wymuszało na tej biednej duszyczce używanie takiego słownictwa. Masayoshi zastanowił się nad słowami swojego... gościa. Było w tym coś dziwnego.

- Zaraz, zaraz, kim ty właściwie jesteś? - zapytał Shi powoli, po chwili zastanowienia - Skąd mnie znasz?

Dopuszczenie do siebie myśli o tym, że mógł zostać wskrzeszony w młodym wieku nie było trudne. Jeśli faktycznie wchłonął niegdyś moc jakiegoś nekromanty, a jednocześnie sam posiadał wrodzony talent magiczny, to owa "podwójna" ilość magii w ciele wyjaśniałaby jego sukcesy w Akademii. Fakt posiadania zapieczętowanych w sobie pozostałych dusz również zdawał się nie być niemożliwym. W końcu najwyraźniej wchłonął moc ich "pana". Mimo to dalej nie mógł zrozumieć tożsamości owego Ieyasu. Ta jedna sprawa go intrygowała. Nazwisko skądś jakby kojarzył... Nosił je chyba jakiś mag, tylko nie pamiętał, z którego wieku. Wiedzę historyczną może i sporą posiadał, ale jej ogrom utrudniał mu znalezienie konkretnej informacji. No, i było to niemal równie interesujące, jak owe książki o barierach.

-Jestem twoim ojcem - powiedział duch nieskrępowanie, spoglądając na Nekromantę. Jego głos nie drżał, nie wahał się tymi słowami. Oczy patrzyły prosto w oczy Shiyume, który rzekomo miał być jego dzieckiem. -Nazwaliśmy cię Shoto... Shoto Byakuton. Tamtego dnia wiał wiatr i drzewa uginały się pod jego dotykiem i szumiały. Zwłaszcza sosny. Szkoda, że nie mieliście z bratem lepszego dzieciństwa... - westchnął smutno duch, a jego materialność gwałtownie utraciła na jakości. Zupełnie jakby miał nagle zniknąć. Po chwili jednak znów obraz się "utrwalił", ale kto wie, ile Ieyasu jeszcze się tu utrzyma.

- Aha - odparł jakże inteligentnie Shiyume, wpatrując się w ducha z lekko przekrzywioną głową. Dopiero po chwili doszło do niego, co przed chwilą usłyszał. To BYŁO ciekawsze od książek o barierach. Musiał to przyznać, nawet pomimo swojej wielkiej fascynacji wszelką wiedzą magiczną. Chociaż niektóre cechy tych barier były bardzo interesujące...

- Okej - odparł nekromanta, w chwilach zaskoczenia upodabniający się psychicznie jeszcze bardziej do siedemnastolatka - Przypuśćmy, że ci wierzę. Że jesteś moim ojcem. Jak w takim razie, u diabła, wylądowałem w Akademii Nekromantów?!

Nogi ugięły się pod Shiyume i chłopak poczuł nieodpartą potrzebę usiąść sobie na podłodze, tam, gdzie stał. Oparł swoją głowę o kostur, a na jego twarzy malowało się... zdziwienie? Szok? Zrezygnowanie? Ciekawość? Niedowierzanie? Chyba wszystko po trochu. Trudno było mu znaleźć odpowiedni sposób na zareagowanie na tą sytuację...

Duch spoglądał na swojego rzekomego syna, który nie do końca chyba wiedział jak się zachować. "Ojciec" popatrzył na niego z troską w oczach i odpowiedział:
-Umarłeś. Tak samo jak twoja matka i brat... a przynajmniej tak myślałem, dopóki go nie ujrzałem. - mówiąc ostatnie słowa lekko się uśmiechnął, w głębi duszy chyba ciesząc się, że choć jeden z jego synów przeżył. Po tym jednak kontynuował swoją opowieść -Nekromanci po ataku smoków na naszą osadę szukali dusz i ciał do eksperymentów. Tak znaleźli mnie i ciebie. No i inne innych. Nie wiem ilu ich w sumie było. Na tobie się zatrzymali... - powiedział, uśmiechając się lekko do Shiyume.

- Czyli mam brata, tak? - zapytał cicho Shiyume, jakby dopiero zwrócił na to uwagę. W sumie to faktycznie dopiero się tym przejął. Był najwyraźniej zbyt w pierwszej chwili zaskoczony i niedowierzający samą obecnością ducha ojca, żeby dojść do wniosków płynących bezpośrednio ze słów rodzica. Westchnął ponownie, po czym podniósł się na nogi. Nie oczekiwał odpowiedzi na to pytanie, należało ono do grona tych "retorycznych".

- A więc? - przełamał po chwili ciszę - Kiedy ujrzałeś mojego brata żywego, skoro zginąłeś myśląc, że on nie żyje? To jedno mi nie pasuje w tej historii.

Duch kiwnął głową twierdząco. Shiyume czuł, że nie kłamał. Po cóż zresztą miałby kłamać? Duch natomiast na to pytanie lekko się uśmiechnął.
-To było ponad 400 lat temu... - zaczął rozmarzony. Chyba sam fakt, że choć jedno z jego dzieci żyło po tamtym ataku go radowało. 28 czerwca... uciekłeś z akademii, po zniszczeniu nauczyciela. Spotkałeś chłopca ćwiczącego magię nad strumieniem. Tora żył... - same te słowa go radowały. Samo to wspomnienie. Wyraźnie to, że jeden z jego synów chociaż otrzymał normalne życie w tak nienormalnych czasach było dla niego powodem do wielkiej radości i szczęścia.

- JA też żyłem - zauważył chłodno Shiyume. Nekromanta wydawał się być poirytowany. Początkowo lekko, ale z każdą chwilą coraz bardziej. Chyba miał wciąż w sobie niewykorzystane pokłady nastoletniego buntu przeciwko rodzicom. Było to dość dziwne, miał w końcu ponad 400 lat. Z drugiej jednak strony nie miał jeszcze nigdy okazji do kłócenia się ze starszymi członkami swojej rodziny. A ponoć każdy musi przejść przez ten etap - Dlaczego, u diabła, mnie pomijasz? Tora żył i z tego się cieszysz, że twój syn przeżył. Ale oto ja przed tobą stoję, twój drugi syn. I też żyję. Ha! Nie będziesz pomijał faktu, że przynajmniej jedno z twoich dzieci może przed tobą stanąć i nadal żyć. Poza tym... miałeś 400 lat. Ponad czterysta cholernych, długich i męczących lat. Przez 400 przeklętych lat siedziałeś cicho i nagle wyskakujesz, chwaląc się swoim synem przed swoim drugim synem. Przez 400 lat żyłem bez żadnego pojęcia o własnej rodzinie i krewnych. A teraz ty robisz "puf!" i pojawiasz się bez ostrzeżenia, radując się nie wiadomo z czego. Nie no, świetne osiągnięcie, po CZTERYSTU LATACH udało ci się zebrać na tyle, żeby ukazać się łaskawie swojemu własnemu dziecku, opowiadając o chłopcu, który dawno gryzie piach. Pogratulować poczucia czasu i odwagi. Odwagi, bo masz czelność po tych latach milczenia, po latach obserwowania samotności swojego syna, masz czelność się pojawić, masz czelność udowodnić, że w rzeczywistości masz możliwość ukazania się mi. TO CZEMU DO JASNEJ CHOLERY NIE ZROBIŁEŚ TEGO WCZEŚNIEJ. MASZ W OGÓLE POJĘCIE, JAK SIĘ CZUŁEM, BĘDĄC ZMUSZONY DO DORASTANIA I ŻYCIA W JAKIEJŚ ODLUDNEJ PLACÓWCE EDUKACYJNEJ PEŁNEJ MARTWYCH I ŻYWYCH TRUPÓW? TY OKROPNY CZŁOWIEKU, PADALCU, UPOŚLEDZONA PRZEZ BOGA I NIEMAJĄCA W SERCU ZA GROSZ MIŁOŚCI DO WŁASNYCH DZIECI KANALIO!

Shiyume zaczął dyszeć głośno. Wszystkie te słowa wypowiedział na jednym oddechu, więc zaczynało kończyć mu się powietrze w płucach. Był wściekły na tego randomowego chłopa, który dał mu życie. Trudno było mu nawet nazwać go ojcem, przecież nigdy przez te 400 potwornie długich lat nie dokonał żadnego ze swoich ojcowskich obowiązków. Choć w sumie sam miał podobne czyny na koncie, jeśli chodzi o ród Lancasterów... Ciekawe, jak tam radzi sobie jego wnuczka.

Duch w żaden sposób nie zareagował, gdy Shiyume wyrzucał z siebie wszystko to, co leżało mu na sumieniu. Zaskakujące, jak szybko był w stanie to z siebie wyrzucić. Duch smutno podszedł do chłopaka i położył mu rękę na barku.
-Bo zawsze byłem przy tobie. Widziałem jak dorastasz. Gdy twoja podświadomość miała legnąć w gruzach podczas zapieczętowania, podtrzymywałem ją całą swoją wolą. - mówił spokojnie, bez gniewu. Rozumiał, żale i gniew swojego syna. Dlatego nawet go nie komentował -Jeden z was zyskał w miarę normalne życie. A drugi wiele lat. Jednemu mogłem się przyglądać. Patrzeć jak dorasta. Jak żyje. O drugim wiem tylko tyle, że żył. - mówił spokojnie, choć głos zaczynał się lekko mu załamywać. -Gdybym mógł się wcześniej pojawić, to bym to zrobił. Najpierw byłeś w akademii. Byłeś obserwowany. Potem zostałeś zapieczętowany. A potem, ja nie miałem sił. A tutaj... księgi Bellum mają moc. Większą niż się ludziom zdaje. I tylko dzięki nim mogłem się tobie ukazać. Cieszę się, że miałem okazję z tobą porozmawiać. - po tych słowach stał się bardziej przezroczysty. Zupełnie, jakby miał zaraz się rozpłynąć.

- Ech, mniejsza już o to - powiedział cicho Shiyume, z widoczną rezygnacją w głosie. Był wściekły na ojca, to prawda. Ale kiedy wyrzucił z siebie to, co najbardziej leżało mu na sercu, poczuł się trochę lepiej. W sumie dobrze, że jednak go spotkał. Nie musiał już dłużej dusić głęboko w sercu urazy, mógł ją wreszcie na kogoś przekierować. To w końcu była jego rodzina, czy tego chciał, czy nie.

- Dziękuję. - powiedział po paru sekundach. Tak, był wdzięczny za to spotkanie. Szczególnie, że coś wciąż nie dawało mu spokoju. Tora Byakuton... gdzieś już jakby słyszał to imię i nazwisko. To mógł być zwykły zbieg okoliczności lub błędne skojarzenie. Chociaż nie spotkał nigdy żadnego innego "Byakutona", więc nie była to raczej rodzina zbyt wielka. Czyżby drogi jego i tego młodego chłopaka z lasu skrzyżowały się jeszcze kiedyś, kilkaset lat temu? Czyżby spotkał go i poznał wówczas Torę Byakutona, w którym nie dostrzegł dzieciaka spotkanego na polance? To nazwisko wciąż obijało mu się w głowie, choć nie mógł go skojarzyć z żadnym spotkaniem sprzed czterech wieków...

- Możesz spocząć w pokoju. Masz moje błogosławieństwo, błogosławieństwo Przewoźnika - wyszeptał po chwili, po czym zamachnął się kosturem, by rozwiać niestabilnego ducha i umożliwić mu przejście na drugą stronę. Wówczas zamyślił się, po czym ruszył w kierunku działu ksiąg ze sławnymi magami i czarodziejkami ubiegłych kilkuset lat. Musiał odszukać to nazwisko, bo nie da mu to spokoju.

Duch spoglądał na Shiyume ze łzami w oczach.
-Nie miej do mnie urazy... - zaczął, ale przewoźnik odesłał go na drugi świat. Zanim jednak to się stało, usłyszał, czy też może mu się zdawało, że mężczyzna rzucił jeszcze -Zawsze będę nad tobą czuwał. - a potem nekromanta udał się na poszukiwanie ksiąg i informacji. Nie wiedział ile czasu spędził na szukaniu. O nazwisku niczego się nowego nie dowiedział. Koniec końców jedynie co znalazł to o kilku magach, którzy podobno mieli młodych uczniów. I wtedy natrafił na jedno nazwisko. Kenkon Mahou. Kreator. Badacz smoków. Władał energią i mieszkał w lesie, z dala od cywilizacji ludzkich. I niewiele o nim wiadomo. Podobno miał wychowanka.

- Huh? - stęknął Shi, przyglądając się nazwisku Kenkon Mahou. To nie wyglądało mu wcale podobnie do "Tora Byakuton". Mimo wszystko z jakiegoś powodu ów mag rzucił mu się w oczy. Nekromanta postanowił zaufać swojej intuicji, wziął się zatem za dogłębne oczytanie tego tematu. Co było w tym "kreatorze" takiego niezwykłego? Dlaczego przykuł uwagę skupionego na czymś innym Shiyume? Czy miał coś wspólnego z Torą Byakutonem? Te i wiele podobnych pytań krążyło po jego głowie, gdy starał się rozwikłać zagadkę własnej genealogii. Potrzebował jednak czegoś jeszcze. Czuł, że jest blisko rozwiązania tej tajemnicy, jednak nie był w stanie postawić tego ostatniego kroku... Nie był w stanie znaleźć ostatecznej wzmianki o Torze Byakutonie...

Tknięty niczym więcej jak przypadkiem, ruszył powoli w kierunku działu z prasą z lat współczesnych. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że przecież bez trudu wyczułby śmierć brata. Skoro nie umarł, to pewnie żyje. Shi nie wiedział, jak było to możliwe, jednak nie było innej możliwości. Może ów Tora był obecny przy jakimś z ważnych wydarzeń ostatniego dziesięciolecia?

Nazwisko Kenkona wzbudziło w nekromancie na tyle wielkie zainteresowanie, że przyjrzał się dogłębniej danemu tematowi. Poza faktem, że wychowywał jakiegoś chłopca o nieznanym pochodzeniu nie było za wiele o samym magu. Jedyne co wzbudziło w nim zainteresowanie, to fakt, że podobno posiadał zdolność użycia potężnego zaklęcia czasowego. To, połączone z jego instynktem skierowało go do działu z współczesną prasą. I tam nie musiał długo szukać. "Torashiro Byakuton, finalista igrzysk magicznych, mag Fairy Tail, znany w Hargeonie". Tak, coś takiego natrafił, chłopak zdawał się być dość znany w Fiore. Podobno ostatnio wyjechał do Minstrelu...

- Mam cię... - powiedział cicho Shiyume, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że właśnie pomyślał na głos. Zaczęło go ogarniać coś w rodzaju... podniecenia. Miał już prawie wszystko, co było mu potrzebne. Najprawdopodobniej kryzys w Magnolii został już zażegnany, widmo śmierci wiszące nad tym miastem rozwiało się bowiem. Będzie musiał tam później wrócić. Wiadomo, żeby pomóc duszom przejść na tamten świat. I żeby się upewnić, że taka sytuacja więcej się nie powtórzy. 'Dalej nie przybliżyłem się ani trochę do tajemnicy owych mocy początku, choć to z ich powodu tu przyszedłem' - stwierdził w myślach Nekromanta. Shi zacisnął swoje palce na kosturze. Najwyższa pora ruszyć się gdzieś z Fiore. Nie, nie do Bellum. Jeśli to co twierdził bibliotekarz było prawdą, to na wyprawę do tego kraju będzie potrzebował sojuszników. Zamierzał z tego powodu zahaczyć o kilka innych krain po drodze. Na pierwszy przystanek obrał sobie Midi, gdzie wyruszył poprzez Równiny Pomiędzy. Z jakiegoś powodu miał złe przeczucia co do swojej przyszłości. No cóż, jakoś będzie musiał sobie poradzić. Nie zamierzał się z niczego wycofywać z powodu krótkiej, niepokojącej myśli, która przemknęła przez jego głowę.

[z/t] -> wojna na Archipelagu Morgan

Bjorn zawitał do biblioteki. Miał prosty cel. Znaleźć książki traktujące o pewnej potężnej magii. Musiał się rozwijać, musiał poznać wciąż nowe horyzonty. I doskonale wiedział czego szukał. Książki o przejmowaniu dusz. Ale nie pierwszych lepszych istot. Co to to nie. Bjorn celował wysoko. Bo tylko na coś tak wspaniałego zasługiwała Alezja. Dlatego szukał czegokolwiek co mogłoby traktować o magii przejęcia boskiej duszy. Jak się bawić to się bawić, jak szaleć, to szaleć. Dlatego ruszył do działu traktującego o magii i szukał. A nuż coś znajdzie.

MG

Biblioteka była wielka, nawet ogromna. Znalezienie książki, której poszukiwał Bjorn, mogło mu zająć naprawdę, naprawdę wiele czasu. Sam dział magii był gigantyczny. Książki ustawione były po nazwisku autora, alfabetycznie. Niestety początek nie prezentował się zbyt dobrze. "Rośliny ozdobne jako magia", "Stukoszpet, czyli magiczne występy teatralne dla zaawansowanych" i takie tam. Nie było tutaj nic nawet zbliżonego, do tego czego oczekiwał Bjorn. A więc w ten sposób mogło mu zejść naprawdę dużo czasu. Potrzebował albo wiele cierpliwości, albo jakiegoś nowego sposobu na swoje poszukiwania.