Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

MG:
Dziesięć lat doświadczenia w życiu Keia wystarczało mu, aby podjąć negocjacje z pająkiem. Nawet nie próbował mu wytłumaczyć swojej decyzji, lecz od razu przeszedł do konkretów. Pająk znowu się cofnął, śmiejąc się z chłopca. Był to jednak śmiech przerażonej istoty, nie szyderczy, ani nie radosny.
- Pradawna magia blokuje drzwi. Tylko przejście prób pozwoli ci przejść. Tylko one wykażą, czy masz w sobie wystarczająco wiele determinacji - oznajmił pająk. - Lecz było już tu wielu przed tobą, chłopcze. Spójrz jak skończyli - pająk wskazał jednym ze swych ramion na leżące za Keiem szkielety. - Nie czują nic, oprócz pragnienia ciepła. Lecz to i tak wiele, wobec tego, co mogliby czuć, gdyby udało im się przejść. I zaprawdę powiadam ci chłopcze, nie ja byłem przyczyną ich obecnego stanu. Ja ich tylko ostrzegałem... - po tych słowach pająk zwinął się w swych sieciach i pociągnął w górę, żeby zająć sobie bezpieczniejsze miejsce na suficie.

Kei: 140 MM

Chłopak cały czas starał się jak najbardziej uważać na otoczenie jak i na pająka. Nie ufał temu stworzeniu nic a nic. Z drugiej strony zaufanie jakie było względem Kthazusa było niewiele większe. Ale co poradzić? Ma teraz odmówić, wyjść z jaskini i co dalej? No właśnie!
- Opowiedz mi zatem proszę o tych próbach jeśli możesz.
Poprosił młodzieniec pająka, cały czasa uważając na niego i spoglądając gdzie to stworzenie próbuje powędrować.

MG:
Rola pajączka w tym przedstawieniu została już odegrana. Jak to już oznajmił, to nie on zabijał, lecz tylko ostrzegał. Czy więc odpowiedzenie na pytanie Keia wykraczało poza jego kompetencję.
- Na końcu prawego korytarza czeka cię próba Ducha... Na końcu lewego, Ciała - usłyszał tylko chłopiec, a ostatnim co po pająku widział, to jak jego odwłok przeciskał się przez niewielką szczelinę w suficie, przepychając się długimi, włochatymi kończynami.

Kei: 145 MM

- Dzięki.
Podsumował ostatecznie czarodziej po czym wyruszył w dalszą drogę i udał się na próbę ducha, tak na początek. Nie miał najmniejszego pojęcia co go czeka. Ale czy warto było się tym teraz przejmować? No nie, bo po co. Pora na przejmowanie się tym przyjdzie w następnym poście.

MG:
W rzeczy samej, na przejmowanie się dopiero przychodziła pora. Choć to, że Kei niezbyt przejął się ostrzeżeniem pająka mogło świadczyć albo o wielkiej odwadze, albo o wielkiej głupocie. Nic jednak nie zostałoby osiągnięte, gdyby nic nie zostało zrobione. Wracając do rozwidlenia Kei minął kilkanaście szkieletów, które próbowały chwycić się chłopaka, ale zaplątane były w pajęczą sieć. Tak więc bez większego problemu chłopiec dotarł do prawego korytarza. Na jego końcu znalazł niewielką komnatę, którą oświetlał płonący na metrowym piedestale błękitny płomień.
- Witaj wędrowcze - przemówił w myślach Keia głęboki głos. - Podaj powód dla którego zakłócasz spokój tego miejsca, a ocenię, czyś godzien dostąpienia Próby Ducha!

Kei: 150 MM

Po krótkim i tym razem spokojnym oraz bezpiecznym spacerku, Kei dotarł do komnaty, w której miał odbyć pierwszych z dwóch testów. Na początek miał to być test ducha, czy też próba. Zwał jak zwał. Głos, który odezwał się w głowie młodego czarodzieja z początku delikatnie go przeraził. Ivashkov wzdrygnął się i delikatnie podskoczył po czym rozejrzał po pomieszczeniu. Następnie wziął głęboki oddech i uświadomił sobie, że to przecież świat magii i takie rzeczy są codziennością. 
- Jestem Kei Ivashkov i chcę zdobyć amulet!
Odpowiedział mając świadomość, że to nie wystarczy i że mimo wszystko będzie trzeba powiedzieć trochę więcej. Miał także świadomość, że jeśli oszuka to "to" dziwne coś w jego głowie i tak będzie o tym wiedziało więc nie było sensu kłamać.
- Muszę go zdobyć aby pewna osoba pomogła mi opanować moc Zabójcy Bogów oraz załatwić pewnego demona. Czy zatem pozwolisz mi na tę próbę?
Spytał po chwili.

MG:
Odpowiedzią na słowa Keia było ciągnące się długą chwilę milczenie. W czasie jej trwania jednak ogień nagle zaczął się rozrastać, a Keiowi stało się okropnie zimno. Prócz tego, poczuł w jednej sekundzie, jakby coś kapnęło mu na głowę i wwierciło się w nią, aż do mózgu.
Ból jednak był tak krótki, iż gdy minął, to ciężko było stwierdzić, czy istniał naprawdę. W ogóle, wszystko co do tej pory przeżył Kei wydawało się być tak bardzo odległe. Znajdował się bowiem w niewielkim saloniku, gdzie przy białym stoliku siedziały sobie trzy postacie, pijące herbatkę z porcelanowych filiżanek. Po lewej stronie siedziała pomarańczowa, galaretowata istota, kształtem przypominająca człowieka. Na przeciwko niej, na niewielkim latającym dywanie siedział grubasek z fajką. Honorowe miejsce zaś zajmował nie kto inny, jak sam doktor Chropafka, emerytowany profesor, z garbem większym od jego głowy, grubymi okularami i uśmiechem pełnym złotych zębów.
- Dzień dobry, dzień dobry - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Przyszedłeś chłopcze na herbatkę? Świeżuteńka! Z poziomek i chrząszczyka! - rzekł doktorek, unosząc w stronę Keia porcelanowy dzbanuszek, z którego na stół kapała brązowa, gęsta ciecz.

No tego to się Kei nie spodziewał! Sprawy przybierały różne obroty i raz było gorzej a raz lepiej. Pech chciał, że w życiu Ivashkova dwa razy było wyjątkowo źle. Były to spotkania z doktorem Chropafką. Młody mag zrezygnował z "łatwych" zadań aby więcej nie spotkać tego psychola i dziwaka. Niestety, nawet tutaj, nie wiadomo w sumie gdzie, stało się. Spotkali się nieszczęśliwie i nie było ratunku. Wszystko wydawało się takie dziwne i niemożliwe. Z drugiej strony świat, który otaczał Keia był magiczny toteż nie było tu żadnych granic ani barier, a wszystko NIEstety stawało się możliwe. Widząc dawnego przyjaciela uśmiech raczej nie zawitał na twarzy naszego bohatera. Wręcz przeciwnie.
- Oh, to Pan.
Powiedział Ivashkov spoglądając na profesorka i jego kolegów, którzy do normalnych nie należeli.
- Nie, nie. Podziękuję. Ostatnio po grzybach było mi straszne "niedobrze" także podziękuję. W suumie to skąd się Pan tu wziął?
Wszystko było jakieś niemożliwe. Nie czekając zatem aktywował swój Sacred Relict aby sprawdzić, czy cała trójka faktycznie żyje i istnieje. Magia nie oszuka oczów Keia gdy ten aktywuje swój artefakt, toteż Ivashkov szybko powinien się zorientować czy wszystko jest tutaj w porządku.

MG:
Dziwne miejsca mają do siebie to, że dzieją się w nich dziwne rzeczy, a tam gdzie dziwne rzeczy, tam też i są dziwne postacie. Ich pochodzenia można było próbować się domyślać, ale czy było warto? Czy do czegokolwiek to prowadziło? Kei spróbował się dowiedzieć, czym w chwili obecnej był doktor Chropafka i jego towarzysze. Kiedy więc odpalił swój Sacred Relict, ujrzał, że nie płonęła w żadnym z nich najmniejsza iskierka życia. Wszyscy byli równie puści.
Grubasek na lewitującym dywanie wyjął długą, wodną fajkę, zaciągnął się i wypuścił w kierunku Keia chmurkę różowego dymu. Galaretowata istota, próbując napić się herbaty, rozlała ją na siebie. Zaś sam doktor, roześmiał się, nie zmieniając ani na sekundę swego wyrazu twarzy.
- Bardzo szkoda, że nie chcesz się z nami napić herbatki, chłopcze - powiedział doktorek. - Tak się składa, że akurat rozmawialiśmy o tobie, o twoich uzdolnieniach i tego typu sprawach. Myślałem, że poszukasz dla mnie hrabonszczy, ale mój drogi przyjaciel - Chropafka wskazał na galaretowatą istotę. - Twierdzi on, że posiadasz bardzo interesujące moce, które to, bądź co bądź, chętnie naukowo byśmy zbadali -Chropafka złączył przed sobą czubki swych palców, złowieszczo chichocząc.
- Dogłębnie zbadali - wtrącił grubasek na lewitującym dywaniku, po czym pociągnął potężnie z fajki.

Chłopak zachowując bezpieczną odległość wysłuchiwał Chropafkę i jego ziomków. Po aktywacji Sacred Relict uświadomił sobie, że ich faktycznie tutaj nie ma a wszystko co się dzieje jest swego rodzaju iluzją. Tak przynajmniej myślał. Ile w tym prawdy? Tego nie wiedział. Była to jednak próba umysłu, ducha, toteż wszystko powinno się zgadzać.
- Nikt nikogo tutaj nie będzie badać. Znikajcie natychmiast i nie przeszkadzajcie mi. Nie ma was tu, nie istniejecie w tym miejscu w tej chwili. Nie obchodzi mnie co sobie myślicie o mnie i o moich zdolnościach ani czego ode mnie chcecie. Sio, sio! Dwie żółte, czerwona i sio, do domu! No już!
Powiedział do towarzystwa stolikowego po czym szybko wyciągnął kartkę, zgniótł ją, zapalił za pomocą Pirokinezy junior a następnie wyrzucił w kierunku grupy i aktywował Ognistą rewolucję. Ciekawiło go jaki będzie efekt. Jeśli to iluzja to stanie im się coś? A może to jakieś martwe stwory, które mają zdolność zmiany wyglądu i w jakiś sposób wyciągają z głowy ofiary najgorsze wspomnienia?

MG:
Niektóre koszmary nie są straszne, ponieważ dzieją się w nich jakieś okropne rzeczy, lecz dlatego, że pomimo braku w nich realnych rzeczy, wydają się aż za bardzo realne. Tak mogło być i w tym przypadku, kiedy to Kei bezskutecznie próbował odpędzić od siebie. Kiedy słowa nie wystarczyły, chłopak sięgnął po magię, lecz i ta nie odniosła oczekiwanego skutku. Co prawda rzucił papierkiem i poczuł ubytek magicznej mocy, jak po rzuceniu zaklęcia, ale ogień wcale nie zapłonął. Kartka momentalnie zgasła, a pomarańczowy, galaretowaty stwór urósł odrobinę. Doktor Chropafka zaś po raz kolejny zachichotał.
- Perfekcyjnie! - zakrzyknął przez zaciśnięte zęby. - Dalej chłopcze! Postaraj się bardziej! Włóż w to więcej serca! Daj nam swoją moc!
Potem Chropafka znowu zachichotał, pomarańczowy stwór zabulgotał, a grubasek na dywaniku wypuścił z ust kolejną różową chmurkę, po czy również się zaśmiał. Najwyraźniej buntownicza postawa Keia sprawiała im wiele radości.

Kei: 140 MM

Chłopak z każdą sekundą stwierdzał, że coraz mniej ogarnia to co się tu właśnie dzieje. Nie miał najmniejszego pojęcia gdzie jest, czemu, po co ani dlaczego galaretka rośnie. Chciał jak najszybciej zakończyć tę próbę i już nigdy nie widzieć Chropafki. Niestety nie dane będzie mu to zapewne szybko bowiem Ivashkov nie miał najmniejszego pojęcia jak wydostać się z tego dziwnego miejsca. Zauważył tylko, że jego magia sprawia iż stwór rośnie. Sytuacja była mu już znana bowiem raz stworzył za pomocą swojej magii dziwnego stwora. Tym razem było podobnie i nie zanosiło się na to, żeby łatwo było ten problem rozwiązań. Póki co Kei jednak stwierdził, że przeczeka i nie użyje magii. A przynajmniej się postara!
- Nie.
Odpowiedział krótko i spokojnie na żądania.
- Nic już nie dostaniecie. Nie ma was tu i nie będę was słuchać. Zniknijcie, przepadnijcie. Jesteście tylko koszmarem. Nie powinno was tu być i na pewno nie ma. Już, sio!
Dodał po chwili. Nie miał najmniejszego pojęcia jak się ich pozbyć.

MG:
Sytuacja Keia nie była dla niego zbyt korzystna, gdyż chłopak nie znajdował się na własnym gruncie, lecz poddawany był mistycznej Próbie Ducha. Której mógł w tym momencie nie rozumieć. Wszystko jednak ma swoją przyczynę i do czegoś prowadzi, a droga którą postanowił iść Kei łatwa nie była.
- Nas tu nie ma? - zapytał zgryźliwie grubasek z fajką. - Nie, to ty nie jesteś prawdziwy. Czy to, że cię sobie wymyśliliśmy, miałoby świadczyć o twojej prawdziwości?
- Na pewno nie tobie chłopcze oceniać, co jest prawdziwe, a co nie - dodał do tego doktor Chropafka, chichocząc złowieszczo.
- Grrrr... - zaburczał galaretowaty stwór, wyciągając glutowatą łapę w kierunku twarzy chłopca. Nie śpieszył się, by go chwycić, albowiem zdawał sobie z tego sprawę, że Kei nie posiadał żadnej drogi ucieczki.

Kei: 140 MM

Kei nie był do końca pewny co ma zrobić w tej sytuacji. Ogromna galareta zmierzała w jego kierunku i swoim zachowaniem bardzo przypominała tę magiczną maź ognia, która kiedyś próbowała zrobić podobnie. Co w tym wypadku miał zrobić młody czarodziej? Cały czas miał przeczucie, że nie ma tu jego wrogów w fizycznej postaci więc nic mu się nie stanie. Nie był jednak na tyle pewny, żeby pozwolić sobie na zignorowanie ich i czekanie na rozwój sytuacji. Ruszył zatem biegiem w kierunku galarety tak, aby ją wyminąć i być poza zasięgiem jej "łap". Gdy to się stało otoczył ją tak aby znaleźć się za jej plecami. Gdy to się stało podbiegł, urwał kawałek galarety i z powrotem uciekł poza jej zasięg. Następnie wymacał dokładnie tę maź, z której składała się galareta i powąchał ją. Jeśli nie śmierdziała jakoś szczególnie ani się nie ruszała to ją... zjadł. R.I.P. czy może WIN?

MG:
Postrzeganie świata nie zawsze ma związek z rzeczywistością, lecz to właśnie postrzeganie zwykle motywuje do podejmowania działań. Nawet jeśli Kei myślał i przeczuwał, że postaci przed nim nie były rzeczywiste, to jego zmysły inaczej to odczuwały. Wobec tego co się działo, Kei postanowił otoczyć jedną z bestii i ją zjeść. Rzecz w tym, że gdy tylko dłoń chłopca zagłębiła się w pomarańczowej mazi, to ta prędko owinęła się wokół jego ręki, aż do łokcia, dość skutecznie ją unieruchamiając, uniemożliwiając tym samym jej konsumpcję. W następnej sekundzie Kei poczuł gwałtowny spadek magicznej mocy, która wzmocniła pomarańczowego stwora.
- Opór jest bezcelowy... - powiedziała warkliwym głosem bestia.

Kei: 110 MM; unieruchomiona ręka.