Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

MG:
Nawet jeśli w poprzednim pomieszczeniu Kei został uwięziony w iluzji, to ostatecznie została mu odebrana jego magia. Tym razem nie czuł mentalnego przejścia do innej rzeczywistości. Pomieszczenie pozostawało to samo, lecz po prostu wypełniał je w tej chwili czerwony ogień. Zaś ból, nawet jeśli miał być złudzeniem, to był ogromny, przynajmniej do czasu, aż Keiowi roztopiła się skóra i dalej topić zaczęły się mięśnie. W niektórych miejscach chłopaczek był w stanie już dostrzec własne kości. Najwidoczniej, nie bez powodu w przejściu znajdowało się tyle szkieletów, pragnących czułości. Możliwe, że każdy z nich próbował przejść przez to, przez co przechodził Kei. A pajączek ostrzegał, że to się mogło źle dla chłopca skończyć...

Kei: Brak magii, brak skóry, dosyć gorąco, z czym wiąże się dalsze topnienie ciała i ogromny ból

Chłopak faktycznie zaczął się zastanawiać czy ta próba ma na celu sprawdzenie jego odporności na ból aby potem wszystko odnowić czy po prostu zaraz stopnieje i zniknie tak jak pozostałe szkielety. A może one też są iluzją i tak naprawdę wszystko co się tutaj dzieje to jedno wielkie potężne zaklęcie, które w ten sposób broni skarbu? Kei już sam tego nie wiedział. Przestraszony zaczął się rozglądać za jakimś wyjściem z pomieszczenia, które pozwoliłoby mu się wydostać i zatrzymać topnienie. A może jego uwagę zwrócił jakiś guzik, dźwignia lub coś innego co mogło pozwolić zmienić bieg sytuacji? Cokolwiek ciekawego znajdywało się w tym pomieszczeniu?

MG:
Płonie ognisko i szumią knieje... Czasem w życiu bywa tak, że nie jest ważne to, co trzeba zrobić, ale jak. I bywa, że wtedy właśnie niemożliwe staje się możliwe i dzieją się takie rzeczy, których wstrzymać nie są w stanie żadne zasady i ograniczenia.
W tym przypadku, jednak nic się takiego nie stało. Nawet jeśli Kei był w stanie cokolwiek takiego uczynić, to nie dał tego wystarczająco do zrozumienia wielkiej sile kierującej jego losami. Czy to jednak oznaczało koniec?
No jeszcze nie do końca. Kei wciąż miał szansę, no a w każdym razie zachował poczucie świadomości, po tym, jak to szkarłatny płomień wypalił mu oczy. Ból czuł jeszcze przez chwilę. Potem to nagle zniknął, trochę podobnie jak wszelkie czucie. Choć, Kei miał świadomość, że nie umarł. Ukończył próbę, drzwi komnaty się otworzyły, a jemu zrobiło się tak jakoś zimno.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości.

Chłopak był niesamowicie przestraszony tym co się z nim stało. Zaczął głęboko oddychać o ile nadal miał czym i zastanawiać się co dalej. Rozejrzał się po pomieszczeniu jednak po chwili sobie uświadomił, że wypaliło mu oczy więc nie widzi. Był w formie, która raczej nie pozwoliła mu na nic. Mimo to resztkiem sił ruszył przed siebie mając nadzieję, że jakoś to będzie. Nie miał mocy magicznej na wykonanie żadnego zaklęcia toteż nie był w stanie tymczasowo odzyskać swojej formalnej formy.

MG:
Czymkolwiek był teraz Kei, ciężko mu było w tej postaci normalnie funkcjonować. Na pewne rzeczy jednak dało się spojrzeć z pozytywnej strony. Nie musiał oddychać, albowiem nie miał czym. Nie musiał się przejmować tym, że nie miał co jeść, czy pić, albowiem nie czuł głodu. Nogi też od chodzenia go nie bolały, choć te wciąż posiadał. Posiadał też własną wolę i myśli. Poza tym... Same kości i coś, co trzymało go przy życiu, jakiekolwiek by ono w tej chwili nie było. Tak, czy inaczej, Kei postanowił się ruszyć i tym sposobem dołączył do leżących w korytarzach szkieletów, choć sam w odróżnieniu od nich wciąż stał. I był trochę mniejszy.  

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości

Chłopiec z każdą chwilę czuł się coraz mniej pewny siebie i coraz mniej w nim było chęci do przetrwania. Szedł tak wśród innych i uświadamiał sobie jak to pająk go ostrzegał. Wtedy pewny siebie młody mag, teraz szkielet z resztkami świadomości bez mocy magicznej i chęci na cokolwiek. Czarodziej opadł na kolana zastanawiając się co dalej i jak wybrnąć z tej sytuacji. Nie raz, nie dwa przez głowę mu przemknęła myśl "a może się poddać?". Pytanie te zadawał sobie w tej chwili nie tylko Ivashkov ale również 90% studentów na świecie. Kei musiał się zmierzyć z nadchodzącą groźbą, śmierci, studenci z sesją, która sprawia, że też są chodzącymi trupami. Zarówno ta spora grupa jak i mały mieli nie lada wyzwanie przed sobą. 

Wtem w głowie czarodzieja pojawił się pomysł jak odnowić chociaż część mocy magicznej. Z tego co pamiętał, A'tar dał mu częściowo moc Ognistego Zabójcy Bogów a Ci przecież mieli specjalną zdolność pozwalającą zjadać dany żywioł i jego kosztem odnawiać moc magiczną. Nie czekając długo, chłopak natychmiast wyciągnął z plecaka, który przecież nie spłonął, zeszyty i kartki papieru, które tam się znajdowały. Następnie wziął jedną i zaczął ją podpalać za pomocą Pirokineza Junior. Gdy to zrobił poczekał siedem sekund a następnie przybliżył się i zaczął wciągać ogień jak powietrze. Początkowo robił to w pewnej odległości tak aby się nie hehe poparzyć a przynajmniej nie do końca spalić. Podczas próby zjadania ognia, a konkretnie jego wciągania, chłopak próbował wyczuć jego naturę, jakby ethernano, które tworzyło ten ogień. Miało ono stać się częścią chłopaka i pozwolić się pochłonąć a następnie wypełnić resztki jego ciała i odnowić chociaż drobną część mocy magicznej. Jeśli się to udało to Kei kontynuował zabieg. Jeśli nie, to zrezygnowany ruszył dalej przed siebie nie mając pojęcia co dalej go czeka.

MG:
Na jedzenie ognia mogło się okazać być już trochę za późno. Nie tylko dlatego, że wokół żadnego nie było, ale również dlatego, że pozbawiony magii Kei nie był w stanie go stworzyć. Biedny chłopak nie był w stanie nic zrobić, więc ruszył przed siebie, aż natrafił na ścianę przed sobą, która to być może czekała na niego od początku swego istnienia, albowiem ściana nagle zadrżała. Zadrżał cały grobowiec, a w jego wnętrzu, wśród szkieletów powstało zamieszanie. Jako jeden z wielu szkieletów Kei mógł poczuć, co je wywołało. Było to ciepło, które zbliżało się od strony głównego wejścia i na swój sposób łagodziło zimno, które Kei odczuwał w kościach.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości

Kei nie mając cały czas świadomości co się dzieje ruszył w jedynym możliwym kierunku, w którym BYĆ może znajdował się ktoś bądź coś co mogło mu pomóc. Udał się zatem w kierunku ciepła mając nadzieję, że będzie to dobry wybór. W sumie w bieżącej sytuacji wszystko było już chyba dobrym wyborem. Gorzej być bowiem chyba już nie mogło, prawda?

MG:
Nie mając wiele do zrobienia, Kei postanowił ruszyć w stronę ciepła. Problemem było jednak to, że nie tylko on próbował się do niego dostać, ale również cała masa równie, a nawet bardziej spragnionych go szkieletów. A, że było ich więcej i były one większe, to prędko przytłoczyły one małego Keia który to upadł i leżał przygnieciony oraz deptany przez kościany tłum. Ciepło jednak powoli zbliżało się w jego kierunku, lecz czy aby na pewno szło tu po niego? Może było po prostu kolejnym nieszczęśnikiem, który nieświadom zagrożenia, przybył do grobowca, w celu odnalezienia amuletu, którego nie udało zdobyć się Keiowi.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości

Kei nie miał najmniejszego pojęcia co się dzieje, kim jest dana osoba i po co tu jest. Miał nadzieję, że to Kthazus wszedł tutaj bowiem młody mag długo nie wracał. Czarnoksiężnikowi pewnie trudno było odróżnić Ivashkova od innych więc Kei spróbował wstać i podnieść ręce do góry a następnie czekać, mając jednocześnie nadzieję, że ktoś go uratuje.

MG:
Nadzieja czasem sama nie wystarcza. A czy ta nie była też zbyt ułudna? Czyż nie dlatego Kei nie zawrócił, ponieważ obawiał się Kthazusa? I nawet jeśli to był on, to czy na pewno chciał dobrze dla Keia? Czy sytuacja chłopca mogła się jednak jeszcze pogorszyć? Wyczuwając szkielety wokół, Kei poczuł, jak ciepło do, którego się zbliżały, z ogromną mocą odrzuciło je na ściany i na sufit. Mimo to, szkielety szybko się zebrały, a i za Keiem było ich wystarczająco dużo, by chłopak mógł zwrócić na siebie uwagę przybysza, od którego choć biło ciepło, to nie był on wcale przyjaźnie nastawiony, do natrętnych szkieletów.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości

Co najdziwniejsze, to ciepło, które odczuwał Kei było za silne jak na zwykłą osobę. Normalny człowiek nie wytwarza takiego ciepła bez żadnej mocy czy też zaklęć. Nawet jeśli owa osoba weszłaby tu z gorączką to niemożliwe jest aby dała tyle ciepła od tak. Oczywiste zatem było, że owa osoba korzysta z jakichś wspomagaczy. Kei nie mając zbytniego wyboru ruszył powoli w kierunku owej postaci mając nadzieję, że ciepło oraz moc, które odpycha stwory do ściany to po prostu ogień lub inna energia, którą chłopak mógłby spróbować połknąć. Nie miał żadnych, innych pomysłów, toteż spróbował tego. Gorzej być nie mogło prawda? Zatem będąc już obok owej postaci lub potencjalnie blisko, czekał na nagły przypływ ciepła lub czegoś, co po prostu miałoby go popchnąć. W momencie gdy to poczuł wziął głęboki wdech ustami jakby próbował połknąć coś. Nie wiedział czy mu się uda. Nie miał nawet pojęcia czy to faktycznie ogień, który de fakto powinien móc wcinać jako Zabójca Bogów. Teraz żałował, że nie spróbował takiej sztuczki wcześniej. Ale nie ma co myśleć nad przeszłością. A wróć, jeszcze jedna rzecz. Ivashkov nie mógł przecież oddychać, więc wykonał coś w deseń oddechu, o tak! Próbując wciągnąć ciepło,  tudzież ogień, mag wyobraził sobie, że jest to po prostu jakaś nie ztwargnięta galaretka, której mama nie kazała ruszać. W takich przypadkach po prostu się ją jakby piło. I tak samo miało być z ciepło-ognio-powietrzem.

MG:
Niełatwo było Keiowi przepchać się przez inne szkielety, ale był zdecydowany dotrzeć do ciepła, by je pochłonąć. Zaś inne szkielety były odrzucane, dając chłopakowi możliwość zbliżenia się do istoty, której Kei nawet dotknął i poczuł, jak bijące od niej gorąco w przemiły sposób rozeszło się po kościach. Istota ta nie była jednak człowiekiem, jak się okazało. Jej skóra była twarda, a kończyny szerokie. Jedna z nich pochwyciła nagle plecaczek Keia, próbując mu go siłą odebrać. Chłopak był świadom również tego, że istota nie miała na sobie ognia, który chłopak mógłby "wciągnąć". Ciepło, które od niej biło, było ciepłem życia, ciała, płynącej w żyłach krwi.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości, choć bliskość ciepła przynosi częściową ulgę.

Standardowo bez zmian, Kei nadal był bez kości, było mu zimno, a ciepło, które przybyło okazało się trochę inne niż mały mag przewidywał. W dodatku to coś próbowało zabrać Ivashkovi plecak na co ten nie zareagował zbyt przychylnie. Kei spróbował zatem również wziąć plecak a jeśli udało mu się sprawić, że to coś na chwilę wróciła, to dawny mag ognia ruszył jak najszybciej w kierunku wyjścia a przynajmniej w kierunku, z którego przybył.

MG:
Różnica między istotą, próbującą zabrać Keiowi plecak, a pomiędzy Keiem była taka, że istota ta miała sprawne ciało, silnie rozbudowane mięśnie, była większa i również o wiele bardziej zdecydowana. W walce o plecak Kei odniósł druzgoczącą porażkę. I tak jak teraz nie miał magii, ani ciała, to teraz i nie miał również plecaka. Istota najwyraźniej właśnie po niego weszła do grobowca, albowiem po zabraniu plecaka, jeszcze jednym silnym uderzeniem odtrąciła od siebie szkielety, a następnie ruszyła w kierunku wyjścia, a jej ciepło stopniowo zaczęło zanikać.

Kei: Brak magii, brak ciała, zimno w kości, choć bliskość ciepła przynosi częściową ulgę.