Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

Wszystko co się tutaj działo coraz bardziej przypominało wydarzenia z tamtego dnia, kiedy Kei stworzył magiczną istotę z własną wolą i chęcią pożerania innych. Wszystko było wręcz identyczne. Jak jednak miał sobie poradzić z tym czymś? Ivashkov nie miał najmniejszego problemu. Teraz jego ręka została zablokowana i obawiał się, że z każdą chwilą będzie tracił coraz więcej mocy magicznej. Nie czekając długo udał się szybko w kierunku doktora Chropafki i tego ziomka z fajeczką aby aktywować obok nich Sferę paleniska i spróbować ich spalić. Gdyby się nie powiodło to pozostawała mu jedna opcja, przywołanie A'tara. Czy jednak w tej sytuacji i w tym miejscu nie będzie to zanadto niebezpieczne?

MG:
Problemy Keia z każdą sekundą zdawały się na siebie nakładać, a nakładając narastały. Nawet jeśli Chropafka i grubasek z fajką znajdowali się przy jednym stole z pomarańczowym potworem, to chłopcu znacznie bliżej było wciąż do istoty, w której częściowo był uwięziony. Jego mizerna próba wyrwania się i zaatakowania śmiejącego się doktora i wypuszczającego różowe dymki tłuścioszka, skończyła się tylko utratą większej ilości magicznej mocy. Ponadto obecność A'tara od jego spotkania z Kthazusem, wciąż pozostawała głęboko stłumiona.

Kei: 50 MM

Chłopak nie miał najmniejszego pojęcia jak poradzić sobie z tym problemem. Zaczął się bać i stresować a znalezienie odpowiedzi na to jak przeżyć było niemalże dla niego teraz niemożliwe. Mimo wielu doświadczeń młody czarodziej nie potrafił poradzić sobie ze stresem. Wielokrotnie był w trudnych sytuacjach ale nigdy w aż tak! Przypomniały mu się nawet słowa pająka, który ostrzegał. Być może warto było posłuchać i wyjść? Co jednak wtedy spotkałby na zewnątrz Kei? Przecież czekał tam Kthazus, który raczej nie zamierzał przyjąć do wiadomości, że Ivashkov się boi i nie da rady!
- Nie. Nie ma tu was. Znikajcie.
Powiedział, wręcz krzyknął nadal stojąc w miejscu. Pociągnął nosem smary a po jego policzkach zaczęły spływać łzy.
- To próba mojego ducha. Nie ma was, znikajcie, już, natychmiast!
Wykrzyczał po chwili płacząc jeszcze bardziej. Następnie włożył do ust i przygryzł z całej siły, jakby ból miał go wyrwać z tej iluzji. Jednak czy to cały czas była iluzja?

MG:
Ani krzyk, ani płacz nie były w tej chwili za bardzo pomocne. Zapewne tylko pogorszyły sytuację chłopca, którego to rozpacz była tylko jeszcze pobudzana coraz bardziej utratą mocy oraz szaleńczym śmiechem Chropafki.
- Duch? - burknął pogardliwie grubasek z fajką. - Naprawdę myślisz, że go w sobie masz, żałosna istotko? Nie jesteś nawet prawdziwy! To ty znikniesz!
Doktorek roześmiał się jeszcze głośniej, a pomarańczowy stwór napęczniał, mocniej zaciskając się na ręce Keia, aż chłopaczek poczuł jak ból mu się rozszedł po kościach. Ugryzienie ręki było niczym w porównaniu z tym uściskiem. Ból, zdecydowanie nie był wyzwolicielem z tej sytuacji.
- Może herbatki na pocieszenie? - zapytał szyderczo Chropafka, nalewając obficie brązowego płynu do filiżanki, której zawartość rozlał na Keia. Płyn nie był gorący, ale był lepki i śmierdział. Wszystko w tej chwili tylko coraz bardziej przytłaczało Keia, a traumatyczne przeżycia tylko narastały.

Kei: 20 MM

Chłopak czuł się już mega osłabiony. Nie miał najmniejszej ochoty wstawać i w sumie trudno mu się dziwić. Nie miał od jakiegoś czasu najmniejszego pomysłu co począć. Od początku swojej samodzielnej przygody Kei opierał się na magii i zawsze to ona pozwalała mu przetrwać w najtrudniejszych chwilach. Czy to była walka z demonem, czy z ludźmi czy ze zwierzętami. To magia pozwalała chłopakowi zachować pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. Teraz jednak jej brakło i co miał począć? Nie był to pierwszy raz jednak gdy magia nie pozwoliła mu się uratować. Zdażyło się to już raz, jeden raz, podczas misji. Wtedy Ivashkov wykorzystał moc A'tara i kosztem innych udało mu się przetrwać. Teraz było troszkę inaczej w pewnym stopniu. Mag ognia miał świadomość, że tym razem A'tar go nie uratuje. A to czemu? A no temu, że teraz są wrogami. Gdyby Kei pozwolił mu przejąć ciało to ten najpewniej osłabiłby chłopca w jakiś sposób. Jak? Nie wiadomo. Ale pewnie by to zrobił. Pozostało zatem Keiowi wierzyć, że to co się dzieje jest tylko w jego głowie albo pogodzić się ze śmiercią. Czas pokaże.

MG:
Ku radości szalonej trójcy Kei nie stawiał już im dłużej oporu. Jego duch został złamany, a wysysana z niego moc najzwyczajniej się ulatniała, aż już nic z niej nie zostało. Na chwilę mogłoby się Keiowi wydawać, że stracił przytomność. Nie odczuwał już tego, co działo się wokół niego, ale jak długo to trwało, tego nie wiedział. Mogło to być kilka minut, a może nawet kilka dni. Wrażenie było takie, jakby wszystko trwało zaledwie kilka sekund.
Pomieszczenie, w którym się zbudził Kei, było tym, w którym odbyć się miała jego próba ducha. Wyglądało ono tak samo, jak kiedy do niego przybył, z tą różnicą, że błękitny ogień świecił nieco słabiej.
- Twoja próba dopiero się rozpoczyna - usłyszał Kei głos w głowie, po czym ogień na piedestale zgasł, a Kei mógł chyba ruszyć dalej.

Kei: Brak magii

Kei płacząc oczekiwał na swój koniec, który wreszcie nadszedł. Ku jego zdziwieniu, a przynajmniej częściowemu zdziwieniu, chłopak obudził się po jakimś czasie i nadal żył. Po części można stwierdzić, że jego przewidywania odnośnie tego, że próba dotyczyła tego czy wytrwa w bólu i strachu były poprawne. 
- Żyje.
Odetchnął i usiadł aby chwilę jeszcze odpocząć. Próbował zetrzeć z policzków łzy jednak te nadal spływały, tworząc wyraźną ścieżkę na twarzy chłopca. Wreszcie po paru chwilach Kei wstał, przetarł po raz kolejny twarz, wciągnął nosem smary i ruszył dalej.
- Jeśli to początek i dalej będzie jeszcze gorzej to nie chcę tu być. Chce do domu, do mamy.
Szepnął pod nosem walcząc ze strachem i chęcią powrotu do domu gdzie nie imały się go żadne problemy. Mimo to wstał i ruszył dalej tak jak droga prowadziła.

MG:
Pierwsze zło Kei miał już za sobą, teraz czekało na niego jeszcze drugie, któremu musiał stawić czoła, jeśli miał zamiar wykonać zadanie dane mu przez Kthazusa. Przetarł więc łzy i poszedł do drugiego pomieszczenia, gdzie miał się podjąć Próby Ciała. Pomieszczenie przypomniało bardzo komnatę, w której odbyła się Próba Ducha, lecz w tej zamiast błękitnego ognia, płonął czerwony. Jego barwa była jednak znacznie intensywniejsza, niż zwykłego ognia. Ten ogień był koloru krwi.
- Czego tu szukasz, śmiertelna istoto?! - gniewny głos rozbrzmiał w głowie Keia. - Zbrzydło ci życie i jego dostatki, że szczęścia szukasz w śmierci?! Nawet w niej nie zaznasz spokoju, kiedy stracisz wszystko, co tylko możesz stracić... - głos płomienia najwidoczniej nie robił sobie nic z tego, że Kei miał dziesięć lat. Jego słowa były brutalne, bezlitosne i agresywne.

Kei: Brak magii

Niski czarodziej nie musiał długo czekać na kolejne groźby względem jego osoby. Tym razem to czerwono-krwisty płomień próbował go wystraszyć. I przyznać trzeba, że po wcześniejszych doświadczeniach, płomień robił to dość skutecznie. 
- Ale proszę już przestać!
Zwrócił mimo wszystko uwagę płomieniowi.
- Cały czas mi grozicie i grozicie i straszycie i w ogóle! Nie powinniście! Mam tylko dziesięć lat a wy stale grozicie! To nie moja wina, że muszę tu być! Jak nie wezmę tego amuletu to Kthazus pewnie będzie zły i mi nie pomoże albo co gorsza zrobi mi coś innego. Chociaż nie wiem co. Zabije na przykład, o! A wy, ten płomień drugi i pająk i Ty stale utrudniacie. Jakbyście łaskawie nie mogli dać mi amuletu i podziękować, że was od niego uwolniłem. Dość tych gróźb. Proszę zgasnąć, oddać amulet i dać żyć! Już już!
Powiedział, starając się cokolwiek zdziałać. Oczywiste było, że nie ma to sensu.

MG:
Mający dziesięć lat Kei pewnie nie wyobrażał sobie, jak to jest być ogniem ze świadomością, który od setek lat musi słuchać podobnych formułek, samemu wypowiadając tę samą. Pewnie nawet nie byłby w stanie sobie wyobrazić, jak musiało to być zapewne dość niełatwe spędzanie swojej egzystencji. Ogień jednak nie zdawał się z tym mieć aż tak wielkiego problemu.
- Dziesięć lat? - zapytał płomień, nieco łagodniejszym tonem. - Tym bardziej nie powinno cię tu być! I tym bardziej nie powinieneś się zbliżać do amuletu! Właśnie po to jest on strzeżony, żeby nie wpadł w niepowołane ręce! Jeśli tego nie rozumiesz, działasz tylko na własną zgubę... - dodał jeszcze płomień i najwyraźniej nie miał najmniejszego zamiaru zniknąć, ani tym bardziej dopuścić Keia do amuletu.

Kei: Brak magii

Ku zaskoczeniu Keia, płomień, gdy usłyszał, że mag ma dziesięć lat, jakby złagodniał. Nie oznaczało to, że zamierzał od tak ustąpić. Ale przynajmniej nie był już taki ofensywny i nie groził cały czas. 
- Ale muszę go mieć. Inaczej pewien Pan mi nie pomoże i zginę, opętany przez demona, który jest 
wewnątrz mnie i każdego dnia coraz bardziej przejmuje nade mną kontrolę!
Zaczął trochę ściemniać, próbując wynegocjować.
- Jeśli zdobędę amulet on mi pomoże a ja wreszcie będę mógł żyć jak normalny dziesięciolatek! Bardzo mi na tym zależy, proszę... Zrozum moją sytuację!

MG:
Próba wzięcia na litość czerwonego płomienia, może i nie szła najlepiej, ale przynajmniej, póki co, z Keiem nie działo się nic złego. Tylko, czy taka pogawędka do czegokolwiek prowadziła?
- Zapomniałeś wspomnieć, że masz chorom córke - odpowiedział z rezygnacją płomień. - Posłuchaj chłopcze, nie po to zostałem stworzony, by wysłuchiwać problemów tych, którzy tu przychodzą! Mam pilnować tego, co nigdy nie powinno wyjść na światło dzienne! Jeśli więc masz zginąć, zgiń! Niczym jest śmierć jednego dziesięciolatka, wobec ciemności zamkniętej w tym grobowcu - rzekł stanowczo płomień, nie ustępując nawet o iskierkę. Miał swoje zasady, których musiał się trzymać.

Kei: Brak magii

- Nie mam dzieci!
Krzyknął oburzony Kei w kierunku ognia.
- Mam siostrę. Ale jest normalna. Znaczy była jak ostatnio ją widziałem a teraz to w sumie nie wiem. Ale chyba jest wszystko ok.
Dodał po chwili po czym kontynuował.
- Skoro jednak musisz to proszę. Poddaj mnie swojej próbie. Najwyżej będziesz mieć dziesięciolatka na sumieniu!

MG:
Szkarłatny płomień nie miał zamiaru dłużej dyskutować z Keiem, wszakże nie było już o czym. Chłopak postanowił, że spróbuje przejść przez próbę, więc ta się zaczęła. Wpierw za Keiem zamknęło się przejście i to tak szybko i trwale, że chłopak nie miał czasu nawet pomyśleć o ucieczce. W następnej sekundzie czerwony płomień gwałtownie urósł, sięgając aż po sam sufit, a następnie rozszedł się po ścianach i podłodze. I choć ogień nie dotykał Keia, tylko wszystkiego wokół niego, to chłopiec poczuł, jak w komnacie zaczęło się robić obrzydliwie gorąco. Gorzej niż w piekarniku. Ciało Keia jednak nie doznawało od tego ciepła poparzeń. Działa się z nim rzecz dziwniejsza. Chłopiec mógł się poczuć jak bałwanek ulepiony w upalny, sierpniowy dzień. Jego ciało najzwyczajniej zaczęło się roztapiać.

Kei: Brak magii, obrzydliwie gorąco, z czym wiąże się topnienie ciała i ogromny ból

Nie trzeba było długo czekać aby coś całkiem obcego zaczęło chłopca po raz kolejny próbować zabić. Tym razem szkarłatny płomień chciał stworzyć tak ogromną temperaturę, żeby po prostu roztopić chłopca. Kei nauczony poprzednim doświadczeniem miał nadzieję, że to po raz kolejny iluzja po której wszystko wróci do normy a chłopak będzie mógł spokojnie iść dalej. Pewności co prawda nie miał ale z drugiej strony i tak nie miał możliwości podjęcia żadnych działań. Mimo to rozejrzał się po pomieszczeniu jakby szukając ewentualnego wyjścia sytuacji. Oczywiście na ból również reagował. Zapewne łzy po raz kolejny napłynęły mu do oczu nie zamierzały zaprzestać płynąć po jego policzku. Mimo to zamierzał wytrwać do końca ból i wygrać z karmazynowym ogniem.