Północny Szlak

Dwójka śmiałków, a przynajmniej chętnych do wykonania pracy ludzi zjawiła się u bram Lutei, acz czy zostali oni wpuszczeni? Po paru niezbyt miłych zjawiskach, jak dość uciążliwa rozmowa, czy potencjonalne sprawdzenie wnoszonych przedmiotów, ludziki jakoś dostały się do środka tylko po to, aby... Po parudziesięciu minutach poszukiwań odnaleźć zleceniodawcę, a dokładniej człeka, który miał im zapłacić za zadanie! Za najzwyklejszą w świecie ochronę? Najwyraźniej! Dodatkowo widać było, iż ten właśnie powoli kończył pomagać załadować towary do ostatniego z pięciu powozów. - No... To ruszamy? - rzucił do was tenże właśnie niespełna 180cm mężczyzna o czarnych włosach i podobnej też barwie tęczówek, spoglądając po kolei na każdy pojazd, a potem na was, jakby chciał uzyskać od was odpowiedź na wypowiedziane słowa.

Czas do 22.12.2013 - godzina 9:00

Aya po dość długim relaksującym wypoczynku w swoim pokoju była pełna sił i gotowa, aby wykonać swoją pierwszą misje. Podobno w zadaniu miał uczestniczyć jeszcze jeden osobnik, którego chwilę później spotkała i przywitała ciepłym uśmiechem. Dziewczyna tak się podekscytowała, że ciężko było to po sobie ukryć, co chwilę coś nuciła pod nosem - w większości były to radosne melodyjki. Stawiając się przy powozach jeden z ludzi zadał pytanie o dość retorycznym charakterze, ponieważ w tej całej radości nie dało się odmówić. - Oczywiście! - Uczucie można by rzec, wypełniło cały jej organizm od stóp do głów nie pozostawiając ani trochę miejsca dla tych negatywnych emocji. Skutkiem tego zabiegu był promieniujący uśmiech, który mógł dawać poczucie bezpieczeństwa. Kiedy już mieli ruszyć, postanowiła zapytać tego dużo większego od siebie czarnowłosego mężczyznę o jedną rzecz. - Jak groźne są te napady, których się tak obawiacie? Możesz nam o nich trochę powiedzieć? - dziewczyna pragnęła zebrać nieco informacji o tych rozbójnikach. W końcu nie wiedziała czego ma się spodziewać, więc wolałaby być przygotowana w jakimś stopniu. Co prawda Ay towarzyszy jeszcze jeden osobnik, lecz za nic w świecie go nie kojarzy i nie ma o nim żadnego pojęcia. Może wypadałoby się przedstawić, czy coś w tym stylu... Charakter maga jednak nie pozwalał jej, aby zacząć dorodną konwersacje! Miała zatem nadzieje, że Yagoro się tym zajmie...

Yagoro był trochę nieobecny. Gdzieś w głowie ciążyły mu sytuacje z poprzedniej wyprawy, kiedy grupa magów zaatakowała laboratorium, a Ci, którzy mieli zająć się ochroną najzwyczajniej sobie odpuścili. Musiał jednak zostawić te myśli zdała, bo kolejna zabawa w ochroniarza była na wyciągnięcie ręki. Tym razem zleceniodawcą był kupiec - bądź ich grupa, w końcu nigdy nie wiadomo kto stoi za kurtyną - nękany atakami ze strony jakichś rzezimieszków.
Swoje chłopy - pomyślał Yagoro widząc jak grupa pakuje towary na wozy.
Jak to facet zwrócił też uwagę na całkiem ładną - i niską - dziewczynę o dużych - nie tylko - oczach, która rozmawiała ze zleceniodawcą. Dałby rękę sobie odciąć, że wysoki, ciemnowłosy mężczyzna wcale nie wpatruje się w jej znak gildii, tylko odrobinę niżej.
Swój chłop - zamyślił się raz jeszcze a jego usta drgnęły w lekkim uśmiechu.

- Przydałoby się jeszcze wiedzieć - dodał kiedy dziewczyna przestała mówić - co przewozicie. Średnio chce mi się wierzyć, że jakaś banda rzuca się na kilka skrzynek kaszy albo gumowe kaczki.

Chłopak wyciągnął swoje małe zawiniątko, ubrał trochę tabaki i jak zawsze rozciągnął na jednym palcu. Wciągnął szybko aby poczuć przyjemne mrowienie.

- Tabaki? - Rzucił do rozmawiających.

Pierwsze takie poza misją... Postów raczej się nie edytuje, a przynajmniej pyta się o to mg. Poza tym Aya mogłabyś dać w pola profilowe kartę postaci, bo powinna być. Też wypadałoby uzupełnić pola w profilu. Wracając jednak...

Mężczyzna zlustrował uważnie sylwetki dwójki ochotników i co nie dziwiło bynajmniej Yagoro, zeszło mu ciut dłużej na obserwacji dziewczyny, a może po prostu wydała mu się hym... barwniejszą osóbką. W każdym bądź razie mieli ruszać, a nie stać w miejscu, dlatego też ciemnowłosy słuchał uważnie pytań, po czym: - Przeważnie grupa kilku do kilkunastu zwykłych złodziejaszków. Zwykle ubrani na czarno z przesłoniętymi twarzami. - dość krótko, ale co się dziwić, skoro odpowiadając mógł zauważyć, iż część osób zajmuje miejsce w powozach, a co za tym idzie... Pewnie niedługo wyruszają! - Dwa powozy pełne ryb. Tyle samo ziół, a ostatni - ten środkowy - wytwory okolicznych rzemieślników. Naszyjniki, kolczyki, łańcuszki, czy wszelakie ozdoby i wynalazki. - dopowiedział tylko, dosiadając konia, a dwójka ludzików... mogli zapewne dopiąć się do powozu, bądź pożyczyć owe zwierzę, acz jak poradzą sobie z "obsługą"? W każdym bądź razie pierwszy powóz powoli już ruszał...

Czas do 23.12.2013 - godzina 16:00

/edytowane byly tylko literowki, ale okej/

Dziewczyna spostrzegła gdzie kierowany jest wzrok tych zboczeńców, aczkolwiek jest już do takich sytuacji przyzwyczajona. Faceci, faceci... Im tylko jedno w głowach! Chociaż w tej chwili to nie istotne, po przeprowadzonych tych wszystkich dialogach w które wliczały się pytania i odpowiedzi Aya zaczęła rozmyślać nad transportowaniem własnych czterech liter. Odpowiedź o zagrożeniu nie zrobiła na niej większego wrażenia, starała się być pewna siebie co pomagało jej utrzymać dobry nastrój. W trakcie kiedy Yagoro wysunął sproszkowany tytoń w celu podzielenia się nim Aya załamała się. Wyraźnie to pokazała przykładając lewą dłoń do twarzy. Coś na zasadzie słynnego facepalma. Po cóż walić w nos takie świństwo? To tylko niszczy śluzówki i jest nikomu na nic nie potrzebne, jednak... każdy ma prawo do własnych wyborów i jeśli sprawia to siwogłowemu przyjemność, to droga wolna! Natomiast pozostaje kwestia podróży, dziewczyna nie miała najmniejszego zamiaru iść pieszo. Kiedy pierwszy powóz ruszył wystraszyła się. Nie mogli nie wziąć jej pod uwagę... - Można użyczyć konia? - zadając ów pytanie słodko uśmiechnęła się i nachyliła w stronę mężczyzny z którym rozmawiali. Następnie spojrzała się na towarzysza i dokończyła - Właściwie to potrzebne są nam dwa. - I w tym momencie przymknęła oko. Wyręczyła od razu Yagoro, choć może nie powinna, ale mimo swej wstydliwości dziewczyna potrafi być miła, uprzejma i pomocna! W cierpliwości oczekiwała na reakcję spoglądając na partnera.

Yago wzruszył ramionami kiedy żadne z nich nie było chętne na tytoń.
- Mam wrażenie- rzucił - że ryby i zioła wcale nie będą tutaj decydującym towarem.
Spojrzał na ciemnowłosego raz jeszcze, jakby czekając na kilka słów więcej, ale nic takiego nie nastąpiło. Zastanowił się kiedy i jemu zaproponowano konia.
- Obejdzie się, wolę jechać na wozie. A przy okazji - powiedział z błyskiem w oku - nie obiecuję, że nikt nie ucierpi. Bierzmy się do roboty Aya.
Wgramolił się po chwili na jeden z wozów i usiadł na jednej ze skrzyń. Nie czuł zapachu ryb, więc musiał siedzieć na ziołach, bo nie był to środkowy wóz z kosztownościami. Przeczesał włosy palcami i zamyślił się o tym, że dawno nie czuł krwi na rękach.

Mój miecz jest głodny

Szybka myśl przemknęła mu w głowie.

Ostatnie zdania wymienione między wspólnikami? Możliwe, bo po tych kilku słowach cała grupka ruszyła, a dokładniej Aya skoczyła w kierunku kilku przywiązanych koni, aby jednego dosiąść i nie oddalać się zbytnio, zaś Yagoro zajął miejsce w 4 z kolei środku transportu, który powożony był przez starszawego i dość niskiego mężczyznę. Minęło parę jednak minut i ten właśnie powóz także ruszył, a drużyna nie musiała się chyba niczym przejmować. Pierwszy cel za nimi! Opuścili osadę i wyruszali w trasę... Zleceniodawca jechał mniej więcej koło 2 powozu, zaś Aya między trzecim, a czwartym. Poza tym każdym pojazdem sterowała jedna osoba, acz poza nimi jeszcze dwie osoby dosiadły koni, więc ich grupka liczyła w sumie jakieś 10 osób...

Czas 24.12.2013 - godzina 9:00

Yagoro czuł lekki powiew wiatru na swoich wpadających w biel włosach. Poczuł również woń końskiego łajna, które przed chwilą wyleciało mniej urodziwym końcem konia powożonego przez Aye.
- Wakacje pełną gębą - skomentował pod nosem, a następnie wyciągnął jeden ze swoich noży i zakręcił nim na palcu. Lubił wszystko co ostre. Noże, miecze, kobiety. Mimowolnie rzucił wzrokiem w kierunku współtowarzyszki.
- Potrafisz powiedzieć jak wyglądał poprzedni atak? - zwrócił się do powożącego. Informacje były cenne.

Aya dosiadła konia i zgrabnie poruszała biodrami wpasowując się w ruchy zwierzęcia. Głaskała lewą dłonią ssaka po grzbiecie nawiązując w ten sposób z nim jakieś relacje. - Nie słuchajcie go! - sentencja miała na celu uspokojenie grupki osób, którą mieli chronić. Poprzednia wypowiedź Yagaro, dotycząca braku pewności, iż ktoś z karawany może ucierpieć nie powinna zaistnieć. Całe szczęście chyba nikt się tym nie przejął, być może przez to, że ataki te są na porządku dziennym. Po niedługim namyśle dodała - Nikomu nie stanie się krzywda, głowa do góry. - w trakcie tejże konstatacji fioletowo-włosa przyglądała się otaczającej ich przestrzeni. Chciała zanalizować jakie miejsce w obecnej chwili im towarzyszy, czy to zagęszczony las, czy może goła polanka. - Musimy wiedzieć wszystko, aby być w gotowości do nagłej potyczki z tymi bandziorami. - zaś ta wypowiedź przebrnęła przez usta Ay dopiero, kiedy kamrat z drużyny zadał pytanie o rodzaju ataku.

Podróż dalej trwała, a dla jednych było to ciut bardziej wygodne, niż dla innych. Przynajmniej teoretycznie. W każdym bądź razie dwójka ochotników mimo że obcych, to jakoś trzymała się względnie jednego powozu, skupiając swoją uwagę na rozmowie ze starcem. W końcu cisza... spokój. Nie było, czego się obawiać! - Nie bardzo... - rzucił tylko, podpierając na chwilę głowę ręką, by znów skupić się na powożeniu. - Ja pierwszy raz jadę, ale ponoć ogłuszano wszystkich, a jak się ocknęli to praktycznie wszystko znikało. - powiedział dość ogólnikowo, bo skąd miał wiedzieć, jak nie widział na własne oczy, prawda? Poza tym względna cisza, bo i z lasku nieopodal murów nikt się nie wyłonił, a i z pomniejszych farm też nikt nie wyskoczył, a przed nimi... Względnie spokojna droga przez parę wzniesień z nikłą roślinnością. Żyć, nie umierać?

Czas do 24.12.2013 godzina 14:00

- Ogłuszano? Jak ogłuszano, pałą w łeb? - pytał dalej mężczyzny - Przecież na pewno żeście o tym gadali w osadzie. Co oni mówili? Co pamiętali? Jeśli wam zależy, to lepiej mówcie co wiecie.

Yagoro wydało się to dziwne. Miał w głowie poprzednią misję i zabawę 'policjantki' iluzją. Gdzieś świtało mu, że ten, kto atakuje karawanę też może mieć jakieś zdolności, które pozwalają na łatwe wyeliminowanie przeciwnika. Nie był jednak pewny swoich domysłów, więc trzymał je dla siebie.

- Aya, mogłabyś sprawdzić czy coś nie dzieje się za wzniesieniem? Lepiej, abyśmy wiedzieli wcześniej.

Aya nie wtrącała się w dialog, który prowadził towarzysz z jednym należących do tej nielicznej grupy. Rozmyślała w tym czasie nad swoją przyszłością tak jakby na chwilę odleciała z tego świata, no bo przecież i tak nic nadzwyczajnego się nie działo. Różne myśli zakrzątały jej głowę, a to dotyczące kompanów z gildii, których nie zdążyła poznać, a to czy zamknęła drzwi od pokoju na klucz... Typowe babskie bezsensowne, bezcelowe refleksje. Stan zamyślenia przerwał Yagaroo, który zasugerował, by sprawdzić co znajduje się za wzniesieniem. - Masz rację... Sprawdzę to! A ty sobie tu z nimi pogadaj... - tonacja głosu miała wskazywać na to jak małomówni są członkowie karawany. Po prostu chciała się od nich trzymać z daleka. Zeszła zatem z konia, bezpiecznie, aby sobie niczego nie zrobić. Zbędne są w tym momencie jakieś kontuzje. Kiedy jej stopy zetknęły się z gruntem pobiegła w stronę jednego z wniesień, aby się rozejrzeć czy, aby wróg nie planuje jakiejś zasadzki. Wcześniej rzuciła okiem na pozostałe powozy.

- Nie wiem... Nie pamiętali. - odpowiedział tylko mężczyzna, po czym wrócił spojrzeniem do drogi. Co się dziwić, że nie wiedział, skoro jechał pierwszy raz od czasu napadów? Poza tym Aya wyruszyła ciut przed szereg, akurat, gdy padło jeszcze: - Zupełnie, jakby nie wiedzieli, co się działo, a wiedzieli tylko co się stało.

Poza tym Aya miała okazję ciut przyspieszyć, a raczej musiała ciut przyspieczyć na nóżkach! Po cóż to wszystko? By ujrzeć, jak to za wzniesieniem rozpościera się kolejne podobnej wielkości, a za nim kolejne dwa większe i takie, co można było nazwać małą górką, a dalej... No góry przesłaniały dalszy obraz. Acz... ludzi brak? Cisza i spokój!

Czas do 27.12.2013 - godzina 13:00

Skoro za tymi wzniesieniami nic nie ma to Ay kamień spadł z serca i to dość spory, bo szczerze mówiąc spodziewała się czegoś innego. Los jednak nie chce być przewidywalny, zatem nie ma się o co póki co martwić. Odwróciła się w stronę karawany i krzyknęła przykładając ręce do ust. - Wszystko gra, same wzniesienia! - informacja była głównie skierowana do partnera, żeby ten dalej próbował coś wydusić z tych ludzi. Słowa tych osób wydawały się dość dziwne, więc Aya postanowiła udać się do środku transportu w którym przebywał ich zleceniodawca. Miała w zanadrzu kilka pytań, zatem komu innemu miałaby je zadać jak nie samemu zleceniodawcy! Szybkim krokiem przebrnęła ten dystans, aby wyszukać tego człowieka. Ta cała sytuacja wydawała się dla niej dość dziwna, chociaż pewnie to tylko podejrzenia... Przymusowo stara się zrobić z igły widły, widocznie spodziewała się jakichś rozrób i walki z przeciwnikami, a więc by się nie zanudzić na śmierć postanowiła sobie pogawędzić.