Północny Szlak

Pierwszym, logicznym działaniem, które zrodziło się pod rudą kopułą zdawało się być nic innego, aniżeli wzlecenie w przestworza. Wieczny nastolatek znał się na naturze, toteż miał sposobność i szansę wypatrzenia jarzębiny, czy jakiegoś nader nienaturalnie wyglądającego skupiska roślinek. W końcu szersza panorama to szersze obserwacje. Co jednak w innej sytuacji? Wtedy najpewniej ruszyłby prawo. Początkowo spróbowałby przelać nieco energii do roślinki, coby spróbować jakoś za jej pomocą wyczuć najbliższe otoczenie i dowiedzieć się od być może wiekowego na jego poziomie drzewa czegoś o tym otoczeniu. Inną opcją byłoby podpytanie flory, czy też zwyczajnie zdobycie ich uwagi poprzez podzielenie się jakimiś nasionkami z panią wiewiórką, czy myszą polną, aby zapytać ją o drogę do jarzębiny. Jak nie otoczenie to może jego mieszkańcy, nie?

Niestety, nisko czy wysoko, jarzębiny wróżek nie dostrzegał. No i niczego wyróżniającego się zanadto także nie. Ale od czego ma okoliczną faunę? Wiewiórki były plotkarami. Usłyszał jak to znowu kukułka komuś podrzuciła jajka oraz dzięcioł nie daje im w nocy spać ani w spokoju pracować nad swoim żołędzim dorobkiem. Ale się dowiedział, że ostatnio był tu też w pobliżu jeszcze jakiś jeden wróżek. I nawet jakoś drogę mu wskazali. Troszkę bardziej wgłąb lasu, przy niedaleko go widzieli przy jakimś dębie. Orchidaes dość szybko odnalazł rzeczone miejsce. Anifandesa tam nie było... a przynajmniej go nie widział. Widział natomiast dość dużo starych, uschniętych gałęzi. Tak wiekowych, że trudno zgadnąć z jakiego drzewa były.

O jednym jednak Orchidaes wiedział bankowo. Anifandes nie wydawał się wróżkiem, który by oszukał kogoś z rodziny królewskiej. Na swój sposób jego oddanie było godne podziwu, a z drugiej strony lekko przerażające, niemalże fanatyczne. Mógł odejść, stwierdzić że przyjdzie w swoim czasie, a czuł, że jego wróżkowy znajomek z pewnością by go nie zawiódł i wiernie by czekał. Podobnie jak w świątyni u podnóża Hakobe. Kto wie ile lat spędził tam jako drzewo? A może to właśnie był jego problem? Że potrafił się zastać i zapomnieć o świecie?

//Na ten moment kończę ten wątek, gdybyś chciał kiedyś do niego wrócić - daj znać.

Nie obyło się bez paru obelżywych określeń, czy naburmuszonego mamrotania pod nosem. Rudy temperament wróżka z pewnością potrafił dać się we znaki otoczeniu, chociaż akurat to stanowiło aktualnie co najwyżej niewielkie grono fauny i może flory. Całość skwitowało wyłącznie naburmuszone prychnięcie, kiedy to wróżek książęcej krwi wylądował koło czegoś, co dawało się dość martwe.
- Eh... - westchnął tylko z dozą rezygnacji, mając na uwadze stan pojedynczej rośliny w lesie. Przykucnąłby tylko, pozwalając irytacji ustąpić miejsca zrozumieniu. Sam Anifandes nie wydawał się kimś, kto wystawiłby go ot tak do wiatru. Poza tym minęło raczej sporo czasu dla niego, toteż niekoniecznie mógł kojarzyć miejsca. Spróbował jednak sprawdzić w jakim dokładniej stanie były gałęzie. Wszystko po to, aby sprawdzić, co dokładniej się im stało i może zobaczyć też to, jak zareagowałyby na jego energię magiczna. W końcu miał jednak naturalną magię.

Gałęzie wydawały się być zwyczajnie uschnięte. Jakby drzewo obumarło i wraz z upływem lat, pod siłą wiatru i innych zjawisk pogodowych odpadły. Niestety, a może stety, wszystkie drzewa w okolicy były nad wyraz żywe i nie zdawało się, by te gałęzie do któregokolwiek z nich pasowały. Ale przecież Orchidaes nawet w takiej chwili nie zwątpił (przynajmniej bardzo nie zwątpił) w Anifandesa. Zdecydował się więc spróbować wpłynąć na te patyki za sprawą swojej magii. I wtedy coś się podziało. Nawet, jeśli zadziałał tylko na jeden, te pozostałe także uniosły się w niebo i utworzyły coś na kształt gigantycznego patyczaka. Ten z kolei zaczął iść przed siebie, jakby chcąc wskazać Prinsowi drogę. Gdyby wróżek zwlekał, patyczak wielkości dorosłego człowieka "odwróciłby" się w jego stronę i gestem gałązki nakazał na podążanie za nim.

Wróżek mógł stać w miejscu. Mógł śmiało podziwiać błękit nieba oraz puszyste kształty chmur. Czy jednak dałoby mu to coś? Niekoniecznie. Niby istniała też opcja z nawoływaniem swojego towarzysza, jednak nie było to raczej w jego stylu. Przynajmniej nie przy dłuższym zastanowieniu. Z tego też powodu ruszył za patyczakiem. Może nie był tego pewnym, jednak zachowując pewny dystans i czujność mógłby w porę zareagować na zagrożenie. Nie licząc tego, mógł także skupić się na swoim bezpieczeństwie, aniżeli rozważaniom o tym, gdzie powinien się udać. Same plusy. Przynajmniej chciałoby się w to wierzyć, bo prawdy raczej nie pozna póki nie dotrze na miejsce.

Prince po zastanowieniu się, mógł tylko udać się za patyczakiem. Był to jedyny punkt zaczepienia w poszukiwaniach Anifandesa, jednak nie znaczyło to, że Książę Wróżek miałby nie zachować wzmożonej ostrożności. Wędrowali tak przez kilka minut, gdy nagle patyczak wskazał na jakąś dużą, płaczącą wierzbę. A dokładnie na jej pień, jakby chcąc coś pokazać. Tylko poza skręconą korą nie było tam nic więcej. Ot, drzewo jak drzewo. A mimo to, patyczak sobie na to wskazywał.

Czy miało to jakikolwiek sens? Rudzielec nie widział go w zachowaniu patyczaka. Westchnął tylko z rezygnacją, rzucając stworzeniu pytające spojrzenie. Mimo wszystko, podleciałby nieco bliżej wierzby, która to najprawdopodobniej stanowiła główny obiekt zainteresowania patyczka. Co było w niej niesłychanego? To właśnie spróbowałby ocenić za pomocą bliższych oględzin drzewa. Wszystko po to, aby nawet dotknąć go, czy sprawdzić to, czy aby na pewno wszystko w porządku. Raczej bez powodu by się tutaj nie znalazł. Nawet jeśli nie byłoby tu Anifandesa, to raczej też nie prowadzono by go bezcelowo w takie miejsce. Jeśli nie miałby jednak żadnych poszlak, nie pozostałoby mu nic innego jak raz jeszcze spojrzeć na jego przewodnika, aby zadać mu proste pytanie: - To na pewno tutaj?

Patyczak stał "przyglądając się" rudzielcowi. Ten z kolei rozpoczął proces badawczy wierzby. Na pierwszy rzut wróżkowego oka nie było w niej nic wyjątkowego. Zwykła wierzba. Dopiero po dotyku przez członka królewskiego rodu coś... się stało. Wierzba... zakręciła się. Jej pień powoli się obracał przeciwnie do ruchu wskazówek zegara pokazując dziuplę. Dziuplę, która się powiększała i powiększała wraz z ruchem drzewa, aż w końcu stworzyła coś na wzór drzwi. I wtedy Orchidaes wreszcie to poczuł. Energię magiczną charakterystyczną dla wróżek. Emanującą po drugiej stronie tego "przejścia", które poza tym, że było stworzone jakby z dwóch pni jednej wierzby, charakteryzowało się... niczym więcej. Po prostu było. Brama do innego świata. Brama do świata wróżek... do osady wróżek.

Rudzielec odsunął się od drzewa, niczym oparzony. Być może była to ciut przesadzona reakcja, jednak niezbadane są tajemnice tego świata. Niemniej, te zaczęło się obracać bez bliżej określonego jemu celu. Dlatego też zaczekał we względnie stosownej i bezpiecznej odległości. Wszystko po to, aby dokładniej zlustrować to, co się przed nim pojawiło. Spojrzałby na przejście. Spojrzałby też na patyczaka. Dwa lub trzy razy przeleciał wzrokiem od jednego do drugiego, aby westchnąć z rezygnacją na brak bliższych, dokładniejszych instrukcji. Wszystko po to, aby zaraz potem przedostać się na drugą stronę i sprawdzić, co tam było, pilnując przy tym aby przejście nie zamknęło się za nim.

Patyczak, gdy przejście było już utworzone, wskazał na nie, jakby chcąc zachęcić księcia do przejścia przezeń. Po dłuższym wahaniu Orchidaes przekroczył "próg". Pierwszym co dostrzegł był powiew zupełnie innego powietrza. O wiele świeższego, czystszego, przesączonego delikatnym aromatem kwiatów, który tak miło drażnił nozdrza. Drzewa były tu rzadsze. Był na wzniesieniu, na którym nie było wiele drzew. Jedno na kilkanaście metrów to już było dużo. Częściej było jedno na kilkadziesiąt. Kilkanaście metrów przed nim, na skraju spadu, widniała jarzębina, która zasłaniała mu trochę widok na dalszy krajobraz, ale z tego co na szybko widział, to był na wzniesieniu dookoła jakiejś kotliny. Wiatr przyjemnie rozwiewał mu włosy oraz wprawiał długie liście wierzby w delikatny ruch.

Krajobraz, spokój i natura pozwalała wręcz zatracić się w sobie. Zwłaszcza, gdy było się przedstawicielem tak bardzo związanej z naturą rasy. Orchidaes czuł wielką ulgę i spokój, zupełnie jakby wielki ciężar zdjęto z jego barków. Szło się w tym zatracić, zapomnieć o powodzie, dla którego ktoś z królewskiego rodu przybył do tej osady wróżek. Jednak nic go nie poganiało. Miał ogromną ilość czasu w porównaniu do ludzi, który mógł spożytkować na spełnienie swoich ambicji. Nic nie stało na przeszkodzie by pozwolił sobie na chwilę przerwy, chwilę odpoczynku. Zawsze mógł zyskać poddanych po przerwie. Zwłaszcza, z tak wiernym towarzyszem jakim był Anifandes. A tego na ten moment nie widział. Mógł zawsze poczekać...

+3 PD, jakbyś chciał kontynuować daj znać