Północny Szlak

Wszystko zaczęło nabierać barw, hipotetycznie przeciwnicy są magami lub chociaż jeden z nich nim jest. Kiedy przyjrzała się chłopcu omal nie padła z wrażenia - JAKI SŁODKI MAŁY - ekscytowała się ściszając coraz bardziej swój głos, bo z czasem zdawała sobie sprawę, że zachowuje się nie przyzwoicie. Podskoczyła kiedy Yagoro rzucił się na biedaczka ze swoim krótkim mieczykiem i wpadła w zakłopotanie. Starała się uchwycić jeden nóż, zaś drugiemu pozwoliła upaść na ziemie, niestety dziewczyna ma tylko dwie ręce, a jedna jest obecnie zajęta przykrywaniem ust i nosa. Ścisnęła dłoń w której trzymała nóż i dokładnie sobie to przeanalizowała. Nie chciała trupów, a Yagoro zdaje się być głodny krwi. - Oborejinu... - Wycelowała techniką w chłopca i uwięziła go w wodnej kuli, aby utrudnić mu poruszanie się i tym samym odbierając mu tlen. - Wyłaźcie, bo chłopak zginie! - zaczęła blefować w nadziei, że ktoś się w końcu pokaże. Jeśli tak się stanie od razu rozproszy wodną kulę. Obraz mordowanego chłopca, który ledwie zasmakował życia mógłby zbyt bardzo wpłynąć na psychikę wrażliwej Ay.

Piękna i spokojna rozmowa z dzieckiem? To raczej nie było w planie na dziś, a przynajmniej nie u Yagoro, który w niedługim czasie ruszył w kierunku niewielkiej osóbki, a ten tylko powtórzył dość skołowanym głosem rozglądając się dookoła: - D-dree...? - po czym widząc mężczyznę, spróbował się cofnąć i pewnie potknąłby się o swoje nogi i upadł, gdyby nie - wodna bańka Ayi, w której to został zamknięty, nie mogąc już zbytnio więcej powiedzieć, czy zawołać, a i mogło się zdawać, iż powoli brakło tlenu. Poza tym Aya do najzręczniejszych nie należała, toteż złapanie noża w locie niezbyt jej wyszło, a ten o mało co nie naciął jej dłoni, ostatecznie lądując na ziemi, tuż obok niej, a więc... mogła go podnieść? Poza tym bańka chyba zbliżała się do pęknięcia, a ludzi... nie było widać? Odległość Yagoro od bańki to jakiś metr.

Czas do 18.01.2014 - godzina 18:00

Odległość między atakującym, a dzieckiem była stosunkowo mała, a to wstrząsnęło Ay. Nie chciała na to patrzeć, a więc przerwała technikę i zasłoniła drugą ręką oczy. Zignorowała ostrza i pozostawiła je na ziemi, w tej sytuacji priorytet miało życie tego chłopca, który nie zdawał się być groźny. - Nie zabijaj go! To jeszcze dziecko! - krzyknęła, lecz mogło się zdawać, że może być już za późno, gdyż ostateczne cięcie ma zostać wymierzone. - Przecież może być naszym zakładnikiem, nie musimy od razu go zabijać, tym bardziej, że nie jest dla nas zagrożeniem! - dopowiedziała w nadziei, że zdąży przed uśmierceniem dzieciaka. Cały czas miała zakryte oczy, bo w razie co... Ten widok mógłby być zbyt przerażający.

Yagoro najpierw zrobił wielkie oczy, kiedy dzieciaka zamknęła kula wody, a zaraz później kiedy ciecz rozlała się dokoła i dzieciak jakby osunął się na nogach. Mężczyzna, tak jak w pierwotnym zamierzeniu zamierzył się by zdzielić dzieciaka rękojeścią krótkiego miecza licząc, że nabije mu mocnego guza i młody nie będzie dłużej zawracać im głowy.
Słowa Ayi nie miały nań żadnego wpływu, co więcej - wydały mu się śmieszne - gdyby tylko miał w planie bezpośrednie cięcie zrobiłby to bez zająknięcia. To wróg, ktoś, kto starał się ich oszukać, ktoś komu zależy na tym co przewozi karawana. Robal, kawałek ścierwa, które można rozdeptać.
Jeżeli młody już nie był szkodliwy, to trzeba było go zabezpieczyć. Do tego idealnie przydadzą się bandaże Yagoro. Wiązał już kiedyś kończyny, więc i z bachorem nie powinno być problemu.

- Aya, obudź tamtych idiotów. Chyba mamy sprawcę tego zamieszania. Przynajmniej jednego...

Dziecko wypadło z bańki na lekko zwilżony piasek pustyni, ciężko dysząc, a Yagoro nie miał zamiaru przerywać swego zamiaru zdzielenia nieletniego. Biedny maluch? Mogłoby się tak wydawać, a przynajmniej z początku, bo mimo trudności z oddychaniem, cios zablokowała ściana z piasku? Boleć nie bolało, ale ostatecznie atak został powstrzymany niemalże tuż przed dzieckiem? Dodatkowo dało się zauważyć, iż robi się ciut chłodniej, a zarazem sypki grunt koło chłopaczka zaczynał się... gromadzić? Najwyraźniej. Poza tym dało się usłyszeć gdzieś od strony karawany - stukot?

Czas do 24.01.2014 - godzina 14:00

- Jak chcesz, uważaj na siebie! - powiedziała zmartwiona. Jej dobre serce nie zna granic, zdaje się, że ta dziewczyna nie skrzywdziła by nawet muchy. Jednak może okazać się to tylko złudzenie, gdyż sama obrała drogę jako mag fairy tail i musi być przygotowana na wszystko. Postanowiła się już nie wtrącać tym bardziej, że jako wodny mag nie jest w stanie zrobić znaczących obrażeń. Odsunęła się z "pola bitwy" i postanowiła wykonać rozkaz. Ściana piasku zablokowała uderzenie, imponujące, lecz w takich warunkach Aya powinna mieć przewagę. Zmoczony piasek jest ciężki i trudniej go kontrolować, gorzej w przypadku jeśli to wszystko to wpływające na nasz mózg sztuczki. Być może Aya z Yagaroo borykają się z jakąś ściemą, a bandyci właśnie rozładowują karawanę, było to wątpliwe, lecz wszystko jest możliwe... Ruszyła w stronę uśpionych, lecz zaczęła od zleceniodawcy, bo on też powinien gdzieś tutaj być. Gdy go rozpoznała próbowała go obudzić chwytając za ramię i głośno wołając. - Proszę pana! Niech się pan obudzi, słyszy mnie pan?! Jesteśmy w niebezpieczeństwie, należy się przenieść! - jeśli zleceniodawca wstał poprosiła go, by ten pomógł obudzić jej resztę, jeśli nie próbowała do skutku. Potrząsała ramię mocniej i mocniej, przyczyniła się nawet do spoliczkowania go, nie miała zamiaru korzystać już z magii. Zapasy magiczne nie są nieskończone, a trzeba je oszczędzać, gdyż nie wiadomo kim jest prawdziwy przeciwnik. Myśli Ay były teraz jedną wielką burzą...

Yagoro najwyraźniej zbyt skonfundowany, iż nim zdążył cokolwiek zrobić, między nim, a chłopaczkiem nagromadziła się spora, ponad dwumetrowa ściana z piasku, a może raczej... pół kopuła. Ot jakby chciała bronić dziecko. Może to i lepiej, przynajmniej dla Ayi, która nie musiała spoglądać na cierpienia malucha, czy coś! - Eh... - usłyszała zaś tylko dziewczyna zbliżając się w kierunku powozów. Ciche westchnienie, jak powiew wiatru, a zaraz potem uderzenie jakiś rzeczy o siebie i... nic więcej? W każdym bądź razie Co zaś jednak z jej akcjami? Dlaczego nie obudziła, ba!, nie dotknęła mężczyzny? Ktoś zamknął jej nadgarstek w chłodnym i mocnym uścisku, aby ostatecznie dorzucić tylko: - Nie powinno się przeszkadzać śpiącym, nieprawdaż? - po czym magini wody mogła dojrzeć osóbkę, która jakby znikąd pojawiła się obok, dzierżąc jakieś pudełeczko w wolnej ręce, po przeciwnej stronie dziewczyny, a zarazem rzucając cicho i dość pusto: - Mamy już...
wygląd

Czas do środy 14:00

Kiedy dziewczyna została powstrzymana zamurowało ją nagłe pojawienie się tejże postaci. Od razu spojrzała gościowi w oczy, zaś następnie przekierowała wzrok na pudełeczko. Co to jest? Próbowała to rozgryźć zachowując trzeźwy umysł i od razu kontynuowała dialog:
- Przeszkadzać? Co to za rodzaj zaklęcia? Kim jesteście i czego chcecie od tych niewinnych ludzi? Nie powinniście się ujawniać, ten typ za mną wygląda na rozwścieczonego, a jeśli chcecie przeżyć to radziłabym wam się wycofać i oddać to co zabrałeś! - język rozwinął jej się i zaczęła nieznajomemu prawić kazania, chciała usłyszeć ich zamiary nim wykona swój pierwszy ofensywny ruch. Dreszczyk emocji przeleciał przez ciało Ay niczym błyskawica ciskająca w grunt rozładowując swoje ogromne pokłady energii. To jej pierwsza życiowa sytuacja kiedy wróg zdołał dotknąć jej ramienia wykorzystując element zaskoczenia. To tłumaczy mały stres jaki ogarnia jej ciało. Mimo to nie dawała tego po sobie poznać, aby nie dać wrogowi przewagi.
- Obudźcie się!!! - krzyknęła, z racji tej, że nie może ich fizycznie obudzić powołała się na swój głos.
Gotowa na wszystko zaczęła koncentrować swoją magiczną energię w nadgarstku, aby przemienić go w wodę i wydostać się z uścisku wroga... (Mizu katamari) Przynajmniej próbowała, a jeśli zabieg okazał się być skuteczny postanowiła wykonać kilka kroków w tył, aby nabrać dystansu.
- Nazywam się Aya Ainomizu i zadarłeś z tą gildią, którą nie powinieneś. - przedstawiając się pokazała znak gildii, który widnieje tuż nad jej biustem.

/przepraszam za edit, dodana zostala tylko nazwa pasywki

Nim Yagoro w ogóle zauważył co się dzieje dzieciak ukrywał się za pół kopułą, Ayę chwycił jakiś gość znikąd, a banda idiotów nadal spała na wozie.
Piasek pomyślał uśmiechając się pod maską, sytuacja zaczynała go bawić, fascynować i czuł, że z chęcią zabrnie dalej. Kolejny krok nie kierował go wprzód, lecz w bok z kataną od lewej strony z zamachem cięcia tam, gdzie piaszczysta obrona dziecka nie będzie mieć aż takiego pola zasięgu, grubości, wytrzymałości. Liczył na jakiś słaby punkt techniki, a jeśli nie, to niech maluch sobie gnije w ziemi. Jest jeszcze jedna osoba, której krwi można upuścić. Yagoro postanowiłby się nią zająć rzucając najpierw nożem tak, by ostrze wbiło się na wysokości płuca, tam gdzie widniał trójkątny płat skóry nieosłonięty czymkolwiek. A później?
- Śmierć - rzucił przez maskę.


//Sorki za brak posta wcześniej :|

Dzieci z pewnością nie dają o sobie zapomnieć i tym bardziej przekonać miał się o tym Yagoro. Czemuż to? Naturalnym jest, iż to co się broni, zwykle jest też w stanie - atakować? Co za tym idzie? Nie wolno ignorować takich osóbek, a i też faktu, iż w ułamkach sekundy po słowach nowego nieznajomego, spora masa piasku runęła przed siebie, odpychając, a nawet chwilowo uziemiając skołowanego mężczyznę, który mimo wszystko zakopany czy coś, nie został. Ot jedynie lekko oszołomiony i pokryty cienką powierzchnią złotawych ziarenek. - Dre...e? Mamy? To chyba dobrze, nie? W końcu mieliśmy... no... Tylko to, nie? Nie? - zaczął młodszy osobnik, a zarazem zaczął ruszać w kierunku owego osobnika, jakby nagle ignorując zdenerwowanego mężczyznę.
Co zaś u Ayi? Ta miała pewien ścisk i dość milczącą sytuacje, którą można by przyrównać do "grobowej" ciszy, a przynajmniej z jednej strony i... chłodnego spojrzenia. Mrożącego krew w żyłach. Nawet nie odpowiadał na pytania, czy coś, ignorując dziewczynę w zupełności i... puszczając ją? Możliwe, a może to sprawa wyrywania się? To było ciężko stwierdzić. W każdym bądź razie chłopak wzruszył ramionami, by burknąć: - To nic nie da.
Starczyło tyle? O co mu chodziło? To wiedział pewnie tylko on, a na wzmiankę o gildii tylko - uśmiechnął się kpiąco? A może prześmiewczo, zostawiając jednak sprawę - bez komentarza.

Czas do 01.02.2014 - godzina 19:00

Yagoro syknął kiedy piasek przysypał go. Czuł pulsującą w sobie krew, tętno miarowo przyspieszające , odbijające się echem w okolicy skroni. Przygryzł wargi ukryte pod maską i zerwał się spod warstwy pyłu .
Niech cię szlag gówniarzu
Myśl wybrzmiała krótko i uciekła w nicość kiedy mężczyzna wyprowadził proste cięcie w kierunku dzieciaka. Nie mógł on przecież odejść daleko, a skoro nie zwracał uwagi, to był najlepszy moment do ataku. Ścięgno przy kostce wydawało się być idealnym celem. A to miał być dopiero początek zabawy.
Yagoro na samą myśl o krwi odczuwał jej metaliczny, cierpki posmak w ustach.
- Nie daruję Ci tego skurwielu...

- Zniosę wszystko, ale za tym znaczkiem, który wydaje ci się być żałosny pójdę w ogień! - sentencja miała nieco podgrzać tą mroczną atmosferę. Rozmowa niestety nie skleiła się w całość, a więc postanowiła użyć siły. Co jak co, ale nie pozwoli, aby pierwsza jej misja została niewykonana. Miała tylko nadzieje, iż Yagoro sobie poradzi i nie stanie mu się krzywda, gdyż towarzysz, nieważne jakim byłby dupkiem to ma dla Ay ogromne znaczenie. Oczywiście jeśli robią razem coś w słusznej sprawie, bo stojący naprzeciw niej człowiek nie ma dobrych zamiarów. Jako, iż dystans między dziewczyną, a złoczyńcą jest mały chciała to wykorzystać.
- Baburu ryote basho... - Ponownie stworzyła wodną kulę w obu dłoniach po czym rzuciła jedną prosto w twarz przeciwnika. Zamiar zagrywki jest prosty, zwykłe oszołomienie i element zaskoczenia, z racji tej że odległość jest mała to wróg mógłby nieźle odczuć zderzenie się z kulką. Sytuacja jest trochę niekorzystna, Aya jest oddzielona od Yagoro, więc nie mogą wykonać jakiejkolwiek kombinacji ataków.

Zamieszanie. Zapewne tym słowem można streścić wszystko, co miało związek z właśnie odbywającymi się wydarzeniami na pustkowiu. A wszystko to bo... dziecko? Wściekły Yagoro nie należał zapewne do najmilszych osóbek i ruszył na nic nie spodziewające się dziecko dalej zmierzające przed siebie. - Ale... - zaczął tylko gdy... Yago znikł? Sprawka drugiego osobnika? Przynajmniej Aya go nie widziała, ani nic! A co zaś u mężczyzny? Ten przeniknął przez malucha zupełnie jakby był - duchem? Aż dziecko się wzdrygnęło, rzucając tylko zdziwione: - C-co?
W międzyczasie dziewczyna mogła zauważyć totalne oznaki lekceważenia ze strony starszego - oponenta? Nawet na nią nie patrzył, a spojrzał w kierunku młodszego, aby niedługo potem dostać wodnymi kulami, a zaraz potem zostać nieznacznie odepchnięty i zmoczony, by ostatecznie utkwić zdenerwowane spojrzenie w dziewczynie, sięgając po coś za plecy?

Czas 06.02.2014 - godzina 12:00

Długo by się tu rozpisywać, jednak dwójka magów jakby nagle straciła chęci do walki, czy zainteresowanie. Można było to wnioskować po zaniechaniu jakichkolwiek akcji, a i nagle nasilającej się senności i zmęczenia. Najwyraźniej owa substancja zaczęła dostawać się do nozdrzy magów, a ci powoli osunęli się na ziemię, tracąc przytomność.
Na szczęście nie doszło do najgorszego i nikt nie ucierpiał, a przynajmniej wszystkie głowy były na miejscu. Niestety kradzieży dokonano i rzekome kryształy, czy tam klejnoty zaginęły, a jak wyglądały... Tego nie wiedział prawie nikt. No nic... Misja niestety się nie powiodła, a dwójka magów została właściwie z pustymi rękoma. Taki lajf?

Stan końcowy:
Oboje po 3pd i do tego 3 dni przerwy od misji.

Anifandes dał znać Orchidaesowi, że mają się spotkać gdzieś w tych regionach. Oczywiście, posłańcem był wróbelek. Mieli spotkać się przy jakiejś jarzębinie. Problem był taki, że gdy wróżek już przybył w te okolice, to żadnej takiej jarzębiny nie widział. A wróbelek-posłaniec po przekazaniu wiadomości odfrunął w stronę zachodzącego słońca w poszukiwaniu ziarna. Tak więc pojawił się swego rodzaju problem już na samym starcie. A jak wszyscy wiemy, problemy są problematyczne i wypadałoby je rozwiązać zanim się nawarstwią, powodując, że wszystko dookoła się wali i płonie. Na nieszczęście Prinsa, nic nie wyróżniało się z tego miejsca. Zwykły szlak handlowy, tu ptaszki, tu kamyczki, tu krzaczki, a tu drzewka. Ale żadnej jarzębiny. No i ludzi na szlaku. Wszak to nie targ czy miasto by zawsze ktoś tu chodził i był w zasięgu wzroku.