Złomowisko Artail

Cytat :

Oddalone o 5 kilometrów od miasta złomowisko, gdzie składowane są wszelkiego rodzaju produkty metaliczne, które nie są już potrzebne. Można tu znaleźć od pojedynczych kawałków złomu, po te większe, będące, na przykład, kiedyś częścią kotła hutniczego, czy też same filary ze stali.
Pole ma 10 hektarów i ogrodzone jest betonowym murem o wysokości 3,5 metra.
Złomowisko ma dwa wejścia - po bokach na przeciwko siebie. Na wejście przypada dwóch strażników, lecz w praktyce jest tylko jeden. Ah te cięcia w budżecie.
Raz na tydzień przyjeżdża dostawa z miasta, by móc odłożyć tu niechciany surowiec.
'Przybytek' często odwiedzają panowie żule, by móc sprzedać worek puszek, ale również i innych przedmitowów. Raz gość przytachał ze sobą wielką rynnę bloku mieszkalnego.

Ellej przywędrował razem z Asmodeuszem na złomowisko i stali teraz spory kilkanaście metrów przed wejściem. Obiekt był naprawdę spory i zapewne było tu coś z czego dało by się sklecić działający miecz. Problem stanowił strażnik stojący przy wejściu. - Fajne miejsce. Pewnie uda znaleźć się coś fajnego, ale co ze strażnikiem przepuści nas. - Kowal zapytał kolegę. Szczerze wątpił w to że tak po prostu wpuszczą dwójkę randomów do środka. Ellej może i by uszedł, ale jego przewodnik nie wyglądał na takiego co trzyma ręce w kieszeni i nie zajumie bezceremonialnie co ładniejszych kawałków metalu. - Masz jakiś pomysł jak go przekonać? Wątpię że to jest obiekt ogólnie dostępny dla ludzi. - Przyjrzał się jeszcze raz murom, które oddzielały ich od celu i widocznie znudzonemu strażnikowi. Zastanawiał się jak to im dalej wyjdzie.

Widać, że kolega to taki prawilny, że pyta o takie głupoty. Ale nie miał mu tego za złe, w sumie to po części go rozumiał, jak był dzieckiem to też miał opory przed wejściem do wielu przybytków. Ale tu? To złomowisko, tu są same śmiecie. Nie muszą pytać o pozwolenie na wejście.
- Cóż, bo nie jest dostępny. - burknął, po czym machnął ręką, by Ellej za nim ruszył, a szli do muru, jakieś sto metrów od wejścia.
- Za grzebanie w śmieciach, bo to są śmieci, nie mogą nam nic zrobić, żaden sąd nie przyjmie tak głupiej sprawy. Jednak może się dowalić, że obiekt prywatny, nie? - Asmo podotykał, pomacał i upewnił się, że przeszkoda jest solidna, a nie zrobiona z jakiś płyt, które ledwo teraz stoją. Odsunął się, najpierw na dwa metry, potem na cztery. - Dlatego nie możemy dać się złapać. Proste? - Regendorf czekał aż kolega mu odpowie, następnie ruszyła chyżo ku ścianie i się na nią wdrapie, łapiąc się krawędzi. Gdy wszedł i kucnął niczym prawdziwy słowian, spojrzał na dół, wyciągając rękę.
Gdy i kowal będzie na górze, obaj będą mogli zobaczyć panoramę rozciągają się na wiele metrów. Morze metalu... raj dla pana Czerwony Płaszczyk.
- Od której kupy zaczynamy? - spytał.

Ellej'a nie zdziwiło to że przechodzili przez mur daleko od oczu strażnika. Kiedy tylko zobaczył jak to miejsce wygląda spodziewał się czegoś takiego. Z chęcią skorzystał z pomocy Asmodeusza i zaraz znalazł się na górze obok niego. - Faktycznie sporo tu tego. Pewnie znajdę tu coś użytecznego. - Zeskoczył na drugą stronę i podszedł do pierwszej kupki z brzegu. jakieś tony rurek i innych całkiem mocno przerdzewiałych gratów takich jak lodówki. - Zacznijmy od tego miejsca. Rozglądaj się za dobrze zachowanymi kawałkami metalu, z których dało by się coś jeszcze zrobić. - Przerzucił na bok stary kaloryfer i dziwnie wyglądające koło po czym rozpoczął grzebanie. Nie było tu zbyt wiele ciekawych rzeczy, ale nie poddawał się. Po paru minutach znalazł coś co świadczyło o tym że faktycznie jest szansa na odnalezienie czegoś użytecznego. Starą rękojeść od prawdopodobnie półtorarocznego miecza. Obejrzał ją dokładnie i stwierdził że wykonanie jest przednie, ale niestety nie było to coś z czego dało by się chociaż by noża wykuć. Najciekawszą rzeczą był malutki kamyczek u dołu rękojeści. - Hmmm... - mruknął pod nosem i dalej oglądał co to może być. - Lakryma. Niestety uszkodzona i nic z niej nie da rady zrobić. Teraz przynajmniej wiem że mogą tu być faktycznie użyteczne przedmioty. A tobie jak idzie? - Zapytał Amodeusza, który grzebał gdzieś obok.

Asmodeusz rozglądnął się leniwie raz w lewo, raz w prawo, po czym westchnął ciężko, zawieszając wzrok na sterci metalu przed nami. Dopiero teraz uświadomił sobie, że czeka ich, znaczy jego, kawał ciężkiej roboty, a do tego nie był przyzwyczajony. Na całe szczęście niebo się nieco rozchmurzyło i znad szarych chmur wyjrzało słońce. Mruknął coś pod nosem, ponownie wzdychając i wziął się za przegrzebywanie gratów. Na pierwszy ogień poszły wspomniane przez Elleja rurki, gazrurki, rurki od zlewów, wanny, pryszniców i jeszcze więcej, więcej rurek nieznanej daty i pochodzenia. Miał być duży kawał, nie? Ale w sumie:
- A nie dałoby rady wziąć do kupy kilkanaście takich rurek i je stopić, czy coś? Bo chyba masz jakiś kocioł hutniczy? Albo twoja magia to umie...? - ale nie czekał na odpowiedź, tylko ponownie się pochylił, chwytając za 'śmiecia' i ciskając nim za siebie, po uprzednich, szybkich oględzinach, sprawdzających przydatność surowca.
Po kilkunastu minutach bezowocnego poszukiwania, przerwał na chwilę, coby wyprostować obolałe plecy. I gdy tak się gimnastykował, spojrzał, co dorwał jego nowy kolega.
- Nie napalałbym się na lacrymy, cholerstwo jest drogie, a nawet jeśli znajdziesz działającą, to pewno podróba. - wolał uprzedzić, coby się zbytnio nie napalał na takie znalezisko. Gdyby lacrymy leżały sobie ot tak na złomowisku, to wielu panów żulów byłoby bogatych w wysokoprocentowe trunki o nazwie 'balon wiśniowy', albo inne takie. Drapnął się w łeb. - Nie ma nic ciekawego. Może poszukamy jakiejś sterty ze starymi mechanizmami? No wiesz, zębatki i takie tam. W fabrykach używają takich naprawdę sporych, więc się pewnie nada. - i  jeśli białowłosy zaaprobuje pomysł, pokicają w poszukiwaniu danego celu.

[Tak tylko informuje, na własną rękę nie znajdziemy żadnej działającej lacrymy, nawet takiej do naprawy, czy czego - chyba, że MG powie inaczej, ale to prędzej na misji można dorwać, no i poprzez kupno]

Ellej zauważył że Asmodeusz chce broń i kilku metalowych pałek i stwierdził że warto mu wytłumaczyć dlaczego jest to głupim pomysłem. Przyzwał swoje mieczyki i zmachał mu nimi przed twarzą. - Widzisz je? Po naszym krótkim sparingu nie ma na nich nawet zadrapania. To dlatego że są wykute ze specjalnych stopów, oraz w specjalnych piecach hutniczych. - Schował broń i wrócił do swojego wykładu. - To drugie jestem jeszcze w stanie załatwić, ale metal nie może być pierwszy lepszy. Z tych rurek dało by się zrobić miecz i to nie takiej ostatecznie złej jakości, ale wciąż słaby. Nie zajmuje się tworzeniem syfiastej broni, która pęka po kilku pierwszych walkach, albo zostaje wygięta przez pierwszego lepszego osiłka w jakiejś karczmie. Tworzenie broni to sztuka. - Podsumował i poczłapał za kolegom do drugiej sterty śmieci. Nie spodziewał się raczej znaleźć czegoś specjalnie cennego, ale warto spróbować. - Zdaje sobie sprawę z tego że znalezienie działającej lakrymy w takim miejscu graniczyło by z cudem, ale warto mieć nadzieję. - Żałował że tamta klinga była w tak okropnym stanie. Gdyby była troszeczkę mniej zardzewiała to może był by w stanie zrobić z niej jakiś ładny sztylet.

[Zdaję sobie z tego sprawę :3]

[Postokupa, bo misja, a ja się obijam.]

I tak panowie spędzili kolejną godzinę na bezowocnych poszukiwaniach. Chmury na nowo postanowiły zagościć na niebie i zapowiadało się na deszcz. Asmo jako pan wygodnicki nie chciał, by jego ubrania, były przemoczone, więc stwierdził, że się zmyje.
- Wiesz co, ja to se chyba odpuszcze, zapomniałem o czymś ważnym, poza ten deszcz... może innym razem. - wymyślił jakieś usprawiedliwienie na poczekaniu i już kierował się w stronę muru. Rychło w czas, bo pan cieć postanowił zrobić mały obchód i dojrzał dwóch panów. Zaczął coś krzyczeć i wymachiwać pałką, ale Asmodeusz już się gramolił na ogrodzenie i na sam koniec puścił tak zwaną 'strzałeczkę' Ellejowi i go nie było.

[zt]

Ellejowi również nie spodobały się chmurki  i chciał opuścić to miejsce zaraz po Asmodeuszu, ale okazało się że goni go dwóch ochroniarzy co uniemożliwiło spokojne przejście przez płot. Stwierdził więc że strzeli sobie z Froge Gate i narobi hałasu. Pocisk zresztą sam zaraz wróci do kuźni czyli żadna strata. Było więc BENG i jakaś kupa złomu zaczęła się przewracać. Warto wspomnieć o tym że była to spora kupa. Chłopak wykorzystał zamieszanie i już po kilku minutach kierował się w stronę miasta licząc na to że znajdzie schronienie przed deszczem zanim ten rozpada się na dobre.

[z/t]

Anifandes przyleciał jako pierwszy do tego zbiorowiska wszelakich odpadów i śmieci. Przyleciał, jak to wróżek, z powietrza. Więc nawet nie przejął się strażnikami. Rozejrzał się zaskoczony po otoczeniu.
-Hmm... to było... gdzieś... tutaj... - mówił do siebie lewitując nad wszelakim złomem. Nagle zatrzymał się nad jakąś większą stertą i stwierdził -Tak... to tu. - po czym wskazał palcem na stertę złomu, a ta... zaczęła się trząść, aż w końcu fragmenty metalu zostały odrzucone na boki przez wierzbę płaczącą, która wyrosła jakby pod nimi. Było to potężne drzewo o wyjątkowo grubym pnie i... drzwiach w nim? -Przygotowałem nam wejście, mój panie. - stwierdził Anifandes kłaniając się rudzielcowi.

Rudzielec miał niemałe trudności z dogonieniem swojego pobratymca. Nie trzeba się też dziwić, iż u nieco zasiedziałego karzełka pojawiła się zadyszka. Zwłaszcza zważywszy na to, że podróż nie należała do najkrótszych. Chwilę potrzebował na złapanie oddechu, toteż nie zwrócił uwagi na jakieś ludzkie problematyczne kwestie, jak tereny prywatne posesji.
- To na pewno tutaj? - wydyszał z siebie, spoglądając na towarzysza, jednak zaraz potem zadziały się rzeczy, a ten mógł podziwiać wierzbę... i to płaczącą. Zagwizdał pod nosem, normując przy okazji swoją postawę. Na upartego mógłby pewnie podobną sztuczkę wykonać. Gdyby chciał. Tak, właśnie. Gdyby tylko mu się chciało. - Wiesz, czego można się spodziewać? - zapytałby, podlatując do wejścia z zamiarem otworzenia go, ale wolałby wiedzieć, że coś może na niego wyskoczyć. Na przykład jakiś trzygłowy burek, albo Reksio rekini.

Anfiandes spojrzał na Prince'a i rzekł spokojnie:
-To tutaj. Sanktuarium jest miejscem prób i testów. Różnych. Król chciał, by tylko osoby, które przejdą jego próby miały możliwość dzierżenia stworzonych przez niego broni. A wszystko zależy od istoty podejmującej się testu. Ale przyszły król nie powinien mieć problemów z Sanktuarium. Dlatego nie ruszę z tobą. Przypilnuję wejścia, by nikt ci Panie nie przeszkodził. - powiedział wróżek, a jego piękne skrzydła rozłożyły się szeroko, choć wcześniej rudzielec ich nie dostrzegł. Teraz ładnie zawirowały, unosząc Anifandesa nad brzozę, skąd mógł obserwować spory połać terenu.

A Orchidaes? Mógł wejść do Sanktuarium. I jeśli to zrobił to po przekroczeniu progu znalazł się w kamiennym korytarzu, zdającym się ciągnąć w nieskończoność. Leciał nim, aż nagle miał wrażenie, że coś jest nie tak. Oglądając się za siebie dostrzegł, że prosty dotychczas korytarz skręcał się. Leciał teraz równolegle do podłoża, choć ani razu się tak nie obracał. Spoglądając zaś przed siebie nie widział już korytarza. Ale polanę. Rozległą, leśną polanę. Którą skądś kojarzył...

Orchidaes wysłuchał słów drugiego wróżka, aby przytaknąć mu jedynie głową na znak zrozumienia. Uważał, że jakiekolwiek słowa w tej sytuacji byłyby zbyteczne, zważywszy na fakt, iż nowo poznany wróżek wiedział co nieco o sanktuarium, a sam rudzielec miał poznać jego tajemnice już za chwilę. Ostrożnie wkroczył do środka, mając na celu odnalezienie ów skarbu i przejście wszelkich prób. Było to niemal pewne, że ktoś z jego zdolnościami powinien dać sobie radę, toteż Prince nie martwił się tym, co czekało na niego. Mimo wszystko, coś nakazywało mu zachować ostrożność. Może ta odrobina niewiedzy, która jakoś wewnętrznie nie dawała mu spokoju? - A-re? - mruknął jedynie pod nosem, przyglądając się temu, co nie tak dawno przypominało korytarz. Nie chodziło tutaj o to, co zostało za jego plecami. Bardziej miał na myśli to, co zobaczył przed sobą. Polanka. Jedna z wielu setek, jeśli nie tysięcy lub milionów. Ta jednak wydawała się znajoma. Zupełnie tak, jakby miał z nią kiedyś styczność. Rozejrzał się uważnie po okolicy, jakby szukał jakiegoś charakterystycznego elementu. Storczyki? Goździki? A może las iglasty zamiast liściastego? Albo mieszany? Spróbowałby wyszukać wszystkich elementów, które mogłyby mu powiedzieć, gdzie się znalazł lub jakie miejsce to mu przypomina.

Wróżkowi owa polana cały czas z czymś się kojarzyła, albo z kimś. Dobrze ją znał, to było pewne. I gdy pamięć już miała mu odpowiedzieć usłyszał głos, dziewczęcy, tak dobrze mu znany.
-Orchis! - wesoło krzyknęła dziewczyna, z którą spędził ogrom czasu, była za nim, wiedział to. Choć... czyż nie usunął jej pamięci? Jak mogła o nim pamiętać? Odwracając się jednak dostrzegł coś gorszego. Swego przyjaciela, Nymphalesa. Przebitego różą, stojącego pośrodku zwłok innych wróżek. A Dziewczyny nie widział. Odwracając się za siebie widział znów ciała innych przedstawicieli jego gatunku, leżących bez krzty życia, z wyrwanymi skrzydłami...

Wszystkie obrazy, które widział rudzielec niezbyt mu się podobały. Z początku ta realistyczna wizja wydawała się odpowiednio cieszyć, co martwić. To wszystko wydarzyło się tak dawno temu, że nie potrafił wierzyć w to, co dostrzegały jego oczy. Przez pewien moment chciał nawet się odezwać, jednak słowa utknęły mu w gardle, a zaraz potem miejsce uległo zmianie. Nerwy stopniowo pojawiały się w umyśle karzełka, jednak ten dalej milczał. Nie potrafił wydusić z siebie składnych słów. Jedynie chwycił się za głowę, jakby to właśnie ona była tutaj źródłem tego problemu. Mimo wszystko, ostatecznie coś w nim pękło wraz z kolejnym obrazem. Jakby to było za dużo. Może dalej milczał. Może nie potrafił w żaden sposób tego skomentować, jednak podleciał bliżej poległych, aby pod nimi wytworzyć kwiecistą polankę za pomocą swojego zaklęcia. Nie potrafił cofnąć niektórych decyzji, jednak... mógł chociaż jakoś uhonorować pamięć po tych, których zostawił za sobą.

Gdy książę podleciał, chcąc uhonorować zmarłych, jego zaklęcie rozproszyło cały ten ponury obraz, zupełnie jakby był tylko pyłem na wietrze, mgłą przegonioną wiatrem. Polana znów była piękna. I tak samo, ponownie usłyszał słowa dziewczyny.
-Orchis? O czym myślisz? - spytał głos zza pleców wróżka. Ponownie nie widział swojej rozmówczyni. A wszystko wyglądało tak prawdziwie. Dostrzegał dobrze mu znane wzgórza i równiny, po których to latał obok niej, które były świadkami ich wszystkich rozmów. Które pamiętały wszystko, co robili. Tylko... czy to miejsce znowu nie chce przygotować dla wróżka traumy?