Złomowisko Artail

First topic message reminder :

Cytat :

Oddalone o 5 kilometrów od miasta złomowisko, gdzie składowane są wszelkiego rodzaju produkty metaliczne, które nie są już potrzebne. Można tu znaleźć od pojedynczych kawałków złomu, po te większe, będące, na przykład, kiedyś częścią kotła hutniczego, czy też same filary ze stali.
Pole ma 10 hektarów i ogrodzone jest betonowym murem o wysokości 3,5 metra.
Złomowisko ma dwa wejścia - po bokach na przeciwko siebie. Na wejście przypada dwóch strażników, lecz w praktyce jest tylko jeden. Ah te cięcia w budżecie.
Raz na tydzień przyjeżdża dostawa z miasta, by móc odłożyć tu niechciany surowiec.
'Przybytek' często odwiedzają panowie żule, by móc sprzedać worek puszek, ale również i innych przedmitowów. Raz gość przytachał ze sobą wielką rynnę bloku mieszkalnego.

Wierzba jako rozmówca zdawała się nie zawsze analizować lub też nie w pełni rozumieć potrzeby innych uczestników dialogu. Dlatego też jej odpowiedź była dość oczywista... przynajmniej dla niej.
-Odbiera potęgę. - następnie zaś z lekkim zatroskaniem przyjrzała się niewielkiej istotce, gdy ta zadała jej pytanie, być może retoryczne, być może mające na celu utwierdzenie go w jakiejś teorii. A co na to okolica? Była ładnie zarośnięta, leśna, jednak... nie czuł tu zbytniego życia. Mimo tego, że flora rozwijała się prężnie, tak fauny tu nie było. I to nie dlatego, że miejsce to zwyczajnie było złe. Jakby nagła świadomość uderzyła wróżka - prawie nikt nie odwiedzał wierzby. Nie było tu zwierząt. Nie słyszał odgłosów ptaków czy owadów, biegania leśnych zwierząt. Jedynie wiatr grał delikatną muzykę na liściach i gałęziach drzew. -Sukces bez osób mogących go podziwiać nie jest nic nie wart. Każdy król potrzebuje świty. A czasem i poddanych, gotowych się dla niego poświęcić. Zamykając serce zamykasz się na ból i cierpienie. Ale także na pomoc, troskę i miłość, którą możesz od innych otrzymać. - mówiła spokojnie i bez pośpiechu. Rosła tu już wieki, mogła porosnąć kolejne.

Rozmowa mogła z pewnością potoczyć się inaczej, jednak poglądy rudzielca różniły się dość mocno względem kobiety-drzewa. Najwyraźniej samotność potrafiła odbić się na psychice niektórych istnień dość mocno, albo też zwyczajnie nikt nie miał okazji wyjaśnić jej paru spraw i przestawić na dobre tory kilku klepek. Westchnął dość ciężko, wracając do niej spojrzeniem. - Poddanych, którzy będą gotowi się poświęcić? - powtórzył, przerabiając jednak te słowa na swego rodzaju pytanie. Nie znaczyło to jednak, że wymagał odpowiedzi. Nie. Było niemalże, zupełnie inaczej. - To król powinien zadbać o bezpieczeństwo poddanych i to on powinien być gotowy oddać za nich życie. Mógłbym teraz skorzystać z ich pomocy, mógłbym teraz zacząć na nich polegać, jednak nie oznacza to, że w pełni zasłużyłbym na to, co osiągnąłem. Właśnie dlatego najpierw muszę to zdobyć, a dopiero później odnaleźć ich i pomóc wtedy, kiedy to oni będą mnie potrzebować - ciut dłuższy wywód zdawał się opuścić płuca karzełka. Nie znaczyło to jednak końca przemowy. Co prawda, potrzebował dłuższej chwili by złapać oddech, czy zastanowić się nad wagą pytania, które miał zamiar zadać, jednak i ono w końcu zabrzmiało w tej pustej okolicy. To jedno pytanie miało przeciąć wszędobylską ciszę. - Nie czujesz się samotna w tym miejscu?na w tym miejscu?

Wierzba zaszeleściła gałązkami... albo to wiatr wprawił je w ruch, a wróżek odruchowo stwierdził, że w takich momentach ludzie kiwają głową. Wierzba się z nim zgadzała. Coś mu tak mówiło.
-Król istnieje dla poddanych i poddani istnieją dla niego. Będziesz mądrym i sprawiedliwym królem, jednak każdy król potrzebuje poddanych. Bez nich nie będziesz niczym władał. Poddani muszą cię kochać i być gotowi zrobić dla ciebie tak samo wiele, jak ty wiele jesteś w stanie dla nich poświęcić. Ścieżką samotnika do władzy dochodzą tyrani. - powiedziała spokojnie wierzba, po czym spojrzała zaskoczona na rudzielca i z lekkim rozmarzeniem w głosie i jej dość ubogiej mimice twarzy powiedziała -Tak... Od wielu lat nie miałam gościa. Swego czasu, gdy moc Kevana jeszcze żywa była w Sanktuarium było ono żywsze, ale wraz z upływem wieków wyblakła, pozostawiając mnie samą na straży jednego z jego oręży. A ja nie mogę zawieść go i Ojca. - rzuciła, ostatecznie lekko się uśmiechając. Taka poczciwa babcia z kłestem od sadzonki.

Pogawędka miała jeszcze chwilę potrwać. Karzełek wysłuchał tego, co miała do powiedzenia wierzba. Co prawda, nie zgadzał się z nią w wielu kwestiach, jednak rozumiał jej punkt widzenia. Nie mógł go jednak w pełni zaakceptować.
- Nie uważasz, że ktoś poświęcający własnych poddanych, czy godzący się na to, aby ci oddawali za niego życie, stanie się prędzej tyranem, aniżeli ktoś, kto pragnie zdobyć moc, by ich ochronić? - proste pytanie miało najpewniej wyjaśnić wszystko, a zarazem pokazać różnicę w ich stanowiskach. Może częściowo zgadzali się ze sobą i rozumieli, jednak nie sądził, aby w ten sposób dążył do tyranii. Przynajmniej nie w czasie, w którym by zasłużył, a nie wziął sobie całą władzę. - Nie myślałaś, aby stąd wyjść? Chociaż... nawet nie wiem, czy dałabyś radę opuścić to miejsce. Wiesz, co się stanie, jeśli nie będziesz miała już czego pilnować? - dopytał się dalej rudzielec, czekając na dalsze wyjaśnienia, czy dalszą pogawędkę.

Wierzba odpowiedziała spokojnie:
-Władca powinien rozkochać w sobie poddanych. Być gotów dla nich dla wszystkiego. A ci wiedząc o tym, odwzajemnią jego uczucia. Tym jest prawdziwy król. Ten, który nie chcąc oddawać życia swoich poddanych, odda swoją własną chwałę, godność i życie, tak, by oni przetrwali, gdy on zostanie zniszczony w mroku, wzgardzany i poniżany przez tych których kochał. Tym jest prawdziwy władca. - powiedziała spokojnie, a następnie zamyśliła się. -Nie wiem. Nie zastanawiałam się nad tym. Ale drzewo nie może się przemieścić. Pozostanę tu na wieki. Takie było życzenie Ojca. Pozostanę tu na zawsze, czekając na wybrańca Kevana. - powiedziała spokojnie, najwyraźniej nie mając z tym wielkich problemów.

Wyglądało na to, że wierzba po części się z nim zgadzała. Wysłuchał jej słów uważnie, przytakując głową z zamyślonym wyrazem twarzy. Wszystko po to, aby ostatecznie wzlecieć nieco wyżej, spoglądając gdzieś w dal.
- Właśnie tak. Dlatego najpierw chcę upewnić się, że będę gotów ich obronić, czy zrobić coś dla nich. Dlatego też najpierw muszę stać się kimś, kto zasłuży na ich pomoc. Nie mogę przyjąć jej tak po prostu, czy polegać na innych nie dając nic w zamian - powiedział rudzielec, nie szczędząc w tych słowach energicznego wydźwięku, czy swego rodzaju pewności siebie. Może charyzmy mu nie brakowało, jednak wiedział też, że dość łatwo - i oczywiście zwykle słusznie, acz nie zawsze - wyprowadzić go można z równowagi. Do tego nie posiadał raczej na tyle siły, aby zadbać o wszystkich razem i każdego z osobna pośród swoich poddanych. - Nie uważasz, że to trochę niesprawiedliwe? Jak ktoś zabierze te broń to... zostaniesz tutaj sama... bez celu. Nie da się nic zrobić? - dopowiedział zmartwiony ów sprawą, zbliżając się nieco do niej. Wszystko po to, aby zaczekać na to, co powie drzewo, albo ewentualnie spróbować jakoś znaleźć sposób, który mógłby jej pomóc.

Wierzba dumała, słuchając z uwagą słów małego księcia, pozwalając sobie powiedzieć jej opinię na temat słów księcia.
-Dlatego powinieneś pozwolić im iść za tobą. By w trudnych chwilach cię wsparli i mogli patrzeć, jak wspinasz się na szczyt. To powinność księcia, zanim zostanie królem. - powiedziała spokojnie, tym razem jednak znacznie krócej, niż ostatnio to miała w zwyczaju. Natomiast na następne słowa wróżka, uśmiechnęła się, gdyż wyraźnie sprawiły jej one uciechę. Mimo to, lekko rozbawionym tonem odpowiedziała -Czyż drzewo nie rośnie tam, gdzie zostało zasadzone? A powinnością naszą, starych, jest właśnie to, byśmy zawsze byli w tym samym miejscu dla młodych, prawda? - spytała poczciwa babcia-wierzba.

Komiczna sytuacja zawitała w tych skromnych progach, kiedy to rudzielec nie chciał dopuścić do własnej wiadomości słów drzewa. Wierzba z pewnością miała nieco racji, jednak książęca prawda jest bardziej książęca, aniżeli prawda strażniczki artefaktu, nieprawdaż? Wracając jednak do pewnych nieporozumień, czy niemożności względem dogadania się, wróżek westchnął jedynie.
- Może, ale właśnie dlatego trzeba najpierw znaleźć i przygotować tę drogę, aby móc wyruszyć w podróż - odpowiedział jedynie w pierwszej kwestii, jakby tym samym miał podsumować wszelkie wywody i postawić swoistą kropkę do swoich - i możliwe, że drzewnych kwestii. Cisza nie trwała jednak zbyt długo, kiedy to obruszony słowami wierzby, a może też nimi zmartwiony odleciał ciut dalej od niej. - Nawet jeśli tak jest, to wszystko można jakoś zmienić. Przy odpowiednich zdolnościach i chęciach nawet i starsze drzewa dałoby radę poruszyć, albo odmłodzić, więc na pewno musi być jakiś sposób... - dopowiedział, spoglądając w zupełnie innym kierunku, aniżeli samo drzewo, jakby odpowiedź była wypisana gdzieś na horyzoncie. Wszystko też po to, aby dać jej czas na stosowną reakcję.

-Ale nie możesz wówczas o swoich poddanych zapominać. - napomknęła wierzba, najwidoczniej również uznając to za koniec wszelakiego wywodu. Wróżek, oddalając się od drzewa czuł, że wciąż mimo wszystko jego rozmówczyni skupia na nim wzrok. Milczała jednak. Powiał wiatr, a po drugiej stronie strumienia Prince miał wrażenie, że coś zalśniło w oddali, jakby odbite światło słońca padło na książęce oczy. -Wszystko da się osiągnąć odpowiednią potęgą. Tylko czy na drodze do niej nie utraci się siebie, mały książę? - zakończyła swoją wypowiedź pytaniem staruszka-drzewo, a w jej głosie nie słychać było ni smutku, ni żalu. Choć może... jakiś płomyk radości i nadziei? A może to się tylko rudzielcowi zdawało?

Kolejna kwestia nie pozostawała jednak w pełni wyjaśnioną pomiędzy rudzielcem, a jego roślinną towarzyszką. Ni to prychnięcie, ni to zrezygnowane westchnienie dobyło się ze strony karzełka. Te wrócił spojrzeniem do wierzby.
- To nie tak, że zapomniałem... - powiedział jedynie, jednak nie drążył bardziej tematu. Zupełnie tak, jakby nie potrafił dokładniej wyjaśnić ów sytuacji. Wydawała się dość problematyczna, a przynajmniej kłopotliwa w wyjaśnieniach. Sam też niezbyt wiedział, jak to nazwać. To w końcu nie tak, że zapomniał o nich. Nie tak, że porzucił wszelkie myśli o nich. Zwyczajnie... musiał ruszyć dalej, aby móc później odnaleźć tych, których zostawił za sobą. - Nie chodzi o samą potęgę. Siła jest ważna, ale bez doświadczenia nie ma większego znaczenia, a tego nie zdobędzie się polegając na innych - dodał, przyglądając się dziwnym zjawiskom po drugim brzegu rzeki, aby ostatecznie wrócić spojrzeniem do kobiety-drzewa. - Co jest na drugiej stronie? - dopytałby się prosto i bez zbytecznych ogródek.

Wierzba z przymkniętymi oczyma wysłuchała słów karzełka, w żaden sposób już nie komentując tej kwestii. Pewnie mogliby tak spędzić ogrom czasu, próbując do konsensusu, ale choć ich opinie częściowo się zgadzały, tak były różnice, których się nie przeskoczy. Tak to niestety bywa w życiu. Mimo wszystko tuż przed pytaniem, rozmówczyni księcia wyglądała na całkiem usatysfakcjonowaną. Nie zawahała się również z odpowiedzią dla rudzielca:
-Ne El Ras'Fel, Ten, Który Odbiera Potęgę. - znów, nie zdecydowała się bardziej rozwijać swej wypowiedzi, najwyraźniej uznając, że jest to dostateczna ilość informacji dla Orchidaesa.

Odpowiedź wierzby, chociaż prosta, zdawała się nasuwać wiele myśli do głowy wróżka. Ten uniósł pytająco brew, spoglądając na rozmówczynię, aby to zwrócić więcej uwagi na ów 'osobnika'. Z jednej strony przybył tutaj właśnie w tym celu, jednak nie oznaczało to, że powinien ruszyć prosto przed siebie. Nie znaczyło to też, że powinien ją zostawić zupełnie samą.
- Myślisz, że powinienem po nie pójść? - zadał proste pytanie, jakby chcąc znaleźć odpowiedź na własne wątpliwości w postawie drzewnej kobiety. Wszystko po to, aby zerknąć raz jeszcze na broń, dopowiadając jeszcze proste i krótkie: - ...nawet, jeśli to znaczy, że znów zostaniesz sama? - odrobina zmartwienia i zwątpienia w cel swojej podróży wkradła się w głos karzełka i zależnie od słów jego rozmówczyni, podjąłby najpewniej odpowiednią decyzję, bądź jakby ta milczała, najpierw wyrósłby w pobliżu wierzby w miarę dorodny i możliwie największy, pomarańczowy storczyk. Trochę, jakby forma podpisu, albo kto wie, co jeszcze, a zarazem pamiątka, na którą to nałożyłby jedną ze swoich 'wiecznych' właściwości kwiatowych, udając się ostatecznie tam, gdzie miała znajdywać się broń.

Wierzba początkowo nie odpowiedziała, dopiero po chwili, z lekkim uśmiechem powiedziała:
-Czemu nie zapytasz przyszłych poddanych? - spytała, jakby nawiązując do ich wcześniejszej rozmowy, po czym ponownie zamilkła, aż w końcu dodała -Ale jesteś dobrego serca. Może ostrze cię wybierze. Nie komentowała jej samotności. Trwała w ciszy, jakby zasnęła, acz, gdyby książę zdecydował się na wyrośnięcie kwiatka - ta uśmiechnęłaby się uradowana. Jak na poczciwą staruszkę, którą odwiedza ukochany wnuczek po wielu dniach przystało. Książę miał teraz wybór. Odpowiedzieć, czy jednak udać się po oręż. A może coś innego zrobi?

Pożegnania nadszedł czas. Wszystkie te rozmowy musiały w końcu dobiec końca, a sam rudzielec miał swoje obowiązki, czy cele. Oczywiście, pozostawił po sobie pomarańczowego storczyka, jednak nie wspomniał już niczego więcej słowem. Jedynie nieme 'do zobaczenia', które padło ze strony karzełka. Orchidaes następnie podleciał w kierunku, z którego dochodził ów błysk, czy też które zostało mu wskazane jako lokalizacja broni. Sam wróżek nie dotykałby początkowo broni, a jedynie się jej przyjrzał. Uważnie obejrzałby pradawny ekwipunek, aby następnie ostrożnie przybliżyć się do niego i powoli, bez większego pospiechu położyć na nim broń, jeśli miał taką możliwość. Wszystko zależne od chwili, czy sytuacji w jakiej to by się znalazł.

Ne El Ras'Fel było prostym, jednoręcznym mieczem z długą, elegancką rękojeścią. Tuż nad gardą zaczynały się jakieś runy, jednak nie wiedział ile ich było, a to dlatego, że ostrze... zatopione było w kamieniu. Promienie słońca odbijały się od metalu prosto w stronę, skąd przyleciał wróżek. Gdy książę dotknął broni te lekko zadrgało i zalśniło bladym blaskiem, a melodyjny, męski głos, który zdawał się Orchidaesowi znajomy, rozbrzmiał jakby zewsząd.
-Trzeci, Siódmy czy obydwoje? - proste pytanie. Zawiał delikatny wiatr, porywając do tańca listki i drobne gałązki.