Złomowisko Artail

First topic message reminder :

Cytat :

Oddalone o 5 kilometrów od miasta złomowisko, gdzie składowane są wszelkiego rodzaju produkty metaliczne, które nie są już potrzebne. Można tu znaleźć od pojedynczych kawałków złomu, po te większe, będące, na przykład, kiedyś częścią kotła hutniczego, czy też same filary ze stali.
Pole ma 10 hektarów i ogrodzone jest betonowym murem o wysokości 3,5 metra.
Złomowisko ma dwa wejścia - po bokach na przeciwko siebie. Na wejście przypada dwóch strażników, lecz w praktyce jest tylko jeden. Ah te cięcia w budżecie.
Raz na tydzień przyjeżdża dostawa z miasta, by móc odłożyć tu niechciany surowiec.
'Przybytek' często odwiedzają panowie żule, by móc sprzedać worek puszek, ale również i innych przedmitowów. Raz gość przytachał ze sobą wielką rynnę bloku mieszkalnego.

Nie do końca rozumiał, co właściwie się stało. Mogło wydawać się to dość dziwne, jednak rudzielec przez pewien moment zdawał się stracić kontakt z otoczeniem. Zupełnie tak, jakby jego myśli oddaliły się daleko. Początkowo też nie zareagował na słowa dziewczyny, którą to znał dość długo. Wszystko przez to, że nie mógł sobie na to teraz pozwolić. Nie mógł ugrząźć w przeszłości. Co prawda, zawierała one rzeczy, do których by wrócił oraz przepełniona była wieloma błędami, których nie chciałby popełnić po raz kolejny, jednak... nie mógł ich cofnąć. Nie powinien chcieć zmienić rzeczy, na które mogło być już za późno. Westchnął dość ciężko, jak na istotkę o jego wadze. - Nic takiego. Nie przejmuj się, Gealach - spróbował powiedzieć to dość spokojnie, chociaż głos lekko mu się pod łamał. Do tego wszystkiego przymknął jeszcze oczy, jakby obawiał się, że kolejny obraz może zmienić jego zdanie. Jakby przez zaledwie widziane rzeczy mógł zapomnieć o tym, w jakim celu się tutaj zjawił. Dlatego też wykonawszy tę czynność, odwróciłby się w kierunku dalszej drogi w domniemanym tunelu i ruszył. Powoli przed siebie.

Emocje narastały w ciele wróżka, ale miał on cel. Cel, dzięki któremu potrafił przeć naprzód. Cel, dzięki któremu nie zatrzymywał się w miejscu. Ale to nie znaczyło, że to sanktuarium za sam cel postanowiło odpuścić. Dziewczyna słysząc jednak odpowiedzieć rudzielca rzuciła smutnym tonem:
-Będę! Jesteś dla mnie ważny! Czemu nie chcesz ze mną porozmawiać? - i w jej głosie naprawdę czuć było troskę i smutek nad Orchisem. Aż wróżkowi się smutno zrobiło. Czyżby ją zasmucił?

Sytuacja nie chciała się zmienić. Mogło się to wydawać dość niepokojące, jednak rudzielec nie mógł zwątpić teraz we własne decyzje. Nie mógł teraz zawrócić, bo wiedział, że wystarczyłaby jedna chwila zwątpienia, aby ten uległ. Dlatego też przełknął ślinę i zacisnął dłonie w piąstki, spuszczając przy ty wzrok. Nie potrafiłby się teraz odwrócić, ale nie mógł też odejść bez słowa. Nie mógł zniknąć po raz kolejny, nie zostawiając nawet najmniejszego znaku, czy wyjaśnienia. - Przepraszam - krótkie i ciche stwierdzenie padło ze strony karzełka, kiedy ten zatrzymał się w kompletnym bezruchu. Zupełnie tak, jakby magiczna siła nie pozwalała mu ruszyć dalej. - Nie chcę, aby coś się tobie stało. Dlatego... - przerwał swoją wypowiedź, aby zwalczyć w sobie chęć odwrócenia się w stronę przydużej dziewczyny. Wszystko po to, aby ruszyć powoli dalej, dopowiadając znacznie głośniejsze: - Dlatego muszę zająć się tym sam.

Orchis nie widział dziewczyny. Jednak ton jej głosu, samo brzmienie jej słów jasno wskazywało na to, że się o niego martwiła.
-Nie! Chce iść z tobą. Już... już zawsze! - zawahała się mówiąc te słowa. I wróżek wiedział, że nie kłamie. Ruszył do przodu, nie chcąc by dziewczyna za nim szła. Początkowo nie słyszał, żeby ta ruszyła za nim, jednak wkrótce to uczyniła. Była uparta.
-Zostawisz tak dziewczynę? - spytał Nimphales, jak zwykle odziany w fiolet, który przyleciał tak jakby znikąd. Ot, pojawił się obok Prince'a i ciekawie spoglądał na swojego przyjaciela, jakby nie mogąc doczekać się jego decyzji.

Rudzielec mógłby zastanowić się nad tym, dlaczego tutaj się znalazł. Mógłby pewnie wymieniać powody, dla których wolałby, aby wszystko wyglądało inaczej. Mógłby też godzinami unikać tego, co na niego czekało. Zapewne z tego powodu, oczy Orchidaesa poszerzyły się, ni to z wrażenia, ni to z przerażenia. Sprawa stopniowo przerastała karzełka, jednak nie mógł się teraz wycofać. Nie mógł teraz przestać. Zacisnął dłonie w piąstki, przygryzając przy tym wargę. Nie przywykł do takich sytuacji i nie potrafił ich tak zostawić. Być może w ten sposób odzywała się jego dziecinna naiwność, a może zwyczajnie stanowiło to problem dla jego osoby, jednak wszystkie te słowa i gesty - całkowicie pogrążały go coraz bardziej. - N-Nie rozumiecie... Po prostu muszę to zrobić. Nie mogę już niczego zmienić! - wydusił z siebie proste słowa, zamykając przy tym mocno powieki i stopniowo podnosząc głos. Mimo wszystko, jakoś jeszcze utrzymywał go w ramach normy, chociaż wraz z ostatnimi zgłoskami zdawał się już być ciut zdenerwowany, czy też bezsilny i nieco zrozpaczony. Nie potrafił już nic zmienić, a jedyne co mógł - to żałować niektórych decyzji, które z pewnością nie mogły go opuścić i już na zawsze z nim pozostaną. Zupełnie jak ta dwójka, czy kilka innych osób, bądź istnień, które spotkał na swojej drodze, acz nie każdy miał okazje się tego dowiedzieć. Dlatego też tylko przyspieszył, próbując odejść stąd jak najszybciej i jak najdalej. Mimo wszystko, nie mógł tego tak zostawić. - ...już za późno - powiedział cicho do siebie, kiedy to pojedyncze łzy zaczęły powoli spływać, aby chwilę później przetrzeć je rękawem. Wszystko po to, aby ostatni raz spojrzeć w kierunku dwójki zostawianej za sobą i dorzucić jeszcze smutne i zdecydowanie cichsze względem niemalże wykrzyknienia: - Przepraszam.

-Ale oboje chcemy ci pomóc! - zgodnie odpowiedział duet ważnych dla Orchisa osób, po czym oboje się zdziwili, jak ten przyśpieszył. Wołali za nim i na pewno ruszyli w pogoń. Nie dogonili jednak księcia. Ten znalazł się wkrótce w lesie, a jego bliscy zostali za nim. Nie słyszał już ich. Był sam. Nie wiedział jak daleko znalazł się w lesie, gdy nagle jego drogę "przeciął" strumyk. Znajdował się akurat w delikatnym przykryciu wierzby płaczącej, gdy nagle usłyszał głos.
-Och, dawno już kogokolwiek tu nie widziałam. - a był to miły głos staruszki. Początkowo jednak nikogo nie dostrzegł -Czemu tak miła osoba zaszczyca mnie swoją obecnością? - ponownie usłyszał głos, ale tym razem dostrzegł już istotę, która do niego mówiła. Była to sama wierzba, której pień układał się jakieś dwa metry od podłoża w twarz staruszki. Spoglądała ona sympatycznie na rudego wróżka, czekając na odpowiedź.

Nie słyszał, a przynajmniej wolałby, aby tak się stało. Musiał czym prędzej się oddalić. Nie miał pojęcia, ile czasu na to poświęcił, jednak jego myśli zaczęły zwalniać dopiero wtedy, kiedy zorientował się w zmianie otoczenia. Przystanął koło strumienia, jakby mając zamiar odsapnąć i nieco ochłonąć. Przemył nawet swoją twarz wodą, jakby mogło to jakkolwiek pomóc, czy uspokoić strapione myśli. Z początku nie usłyszał nawet kolejnej osoby, która pojawiła się w jego otoczeniu, przez co też zignorował ów staruszkę. - Kim jesteś? - ciche i mechaniczne pytanie padło ze strony rudzielca, jednak nie biło od niego jakieś przekonanie. Ot jakby miała to być zwyczajna maniera, aby spytać nieznajomą personę o tożsamość, jednak... czy to obchodziło go rzeczywiście w tym momencie?

Wierzba spojrzała z troską na wróżka, który najwidoczniej nie był za bardzo przejęty jej obecnością.
-Jestem Wierzbą. - odpowiedziała z rozbrajającą szczerością... wierzba. Bo w sumie tym była. Wierzbą. Płaczącą na dodatek. Choć łez twarz jej nie wypuszczała. Przyglądała się miło Orchidaesowi, a po chwili spytała -Czym się przejmujesz mój drogi? - chyba nawiązując do jego stanu, gdy się tu znalazł. Na razie nie widział swoich przyjaciół z wcześniejszych czasów. Tylko Wierzba tu była. I chyba chciała pogadać. Bo tak to w sumie chyba nie miała za bardzo z kim rozmawiać.

Nie potrafił uspokoić się do końca. Nerwy pałętały się gdzieś w jego umyśle, a wszelkie zmartwienia i żale zdawały się istnieć, jak żywe. Wszystkie rzeczy, które zrobił źle, a już na pewno niekoniecznie dobrze. Spojrzenie rudego karzełka przeniosło się na rozmówczynię, jednak nie wydawało się zaskoczone, czy zdziwione. Przynajmniej nie z początku. - Wierzba... - powtórzył za nią, jakby tym samym zastanawiając się nad czymś, co miał tutaj zrobić. Jakby miało mu to przybliżyć jego najprawdziwszy cel. - ...tak jak sanktuarium? - zapytał się ostatecznie, rozglądając się dookoła, jakby chciał się upewnić, że nic i nikt nie zjawi się nagle znienacka. Wszystko po to, aby dopytać jeszcze prosto, acz niepotrzebnie: - Dlaczego tu jesteś?

Wierzba spoglądała sympatycznie na karzełka i pewnie gdyby mogła to kiwałaby głową. Chociaż po mimice kory zdawałoby się, że właśnie to robiła.
-Dokładnie. Król Kevan ustanowił mnie opiekunką tego sanktuarium. - powiedziała uśmiechając się do rudzielca. Sam Orchidaes rozglądał się, jednak nikogo nie dostrzegał. Jednak... zdawało mu się, że coś słyszał. Z oddali. -Twoi przyjaciele cię szukają. - powiedziała Wierzba miłym tonem. Nie karciła, nie nalegała. -Czemu przed nimi się ukrywasz? Tęsknili za tobą. Ty nie? - spytała spoglądając na wróżka babcinym wzrokiem.

Możliwe, że słuchałby wyjaśnień godzinami. Zajęłoby to pewnie znacznie więcej czasu, aniżeli herbatka o piątej popołudniu. Nie mógł jednak na to pozwolić, zważywszy na początkowe kwestie poruszone przez wierzbę. - Czyli ty kontrolujesz to miejsce? - pospieszne pytanie padło ze strony rudzielca. Mogło się wydać, jakby ten wykąpał się w gorącej wodzie, czy zafascynował tą kwestią. Nie mógł pozwolić na to, aby została ot tak przemilczana. Przez to też nie zwrócił zbytnio uwagi na dalsze imię, które brzmiało mu gdzieś w odmętach podświadomości. Jakby miał już z nim styczność. - Nie mogę... - odpowiedział znacznie ciszej i spokojniej względem poprzedniej kwestii, odwracając wzrok od drzewa i wlepiając je w wodę. Atmosfera przyjaznej pogawędki najwyraźniej musiała zniknąć, a on nie mógł sobie pozwolić na nazbyt radosne rozmowy w obliczu takiego towarzystwa. - ...nie zasługuję na to... - dopowiedział jeszcze ciszej, zbliżając się do rzeczki, która przepływała nieopodal. Możliwe, że przesadzał. Możliwe, że jego słowa w ogóle się nie liczyły, tak jak jego zdanie. Mimo wszystko, chciał wierzyć w to, co jakoś prowadziło go do tej pory. - Nie mogę wrócić, jeśli nic się nie zmieniło. Jeśli nic w sobie nie zmieniłem. Zostawiłem ich tylko po to, by osiągnąć całe... nic. Nie mogę wrócić, dopóki tego jakoś nie naprawię... - dopowiedział jeszcze, chociaż bardziej jak do samej wierzby mogło wydawać się, że mówi do swojego odbicia w wodnej tafli, jeśli takowe potrafił w ogóle dostrzec.

Wierzba wciąż spoglądała z troską i zmartwieniem na wróżka. Tyle przygnębiających emocji w tak małym ciałku.
-I tak, i nie. - odpowiedziała na pierwsze pytanie. -Mogę kontrolować to miejsce, jednak sam Kevan też nadał mu cechy. Jako córka Yggrasila spełniam wolę króla wróżek. Sanktuarium miało przetestować śmiałków chcących zdobyć Ne El Ras'Fel, Tego, Który Odbiera Potęgę. I to jest moim zadaniem, mój mały przyjacielu. - powiedziała, spoglądając na odchodzącego w stronę rzeczki rudzielca. Zdawać by się mogło, że zawiał, delikatny, przyjemny wiaterek, a opadające gałązki Wierzby spadły na barki i włosy Orchidaesa, zupełnie, jakby babcia głaskała przygnębionego wnuka -A może właśnie zasługujesz. Może to, co miałeś osiągnąć miałeś osiągnąć z nimi przy boku? Nie odchodząc od najbliższych ci osób? - spytała, a jak na drzewo, wróżek odniósł wrażenie, że bardzo mocno się w niego wpatruje.

Nie przejmował się zaistniałą sytuacją. Chociaż nietypowa, ów sytuacja wydawała się dla niego czymś względnie zwyczajnym. Oczywiście należało pominąć wcześniej napotkaną otoczkę, która stanowiła nadrzędny problem w tym przypadku. Mimo wszystko, dziwna myśl zdawała się przejść przez głowę rudzielca. - Ten, który odbiera potęgę? - dopytał się, jakby tym samym sposobem chciał wyciągnąć nieco więcej informacji względem tego miejsca, czy przedmiotu, który powinien w nim odnaleźć. Ponadto postanowił spróbować jednej rzeczy, która mogła wydawać się dość niecodzienna, a zarazem nad wyraz normalna, zważywszy na jedne z ostatnich przygód. - Nawet jeśli, ich tu nie ma. Prawdziwych ich... nie mogą tu być - dopowiedział jeszcze z zamiarem chwycenia jednej z gałązek wierzby i potencjalnego potraktowania jej własną energią magiczną. A nuż coś się stanie, albo nic się nie zadzieje.

Rozmowa z wierzbą mogła dla niektórych być niekomfortowa. I to z różnych przyczyn. Najważniejszym chyba byłby jednak ten, że pomimo faktu, iż drzewo gadało, to było dość statycznym rozmówcą. Grunt, że chociaż twarz się ruszała podczas mówienia. Wtedy nie czuło się jakby się gadało z niemym kawałkiem jedzenia dla wegan.
-Dokładnie tak, Ne El Ras'Fel. - potwierdziła wróżkowi, że dobrze usłyszał jej wcześniejsze słowa. Choć chyba nie do końca o to Orchidaesowi chodziło. Wysłuchała spokojnie jego kolejnych słów i lekko zachichotała, gdy złapał ją za gałązkę. Energia magiczna płynnie przepływała przez jej drewniane ciało i nic nie zdawało się jej w tym przeszkadzać. W sumie to nic ponadto się nie stało. -Co jesteś w stanie poświęcić za potwierdzenie tych cech? Jest wiele sanktuariów. Wiele dzieł Król Wróżek rozproszył po świecie. Każda mogła ich tu wysłać i uwięzić. - powiedziała ciekawie spoglądając na rudzielca.

Nie każdy mógł pochwalić się wierzbą w gronie swoich znajomych. Rudzielec z pewnością zdobył swego rodzaju osiągnięcie, jednak nie w tym rzecz. Aktualnie poruszano o wiele poważniejsze tematy, aniżeli grupa, czy garstka nowych znajomych. Po części to mówiono właśnie o przeszłości Prince'a, a po części o legendarnym, jeśli nie mitycznym orężu.
- Jak to działa? - zapytał ciut dokładniej, jakby liczył na to, że uzyska odpowiedź. Zupełnie tak, jakby ta w pewien sposób mu się należała, albo też zwyczajnie go ciekawiła. Nie spieszył się przecież nigdzie, a sytuacja wydawała się względnie opanowaną. Tematyka miała jednak to do siebie, że chociaż poruszała pewne kwestie, to wcale nie miała ich na myśli. Przynajmniej nie w dosłownym ujęciu. Westchnął dość ciężko, aby chwilę później przełknąć ślinę, jakby słowa nie potrafiły przejść mu przez gardło. - Niektórych rzeczy nie można zmienić, a nawet jeśli... lepiej osiągnąć to samemu, prawda? Przyjęcie tej opcji oznaczałoby tylko wybranie prostszej drogi - dopowiedział jeszcze niewysoki osobnik, czekając na reakcje wierzby i nieco posmutniałym spojrzeniem omieść okolicę.