Góry Erst

MG

Przed podróżą należało się wyspać. Tak więc kiedy dzielna drużyna spała, Helga nie próżnowała i wydziergała dla Pyzy specjalny pyzombinezon na zimno. Uszyty ze skóry pozyskanej z wołu polarnego, był niesamowicie wytrzymały na zimno. Płaszcz z tej samej skóry otrzymał i Dax wraz z Veronicą, by bez problemu przetrwali temperature -50 stopni, panującą często w górach. Dax i Veronica dostali też gogle na oczy, a Pyzie, Helga zrobiła takie z butelki i kawałka elastycznej gumy. Więc Pyzy byly hipsterskie, zielone. Przez co Pyza widział trochę na zielono.
W każdym razie Dax niósł dwa plecki, bo jeszcze ten mniejszy, z dobytkiem Pyzy i zapasami dla niego. A droga którą mieli do przebycia nie miała być łatwa. Ani też krótka. I tak wędrowali w ciszy, sieczeni przez wiatr, aż w końcu krajobraz ustąpił temu górzystemu. Wszędzie widzieli białe wzniesienie i masywne góry nieco dalej. No i drzewa też były. I kiedy mijali taką jedną Jodłę to wyskoczyły zza niej trzy Arysie, które chyba uznając Pyzę za jedno z nich, zaczęły skakać przez śnieg za nią.

A więc tak to się wszystko potoczyło, wyruszali już w góry... Dax założył swoje nowe ubranko i google będąc gotowy do drogi. Podziękował za wszystko Heldze przed wyruszeniem oczywiście, w końcu jest jej za co dziękować. Gdy tylko ruszyli i spotkali górzysty krajobraz Dax na moment stanął i się przyglądnął mu. Jedyne góry jakie widział były te w Fiore i Hakobe, ale to nie było porównania do tych. Dax wyciągnął paczkę papierosów i odpalił jednego po czym wyciągnął do Veronicy - Palisz? - spytał. No cóż jak nie to schowa paczkę i tyle. Zaraz po tym spojrzał na biegnące kulki, które w sumie były takie trochę słodkie.
- Arysie, dobrze mi się wydaje? - spytał by się upewnić i rzucił gdzieś kiepa obok. Zaraz po tym ściągnął swój plecac szukając jakiegoś ciastka czy chleba, cokolwiek co by zaciągnąć do siebie jednego z stworków.
- Pyziak, zaciągnij którego bliżej - powie do swojego Synka, który oby wykonał zadanie. A gdyby to zrobił to zacznie mówić, by podeszły bliżej bo Hansu ma coś dobrego dla nich. Kto wie, może uda się jakiegoś oswoić czy coś...

Pyza radośnie sobie skakał za mamusią. Pojechali w góry! Wspomnienia z wycieczki! Jak prawdziwa rodzina! Wakacje! I to jeszcze z ciocią! Pyza wesoło sobie skakał, oglądając zielonkawy świat z wypiekami na policzkach. I bynajmniej, nie mowa tutaj o ciastkach. Po prostu pomoc przemiłej HelgoCioci i ta cała wyprawa, nawet mimo mrozu, była wprost idealnym powodem do zapewnienia Pyzie największej z możliwych radości. A teraz jeszcze coś słodkiego postanowiło pohopsać z Pyzą! Nasz drożdż radośnie skakał i zaczął skakać dookoła arysi.
-Puciuu!~ - krzyknął radośnie skacząc razem z nimi, do momentu, gdy mamuś nie poprosiła, by zaciągnął swych braci bliżej mamusi. No to Pyza wesoło skacząc, a potem się turlając, zaczęła zbliżać się do mamuś. -Puciuu~ jednocześnie cały czas wesoło krążąc przy arysiach.

MG

Niestety temperatura na dworze była tak niska że o czymś tak abstrakcyjnym jak palenie Dax mógł zapomnieć. Nawet jak by jakimś cudem odpalił fajka, to próba palenia skończyłaby się pewnie ciężkim zapaleniem płuc. No i rzecz jasna spękanymi wargami. Za to na polecenie sprowadzenia Arysi, do Daxa zaczęły toczyć się cztery kulki śniegu, zatrzymując tuż przednim. Tak oto Pyziak zamieniał się powoli w śniegową kulkę. Bo Arysie po zatrzymaniu po prostu swoje śnieżne "Kokony" rozwaliły i patrzyly z zainteresowaniem na Daxa. I tak też dał Arysiom nieco chleba, które te schrupały, skacząc spokojnie dookoła Daxa. A Veronica milczała.

Hm? Biało-zielony świat! Pyza radośnie skoczyła (na ile tylko mogła), by zobaczyć, że jednak to tylko powłoka ze śniegu. Ale było fajnie!
-Puciuu!~ - radośnie zakrzyknie skacząc w stronę mamy i wskakując jej na ramię, by doskoczyć w stronę twarzy i w glorii szczęśliwości wtulić się, swoim wciąż lekko zaśnieżonym ciałkiem w głowę rodzicielki, dosłownie łasząc się do niej. Gdyby nie był drożdżem tylko kotem, to pewnie by zamruczał. Ale no, nie był. I dobrze. Bo koty i inne psy to takie oklepane. A tutaj po prostu dorodny syn! Duma narodu! Przyszłość Fairy Tail! Radość z tego niewielkiego ciałka płynąca była bardzo duża.

Dax się uśmiechnął oglądając skaczące dookoła niego Arysie, one były takie fajne i puszyste. Próbował wziąć jednego z nich na ręce, w końcu kto by nie próbował, prawda? Może się uda czy też nie - A ty co tak cicho? - spyta jedynie. Jeśli nie uda się wziąć Arysia czy coś, to cóż najwyżej je zostawi w spokoju, a jak się uda to cóż... W sumie to chciałby jednego zabrać ze sobą, wtedy takiego pogłaska i zacznie jak do dziecka - No to co maluchu... Chcesz wyruszyć z nami? - kto wie, może da się oswoić, a jak nie to przypał, najwyżej go Daxu/Hansu zostawi i tyle z tego było, wtedy też ruszy najwyżej dalej za Veronicą, w końcu ona jest przewodnikiem tutaj, a na pewno jej się śpieszy na ratunek siostrze, komu by się nie śpieszyło tak naprawdę.
- Dobra Pyziak, pożegnaj się z kolegami i idziemy - i wtedy też ruszy, w końcu nie mogą tutaj stać cały dzień.

MG

Arysie skakały wesoło, a jeden nawet dał się chwycić Daxowi. Wtedy jednak reszta Arysi "Zaatakowała" I tak jak Pyza, zaczeły dreptać po Daxie, który był dosłownie przysypany kulkami miłości. Pyza i trzy Arysie. Ale były lekkie i spokojnie można było ruszać, tym bardziej że Arysie nie planowały na razie zostawiać towarzyszy.-Za zimno na rozmowę.-Odpowiedziała tylko Veronica i poprowadziła ich dalej. A droga zaczęła robić się coraz trudniejsza. Z metra na metr, z minuty na minutę, temperatura spadała. Na dodatek teraz zamiast po puchatym śniegu, Dax zaczął iść po śliskim lodzie. On był przystosowany, ale Veronice było ciężko.

//Trzy Arysie są wasze.//

No i tak Dax okiełznał dzikie arysie, taki był dobry. Dobrze że były lekkie to Dax mógł przynajmniej normalnie z nimi iść. Nie podobał mu się jedynie śliski lód po którym szli, czyżby natura stwierdziła ich, że jebać was i lód po nogi? Na to wygląda. Dax jak na razie siedział cicho, rzeczywiście za zimno było na jakąkolwiek rozmowę, a tym bardziej, że lepiej oszczędzić sobie gadania jak na razie.
- Pomóc? - wystawił do dziewczyny rękę, by jej pomóc iść, może zechce od niego pomocy w tej podróży, przynajmniej będzie starał się pomóc utrzymać jej równowagę, w końcu nie dobrze jakby się wywaliła, prawda? No cóż, przynajmniej spróbuje być miły, bo jak dziewczyna nie będzie chciała pomocy to trudno.

Pyza wędrował sobie na Daxowej głowie. W sumie to nie tylko, bo ze swoimi nowymi koleżkami skakał sobie po swojej mamusi, to z barku na główkę, to na plecak. Ogólnie... wszędzie. Tak jakby berek. Więc wróżek mógł czuć się dziwnie czując biegające stadko po jego tułowiu, które zwyczajnie... się bawiło. Nie przejmowało się zanadto magiem, w końcu był większy i silniejszy. A Pyzuś chciał się tylko bawić z arysiami. A cały kwartet był niewielki i lekki, więc chyba aż tak bardzo to by mu nie przeszkadzało... pod względem fizycznym. Bo mentalnie mogło to lekko denerwować. Ale to dzieci! Kto się gniewa na dzieci?

MG

Pyza i Arysie skaczące po Daxie nie specjalnie utrudniały wspinaczkę, a same nie cierpiały z powodu lodu, który na przykład w przypadku Pyzy, byłby barierą niemal nie do pokonania. A i Veronica skorztystała z pomocy Daxa, ptrzytrzymując się jego ramienia, tym samym rozpoczynając dalszą wspinaczkę. Po niecałej godzinie, znaleźli wgłębienie skalne, gdzie Veronica nakazała chwilę przerwy, pokazując że jest zmęczona. Zresztą, Dax również się mocno zmęczył. Choć pewnie jeszcze trochę by uszedl. Zostało usiąść pod chociaż częściową osłoną przed wiatrem. Bo ognia nie było jak rozpalić. Arysie wesoło biegały teraz po ziemi. Tym to zawsze było dobrze. Im na szczęście też było umiarkowanie ciepło, dzięki grubym futrom. Veronica wyciągnęła kawałek suszonej wołowiny do Daxa i Pyzy.

Skaczące Arysie i Pyza mu nie przeszkadzały, ale Veronica zaczęła opadać z sił. Dax zgodził się na przerwie, lepiej nie ryzykować utraty sił gdzieś w miejscu bez schronienia ni niczego. Chłopak wziął kawałek wołowiny od Veronici. Przypomniała mu się wyprawa na Hakobe gdzie dostał wpierdziel od tamtejszego pustelnika czy kim tam ten gościu był. Dax westchnął przez moment odpływając, jednak wrócił do siebie po krótkim momencie. Podróż pewnie będzie długa, więc powrotu teraz za bardzo nie ma, jeszcze czeka go konfrontacja z Valdu, ale na szczęście Pyza, Veronica i Arysie są z nim, więc przynajmniej będzie mu łatwiej to wszystko co się tam stanie przetrawić. Chciał w sumie zapytać o coś, ale się powstrzymał, w końcu lepiej nie wiedzieć jak potężny jest Valdu, tym bardziej że przed tym będzie się jeszcze bardziej stresował jeśli pozna jego siłą i sam nie jest pewny czy Veronica wie cokolwiek na ten temat, chociaż i tak tego czego ludzie się boją to nieznane. Chociaż nie raz już się bił z potworami o nieznanych mu siłach, ale jednak ostatnio Lenistwo go przerosło swoją siłą...

Pyza wesoło bawiła się z Arysiami. Były jego wzrostu i z podobnym charakterem. Czemu więc miałby się z nimi nie bawić? Było wesoło. A jak jest zabawa to wiadomo, dzieciom nie chce się jej kończyć. Więc z niechęcią spojrzał na jedzonko. Nie chciał jeść. Ale jak tak przystanął w zabawie zaczął jednak czuć głód. Ale... wołowina? Spojrzał na ciocię Verę i smutno spytał:
-Pyzy? - no bo chciał kulturalnie zjeść to co lubi. Ciocia Helga robiła mu pyzy, może ciocia Vera też ma takie przy sobie? Walić temperaturę. O Pyzie tu gadamy.

MG

Veronica słysząc słodziutkie pytanie Pyzy, przecząco pokręciła głową ze smutkiem i pogłaskała Pyzę po główce. Niestety takich delikatesów jak Pyzy, to się tutaj nie uświadczy. Albo Wołowina, albo nic. Tak więc jeszcze raz zaproponowała Pyzie kawałek suszonej wołowiny. W każdym razie sprawy zaczęły przybierać dość nieciekawy obrót, kiedy w trakcie odpoczynku, zaczął wiać jeszcze silniejszy wiatr, a śniegu zaczęło padać coraz więcej. Zbliżała się burza śnieżna a oni nie byli osłonięci przed śniegiem i wiatrem. Veronica przycisnęła się bliżej do Daxa, by zwiększyć ilość ciepła. Zagarnęła też Pyzę i Arysie jakoś tak zmarkotniały i przycisnęły się do pary. Szła burza śnieżna, więc mogło zdarzyć się wszystko. Teraz każdy "gram" ciepła, był na wagę złota.

Niedobrze... pogoda nie była po ich stronie w tym momencie. Dax nie powiedział nic jak Veronica się do niego przycisnęła. Zastanawiając się co Dax może zrobić z tym wszystkim wpadł na pewien pomysł, który mógł zadziałać. Od razu położył jedną rękę przy ziemi, by stworzyć dookoła nich coś w rodzaju lodowych ścian tworem (C), by utworzyć coś w rodzaju Igloo, chyba tak można było to nazwać, mimo bycia z lodu powinny trzymać więcej ciepła niż wszystko tutaj dookoła. Na szczęście takie coś może ich ochronić przed wiatrem i śniegiem, a przynajmniej tak mu się wydawało, nigdy nie można było być niczego pewnym.

Pyza wtuliła się w mamusię, Veronicę i arysie. Zaczynało robić się coraz zimniej, więc taki rodzinny hug był na wagę Celsjusza. A gdy mamusia zaczęła robić domkoigloo gorąco zagrzewał ją do działania. Sam bowiem nadal hugał. Było zimno. Ale zawsze mogło być zimniej, więc liczył, że będąc razem się chociaż wygrzeją wspólnie porządnie. To zawsze był jakiś pomysł i sposób na zachowanie ciepła. A więc same plusy. Profity. I inne takie. Czy wspominałem, że Pyza był smutny z powodu braku pyz? Otóż nie wspominałem, ale był smutny. Ale nie chciał być głodny, wiec poczestował kawałkiem wołowiny, dzieląc się, na tyle na ile mógł, z arysiami.