Promenada

Promenada ciągnie się nieprzerwanie wzdłuż plaży, wybrzeża oraz nabrzeża portowego miasta. Ten brukowany trakt jest częstym miejscem spacerów zarówno mieszkańców jak i odwiedzającyh Hargeon.

---

 Odetchnąłem głęboko, idąc powoli nieco wyboistą promenadą. Moja walizka lekko stukotała, przeskakując kółeczkami z kamienia na kamień.
 Po pięciu dniach spędzonych na statku, podrużując z Neverbeen, byłem strasznie zadowolony z możliwości przejścia się po stałym lądzie. Prawdę mówiąc nie lubię podróżować drogą morską... ciężko znoszę bujanie, zwłaszcza gdy spadam w nocy (albo w dzień) z koi...
 Zastanawiałem się nad tym co mnie czeka tu w Fiore. Przede wszystkim ten kraj był dla mnie wielką niewiadomą... Znaczy, przed wyjazdem spędziłęm sporo czasu w bibliotece, przeglądając wszelkie przewodniki i tym podobne, w celu znalezienia informacji, ale znając życie nie widziałęm nawet czubka góry lodowej.
 Przystanąłem na chwilę pod drzewem. Było w miarę ciepło (na tyle, żebym zdjął swój płaszcz, który teraz przewieszony w pół niosłem w lewej ręce) a na niebie nie było śladu nawet jednej chmurki. Słoneczne refleksy tańczyły po powierzchni morza. Nie wiedziałem dokładnie, w którym punkcie miasta jestem ani gdzie się dalej udać.
Ruszyłem więc dalej, rozglądając się za kimś, kto mnie oświeci.

Magnolia w ciągu ostatnich paru dni stała się strasznie nudnym miejscem. Przynajmniej tak myślał białowłosy chłopiec, który w ostatnim czasie przeżywał kryzys twórczy. Pukanie do drzwi i natychmiastowa ucieczka, przestała być śmieszna gdy zamiast wściekłego domownika wybiegał wściekły pies. Natomiast w samej gildii nie było obecnie żadnych fajnych osób. Większość wyruszyła na samobójcze misje, a ci co zostali nie interesowali się żartami białowłosego. Do tego wszystkiego przyszedł jakiś policjant i należało być grzecznym. Nie podobało mu się to, dlatego też postanowił udać się gdzieś indziej.

Najbliżej było miasto Hargeon. Tam właśnie wyruszył Gonzales, mając nadzieję, że trafi do ludzi z „dobrym” poczuciem humoru. Gdy tam dotarł nie wiedział od czego by tu zacząć. Czy najpierw porozkręcać parę ławek? Albo by tak pozaczepiać ludzi zadając im głupie pytania? A może by tak coś zepsuć i zwalić winę na kogoś innego? Pomysłów było dużo, ale wszystkie gdzieś zniknęły gdy chłopak zobaczył morze.
-Mooorze… - powiedział z zachwytem. To było coś co wyglądało naprawdę pięknie. Stał tak przez długą chwilę wpatrując się w ogromny zbiornik wodny. A potem jego uwagę odwrócił odgłos stukoczących kamieni. Zobaczył czerwonowłosego mężczyznę, który ciągnął za sobą walizkę.
Jeśli idzie to zapewne wie gdzie ?– pomyślał białowłosy, który w sumie sam nie wiedział co ze sobą zrobić. Zaczął więc iść za nieznajomym mężczyzną, a może raczej za jego walizką. Szedł parę metrów za nim. Aż w końcu ten się zatrzymał. Gonzales stał parę kroków z tyłu. Pierwszy raz był w Hargeonie i stwierdził, że będzie ciekawiej zwiedzać to miasto z kimś niż samemu. Białowłosy pstryknął palcami, wypuszczając w powietrze kilka iskier i podbiegł do mężczyzny.
-Cześć! Co masz w tej walizce? Kim jesteś? Pierwszy raz w tym mieście? Gdzie idziesz? Co robisz? – zadał serię pytań nie dając nawet czasu na odpowiedź. – Jestem Gonzales Gonzo Gick! Miło mi poznać! – przedstawił się i wyciągnął rękę, na której pojawił się niewielki biały płomyczek.
W końcu zaczepianie przypadkowych osób to najlepszy sposób na zawarcie nowych znajomości.

Tak jak myślał chłopiec Kashima nie był tutejszy, ale zawiódł się trochę tym, że nie wiedział dokąd iść. Miał nadzieję, że przybył tu w jakiś większych celach, wtedy mógłby mu trochę poprzeszkadzać, uznając wszystko za niewinny, bardzo śmieszny żart. Mężczyzna nie odpędził białowłosego walizką, ani też nie krzyczał, co Gonzales uznał za dobry początek znajomości. Nawet uścisnął mu rękę! Możliwe, że Ryotaro będzie miał poniekąd jakieś poczucie humoru.
-Naprawdę jesteś pierwszy raz we Fiore i nigdy tu nie byłeś? – zapytał z bezmyślnym wyrazem twarzy.  – Skąd w takim razie jesteś? Co takiego sprawiło, że tu przybyłeś? – tym razem dał czas rozmówcy na odpowiedź. Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. Nigdy wcześniej nie żartował z obcokrajowcem/obcokrajowcy. – Nie wiesz, że Fiore w ostatnim czasie stało się bardzo niebezpieczne?! Okropne potwory sieją spustoszenie! Bandytów na drogach jest więcej niż ludzi! Nawet w miastach nie możesz czuć się bezpiecznie. Ludzie zabijają się za drobne pieniądze, a niektórzy nawet nie potrzebują powodu. Wszędzie jest pełno szaleńców… Na przykład spójrz na ten dom – Gonzales wskazał najbliższy, przypadkowy budynek. – Mieszka w nim rzeźnik, który w każdy czwartek robi polędwicę z ludzi. Jakby tego było mało dalej mieszka stara wiedźma, która robi instrumenty z ludzkich strun głosowych. A co na to straż i policja? Sami nie są lepsi! W Fiore nie ma łatwego życia. Jeśli nie znasz się na magii długo tutaj nie pociągniesz. Dlatego też powinien się pan cieszyć, że w porę pana spotkałem. Jako mag z Fairy Tail, Oferuję swoją pomoc! Mogę pana ochraniać przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Pierwszy tydzień usług jest darmowy…
Gonzales zaśmiał się w duchu. Na jego twarzy pojawił się życzliwy uśmiech. Ciekawiło go jak obcokrajowiec zareaguje i czy w ogóle w cokolwiek uwierzy.

Gonzales nie wytrzymał. Odwrócił się i Kashima mógł usłyszeć krótkie „Haha-ha”. On chyba naprawdę w to wierzy! – pomyślał. Ta chwila trwała krótko. Na twarzy białowłosego znów pojawił się życzliwy uśmiech.
-Oczywiście, że jestem silny! A to mój znak! – powiedział dumnie Gonzales, odwracając się i pokazując palcem biały symbol na karku. Potem znów się odwrócił, wyjął z kieszeni epickie, ciemne okulary, przetarł je i znowu schował.
– Kogo właściwie szukasz? Bardzo możliwe, że już nie żyje – spytał, przełączając się na czarny humor. Znów nie wytrzymał i znów musiał się odwrócić. – Żartuję tylko! Ale w razie czego możemy przeszukać cmentarze. Haha-ha-ha! Dobra, starczy tych żartów – skarcił sam siebie i stanął wyprostowany, poważniejąc. – Powiedziałem, że ci pomogę, więc nie spocznę dopóki nie znajdziemy tej osoby, albo do czasu kiedy mnie nie zwolnisz ze służby! Jeśli zaś myślisz aby gdzieś się zatrzymać to… eee… no cóż… Chyba coś było gdzieś po drodze... – Gonzales sam nie znał dobrze miasta. On sam mógłby się zatrzymać dosłownie wszędzie. – Ehh… Zawsze możemy pójść za miasto i tam rozpalić ognisko! – dodał entuzjastycznie. – Chociaż ewentualnie można się za czymś dłużej rozejrzeć. Chyba, że wygonimy kogoś z własnego domu! – powiedział z jeszcze większym entuzjazmem.

Białowłosy spojrzał na zdjęcie. Przyglądał mu się chwilę w skupieniu. Podrapał się po głowie. Spojrzał jeszcze raz. Potem przez długą chwilę udawał, że się nad czymś zastanawia.
-Chyba ich nigdy wcześniej nie widziałem... Nie mieszkają w Magnolii? Jeśli tak, to może je kiedyś spotkałem – powiedział, próbując sobie przypomnieć czy robił kiedykolwiek jakieś żarty kobietom i ich córkom. – Nie… Nie kojarzę ich. Po co ich szukasz? – spytał ruszając w stronę, którą wskazał Kashima. Nie sądził aby Ryotaro był walecznym rycerzem, który przybył do Fiore aby uratować księżniczkę z zamku. No bo w jakim innym celu można szukać kobiet? Chyba same z siebie nie znikają? W każdym razie, zapowiadało się na wielką podróż. Gonzales zawsze chciał w taką wyruszyć, a przynajmniej chciał od tego momentu. Później będzie opowiadał w gildii „wspaniałe” historie, z drobnym upiększeniem, ale ważne, że będzie o czym gadać.
-No dobrze, możemy poszukać karczmy. Ale z pytaniem ludzi powinniśmy być ostrożni – Gonzales ściszył głos. – Pamiętaj, że wszędzie jest pełno szaleńców i oszustów. Dziś wskażą ci drogę do karczmy, a w nocy,  kiedy uśniesz, wbiją ci nóż w plecy, by potem zrobić z ciebie główne danie w luksusowej restauracji… Jedynie dzielnym magom z Fairy Tail można dzisiaj ufać! – ostatnie zdanie wypowiedział na tyle głośno, żeby każdy w pobliżu go usłyszał.  - Jeśli zaś chodzi o poszukiwania dziewczyn, to masz jakiś pomysł gdzie zacząć?

Chyba Ryotaro za bardzo się wkręcił. Gonzales nawet nie pofatygował się żeby się odwrócić, tylko z miejsca wybuchnął śmiechem. 
-HAHA!!! Hehehe!!! Hahaha!!! HA!!! ha!!! HA!!! Ale się nabrał! HaHA!!! Hehe! – musiała minąć dłuższa chwila, nim białowłosy skończył się śmiać. Dzienna norma złośliwych żartów została wyrobiona. Teraz można się już było zadowolić drobnymi żarcikami. – Ehh… Nie jest w sumie tak źle. Zależy tylko gdzie i na kogo trafisz. Zdarzają się wyjątkowe przypadki, ale nie co drugi krok. Szczerze wątpię, żeby ktokolwiek w tym mieście miał jakieś przejawy szaleństwa, ale ostrożnym trzeba być zawsze i wszędzie. Wszędzie mogą się trafić bardziej niebezpieczne miejsca, ale dopóki masz przy sobie kogoś kto zna się na magii, tak jak ja, nie masz się czego obawiać. Wiesz, od tego wszystkiego zrobiłem się głodny. Chcesz może bułkę? – spytał wyciągając z kieszeni bułko-skałę. – Mam ochotę na coś większego niż zwykła bułka. Może powinniśmy coś zjeść, zanim wyruszymy szukać twoich koleżanek? – chłopak przecież się zobowiązał, że mu pomoże, a Gonzales nie składa fałszywych obietnic. Poza tym obawiał się, że biedny Ryotaro może sobie sam nie poradzić, a szkoda by było, gdyby tak śmieszna osoba skończyła swój żywot przedwcześnie.

Schował kamienną bułkę z powrotem do kieszeni. No cóż... przyda się innym razem. Szedł tuż obok Kashimy patrząc w niebo. Spoglądał co jakiś czas na okoliczne budynki. Domy jak domy, tylko, że przy morzu. Możliwe, że gdzieś wśród nich była jakaś karczma, ale białowłosy nie zwrócił na to uwagi. Jego myśli w danej chwili krążyły wokół tego z jakimi przeszkodami będzie się musiał zmierzyć oraz jakich wrogów spotka na swej drodze, podczas podróży. Nigdy nie miał okazji żeby się aż tak wykazać, dlatego też był bardzo podekscytowany na samą myśl. 
- Po co tu przyszedłem? - spytał samego siebie. - Z nudów, chyba... Czasem warto wyjść sobie gdzieś dalej od domu, a przy okazji pożartować sobie z ludźmi. Zaś jeśli chodzi o moje zadanie, to po prostu ożywiam trochę okolicę. Ludzie w ostatnich czasach są bardzo ponurzy. Trzeba im dać czasem powód do śmiechu... albo trochę ich zdenerwować... ewentualnie coś popsuć... Ale to wszystko tylko niewinne żarty! Kto by się nimi przejmował?! 

Gonzales na tyle polubił już nowego towarzysza, że nawet słuchał tego co mówił. Zdawało mu się, że Ryotaro też lubił żartować, tylko jeszcze tego nie ujawnił. Na pewno nie był nudną osobą, jakie często białowłosy spotykał.
-Kłopoty? Kłopoty są śmieszne! – odpowiedział uśmiechając się w ten złośliwy sposób. – Nie ma takich kłopotów z których nie dałoby się wyjść cało. Wystarczy jedynie szybko biegać.
Gdy stanęli pod karczmą, Gonzales przeczytał szyld i od razu się zaśmiał. Dziwne nazwy i poszczególne słowa były tym, co najbardziej go śmieszyło. Nie wnikał czemu Ryotaro wybrał akurat tą karczmę, ale to również go rozśmieszyło.
-Możemy tam wejść… Hehe… Myślisz, że powinienem wziąć rybę czy owoce morza. I czy te owoce mają dużo pestek? Nie lubię owoców z pestkami – powiedział Gonzales wchodząc do karczmy.

[z/t Następnego posta możesz dać w środku ]

MG

Pierwszym przystankiem ich podróżny, był rzecz jasna Hargeon. Ogromne miasto portowe dawało się we znaki każdemu. Zwłaszcza Pheamowi, bo choroba morska mogła zaatakować, jeśli Alba zażyczyłaby sobie podróży łódką. Dotarli tutaj przed południem. Po plaży chodziły jeszcze tłumy ludzi, to samo z promenadą, więc nie trudno byłoby się tutaj zgubić. Red patrzyła na wszystko oniemiała, oczami szeroko otwartmi ze zdumienia, podziwu i fascynacji. Kiedy Alba była trochę z przodu, czerwieniąc się jak burak, pociągnęła Pheama za rękaw i szepnęła tak by Alba nie słyszała.-Co to jest?-Zapytała, pokazując na morze. Alba prowadziła ich bez chwili wytchnienia. A gdy się zatrzymała... Pheamowi ukazał się widok sklepu z bielizną.