Trakt

First topic message reminder :

Jest to jedna z wielu dróg łączących Magnolię z okolicznymi wsiami, miasteczkami etc. Droga blisko Magnolii całkiem ładna, dalej trochę się psuje aż w końcu zamienia się w coś na kształt polnej.

---

Gdy Ururu zapytała Abri o jej przemiany, Akiko nadstawiła uszu. Ją tez ciekawiło jak to jest zmieniać się w zwierzęta. Podskoczyła lekko, zaskoczona jednoczesnym pytaniem w jej stronę.
Pomarańcza nie wiedziała, czy powinna odpowiadać teraz, czy zaczekać aż skończą rozmowę na temat Abri, której również chciała wysłuchać.
- Z.. Znamy się dopiero od niedawna... Rina bardzo pomogła mi i... i mamie.- Opowiedziała po krótce. Mocno spłycona wersja zdarzeń ale cóż... TE TRANSFORMACJE!- Więc... Uważasz się bardziej za... kota?

Pająki, takie zwykłe, same w sobie nie przerażały jej bardzo. To była taka bardziej... Niechęć spowodowana tym jakie są... Akiko wiedziała, że pająki są pożyteczne i raczej nigdy nie zabiła żadnego, ale... Nie chciała mieć z nimi zbyt wiele wspólnego. Inaczej rzecz się jednak miała z gigantycznymi pajęczakami, takimi jak ten wezwany przez Ururu. Ogromne stworzenie budziło w Pomarańczy lęk. Chyba nie tylko ona by tak zareagowała na tego rozmiaru Pająka, prawda?
Na szczęście, gdy tylko Ururu zauważyła w jaki sposób pająk oddziałuje na jej towarzyszkę, szybko go odesłała i starała się zmienić temat. Niestety, takie wrażenia (ogromny pająk znikąd ;-;) nie opuszczają zbyt szybko, dlatego Akiko wciąż wyglądała na zdenerwowaną.
- To... Nie tak, że nie lubię...- Odpowiedziała.- On... się pojawił... Nagle... Znikąd...
Akiko nie widziała w życiu zbyt wiele, nie podróżowała zbyt wiele po świecie. Dlatego małe rzeczy mogły ją łatwo ekscytować... A duże szokować. Tak to bywa z ludźmi jej pokroju.- Ostrzeż... Następnym razem mnie ostrzeż, Dobrze?
Następnym razem Pomarańcza już tak nie spanikuje. Oj na pewno nie. Następnym razem to będzie wyglądało zupełnie inaczej... Prawda?
- Bardzo lubię koty... Możesz wierzyć, lub nie... Ale gdy pierwszy raz spotkałam Abri, nieświadoma tego kim jest... Wygłaskałam ją... Dość dokładnie.- Wyznała Akiko wciąż będąca w lekkim szoku, przez co nawet nie zdałą sobie sprawy z tego, że powiedziała coś wstydliwego.

Ururu wciąż się szczerząc ruszyła do przodu. Misja musi trwać!
- Dobrze, dobrze, zapamiętam, będę ostrzegać!
Nie wnikała, czemu Akiko bała się rzeczy pojawiających się znikąd. Z jednej strony sama nie lubiła jak coś nagle wyskakiwało (i ją atakowało), lecz z drugiej przecież z owocowych kłódek zbroja też pojawia się znikąd... no, w sumie to z kłódek. Ururu wyobraziła siebie w owockowej zbroi ujeżdżającą pająka. Cudowny widok.
- Aaaaaaaaa, to dlatego tak niezręcznie ci było~ - Ururu ucieszyła się, że kolejne rzeczy zostają wyjaśnione. Sama nie uważała tego za jakiś wstydliwy temat. Gdyby Abri była tłustym puchatym kotem i nie byliby w niebezpiecznym miejscu, sama rzuciłaby się do głaskania. Znaczy. Jej głaskanie polegało na ocieraniu swojej twarzy o koci brzuch i łapaniu za łapki. Zastanowiła się, czy byłoby jej niezręcznie, gdyby taki wypieszczony przez nią kotek zamienił się w człowieka. Ciekawe, czy sierść, którą by taki kociak zostawił na jej twarzy, zniknęłaby czy może zamieniła w ludzkie włosy? Byłoby śmiesznie. Jak zwykle.

- Tak... To dlatego...
Dla niezbyt śmiałych ludzi nawet drobne problemy potrafią urosnąć do rangi poważnego problemu. Sporo osób skwitowałoby takie coś śmiechem, ale dla Akiko, to jeszcze świeże wspomnienie wcięz było krępujące. Może za parę miesięcy...?
- Wydaje mi się, że jesteśmy już blisko.- Powiedziała Pomarańcza.- Zbliża sie koniec naszej podróży.
I faktycznie, w półmroku wieczora widać już było nieodległe światła miasta.
- Teraz musimy znaleźć muzeum.

z/t

Uśmiechnęła się tylko idąc dalej. Zastanowiła się jak Abri się czuje, kiedy ktoś ją wygłaska. Albo, kiedy jest psem to da jej kość. Albo w panice skoczy na stół, gdy dziewczyna spaceruje w postaci myszy. Ciekawe jakie ma relacje z innymi zwierzętami. Fajnie by było to kiedyś zbadać.
Magia Akiko też była całkiem ciekawa. A na pewno bardzo pachnąca i Ururu chętnie by znowu przywdziała taką zbroję. Tylko nieco lżejszą od poprzedniej, oczywiście.
Kiedy ujrzały miasto, Ururu zastanowiła się, czemu nie wzięły ze sobą koni. Na pewno gdzieś dałoby radę takie wynająć. A może jednak nie.
- Szybko ten dzień minął - powiedziała ziewając. Znaleźć? - Ale wiesz, mniej więcej, gdzie się ono znajduje, prawda? Moje nóżki raczej nie byłyby zadowolone z dodatkowego błądzenia po nieznanych terenach...
No tak. Teraz jej się przypomniało, że ma nogi. Abri ma fajnie, może zamienić się w węża i po sprawie. Ururu zastanowiła się, czy kiedyś uda jej się zmienić w pająka. Fajnie by było.

[zt]

Abri kompletnie nie miała pojęcia gdzie się udać, aby pobawić się swoja nową bronią. Szła traktem i rozglądała się wokół za jakimś miejsce które mogłaby potrzaskać swoją Wskazówką. Była z siebie bardzo zadowolona - sama wymyśliła, żeby spróbować dorobić Wskazówce coś, dzięki czemu nie pokaleczy się chcąc jej używać. Mało tego sklepikarz odwalił niezłą robotę. Całość wyglądała tak, jakby trzymała w ręku cienki, czarny miecz. No po prostu super...
Dziewczyna, aż podskoczyła z radości na tę myśl. Tak...teraz przynajmniej wygląda jakby nie była bezbronna nawet w ludzkiej postaci.
- Właśnie! - wykrzyknęła i szybko rozejrzała się wokół czy na trakcie jest zupełnie sama. Głupio byłoby się tłumaczyć obcym ludziom, czemu gada do siebie. Kiedy upewniła się że nikogo w pobliżu nie ma, zeszła z drogi gdzieś na bok tak, aby mogła na chwilę usiąść i się skupić. Zdjęła z pasa Wskazówkę, wyciągnęła ją z pochwy i usiadła na piętach. Zrobiła kilka głębszych wdechów i położyła ostrożnie swój oręż na ziemi przed sobą. Skupiła się na przedmiotach chcąc wlać w nie trochę swojej magii tak jak to kiedyś zrobiła ze swoimi ciuchami. Chciała koniecznie, aby wskazówka zawsze była przy niej, nawet kiedy zmieni postać...

W końcu nastał ten dzień - ten moment, w którym otwierało się jej okno na świat, a ona miała rozpostrzeć swoje skrzydła i lecieć o własnych siłach niczym ptak. Dzień, w którym otrzymała odpowiedź względem jej zgłoszenia zdawał się być najpiękniejszym w życiu. Kwiatki ćwierkały, ptaszki ładnie pachniały, a trawa była mięciutka niczym chmurki. Problem pojawił się jednak w chwili, w której dziewczę miało dostać się do Ery. Wzięła jedną z map z kiosku, po czym pokreśliła na niej na chybił trafił kilka kółek, aby następnie ruszyć. Szła przed siebie, jednak po kilku godzinach, a i po spotkaniu potrzebującej pomocy staruszki - postanowiła odpocząć i sprawdzić dość istotną rzecz. Ile jej jeszcze drogi zostało?! Dlatego też przysiadła sobie w cieniu drzewa, rozłożyła mapę, umieszczając kierunek południowy u góry, a następnie... zaczęła rysować czerwonym markerem coś, co przypominało kocią buźkę w okolicy Magnolii, by po chwili przypadkowo maznąć sobie kreskę na poliku. Zdawała się tym na tyle zaabsorbowana, że nie spostrzegła nawet przechodzącej w okolicy Abri, która bawiła się swoim mieczykiem, a Vista... musiała jakoś znaleźć drogę.

Kiedy skończyła podniosła wzrok i rozejrzała się raz jeszcze. Wtedy właśnie dostrzegła niedaleko siedzącą pod drzewem dziewczynę. Spojrzała na swoją Wskazówkę i westchnęła - nie sprawdzi teraz czy to działa czy nie. Wstając schowała broń do pochwy i przymocowała ją wygodnie na pasie. Znowu spojrzała w stronę nieznajomej zastanawiając się, czy ta była tutaj wcześniej, ale Abri jej nie widziała, czy pojawiła się wtedy, kiedy ona była bardzo skupiona. Tak czy inaczej, postanowiła podejść do niej.
Ruszyła powoli w jej stronę, choć starała się nie iść zbyt cicho. Nie chciała jej wystraszyć gdyby ta jej nie zauważyła.
- Hej...Pomóc ci w czymś? - zapytała zwracając uwagę na mapę, którą miała przed sobą. Abri szczęśliwie nie potrzebowała takich wynalazków - nigdy nie miała problemów z nawigacją, a nawet jeśli nie wiedziała jak iść żeby dojść, to jak to mówią "koniec języka za przewodnika" - zawsze ktoś chętnie udzielał jej wskazówek. Tym razem może ona sama będzie w stanie pomóc.

Szczytny cel musiał poczekać, a na pierwszy plan wskoczyła mapa Magnolii. Nie do końca wiedziała jak jej użyć, jednak nie poddawała się, dzielnie szukając Ery. Tu pojawił się pierwszy problem, bo na mapie, którą zakupiła Vista - miasta radnych nie było. Inną sprawą był fakt, że miała wrażenie, iż ktoś coś do niej mówi. Przeniosła spojrzenie na białowłosą dziewczynę, ukazując przy okazji pomazaną twarz markerem, a zarazem zastanawiając się, co odpowiedzieć. To raczej ona winna zaoferować pomoc, a nie o nią prosić, jednak... dla większego dobra musiała pierw dostać się do swojego nowego miejsca pracy! - Tak trochę się zgubiłam. Miałam dostać się do Ery, bo dostałam tam pracę, która pomoże mi zwalczać zło tego świata, ale nigdzie nie widzę jej na mapie, którą mi sprzedano - rzuciła tylko zamyślona, nadymając policzki, a i stukając kilkukrotnie otwartym markerem po rozwiniętej mapie, co jednak nie przyniosło większych efektów. - Jeszcze jak pytałam się o drogę to powiedzieli, że iść pieszo, aż znajdę jakieś takie o... takie coś i tam będzie takie inne oooo i wtedy powinnam zobaczyć te no... wruuum? Chyba, ale nigdzie tego nie widzę, a to chyba miało być w tym kierunku... - dopowiedziała wszystko niemalże na jednym wdechu, gestykulując przy tym tak, że druga dziewczyna mogła stwierdzić jedno. Z pewnością nie wiedziała czym było coś, oooo, czy wruuum.

Przez chwilę patrzyła na dziewczynę lekko zdziwiona. Po pierwszym wrażeniu, Abri doszła do wniosku, ze spotkała kogoś bardziej narwanego od siebie. To chyba dobrze prawda?
- Nie bardzo wiem o czym mówisz, ale znam drogę do Ery - rzekła po czym zastanowiła się nad swoimi słowami.
- Nie... - sprostowała rumieniąc się lekko ze wstydu - Drogi nie znam, ale wiem gdzie jest Era, choć nigdy nie byłam tam osobiście- dodała po chwili i uśmiechnęła się lekko do dziewczyny.
- Mogłabym cie zaprowadzić tak daleko jak tylko będę mogła, ale wybieram się na misję, i muszę być właściwie w pobliżu Magnolii, żeby jej nie przegapić... - głupio byłoby się przyznać, że nie wie dokładnie dokąd ma się udać na tę misję. A przynajmniej jeszcze nie wie...
Westchnęła po czym przypomniała sobie o formalnościach. Wyciągnęła więc rękę do dziewczyny w geście powitalnym i przedstawiła się.
- Jestem Abri, z Fairytail, a ty? - postanowiła nie zapytać jeszcze czego nieznajoma szuka w Erze. Nie chciała wyjść na wścibską dziewuche.

Z całą pewnością różowowłosa posiadała niemały problem, za które można było uznać spore pokłady dezorganizacji. Mały, chodzący chaos imieniem Viscotte zdawał się nawiedzić Magnolię i to właśnie był główny problem. Może dziewczyna sama w sobie miała jakiś problem, który sprawiał, że nieczyste siły skłaniały się do nieustannej walki z nią?! - Wiesz... Spacerowałam sobie po mieście, kiedy nagle zawiał wiatr i wyrwał i mapę, a ta spadła do kałuży. Dlatego poszłam do sklepu, a tam ktoś próbował okraść staruszkę, ale przypadkiem uderzyłam go drzwiami i dobro znów zwyciężyło - wiesz? Dlatego sprzedawca w kiosku powiedział, że mogę zabrać ze sobą jedną z map, ale nie powiedział w sumie jak jej używać i nie mogę teraz znaleźć na niej Erę - zakończyła swój ciut przydługi wywód sporym wydechem, jakby przez całą opowieść zapowietrzała się. Niejednokrotnie przy tym jej gestykulacja zdawała się zamaszysta. Nawet za bardzo, że raz prawie maznęła Abri markerem po bluzce. Najpewniej w tym momencie, w którym przedstawiała wizualnie trzaśnięcie drzwiami. Do tego całości towarzyszyły znane dobrze z poprzedniej części rozmowy odgłosy typu 'siu', 'wziu' i 'wooo'. Wiele osób już dawno by się zniechęciło, ale nie białowłosa! - Naprawdę?! Zaprowadzisz mnie do Ery? Na mapie to było tylko kilkadziesiąt centymetrów, ale idę już od dobrych trzydziestu minut i dalej nic nie widzę, a boję się, że spóźnię się do pracy i nie będę mogła pomóc w walce z złem i występkiem i to u boku samego Ondreja Sudka! Ale shsh... - wskazała tylko ręką, jakby to miała być ważna sprawa i tajemnica, licząc że dziewczyna jakoś się nachyli - ...musisz przyznać, że zabawnie się nazywa - dodała tylko półszeptem, uśmiechając się przy tym, a i spoglądając na wyciągniętą w jej kierunku dłoń jakby ze zdziwieniem. Miała zrobić coś jeszcze? Coś... Coś szczególnego... - Ach tak! Viscotte Tangerine de la Cruz~!

- Viscotte - powtórzyła jej imię, aby zapadło jej w pamięć.
- Mogę zaprowadzić cię tak daleko jak tylko będę mogła - rzekła po czym dodała po chwili zastanowienia - Niestety nie posiadam mapy, ale być może będę mogła zorganizować Ci przewodnika, który zaprowadzi cię na miejsce kiedy ja będę musiała iść w swoją stronę...Tak się składa że nie mogę na razie za bardzo oddalić się od Magnolii, ponieważ nie wiem kiedy dokładnie rozpocznie się moja misja...- uśmiechnęła się serdecznie do dziewczyny. Właściwie to nie wiedziała czy ma czekać na kogoś, czy ma wyruszyć sama. Tak mało informacji było na temat miejsca rozpoczęcia misji że nie wiedziała jak sobie z tym poradzić. Ale uznała, że jeśli pomoże dziewczynie, to z pewnością napewno wpadnie po drodze na jakiś pomysł...prawda?
Rzuciła jeszcze raz okiem na mapę. Ta jednak nie mówiła nic białowłosej dziewczynie.
- Mogę spojrzeć? - zapytała wyciągając rękę po mapę, a kiedy będzie ją miała w ręce przyjrzy się jej bliżej szukając na mapie jakichś charakterystycznych punktów które znała.
- Wygląda bardziej jak mapa miasta, a nie hmm...drogi do niego...- zauważy po czym odda dziewczynie mapę i spojrzy w niebo - na słońce i zastanowi się nad sytuacją.
- Do Ery musiałybyśmy iść w tamtą stronę - wskaże ręką kierunek i doda - Ten trakt obiega miasto, więc miniemy je, a potem droga będzie już prosta. Powinnaś trafić, ale i tak poślę za tobą przewodnika, na wypadek gdybyś zeszła z drogi i miała się znowu zgubić - dodała z uśmiechem i na koniec zapytała jeszcze
- Co ty na to? - w sumie nawet nie pomyślała o tym, żeby wstąpić do miasta i zakupić dziewczynie odpowiednią mapę...

Dziewczyna wydawała się zamyślona. Przez dłuższą chwilę siedziała, spoglądając się to w przestrzeń, to na białowłosą. Ta z kolei zaproponowała jej coś nadzwyczajnego. Pomoc! Pomoc od zupełnie obcej osóbki, którą niedawno co poznała. Nie było w tym nic dziwnego, a przynajmniej nie - jeśli chodziło o Vis! Ta jedynie pewniej uścisnęła dłoń białowłosej, aby poderwać się na równe nogi i chwycić nową koleżankę w uścisku. - To super! Razem z pewnością będzie raźniej! W ogóle... Oglądałaś może... - i tak zaczęła się nigdy niekończąca się seria pytań różowowłosej, która wypytała po drodze Abri o każdy możliwy szczegół, jak i podzieliła się z nią nowinkami z świata show biznesu, czy też z wielkiego ekranu i ostatnich premier. Gier i filmów. W końcu droga przed nimi długa...

zt

Abri ucieszyła się widząc entuzjazm dziewczyny. Zawsze lubiła służyć pomocą wiedząc, że jeśli ona będzie jej potrzebować, to dzięki temu zawsze ją znajdzie. Wyglądało na to, że Abruszka jest bardziej samowystarczalna niż jej się wydaje...
Kiedy tak podążały traktem, szybko doszła do wniosku, że Vista jest całkiem sympatyczną i otwartą osobą. Choć zadawała jej pytania, na które nie znała odpowiedzi, dotyczących nowinek, o których nie miała pojęcia. Ba! Nawet momentami ciągła ją za język, że powiedziała na ten temat coś więcej. Zauważyła, że towarzyszka szybko zmienia temat, więc trzeba było być przy niej bardzo uważnym słuchaczem, żeby nie przegapić czegoś istotnego.
Mimo to całkiem pozytywnie jej się wędrowało i jedyne czym się martwiła to tym, czy aby na pewno kiedy zostawi koleżankę, ta dojdzie do celu swej wędrówki...
W pewnym momencie, cały czas słuchając Visty, wydała z siebie charakterystyczny ptasi gwizd. Kiedy po kilku chwilach podleciał do niej mały wróbelek, Abri poprosiła go na swój sposób, by ten zadbał o to, aby Vista dotarła do Ery, niech ją prowadzi, kiedy jej już nie będzie...

[zt]

To miał być kolejny spokojny dzień. Czas na odpoczynek, relaks, dobre żarcie i ciepłe kojo w przytulnym hotelu gdzieś w Magnolii. Słońce było wysoko, wszystko wydawało się być całkiem normalne...
-Co do...?-co kilkadziesiąt metrów mag oglądał targające za sobą toboły osoby, które pośpiesznym krokiem opuszczały miasto... Niby nic dziwnego, wędrowni kupcy, czy przeprowadzki to codzienność. Podobnie jak magowie, szczególnie ci nie przynależący do żadnej gildii, ci ludzie prowadzili bardziej koczowniczy, niż osiadły tryb życia. Nie pytał więc pierwszej grupki opuszczających miasto, nie zapytał też drugiej. W sumie nie miał nawet pomysłu, o co mógłby konkretnie spytać.
"Hej, czemu uciekacie z miasta?" nie wydawało się dobrym rozwiązaniem. Dopiero kolejna większa grupa uciekinierów zaniepokoiła bladego maga. Rozejrzał się za jakimś wzgórkiem, z którego lepiej będzie widać miasto. Dopiero wtedy dostrzegł smugę deszczu unoszącą się nad miastem, chmury oraz długi sznur osób, które przechodziły przez bramę.
Odwrócić się na pięcie i iść za tłumem?-dziwna myśl pojawiła się w głowie Ill'a. Chłopak obrócił głowę za siebie, odprowadzając mieszkańców wzrokiem.
-No tak...-po czym, jak gdyby nigdy nic ruszył przed siebie, kierując się w stronę miasta.

Ruszył, mijając kolejnych uciekających ludzi, aż w końcu wszedł w opustoszałe uliczki miasta. Cisza zdawała się być wręcz nienaturalna. I nagle... w tym wszystkim... usłyszał jeden dźwięk. Odległy, dziecięcy śmiech. Chyba z jednej z bocznych uliczek widniejących w oddali. Tylko w tej całej scenerii to jedno wydawało się dziwne. Tym bardziej, że po chwili usłyszał, jak jakiś budynek się wali... z tego samego kierunku. A śmiech dzieciaka w tym samym momencie... ucichł. Zdawałoby się, jakby całe otoczenie w tym samym momencie pytało się Illa:
~Co zrobisz?~ odczucie to było tak wyraźne, że miał wrażenie, że ktoś wdarł się do jego umysłu.