Zrujnowana krypta

Tego się akurat nie spodziewał. Przez chwilę poczuł, że utknął już na zawsze w tym miejscu. Zrobiło mu się słabo, gdy przyszło mu patrzeć na inne osoby. Musiał pracować tak jak oni i chyba nic nie mógł z tym zrobić. Pośród bezuczuciowych, nic nie znaczących istot. Ich byt skupiał się tylko na jednej czynności, a Igles widocznie miał do nich dołączyć. Został zdominowany przez większych i silniejszych. Można powiedzieć, że lepiej przystosowanych. Osobnik z baranimi rogami miał niewątpliwą przewagę w swojej budowie, oraz posiadał bicz. Tym biczem mógł poganiać innych, jak bydło. Igles nigdy nie uważał, że zwycięstwo zawsze należy do silniejszych. Spryt oraz podstęp o wszystkim decydowały. Nawet mrówka jest w stanie powalić słonia, jeżeli będzie miała tylko odpowiednio jadowite kły, oraz będzie gryźć w odpowiednich miejscach. Dlatego też Igles w żaden sposób nie zaprotestował. Raczej nic tym sposobem by nie osiągnął. Musiał wyczekać odpowiedniej chwili… Ale wcześniej musiał poczciwie pracować. Pokazać to, że jest posłuszny, że mają nad nim całkowitą władzę. Żeby poczuli, że go złamali, a kiedy będą całkowicie pewni swego, to właśnie będzie ich zgubą.
Pozostałe rzeczy również z czasem wydały mu się ciekawe. Tak jak zastanawiające było to, że nie mógł na nikogo podnieść ręki, tak jak głos, który nagle powrócił. Nie można stwierdzić, że Igles jakoś się za nim stęsknił, aczkolwiek nie był już czymś, co by teraz tak po prostu zignorował. Póki co, nie dostrzegał jednak jakichkolwiek możliwości poza podporządkowaniem się poleceniom. Nie podobało mu się wcale to, że musiał pracować. Właściwie to był mocno wkurzony na wszystko i na wszystkich. Mróz i zimno cholernie przeszkadzały, ale on nie miał zamiaru tego po sobie poznać. Potrzebował wiedzieć więcej, a żeby tę wiedzę zdobyć, musiał się o nią postarać. Wydawało się być to trochę bez sensu, ale on był cierpliwy. Nie miał zamiaru stać się jak bydło dookoła. Igles był od nich lepszy i chciał to udowodnić swoją pracą…
Posłusznie kiwnął głową i chwycił wiadro. Pobiegł szukać lodu, takim tempem jakim mógł. Starał się wykazywać większym zapałem niż pozostali osobnicy, jakby cieszyła go jego praca. Tak jakby to ona czyniła go wolnym. Nawet na jego twarzy pojawił się radosny uśmiech człowieka uczciwie pracującego. Na początku chciał znaleźć jakiś ładny, długi ostry sopel, który oparłby o bok wiadra. Następnie ruszył w głąb śnieżnej jaskini w poszukiwaniu jak najładniejszych, najkształtniejszych, najlepszych kawałków lodu. Wszystko, by pokazać, że nie chce być ukarany, a chce żeby go pochwalili, jak ślicznie zbiera lód…

Praca, którą wykonywał nie była w pełni zadowalająca. Męczyła go i denerwowała, ale mimo to, dalej ją wykonywał. W końcu jednak udało mu się osiągnąć coś na podobieństwo sukcesu. Został wyróżniony spośród innych zbierających lód człowieczków. Choć zmarznięty i wykończony, przeczuwał, że wszystko dobrze rozegrał. Do czasu, aż nie trafił do korytarza. Przeszło mu wtedy przez myśl, iż mógł być prowadzony do jeszcze gorszego miejsca. Nie miał jednak zamiaru protestować, a raczej nie był w stanie. Starał się ignorować wszelkie dźwięki, ale tych było po prostu za dużo. Czuł się okropnie. Był lekko załamany, jakby odniósł kompletną porażkę. Zaś to co miało być, zapowiadało się tylko jako gorsze. Mimo iż było mu z tym źle, to jednak nie miał zamiaru całkowicie odpuścić. Musiał ze spokojem przyjąć to, co na niego czekało, żeby potem jakoś z tego się wydostać.
Lecz ostatecznie nie skończył tak strasznie, jak miał przeczucie. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie do końca rozumiał o co chodziło, ale poczuł, że coś w tym wszystkim mu sprzyjało. Zaczął pocierać dłonie i dmuchnął w nie co jakiś czas, aby je szybciej ogrzać. Potem spojrzał na jedzenie. Pozwolono mu jeść, a on był dość głodny. Uśmiechnął się lekko i bardzo powoli zaczął konsumpcję danego pokarmu. Nie dbał o to co takiego wkładał do ust. Ważne, że dało się to przeżuć i przełknąć. Dość długo zajmowała mu ta czynność, a w trakcie jej wykonywania nie miał zamiaru się odzywać. Mowa z pełnymi ustami byłaby nie do końca zrozumiała, więc najpierw chciał skończyć posiłek, zanim miałby przejść do kwestii dialogowych. Zresztą, całkiem go to bawiło. Minotaur musiał mieć kogoś nad sobą, komu musiał być posłuszny, w innym przypadku nie używałby tego typu stwierdzeń. Kimkolwiek byli oni, raczej w pewnym stopniu dbali o bezpieczeństwo Iglesa, przynajmniej do czasu aż do nich nie trafi. Tak więc Igles pozwolił minotaurowi jeszcze chwilę poczekać na odpowiedź, aż ciało przyzwyczai się do cieplejszych warunków.
- Co to ma niby być? Jakieś przesłuchanie? A gdzie niby wyjaśnienia? – zapytał po dłuższej chwili, spoglądając raz na minotaura, a raz na biczownika. Możliwe, że kroczył po bardzo cienkiej lince, która wyznaczała granicę złości istot, z którymi przebywał w jednym pomieszczeniu. Chciał jednak sprawdzić na ile był nietykalny, o ile w ogóle był.
– Jeżeli to takie ważne, to nazywam się Igles. Weź sobie jakiś notesik i to zapisz, ponieważ nie mam zamiaru się powtarzać – warknął z wyraźną pogardą. – Gdzie mam iść? I z czyjego widzimisię?
Czuł się nawet dość swobodnie. Na pewno dużo lepiej niż pośród tamtych żałosnych ludzi, jeżeli to w ogóle byli ludzie.

Przez krótką chwilę Igles mógł pożałować swoich słów, ale jakoś nie poczuł się poważnie dotknięty. Pod maską poirytowanej i zmęczonej twarzy, śmiał się zarówno z minotaura, jak i rogacza. Gdyby rzeczywiście mogliby ot tak się go pozbyć, już dawno by to zrobili. Jednak wolał już tego nie sprawdzać. Jedynie przetarł twarz dłonią z resztek zupy.
Skoro pokazali mu drzwi, to pomyślał, że i tak gorzej niż w sopelkowie raczej nie będzie. Zjadł jeszcze tyle jedzenia ile zdążył i spojrzał na wielki topór nieopodal minotaura. Jednakże szybko stwierdził, że to niebyły najlepszy pomysł, biorąc pod uwagę jego zmęczenie, oraz parę innych rzeczy, które czyniły go w tej chwili bezsilnym. Nie musiał dodawać nawet żadnych komentarzy. Co miało być powiedziane, zapewne powiedziane już zostało. Dalsza dyskusja nie miałaby sensu. Temu też, gdy nadeszła odpowiednia na to chwila, Igles skłonił lekko głowę, uśmiechnął się i popędził w stronę drzwi, zanim minotaur, bądź też rogaty osobnik dokonaliby jakiejś agresji w jego kierunku.

A jednak kraina śniegu… Przynajmniej tym razem ubrania były w miarę ciepłe. Nie to co te szmaciaki… W porównaniu z poprzednimi miejscami, to wydawało się nie być takie złe. Zaciągnął się świeższym powietrzem, pozwalając by orzeźwiający mróz spenetrował jego układ oddechowy, a następnie wypuścił powietrze ustami. Przeczuwał, że wkrótce się coś zdarzy, co raczej miłe nie będzie i prawdopodobnie miał rację. Krzyk kobiety, róg i pieski. Ani chwili spokoju. Spojrzał jak daleko ma do lasu, potem spojrzał w stronę skąd dochodziły wszelkie odgłosy. Cicho warknął, zaklął pod nosem i ruszył w kierunku  drzew. Nie miał jednak zamiaru wchodzić gdzieś głęboko w las. Chciał sobie załatwić jakąś gałąź. Grubego kija, wygodnego w trzymaniu i w miarę twardego, by od razu się nie rozpadł. Gdyby taki nigdzie nie leżał, to mógł poszukać na górze, na drzewach. Uwiesiłby się rękoma na takiej gałęzi i bujałby nią, aż by się złamała. Z takim, czy innym kijem w ręku, ruszył w stronę skąd dochodziły dźwięki. Szedł w miarę blisko lasu, by w razie czego móc uskoczyć za drzewa. Nie miał jakiegoś konkretnego powodu, dla którego szedł właśnie w stronę odgłosów. Może dlatego, że w lesie mógłby się zgubić, a w zamarzniętym stawie nie było nic ciekawego. Zaś tam przynajmniej może mógłby się czegoś dowiedzieć. Może…

Pójście w stronę piesków okazało się nie być do końca najlepszym pomysłem. Chyba za bardzo przeliczył się w swoich wszelkich przemyśleniach. Zaś psiaki z każdą sekundą skracały dzielący ich dystans. Mimo wszystko, Igles nie chciał być przez nie zjedzony. Jak wiadomo stworzenia te są cholernie szybkie i nie za wiele czasu zajęłoby im dopadnięcie do Iglesa, który tak szybko biegać nie potrafił. Zwłaszcza w takim ubraniu i w śniegu po kostki. Ucieczka w jakąkolwiek stronę nie miałaby najmniejszego sensu, no chyba, że nauczyłby się latać. Tego jednak nie mógł sobie za szybko załatwić. Co innego w tej sytuacji należało zrobić, ale nie zastanawiał się długo. Pomysł przyszedł w miarę szybko. Skoro miał obok siebie las, to w tym lesie powinny być raczej drzewa. Niezwykłym zjawiskiem byłby las bez drzew. I to właśnie te drzewa miały być jego deską ratunku. Podbiegł, jak najszybciej był w stanie, aby odnaleźć jakieś wysokie, w miarę wytrzymałe drzewo. Na takie postanowił się wspiąć. Najwyżej jak się dało, żeby tylko pieski go nie sięgnęły. Tam mógłby sobie przeczekać, aż sobie pójdą, a przy okazji rozejrzałby się z góry na okolicę. Spokojnie przeczekałby, aż psy pobiegną dalej. Miał czas, nigdzie mu się nie śpieszyło, więc na drzewie mógł siedzieć tak długo, jak tylko chciał.
O ile udałoby mu się na nie wspiąć…
Gdyby jakimś cudem zabrakło drzew, po których wspinanie byłoby możliwe, pozostała jeszcze jedna opcja. Zamiast uciekać, Igles potknąłby się o własne nogi, padłby twarzą w śnieg i zacząłby udawać martwego, co w jego przypadku trudne raczej nie było. Jeżeli psy pomimo tego, by nie odpuściły i zachciałoby im się rzucać na padlinę, zawsze mógł spróbować się przed nimi bronić. Chociażby poprzez złapanie takiego agresora za gardł, z mocniejszym ściśnięcie, bądź wciśnięcie kciuków w oczy, by zmiażdżyć takiemu psiakowi łeb. Jakoś nie byłoby mu ich szkoda, mógł być więc wobec nich brutalny i nielitościwy.

Było ich więcej niż jeden. Mieli przewagę liczebną. Mieli psy. Mieli lepszą broń. Mogło być dużo gorzej. Najbardziej ucierpiała noga. Duma, nie bardzo. W ostatnim czasie ciągle zdarzało się coś upokarzającego. Ktoś przywalił, ktoś złapał, ktoś pokrzyżował plany. W sumie weszło już to prawie w nawyk Iglesowi, żeby ze względnym spokojem przyjmować to, co go spotykało.
Budząc się nie wykonywał żadnych gwałtowniejszych ruchów. Raczej nie było to wskazane. Bardzo powoli, by bolało jak najmniej przeszedł do pozycji siedzącej, albo półsiedzącej. Zależy jak byłoby wygodniej. Rozejrzał się na boki, podziwiając wystrój stodoły. Nic nie mówił. Nie dawał żadnych znaków, że powstał i żyje. Nie chciał przeszkadzać w radosnej biesiadzie owych ludzi. Raczej nikt go nie pilnował, ponieważ i tak nie miał jak uciec. Jednak czy miał po co uciekać? Może i strzelili mu w nogę i go zabrali, ale również w pewien sposób się nim zajęli. Albo to nawet nie byli ci sami, co go postrzelili, tylko jacyś inni osobnicy, do których w jakiś sposób trafił. Nie wnikał już w jaki. Tyle dziwnych rzeczy zdążyło się już wydarzyć, że Igles nie zajmował się już dłuższym rozpatrywaniem ich. Zostało mu jedynie patrzeć na ludzi. Przy okazji policzyłby ilu ich tam było, jak wyglądali, czy byli uzbrojeni. Podsłuchał co ich tak bardzo śmieszyło i o czym rozmawiali. Nic lepszego nie miał do roboty.

Mając strzaskaną nogę nie za bardzo wiedział co robić. Nie mógł wstać, przejść się, ogarnąć co się działo. Na szczęście z pomocą przyszedł jakiś mężczyzna z posiłkiem. Igles spojrzał na niego z całkowitą obojętnością, a potem zerknął na jedzenie. Nic mu nie powiedział, tylko przeczekał aż sobie pójdzie. Dopiero potem powoli wziął się za konsumowanie przyniesionych mu produktów spożywczych. Na tyle ostrożnie, żeby nie sprawić sobie przy tym większego bólu. Zjadł ze cztery kromki, kładąc na nie zarówno ser jak i szynkę, wszystko popił herbatą, a następnie ułożył się w miarę wygodnej pozycji leżącej, by móc dalej bezczynnie leżeć. W sumie nie przeszkadzało mu to. Było wygodnie, ciepło. Miał jedzenie, czego niby chcieć więcej? Nie odnajdywał żadnych powodów, żeby narzekać, więc nie narzekał. Nie dawał również zbytnio o sobie znać. Po prostu leżał, wpatrując się raz w sufit, raz w ściany, bez konkretniejszego celu. Skoro miał okazję, aby odpoczywać, to odpoczywał. Jeżeli nikt nic od niego nie chciał, to po pewnym czasie zamknął oczy i spróbował zasnąć.

Odruchowo się poderwał do siadu, jak tylko się przebudził. Nie często miewał koszmary. Nie pamiętał kiedy mógł mieć ostatni. Zdecydowanie ten sen nie należał do najprzyjemniejszych. Choć towarzyszyło w nim przez pewien czas jakiejś przyjemne odczucie, to jednak po przebudzeniu, stało się czymś odrażającym. Tak samo jak wszystko, co spotkało go w tym śnie.
Wpierw musiał uspokoić swój oddech. Potem zaczął rozmasowywać dłonią czoło. Początkowo zignorował jedzenie, oraz kubek z herbatą. Zastanawiał się przez dość długą chwilę nad słowami, które wciąż rozbrzmiewały w jego głowie. Powtarzał je sobie w myślach. Wszystko spowodowane było głupim kamiennym gargulcem, do którego bez zastanowienia podszedł. Z powodu jednej błędnej decyzji znajdował się w nieznanym sobie miejscu z roztrzaskaną nogą. Zaś jedyną rzeczą, którą mógł robić, to leżeć i jeść. Egzystować, oczekując, aż noga się naprawi. Raczej nie mógł jej w żaden sposób pomóc, jak po prostu jej nie nadwyrężać. Nie przeszkadzało mu bezczynne czekanie. Bardziej przejmował się tym co będzie potem i czy aby na pewno może tak po prostu się wylegiwać. Nigdy nie zastanawiał się ile czasu naprawia się noga. Kilka tygodni? Miesięcy? Przy czym cały ten czas pozostawał jedną wielką niewiadomą. Wśród ludzi, którzy sami mu tę nogę popsuli, z głosami, z którymi nie był w stanie nic zrobić. Nic z nich, również nie rozumiał, oprócz tego, że cień ma wrócić. Czyżby to wszystko miało się znowu powtórzyć? Warknął coś niezrozumiale pod nosem, po czym zabrał się do jedzenia. Nie przeszkadzało mu, że nikogo nie było w pobliżu. Nawet dawało poczucie jakiejś ulgi. Zajrzał jeszcze pod koc, aby zobaczyć jak w złym stanie jest jego noga. Trochę nią poruszał, sprawdzając czy bardzo ograniczone są jego ruchy.