Zrujnowana krypta

Otoczony przez ciemność, szedł dalej ze zniczem w ręku. Udało się jeszcze zejść po schodach, ale potem było już ciężej. Zwłaszcza, iż po skręceniu w lewo, światło za nim zniknęło. Mogło to oznaczać, że ktoś go zamknął w krypcie. Igles jedynie cicho zaklął pod nosem. I tak nie było sensu żeby wracać, więc pozostało jedynie iść dalej. Jednak dziwnie tak bez światła, lecz po coś chodził z zapałkami w kieszeni. Temu też przystanął, położył znicz na ziemi i ostrożnie odpalił jedną zapałkę, by podpalić świeczkę. Choć zapewne nie dawało to za dużo światła, to raczej powinno wystarczyć, żeby coś jednak widzieć. Nawet tak mroczna osobowość jak Igles, może mieć problem z całkowitą ciemnością… Mimo to, wciąż trzymał się blisko ściany, a kroki stawiał bardzo powoli tak, że spokojnie mógłby się ścigać ze ślimakami. Był trochę podirytowany, ale wciąż zachowywał względny spokój. No i szedł lewym korytarzem, gdyż nic innego mu chyba nie pozostało…

Pięknie… Robiło się coraz gorzej. Jeszcze do tego znicz zaczął bardziej przeszkadzać, niż dawać korzyści. Temu też Igles, gdy już był na skraju wytrzymałości, postawił go na ziemi. Przetarł ręce, rozprowadzając ciepło. Wiedział, że musi iść dalej, ale ile by zaszedł bez światła? Raczej wątpliwe, żeby znalazł od tak jakąś latarkę. Znicz musiał wystarczyć. Problem jedynie z tym, jak go złapać… Nie myślał za długo. Szybko znalazł na to rozwiązanie. A był nim but… Z prawej nogi, którego Igles zdjął i włożył do niego znicz. Następnie złapał go tak, żeby ten nie wypadł i ruszył dalej, jeszcze ostrożniej stawiając kroki, a co za tym idzie, jeszcze wolniej… Nie chciał przecież na nic wdepnąć bosą stopą.
W końcu jednak doszedł do tęczowej bramy. Zmienianie barw przez bramę było trochę irytujące, tak samo jak szereg nowych dźwięków. Przynajmniej wiedział jedno… Coś w tej krypcie na pewno jest. Gdyby ktoś akurat był w krypcie i potrafiłby postrzegać przez ciemność, mógłby dostrzec delikatny uśmiech rysujący się na twarzy Iglesa. Jednak szybko zniknął, gdy tylko Zee przeczytał niby zagadkę. Chyba, żeby przejść dalej, powinien udzielić odpowiedzi… Nad którą wcześniej musiał jeszcze się trochę zastanowić. W ten sposób powstała wielka interpretacja…
Postawił znicz na ziemi i usiadł. Zaczął masować dłonią czoło, jakby miałoby mu to w czymś pomóc… Nazwać owoc prawdziwego zła. W sumie skoro to on ma nazwać, to teoretycznie mógłby powiedzieć nawet jabłko i powinno się zgadzać… Ale co jeśli brama oczekiwała jakiejś konkretnej odpowiedzi? Zarówno to było takie proste, a zarazem trudne. Problem z pewnością dotyczył kwestii moralnych. W tym przypadku, zło zostało przedstawione jako drzewo. Bo w końcu to drzewa rodzą owoce. Niektóre krzaczki też, ale rozwój i budowę mogą mieć tą samą. Tworząc w swoim umyśle cały schemat zła, Igles może mógłby znaleźć właściwą nazwę. Pierwszym co przyszło mu na myśl, był grzech. Lecz czy to on jest owocem zła? Grzech nie jest na końcu, lecz na początku. Nie on powstaje ze zła, tylko zło powstaje z grzechu. Służył on więc jako korzeń zła. To właśnie z niego wyrastało ogromne drzewo, zwane złem. A skoro jest przyczyna, to musi być też i skutek. Cierpienie, ból, strach… To do tych właśnie rzeczy prowadził grzech, ale którą z nich można wybrać? I czy na pewno są to owoce zła? Nie są przecież ostatnią konsekwencją… Strach, ból i cierpienie dojrzewają… Nie mogą być owocem. Są zaledwie czarnymi kwiatami, jakie wypuszcza z siebie zło. Lecz nie są owocem… Owoc jest tym, co jest na końcu. Jest ostateczną formą zła… Tym, do czego całe zło prowadzi… Do czego zło dąży…
Spojrzał na bramę i wstał. Podszedł nieco bliżej kolorowej bramy. Nie miał pewności, że jego odpowiedź będzie tą poprawną, ale w sumie była najbardziej sensowna…
-To śmierć… Ona jest owocem prawdziwego zła…-  powiedział nie za głośno, po czym podniósł z ziemi znicz i czekał, rozglądając się na prawo, na lewo, w górę…

Coś chyba w tym wszystkim było nie tak… Widocznie rozwiązywanie zagadek z bramą nie było najlepszym pomysłem. Skąd miałby wiedzieć, że powiedział dobrze, czy źle? Skąd w ogóle myśl, że miałby coś mówić? Poczuł się dość głupio. Z buczeniem też raczej nie mógł nic zrobić. Po prostu sobie było i go drażniło. Domyślał się, że jego źródło będzie za bramą. Ale czym mogło być? Czy to w ogóle było takie ważne? Igles nie wiedział jak minąć bramę. Zwykłe popchnięcie jej, raczej nic by nie dało… Niby mógłby zgadywać dalej, ale perspektywa gadania z bramą wydawała mu się co najmniej trochę dziwna. Mogła to przecież najzwyklejsza w świecie brama, z tą różnicą, że kolorowa. Gdyby nie miał innego wyboru, pewnie siedziałby dalej myśląc nad rozwiązaniem tej zagadki, ale na szczęście miał jeszcze jedno rozwiązanie w zanadrzu. O ile pamięć go nie myliła, był jeszcze jeden korytarz, w drugą stronę. Widząc, że w tym nie było nic interesującego, poza drzwiami i buczącą maszyną, wzruszył lekko ramionami, wziął znicz i wrócił się do drugiego korytarza. Przecież zawsze mógł wrócić z powrotem, a czasu raczej miał wystarczająco dużo, by sobie lepiej pozwiedzać kryptę…

Szedł… Szedł… I to chodzenie przerywał dalszym chodzeniem. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie wszelkiego rodzaju odgłosy, które to wybijały go ze stałego rytmu chodzenia. Z powody właśnie tych oto dźwięków, co jakiś czas się zatrzymywał. Wszystko trwało dość długo, że zaczynało go powoli męczyć. Wciąż jednak zachowywał względny spokój.
Rysunki, które ujrzał w pewnym momencie, nic mu nie mówiły. Niestety nie był chodzącym słownikiem hieroglifów, jeżeli nawet chodziło tu o hieroglify. Natomiast napis wydawał się w miarę jasny, a przynajmniej jego początkowa i końcowa część. Środek, który dotyczył „ich”, mógł budzić pewne wątpliwości. Kimkolwiek mogli "oni" być, Igles wolał uniknąć ich wzroku, dlatego właśnie swój skierował w ziemię. Nikt raczej nie posiada oczu na stopach, a nawet jeśli, to Igles jeszcze nigdy nie spotkał takiego stworzenia.
Mimo, iż nie rozumiał co mogły oznaczać owe malowidła, to i tak musiał iść dalej. Korytarz ten nie mógł się przecież ciągnąć w nieskończoność. Zaskakując wszystkich dookoła, postanowił nie zaprzestawać swojego marszu po podziemiach. Jednak zaczął iść nieco szybciej, oraz trzymał się głównie lewej ściany, Znicz miał w prawej ręce, aby dawał jak najkorzystniejsze światło. Odgłos przypominający otwieranie bramy częściowo zignorował. I tak było to po drugiej stronie, a nie do końca uśmiechało mu się, żeby wracać taki kawał drogi, żeby sprawdzić co się stało. Skupił tylko swój słuch na wszelkich innych dźwiękach. Nie chciał, żeby coś go zaskoczyło z jednej, albo drugiej strony…

Przechodząc do następnego pomieszczenia Igles stwierdził, że jest zdecydowanie większe niż chyba być powinno. Zaczął się zastanawiać co za geniusz buduje tak wielkie krypty, oraz po co? Coś miękkiego znajdowało się pod jego stopami… Rozkładające flaki musiały skądś znaleźć się w tym oto miejscu. Niezaprzeczalnie zaintrygowały one Iglesa, mimo iż nie był jeszcze za bardzo głodny… Przykucnął przy nich, dając na nie większe światło. Przetrącił je ręką, jakby doszukiwał się w nich czegoś interesującego. Gdyby coś takiego, co nie miałoby konsystencji krwi, ani jelit, się znalazło, zapewne szybko wylądowałoby w jego kieszonce, po szybkim oglądnięciu.
Nie ciągnęło go jakoś szczególnie do zwłok, ale nie były one dla niego również czymś obrzydliwym. Były dla niego czymś jak zwykła breja. Kisiel, który nie jest przeznaczony do jedzenia. I właśnie w tym kisielu zaczął grzebać. Wpierw spróbował określić do jakiego stworzenia owe zwłoki należały, oraz czy nie ma gdzieś reszty ciała tego czegoś. Potem poświecił zniczem dookoła nich, rozglądając się na boki. Potem jeszcze w górę, jakby całe to mięcho spadło z sufitu. Szukał jakiegoś śladu. Skoro była tam krew, to mogło być jej więcej w innym miejscu. Chciał sprawdzić skąd mogłyby prowadzić jej ślady, jeżeli jakiekolwiek były. Potem podążył ich śladem. Zwłoki, oraz krew zazwyczaj prowadzą do ciekawych miejsc…

Naprawdę dziwnym jest uczuciem, gdy coś widziane w ciemności po przyjrzeniu się temu bliżej, okazuje się być czymś innym niż się wydaje. Niektóre rzeczy zdają się być większe, zniekształcone, nie takie jakie być powinny. Wyobrażenie o niech może być tylko pozorne, ale również napawa niepewnością. Rzeczy te, w pewien sposób są odtrącające. Ucieczka wydaje się być czymś rozsądnym. Jednak jest jeszcze możliwość sprawdzenia, z czym tak naprawdę ma się do czynienia. Po przyjrzeniu się z bliska rzeczom, zazwyczaj te okazują być się jedynie jakimś prostym przedmiotem, aż robi się głupio, że coś takiego mogło wydawać się czymś innym…  
Możliwe, że właśnie coś takiego zaczął odczuwać Igles. Pod sobą miał zwłoki. Nie ciekawsze niż większość zwłok. Czyje? Skąd? Jak długo leżały? Z jakiego powodu? Tego nie wiedział… Ale czy było to w ogóle istotne? Ich obecność świadczyła o tym, że ktoś oprócz niego też musiał odwiedzać te krypty. Tak samo, ktoś musi w niech nieustannie przebywać, żeby zwiedzających przerabiać na coś innego. Przez chwilę poczuł się jak ochłap mięsa rzucony na talerz jakiegoś potwora. Jego celem mogło niekoniecznie być sprawdzenie tego, co się w nich znajduje, a jedynie wystawienie go na pożarcie stworkom. No pięknie… Zee nie miał zamiaru tak szybko umierać, a na pewno nie w takim miejscu. Poczuł lekką złość, oraz poirytowanie. Zacisnął mocniej zęby ze złości. Wziął kilka głębszych wdechów, cały czas wpatrując się we flaki... Nie do końca wiedział co robić, ale zdecydował się dowiedzieć tego, z jakim potworkiem może mieć do czynienia. Zapewne to coś, było gdzieś niedaleko… Mając świadomość, że może skończyć podobnie, co leżące flaki, wolał samemu wcześniej załatwić tego stworka... Odruchowo sięgnął po nożyk, jakby mógł nim cokolwiek zdziałać przeciwko potworkowi… Jeżeli faktycznie był jakiś potworek. Powoli podszedł bliżej do postumentów, oświetlając je zniczem.
-To jak mam cię nazywać bestyjko? – zapytał cicho, nie zważając zbytnio na to, czy ktoś mu odpowie.
Przez chwilę przeszła mu myśl, czy poprzednia ofiara też podobnie się zachowywała co on teraz. Postukał tylko w łapki nożem. Serce mu biło w miarę normalnym tempie, ale jego kroki stawały się coraz szybsze. Nie stał długo przy postumentach... Nie chciał, żeby coś nagle się z nich na niego rzuciło...

Koniec… Czy to może być takie proste? Stracić życie w ciągu paru sekund? Nawet się tego nie spodziewając… Okropnie jest patrzeć na rozrywane własne ciało. Widzieć jak pada ofiarą brutalnych stworzeń, nie okazujących jakiejkolwiek litości… I nic nie móc z tym zrobić… Jedynie patrzeć i podziwiać. Jak jakiś pieprzony, źle nakręcony film w zatęchłym, pustym kinie. Jego naturalizm wydaje się tak naturalny, że aż wręcz nieprawdziwy. To film bez jakiegokolwiek sensu. Przedstawiający jedynie brutalność, krew i flaki. Bez żadnej puenty… Bez żadnego morału… Film, którego treść nie jest ważna, lecz jego zakończenie. Zwykła, durna rzeź, mogąca trwać całą wieczność. Czyż nie takie powinny być ostateczne chwile? Przeciągłe… Długie… Rozwlekające się w czasie, jak zbyt grube ziarenka piasku w klepsydrze, które nigdy się nie przesypią. I tak właśnie mogło to trwać. Tak długo, a zarazem tak krótko…  Sztuka umieranie zaprawdę jest niezwykła. Jest jakby jedynym momentem w ciągu całego życia. Opuszczeniem kurtyny. Niby czeka każdego… Niby wszyscy umierają w ten sposób, a jednak jest w tym coś niezwykle ekscytującego… Ból, rozrywanie ciała, oraz krew. Latające fragmenty ciała, które nie tak dawny stanowiły spójną całość. Po chwili już ciężko jest odróżnić rękę od nogi, głowę od brzucha… Niełatwo byłoby to wszystko z powrotem poskładać. I ta niewielka scena, stała się na krótką chwilę wszystkim, jakby nie istniało już nic innego… Bolesne centrum wszechświata, będące samo w sobie odrębnym wszechświatem, zapadającym się samym w sobie. Mogło już nie być niczego więcej… Mogło zakończyć się rozszarpanymi zwłokami, bez nawet chwili na zastanowienie. Jaki jednak miało sens szukanie teraz w tym jakichś przyczyn, albo skutków? Jaki sens był patrzenia w przeszłość? Jakby mogło to coś zmienić…
Bez sensu…
Bez celu…
Bez czegokolwiek…
Żadnego odniesienia do niczego…
Tylko pustka i ciemność. Ciemność i pustka. A może były one tym samym? Pustka ciemnością, a ciemność pustką? Ciemność, może istnieć w pustce? W pustce przecież nie ma miejsca na ciemność, więc skąd niby mogła się tam wziąć? Albo to ciemność jest zbyt obszerna na pustkę. Te dwa zjawiska, stojące tak blisko siebie, a tym samy odległe. Wykluczały się, ale jedno nie mogło istnieć bez drugiego. Jak to możliwe? Czy niemożliwe jest, aby możliwe stało się niemożliwe? Umieranie nie jest czymś zwykłym… Nie da się go w normalny sposób wytłumaczyć… Lecz czy coś się da? Jeśli tak, to jak i gdzie, oraz kto to potrafi? Czy znajdzie się ktoś taki, kto zdolny będzie opisać śmierć? Powiedzieć, że jest czymś przyjemnym, albo czymś strasznym? A może śmierci nawet nie ma. Albo jest tylko śmierć. Umieranie od narodzin, aż do śmierci… Cała ciągłość życia ludzkiego. Pełnia sensu życia. Ostateczność ostateczności…

Lecz tym razem nie do końca…

Możliwe, że to dopiero początek…

Nie rozumiał nic z tego wszystkiego, gdy tylko otworzył oczy. Wszystko znikło, a pojawiło się coś innego. Kolejna scena. Śmierć widocznie nie była końcem, albo nie była do końca śmiercią. W takim razie czym była? Czym jest to miejsce? Tak dużo pytań, a odpowiedzi jakiejkolwiek brak… Chyba, że można było uznać za nie wrzaski dochodzące z przepaści, lecz i one zdawały się milczeć. Tak samo złośliwy wiatr. Tak samo dokuczliwy pył…  
Wstał. Rozejrzał się. Przeszedł się w jedną i w drugą stronę. Posmak krwi w ustach był wyjątkowo obrzydliwy. Igles aż splunął w przepaść. Czuł się okropnie. Nic z tego nie rozumiał, ale widocznie wciąż istniał. Miał jakieś ciało. Widział, słyszał, oraz czuł. Możliwe, że nie powinno tak być. Wszystko wydawało się być dziwne. Odmienny kolor nieba, skały, pył. Co niby z tym wszystkim miał zrobić? Z głowy odeszły mu wszelkie myśli. Nie czuł się ani źle, ani dobrze. Tak jakby obudził się po zbyt długim śnie, nie pamiętając kiedy i gdzie zasnął.
-Co jest, kurwa… - warknął pod nosem, tylko po to żeby usłyszeć swój własny głos, wyrażając tym samym wszelkie tłoczące się w nim emocje. Jeszcze raz splunął, tym razem nie patrząc gdzie. Powoli zaczął się denerwować, a nawet złościć. Niezaprzeczalnie pył, oraz wiatr były ostro wkurzającymi czynnikami oddziaływującymi na Iglesa. Nagle naszła go myśl, czy w ogóle musi oddychać? Czy musi cokolwiek robić? Znalazł się w takim miejscu, gdzie wszystko traciło znaczenie. Jedna, a nawet dwie rzeczy nie dawały mu spokoju… Jak niby się to wszystko stało, oraz gdzie on do cholery się znajdował?! Jednak w tym wszystkim zaczął dostrzegać pewną wizję świata… Pełnego bólu i cierpienia. Zniszczenia i zagłady. Było w tym wszystkim coś pięknego, tylko on znajdywał się w niewłaściwym miejscu. Na wszystko patrzył ze złej perspektywy… Nie tak miało to wyglądać… Odkaszlnął po czym spojrzał w stronę grani. Raczej w miejscu w którym obecnie stał, do niczego by nie doszedł. Zacisnął więc zęby i ruszył w stronę grani. Śpieszyć, to mu się nigdzie nie śpieszyło, ale wolno jak ślimak też się nie poruszał, lecz zachowywał przy tym wszelką ostrożność, przy stawianiu stóp. Nie chciał, żeby grunt nagle mu się osunął, a on zleciałby do radośnie wrzeszczącego towarzystwa…

Cóż za paskudnie urocze miejsce… Iglesowi coraz bardziej zaczęły doskwierać panujące tam warunki. Po kilkunastu krokach zaczął się zastanawiać, po co w ogóle się wysila. Nie wiedział przecież, czy znajdzie coś po drugiej stronie. Mógł przecież tak się przesuwać całą wieczność, a dałoby mu to coś? Lecz jedynym wyborem było zostanie bez żadnego celu. Bez sensu… Wszystko to porządnie irytowało Iglesa. Zaś pył jeszcze bardziej go denerwował. Nie wiedział czym takim mógł być. Jakaż to materia potrafi w tak okrutny sposób wpływać na skórę. Czuł się okropnie… Potrzebował wody… Czy mógłby gdzieś taką znaleźć, w tym okropnym miejscu? Dałaby ona tylko chwilową ulgę. Potrzebował całkowitej zmiany otoczenia. Obecna okolica niespecjalnie sprzyjała zdrowiu. Skoro jednak już musiał oddychać, postanowił robić to przez zaciśnięte zęby. No i szedł dalej… Nic innego mu nie pozostało… Z niemałym zainteresowaniem podziwiał spadające ciało, któremu mógł jedynie życzyć miłej drogi na dół… Mógł, ale to nie oznaczało, że to zrobił. Trochę mu było obojętne, jakie to śmieci spadają z góry, przynajmniej do chwili, gdyby coś miało spaść na niego.
Coś zaczęło go obmacywać… Nie podobało mu się to. Nie należał do tych, co lubią być dotykani przez wyrastające z ziemi ręce. Zakasłał lekko, próbując zignorować ręce... l
Chodzenie nie było niczym miłym. Z początku jeszcze wytrzymywał jakoś palącą ziemię i jej osuwające się fragmenty, ale gdy coś zaczęło go macać, to już była lekka przesada. Słyszał również jakieś dziwne głosy. Czyżby oszalał? Czyżby jego umysł zaczął kreować rzeczy których nie ma? Ile czasu minie, nim przybędą do niego jacyś mil, nieistniejący przyjaciele? Czy w ogóle to wszystko miało prawo istnieć? Wydawało się to takie nierealne… Możliwe, że wszystko było złudzeniem… Wszystko od momentu, kiedy to wszedł do tajemniczej krypty. Nie rozumiał nic z tego. Był wściekły...
-Ja pierdolę… - dał upust swojej złości, poprzez ciche warknięcie.
Głosy kazały mu stać. Nie wiedział czy to dobrze, czy źle. Widząc osuwającą się ziemię mógł dojść do wniosku, że dalej też będzie się osuwać. Prędzej czy później przyjdzie mu zapewne spaść… Nie chciał tego… Temu też zatrzymał się, przytrzymując ręką ścianę. W razie czego, mógł raczej wrócić, co miał zamiar zrobić, gdyby ziemia pod jego nogami zaczęłaby się za bardzo osuwać…