Zrujnowana krypta

Jak? Skąd? Czemu on? List w jakiś dziwny sposób trafił akurat do niego. Nie potrafił tego zrozumieć, ale zgodził się. Przybył do Lutei z czystej ciekawości, ale to wszystko wydawało mu się jakieś dziwne, aż do chwili, gdy nie zobaczył w jakim stanie jest to miejsce. Lewy kącik ust delikatnie uniósł w górę, niejako się uśmiechając. Czy okolica przypadła mu do gustu? Ciężko stwierdzić. Igles nie za bardzo zwracał uwagę na smród i urok otoczenia, a na pewno nie przeszkadzały mu one. Uznał też, że nie warto się kryć ze swoim wyglądem. Jeżeli zleceniodawca wysłał list specjalnie do niego, to raczej nie powinien być zaskoczony. Po przekroczeniu drzwi wziął głębszy wdech, napawając się odorem. Spojrzał krótko na siedzącą tam… dziewczynkę? Można to było tak nazwać? Nie wnikał jednak w to bardziej. Różne dziwactwa chodzą po świecie, czego on sam był dowodem. Podszedł do taboretu nie zwracając uwagi na to, czy po czymś deptał. Lecz w pewnym momencie schylił się po jednego z karaluchów i trzymając go w dwóch palcach zaczął mu się pilnie przyglądać, jakby to on był obiektem jego zainteresowania, a nie siedząca przed nim kobieta. Po jej pierwszych słowach uśmiechnął się, uznając je za komplement. Puścił wtedy karalucha, pozwalając mu prowadzić dalej swobodny żywot owada. Zwrócił swoją uwagę na dziewczynę. On również zaczął się jej przyglądać. Zwłaszcza ostrym zębom, które pod jakimś względem mu się spodobały. Na taborecie jednak wolał nie siadać. Wygodniej mu było stać, a poza tym, nie był do końca pewien jego trwałości. Postawił tylko na nim lewą nogę, żeby nie stać jak słup, a ręce schował do kieszeni.
-Nie zaprzeczę… Też nie przepadam za kawiarenkami... Chociaż tutaj też jest niemały tłok… - rzucił obojętnie w chwili milczenia dziewczyny. Patrzył jej prosto w oczy. Nawet się nie przedstawiła, ale to chyba dobrze. Nie lubił tego typu formalności, ani niepotrzebnych pytań. Wszystko co usłyszał jak najbardziej mu odpowiadało. Stał cały czas w tej samej pozycji. Nie chciał po sobie dać poznać, że rzeczywiście zaciekawiło go to zlecenie, a po części nawet osoba, które je dawała. Lecz nie dał rady powstrzymać delikatnego uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy.
-Skoro zamknęli cmentarz, to co robią ze zwłokami? – zapytał delikatnie ochrypłym głosem. Nie czekał jednak na odpowiedź. – Rzeczywiście, jest to interesujące… Domyślam się, że nie jest istotne w jaki sposób dostanę się na cmentarz?
Po tych słowach zdjął nogę z taboretu i stanął bokiem do dziewczyny, szykując się do wyjścia. Już usłyszał to co chciał usłyszeć, ale odczekał jeszcze chwilę, żeby upewnić się, że kobieta nie ma niczego więcej do powiedzenia.

Jego szpetna twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Tylko patrzył na dziewczynę i słuchał. Jedynie delikatnie kiwał głową. Zanim jednak wyszedł, odwrócił się i powiedział.
-W takim razie… do zobaczenia… - jego głos był całkowicie obojętny. Potem naciągnął kaptur na głowę i opuścił przytulną chatkę.
Pogoda była taka, jaką lubił, ale z pewnością nie sprzyjała morskim podróżom, nawet na okoliczną wysepkę. Wiedział, że należało dostać się tam jak najszybciej, zanim będzie jeszcze gorzej. Nie miał jednak zamiaru samemu tam wiosłować. Na szczęście, niedużo czasu zajęło mu odnalezienie odpowiedniego przewoźnika.  Kończący pracę rybak wydał mu się odpowiednim osobnikiem do tego zadania. Nie zwrócił uwagi na przebywających obok mieszkańców. Z pewnością mieli do załatwienia własne sprawy i nie powinni przeszkadzać. Poza tym, Igles nie miał zamiaru robić niczego złego, ani rzucającego się w oczy. Przynajmniej nie teraz… Poprawił jedynie kaptur, żeby zasłaniał lewą część jego twarzy, lewą rękę zaś schował do kieszeni. Stanął za rybakiem i położył mu dłoń na ramieniu. Pochylił również głowę, żeby ten nie był w stanie niczego zobaczyć.
-Jak ryby biorą? – zapytał najmilej jak tylko potrafił. Potem odczekał chwilę na reakcję rybaka. – Potrzebuję dostać się na cmentarz… Po co, to już nie twoja sprawa... – rzucił prosto z mostu, nieco się prostując i zaciskając mocniej dłoń na ramieniu rybaka. Stworzył również kilka drobnych robaczków, aby te przebiegły się szybko po jego ręce. I czekał, patrząc rybakowi prosto w oczy, jakby tym spojrzeniem dawał mu znać, że nie przyjmie odmowy…

Nie odezwał się ani razu podczas całej podróży. Siedział w milczeniu, obserwując machającego wiosłami rybaka. Tylko od czasu do czasu się do niego uśmiechnął szyderczo. Czuł jakąś dziwną przyjemność spowodowaną przerażeniem mężczyzny. Poszło dużo łatwiej niż się tego spodziewał. Nawet nie zauważył kiedy dopłynęli do wysepki, ale nim wysiadł z łodzi i pozostawił rybaka samego sobie, odwrócił się jeszcze w jego stronę. Musiał przecież sobie zapewnić jakąś drogę powrotną. Złapał go prawą ręką za gardło, przyciskając do krawędzi łodzi. W jego lewej ręce pojawił się niewielki robaczek, którego to wcisnął rybakowi do ust.
-Nawet nie wiesz jak te urocze stworzonka potrafią szybko się rozmnażać… Wcale nie potrzebują do tego jakiś niebywałych warunków… Jednak nie martw się, potrafię się ich pozbyć… Rano chcę cię tu widzieć… - zastraszył rybaka, po czym jeszcze mocniej ścisnął jego szyję, dusząc go jeszcze przez chwilę, ale w odpowiedniej chwili puścił, żeby ten nie umarł za wcześnie. Potem wyszedł z łodzi na ląd, pozwalając mężczyźnie odpłynąć.  
Rozejrzał się szybko na boki. Cmentarz nie wyglądał na jakiś nadzwyczajny. Cisza i spokój. Nie było tam nic, co mogłoby wywołać u Iglesa jakieś większe odczucia. Zapewne ktoś normalny, panikowałby w takiej sytuacji, ale nie on. Dla niego było to po prostu mniej zatłoczone miejsce, całkiem mu odpowiadające. Wystarczyło jedynie dostać się do środka… Odpowiednią drogą wydawała się być brama, która mogłaby być zwyczajnie… otwarta. Igles podszedł do niej i mocniej ją pchnął, licząc na to, że ustąpi. Ale brama mogła otwierać się również w drugą stronę, dlatego też spróbował później jakoś szarpnąć ją do siebie, ale na tyle ostrożnie, by przypadkiem nie upadła na niego.
Mogła jednak dalej pozostać zamknięta, ale Igles nie miał zamiaru się z nią samemu męczyć. Odszedł parę kroków, sprawdził czy rybak odpłynął wystarczająco daleko i oparł się plecami o mur otaczający nekropolię. Przez chwilę patrzył w stronę wody, a następnie przykrył lewą dłonią prawą część twarzy i utworzył powłokę B, dla swoich trzech duszków. Jak zwykle, nie obeszło się bez ich wrzasków. Igles nawet się nie odezwał, po prostu wskazał na bramę, żeby jakoś ją sforsowały. We trójkę powinny sobie poradzić z podważeniem jej. Samego Iglesa nie za bardzo obchodziło w jaki sposób to zrobią i ile wyrządzą sobie przy tym krzywdy. Zaczął powoli iść wzdłuż muru, nie oddalając się za daleko, szukając jakiegoś innego wejścia, na wypadek, gdyby jego stworki sobie nie poradziły.
A gdyby tylko udałoby im się sforsować bramę, Igles wszedłby na teren cmentarza, bardzo powoli i ostrożnie, uważnie się rozglądając. Miał nadzieję, że szybko znajdzie kryptę, oraz nic mu w tym nie przeszkodzi, ale wolał być ostrożny…

Spojrzał na rybaka z wyraźnym wstrętem i pogardą. Może za mocno go potraktował. Nie spodziewał się, że rybak może tak łatwo paść… Jednak jakoś nie zrobiło to na nim większego wrażenia, jedynie lekko go rozzłościło. Nie miał zamiaru sprawdzać dokładniejszego stanu rybaka, ani podejmować wobec niego jakichkolwiek czynności. Jeżeli rzeczywiście umarł, to niby co miał z nim zrobić? Do cmentarza co prawda blisko, ale Iglesowi niezbyt zależało na jakimś pochówku dla przewoźnika… Jedynie mruknął coś niewyraźnie pod nosem i przystąpił do otwarcia bramy, która narobiła niemało hałasu. Co prawda Igles wątpił, żeby ktoś oprócz niego słyszał ten dźwięk, a nawet jeśli, to raczej nie znajdzie się ktoś na tyle odważny, żeby sprawdzić co się dzieje… Odgłos był dość nieprzyjemny, dla jego uszu, lecz tyle nie wystarczyło, żeby miał zawrócić. Chwilę stał przyglądając się bramie, postanowił zignorować dźwięk, który może i niepokojący, ale był tylko dźwiękiem… I tak już nie miał co z nim zrobić. Zacisnął zęby i ruszył przed siebie, w głąb cmentarza. Szedł powoli, nigdzie mu się nie śpieszyło, z rękoma schowanymi w kieszeniach. Rozglądał się za obiektem swoich poszukiwań… Miał znaleźć zrujnowaną kryptę, a zdążył zobaczyć już więcej niż jedną. Domyślił się, że raczej nie chodzi o te… Więc z każdym krokiem zapuszczał się coraz bardziej w cmentarne alejki. Nie chciał swoją obecnością wywoływać zbytniego hałasu. Może i tak nikt go by tu nie usłyszał, ale wolał iść w ciszy…

Nie spodziewał się tego… Nie tak nagle… Nawet nie wiedział z czym dokładnie miał do czynienia. Prawdą było, że zarówno wrzask, jak i i stworki zaskoczyły go. Kolejnym problemem był fakt, że strzelały… A on nie miał czym…  Znalazł się w nieciekawej sytuacji, ale nie miał zamiaru czekać, aż czerwone łebki go odstrzelą. Uskoczył w bok, upadając na płasko, aby uniknąć pocisków. Wstał jak najszybciej, aby znaleźć się za jakimś nagrobkiem, który stanowiłby dobrą osłonę przeciwko stworkom…
Musiał jakoś je wyminąć, tylko jak? Nie wiedział czy jego magia zadziała przeciwko nim, poza tym… Nie były one wybitnie wielkie, ale strzelały. Tak, czy inaczej musiał ruszać dalej. Dziwne potworki zapewne nie były czymś najgorszym, w porównaniu z tym, co dalej na niego czekało. Przeczekał więc chwilę w bezpiecznym miejscu, za jakimś grobem, a kiedy sytuacja nieco by się uspokoiła, wziął do ręki niewielki kamień. Rzucił nim gdzieś daleko, w stronę z której przyszedł, licząc na to, że stworki będą na tyle głupie i się nim zajmą. Sam natomiast ruszył w drugą stronę, biegnąc pochylony. Gotów, by w każdej chwili znów skoczyć za nagrobki. Sięgnął jeszcze lewą ręką po nóż. Tak na wszelki wypadek…  
Zaś gdyby stworki nie pognały za kamieniem, albo co gorsza, któreś trafiłoby w Iglesa, wtedy chłopak zamiast wyruszyć w dalszą drogę, poszukałby jakiegoś bezpiecznego miejsca, między grobami, gdzie żaden stworek niemiałby szans by go trafić. Tam sobie spokojnie czekał, a jeżeli jakiś chciałby się do niego zbliżyć, to najzwyczajniej wbiłby mu nóż w szyję, albo w głowę.

Jak się okazało, prymitywne istotki nie były zbyt uparte. Albo po prostu wystraszyły się czegoś, co Iglesem raczej nie było... Chłopak nie zastanawiał się nad tym długo. Zdecydowanie dłużej czekał, aż stworki w końcu się uciszą. Ściskając w lewej dłoni rękojeść sztyletu ruszył dalej. Miał nadzieję, iż potworki nagle nie stwierdzą, żeby go gonić. Gdy zobaczył kryptę lekko się… zawiódł. Nie czuł żadnej bijącej od niej dziwnej aury, o której to wspominała czarnoskóra. Czyżby krypta była po prostu kolejnym zwykłym grobowcem, z tą różnicą, że trochę starszym? Mogło nie być w niej nic nadzwyczajnego… A to pewnie kilku pijanych rybaków wymyśliło tylko historyjkę o nawiedzonym cmentarzu... Paru ludzi się utopiło w okolicy i już był powód, żeby go zamknąć… Potworki pewnie zjawiły się później… Zakładając prawdziwość tego scenariusza, Igles stwierdził, że mógłby już sobie wrócić z dziwnego cmentarza, nie narażając się na dalsze ataki stworków… Chciał już wejść do krypty, aby potwierdzić swoje założenia, jednak jego uwagę przykuła całkiem inna rzecz, a mianowicie dwie sylwetki. Nie liczył na to, iż spotka jakichkolwiek ludzi w tym miejscu. Nie miał zamiaru popełnić jakiegoś głupiego błędu, tak samo nie miał zamiaru ich tak po prostu zignorować. Źle byłoby gdyby wiedzieli o jego obecności, a nawet jeśli nie, to wolał sprawdzić kim są i czy aby przypadkiem nie będą mu się zbytnio później naprzykrzali…
Ostrożnie i powoli, nisko pochylony, przemknął pomiędzy grobami, aby jak najbardziej zbliżyć się do miejsca w którym ich zobaczył. Lekko wychylał się zza nagrobków, żeby określić mniej więcej z czym ma do czynienia. Nie chciał również z powrotem natknąć się na strzelające potworki. Igles nie należał do zbyt pochopnych osób… Krypta musiała jeszcze trochę poczekać na zwiedzanie…

Ciężko dokładnie stwierdzić, z czym miał do czynienia… Jednak domyślał się, że nie byli to normalni ludzie. Nie wyglądali na normalnych… Nie zachowywali się normalnie… A śmierdzieli dużo gorzej niż normalni… Nie miał pojęcia co z nimi zrobić. Źle się czuł na myśl, że tacy tak sobie po prostu stoją, ale chyba musiał to przeboleć. Skoro tylko stali, to mogli w sumie sobie stać tak dalej… Ich zaletą był fakt, że skutecznie odstraszali potworki. Więc Igles, po dokładnym przyjrzeniu się im i określeniu, że raczej nie za bardzo mogą mu przeszkodzić, wrócił do krypty… Tak samo powoli i ostrożnie, jak wtedy, gdy od niej się oddalał, a może nawet trochę bardziej czujnie, gdyż co chwila odwracał się, aby sprawdzić czy dziwne ludki wciąż stały na swoim miejscu. Następnie pozostało mu sprawdzić kryptę. Spojrzał na napis widniejący na framudze. Żałował w tej chwili, że nie dopytał czego konkretnie ma szukać. Zaklął cicho pod nosem, ale już nic nie mógł z tym zrobić. Rozejrzał się szybko za jakimś, nie do końca wypalonym zniczem. Skoro już miał schodzić do krypty, to jednak wolał mieć ze sobą jakieś światło. Choć jeśli nic nie udałoby się znaleźć, to wciąż liczył, że może jakoś da radę, idąc tuż przy ścianie. Powoli i ostrożnie…